He tells the finished vision from the start #3, why the promises
Hij vertelt vanaf het begin de voltooide visie – Deel 3, waarom de beloftes
Dag allemaal,
Vorige week vertelde ik over onze gehandicapte zoon Chris en zijn groot, maar kinderlijk geloof.
Er is een zekere mate van rust in mijn hart, wetend dat de Heer tot hem sprak en hem vertelde dat Hij met hem ‘door de bergen gaat wandelen’. Die vrede in ons hart geeft ons de kracht alles wat er gaande is rondom Chris, thuis en in het tehuis waar hij woont, aan te kunnen en te kunnen verdragen. De eerste 24 jaar van zijn leven heeft hij thuis gewoond, maar toen zijn broers opgroeiden, naar school gingen en later trouwden, realiseerden Barb en ik ons dat wij niet alleen voor hem zouden kunnen zorgen. Dus maakten wij de moeilijkste beslissing van ons leven, om hem uit huis te plaatsen, in een groepshuis. Daarna verhuisden wij om dichter bij hem te kunnen zijn. Komend december wordt hij 39, al is hij mentaal ongeveer 4 jaar oud. Hij neemt weliswaar meer in zich op en begrijpt meer dan die leeftijd doet vermoeden.
Als jij ooit voor lange tijd voor iemand gezorgd hebt, weet je hoe dat is. Er zijn de blije, zorgenvrije vrijdagen waarin Chris en ik boodschappen doen in het dorp: Ik haal hem ’s morgen om ongeveer 8:00 uur op van het huis, douche en scheer hem en dan gaan we weg. Meestal naar Sonic, een regionaal fastfood restaurant. Melissa, de manager, begroet ons met een ‘Hi John en Chris’, en we begroeten haar altijd terug…en zo begint voor ons de dag, de mensen in ons dorp kennen ons.
Zo tegen 4 uur ’s middags rijden we richting huis, waar Barb het avondeten klaar gemaakt heeft…en zaterdagochtend doe ik Chris in bad, daarna kijkt hij TV en maak ik ontbijt voor hem; hij houdt van pa’s ‘kaas-eieren’ wat niets anders is dan scrambled egg met kaas, maar in het groepshuis bestaat zijn standaard ontbijt uit ontbijtgranen, dus dit is voor hem een wekelijkse traktatie. Een groot deel van de zaterdag kijkt Chris naar zijn lievelingsfilms of TV shows – dit is de enige tijd in de week dat hij kan bepalen wat hij wil doen, wil eten, naar wil kijken – in het groepshuis bepalen anderen die dingen voor hem.
We hebben veel plezier samen en hij laat ons lachen – en hij wordt door de Heer gebruikt. Ik heb eens verteld hoe ik op een ochtend inwendig medelijden met mezelf had en ik vroeg de Vader hoe ik het allemaal moet doen: 2 dagen per week voor Chris zorgen, alles wat gedaan moet worden rondom cwowi, de reizen, een huis onderhouden en dergelijke en over het algemeen had ik medelijden met mezelf. Ik sloot mijn klacht aan de Vader af met een inwendig ‘Wat ben ik, een lastdier of zo?’ Op dat moment was ik geknield voor Chris, om zijn sokken aan te doen en juist toen klopte hij mij op m’n hoofd en zei: “Je bent een goed paard.” Boodschap ontvangen, Vader. Ik heb mijn houding en humeur veranderd en stopte ermee medelijden met mezelf te hebben. LOL
Dat is wat mensen kennen en zien – John en Chris in de stad
Maar wat mensen niet zien, zijn de bijeenkomsten in het groepshuis. De emails en belletjes met de staf. Vorige week ging het over het aanpassen van zijn porties eten, omdat men zijn gewicht in de gaten wil houden. De week daarvoor moest ik een jaarlijkse oogafspraak plannen. De week daar weer voor moest ik met hem naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek. Men wil dat hij deze week naar een sedatie tandarts gaat, omdat het 2 jaar geleden is dat zijn tanden gereinigd werden (dat moet onder algehele narcose gebeuren, omdat hij niet toestaat dat iemand aan zijn tanden komt) maar dat kost wel $1500, waar we voor moeten sparen en apart moeten leggen, en zo gaat het maar door…een voortdurende zorg.
Mensen kennen de andere kant van hersenbeschadiging niet, of dat nu door de geboorte gekomen is, of tijdens een oorlog, een auto ongeluk of een val, mensen met een hersenbeschadiging houden niet van plotselinge veranderingen. Harde geluiden, veranderingen in schema of richting, leiden tot een onmiddellijke en gewelddadige reactie – schreeuwen, slaan, bijten, extreem gedrag. Zodra die spanning eruit is, zijn ze nederig, verontschuldigend en weer hun liefdevolle zelf. Dat is Chris. Dat is leven met Chris.
Ik kan de keren niet tellen dat ik geslagen ben, gebeten, gekrabd, zijn nagels in mijn vlees had, omdat hij zo hard knijpt als maar kan, terwijl ik gewoon met hem in een winkelpad loop, maar onverwachts, voor hem, van richting verander, of terugga – dat gedrag is het gevolg van een hersenbeschadiging.
Waarom deel ik dit?
Omdat, terwijl Chris en wij de belofte hebben dat de Heer op een dag met hem door de bergen zal wandelen, wij tot die tijd met bovenstaande te doen hebben, voor de rest van ons, of zijn, leven, of tot die genezing plaatsvindt. En de Heer weet dit. De Heer zag dit toen Hij die belofte gaf. En toch is ons leven met hem een constante last en ook een vreugde.
Zelfs als Chris in het groepshuis is, vragen wij ons af: Wat doet hij nu? Heeft hij het wel warm? Moet hij naar het toilet? Heeft hij honger, gedraagt hij zich? Hoe zal zijn week geweest zijn als we hem vrijdag weer ophalen? Ongeacht waar ik in de wereld ben, Chris is altijd, altijd, in mijn gedachten. Hij is als een kind van 4 jaar oud, dat door anderen verzorgd wordt, die dat nooit zo goed kunnen als Barb en mij. (Zoals ik al zei, is hij bijna 39 jaar oud).
En toch weet de Heer dit. De Vader weet dit. De Heer gaf Chris de voltooide visie, de volwassen en complete versie: Ik zal met jou door de bergen wandelen. Maar tussen nu en dan liggen heel veel lasten, zorgen, een emotionele tol die door hem en ons betaald wordt. Maar zijn positieve houding is een vreugde, een inspiratie voor ons. Een voorbeeld voor ons.
In 2 Petrus 1:3-4 zegt Petrus dit:
“Zijn goddelijke kracht immers heeft ons met alles wat tot leven en godsvrucht strekt, begiftigd…door deze zijn wij met kostbare en zeer grote beloften begiftigd, opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur…”
Pak je dat? Hij gaf ons grote beloften, zodat wij deel zouden hebben aan Zijn goddelijke natuur. Die uitspraak is 100% het tegenovergestelde van ieder Woord van Geloof, charismatisch, Seeker Friendly, evangelische en andere labels die we op een ‘geloofsstroming’ kunnen plakken: De beloften die gegeven zijn, zijn er zodat wij deel kunnen hebben aan Zijn goddelijke natuur.
Niet om antwoord op gebed te krijgen. Niet om ons de verlangens (of lusten) van ons hart te geven. Niet om ons onze droom te geven (vul de rest maar in: huis, auto, baan, vakantie, bankrekening etc.) Maar de beloften zijn er zodat wij op Zijn natuur gaan lijken.
Wij zien het ontvangen van een belofte als beantwoord gebed op een nood of een verlangen. Hij geeft die beloftes, zodat we in Hem kunnen groeien. Beide zijn waar, beide zijn nodig. De één is aarde, opkijkend naar de hemel, het andere is de hemel, neerkijkend op aarde. Hij is God, Hij is de Baas. Hij geeft een belofte zodat we zullen gaan worden als Hem. Dat is de 1e prioriteit.
Hij geeft de complete versie, visioen, het volwassen en voltooid en prachtig einde – maar om daar te komen, is het nodig een deelnemer van Zijn goddelijke natuur te worden. Iedere belofte gegeven, vereist groei om die vervulling te zien, ongeacht wanneer die vervulling komt: In dit leven of het volgende.
Laat dat vaststaan in je hart. Verander je perspectief en kijk hoe jij kunt groeien, terwijl je op de belofte staat die Hij je gegeven heeft, terwijl je met verwachting uitziet naar de vervulling er van . Weet dat iedere belofte een voorwaarde heeft, en die voorwaarde houdt verandering in karakter in, een karakter richting godsvrucht.
Volgende week over schijnbare tegenstellingen in Zijn beloftes en hiaten in onze tijdslijn van het leven…tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
Hij vertelt vanaf het begin de voltooide visie – Deel 3, waarom de beloftes
Dag allemaal,
Vorige week vertelde ik over onze gehandicapte zoon Chris en zijn groot, maar kinderlijk geloof.
Er is een zekere mate van rust in mijn hart, wetend dat de Heer tot hem sprak en hem vertelde dat Hij met hem ‘door de bergen gaat wandelen’. Die vrede in ons hart geeft ons de kracht alles wat er gaande is rondom Chris, thuis en in het tehuis waar hij woont, aan te kunnen en te kunnen verdragen. De eerste 24 jaar van zijn leven heeft hij thuis gewoond, maar toen zijn broers opgroeiden, naar school gingen en later trouwden, realiseerden Barb en ik ons dat wij niet alleen voor hem zouden kunnen zorgen. Dus maakten wij de moeilijkste beslissing van ons leven, om hem uit huis te plaatsen, in een groepshuis. Daarna verhuisden wij om dichter bij hem te kunnen zijn. Komend december wordt hij 39, al is hij mentaal ongeveer 4 jaar oud. Hij neemt weliswaar meer in zich op en begrijpt meer dan die leeftijd doet vermoeden.
Als jij ooit voor lange tijd voor iemand gezorgd hebt, weet je hoe dat is. Er zijn de blije, zorgenvrije vrijdagen waarin Chris en ik boodschappen doen in het dorp: Ik haal hem ’s morgen om ongeveer 8:00 uur op van het huis, douche en scheer hem en dan gaan we weg. Meestal naar Sonic, een regionaal fastfood restaurant. Melissa, de manager, begroet ons met een ‘Hi John en Chris’, en we begroeten haar altijd terug…en zo begint voor ons de dag, de mensen in ons dorp kennen ons.
Zo tegen 4 uur ’s middags rijden we richting huis, waar Barb het avondeten klaar gemaakt heeft…en zaterdagochtend doe ik Chris in bad, daarna kijkt hij TV en maak ik ontbijt voor hem; hij houdt van pa’s ‘kaas-eieren’ wat niets anders is dan scrambled egg met kaas, maar in het groepshuis bestaat zijn standaard ontbijt uit ontbijtgranen, dus dit is voor hem een wekelijkse traktatie. Een groot deel van de zaterdag kijkt Chris naar zijn lievelingsfilms of TV shows – dit is de enige tijd in de week dat hij kan bepalen wat hij wil doen, wil eten, naar wil kijken – in het groepshuis bepalen anderen die dingen voor hem.
We hebben veel plezier samen en hij laat ons lachen – en hij wordt door de Heer gebruikt. Ik heb eens verteld hoe ik op een ochtend inwendig medelijden met mezelf had en ik vroeg de Vader hoe ik het allemaal moet doen: 2 dagen per week voor Chris zorgen, alles wat gedaan moet worden rondom cwowi, de reizen, een huis onderhouden en dergelijke en over het algemeen had ik medelijden met mezelf. Ik sloot mijn klacht aan de Vader af met een inwendig ‘Wat ben ik, een lastdier of zo?’ Op dat moment was ik geknield voor Chris, om zijn sokken aan te doen en juist toen klopte hij mij op m’n hoofd en zei: “Je bent een goed paard.” Boodschap ontvangen, Vader. Ik heb mijn houding en humeur veranderd en stopte ermee medelijden met mezelf te hebben. LOL
Dat is wat mensen kennen en zien – John en Chris in de stad
Maar wat mensen niet zien, zijn de bijeenkomsten in het groepshuis. De emails en belletjes met de staf. Vorige week ging het over het aanpassen van zijn porties eten, omdat men zijn gewicht in de gaten wil houden. De week daarvoor moest ik een jaarlijkse oogafspraak plannen. De week daar weer voor moest ik met hem naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek. Men wil dat hij deze week naar een sedatie tandarts gaat, omdat het 2 jaar geleden is dat zijn tanden gereinigd werden (dat moet onder algehele narcose gebeuren, omdat hij niet toestaat dat iemand aan zijn tanden komt) maar dat kost wel $1500, waar we voor moeten sparen en apart moeten leggen, en zo gaat het maar door…een voortdurende zorg.
Mensen kennen de andere kant van hersenbeschadiging niet, of dat nu door de geboorte gekomen is, of tijdens een oorlog, een auto ongeluk of een val, mensen met een hersenbeschadiging houden niet van plotselinge veranderingen. Harde geluiden, veranderingen in schema of richting, leiden tot een onmiddellijke en gewelddadige reactie – schreeuwen, slaan, bijten, extreem gedrag. Zodra die spanning eruit is, zijn ze nederig, verontschuldigend en weer hun liefdevolle zelf. Dat is Chris. Dat is leven met Chris.
Ik kan de keren niet tellen dat ik geslagen ben, gebeten, gekrabd, zijn nagels in mijn vlees had, omdat hij zo hard knijpt als maar kan, terwijl ik gewoon met hem in een winkelpad loop, maar onverwachts, voor hem, van richting verander, of terugga – dat gedrag is het gevolg van een hersenbeschadiging.
Waarom deel ik dit?
Omdat, terwijl Chris en wij de belofte hebben dat de Heer op een dag met hem door de bergen zal wandelen, wij tot die tijd met bovenstaande te doen hebben, voor de rest van ons, of zijn, leven, of tot die genezing plaatsvindt. En de Heer weet dit. De Heer zag dit toen Hij die belofte gaf. En toch is ons leven met hem een constante last en ook een vreugde.
Zelfs als Chris in het groepshuis is, vragen wij ons af: Wat doet hij nu? Heeft hij het wel warm? Moet hij naar het toilet? Heeft hij honger, gedraagt hij zich? Hoe zal zijn week geweest zijn als we hem vrijdag weer ophalen? Ongeacht waar ik in de wereld ben, Chris is altijd, altijd, in mijn gedachten. Hij is als een kind van 4 jaar oud, dat door anderen verzorgd wordt, die dat nooit zo goed kunnen als Barb en mij. (Zoals ik al zei, is hij bijna 39 jaar oud).
En toch weet de Heer dit. De Vader weet dit. De Heer gaf Chris de voltooide visie, de volwassen en complete versie: Ik zal met jou door de bergen wandelen. Maar tussen nu en dan liggen heel veel lasten, zorgen, een emotionele tol die door hem en ons betaald wordt. Maar zijn positieve houding is een vreugde, een inspiratie voor ons. Een voorbeeld voor ons.
In 2 Petrus 1:3-4 zegt Petrus dit:
“Zijn goddelijke kracht immers heeft ons met alles wat tot leven en godsvrucht strekt, begiftigd…door deze zijn wij met kostbare en zeer grote beloften begiftigd, opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur…”
Pak je dat? Hij gaf ons grote beloften, zodat wij deel zouden hebben aan Zijn goddelijke natuur. Die uitspraak is 100% het tegenovergestelde van ieder Woord van Geloof, charismatisch, Seeker Friendly, evangelische en andere labels die we op een ‘geloofsstroming’ kunnen plakken: De beloften die gegeven zijn, zijn er zodat wij deel kunnen hebben aan Zijn goddelijke natuur.
Niet om antwoord op gebed te krijgen. Niet om ons de verlangens (of lusten) van ons hart te geven. Niet om ons onze droom te geven (vul de rest maar in: huis, auto, baan, vakantie, bankrekening etc.) Maar de beloften zijn er zodat wij op Zijn natuur gaan lijken.
Wij zien het ontvangen van een belofte als beantwoord gebed op een nood of een verlangen. Hij geeft die beloftes, zodat we in Hem kunnen groeien. Beide zijn waar, beide zijn nodig. De één is aarde, opkijkend naar de hemel, het andere is de hemel, neerkijkend op aarde. Hij is God, Hij is de Baas. Hij geeft een belofte zodat we zullen gaan worden als Hem. Dat is de 1e prioriteit.
Hij geeft de complete versie, visioen, het volwassen en voltooid en prachtig einde – maar om daar te komen, is het nodig een deelnemer van Zijn goddelijke natuur te worden. Iedere belofte gegeven, vereist groei om die vervulling te zien, ongeacht wanneer die vervulling komt: In dit leven of het volgende.
Laat dat vaststaan in je hart. Verander je perspectief en kijk hoe jij kunt groeien, terwijl je op de belofte staat die Hij je gegeven heeft, terwijl je met verwachting uitziet naar de vervulling er van . Weet dat iedere belofte een voorwaarde heeft, en die voorwaarde houdt verandering in karakter in, een karakter richting godsvrucht.
Volgende week over schijnbare tegenstellingen in Zijn beloftes en hiaten in onze tijdslijn van het leven…tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
RSS Feed