Blog Archives

De Naam 3 van 3, Ongeloof

10/28/2023

The Name 3 of 3, Unbelief
De Naam 3 van 3, Ongeloof

Hallo allemaal,
Deze aflevering gaat over ongeloof, wat het is en hoe je er vanaf komt.

Het woord 'ongeloof' wordt verschillende keren gebruikt in het Nieuwe Testament en is verbonden met hardheid van hart. Het is 'apistian' en betekent ontrouw en ongeloof - ontrouw door ongehoorzaamheid.

Ongeloof is GEEN klein geloof. Petrus liep werkelijk over water, maar hij werd afgeleid en begon te zinken. Jezus vroeg: "O jij kleingelovige, waarom ben je gaan twijfelen?" Dat is geen ongeloof, dat is afgeleid worden door de wind en de golven van het leven als we onze ogen van de Heer afnemen. Mt 14:31

Niet gaan waar God naartoe leidt, niet groeien in Hem en als persoon.
Ongeloof is een afwezigheid van geloof en bevat een element van ontrouw zijn aan de richting die de Heer probeert te leiden. Het wordt gebruikt in Hebreeën 3:19 als we het hebben over het ongelovige en ontrouwe Israël toen zij weigerden het Beloofde Land binnen te gaan. Ze faalden niet door een gebrek aan geloof, maar door ongeloof, zegt het vers.

Familiariteit leidt tot minachting
Dat is een Amerikaanse uitdrukking en ik weet niet zeker hoe het vertaald wordt - dank en excuses aan alle vrijwilligers over de hele wereld die mijn wekelijkse gedachten in vele andere talen vertalen.

In Marcus 6:1-6 is Jezus terug in zijn geboortestad. De mensen verwonderden zich over Zijn woorden en spraken over de 'machtige werken' waarover ze hadden gehoord. Hier komt hun ongeloof aan de oppervlakte:

"Is dit niet die timmerman? De zoon van Maria, broer van Jacobus, Jozef, Judas en Simon? En behoren zijn zussen niet hier bij ons? En ze namen aanstoot aan Hem.”

Hier zien we dat Jezus de oudste is van de 5 broers en minstens 2 zussen. Ze kenden Hem als timmerman, zoon van Maria, oudste broer van minstens 6 broers en zussen, en ze namen aanstoot. Als timmerman in die tijd wilde zeggen dat hij meer meubels en huishoudelijke artikelen bouwde dan huizen. Hoe zou jij het vinden om een door Jezus gemaakte tafel in je huis te hebben? Hij was bij iedereen bekend, dus het is redelijk om aan te nemen dat hij meubels had gemaakt die in veel huizen in de stad stonden. Ze kenden hem allemaal.

Als Maria haar kinderen om de 2 jaar gekregen heeft, dan zou Jezus op 30-jarige leeftijd broers en zussen hebben gehad van 28, 26, 24, 22, 20, 18 jaar. Dat 'zijn zussen hier bij ons zijn' geeft aan dat ze niet getrouwd zijn, dus ze waren tieners of jonger, in ieder geval jong genoeg om nog vrijgezel te zijn, met andere woorden. Het gezin woonde nog steeds in de stad, bij iedereen bekend, de kinderen waren bij iedereen bekend - en die vertrouwdheid droeg bij aan hun ongeloof.

"Hij kon daar niet veel machtige werken doen, behalve een paar zieken de handen opleggen en hen genezen. En Hij verwonderde zich over hun ongeloof. Dus trok Hij rond in de omgeving om te onderwijzen."

Hier moeten we onszelf checken. Hebben we iemand wel eens op een voetstuk geplaatst, maar toen we hem eenmaal leerden kennen en zagen dat hij gewoon een normaal mens is, viel hij toen van dat voetstuk? We doen dat bij kerken. Of bij een nieuwe baan. Of bij een nieuwe vriend of potentiële partner. Vermindert vertrouwdheid onze mening over hen, net zoals het dat deed voor de mensen in Jezus' geboortestad?

Ze lieten hun geschiedenis hun lot bepalen. Ze konden wat ze in het natuurlijke kenden, niet achter zich laten om omhoog te reiken en het eeuwige te grijpen.

De opgestane Heer en wat God in je leven aan het doen is, niet geloven.
Markus 16:14 over de opgestane Heer: "Hij verscheen aan de elf toen ze aan het avondeten zaten en berispte hen vanwege hun ongeloof en hardheid van hart."

Hij verwachtte dat ze de woorden zouden geloven van de vrouwen die bij het graf waren geweest en wat Hij hen eerder had verteld over wat er zou gebeuren.

Samenvatting voor ongeloof: In het Grieks, verharding van het hart, het niet volgen van de aanwijzingen van de Heer voor persoonlijke groei en leven. Vertrouwdheid of theologische onenigheid met iemand diskwalificeert die persoon in onze gedachten, zodat we vervallen in ongeloof over Gods werk in hen. Niet geloven in de wonderen die God in je leven heeft gedaan.

Het is een gemakkelijke check van ons hart om het niveau van ons eigen ongeloof te zien. Israël slaagde er niet in het Beloofde Land binnen te gaan vanwege ongeloof. Bestudeer dat eens. Ze waren geïntimideerd door het zware werk dat hen te wachten stond, ze dachten dat ze het niet konden, terwijl God zei dat ze het wel konden. Zo iemand zou zijn focus moeten verleggen om moedig te gaan waar God hem naartoe leidt, zelfs als hij het niet allemaal voor elkaar heeft, zelfs als het onmogelijk lijkt.

De oude buren van Jezus kenden Hem al 30 jaar als de oudste zoon van Maria, de vertrouwde timmerman in de gemeenschap. Ze lieten hun familiariteit hun geloof bedekken, zoals een wolk de zon bedekt. Ze zouden volwassen moeten worden, hun natuurlijke kennis opzij moeten zetten om het nieuwe werk van de Heer te grijpen.

De discipelen hadden moeten nadenken over alles wat ze hadden gezien, wat ze hadden gedaan, wat hen was verteld en wat ze hadden geloofd. In plaats daarvan zaten ze in een geestelijke neutrale houding en negeerden ze hun geschiedenis met de Heer. De berisping van de Heer maakte hen als het ware wakker, waardoor ze gingen nadenken, herinneringen ophalen, nadenken over de toekomst.

De cirkel rondmaken.
De vorige 2 weken gingen over geloof in de naam van Jezus. Deze laatste aflevering gaat over ongeloof. We kunnen niet proberen geloof in de Naam te hebben als we tevens geestelijk neutraal zijn, misschien vanwege kwetsuren in het verleden in kerkelijke kringen, hoewel de wonderen en voorzieningen van de Heer overal te zien waren.

Het lijkt een keuze te zijn. Israël ging het Beloofde Land niet binnen omdat ze ervoor kozen om in hun eigen tekortkomingen te geloven en in het werk dat voor hen lag om het Beloofde Land te zuiveren van vijanden. De buurtbewoners van Jezus zagen geen wonderen omdat ze te veel over Hem wisten en ze kozen ervoor Hem als timmerman en Maria's zoon te zien, in plaats van het grotere doel van Zijn leven.

Het is altijd onze keuze om in die Naam boven alle namen te geloven. Maar we moeten ook ons hart aanpassen. Negeer de reuzen en besef dat het hard werken zal zijn om de roeping aan te gaan die God voor jouw leven heeft. Laat de vertrouwdheid die je hebt met iemand of een kerk zonder consequenties zijn en kies ervoor om te geloven en te zien en jezelf over te geven aan de hogere dingen die God aan het doen is.

Denk aan de wonderen die Hij in het verleden heeft gedaan, maar leef niet in het verleden. Er wacht een hele nieuwe wereld, ga verder, zelfs als je de toekomst niet kent.

Laat de excuses voor ongeloof vallen. Laat de smoesjes over iemands verleden, het jouwe of iemand anders, vallen. En geloof. Concentreer je op die Naam. Dat het ons is toevertrouwd die Naam te gebruiken tegen de duivel, om anderen genezing te brengen. Concentreer je op de feiten in Romeinen 8:32 en laat het in je hart klinken:

"Hij, die Zijn Zoon, Zijn enige Zoon, niet gespaard heeft, maar Hem voor ons allen overgegeven heeft, hoe zal Hij ons met Hem ook niet alle dingen schenken?”

De Vader plande en Zijn Zoon deed het werk van de schepping van het universum. Toen werd die Zoon mens en stierf voor ons. Nu heeft de Vader ons diezelfde Zoon gegeven om in onze harten te wonen door de Geest van de Vader. We hebben het hele universum en zijn Schepper in onze geest. Begrijpen we dat?

We kunnen werkelijk alle dingen doen door Christus die in ons woont. Hij is werkelijk groter in ons dan hij die in de wereld is. We hebben waarlijk het voorrecht gekregen om die Naam te gebruiken tegen demonen en om genezing en verlossing te verkondigen voor iedereen die dat wil.

En Hij zal Zijn Woord bevestigen met tekenen die volgen...

Volgende week een nieuwe serie, tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
http://www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]

0 Comments

De Naam 2 van 3, Geloof in de naam?

10/21/2023

0 Comments

The Name 2 of 3, Faith in the name?
De Naam 2 van 3, Geloof in de naam?

Hallo allemaal,
Laten we verder gaan waar we vorige week gebleven waren.

Petrus' geloof was gericht op....waar?
In Handelingen 3:16 stond Petrus met de verlamde man voor de autoriteiten. De man had om aalmoezen gevraagd maar werd in plaats daarvan genezen, wat een wending! De autoriteiten vroegen Petrus hoe die man genezen was. "En in Zijn naam, door geloof in Zijn naam, staat deze man heel voor u."

Petrus en Filippus hadden iets wat wij missen. We gooien de naam van Jezus zo achteloos in het rond, en we gebruiken het misschien 10 of meer keer in een gebed, of wanneer we iemand de handen opleggen. We bevelen in de naam van Jezus en herhalen onszelf meerdere keren. Daarmee bewijzen we dat we weinig of geen geloof hebben in de naam van Jezus.

Meer nog, we kunnen zeggen dat we een hoger niveau van ongeloof hebben waardoor we niet weten wat we in de Naam hebben, dan dat we geloof in de Naam hebben.

"Als je iemand in Mijn naam de handen oplegt, is het alsof Ik die persoon de handen opleg." Denk daar eens over na. Wat doet dat met je verwachtingsniveau de volgende keer dat je iemand de handen oplegt, of wanneer je voor iemand bidt of zelfs voor jezelf? Hoe vaak ga je nu die Naam boven alle namen uitspreken?

Wat Marcus 16:20 echt zegt, en waarom
De meeste (Engelse) vertalingen van dit vers zeggen: "En zij gingen overal predikend heen, waarbij de Heer met hen samenwerkte en het Woord bevestigde met tekenen die volgden."

Een letterlijke vertaling echter, zoals de Young's Literal Translation, laat zien dat er dit staat: "En zij, uitgegaan zijnde, predikten overal, terwijl de Heer werkte met het Woord en het bevestigde door tekenen die volgden."

Zie je het verschil? De Heer werkt met het Woord om het te bevestigen door tekenen die erop volgen. Hij werkt niet met hen, maar met Zijn Woord en bevestigt dat.

De druk ligt niet op jou, want de Vader wil niet dat iemand voor zijn eeuwigheid beslist zonder bewijs die de beweringen van Jezus ondersteunen. De wet van Mozes en de meeste rechtbanken vandaag de dag vereisen bewijs of getuigen voordat ze iemand voor een misdaad veroordelen. Waarom denken we dat de Vader zou verwachten dat mensen hun eeuwige lot bepalen zonder bewijs? Hij werkt met het Woord om het te bevestigen.

Disclaimer: Je zou kunnen zeggen dat het Griekse woord 'synergountos', vertaald als 'werken met', ook met de discipelen kan betekenen, want het staat tussen hen en de tekenen in. Voor mij maakt de grammatica duidelijk dat de bevestiging eerst op het Woord is, en dan in samenwerking met de discipelen terwijl ze predikten.(Naar mijn mening, en Young's Vertaling, etc)

Lang geleden leverde ik meubels en deed voor een winkel kleine meubelreparaties.
Het getuigenis van de eigenaar was dat hij een geblesseerde rug had en niet kon tillen. Hij had het meubilair gekocht van een restaurant dat failliet was gegaan en huurde 2 studenten in om het in zijn vrachtwagen te laden en naar zijn winkel te brengen.

Terwijl ze bezig waren, vertelden de studenten hem over Jezus. Toen de klus geklaard was, betaalde de man hen en toen ze vroegen of hij 'Jezus wilde aannemen' zei hij. Als het waar is wat jullie zeggen, dan accepteer ik jullie Jezus als Hij mijn rug geneest." Kort verhaal: Dat deed Hij, en dat deed hij. Hij moest bewijs zien.

Waarom keerde Samaria zich volledig tot Jezus? Ze hoorden en zagen het bewijs dat wat Filippus predikte over het koninkrijk van God en de naam van Jezus, waar was.

Ik woonde in een appartement vlak voordat Barb en ik trouwden.
Ik was 20 jaar oud en op een dag werd er op de deur geklopt. Het was een jonge vrouw van een bekende sekte die op deuren klopte, mensen vertelde over haar geloof en traktaten uitdeelde met informatie erover.

Ik nodigde haar uit om binnen te komen, liet haar haar zegje doen en vroeg toen of ik haar over mijn geloof mocht vertellen, waarmee ze instemde. Ze had een moeilijke jeugd gehad en ik vertelde over de liefde van de Vader en de persoon van Jezus Christus. Voordat ze ging vroeg ik of ze Jezus wilde 'aannemen', en ze zei dat ze erover wilde nadenken.

Toen vroeg ik of er iets mis was met haar, want wat ik zei was waar en de Heer zou het haar bewijzen als ze dat wilde. Ze zei dat haar voeten een of andere verwonding of misvorming hadden waarmee ze geboren was, waardoor lopen erg pijnlijk was. Ik liet haar daar staan, legde handen op haar voeten, raakte haar voorhoofd aan, haar kracht verliet haar toen ze in elkaar zakte en een paar seconden later, niet wetend wat haar overkwam, besefte ze dat ze volledig genezen was. De Heer voorzag in het bewijs.

Nadat Barb en ik getrouwd waren en naar Boulder, Colorado, verhuisd waren, werkte ik in de groenvoorziening.
Mijn baas, de eigenaar van het bedrijf, was op een dag erg ontmoedigd. Hij legde me uit dat zijn vrouw, 26 jaar oud, een hysterectomie zou ondergaan vanwege kanker aan een eierstok.

Ze had al een operatie ondergaan om de eierstokken aan één kant te verwijderen, in de hoop dat de kanker niet was uitgezaaid - blijkbaar had ze die eerste keer een volledige hysterectomie geweigerd omdat ze graag kinderen wilde. Maar nu was de kanker uitgezaaid en stond er een totale hysterectomie gepland voor de volgende ochtend. Ik bood aan om hen te ontmoeten en voor haar te bidden. Toen hij eraan toevoegde dat ze Joods was, zei ik hem dat dat veel beter was en dat het gemakkelijker zou zijn om haar te genezen omdat ze al in genezing geloofde, als Joods zijnde.

Die avond ontmoetten we elkaar in een park in de stad, we zaten met z'n drieën onder een grote boom. Ze deelden hun verhaal en ik vertelde hoe de Heer genezing biedt. Ze zei dat ze dat geloofde, omdat in het Jodendom genezing voorkomt in wat wij christenen het Oude Testament noemen. Het was een deel van haar geloof, hoewel ze een niet-praktiserende Jood was. Ik dacht: dit wordt zo makkelijk...

Ik begon met Adam en Eva en hoe zij in heelheid werden geschapen, hoe dat de bedoeling van de Vader was, ging daarna naar Abraham en het verbond, en van daaruit naar Jezus als het laatste offer enzovoort, ongeveer 45 minuten lang. Ik besloot met haar te zeggen dat wat ik zei waar was, en dat de Vader me daarin zou steunen omdat Hij van haar houdt en het normaal is dat een stel van 26 kinderen wil, dus hun verzoek aan Hem was gerechtvaardigd.

Ik vroeg: "Wat geloof je dat er zal gebeuren als ik je de handen opleg?"
Ze zei: "Ik zal natuurlijk genezen worden!" Zo gemakkelijk was het. Ik liet haar en haar man hun handen op die eierstok leggen en ik legde mijn hand op zijn hand, gebood de kanker te sterven en gebood haar te genezen, in de naam van Jezus (1 keer).

Het was een kort bevel, want ik bid niet om genezing, ik beveel, wat Jezus zei te doen en wat de apostelen in praktijk brachten. Jezus heeft nooit voor iemand gebeden om genezen te worden en geen van hen in Handelingen heeft dat gedaan. (Jakobus 5:14-15 is in een andere context)

Ze was meteen zo slap als een lappenpop, overmand door Zijn aanwezigheid en met haar man aan één arm en ik aan de andere, sleepten we haar half lopend, half slepend naar hun auto en legden haar daar in. Twee dagen later, toen hij weer aan het werk ging, zei hij dat ze eiste dat ze de volgende ochtend voor de operatie nog een laatste test zouden doen om te zien of de kanker er nog was. Dat was niet zo. Verbijsterd annuleerden ze de operatie en stuurden haar naar huis. De Vader werkte met Zijn Woord en bevestigde het.

"Daarom heeft God (Vader) Hem hoog verheven en Hem een naam gegeven die boven alle andere namen verheven is. Dat voor de naam van Jezus elke knie zich zal buigen..." (Filippenzen 2:9-11)

Regelmatig, zelfs nu nog van tijd tot tijd, neem ik de tijd om de passages die ik hier zojuist heb gedeeld, door te nemen. Dus vanuit het Woord en de dingen die ik met die Naam heb ervaren, mijn geloof in de Naam van Jezus aanwakkerend. Ik doe dat deels om mijn ongeloof zo laag mogelijk te houden.

"Als je iemand in Mijn naam de handen oplegt, is het alsof Ik die persoon de handen opleg."

Volgende week over ongeloof, waarom en hoe je er vanaf komt. Tot dan, zegen,

John Fenn/AK
http://www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]

0 Comments

De Naam, 1 van 3, De eerste keer dat ik Jezus zag

10/14/2023

0 Comments

The Name, 1 of 3, First time I saw Jesus
De Naam, 1 van 3, De eerste keer dat ik Jezus zag

Hallo allemaal,
In veel situaties, in de evangeliën en ook in onze tijd, was de reden dat mensen geen wonderen in hun leven zagen, hun ongeloof.

Dit gaat over hoe we ons ongeloof en gebrek aan geloof kunnen overwinnen door onszelf op te bouwen met geloof in de Naam die boven alle namen staat. Deel 3 zal specifiek gaan over ongeloof en de oorzaken ervan, en hoe we het kunnen overwinnen. Maar ik wil met jullie delen waarom die eerste ontmoeting met Jezus mijn leven veranderde.

De eerste keer dat ik Jezus zag - en de Naam
Ik was de assistent voorganger in een onbetaalde positie in een kerk in Boulder, Colorado. Onze jongste zoon Brian, zat nog in de crèche. De crèche bevond zich aan de zijkant van het podium, met de deur dicht bij de achterste rij van de ongeveer 300 leden tellende gemeente.

Barb en ik zaten op de allerlaatste rij, helemaal links, zodat we indien nodig naar de crèche konden gaan zonder de dienst te verstoren. De rij naast ons was leeg, er waren ongeveer 12 tot 15 lege stoelen aan mijn rechterkant.

Tijdens een van de aanbiddingsliederen, terwijl ik mijn handen omhoog had en mijn ogen gesloten, draaide het hoofd van mijn geest naar rechts en zag ik Jezus achter in de kerk lopen. Hij liep naar het einde van onze rij en stopte. Met Zijn linkerhand maakte Hij een beweging terwijl Hij tegen me zei: "Kom met me mee."

Dit leek allemaal heel normaal en op geen enkel moment dacht ik 'Wow, ik zie Jezus!
Het was allemaal normaal, natuurlijk, en er was geen misverstand over Wie het was. Ik liep langs de rij lege stoelen naar het gangpad en volgde Hem naar voren, de gemeente negerend die doorging met aanbidden.

Op de eerste rij stond Jezus, links van me, voor een voorganger uit het Navaho-volk die onze kerk bezocht. Onze kerk ondersteunde zijn gemeente en bediening in wat op dat moment een erg arm gebied was.

Ik keek naar de Heer voor instructies, want Hij stond net rechts van de zittende Navaho-voorganger, en ik stond dus recht voor de voorganger. Van alle mensen in de dienst was deze voorganger de enige die zat. Het was alsof hij wachtte op een woord van de Heer. De Heer zei, terwijl Hij met Zijn linkerhand naar de voorganger wees: "Ik heb een woord voor hem en Ik wil dat jij het geeft."

Ik zei: "Heer, U bent hier, waarom geeft U het niet?"
Hij antwoordde: "Doe het gewoon". Dus legde ik mijn hand op het hoofd van de voorganger - de hand van mijn geest - want ik was 'in de Geest' zoals de apostel de term in Openbaring 1:10 en 4:2 gebruikt. Uit mij vloeide een profetie voor de voorganger. Het was precies wat Paulus profetie noemde in 1Corintiërs 14:3, een geïnspireerd woord van 'opbouwing, vermaning of troost'.

De Heer sprak zo'n liefde uit voor de voorganger, zo'n waardering voor zijn harde werk, zo'n bemoediging. Begrijp dat de Heer, die naast me stond, stil was. Maar de Geest stroomde van Hem door mij heen naar deze man. Ik werd ook gezegend toen ik zo'n woord gaf terwijl de Heer naast me stond. Ik had geen tijd om te denken: 'Dit is raar', want ik realiseerde me dat dit een leermoment met de Heer was. Wat een leermoment was het.

Terwijl de profetie afnam, alsof iemand langzaam een kraan dichtdraait, vulde de Heer me plotseling met Zichzelf en versmolt letterlijk met mijn geest, terwijl Hij zei: "Onthoud mijn zoon, als je iemand in mijn Naam de handen oplegt, is het alsof Ik die persoon de handen opleg."

Plotseling zat ik weer naast Barb.
Het aanbiddingslied speelde nog steeds (het was een charismatische gemeente, dus wat heb je aan een aanbiddingslied als je het niet 6 of 7 keer herhaaldelijk kunt zingen, lol), en ik vroeg haar: "Ben ik van je zijde geweken?" Met een licht verontruste blik op haar gezicht, niet begrijpend waarom ik inbrak in haar aanbidding, fluisterde ze terug: "Nee."

(Paulus schreef over zichzelf in 2Corintiërs 12:1-2 dat hij niet wist of hij in of uit het lichaam was toen hij werd opgenomen in de 3e hemel*. Voor de eerste keer begreep ik wat die tekst betekende: ik was uit het lichaam, mijn lichaam was in wat de Bijbel beschrijft als een trance - een toestand waarin God de functies van het fysieke lichaam opschort om iemand toe te staan in Zijn rijk te kijken of om hem met geest en ziel mee te nemen naar de hemel of waar Hij wil. Zie Numeri 24:4, 16, en Handelingen 10:10, 11:5, 22:17 en Openbaring 1:10 en 4:2 voor referentie.

*In het Jodendom is de 1e hemel de lucht, de 2e is de ruimte, de 3e is waar God woont. Hij werd opgenomen in de 3e hemel, waar God woont, en hoorde privé-woorden die niet juist zouden zijn om te delen).

Wat Hij zei...
"Onthoud mijn zoon, als je handen legt op iemand IN MIJN NAAM, is het alsof IK handen leg op die persoon." Dat veranderde mijn leven. Ik concentreerde me niet langer op mezelf; wat als er niets gebeurt, wat als ze nee zeggen, wat als ik het mis heb, wat getuigt van ongeloof, maar ik begon me te richten op Christus in mij en de kracht van Zijn naam.

Handelingen 8:1-12 vertelt ons dat nadat Stefanus gemarteld was, de vervolging zo erg was dat "allen verstrooid werden naar Judea en Samaria, behalve de apostelen." Dat is verbazingwekkend. De meeste schattingen die ik heb gezien schatten dat er op dat moment ongeveer 10.000 gelovigen in Jeruzalem waren. Iedereen, zo staat er, verliet de stad, behalve de apostelen.

Ze verhuisden naar Judea, de landelijke gebieden rondom Jeruzalem.
En naar Samaria, ten noorden van de stad. Het was in Samaria, nadat deze massale toestroom van gelovigen daarheen was verhuisd, dat Filippus de evangelist (Handelingen 11:8) kwam om Jezus aan de lokale bevolking te verkondigen.

Ik weet zeker dat de mensen in Samaria zich afvroegen wat er aan de hand was, dat er plotseling honderden of duizenden gezinnen naar hun gebied verhuisden, huizen bouwden of kochten, in een massale verhuizing. Filippus' evangelisatie legde in wezen uit wat er aan de hand was.

We zien dit in 8:12: "Toen zij geloofden dat Filippus predikte over de dingen van het koninkrijk van God EN DE NAAM VAN JEZUS CHRISTUS, lieten zij zich dopen, zowel mannen als vrouwen.

Wanneer was de laatste keer...
...dat je iemand, evangelist of niet, hebt horen spreken of schrijven of een video hebt gezien over de "naam van Jezus Christus" zoals Filippus deed? Dit ene vers dat 'prediking' van het koninkrijk en de Naam met elkaar verbindt zou boeken kunnen vullen, maar we moeten ons richten op 'de naam'. Ze geloofden Filippus betreffende de naam. Waarom?

Omdat wat verzen 6-8 ons vertellen: "En het volk geloofde eensgezind wat Filippus sprak, horende en ziende de wonderen die hij deed. Want onreine geesten, roepende met luide stem (horende) kwamen uit velen van hen die bezeten waren, en velen die verlammingen hadden en kreupel waren, werden genezen (ziende), zodat er grote blijdschap was in de stad.

Wat dit deed, was Filippus die sprak over de dingen van het koninkrijk en de naam van Jezus Christus. Het bewijs, dat God leverde dat wat Filippus zei waar was, werd gezien en gehoord in de wonderen die werden waargenomen.

Volgende week, het geloof van Petrus en enkele van mijn eigen ervaringen met het gebruik van 'de Naam' om te genezen. Tot dan, zegen,

John Fenn/wk/ak
http://www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]

0 Comments

De emoties van vergeving doorlopen

10/7/2023

0 Comments

Working through the emotions of forgiveness
De emoties van vergeving doorlopen

Hallo allemaal,
Als we bedenken dat overtreding een verwonding is tegen een persoon en een zonde tegen God, dan betekent dit dat de strijd om te vergeven tweeledig is:

Ten eerste moeten we de beslissing nemen om hun schuld tegenover ons te vergeven, want Jezus zei: "Terwijl je staat te bidden, vergeef". Dit betekent dat vergeving een beslissing is, geen emotie. Die beslissing bevrijdt de persoon van schuld tegenover ons, maar bevrijdt hem niet van zijn schuld tegenover God of van het letsel dat hij heeft toegebracht.

Zoals Paulus aantoonde
Toen hij over Alexander de koperslager zei: "God zal met hem afrekenen naar wat hij gedaan heeft", laat dit zien dat er mensen zijn die je hun schuld tegenover jou (overtreding) vergeeft, maar dat je wilt dat de Heer met hen afrekent vanwege hun schuld tegenover Hem en het letsel dat ze jou hebben toegebracht.

Kijk naar dit voorbeeld uit Openbaring 6:9-11, waar de apostel Johannes duizenden in de hemel ziet die vermoord zijn vanwege hun geloof in Christus: "Hoe lang nog, o Heer, heilig en waarachtig, voordat U onze moorden oordeelt en wreekt aan hen die nog op aarde leven?"

Deze christenen zijn al in de hemel maar ze willen nog steeds dat de mensen die hen vermoord hadden berecht zullen worden. Dat is geen onvergevingsgezindheid, dat is een verantwoording verwachten voor hun daden, wat rechtvaardig en juist is.

Onze keuze
Toen Stefanus aan het eind van Handelingen 7 werd gestenigd, vroeg hij de Heer om degenen die hem doodden niet verantwoordelijk te houden voor die zonde. Toen Jezus aan het kruis hing, vroeg Hij de Vader om de mensen die Hem kruisigden niet verantwoordelijk te houden, want zij realiseerden zich niet wat er werkelijk gebeurde.

Misschien vragen sommigen van jullie wel hetzelfde - Heer, leg hun deze zonde niet ten laste. Maar er kunnen ook anderen zijn zoals Alexander de koperslager, waarvan je net als Paulus of de martelaren in de hemel zegt: De Heer zal met hen afrekenen naar wat ze gedaan hebben of je vraagt hoe lang het duurt voordat Hij hen oordeelt.

Hoe je ook kiest, je moet nog steeds de beslissing nemen om te vergeven. "Vergeef ons onze schuld, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven." "Vergeef, terwijl je staat te bidden, als je tegen iemand iets mocht hebben." (Lucas 11:4, Marcus 11:25-26) Dat is hun schuld, maar het lost de schade niet op. Van sommige mensen willen we dat God met hen afrekent over het letsel dat ze ons hebben toegebracht en over hun schuld tegenover Hem.

Neem de beslissing om te vergeven. Maar het kan jaren, tientallen jaren duren om de verwonding die zij hebben veroorzaakt te verwerken. Je emoties doen pijn door wat zij hebben gedaan. Boos zijn of je gekwetst voelen is geen teken dat je niet vergeven hebt, want vergeven is een beslissing.

Dit is hoe je er doorheen komt
Ik was bijna 12 jaar oud toen mijn vader ons, 4 kinderen, vertelde dat hij en mama gingen scheiden. Mijn zusje van 5 wist niet wat dat betekende en zei dat ze het niet begreep. Hij zei: "Ik scheid van jullie moeder en van jullie. Ik zal er niet meer zijn met Kerstmis, feestdagen, verjaardagen, voetbalwedstrijden of schoolevenementen". Hij wilde niet gemeen zijn, maar in 1969 en in onze wereld kende niemand van ons iemand die gescheiden was. Hij was gewoon direct.

Ik was de oudste, bijna 12 jaar, de anderen waren 10, 7 en 5, en ik had het laatste jaar of zo een groeiende afstand tussen mijn ouders gezien, maar ik wist niet wat het betekende. Vader, zo bleek, trouwde daarna met een vrouw met 2 eigen kinderen, met de voorwaarde dat hij haar twee kinderen als zijn eigen kinderen zou opvoeden en niets meer te maken zou hebben met zijn eigen 4 kinderen. Voor het grootste deel hield hij woord.

Mijn broertje na mij en ik hielden het aantal verbroken beloftes bij, we kwamen tot ongeveer 23 voordat we de tel kwijtraakten: "Zorg dat je na school klaar bent, dan kom ik langs om een ijsje met je te eten" of "Zoek me op, ik ben vandaag bij je balspel" en dergelijke. Hij kwam geen enkele belofte na.

Ik ben mijn hemelse Vader dankbaar dat Hij voor verschillende vaders van vrienden van mijn leeftijd heeft gezorgd die mij in hun familiegebeurtenissen hebben opgenomen. Maar ik was al die tijd op zoek naar een vader. Met de scheiding stopte ik met alles wat ik deed, van 12-16 jaar. Ik stopte met kunstlessen, zwemmen, padvinderij, duiklessen, vlieglessen, ik zakte voor het eerste semester van de 9e klas algebra - het kon me gewoon niets schelen. Toen ik op mijn 16e in de Heer ging geloven en Hem en de Vader leerde kennen, verdween mijn apathie voor school en het leven in een oogwenk.

Tegen de tijd dat ik kon autorijden had mijn vader een regel. De regel was dat als we elkaar zouden ontmoeten om over school te praten en over de scheiding, ik hem alleen stiekem op zijn kantoor mocht ontmoeten. Ik moest achter parkeren en via de achteringang naar binnen gaan.

Hij begon en eindigde elke ontmoeting met de volgende woorden: "Denk eraan, ____ (zijn vrouw) mag nooit van deze ontmoeting weten. Als ze er ooit achter komt zal ik het ontkennen, dus dit is tussen ons." Bijna elke bijeenkomst deelde ik de Heer met hem, maar hij had altijd een antwoord waarom hij niet geloofde.

Het is een verschrikkelijke last voor een 16-jarige om zijn vader in het geheim te ontmoeten, maar de Vader hielp me. Zelfs met deze voorwaarden nam ik de beslissing toen ik 16 was om mijn vader voor alles te vergeven. Ik zag hoe mijn moeder worstelde om de rekeningen te betalen. Ik zag hoe onze priester haar af en toe discreet geld gaf of stilletjes onze energierekeningen betaalde. Tekens bracht ik mijn gedachten en emoties terug naar mijn beslissing.

Hoe ik de emoties verwerkte
Tussen het moment dat hij wegging, toen ik bijna 12 was, en het moment dat ik in de Heer geloofde, zat 4 jaar; of op dat moment 1/3 tot 1/4 van mijn jonge leven. Voor mij was papa een geweldige vader geweest. Hij leerde me hoe ik handen moest schudden, hoe ik mijn schoenen moest poetsen, hoe ik met geld om moest gaan (het weinige dat er was voor een kind in de jaren 60), over manieren als ik te gast was in iemands huis en hoe ik met volwassenen moest praten.

Hij was me aan het klaarstomen om het familiebedrijf over te nemen of om een succesvol zakenman te worden. Hij leerde me ook zeilen en vertrouwde me op 8-jarige leeftijd een Sunfish (kleine zeilboot) toe op het meer waar ons zomerhuisje stond. Hij leerde me omgaan met een zakmes, basisgereedschap en dergelijke. Hij leerde me dat als je iets leent, je het altijd in minstens dezelfde staat moet terugbrengen als waarin je het hebt gekregen. Hij leerde me om een camping of motelkamer net zo goed of beter achter te laten dan toen je hem aantrof. Als we kampeerden en het was tijd om naar huis te gaan, trainde hij me om de hele camping af te lopen en afval op te rapen, zelfs als het niet van ons was - laat het in betere staat achter dan toen je het vond. Daar leef ik nog steeds naar.

Voor mij was hij een geweldige vader, die alles weggooide.
Ik begreep toen nog niets van volwassen problemen, dus toen ik eenmaal de beslissing had genomen om te vergeven, bracht de Vader God gebeurtenissen uit mijn kindertijd, goede of slechte, in herinnering en bij elke gebeurtenis wist ik dat ik "Ik vergeef" moest zeggen. Hetzij voor de pijn die hij had veroorzaakt door overdreven te straffen, hetzij voor het verlies van de goede tijden zoals ik hierboven beschreef: "Ik vergeef".

Het verwerken van al die emoties duurde 10 jaar. Soms had ik een rustig moment en dan kwam er een herinnering boven: "Ik vergeef".Soms bracht een van mijn broers of zussen een voorval uit hun herinnering naar boven en kwam de oude woede in mij naar boven. Nadat ik het met mijn broer of zus eens was over wat er gebeurd was, kalmeerde ik, ging terug naar mijn oorspronkelijke besluit om te vergeven en, hoewel ik er geen zin in had, mompelde ik hardop:"Ik vergeef".

Toen ik 26 was, getrouwd, 2 jongens en 1 op komst...
Het laatste waar ik nog steeds boos over was, kwam naar boven. Ik was boos omdat ik mijn tienerjaren met papa miste. Ze konden nooit aan mij worden teruggegeven. Hij had, door zijn beslissing, die jaren gestolen. Ik was boos.

Ik herinner me nog goed het moment waarop ik er vrede mee kreeg. Ik was in ons huis, keek naar de kinderen en de hond en naar mijn vrouw die het eten klaarmaakte terwijl ik in aan het opruimen was, en ik realiseerde me dat ik een goed leven had; mijn vader had gekozen al die dingen op te geven - een geweldige familie die van elkaar hield en in de Heer was. En opeens had ik vrede met mijn gemiste tienerjaren.

Het voelde alsof er een last van mijn emoties was afgevallen. Alle herinneringen bleven, maar de pijn was weg. Iedereen die dit leest kan ook, net als bij mij, weten dat hij genezen is - de herinneringen blijven, maar er is geen pijn meer.

Het volgende dat gebeurde schokte me. Onmiddellijk na deze openbaring brak de Vader in mijn gedachten in en zei: "Bel je vader en vraag hem je te vergeven."Ik was geschokt. Ik wist dat ik als tiener dingen tegen hem had gezegd en zelfs geschreven, zoals elke boze tiener wel eens doet. Maar ik had hem al 6 jaar niet gesproken. Hij wilde geen contact met ons en ik respecteerde zijn wensen. Toch pleegde ik dat telefoontje:

"Hé pap, met John, hoe gaat het?" "Goed." "Pap, ik wil je vragen me te vergeven voor alles wat ik tegen je heb gezegd of gedaan." (Het was een aantal seconden stil) "Pap, wil je dat?"(Korte stilte) "Heel goed." Doe je dat! Dank je wel! Ik hoop dat jij en ____ een fijne kerst hebben." "Heel goed." "Dag pap."(Dat was het gesprek, zo goed als ik het me kan herinneren. Hij zei 2 of 3 keer 'Heel goed' en dat was alles wat hij zei. Maar het was genoeg.

Ik had de cirkel zogezegd rond gemaakt. Ik had de beslissing genomen om te vergeven. Bovendien had ik de Vader gevraagd om hem te vergeven voor de scheiding in zoverre het betrekking had op mij (dat is mijn bevoegdheid, maar het is niet mijn bevoegdheid om dit namens mijn broers en zussen te vragen, dat is hun keuze). En ik had gedaan wat ik kon om het horizontaal goed te maken voor elke overtreding die ik tegen hem had begaan.

Hoewel we elkaar al tientallen jaren niet meer hebben gesproken,
Zou mijn vader me vandaag kunnen bellen en we zouden schoon en fris kunnen beginnen zonder ook maar een spoor van woede of wrok in mijn hart - in mijn hart zijn we terug bij die eenvoudige vader-zoon-relatie die we hadden toen ik 8 of 10 was.

Zo heb ik het vergevingsproces doorstaan. Het kostte me 10 jaar om elke herinnering die naar boven kwam terug te brengen naar mijn oorspronkelijke beslissing als 16-jarige om te vergeven, maar het is me gelukt. Christenen denken vaak dat het de duivel is die oude herinneringen naar boven haalt om hen te kwellen.

En dat kan het geval zijn, maar mijn ervaring is dat als je ernaar kijkt, het heel vaak de Vader God is die deze herinneringen naar je toe brengt zodat je die emoties en dat onrecht dat je voelt, gevangen kunt nemen aan de gehoorzaamheid van Christus. Breng ze terug naar jouw oorspronkelijke beslissing om te vergeven.

En zo werkt het... ik hoop dat dit een zegen is geweest. Volgende week een nieuw onderwerp. Tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
http://www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]

0 Comments

De Naam 3 van 3, Ongeloof

De Naam 2 van 3, Geloof in de naam?

De Naam, 1 van 3, De eerste keer dat ik Jezus zag

De emoties van vergeving doorlopen

John Fenn

Archief