Dag allemaal,
Ik heb kort geleden over dit onderwerp gesproken tijdens mijn wekelijkse Facebook/YouTube video onderwijs, maar de meesten die mijn Weekly Thoughts ontvangen, kijken niet naar die video’s en voor hen die dat wel doen, kan ik dieper op dit onderwijs ingaan dan met de 9 minuten durende video.
 
Jaren geleden was ik in een bepaalde stad om te dienen in een ‘auditorium’ kerk. Toen de pastor en ik aan het praten waren, bleef hij maar naar de Vader verwijzen als ‘pappie’: “We zullen zien wat pappie daarover denkt”, en “Pappie is zo genadig voor ons geweest” enzovoorts.
 
Ik moet eerlijk zijn – het voelde van binnen niet goed; de Heilige Geest in mijn geest was vreselijk gegriefd, en ik wist niet waarom. Was het niet zo dat het onderwijs dat de rondgang deed, leerde dat ‘abba’ in het Hebreeuws ‘pappie’ betekent, dus waarom niet de Vader adresseren als pappie; Jezus deed dat, nietwaar?
 
Ik begon te studeren en na te denken over waarom de Geest en mijn geest gegriefd waren toen die pastor, en vele anderen door de jaren heen, ‘pappie’ gebruikten om tot de hemelse Vader te spreken.
 
In het Engels, wordt ‘pappie’ gebruikt door jonge kinderen die nog geen intellectueel begrip hebben wat het wil zeggen een vader te zijn. Mijn pappie kan alles. Mijn pappie is de sterkste man in de wereld. Ik en mijn pappie.
 
Al die gebruiken van pappie zijn typisch Engels, en kleine kinderen gebruiken dit woord die nog niet weten wat het is een vader te zijn. Pappie is deels held, deels perfectie, deels speelkameraad, deels absoluut gezag, maar altijd degene die jou het gevoel kan geven dat jij in zijn ogen de belangrijkste persoon in de wereld bent. Pappie.
 
Het woord vader echter, geeft aan dat er een intellectueel begrip is van de man, hun vader. Vader is een echtgenoot. Vader werkt hard om ons een dak boven ons hoofd en eten op tafel te geven. Vader is absoluut gezag. Vader is iemand die het gewicht van de wereld op zijn schouders draagt. Het woord vader geeft weer dat iemand begrijpt wat het is een man en kostwinner te zijn, de essentie van verantwoordelijkheid.
 
Ergens in mijn tienerjaren ging ik het onderscheid tussen ‘pap’ en ‘vader’ begrijpen en gebruikte ik die woorden op het juiste moment. ‘Zeker pap’ hield in dat ik direct opstond om de prullenbak te legen, nadat hij mij dat gevraagd had. “Ja vader” betekende dat hij mij al een aantal keren gevraagd had de bak te legen, of als hij mij disciplineerde, om wat voorbeelden te geven.
 
Het antwoord daarop is, nee. Hij noemde Zijn vader niet ‘pappie’.
Als Jezus leerde, verwees Hij nooit naar Zijn Vader als ‘Abba Vader’. Hij vertelde ons niet te bidden: “Onze Abba Vader die in de hemelen zijt…”. Hij heeft nooit gezegd dat de Abba Vader wil dat wij veel vrucht dragen, wel dat de Vader wil dat wij veel vrucht dragen.
 
Geen enkel gebed van Paulus is gericht aan Abba Vader. In Efeziërs 1:17; 3:14-20 is het aan de Vader van onze Here Jezus Christus. Niet Abba Vader van onze Here Jezus Christus. Sprekend over de daad van redding die de Vader bracht, sprak Paulus nooit over de Vader als ‘Abba Vader’ die redding bracht. Zelfs Johannes 3:16 zegt niet: “Want alzo lief heeft Abba Vader de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft…”
 
Als ‘abba’ ‘pappie’ betekent, waarom zouden we dat dan niet gebruiken als we bidden? Waarom niet naar de Vader verwijzen als Abba Vader als het gaat over redding?
 
Het woord ‘abba’ wordt slechts 3 keer in het Nieuwe Testament gebruikt: Marcus 14:36, Romeinen 8:15, Galaten 4:6
 
Het is een Aramees woord – niet Grieks, niet Hebreeuws. Op elke plaats dat het gebruikt wordt, wordt het gevolgd door het Griekse: pater (Vader).
 
“…om hen, die onder de wet waren, vrij te kopen, opdat wij het recht van zonen zouden verkrijgen. En, dat gij zonen zijt – God heeft de Geest zijns Zoons uitgezonden in onze harten, die roept: Abba, Vader. Gij zijt dus niet meer slaaf, doch zoon…”
Galaten 4:5-7
 
“…want gij hebt niet ontvangen een geest van slavernij om opnieuw te vrezen, maar gij hebt ontvangen de Geest van het zoonschap, door welke wij roepen: Abba, Vader!” Romeinen 8:15
 
“…en Hij zeide: Abba, Vader, alles is U mogelijk, neem deze beker van Mij weg. Doch niet wat Ik wil, maar wat Gij wilt.” Marcus 14:36
Het gebed van Jezus voordat Hij zich vrijwillig liet arresteren.
 
Dat zijn de 3 gebruiken van ‘Abba, Vader’ in het Nieuwe Testament. Merk op dat ‘abba’ altijd gevold wordt door ‘vader,’ wat wil zeggen dat ‘vader’ context en definitie van ‘abba’ geeft. Abba staat nooit alleen. Het is altijd: Abba, Vader.
 
Er is geen directe vertaling van ‘abba’ naar het Engels
Dus moeten we kijken hoe dit woord historisch en in de Joodse cultuur werd gebruikt, en dat in de context plaatsen van de 3 bovenstaande verzen, om een accuraat begrip te kunnen krijgen.
 
In de Talmud werd het woord ‘abba’ gebruikt als men sprak over gerespecteerde rabbi’s  die een positie van eer en gezag bekleedden. Een minder hoge of gewaardeerde rabbi zou nooit naar zijn meerdere verwijzen als ‘pappie’, maar abba werd samen gebruikt met ‘vader’; als een term van tederheid, een blijk van liefde. Men begreep de term ‘vader’ en daarom werd dit tezamen met abba gebruikt.
 
In de Joodse samenleving noemden volwassen kinderen hun eigen vader ‘abba vader’ als een blijk van liefde. Niet slechts een classificatie van wie die man in hun leven is, maar ‘abba’ betekende dat hij hun vader is, hun geliefde vader.
 
De dichtstbijzijnde vertaling van ‘abba’ is naar ons begrip: ‘Liefste’ of “Dierbare’. (Mijn liefste, mijn dierbare)
Merk op dat Paulus de termen gebruikt om het verschil aan te geven tussen in slavernij zijn aan de wet van Mozes, versus het zijn van een kind van God. Beide keren zegt hij dat we geadopteerd zijn, DAAROM roepen wij, of onze geest, ‘abba vader’.
 
Verander ‘pappie’ in die verzen met ‘liefste’ of ‘dierbaarste’ om abba vader te begrijpen.
 
“…omdat wij het recht van zonen zouden verkrijgen…roepen wij uit: (mijn)  dierbaarste Vader! (mijn)  liefste Vader!’
“…gij hebt de geest van het zoonschap ontvangen, door welke wij roepen ‘Liefste, dierbaarste Vader!’
 
En Jezus in de hof van Getsemané: “Mijn Liefste Vader. (Mijn) dierbare Vader, alles is bij U mogelijk. Neem deze beker van mij. Maar niet Mijn wil, maar Uw wil geschiede”.
 
Zeg dat, noem Hem zo – Mijn liefste Vader, mij dierbare Vader! Zie hoe dat resoneert met jouw geest, hoe dat voelt in jouw geest…als je dit doet, zoals ik nu ruim 44 jaar met de Vader wandel, zul je gaan zien dat je wereld kan veranderen…
 
Hij is niet jouw pappie. Hij is jouw, en mijn, onze, liefste Vader, onze meest dierbare Vader…abba belichaamt kinderlijk geloof in combinatie met een intellectueel begrip van Wie Hij is, en wie wij zijn…
 
Volgende week een nieuw onderwerp, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]

He tells the finished vision from the start, #5, too cross-minded, Perspective
Hij vertelt vanaf het begin de voltooide visie – deel 5, perspectief.
 
Dag allemaal,
Ik heb een aantal keer de catacomben in Rome bezocht; urenlang nadenkend over de levens van de mensen wiens botten ik als een toerist voorbij liep. Iedere keer werd ik diep geraakt. De catacomben in Rome zijn een reeks doorgangen en begraafplanken, gegraven in zacht vulkanisch gesteente, diep onder de grond (ongeveer 6-20 meter diep).
 
Het christendom werd in het jaar 312 gelegaliseerd en de staatsgodsdienst in het jaar 380. In de 250 jaar van Romeinse vervolging vinden we de overblijfselen van miljoenen gelovigen, in de tot nu toe 40 gevonden catacomben, met een lengte van 2,4 vierkante meter. In de catacomben van San Callisto alleen al zijn er meer dan 500,000 van onze vroegere broeders en zusters in de Heer begraven. In St. Domitilla zijn er ongeveer 150,000 en dat zijn er slechts 2 van de 40.
 
Het kunstwerk in deze ondergrondse kamers is buitengewoon verbazingwekkend; niet alleen vanwege de afbeeldingen van de levens van hen die daar begraven zijn en de Bijbelverhalen die zijn afgebeeld, maar vanwege het gemeenschappelijke thema: De dood heeft geen kracht en de hemel is zeker.
 
Iets ontbreekt in de kunst
Wat me opviel en wat mij bijgebleven is, is dat er daar geen kruisbeelden afgebeeld waren. Er zijn Bijbelse afbeeldingen zoals Noach in de ark en de ‘3 kinderen’ in de brandende oven, maar geen kruizen. Alles, en ik meen alles, heeft te maken met de opstanding. Hun evangelie was er niet één van het kruis, maar van de opstanding.
 
Wat zij in hun kunst uitdrukten is consistent met de schrijvers van het Nieuwe Testament: Christus is in jou! De opgestane Christus, de kracht van Zijn opstanding woont in jou!
 
Realiseer jij je…
Dat ‘kruis’ slechts 12 keer in de brieven genoemd wordt, en dat slechts in 6 brieven: 1 Corinthiërs, Galaten, Efeziërs, Filippenzen, Colossenzen en Hebreeën. Dat is het! Het woord ‘gekruisigd’ wordt slechts 12 keer in 5 brieven vermeld.
 
Zoals ik daarentegen eerder genoemd heb, en in een e-mail bijlage verstuurd heb aan hen die daarom vroegen
(en alsnog wil doen als je dat wil: email mij dan: [email protected]) zijn er tenminste 108 vermeldingen van ons zijn ‘in Hem’ of Hij in ons, Christus in ons of wij in Hem.
 
Als je de brieven van Paulus bestudeerd, zul je zien dat hij alleen refereert naar het kruis om te laten zien dat dit het middel is waarbij de Vader redding bracht, maar dat het niet iets is om ons op te richten. Hij ging daarna altijd verder over de opstanding en Christus in ons. “Zo is dan wie in Christus is, een nieuwe schepping. Het oude is voorbij, zie, het nieuwe is gekomen!” 2 Corinthiërs 5:17
 
In dat vers wordt het kruis niet genoemd – de focus is op de opstandingkracht van Christus in ons, de nieuwe schepping in Christus!
 
Een goed voorbeeld hiervan is Efeziërs 1:3-14, wat noemt dat de Vader ons gezegend heeft met alle geestelijke zegeningen in de hemelse gewesten (v3), en dat de Vader ons geadopteerd heeft, en Jezus gebruikt heeft om dat te doen (v5) en dat het de Vader was die onze vergeving verkregen heeft door het bloed van Zijn Zoon (v7).
 
Paulus presenteert Jezus als het middel waarbij de Vader onze redding volbracht, en dan gaat hij verder met wat het betekent deel te zijn van de Koninklijke Familie. Natuurlijk is Jezus onze aanbidding en eer waard voor Zijn rol, maar de Vader gebruikte Zijn Zoon om Zijn wil te volbrengen – een geweldig teamwerk, maar het kruis is slechts het middel waardoor zij ons redding brachten en voor wat we nu in Hem hebben.
 
En Efeziërs 2:7 zegt Paulus dat ‘in de komende eeuwen de Vader Zijn goedertierenheid over ons in Christus Jezus wil tonen’.
 
Paulus onderwijst het kruis als een middel om redding te brengen – en daarna gaat hij verder over Christus in ons.
 
Bedenk…
Als je een christelijke boekwinkel binnen loopt, vergelijk dan eens het aantal kruizen die je ziet met het aantal afgebeelde lege graven. Behalve op de dag van de opstanding, zul je ze niet veel zien. Hoeveel van ons zijn in een denominatie opgegroeid waar een priester een groot kruis draagt aan het begin van de dienst? Hoe zou het zijn als die priester een afbeelding van een leeg graf zou dragen? Wie van de lezers heeft een kruis aan de muur hangen? En hoeveel lege graven heb je in je huis om getoond te worden? Ben jij in je denken bezig met het kruis of, zoals Paulus en de eerste christenen, met de opstandingkracht?
 
Misschien vind je dit cynisch, maar bedenk…
dat het Nieuwe Testament historisch gesproken zich niet richt op het kruis, maar op de opstanding, op Christus in ons en de zekerheid van de hemel. De kunst en de geschriften van de vroege kerkvaders zijn consistent met deze focus op de opstanding.
 
Dat alles veranderde toen het christendom gelegaliseerd werd, in het jaar 312 en in 380 de staatsreligie werd. Veel van de heidense tempels werden overgenomen door de staatsreligie. Zoals een gids ons vertelde, pasten de heidense tempels perfect bij de menigte die uit de huizen kwam, want de tempels hadden kerkbanken, een podium – en zo werd de auditorium kerk geboren.
 
Vergeef me, als je dit nodig vindt, voor deze observatie, maar van wat ik bestudeerd en gezien heb, is de constante herinnering aan het kruis en dat wij zondaren waren, gedeeltelijk om de kudde naar het auditorium te laten komen; het houdt hen zwak in hun geloof en altijd over de schouders kijkend naar het verleden. Men kan niet vooruit kijken naar de opstandingkracht als men voortdurend herinnert wordt aan wie men voordien was.
 
Als je de dynamiek van de eerste huis- en familiegebaseerde gemeente bestudeert, dat gericht was op Christus in jou en de kracht van de opstanding om heilige en doelgerichte levens te leiden, versus de voortdurende herinnering aan wie wij waren voordat we Hem leerden kennen, dan is het contrast ontstellend groot.
 
De uiteindelijke voltooide visie
De beloften we ontvangen hebben voor ons leven of voor onze geliefden, in dit leven, bevinden zich binnen grotere beloftes van een voltooide visie. Zoals de Russiche Matrooska’s (poppen die in elkaar passen) zo zijn de beloften die wij in dit leven ontvangen. Ze passen in het grotere Christus in ons, de hemel wacht ons. De laatste scene in Openbaring is dat van een stad, die wij de hemel noemen, dat naar de aarde komt.
 
Paulus moest de Filippenzen 2 maal herinneren aan het feit dat wij burgers van de hemel zijn (3:17,20)  en aan de Colossenzen zei hij ‘Je bent met Christus opgestaan, dus bedenk de dingen die boven zijn, waar Christus gezeten is, aan de rechterhand van de Vader. Want je bent gestorven met Hem en je leven is in Christus verborgen met de Vader God’. (3:1-4)
 
Leer wat je in Christus bezit – kun jij je voorstellen Wie wij in ons hebben!? Degene die tot Mozes sprak vanuit de brandende braamstruik, woont in jou! (Exodus 3:14, Johannes 8:58). Wees dankbaar voor het kruis, maar dat kruis bracht ons leven in Christus, onze nieuw geschapen geestelijke mens, door de Geest van God geschapen zodat we met de Vader en Zoon mogen wandelen – dus doe dat – richt je op het wandelen met de Vader, onze uiteindelijke bestemming!
 
Volgende week een nieuw onderwerp, tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
 

He tells the finished vision from the start, #4, gaps, different vision than what was shown
Hij vertelt vanaf het begin de voltooide visie – Deel 4, hiaten, andere visie dan wat getoond werd
 
Dag allemaal,
Voordat we begonnen met cwowi in ons huis, terwijl we nog in de auditoriumkerk waren, kreeg Barb een visioen over onze toekomst; we hadden in die tijd geen idee waar het over ging…al dachten we van wel. Dat is de sleutel voor het belangrijkste punt van vandaag – we dachten dat we het begrepen, maar wat gecommuniceerd werd was anders dan wat er in het echt gebeurde.
 
Het visioen
Ze stond bij de geopende voordeur van ons huis, naar buiten kijkend, een eindeloze rij mensen begroetend die ons huis binnenkwamen en bediening ontvingen – fysieke en emotionele genezing, geestelijke balans en gezondheid, sommigen werden wedergeboren, maar iedereen werd heel gemaakt.
 
Toen zag ze dat die mensen na een tijd ons huis uitgingen; ze waren nu in staat om gezonde en evenwichtige levens te leiden. Bij de eerste stap van ieder persoon, bij het verlaten van het huis, raakte hun voet de grond en creëerde rimpelingen, als een kiezelsteen op een gladde vijver, wat andere levens vertegenwoordigt die zij aanraakten. Dit ging maar door, en zover Barb kon zien waren er mensen die naar buitenkwamen en rimpelingen veroorzaakten, die op hun beurt anderen aanraakten.
 
In die tijd waren wij in de auditorium kerk, dus wij dachten dat er letterlijk duizenden mensen ons huis binnen zouden komen. Wij zagen ons huis toen als het hoofdkwartier van de bediening: een functionerende boerderij, een trainingscentrum  en een gemeenschap van gelovigen rondom ons huis. Het was in wezen een kleine christelijke buurt, in staat zelfvoorzienend te zijn als de economie zou instorten.
 
Het was in 2001 dat de Heer 2x aan mij verscheen om te zeggen: “Ik wil dat je een huiskerk begint en een huiskerk netwerk, and structureer het zodanig dat het de ontwikkeling van huiskerken in de wereld kan faciliteren”.  Toen pas begrepen we dat wat Barb gezien had, CWOWI was, want we begonnen dat vanuit ons huis. Al is het netwerk nu in vele landen, geestelijk gezien komen mensen in ons huis, worden heel en gaan dan gezond en heel verder met hun leven.
 
De letterlijke visioen vond niet plaats, maar de geestelijke waarheid in dat visioen wel!
 
Paulus’ visioen
In de serie ‘How to be led by the Spirit’ heb ik het over een situatie in het leven van Paulus waar het visioen dat God hem gaf, niet op exact dezelfde manier vervuld werd als het visioen liet zien.
 
Dit is waar we in de problemen komen. We hebben van de Heer iets op ons hart en nemen dat letterlijk, nu, en het moet op precies dezelfde manier gedaan worden als het woord/visioen/last van de Heer ons aangaf. Maar dat is niet altijd het geval, zoals dat in het leven van Paulus en in ons leven was.
 
In Handelingen 16:6-10 waren Paulus en de groep bij hem van het oosten van het huidige Turkije, naar het westen getrokken. Op verschillende punten probeerden ze linksaf te slaan om zo naar het zuiden te gaan, maar de Heer liet het hun niet toe, is wat de tekst zegt.
 
Verboden door de Heer om richting het zuiden te gaan, bleef Paulus naar het westen gaan tot hij bij de kustplaats Troas aankwam: vóór hem was geen land meer, alleen de oceaan. Pas op dat moment zag hij een visioen van een man in Macedonië, aan de overkant van de zee, die hem toeriep: Steek over naar Macedonië en help ons. Dit visioen was een bevestiging naar het westen te blijven gaan, naar Europa.
 
En dit is het punt:
Paulus heeft de man in het visioen nooit ontmoet. Handelingen 16:11-15 vertelt ons dat hij daarentegen een zakenvrouw vond, Lydia genaamd, en zij begon de eerste huiskerk in Filippe. De latere brief van Paulus aan haar en de gemeente in haar huis, was de warmste en meest transparante van zijn brieven, en het is duidelijk dat zij een speciale plek in zijn hart hadden. Zij gaven ook regelmatig aan zijn bediening.
 
Een aantal jaar geleden leidden we een reisgezelschap, waarbij we de voetstappen van Paulus volgden, en we  bezochten Filippi en haar huis, wat een kapel geworden is nadat het christendom gelegaliseerd werd. Er is niet veel van over, behalve de beneden muren en de prachtig ingelegde tegelvloer. Er is geen verslag dat Paulus de man in het visioen ooit ontmoet heeft – de man die hem vroeg naar Macedonië te komen.
 
De menselijke natuur is wat het is
We beginnen onszelf af te vragen waarom ‘het visioen’ niet gebeurd is, of waar we het gemist hebben. Soms, zoals het visioen van de mensen bij onze deur en in ons huis, of de man uit Macedonië, is het visioen, de droom, de belofte, geestelijk. Het komt in een andere vorm dat wij dachten. Dat woord aan jou geeft weer wat de Geest van God in gedachten heeft, niet de details. Het is geen blue print, het is als een impressionistisch schilderij van de geest daarachter. Hij schetst de contouren, maar laat jou en mij het schilderij schilderen.
 
Voorbeelden
Een man zegt dat hij in de bediening geroepen is, maar zit in een carriérebaan opgesloten, denkend dat hij God gefaald heeft. De reden is, dat hij dacht dat de roeping een podium inhield, maar de NT waarheid is dat Christus in ons woont en de gave van pastor heeft niets te maken met hoe iemand zijn brood verdient. Hij heeft niet door dat hij op zijn werk in de bediening is, want Christus is in hem. Dus hoe hij zichzelf gedraagt, het advies dat hij aan collega’s geeft, de vrede en heelheid van de afdeling die hij overziet, daarin dient hij hun als pastor. Mensen die voor hem werken voelen zich veilig, zeker, geliefd, er is vrijheid en vrede op het kantoor – dat is de zalving van een pastor.
 
Ik heb gezien hoe kinderen een pastor voor andere kinderen zijn, teder zorgend voor hun vrienden. Er zijn leidinggevenden wiens kantoor als een persoonlijk begeleidingskantoor is; de leidinggevende houd meer van de mensen onder zijn hoede dan van zijn baan; hij geeft hen levensadvies, evenals instructies voor hun werk.
 
Er is dat echtpaar dat andere echtparen helpt en advies geeft voor hun gezin of hun budget. Dan de winkeleigenaar die manieren zoekt om mensen die minder fortuinlijk zijn, producten te geven uit zijn winkel of een baan, zodat er wat extra geld binnenkomt. Al deze mensen functioneren in de geestelijke gave die wij ‘pastor’ noemen, of letterlijk ‘iemand die voor de schapen zorgt’. Voor de schapen zorgen, gebeurt niet op het podium; de meeste pastors zijn mannen en vrouwen en tieners en kinderen. Christus is in ons, waar we ook zijn, dus de titel zegt Hem niets.
 
Ik kan me voorstellen…
De NT waarheid is dit: Ik had honger en je voedde mij. Dorst en je gaf me te drinken. Een vreemdeling en je nam me in huis. Naakt en je kleedde mij. Ziek of in de gevangenis en je bezocht mij. Dat is NT waarheid. DAT is de bediening. Een podium is daar niet te vinden. Evangelisatie campagnes ook niet. Simpelweg liefde, zorgen voor de mensen in onze omgeving. DAT is de bediening. Het komt voort uit iemands hart, dan vanuit hun huis en vandaar naar anderen daarbuiten.
 
Ik kan me zo voorstellen dat er een vrouw in de hemel komt, na een lang leven geleid te hebben. Ze voelt zich verschrikkelijk, omdat ze nooit in de bediening gekomen is, waarvan ze het idee had dat de Heer voor haar had. Ze heeft het gevoel dat ze Hem in de steek gelaten heeft. Als kind voelde ze een roeping voor de bediening, maar toen werd ze verliefd, trouwde ze, kreeg kinderen en toen ze een jaar of 70 was, vroeg ze zich af wat God van haar zou denken, omdat ze nooit ‘in de bediening’ gegaan is.
 
Maar als Hij haar leven bespreekt, verzekert Hij haar dat ze haar hele leven in de bediening geweest is. Zij had alleen haar religieuze cultuur toegepast op wat Hij op haar hart gelegd had en daarom begreep ze de roep op haar leven verkeerd.
 
Hij laat haar zien hoe zij als kind anderen hielp, dat zij de eerste was die met een nieuw kind in de klas contact zocht, hoe ze als tiener vrijwilligerswerk in de soepkeuken had gedaan, een carrière opgegeven had om thuis te blijven en voor de kinderen te zorgen. Hoe ze meerdere keren eten gebracht had aan mensen in crisis, hoe ze bemoedigende briefjes schreef aan anderen…en de Heer liet haar zien dat Hij dat was, in haar, zorgdragend voor die mensen, ze liefhebbend en voor hen zorgend als een pastor…zij was de hele tijd al in de bediening. Ze had haar ideeën toegepast op wat Zijn hart was, wat ertoe leidde dat ze het gevoel had Hem in de steek gelaten te hebben.
 
 Toen ik de pastor van een kleine gemeente was, werd Barb aanvankelijk geminacht en bespot door sommigen, omdat ze zei dat ze niet kon zingen, geen piano of orgel kon spelen, geen leraar was, dat haar bediening achter de schermen was, waardoor ik de pastor kon zijn en de gemeente kon leiden.
 
Ze voelde zich vreselijk en zelfbewust dat ze niet aan de verwachtingen van sommige vrouwen in de kerk kon voldoen. Maar de Heer stelde haar gerust en vertelde haar dat wij als man en vrouw één zijn, en dat haar bediening allereerst aan mij en onze kinderen was en daarna aan anderen, in zoverre ze dat zou kunnen. Dat woord van de Heer en de zekerheid en vrede die dat in haar hart gaf, hielp haar door die moeilijke tijd heen.
Ik hoop dat dit ook een bemoediging voor jou is!
 
Volgende week meer, tot dan.
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]

He tells the finished vision from the start #3, why the promises
Hij vertelt vanaf het begin de voltooide visie – Deel 3, waarom de beloftes
 
Dag allemaal,
Vorige week vertelde ik over onze gehandicapte zoon Chris en zijn groot, maar kinderlijk geloof.
 
Er is een zekere mate van rust in mijn hart, wetend dat de Heer tot hem sprak en hem vertelde dat Hij met hem ‘door de bergen gaat wandelen’. Die vrede in ons hart geeft ons de kracht alles wat er gaande is rondom Chris, thuis en in het tehuis waar hij woont, aan te kunnen en te kunnen verdragen. De eerste 24 jaar van zijn leven heeft hij thuis gewoond, maar toen zijn broers opgroeiden, naar school gingen en later trouwden, realiseerden Barb en ik ons dat wij niet alleen voor hem zouden kunnen zorgen. Dus maakten wij de moeilijkste beslissing van ons leven, om hem uit huis te plaatsen, in een groepshuis. Daarna verhuisden wij om dichter bij hem te kunnen zijn. Komend december wordt hij 39, al is hij mentaal ongeveer 4 jaar oud. Hij neemt weliswaar meer in zich op en begrijpt meer dan die leeftijd doet vermoeden.
 
Als jij ooit voor lange tijd voor iemand gezorgd hebt, weet je hoe dat is. Er zijn de blije, zorgenvrije vrijdagen waarin Chris en ik boodschappen doen in het dorp: Ik haal hem ’s morgen om ongeveer 8:00 uur op van het huis, douche en scheer hem en dan gaan we weg. Meestal naar Sonic, een regionaal fastfood restaurant. Melissa, de manager, begroet ons met een ‘Hi John en Chris’, en we begroeten haar altijd terug…en zo begint voor ons de dag, de mensen in ons dorp kennen ons.
 
Zo tegen 4 uur ’s middags rijden we richting huis, waar Barb het avondeten klaar gemaakt heeft…en zaterdagochtend doe ik Chris in bad, daarna kijkt hij TV en maak ik ontbijt voor hem; hij houdt van pa’s ‘kaas-eieren’ wat niets anders is dan scrambled egg met kaas, maar in het groepshuis bestaat zijn standaard ontbijt uit ontbijtgranen, dus dit is voor hem een wekelijkse traktatie. Een groot deel van de zaterdag kijkt Chris naar zijn lievelingsfilms of TV shows – dit is de enige tijd in de week dat hij kan bepalen wat hij wil doen, wil eten, naar wil kijken – in het groepshuis bepalen anderen die dingen voor hem.
 
We hebben veel plezier samen en hij laat ons lachen – en hij wordt door de Heer gebruikt. Ik heb eens verteld hoe ik op een ochtend inwendig medelijden met mezelf had en ik vroeg de Vader hoe ik het allemaal moet doen: 2 dagen per week voor Chris zorgen, alles wat gedaan moet worden rondom cwowi, de reizen, een huis onderhouden en dergelijke en over het algemeen had ik medelijden met mezelf. Ik sloot mijn klacht aan de Vader af met een inwendig ‘Wat ben ik, een lastdier of zo?’ Op dat moment was ik geknield voor Chris, om zijn sokken aan te doen en juist toen klopte hij mij op m’n hoofd en zei: “Je bent een goed paard.” Boodschap ontvangen, Vader. Ik heb mijn houding en humeur veranderd en stopte ermee medelijden met mezelf te hebben. LOL
 
Dat is wat mensen kennen en zien – John en Chris in de stad
Maar wat mensen niet zien, zijn de bijeenkomsten in het groepshuis. De emails en belletjes met de staf. Vorige week ging het over het aanpassen van zijn porties eten, omdat men zijn gewicht in de gaten wil houden. De week daarvoor moest ik een jaarlijkse oogafspraak plannen. De week daar weer voor moest ik met hem naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek. Men wil dat hij deze week naar een sedatie tandarts gaat, omdat het 2 jaar geleden is dat zijn tanden gereinigd werden (dat moet onder algehele narcose gebeuren, omdat hij niet toestaat dat iemand aan zijn tanden komt) maar dat kost wel $1500, waar we voor moeten sparen en apart moeten leggen, en zo gaat het maar door…een voortdurende zorg.
 
Mensen kennen de andere kant van hersenbeschadiging niet, of dat nu door de geboorte gekomen is, of tijdens een oorlog, een auto ongeluk of een val, mensen met een hersenbeschadiging houden niet van plotselinge veranderingen. Harde geluiden, veranderingen in schema of richting, leiden tot een onmiddellijke en gewelddadige reactie – schreeuwen, slaan, bijten, extreem gedrag. Zodra die spanning eruit is, zijn ze nederig, verontschuldigend en weer hun liefdevolle zelf. Dat is Chris. Dat is leven met Chris.
 
Ik kan de keren niet tellen dat ik geslagen ben, gebeten, gekrabd, zijn nagels in mijn vlees had, omdat hij zo hard knijpt als maar kan, terwijl ik gewoon met hem in een winkelpad loop, maar onverwachts, voor hem, van richting verander, of terugga – dat gedrag is het gevolg van een hersenbeschadiging.
 
Waarom deel ik dit?
Omdat, terwijl Chris en wij de belofte hebben dat de Heer op een dag met hem door de bergen zal wandelen, wij tot die tijd met bovenstaande te doen hebben, voor de rest van ons, of zijn, leven, of tot die genezing plaatsvindt. En de Heer weet dit. De Heer zag dit toen Hij die belofte gaf. En toch is ons leven met hem een constante last en ook een vreugde.
 
Zelfs als Chris in het groepshuis is, vragen wij ons af: Wat doet hij nu? Heeft hij het wel warm? Moet hij naar het toilet? Heeft hij honger, gedraagt hij zich? Hoe zal zijn week geweest zijn als we hem vrijdag weer ophalen? Ongeacht waar ik in de wereld ben, Chris is altijd, altijd, in mijn gedachten. Hij is als een kind van 4 jaar oud, dat door anderen verzorgd wordt, die dat nooit zo goed kunnen als Barb en mij. (Zoals ik al zei, is hij bijna 39 jaar oud).
 
En toch weet de Heer dit. De Vader weet dit. De Heer gaf Chris de voltooide visie, de volwassen en complete versie: Ik zal met jou door de bergen wandelen. Maar tussen nu en dan liggen heel veel lasten, zorgen, een emotionele tol die door hem en ons betaald wordt. Maar zijn positieve houding is een vreugde, een inspiratie voor ons. Een voorbeeld voor ons.
 
In 2 Petrus 1:3-4 zegt Petrus dit:
“Zijn goddelijke kracht immers heeft ons met alles wat tot leven en godsvrucht strekt, begiftigd…door deze zijn wij met kostbare en zeer grote beloften begiftigd, opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur…”
 
Pak je dat? Hij gaf ons grote beloften, zodat wij deel zouden hebben aan Zijn goddelijke natuur. Die uitspraak is 100% het tegenovergestelde van ieder Woord van Geloof, charismatisch, Seeker Friendly, evangelische en andere labels die we op een ‘geloofsstroming’ kunnen plakken: De beloften die gegeven zijn, zijn er zodat wij deel kunnen hebben aan Zijn goddelijke natuur.
 
Niet om antwoord op gebed te krijgen. Niet om ons de verlangens (of lusten)  van ons hart te geven. Niet om ons onze droom te geven (vul de rest maar in: huis, auto, baan, vakantie, bankrekening etc.) Maar de beloften zijn er zodat wij op Zijn natuur gaan lijken.
 
Wij zien het ontvangen van een belofte als beantwoord gebed op een nood of een verlangen. Hij  geeft die beloftes, zodat we in Hem kunnen groeien. Beide zijn waar, beide zijn nodig. De één is aarde, opkijkend naar de hemel, het andere is de hemel, neerkijkend op aarde. Hij is God, Hij is de Baas. Hij geeft een belofte zodat we zullen gaan worden als Hem. Dat is de 1e prioriteit.
 
Hij geeft de complete versie, visioen, het volwassen en voltooid en prachtig einde – maar om daar te komen, is het nodig een deelnemer van Zijn goddelijke natuur te worden. Iedere belofte gegeven, vereist groei om die vervulling te zien, ongeacht wanneer die vervulling komt: In dit leven of het volgende.
 
Laat dat vaststaan in je hart. Verander je perspectief en kijk hoe jij kunt groeien, terwijl je op de belofte staat die Hij je gegeven heeft, terwijl je met verwachting uitziet naar de vervulling er van . Weet dat iedere belofte een voorwaarde heeft, en die voorwaarde houdt verandering in karakter in, een karakter richting godsvrucht.
 
Volgende week over schijnbare tegenstellingen in Zijn beloftes en hiaten in onze tijdslijn van het leven…tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]