Dag allemaal,
Toen ik 17 jaar oud was, kreeg ik een verhitte discussie met mijn moeder over geloof. In die tijd was ik bezig met teksten die spraken over de overwinning van het geloof, en ik zei tegen mijn moeder ‘Als je genoeg geloof hebt, hoef je geen problemen meer te hebben, omdat de Schrift zegt dat wij de wereld overwonnen hebben.’

Mijn moeder was toen ongeveer 41 jaar oud en moest ons 4 kinderen alleen opvoeden, omdat mijn vader ons 6 jaar daarvoor verlaten had. Zij had dus het geluk ervaren een gezin te hebben, waar ze altijd van gedroomd had, maar daarna maakte ze mee dat die droom uit elkaar viel. Zoals het is met iemand die heel voorzichtig met blote voeten door een kamer loopt waar overal stukjes van een gebroken spiegel op de vloer liggen. Die spiegel was nu incompleet, kon nooit meer gemaakt worden, en iedere misstap tussen de stukjes spiegel kon haar verwonden en haar en haar kinderen veel pijn doen.

Ik was nog niet droog achter de oren, had nog nooit een hypotheek of rekeningen hoeven te betalen, en met wat ik verdiende met de vakantiebaantjes in de zomer, konden Barb en ik de rest van het jaar af en toe uitgaan.

Ik bleef standvastig in mijn geloof dat iedereen een prachtig leven kon hebben met de vervulling van alle dromen, en mijn moeder geloofde sterk dat geloof je door de problemen van het leven heen helpt. Ze bracht de discussie tot een eind, door te zeggen: “Je moet gewoon wat meer kilometers onder je voeten hebben.”

De kerkcultuur
Toen ik de verschillen bestudeerde tussen hoe Paulus kerk deed en zoals kerk nu in de traditionele manier gedaan wordt, zag ik dat de verschillen meer waren dan het samenkomen in een gebouw of in een huis.

De cultuur die in het populaire charismatisch christendom geleerd wordt, lijkt veel op de discussie die ik met mijn moeder had – Als je genoeg geloof hebt, of de juiste demon kunt bestraffen, of God kunt bewegen, of het Woord genoeg spreekt, of die ene geestelijke sleutel kunt vinden die de antwoorden voor jou ontsluiten, zul je een rustig leven leiden. Zo was ik tot mijn 22e.

Kilometers onder de voeten
De verandering in ons leven vond plaats toen onze oudste zoon, 8 maanden oud, gediagnosticeerd werd met hersenbeschadiging, een conditie die kan ontstaan tijdens de bevalling of de uitdrijving. De dokter zei tegen Barb ‘Doe hem in een tehuis en vergeet dat je hem ooit gekregen hebt, en ga verder met je leven, krijg meer baby’s, sticht een gezin en leef je leven.’

Zij was in tranen toen ze mij op mijn werk belde, haar verdriet werd mijn verdriet over de conditie van Chris, ons hart was verscheurd, terwijl we verontwaardigd waren over het voorstel van de arts.

Die avond deden we Chris in bad, wikkelden hem voorzichtig in een warme deken en legden hem op de zachte badmat. Toen hij daar lag en naar ons opkeek, legden we onze handen op hem, en vertelden de Vader dat we de diagnose en het advies van de arts afwezen en we geboden Chris genezen te zijn, en dankten daarna de Vader voor het geschenk van Chris.

God een handje helpen
We stonden op het Woord, maar naarmate hij opgroeide, werd het ons duidelijk dat de diagnose correct was. Wij leerden dat geloof niet zegt wat is alsof het er niet is.

Geloof ontkent de feiten niet waar we in het hier en nu mee te maken hebben.

Chris onderging verschillende testen terwijl wij op het Woord stonden en we de sleutel zochten voor de puzzel naar zijn genezing. Wat konden wij bidden, vasten, belijden, binden, ontbinden, om het gedaan te krijgen? Wij bespraken of we wel of niet in geloof waren als we hem lichamelijke - en spreektherapie zouden geven. We gaven elke cent uit die we hadden om hem ieder denkbare therapie te geven om zo God een handje te helpen in de genezing van Chris. We zochten wegen om God te helpen, en wilden alles doen om de beloften van God tot stand te brengen in zijn leven.

Op een dag sprak ik opnieuw teksten over hem uit en ineens onderbrak de Vader mij: “Wat ben je aan het doen?” vroeg Hij. “Ik spreek het Woord over hem uit”. “Op welke tekst sta je?” vroeg Hij. Ik antwoordde: “ Op 1 Petrus 2:24 ‘Die Zelf onze zonden in zijn lichaam op het hout heeft gebracht, opdat wij, aan de zonden afgestorven, voor de gerechtigheid zouden leven; en door Zijn striemen zijt gij genezen.” Hij reageerde “heel goed. Kun je die belofte geloven?” ik zei: “Ja, dat geloof ik” en Hij zei: “Rust dan.”

Op dat moment hield ik op te proberen dingen te laten gebeuren door mijn geloof en begon ik te rusten in het feit dat Zijn Woord waar is, en dat geloof in Hem een rusten is, zoals Hebreeën 4:9-11 dat zegt, dat we tot rust komen van onze werken en eenvoudig rusten in Hem.

Geloof: De reactie op genade
Een groot deel van de traditionele kerkcultuur probeert nog steeds dingen gedaan te krijgen door geloof. Wat ik echter in de Bijbel lees, is dat geloof enkel een reactie is op genade. Genade maakt het mogelijk, en genade is een openbaring van de Vader, ofwel van Hem, of van Zijn wil. Geloof is onze reactie op genade, en genade is aan openbaring van de Vader en/of van Zijn wil.

Noach bouwde geen boot uit eigen initiatief. Hij ontving genade in de ogen van de Heer, en vanuit die openbaring bouwde hij een boot. Mozes veranderde niet opeens van gedachten en besloot toen om toch naar Egypte te gaan; hij had een openbaring van Gods plan, wat genade is, en hij reageerde daarop. Zelfs Jezus zei dat Hij alleen kon doen wat Hij de vader zag doen en zeggen wat Hij Hem had horen zeggen. (Johannes 5:19,30)

Geloof is niet onafhankelijk van de geopenbaarde wil van God, geloof is de reactie op de openbaring van Zijn wil. Ik stopte naar believen verzen uit de Bijbel te halen, om daar dan in geloof op te gaan staan. In plaats daarvan sprak ik met de Heer en liet openbaring naar mij toe komen, en dan geloofde ik en rustte ik in die openbaring.

Op een bepaald moment besefte ik, hoezeer ik ook wilde dat Chris genezen zou, het geloof van Chris is, wat hij zo vaak gezegd heeft: “Als ik naar de hemel ga, geen rolstoel!” en als hij kinderen ziet rennen: “Als ik naar de hemel ga zal ik ook zo kunnen rennen!”

Ik heb eens een visioen gehad, met Chris in zijn rolstoel gezeten aan mijn rechterzijde, en Jezus staand aan mijn linkerzijde, die mij onderwees over genezing en hoe moeilijk het voor iemand is die nooit gezond geweest is, te geloven voor zijn genezing. Ik wilde Hem ZO graag in de reden vallen en vragen Zijn handen op mijn zoon te leggen, maar Hij is God, en ik ben dat niet, dus dat is niet iets wat je doet als je in de aanwezigheid van de Koning bent. Maar ik ontving die avond inzicht in het denken van Chris.

Het geloof van Chris is niet voor genezing nu, maar zijn geloof is voor de hemel, en daarop heeft de Heer gereageerd. Op een dag kwam Chris heel enthousiast door de gang gekropen: “Pap, pa! Weet je wat Jezus tegen mij zei? Hij zei dat Hij samen met mij door de bergen gaat wandelen! Ja, dat zei Hij, Yahoo! Ja, Hij gaat met mij door de bergen wandelen, dat heeft Hij gezegd!”

Slechtste ouders?
Toen het moment gekomen was om veruit de moeilijkste beslissing van ons leven te nemen, namelijk om Chris in een plaatsvervangend tehuis te plaatsen, wat toen bijna 2 uur bij ons vandaan was, voelden we ons de slechtste mensen op de aarde. De slechtste ouders.

In onze wanhoop spraken we tot diep in de nacht, maar Barb viel uiteindelijk in slaap, terwijl ik daar lag en nog steeds met de Vader praatte. Ik zei: “Vader, als U hem niet gaat genezen, haal hem dan maar thuis. Barb en ik zijn allebei in de hemel geweest, we hebben U allebei gezien, en we hebben allebei de Heer gezien, en we hebben liever dat onze zoon gezond is en in de hemel, dan de rest van zijn leven in zijn beschadigd lichaam. Zelfs als we misschien nog zo’n 50 jaar zouden leven, mis ik hem liever en verlang ik liever al die jaren naar hem dan dat hij de rest van zijn leven in een tehuis moet doorbrengen.”

Opeens stond Jezus daar in mijn kamer. Mijn ogen waren open en ik zag Hem en onze kamer. Zonder een woord van begroeting, zei Hij: “Wil je dat Ik Chris vroegtijdig thuis haal, waardoor hij de volheid van zijn beloning misloopt, alleen omdat jij je slecht voelt hem in een gezinsvervangend te huis te doen?”

Ik was met stomheid geslagen. “Ik, Ik, het spijt me, Heer. Ik heb nooit nagedacht over een beloning. Ik weet dat als ik weg ben om ergens te dienen, en hij en Barb thuis moeten blijven, zodat ik kan gaan, dat zij deel zijn van de bediening, maar ik heb dat tot nu toe nog nooit echt beseft. Nee, ik wil dat Chris de volheid van zijn beloning ontvangt, zelfs al zou dat ontberingen inhouden voor hem en voor ons, want we hechten meer waarde aan de hemel dan aan de aarde. Maar alleen op deze voorwaarden: Dat hij nooit misbruikt zal worden, noch verwaarloosd.” Jezus knikte eenmaal met Zijn hoofd scherp naar beneden toen Hij zei: “Gedaan” en weg was Hij.

Als ik dit schrijf, op 21 december, wordt Chris op maandag de 23e  vierendertig. De hele familie komt voor zijn verjaardag en voor de Kerst, zowel zijn beide broers, schoonzussen en al zijn 6 nichtjes en neef. Hij houdt van de Heer en blijft uitzien naar zijn nieuw lichaam in de hemel, maar tot dan…

Toen Paulus zijn brief aan Lydia schreef, waar de huisgemeente van Filippi bijeen kwam, had hij een heel moeilijke tijd achter de rug, hij was vervolgd en had gevaar tijdens zijn reizen meegemaakt. Toen hij Filippenzen 4:11-13 schreef, was hij op een punt in zijn leven gekomen dat hij dit kon zeggen:

 “Ik heb geleerd met de omstandigheden waarin ik verkeer, genoegen te nemen. Ik weet wat armoede is en ik weet wat overvloed is. In elk opzicht en in alle dingen ben ik ingewijd, zowel in verzadigd worden als in honger lijden, zowel in overvloed als in gebrek…”

In het Grieks staat er: “Ik ben ingewijd in de mysteries.” Paulus onthult het belangrijkste mysterie:

“Ik vermag alle dingen door Christus die mij kracht geeft.”

Volgende week – inwijding in de mysteries.

Tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar: cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Nee, echt waar
Een jonge man liep een restaurant binnen en vroeg de manager “Als ik u een fantastische act laat zien, iets wat u nog nooit gezien heeft, kan ik dan een gratis maaltijd krijgen?” De manager wilde de man helpen en hij was nieuwsgierig, dus zei hij “Zeker, maar het moet echt heel goed zijn.”

Daarop ging de man bij een tafel zitten, en haalde een pianootje uit een koffer, en toen een konijn die hij voor de piano neerzette, en daarna een kikker, die hij naast het konijn liet zitten. Meteen begon het konijn een lied op de piano te spelen en de kikker zong met hem mee.

De manager was erg onder de indruk “Zo’n goede act heb ik nog nooit gezien! U mag van het menu bestellen wat u maar wilt!”

Een man die vlakbij zat, zag dit alles en zei tegen de jongeman “Zeg vriend, ik geef je nu direct 100 dollar cash voor die zingende kikker.” De jonge man pauzeerde even en zei toen “OK, alstublieft.” Hij nam de 100 dollar aan en de man wandelde weg met de kikker in zijn zak.

De manager zag dit alles aan en kon het niet nalaten tegen de jonge man te zeggen: “Excuseer mij. Het gaat mij helemaal niets aan, maar ik denk dat je veel meer voor die zingende kikker had kunnen krijgen dan die 100 dollar.” De man antwoordde: “Nee, dat is OK. Weet u, het konijn is ook een buikspreker.”

En het punt is…
Niet ingepakt te worden door het zingen en de dans, maar te onderscheiden wat er werkelijk plaats vindt.

In Mattheüs 16:13 vraagt Jezus de discipelen wat de mensen zeggen wie Hij is. Ze antwoordden: “Wel, sommigen zeggen Johannes de Doper, anderen Elia, of Jeremia of één van de profeten.”

Dat zeiden de mensen, de menigte. Iedereen had wel een mening, iedereen was onder de indruk van de wonderen. Iedereen had het na de bijeenkomsten over hoe gezalfd Jezus onderwijs wel niet was. Misschien hadden sommigen wel boekrollen vol notities gemaakt. Maar ze misten het punt waar het om ging volledig. Ze hadden geen flauw idee Wie er met hen gesproken had en welke betekenis Hij in hun leven zou kunnen hebben. Ze hadden geen flauw idee wat er werkelijk plaats vond.

Ik vind het ongelooflijk dat God in het vlees over het hele land mensen had genezen en overal onderwees, met hen sprak als Zoon van God zijnde en refereerde naar God de Vader als Zijn Vader, en dat de mensen desondanks zeiden dat Hij een dode profeet was die weer tot leven was gekomen, in plaats van Wie Hij zei dat hij was.

Geestelijke baby’s die denken zat ze geestelijke volwassenen zijn
De mensen die van Jezus ontvingen, waren Joden, onderwezen in het Woord. Ze waren opgegroeid in de synagoge, hadden vele reizen naar de tempel gemaakt – Genesis tot en met Maleachi was erkend als zijnde de Schriften, lang voordat Jezus in Bethlehem geboren werd.

En toch liet men de gezonde leer achter zich om te geloven dat Jezus de gereïncarneerde Johannes de Doper was, of Elia, Jeremia of één andere favoriete profeet. Gereïncarneerd – echt? Hoe snel waren ze wel niet het gezonde verstand en gezond Bijbels onderwijs los te laten en te geloven dat Jezus een gereïncarneerde held was.

Ze waren als de man die 100 dollar betaalde voor een zingende kikker, en die niet besefte wat hij nu werkelijk had gezien. Gewillig laten zij zich wegvoeren met een formule gebed of onderwijs dat uiteindelijk slechts kwaakt en hen geestelijke wratten geeft.

Wat Hij in werkelijkheid wilde
Jezus wist dat de mensen onderling aan het praten waren, anders had Hij de discipelen niet die vraag gesteld, maar misschien was het ook wel Zijn manier om een conversatie de kant op te sturen die Hij wilde “Maar hoe zit het met jullie?” zei Hij tegen hen. “Wie zeggen jullie dat Ik ben?”

Simon Petrus antwoordde: “U? U bent de Christus, de Zoon van de levende God!”

Petrus was in staat de geruchten en speculaties aan de kant te leggen, en het geroddel en gefluister van de mensen naast zich neer te leggen, omdat hij een openbaring van de hemel had over de ware identiteit van Jezus. “Wat ben jij gelukkig, Simon! Mijn hemelse Vader heeft je dit persoonlijk duidelijk gemaakt. Je hebt het niet van een mens!” (Het levende Woord)

Hoe niet met anderen mee te gaan
De cultuur van de wereld is een sound-byte cultuur, of je zou het kunnen spellen als een sound-bite. Een byte is een klein onderdeel van elektronische gegevens, en een bite is een klein hapje eten. Mensen hebben een concentratievermogen die in seconden gemeten kan worden, slechts hapjes informatie. Maar Jezus verwacht van ons dat we zien, observeren, waarnemen, overwegen en overdenken wat de Geest doet en zegt.

Toen Petrus iemand hoorde zeggen dat Jezus de gereïncarneerde Johannes de Doper was, moest hij dat vergelijken met wat Hij wist van Jezus, en of dat gerucht getuigde met zijn geest of niet. Kerkcultuur leert mensen niet het getuigenis van de Geest der Waarheid te vergelijken met het Woord van God en hoe die 2 getuigen gebruikt kunnen worden om een onderwijs, ervaring of bewering van iemand te testen.

En omdat deze bekwaamheid niet onderwezen wordt, hebben we mensen die meer geloof hechten aan hun ervaringen dan aan de Geest der Waarheid binnenin, en die meer hechten aan hun ervaringen dan aan het gezonde verstand. De Bijbel noemt dat zelfmisleiding.

Hoe je iedere keer de duivel kunt overwinnen
Jezus verklaarde daarna: “Gij zijt Petrus (Gries: petros, een kleine steen), en op deze Petra (een grote steen, meer zoals een berg) zal ik mijn gemeente bouwen en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet overweldigen (de openbaring van de Vader).”  - Jezus bouwt Zijn gemeente niet op de man Petrus, een kleine steen, maar op de berg, wat openbaring vanuit de hemel is en dat begint met de openbaring dat Jezus Heer is en vandaar uit vloeit het voort. Jezus zei ‘de poorten van het dodenrijk (hel) zullen openbaring niet overweldigen.’ In Bijbelse tijden zaten de leiders van een stad in de poorten van die stad, om de zaken van die stad te behartigen.

Simson sleepte de poorten van Gaza weg, daarmee demonstrerend dat hij de controle had. Boaz ging naar de oudsten bij de stadspoorten om toestemming te krijgen met Ruth te trouwen. Absalom zat bij de poort van Jeruzalem en nam beslissingen die zijn vader, Koning David, ondermijnde. Vandaag kun je denken aan een stadhuis, waar de burgemeester gezeten is en de leiders van een stad.

Openbaring is DE sleutel tot overwinning in het leven.

“Op deze rots (openbaring van de hemel) zal ik mijn gemeente bouwen, en de poorten (leiders) van de hel kunnen haar niet overweldigen (de overhand hebben).”

Heen en weer en op en neer
Sommigen, als zij verontrustend nieuws horen of geconfronteerd worden met een probleem, geven onmiddellijk de duivel de schuld als oorzaak daarvan. Anderen, vreemd genoeg, zien God als hun tegenstander, denkend dat als zij vasten en genoeg hardop bidden, God overtuigd zal gaan worden hun situatie te veranderen of hun stad. Weer anderen denken dat ieder pijntje en pijn voort komt uit zonde, en noem maar op. Er zijn genoeg boeken te vinden in christelijke boekwinkels die gaan over hoe je overwinning kunt krijgen of hoe je zonde of de duivel kunt overwinnen.

Maar Jezus zei dat de hel openbaring van de hemel niet kan overwinnen. Dus waarom rennen we ‘van hot naar her’ voor gebed, actie, formule, conferentie, in plaats van ons te richten op Christus in ons en de prijs te betalen met de Vader alleen te zijn en te blijven tot we openbaring hebben ontvangen?

Zonde overwinnen
Efeze was een stad van ongeveer 250.000 mensen, en sommige onderzoekers schatten dat zo’n 10% daarvan, dus 25.000 mensen, discipelen werden door de invloed van Paulus, gedocumenteerd in Handelingen 19. Je herinnert je misschien wel dat deze net wedergeboren mensen de toverij en waarzeggerij waar ze voordien in betrokken waren, afzworen en hun boeken verbrandden. Er kwamen zoveel mensen tot de Heer dat de handel in afgodsbeelden getroffen werd en Paulus als gevolg daarvan de stad uit werd gedreven.

Maar kijk eens naar de lijst van hun levensstijl, dingen die Paulus noemt die ze nog niet opgegeven hadden. Uit Efeziërs 4:17-31:  allerlei soorten sexuele zonden, leugen, bitterheid, toorn, stelen, vloeken,getier, kwaadaardigheid en het bedroeven van de Heilige Geest door hun zondige levensstijl.

Als dit vandaag de dag zou zijn, zouden veel predikers de duivel gebieden weg te gaan bij die mensen, of zouden mensen geadviseerd worden naar een conferentie over innerlijke genezing te gaan, of naar een opvangcentrum voor verslaafden of naar een andere dienst of spreker die in één van bovenstaande zonden gespecialiseerd is.

Het is zo gek dat het misschien wel werkt!

Hier is de oplossing van Paulus voor al die zonden in de levens van deze mensen: “…u gedenkende bij mijn gebeden, opdat de God van onze Here Jezus Christus,

De Vader der heerlijkheid, u geve de Geest van wijsheid en openbaring om Hem recht te kennen: verlichte ogen uws harten, zodat gij weet welke hoop Zijn roeping wekt, hoe rijk de heerlijkheid is Zijner erfenis bij de heiligen, en hoe overweldigend groot Zijn kracht is aan ons die geloven.” (1:16-19)

Paulus was zo gek Jezus te geloven, dat openbaring van de hemel sterker is dan de duivel. Bidt daarom dat men openbaring ontvangt en dat men, uit eigen vrije wil, de zonde achter zich wil laten en wil groeien in Christus.

En: “Om die reden buig ik mijn knieën voor de Vader, naar wie alle geslacht in de hemel en op de aarde genoemd wordt, opdat Hij u geve, naar de kracht Zijner heerlijkheid, met kracht gesterkt te worden door Zijn Geest in de inwendige mens…en te kennen de liefde van Christus, die de kennis te boven gaat…”(3:14-21)

De bron van openbaring is leren hoe de Geest der Waarheid in je te kennen en te vertrouwen. Bereid zijn om dingen af te wegen tegen de Geest, en de ruggengraat te hebben af te zien van formules en allerlei geestelijke gymoefeningen die de populaire kerkcultuur ons zegt te doen om de duivel te kunnen overwinnen.  Leer in plaats daarvan met de Vader in jouw geest te communiceren. Leer gemeenschap met Christus en de Geest der Waarheid te hebben.

Paulus vertelde de Efeziërs in 4:14-15 dat ze nog steeds kinderen waren, op en neer, heen en weer geslingerd in hun geestelijke wandel als er maar enigszins iets nieuws geleerd werd, en hij bad voor openbaring voor hen, zodat zij van binnenuit veranderd zouden worden door die openbaring. Echt waar, openbaring van de Vader is iets dat de duivel niet kan overwinnen. Leer de aandacht naar jouw geest te verplaatsen, naar Zijn aanwezigheid daar, en leer te genieten van die vrede, die vreugde, die omgang met Hem.

Als we niet leren openbaring te ontvangen, zouden we wel eens kunnen eindigen met een geestelijke kikker en als hij niet voor ons zingt, vragen we ons af hoe we het gemist konden hebben.

Volgende week een ander onderwerp,

Zegen,
John Fenn

www.cwowi.org
mail naar: cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Ik herinner mij een jongen en een meisje die voor het eerst samen uit gingen. Hij reed in zijn gewaardeerde 1965 GTO, en alhoewel het olie gebruikte alsof het een Texaanse oliebron was, was het zo dat niet iedere jongen in de herfst van 1974 zijn eigen auto had. Zij was onder de indruk.

Hij was nerveus toen hij haar na de film naar huis bracht, omdat een lampje rood ging branden en er rook van de motor in de auto begon te komen – hij bad om een lichte bries en geen lange wachttijd voor het rode stoplicht, om beiden niet naar verbrande olie te doen ruiken….gelukkig werd het licht snel groen en konden ze verder. Later vertelde ze dat ze het niet gemerkt had, ze was gewoon blij door een jongen uitgenodigd te zijn voor een film, die zijn eigen auto had!

Hij had geen geld voor een etentje en de film, dus zou het alleen de film zijn, een eerste date, een elkaar-leren-kennen ding. Maar hij vond haar echt leuk en wilde niet dat de avond zo zou eindigen. Snel berekenend hoeveel geld hij nog in zijn zak had, vroeg hij haar impulsief of ze langs de donutwinkel zouden gaan om een donut te halen, en ze zei enthousiast ja! Ze zaten en praatten een hele tijd, maar het leek voorbij te vliegen, en het late uur verraste hen opeens.

De avond eindigde met een kus, nadat hij haar naar de deur gebracht had, en zij stond op de eerste tree omdat hij zo lang was – een zachte kus, die even aanhield – en zij zweefde haar huis binnen terwijl ze elkaar een goede nacht wensten. Later zou ze hem zeggen dat ze bij die kus wist dat ze met hem zou gaan trouwen.

Misschien heb je het al geraden, dat waren Barb en ik bij onze eerste date. Zij was onder de indruk van mijn auto en mijn manieren, spontaniteit en attentheid. Haar ouders waren onder de indruk dat ik van een goede familie kwam, in de ogen van haar moeder ‘goed genoeg voor haar dochter’ om het zo maar eens te zeggen. Ik vond haar mooi, grappig, slim, direct en fijn om bij te zijn.

Is jouw geloof gebaseerd op prestatie, of gebaseerd op kennen van?
Veel christenen denken dat geloof een imponeren van God is, zoals ik Barb probeerde te imponeren op onze eerste date. Maar alleen gemotiveerd zijn om een goede indruk te maken is niet de basis waar een langdurige relatie op gebouwd kan worden.

Op een bepaald moment voldoen de inspanningen indruk te maken niet meer, als je elkaar beter wilt gaan leren kennen, als je transparant bent en het risico wil lopen afgewezen te worden als ze dit of dat van jou komt te weten. Dan worden levenservaringen, wie men is en hoopt te worden, gedeeld en karaktereigenschappen worden duidelijk; in gedempte woorden worden privé geheimen gedeeld, of er vallen harde woorden tijdens de eerste onenigheid.

Nog steeds een eerste date met God?
Veel christenen beleven hun geloof alsof ze altijd een eerste date met God hebben – of dat nu is door hoe men zich kleed, of door een bepaalde gebedsformule waarvan men zegt dat het effectief is, of door deze week extra naar de kerk te gaan om de Heer eraan te herinneren dat hun gebed beantwoord moet worden…”Wees alstublieft onder de indruk van mijn inspanningen, o God, en verhoor mijn gebed” is vaak de achterliggende motivatie.

Zoals het gaat met een stel dat elkaar regelmatig ziet, het echte kennen van elkaar komt pas als men samen door het leven gaat, als men het beste en het slechtste in iemand ziet, en men de liefde laat groeien. Liefde groeit wanneer we gaan zien hoe iemand is, allereerst vinden we iemand leuk, dat wordt dieper en uiteindelijk realiseren we ons dat we ons leven voor die persoon zouden geven. Zo is het ook in onze wandel met de Heer, daar hij in ons woont en met ons wandelt door het leven heen.

Een ander ritje naar huis
We reden op de snelweg, onderweg naar huis, Barb naast me deed een dutje, en ik dacht na over de gevolgen van rechtvaardigheid in ons gezin. Mijn hart stroomde over toen ik mij bedacht hoe goed het met onze 3 zonen gaat, goede mannen die nooit aarzelen Barb of mij te vertellen dat ze van ons houden. Onze fantastische schoondochters, vrouwen met een sterk karakter en principes, zijn geweldige moeders en vrouwen. En hoe ik herinneringen bij mijn kleinkinderen achter wil laten zodat ze mij zullen herinneren als een voorbeeld van de vader God, en ik bid dat zij met Hem zullen wandelen en Hem zullen kennen.

Toen ik de grote reikwijdte van Zijn genade zag, riep ik bijna hardop “O Vader, ik kan nooit genoeg terugdoen!” en net zo plotseling hoorde ik Hem antwoorden: “Dat wordt ook niet van je verwacht.” En ik verwonderde mij, vol ontzag, tot zwijgen gebracht door de enorme eeuwige Liefde en Zijn grote goedheid. Ik dacht na over hoe liefde is – liefde vraagt er niet om iets terug te krijgen, degene die lief heeft, heeft gewoon lief, en er is niets dat het voorwerp van die liefde kan toevoegen of kan afdoen aan die liefde.

Als je ophoudt indruk op Hem te willen maken, kun je beginnen met Hem te wandelen.
Kijk daarentegen eens om je heen naar de traditionele kerkcultuur. Hoe veel planken in boekwinkels zijn er wel niet gevuld met boeken en studiegidsen die bedoeld zijn om mensen te helpen God te kennen of om effectiefer te bidden. Men gaat met gebed om zoals een bedrijf doet: een plan hebben om x te groeien in het volgend jaar, en mensen zetten het wandelen met de Vader als Iemand die ze kennen om in een manier om Hem te manipuleren hun leven te zegenen.

Dat zou hetzelfde zijn als dat ik Barb’s ouders toestemming vraag mij te trouwen, door mij al haar babyboeken te geven, alle schoolboeken, werkjes gemaakt op school, alle cijferlijsten, als een manier om haar te leren kennen. Van een afstand, zonder ooit naar een film te gaan en donuts te eten.

Die dingen zeggen mij iets OVER haar, maar kunnen mij niet helpen haar te KENNEN. Haar leren kennen vereist een relatie, die zich verdiept in de loop van de tijd, MET haar, in haar gezelschap zijn, samen door de ups en downs van het leven gaan.

Doe gewoon wat Hij deed
Kijk naar de methode van de Vader in hoe Hij een relatie met de mensheid aanging. Hij zond Zijn Zoon om 3 ½ jaar met 12 mannen te leven. Geen boek werd geschreven, geen preek opgetekend. Hij vertelde verhalen over hoe Zijn Vader was, wat Zijn dromen voor hen waren, wat een ieder van hen kon bereiken, wat Hij gepland had.

Zijn we niet dankbaar dat Jezus geen 12 rollen biografieën van de Vader kreeg, één van iedere apostel – Jezus kon een groot deel van die 3 ½ jaar besteden aan het lezen van die gedetailleerde levensverhalen van een ieder van hen, zoals alleen de Vader die alles weet en alles ziet, kon schrijven, zonder ooit tijd met hen door te brengen. Maar nee, Hij zond Zijn Zoon om met hen te leven, om hen te leren kennen, hen te zien in goede en slechte tijden.

Dus waarom, als we het hebben over discipelen maken, denken we ‘Ik moet een boek zien te krijgen over Wie Jezus is en wat Hij deed voor ons’? Hoe maakten ze in de eerste eeuw discipelen zonder Christelijke materialen die het leven in Christus uitlegden? Ze maakten discipelen door om te gaan met diegenen die Hem kenden, en dit is nog steeds de belangrijkste manier waarop discipelen gemaakt worden – door in relatie te zijn met anderen die Hem kennen en met Hem gewandeld hebben in hun leven, zodat zij ook kunnen weten hoe met Hem te praten en te wandelen in hun dagelijks leven.

De bron van openbaring is het persoonlijke, intieme,
kennen van de Vader. Toen Jezus in Johannes 14:6 zei: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven,’ vervolgde Hij ‘…niemand komt tot de Vader dan door Mij.’ Jezus is de weg, maar de Vader is onze bestemming. Maar veel gelovigen kennen de Vader niet, omdat ze gestopt zijn bij de Weg, en nooit aangekomen zijn bij de bestemming.

De Bron van al het goede kennen
(Zoals ik de vorige 2 weken genoemd heb) We zijn kruis-denkers, in plaats van opstanding-denkers. We zijn ‘de tempel-is-een-gebouw denkers inplaats van ‘de tempel is mijn lichaam omdat Christus in mij is’ denkers.

Allereerst moeten we weten dat we weten dat Christus in ons is, dat Hij ZO dichtbij is, dat Hij al weet wat we gaan denken nog voor we het denken. En toch is er volkomen rust in dit, omdat Hij goed is en alleen goede plannen voor ons heeft – Hij heeft voor de eeuwigheid in ons geïnvesteerd, dus wist Hij wat Hij deze x aantal aardse jaren kon verwachten.

Nadat je weet dat Hij in je is en je al je pogingen Hem te kennen rondom die openbaring herschikt, is het volgende vanzelfsprekend en toch misschien revolutionair in sommige cirkels: Als je vraagt, vraag het de Vader, niet Jezus.

Jezus zei in Johannes 16:23-26, sprekend over de tijd dat Hij in de hemel zou zijn: “Te dien dage zult Gij Mij niets vragen. Voorwaar, voorwaar Ik zeg u, als gij de Vader om iets bidt, zal Hij het u geven in Mijn Naam…”

Te dien dage vraag je in Mijn Naam…”

Er is geen enkel gebed in het Nieuwe Testament dat gericht is aan Jezus of aan de Heilige Geest. Alle gebedsverzoeken zijn gericht aan de Vader. Hij is de Bron van alle goede en volmaakte dingen, de Vader des geesten.

Toen de apostelen allemaal vast gehouden werden door de heersers en een engel hen kwam bevrijden, gingen zij naar de discipelen en tezamen baden zij, in Handelingen 4:23-30: “Gij Here, zijt het die geschapen hebt de hemel en de aarde….en nu Here, let op hun dreigingen en geef uw dienstknechten met alle vrijmoedigheid uw woord te spreken, doordat Gij Uw hand uitstrekt en dat tekenen en wonderen geschieden door de naam van uw heilige knecht Jezus.”

Zij baden tot de Vader.

Paulus bad voor de Efeziërs, in 1:17-18:
“Opdat de God van onze Here Jezus Christus, de Vader der heerlijkheid, u geve de Geest van wijsheid en openbaring om Hem recht te kennen, verlichte ogen uws harten…”

En opnieuw in 3:14-20: “Om die reden buig ik mijn knieën voor de Vader….opdat Hij u geve….met kracht gesterkt te worden door Zijn geest in de inwendige mens…geworteld en gegrond in de liefde zult gij dan in staat zijn te vatten hoe groot de breedte en lengte en hoogte en diepte is, en te kennen de liefde van Christus, die de kennis te boven gaat…”

Ken jij de Vader? Begin ermee door van een tempelcultuur naar een Christus in mij cultuur te gaan. Verander van kruis-denken naar opstandingskracht-denken. Verander en bepaal in je hart dat je Hem wil kennen, en niet slecht geloven wil in Hem. Verander tot wie jij bidt, en richt je op…de Vader!

Houd ermee op te doen alsof je je eerste afspraakje hebt en je indruk op Hem wilt maken. Je hebt Hem al voor je gewonnen, en Hij jou.

Volgende week: Hoe gemeenschap te hebben met de Heilige Geest.

Zegen,
John Fenn

www.cwowi.org
mail naar: cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Een glimp in ons leven: Wij hebben een zeepdispenser op ons aanrecht staan dat een bewegingssensor heeft, dus als jij je hand onder de sensor houdt, komt er een beetje zeep op je hand terecht.

Elke keer als ik de afwas doe, ligt er een plasje zeep in het bakje van de dispenser, zoals je op deze foto kunt zien. (Het kleine ventje links is onze aardappel borstel; vind Barb leuk, lol)




En hier begint het probleem
Als we het hebben over wat er in de keuken gedaan moet worden, ben ik de potten en pannen man, dus pak ik een sponsje, veeg het plasje zeep weg in het bakje van de dispenser, en was de pannen en potten. Als ik meer zeep nodig heb hiervoor, DAN houd ik het sponsje onder de dispenser en laat er wat zeep uitkomen.

Ik weet niet meer hoe het gekomen is dat ik de schoonmaak klusjes in de keuken doe, wat ik wel weet is dat Barb een geweldige kok is, en zij vindt dat een vieze pot of pan best even aan de kant gezet kan worden voor ‘later’ zodat zij zich bezig kan houden met wat ze dan ook aan het koken is. Mijn naam is ‘later.’

We hebben deze dispenser waarschijnlijk al wel zo’n 5 jaar, en hadden anderen hiervoor. Ik ken Barb al van de tijd dat wij 7 of 8 jaar oud waren. We gingen als kind naar dezelfde verjaardagfeestjes, omdat we dezelfde vrienden hadden. Onze ouders kenden elkaar. Mijn opa was hun dokter. Mijn oom was een partner in een advocatenkantoor met hun buurman, wiens dochter Barb’s beste vriendin was en één van mijn beste vrienden. We kregen verkering toen we 15 en 16 waren. Er is een LANGE en diepe geschiedenis tussen ons en onze families.

Maar ik dacht…
Onlangs was ze bij het aanrecht en vroeg of ik dat plasje zeep in het bakje van de dispenser opgeveegd had, en ik antwoordde dat ik dat gedaan had en vertelde haar mijn routine. Ze vroeg mij dat niet meer te doen, want als zij haar handen wast, wil ze niet een hele plens zeep hebben, ze veegt met haar vingers door de zeep zodat ze net genoeg heeft om haar handen mee te wassen.

Waarom hoor ik dit nu pas voor het eerst? Ik heb altijd dat plasje zeep eerst opgeveegd, dus zeep bespaard door het overtollige zeep te gebruiken. Ik dacht dat ik haar daarmee een plezier deed en dat daardoor de keuken er wat schoner uitzag.

Meer dan 35 jaar getrouwd en pas nu leer ik dat ik haar al die jaren gefrustreerd heb door het overtollige zeep op te vegen. Ik wist pas op dat moment dat ik haar pogingen haar handen te wassen, frustreerde. Argh!

Frustrerende genade
En zo is het ook met veel christenen, die denken God een plezier te doen – goede harten, maar verkeerde toepassing. Misschien door religieuze oefeningen en formules, misschien door te tellen hoeveel mensen zij voor de Heer gewonnen hebben, of door zich te verwonderen over hun gebouw met Italiaanse tegels die zij voor Hem gebouwd hebben, of door het aantal mensen te tellen die in de Paasdienst aanwezig waren. Ze denken dat God dit wil.

Of misschien hebben ze gebouwen gevuld met 3.000 anderen om samen te juichen en te roepen voor een open hemel, en te bidden voor opwekking in die stad, en is hen door de leiders verteld dat er opwekking komen gaat binnen 30 dagen als ze 30 dagen vasten.

Wellicht zoals ik Barb frustreerde, terwijl ik dacht haar een plezier te doen, denken zij dat God iets wil, maar zijn ze Hem eigenlijk aan het frustreren.

Ze zien het verbazingwekkende feit over het hoofd dat Christus in hen woont, en dat ze kunnen ophouden met dingen te doen om indruk op Hem te maken. Ze kunnen gewoon met Hem door het leven wandelen, dus geniet ervan met Hem.

Wij denken…
Wij denken dat we iets Bijbels doen, om onszelf voortdurend eraan te herinneren dat Jezus voor ons stierf, omdat Hij van ons houdt. We getuigen tegen onbekeerden dat Jezus ZO veel van hen hield, dat Hij voor hen gestorven is – en dat is allemaal waar, maar dat is slechts de halve waarheid, want Hij bleef niet dood. Mensen halverwege brengen naar de opstanding, houdt mensen gericht op dood en zonde, in plaats van op opstandingskracht.

Toen Petrus voor de leiders gebracht werd nadat een verlamde man genezen was, stopte Petrus niet bij het kruis: “Het moet aan u allen en het ganse volk van Israël bekend zijn, dat door de naam van Jezus Christus, die gij gekruisigd hebt, maar die God heeft opgewekt uit de doden, dat door die naam deze hier gezond voor u staat.” (Hand. 4:10)

Toen de gelovigen na Pinksteren in eenheid samenkwamen, van huis tot huis, maaltijd hadden met elkaar – wat was hun focus? “En met grote kracht gaven de apostelen hun getuigenis van de opstanding des heren Jezus.” Ze gaven geen getuigenis van Zijn dood aan het kruis, maar van Zijn opstanding, omdat het opstandingskracht was dat hun leven veranderd had. (4:33)

Leven
Toen de apostelen gevangen zaten en een engel de gevangenis deuren opende om hen vrij te laten, zei hij: “Gaat heen, gaat in de tempel staan en spreekt tot het volk al deze woorden des levens.” (5:20)

Hij vertelde niet dat zij moesten spreken over de dood aan het kruis, maar over ‘dit Leven’. (Engelse vertaling)

Het is niet verwonderlijk dat Paulus zijn brief aan de Romeinen opent door te zeggen: “Door Zijn opstanding uit de doden verklaard Gods Zoon te zijn in kracht, Jezus Christus onze Here.” (1:4)

Het verlangen van Paulus hart was: “Hem te kennen en de kracht van Zijn opstanding en de gemeenschap aan Zijn lijden…” (Fill. 3:10)

Kennen of geloven?
Het is niet verwonderlijk dat onze kerkcultuur ‘gelovigen’ in de Heer heeft doen voortkomen, in plaats van ‘kenners’ van de Heer. Een dood iemand kun je niet kennen, en omdat mensen zich alleen richten op het kruis, geloven in Jezus die stierf, maar zonder naar de opstanding te gaan, zijn ze niet in staat de opgestane en verrezen Heer te KENNEN!

Omdat ze gelovigen in Zijn dood zijn, in plaats van kenners van Zijn opstanding, snelt men in hun geloof naar onjuist onderwijs, jaagt men populair onderwijs en nieuwigheden na, het spectaculaire, terwijl men het bovennatuurlijke werk dat de Heer in hun hart probeert te doen, mist.

Mentaal zijn ze het eens dat Hij uit de dood is opgestaan, maar in het dagelijks leven identificeren zij zich met de dode Man op het kruis. Het Nieuwe Testament draait om de verrezen Heer en de kracht die levens verandert.

Terug naar de zeep
Ik begon met Barb uit te gaan, toen ik 16 was. Ik kan voorspellen hoe zij zal reageren in bepaalde situaties, wat ze zou zeggen. Al had ik er geen idee van dat zij graag zelf dat plasje zeep opveegt om haar handen mee te wassen.

Velen die al jaren met de Heer gewandeld hebben, ontdekken nu pas dat ze Zijn genade misschien al die jaren gefrustreerd hebben. Denkend dat hij formules en werkwijzen wil, maar leren nu pas dat Hij wil dat ze eenvoudig met Hem wandelen en praten in een gemoedelijke levensstijl van een kenner en discipel.

Hoe kun je een kenner worden in plaats van slechts een gelovige?
Christus in jou is de focus van het Nieuwe Testament. De verrezen Heer is de focus van het Nieuwe Testament. Hoe kun jij dit jouw focus maken?

Hem kennen is de bron van openbaring…en volgende week meer daarover.

Tot dan, zegen,
John Fenn / AHJ

www.cwowi@org.

Mail mij: cwowi@aol.com