Dag allemaal,
Ik wil even vermelden dat we nu ‘Visions and Dream 2’ aanbieden, dat onderdeel is van een 3-delige serie. Het is een goede studie over geestelijke dromen, visioenen, welke zijn er, hoe en waarom – zeer waardevol!

Het testen van de Heer
Vorige week noemde ik Johannes 6:5-6 waar Jezus Fillipus de vraag stelt, nadat hij de 5000 mannen plus vrouwen en kinderen ziet die daar waren: “Waar zullen wij broden kopen dat dezen kunnen eten?” De volgende zin is ‘Dit zeide Hij om hem op de proef te stellen, want Hij wist zelf wat Hij zou doen.”
 
Jacobus 1:2, 13, 16-18 zegt: ‘Houdt het voor enkel vreugde wanneer gij in velerlei verzoekingen (testen, beproevingen) valt….maar laat niemand als hij verzocht wordt, zeggen: Ik word van Godswege verzocht. Want God kan door het kwade niet verzocht worden en Hij zelf brengt ook niemand in verzoeking. Dwaalt niet, mijn geliefde broeders, iedere gave die goed en elk geschenk dat volmaakt is, daalt van boven neder, van de Vader der lichten, bij wie geen verandering is of zweem van ommekeer. Naar Zijn raadsbesluit heeft Hij ons voortgebracht door het woord der waarheid, om in zekere zin eerstelingen te zijn onder zijn schepselen.”

Dus de heer beproeft ons niet met het kwade, maar Hij tests ons wel. Hij test ons met het goede. Het testen van Hem kan beter begrepen worden als ‘op de proef stellen,’ want Hij kent ons en onze mogelijkheden en onze bestemming, dus plaatst Hij ons in situaties waar we in de gelegenheid komen te beproeven wat er in ons hart is.

Jezus zei in Mattheüs 11:19: ‘Wijsheid is gerechtvaardigd door haar kinderen,’ wat wil zeggen dat een wijze beslissing vaak niet openlijk en duidelijk wijs lijkt te zijn, maar de ‘kinderen’ van die beslissing, het resultaat van de beslissing, onthult dat het besluit wat toen genomen was, in feite de juiste was.

Mensen die van geestelijke rotsen springen, met de rest van de menigte, maken geen wijze beslissingen. Ze kunnen niet naar de tijdsbalk van hun leven kijken om te zien dat op de lange termijn loont om nu die moeilijke beslissingen te nemen, en de prijs te betalen. Ze kunnen moeilijk geloven dat de heilige Geest hen leidt om een moeilijk besluit te nemen. Ze willen niet dat de Geest hen door pijnlijke veranderingen leidt, maar dat doet Hij wel.

Hoe krijgen we genoeg geld?
Als we de vraag die Jezus aan Fillipus stelde, onder de loep nemen, dan zien we dat het een heel gewone, ‘natuurlijke’ vraag was “waar kopen we brood zodat deze mensen te eten hebben?” De vraag zinspeelde niet op de bovennatuurlijke voorziening die eraan zat te komen. Gelegenheden om in de bovennatuurlijke voorziening te wandelen presenteren zich zelden als bovennatuurlijk, en een groot deel van het koninkrijk werkt door ‘het geschiede naar uw geloof.’

We kunnen het Fillipus niet aanrekenen dat hij op een natuurlijke vraag een natuurlijk antwoord gaf. En toch testte de Heer hem om te zien hoe hij zou reageren. Fillipus kon absoluut niet weten dat de Heer de lunch van een jongetje zou vermenigvuldigen, want dat had Hij nog niet eerder gedaan. Jezus verandert niet, Hij stelt ons ook nu vragen om te zien wat we gaan doen. Hij vraagt nog steeds van ons om na te denken over wat zou kunnen gebeuren, om ‘buiten de box’ te denken.

Chris was stervende
Nadat Chris 24 jaar thuis gewoond had, verhuisde Chris, onze oudste en gehandicapte zoon, naar een gezinsvervangend tehuis, bijna 2 uur van ons vandaan. Zijn jongere broers waren van de middelbare school af, woonden niet meer thuis en waren verder gegaan met hun levens. Barb en ik beseften dat we iets voor de lange termijn moesten gaan regelen. Dat was de moeilijkste beslissing die we ooit genomen hebben en we voelden ons de slechtste ouders die er maar konden zijn.

Chris is mentaal 4 jaar oud. Hij houdt van de Heer, maar nadat hij 4 jaar werd, bleef hij 4. Hoe vertel je een 4-jarig kind dat hij niet langer thuis kan wonen, en 2 uur rijden van ons vandaan gaat wonen, dus papa en mama ongeveer eens in de 4-8 weken zal zien (mede vanwege reizen voor de bediening, en die afstand van 2 uur)?

Jaren lang heeft hij gedacht dat hij iets verkeerds gedaan had. Hij vroeg de staf naar huis te bellen, en aan de telefoon begon hij te huilen, snikkend en in tranen ‘het spijt mij wat ik verkeerd heb gedaan, misschien mag ik nu weer thuis komen, het spijt me wat ik verkeerd heb gedaan!’ Omdat hij verstandelijk beperkt is, duurde het 2 jaar voordat het tot hem doordrong dat hij niets verkeerds gedaan had, maar zoals Jason en Brian naar ‘school’ gingen, zo moest hij nu ook naar ‘school’, net zoals zijn broers.

De staf had te maken met woede uitbarstingen, wat vaak voorkomt bij mensen die een hersenbeschadiging hebben, of dat nu door letsel tijdens de bevalling ontstaan is, of door ander letsel op latere leeftijd – onverwachte harde geluiden, veranderingen in de routine – alles, wat dan ook, kan een woede uitbarsting veroorzaken. Zodra zijn woede geuit was, werd hij weer zachtmoedig en gedwee en verontschuldigde zich.

Maar toen de zomer van 2008 kwam, had Chris de wil te leven opgegeven. Thuis, met mama’s kookkunst, woog hij ongeveer 79 kilo, maar in het tehuis weigerde hij te eten, waardoor zijn gewicht zakte naar 62 kilo. Het laagste gezonde gewicht voor hem, was berekend op 61 kilo en dat kwam dichtbij! Daarna weigerde hij uit bed te komen, wilde niet eten, deed zijn behoeftes in bed, had helemaal de wil te leven opgegeven.

De manager van het huis, en verpleegkundige vertelde mij dat hij bijna het punt had bereikt dat ze hem naar een verzorgingshuis moesten sturen, waar hij zou kunnen sterven. In afgrijzen deinsde in terug, de ernst van het gebeuren sloeg mij in het gezicht, en ik was zo dankbaar dat Barb hier niet bij was.

Van de rots afspringen of geloof hebben voor een wonder?
Er is een filosofie in de bediening dat zegt dat als iemand in de bediening voor Gods volk en werk zorgt, ook al verwaarloost hij zijn eigen gezin, God voor de rest zorgt. Dat denken is de reden dat kinderen van voorgangers de reputatie hebben die ze hebben, en waarom ze gewond zijn – vader zorgde voor iedereen, behalve voor zijn eigen gezin.

Dit uit zich door dat de voorganger telefoontjes aanneemt terwijl iedereen aan tafel zit voor de maaltijd, ook al is één van zijn kinderen net een verhaal aan het vertellen over school. Of als één van zijn kinderen op woensdagavond een wedstrijd heeft, zal vader niet iemand anders vragen om de avond te leiden zodat hij bij zijn kind kan zijn. Nee, hij denkt dat hij diegene moet zijn die in de dienst aanwezig is. Kinderen van voorgangers groeien op, denkend dat zij niet op de eerste plaats komen, en hoe kunnen zij ooit concurreren met Hem?

Barb en ik hebben dat nooit geloofd. Wij geloven dat als we allereerst voor ons gezin in God zorgen, alle andere dingen op zijn plek zullen vallen. Dus weigerde ik ( nog steeds) om telefoontjes tijdens de maaltijd aan te nemen. Als één van mijn zonen iets had waar ik bij moest zijn, delegeerde ik verplichtingen aan anderen, om er maar bij te kunnen zijn. Zelf nu, als ik bij Chris ben, beantwoord ik geen telefoontjes. Hetzelfde als Barb en ik tijd samen hebben, enzovoorts.

De verhuizing
Chris was stervende, maar hij woonde 2 uur van ons vandaan. Onmiddellijk nam ik 2 dagen in de week om naar hem toe te gaan. Soms gingen Barb en ik allebei, soms ik alleen. Ik haalde Chris uit bed, douchte en scheerde hem, nam hem mee naar McDonald’s – om hem maar uit bed te krijgen, zodat hij weer zou willen leven. Voor die wekelijkse bezoekjes leefde hij, en al spoedig hing zijn emotioneel welzijn af van het feit dat ik naar hem toe kwam.

Het duurde niet lang of we gaven net zoveel geld uit aan tijd, brandstof, maaltijden, als we aan een hypotheek kwijt zouden zijn. Wat zouden we doen: van de rots afspringen met de rest – Chris laten sterven en zeggen ‘wat we voor de Heer doen is belangrijker dan jouw leven’ of zouden we God geloven voor iets dat totaal buiten onze ‘box’ was?

Het was de zomer van 2008. De economie stortte in elkaar, leningen waren moeilijk te krijgen want iedereen wachtte op wat het Congres zou doen. AIG, Lehman Brothers, en andere grote banken gingen ten onder – in het natuurlijke was er geen oplossing.

We besloten, ondanks de huiskerken in Tulsa, dat Chris op de eerste plaats zou komen, wat inhield dat we dichter bij hem zouden moeten gaan wonen. Barb en ik werden dat jaar beiden 50 jaar oud. We wilden geen appartement huren, want Chris had een permanent huis nodig. Ook wilden we niet huren, omdat we niet de hypotheek van iemand anders wilden betalen en we beseften dat het dorpje waar het tehuis van Chris gelokaliseerd was, nou niet precies een juweeltje van een plek was.

Ik kwam tot de conclusie dat we binnen 30 minuten bij Chris zouden moeten kunnen zijn en als we een huis zouden hebben aan een nabijgelegen meer, Grand Lake, dat we konden kopen, zou het een huis zijn dat het leven van Chris kon redden. Het zou zijn waarde behouden ondanks een neergaande economie, en van onszelf zijn. We hadden een rolstoeltoegankelijk huis nodig, en een tuin die vlak was, aangezien veel huizen aan het meer op een rots gebouwd waren, om over het water uit te kunnen kijken.

En hoe zit dat met het geld?
Nadat we onze prioriteiten vastgesteld hadden, dat we Chris niet zouden laten sterven, zodat wij ongehinderd verder konden met de bediening, maar dat we ons leven opnieuw wilden ordenen om dat van hem te redden, en toen we nagedacht hadden over huren/kopen, waar, en tot de conclusie kwamen dat we een plek aan het meer nodig hadden, TOEN pas gingen we naar de Vader in gebed.

We waren als Fillipus, die een wonder nodig had om de menigte te voeden. We hadden geen geld, ik was bij een hypotheekmakelaar geweest, maar iedereen wilde wachten op wat het Congres zou doen, dus waren we volkomen hulpeloos. Op dat moment ging ik terug naar de Vader en zei: “Vader, de eigenaar van het huis moet het huis kunnen verkopen zonder makelaar, want niemand wil ons geld lenen.

Dit was allemaal buiten de box denken. Normaal denken zou doorgegaan zijn de wekelijkse reis naar Chris te ondernemen, wat de stress op ons zou vergroten, omdat andere dingen die gedaan zouden moeten worden, niet gedaan konden worden, of normaal predikers denken zou hem hebben laten sterven….maar zo waren wij niet.

NADAT ik alles bij de Vader gebracht had, had ik er ineens een vrede over, en zag ik een mini visioen van Grand Lake, met een ovaal getekend rond de noord- en west kust, alsof een onzichtbare hand een ovaal tekende met pen op papier. Ik wist nu dat dit het gebied was waar de Vader een voorziening had.

Dus direct plaatste ik de GPS op de voorruit van de auto, en twee dagen lang reed ik rond het meer, BEHALVE waar ik de hand van de Heer dat ovaal had zien tekenen. Ik wilde voor mijzelf weten wat er beschikbaar was in huizen, wat een redelijke prijs zou zijn, enzovoorts. Toen Hij mij die vrede gaf, gaf Hij ook een prijs, 127.000 dollar, dus wilde ik zien wat je daar voor zou kunnen kopen. Ook had Hij mij een beeld van dat huis laten zien – een klein huis omringd door bomen, zwart/witte shutters, en een oprit naar de voordeur.

De derde dag vond ik dat ik genoeg wist, en ging ik richting het gebied wat ik getekend had gezien. Ik reed een buurt binnen waar voornamelijk brede huizen stonden, en andere kleine woningen en toen ik aan het eind van de weg kwam, zag ik het huis van het visioen. Plus dat er een ‘te koop door eigenaar’ bord in de tuin stond. De eigenaar was een Baptisten voorganger en zijn vrouw, die dichter bij hun kerk wilden gaan wonen, aan de andere kant van het meer. We konden het financieel onderling regelen, en we verhuisden daar naar toe. Het ging direct beter met Chris, hij kwam weer aan, zei ‘Pa, ik vind dit een leuk huis.’ En hier zijn we dus vandaag.

Maar dit zou nooit gebeurd zijn als we niet hadden begrepen dat God ons beproeft met goede dingen – moeilijke beslissingen, beslissingen nemen waarvoor we ‘buiten de box’ moesten gaan denken en geloven, geleid door principes en juiste prioriteiten – geleid door de Heilige Geest toen we aangaven een stap richting het onmogelijke te willen nemen.

Volgende week meer over hoe de Heer test met het goede, en andere niet zo voor de hand liggende wegen waarop Hij leidt, en meer!

Zegen,
John Fenn / vertaling AHJ
www.cwowi.org

www.cwowi.eu

Dag allemaal,
Kippen en gebroken ramen
Mijn broertje en zijn vrienden waren niet veel ouder dan 10 jaar, toen het gebeurde. Ze waren op de boerderij van mevrouw Smith geweest om eieren te rapen van de paar kippen die ze nog had. Zij was ruim 90 jaar oud en zwak, en mijn broertje en zijn vrienden vonden het leuk eieren te rapen en klusjes rondom de kleine boerderij te doen, omdat zij dat niet langer kon. In ruil voor de klusjes die ze deden, mochten ze allerlei schatten houden, zoals oude flessen en kapotte radio’s en andere dingen die iedere jongen van 10 waardevol vindt.

Maar op een dag, nadat de eieren geraapt waren, begonnen de jongens met stenen te gooien, mikkend op de ramen in een oude schuur. Toen haar man nog leefde, werd de schuur gebruikt om in te klussen en lagen er allerlei dingen die nog gerepareerd moesten worden. Maar nu zakte de schuur in elkaar, dus echt veel kwaad kon het niet.

Dat was het verhaal dat Steve mijn moeder vertelde, toen zij vernam dat hij die dag de meest accurate worp had gedaan: er was geen schade, omdat de schuur toch al vervallen was, en de anderen gooiden ook met stenen. Voor ze hem een uitbrander gaf en ze met hem naar mevr. Smith zou gaan zodat hij zijn excuses kon aan bieden en van zijn zakgeld het raam kon vergoeden, stelde moeder de vraag die ieder kind in onze tijd vaak heeft gehoord: “Als al jouw vrienden van een klif afspringen, spring jij dan ook?”

Terug in de tijd
In de jaren 70 vond er een charismatische beweging plaats in de gevestigde kerken, rondom Jezus en de doop met de Heilige Geest. Miljoenen verlieten die kerken en kwamen in huizen bijeen, vaak ‘gebed- en lofprijs bijeenkomsten’ genoemd. Hoewel velen handelden alsof de dingen van God speeltjes waren om mee te spelen, en men uit balans raakte over bijvoorbeeld persoonlijke profetie, waar sommigen dachten dat ze profeten waren omdat ze een persoonlijke profetie of woord van wijsheid konden geven, of als men een demon uitgeworpen had, men dacht een ‘bevrijdingsbediening’ te hebben, was het een eenvoudigere tijd.

In die tijd kenden we het Woord nog niet, en velen vergeestelijkten alles, gaven demonen de schuld van alle problemen. Francis Hunter vertelde dit: “een vrouw, overstuur, kwam naar mij toe voor gebed, omdat ze 4,5 kilo aangekomen was. Ik vroeg haar wat ze had gedaan, en ze antwoordde: “ik heb de calorieën uit al mijn toetjes geworpen in de naam van Jezus, en toch ben ik 4,5 kilo aangekomen. Wat doe ik verkeerd?”

Ah, die 70-er jaren!
Maar de jaren 70 maakten plaats voor het consumentisme van de jaren 80, gemarkeerd door Yuppie’s – ‘Jonge stadse professionals’ en daar werden mensen in de 20 en 30 mee bedoeld die een in het oog springende materialistische levensstijl hadden. Met pastel jasjes voor de mannen, volle kapsels voor de vrouwen, en TV shows als ‘Miami Vice’.  Technologie groeide sterk, in de vorm van video spelletjes als Pac-Man, Donkey Kong en Centipede. (persoonlijk echter prefereer ik Galaga)

Geld rolde en de yuppies ervoeren een voorspoed waar de generatie na de Tweede Wereldoorlog in had voorzien, en hebzucht kreeg zijn ingang in de maatschappij. En zou ook spoedig in het lichaam van Christus binnenkomen.

Een gesprek onder voorgangers zo rond 1984
Pastors en de kerkwereld in het algemeen konden de voorspoed niet bijhouden. Één voorganger merkte op: “We verliezen onze jeugd aan video spelletjes” terwijl een ander zei: “Onze gemeente is nog net zo als in de jaren 50, hoe zullen we ooit nieuwe mensen aantrekken als dit zo blijft?” Weer iemand anders zei: “Mensen hebben nu meer dan ze ooit hadden; ze zijn in de weekeinden liever op hun boot of in hun camper dan in de gemeente.”

Ze merkten op dat de kerk irrelevant was geworden. In plaats van een katalysator te zijn in het veranderen van de cultuur en de samenleving, werd de kerk veranderd door de cultuur en de samenleving. Eén pastor vroeg: “De wereld heeft het beste, en wij zijn Gods kinderen, dus waarom zouden wij niet het grootste en beste hebben om mensen aan te trekken?”

Wat vervolgens gebeurde
De Woord van Geloof beweging begon in balans, en legde in het begin een basis neer dat erg nodig was, zoals onderwijs over rechtvaardigheid, de kracht van de naam van Jezus, God als onze bron, de gaven van de Geest, wat goed was voor de al te ijverige charismaniacs uit de ’70, maar discipelen van de oorspronkelijke ‘geloofs leraren’ begonnen de schrift te verdraaien richting geld verdienen om de voorspoed van de wereld te kunnen evenaren.

Het verdraaien van teksten, die niets met geld te maken hebben, en het doen voorkomen alsof het over geld gaat, zoals de ‘100-voudige vergoeding’ uit Marcus 4, zorgde ervoor dat hebzucht in het lichaam van Christus kwam, in een poging zich aan de wereld aan te passen. Gemeentes gaven geld uit aan video’s en spelletjes om de jeugd binnen te halen en te vermaken, zodat men daarna een preekje van 20 minuten kon geven.

Voor de volwassenen was het de nieuwe gebouwen waar iedereen trots op kon zijn, pochend op dingen als het Italiaanse marmer in de hal, duur geluid en video apparatuur, café’s in de lobby, en pastors die dachten het ‘te kunnen maken’ als ze hun diensten op TV konden uitzenden. Een spreker op een conferentie zijn, was een carrière doel.

Van de klif afspringen
In Johannes 6:1-13 hebben we Johannes beschrijving van de 5000 mannen, plus vrouwen en kinderen, die gevoed werden. Jezus was naar de andere kant van het meer gegaan, en duizenden volgden Hem vanwege de genezingen die Hij had gedaan. Maar nu was het laat, en tijd voor het avondeten.

 “Jezus zei tot Filippus: Waar zullen wij broden kopen, dat dezen kunnen eten? Maar dit zeide Hij om hem op de proef te stellen, want Hij wist zelf, wat Hij doen zou.”

Jezus verandert nooit. Hij is dezelfde vandaag. Hij stelt ons voor een keuze, om te zien wat we zullen doen, net zoals Hij dat bij Filippus deed, terwijl Hij weet wat Hij wil doen in ons leven. We moeten beseffen, terwijl de Heer zijn lichaam vanuit de hemel overziet, Hij ons in posities plaats waar we een keus hebben te maken: springen we met onze vrienden van de klif af, of nemen we dat moeilijke besluit dat ons in Hem volwassen maakt en ons leidt naar Zijn wil in ons leven?

Terug naar de rand van de klif voor John en Barb
Toen ik voor de PTL Club in Charlotte, North Carolina, werkte, in het eerste jaar van ons huwelijk, 1978-79, gaven we tienden van ons mager loontje, aan Jim en Tammy Bakker’s  gemeente, waar we toen kwamen – we gaven of 11 dollar, of 15 dollar, gebaseerd op de 150 dollar per week die ik verdiende (bruto) of op de 111 dollar (netto). Die 4 dollar verschil hield in een feestmaal, uit eten, of geen van beide, daar red Lobster een maaltijd serveerde voor 2.89 dollar, en het was daar ‘zoveel je op kon’. Ze zagen mij NIET graag komen, omdat ze niets verdienden op mij! Dus als de behoefte en de trek zodanig was, gaven we 11 dollar aan tienden, en als er rekeningen waren die betaald moesten worden, en we genoeg te eten hadden, was het 15 dollar.

We geloofden het onderwijs over de ‘100 voudige vergoeding’ dat in die tijd opkwam, dus gingen we 15 dollar geven en geloofden dat er nu 1500 dollar naar ons toe zou komen. Spoedig. Maar iets voelde niet goed. Barb zei op een dag: “We gaven uit liefde voor God en Zijn kinderen, maar nu geven we uit hebzucht, om iets terug te krijgen. We moeten ons daarvan bekeren en onze harten veranderen.” Dat deden we – we stapten terug van de rand van de klif.

Ik zat in de staf van een grote gemeente, had een hoge zichtbare positie, dat was ongeveer in 1997 of 98. Tijdens een jaarlijkse week van samenkomsten, riep de vrouw die onderwijs gaf uit, dat een speciale zegen zou komen voor een ieder die 100 dollar aan haar voeten op het podium zou leggen. Onder groepsdruk van de pastor en de associate pastor, die de eerste was dit te doen, volgden velen van de staf hen braaf.

Tot mijn verdriet moet ik bekennen dat ik dat ook deed. Het was een daad waar ik mijn hele leven spijt van zal hebben, en al weet ik dat de Heer er overheen is, toch kan ik mijzelf nog steeds voor het hoofd slaan dat ik toegaf aan de druk van de anderen. Ik keek boos naar de pastor toen ik langs hem heen liep, op weg naar het podium, omdat hij die vrouw niet stopte met wat ze deed en het koste mij heel wat moeite niet ‘charlatan’ naar de vrouw te roepen en ‘ichabod’ (de heerlijkheid is vertrokken) naar de pastor en de aanwezige menigte. Ik schaamde me zo, dat ik daarna direct wegliep uit de dienst, en wilde niets meer met iemand van hen te maken hebben. Ik was, met de anderen, van de klif gesprongen.

Maar ik bekeerde mij en klom weer terug naar de rand van de klif. Dat was de laatste keer dat ik dicht bij die rand kwam.

De Heilige Geest en de klif
Dus deze serie gaart erover hoe Jezus, door de heilige Geest, keuzes voor ons plaatst om te zien of we met de anderen van de klif springen, of dat we het pad gaan dat Hij voor ons heeft. Het gaar er helemaal over hoe we de juiste beslissingen in Hem nemen. We zullen een aantal gedeeltes in de evangeliën bekijken en andere voorbeelden uit het leven.

Tot de volgende week!

Zegen,
John Fenn/vertaling AHJ
www.cwowi.org

Hallo iedereen,
Wie heeft de broek aan?
Er waren twee vrouwen bij ons in de kerk die beste vriendinnen waren. Als ze apart van elkaar waren, dan waren ze zo lief als lammetjes. Samen  waren ze het Demonische Duo. Beide vrouwen hadden in hun huwelijk de broek aan, waardoor ze ook ‘de broek aan’ wilden hebben als het aankwam op kerkactiviteiten.

Gedurende een bezoeking van de Heer wat te maken had met dit onderwerp, vertelde Hij mij dat dit het geval was. Hij gebruikte hen als een onderwijzend voorbeeld over hoe demonen de kerk binnen komen. In dit geval legde Hij uit dat beide vrouwen een demon hadden dat binnen was gekomen door verdriet in hun huwelijk. Beide echtgenoten waren ontrouw geweest in hun huwelijk en er was niet goed om gegaan met het verdriet en de pijn dat uit de ontrouw voort was gekomen, en dat had gezorgd voor een open deur. Door de demonische invloed hadden de vrouwen zich ontwikkeld tot de 'sterke' echtgenoot in het huwelijk en waren de echtgenoten, door hun schuldgevoel, op de 'achterbank' gaan zitten en onderdanig geworden.

Door de vriendschap van deze twee vrouwen, kwamen twee dezelfde soort demonen samen, waardoor hun kracht werd vermenigvuldigd. Hij vertelde mij vervolgens dat beide vrouwen lid waren geweest van gemeentes waar de voorganger overspel had gepleegd. De geesten die deze twee vrouwen beïnvloedden probeerden, door de link die er was met het overspel in hun kerk, in iedere gemeente waar ze sindsdien kwamen, ‘de broek aan te hebben’, zoals dat ook het geval was in hun huwelijk. Omdat het huwelijk van Barb en mij goed is, werden deze geesten in onze kerk gestopt, en dat maakte hen boos.

Hij vertelde mij dat ze de mensen in mijn gemeente veel kwaad zouden berokkenen, de geesten zouden proberen de gemeente te vernietigen, indien ze niet de baas konden zijn. Maar over de vrouwen zei Hij het volgende: “Ze zullen leugens en beschuldigingen spreken over jou en Barb, maar geef er geen aandacht aan, want hun probleem is met Mij, niet met jullie. Ik heb jaren lang geprobeerd hen in Mij te laten groeien, maar keer op keer hebben ze gekozen om babies te blijven. Ze hebben met Mij te maken.”

Enige tijd later kwamen deze twee vrouwen naar mij toe om te vragen of ze de vrouwenbediening mochten leiden, in plaats van Barb, maar wij zeiden nee. Vervolgens vroegen ze of ik een echtpaar uit het aanbiddingsteam wilde zetten, om hen vervolgens die positie te geven. Ik zei nee. Daarop belden ze iedereen in de gemeente op om te vertellen over de vrouwenbediening en het aanbiddingsteam, wat een scheiding bracht in de gemeente met als gevolg een splitsing.. De twee vrouwen startten hun eigen kerk, maar wat ik terug hoorde van mensen die er geweest waren, was dat er een verkeerde geest was. Ze probeerden de gaven van de Geest te laten werken, maar het was nep en gemanipuleerd. Hun 'kerk' klapte spoedig in elkaar.

De 10e gemeente of gemeenschap
In onze gemeente was in die tijd  ook een stel dat uitreikte naar de migranten burgers. Ze spraken vloeiend Spaans en waren muzikaal begaafd. Ze hielden ervan om naar de buurt te gaan waar de buitenlanders woonden om er te zingen, te vragen of iemand gebed nodig had en om te preken. Ze hielden van de mensen en waren heel gul.

Dit stel was ook gebeld door die twee vrouwen en daardoor beïnvloed. Ze wisten niet of ze nou in de gemeente moesten blijven of weg moesten gaan. Tijdens een ander visioen, deel twee over hoe demonen de kerk binnen komen, vertelde de Heer mij het volgende over dit stel: “Jullie gemeente is de 10e kerk of gemeenschap waar ze in de loop der jaren deel van zijn geweest. Bij elke gemeente hebben ze fouten ontdekt en een reden gevonden om ruzie over te hebben. In plaats van meer volwassen te worden in Mij, gaan ze weg.”

“Er is een eind gekomen aan Mijn genade voor hen en dit is hun laatste kans. Als ze ervoor kiezen om uit jouw gemeente te gaan, zullen ze de rest van hun leven dwalen en zullen ze geen plaats (kerk) vinden om zich te vestigen. Ook al zullen ze misschien doorgaan met de bediening waar ze mee bezig zijn, ze weten dat het niet in Mij gedaan wordt, maar vanuit hun vlees. En weet dit: Hun probleem is met Mij, niet met jou. Het maakt niet uit wat hun excuus is, wees dus voorbereid.”

Met wie worstel jij?
Met wie waren die mensen nu echt aan het worstelen? Met Jezus en Zijn inspanningen om hen meer volwassen te krijgen, dat is met Wie.

Jezus had ongeveer 3 ½ jaar constant argumenten met de religieuze leiders. Ze hadden het moeilijk met Jezus en met Zijn Woorden. En ook al hield de rijke jongeling veel van zijn bezittingen, het echte probleem wat hij had was met Jezus en Zijn uitnodiging om Hem te volgen. Zijn wij vandaag de dag anders?

“Dan zijn wij niet meer onmondig, op en neder, heen en weder geslingerd door allerlei wind van leer, door het valse spel der mensen, in hun sluwheid, die tot dwaling verleidt, maar dan groeien wij, ons aan de waarheid houdende, in liefde in elk opzicht naar Hem toe, die het hoofd is, Christus.”(Efeziërs 4:14-15)

Als tiener groeide ik zo snel, dat mij moeder haast niet snel genoeg passende schoenen voor mij kon kopen. De te kleine schoenen waren het probleem niet, mijn grote voeten waren het probleem. De schoenen zijn als demonen – ze zijn het probleem niet. Ze weerhielden mij niet te groeien. Het probleem was dat ik zo hard groeide en uit de oude schoenen groeide. Christus groeit in ons, het enige was wij hoeven te doen is met Hem mee te werken en vaak de moeilijke keuze te maken om als persoon in Hem te groeien. Dan vallen de oude dingen vanzelf weg, demonen kunnen geen plaats vinden en vertrekken. Oude gewoonten worden vergeten en Nieuw leven neemt over.

Test of bewijs?
In Gen.22:1 staat dat God Abraham op de proef stelde. Hij vertelde Abraham dat hij Isaac moest offeren om te bewijzen wat er in zijn hart was. Het was een dramatische illustratie van ' wat op aarde is ontbonden is ook ontbonden in de hemel'. Vanwege het verbond was het nodig dat Abraham op aarde door middel van het offer, zijn zoon der belofte ontbond, zodat de Vader ook Zijn Zoon der Belofte kon offeren en ontbinden, en Abraham begreep dat.

En wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken opdat gij moogt herkennen wat de wil van God is, het goede, welgevallige en volkomene. (Rom.12:2)

Stelt uzelf op de proef, of gij wel in het geloof zijt, onderzoekt uzelf. (2 Cor.13:5)

Ieder moet zijn eigen werk toetsen; dan zal hij slechts voor zichzelf stof tot roem hebben en niet voor een ander. (Gal.6:4)

Toen de Heer aan Abraham en Sarah vertelde dat ze samen een zoon zouden hebben, lachten ze Hem beiden in  Zijn gezicht uit. Ze worstelden met de belofte die de Heer aan hun had gegeven en in een humorvolle reactie op hun gelach, gaf Hij hen het gebod om hun zoon Gelach te noemen – want dat is wat Isaac betekent.

On-geloof die leugen
In al mijn jaren met de Heer heb ik opgemerkt dat de mensen die voortdurend hun aandacht op demonen hebben, nooit volwassen in de Heer worden. Als je ze een jaar later tegen komt, zijn ze nog steeds precies hetzelfde. In plaats van hun aandacht te richten op de glorie van God in hen, kijken ze altijd om zich heen en geven een demon de schuld van het feit dat ze niet groeien.

En als je dan daarentegen kijkt naar hen die totaal geconsumeerd zijn met dit Leven In Christus, die het weerspiegelende leven uitleven, die kijken naar dit geweldige wat Hij in ons gedaan heeft, dat ons de mogelijkheid geeft om alles te kunnen doen door Christus die ons kracht geeft –hun levens zijn veranderd, omdat ze geconsumeerd zijn door Hem binnenin – dat zijn de mensen die volwassen worden.

Vandaag hebben we een conferentie
Vandaag de dag houden we van formules; in de Bijbel zochten ze God. Wordt dieper verliefd op de Vader en Jezus, houdt meer van hen dan van de leugen en al spoedig, misschien geleidelijk, on-geloof je de leugen, doordat je Liefde leert kennen. Neem de tijd en doe meer moeite om de Vader en de Heer te kennen, als een levensstijl, niet als een project. Bouw een relatie met de Vader van binnenuit, praat met Hem zo vaak je kunt – vraag: Wat denkt U ervan wat ze net zeiden? En: Waar denkt U over na, Vader? En: Bedankt voor deze mooie morgen, Vader. Of: Goedemorgen Vader, is er iemand waar u wilt dat ik voor bid? En ga zo maar door – neem het initiatief om een gesprek te beginnen.

Jaren lang geleden ben ik over een drempel heen gestapt in mijn strijd met verleidingen. Ik zeg niet dat ik perfect ben. Ik zei dat ik over een drempel ben gestapt. Jaren lang keek ik naar verleidingen op de manier van het 'Woord van Geloof', wat ongeveer zo gaat: “Jezus reactie was het aanhalen van het Woord tegen de Duivel, dus dat is het enige wat je hoeft te doen.”

Ik wou dat het zo makkelijk was, maar het heeft geen nut om het Woord aan te halen, als er achter dat Woord een vlees is dat er nog steeds van houdt om te zondigen.

Ik haatte dat bedroefde gevoel, die schuld, het gevoel van 'daar gaan we weer' nadat ik had gezondigd. Op een dag realiseerde ik mij dat ik meer van mijn gemeenschap met de Heer hield, dan dat ik van de zonde hield. Uit mijn mond kwam: ' Waarom zou ik zondigen en deze geweldige gemeenschap met de Vader breken en mijn geest bedroeven?'

Dat was voor mij het keerpunt – ik had in de spiegel gekeken  en zag wat ik kon worden. De Spiegel is natuurlijk altijd hetzelfde geweest, maar onze reflectie verandert van heerlijkheid tot heerlijkheid als we daarin blijven, door de Geest.

Volgende week een nieuwe serie: De Heilige Geest. Tot dan.

John Fenn / vertaling AE
www.cwowi.org

Dag allemaal,

Vorige week vertelde ik hoe 2 Korintiërs 3:18 zegt dat we de heerlijkheid van God in ons zien, alsof we in een spiegel kijken en zien wie we zijn in die heerlijkheid. En als we blijven kijken, veranderen we naar Zijn beeld.

Het vergt een aanpassing voor een religieus getraind denken te zien dat het Woord spreekt dat wij naar de heerlijkheid kijken en onszelf dan zien, want dit wil zeggen dat onze worsteling met Christus is, die ons wil doen groeien van binnen naar buiten. Hij houdt ons het beeld voor van wat Hij gedaan heeft, zodat wij veranderd kunnen worden naar dat beeld.

Religie leert ons te kijken naar ons verleden of huidige zonden, en om ons best te doen die te overwinnen, omdat we dan pas groeien. Fout. We moeten gericht zijn op wat Hij heeft gedaan en hoe we in de Geest kunnen wandelen en demonen en zonde en alle oude dingen vallen vanzelf weg als we van binnen uit groeien in Christus, en vandaar naar buiten, in onze levens.

Een voorbeeld, iemand in de kerk heeft je pijn gedaan, en zij weten dat ze dat gedaan hebben, maar ondanks dat zijn ze er iedere zondag, met een glimlach op hun gezicht, en ze aanbidden God alsof er niets gebeurd is. Jouw tegenpartij is niet ‘de geest van niet vergeven’ zoals sommigen misschien leren; jouw tegenpartij is vergeven – God – met Hem worstel je.

“O Heer, ik moet ze toch niet echt vergeven, wel? Ze moeten MIJ excuses aanbieden!” Klinkt bekend in de oren, nietwaar? Jouw worsteling is met God, niet met de duivel.

Als de Heer tot jou begint te spreken over het vloeken dat je doet, omdat je gewend was te vloeken als een zeeman, en je op een keer je teen hard stoot en je wilt reageren met een flinke vloek, is jouw worstelen met Christus in jou, die jouw mond wil veranderen, en niet jouw oude natuur. Als dit niet zo zou zijn, zou je niet zeggen: ‘Heer, vergeef mij, ik heb het weer verkeerd gedaan’ - instinctief herken je dat de strijd, de worsteling, met Hem is.

Gebeden van Paulus
Bedenk eens hoe vleselijk de Efeziërs waren. Ze verbrandden zoveel occulte boeken, in Handelingen 19, dat de economie van de stad ontwricht werd en er een rel daarop volgde. Efeziërs 4 leest als een politieverslag van een zaterdagavond: Dieven, gevechten, seksuele perversie, leugenaars, kwaadaardigheid.

Zou een moderne kerk niet adviseren naar één van de volgende conferenties te gaan: de ‘Hoe de generatievloek te overwinnen’ conferentie. De ‘Innerlijke genezing’ conferentie. De ‘Hoe vastgeroeste zonden te overwinnen’ conferentie, enzovoorts. Zou men niet naar de ‘bevrijdingsruimte’ gebracht worden?

Maar hoe bad Paulus voor hen? Bestrafte hij de demonen over hen? Moedigde hij ze aan terug te gaan naar hun verleden om erachter te komen hoe iedere zonde in hun leven gekomen is, zodat ze afstand kunnen doen van iedere zonde individueel, en bood hij aan iedere droom van hen uit te leggen voor geestelijke betekenis? Nee!

Wat hij bad
“…opdat de God van onze Here Jezus Christus, de Vader der heerlijkheid, u geve de Geest van wijsheid en van openbaring om Hem recht te kennen: verlichte ogen uws harten, zodat gij weet, welke hoop Zijn roeping wekt, hoe rijk de heerlijkheid is zijner erfenis bij de heiligen en hoe overweldigend groot zijn kracht is aan ons, die geloven, naar de werking van de sterkte zijner macht…”|

Dat is staren in die heerlijkheid en onze reflectie zien! Kijk ook eens naar een ander gebed voor deze mensen, in 3:14-19:

“Om die reden buig ik mijn knieën voor de Vader, naar wie alle geslacht in de hemel en op de aarde genoemd wordt, opdat Hij u geve, naar de rijkdom Zijner heerlijkheid, met kracht gesterkt te worden door Zijn Geest in de inwendige mens, opdat Christus door het geloof in uw harten woning make.”

Zodat Christus door uw geloof een woning make, zich zal settelen, huisvesten, Zijn permanent huis maken, in uw harten! Geworteld en gegrond in de liefde, zult gij dan, samen met alle heiligen, in staat zijn te vatten, hoe groot de breedte en lengte en hoogte en diepte is.

En te kennen de liefde van Christus, die de kennis te boven gaat, opdat gij vervuld wordt tot alle volheid Gods.

Paulus kent hun verleden, maar zijn focus is op Christus die in hen woont en dat zij Hem moeten leren kennen en de heerlijkheid in hen!

Ik heb deze gebeden voor mezelf gebeden, vaak wekelijks en meestal dagelijks, ten minste 25 jaar lang. Iedereen die mij heeft horen onderwijzen, live, of opgenomen, weet dat ik begin met het gebed uit Efeziërs 1:17-18 voor diegenen die horen wat ik breng. Ik ben verteerd van de verbazingwekkende genade en de waarheid van Christus in mij, en ik wil in die heerlijkheid kijken om alles te kunnen zien waarvoor Paulus bad!

Bewust van wie daar woont
Jezus deed in Johannes 8:44 de uitspraak dat, wanneer de duivel spreekt, hij van zijn eigen spreekt (zie Engelse vertaling), dus hij heeft niemand die het met hem eens is. Er zijn er 2 nodig om het eens te zijn over iets, en de duivel is helemaal alleen, leugens fluisterend en insinuaties en halve waarheden, wachtend tot iemand het met hem eens is. Ondertussen hebben wij Christus in ons en Hij probeert ons te laten groeien, zoals de gebeden van Paulus dat aangeven hierboven.

Als iemand het met de duivel eens wordt, opent die instemming een deur in diens leven. Het kan zoiets zijn als een ouder, die in boosheid tegen een klein kind zegt: ‘Jij zult nooit wat bereiken in je leven.’ Dat is een leugen, maar als het kind dat gelooft, stemmen ze in met de vader der leugens, en die leugen wordt een waarheid voor hen. In hun verdere leven geloven ze dat ze nooit iets zullen bereiken.

Dan wordt men wedergeboren, en Christus is nu in hen, die hen wil laten groeien. Gaan ze het met Hem eens worden en blijven ze kijken in de spiegel van het nieuwe Leven binnenin, of blijven ze de leugen geloven die ze al hun hele leven geloofd hebben?

De Christelijke cultuur zegt hen om gewoon het Woord te lezen, om op het Woord te gaan staan, om naar die school of die conferentie te gaan om het Woord te ontvangen, geweldig onderwijs uit het Woord – en ze schrijven schriften vol notities en hebben geweldige dingen geleerd van fantastische Bijbelleraren, maar ze hebben nog geen baat gevonden. Waarom niet?

Het Nieuwe testament spreekt over het kennen van het Levende Woord binnenin, maar wij hebben de instructies van het Nieuwe testament uit de context gehaald, omdat wij het voordeel hebben een geprinte versie te hebben van ‘het Woord.’ Dus al die mensen hebben geleerd het geschreven Woord te kennen in plaats van het Levende Woord binnen in hen.
 
Je kunt beide niet vasthouden
Hoe kan een christen groeien, die in de spiegel kijkt en Christus in hem ziet, maar tegelijkertijd die leugen vast houdt die voor hem zijn hele leven een waarheid geweest is? Antwoord: zo kun je niet groeien. Je zult je ellendig voelen, tweeslachtig, zoals Jacobus 1 zegt, onstabiel en heen en weer geslingerd als een golf die door de wind aangedreven en opgejaagd wordt.

Een christen moet eerst de leugen ‘niet-geloven’. Dit is de worsteling met God. Hij wil dat jij die leugen niet meer gelooft. De spiegel binnenin laat zien wat we in ons hebben en wat we mogen bereiken, een leven van heelheid in Christus, veranderd worden naar Zijn beeld. We moeten de leugen los willen laten, die we al ons hele leven geloofd hebben. We moeten het een leugen gaan noemen, en het achter ons laten, als deel van ons verleden.

Ik kwam tot Christus toen ik 16 jaar oud was en geloofde vele leugens over mijzelf, waar ik mij aan vast hield, deels veroorzaakt doordat mijn vader bij ons gezin weg ging toen ik 11 was. Kinderen geven zichzelf vaak de schuld voor de scheiding van hun ouders, en dat was ook zo bij ons. We zeiden: ‘Misschien moeten we weglopen’ en ‘Het is onze schuld dat hij wegging’ in combinatie met de afwijzing die we voelden toen hij ons huis verliet en bij een andere vrouw en haar twee kinderen ging wonen, en die kinderen opvoedde als zijn eigen. Waarom hield hij meer van hen dan van ons? Wat hebben wij fout gedaan?

Al die dingen droeg ik met me toen ik tot Christus kwam. Met iedere donderdagavond, zaterdagavond en zondagavond ‘gebeds- en lofprijs dienst’, zoals we die in de jaren 70 noemden, leerde ik meer over de Heerlijkheid die nu in mijn geest was. Dat Leven argumenteerde met mij, worstelde met mij over wat ik over mijzelf geloofd had.

Religie zou gewild hebben dat ik zou kijken naar de ‘geest van afwijzing’ en dergelijke, maar in werkelijkheid was Christus in mij aan het groeien, van heerlijkheid tot heerlijkheid. Zijn leven confronteerde en overwon al spoedig iedere leugen die ik had geloofd. Waarom was het dat ik zo snel vrij werd? Omdat ik de waarheid die ik had geloofd, nu in Gods licht zag, en die nu een leugen bleek te zijn, en eenmaal belicht werd het iets waar ik niets meer mee te maken wilde hebben. Ik liet de ontmaskerde leugen vallen als een hete aardappel en omarmde wat ik in de spiegel zag, de heerlijkheid van God en Christus in mijn geest, rennend zou je kunnen zeggen, naar de Vader en onze Heer.

Zolang ik zowel de leugen als de waarheid wilde vasthouden, voelde ik mij ellendig. Maar ik werd zo in beslag genomen door Christus in mij en alles wat dat inhield, dat het proces van Christus die in mij groeide, niet meer te stoppen was. Deels door de gebeden van Paulus, zoals hierboven, niet als een religieuze oefening, maar omdat ik de waarheid erin zag en dat verlangde ik met heel mijn hart. Dus vandaag de dag bid ik deze gebeden voor mezelf als ze mij te binnen schieten, als ik ‘weinig openbaring’ heb, of om mijn diepste verlangen om Hem te kennen, nogmaals te uiten!

Ik daag je uit om die gebeden van Paulus, zoals ze hierboven staan, voor jezelf te bidden, en zie wat de Vader voor jou doet – je zult versteld staan van de openbaringen die je gaat ontvangen.

Het levende Woord of het geschreven Woord, en hoe doe ik dat: de leugen niet meer geloven?

Dat is het onderwerp voor de volgende week.

Tot dan,
Zegen
John Fenn / vertaling AHJ
www.cwowi.org