Dag allemaal,
Barb was weg, aan het winkelen, op haar wekelijkse vrije middag van het zorgen voor 3 jongens, en zij genoot van de vrijdagmiddagen die ze helemaal voor zichzelf had. Dat hield in dat ik op vrijdag het avondeten moest klaarmaken – in de jaren ’80 hadden we 2 pizza bezorg winkels, dus een zelfgemaakte pizza was de natuurlijke keus, en toen de jongens nog klein waren, werd de vrijdag pizzadag. 

Tegen de tijd dat alles klaar stond, kwam Barb thuis. De boodschappen werden uitgepakt en de keuken had ik voor mezelf. Ik besloot cupcakes te maken als nagerecht om iedereen te verrassen. Barb had recepten, dus ging ik aan de slag. Toen de oven voorverwarmd was, en het deeg klaar, pakte ik de papieren cupcake vormpjes, zette die netjes neer, zoals ik dacht dat het moest, en schonk het deeg in de eerste vorm.

Maar de vorm bleef niet staan, werd helemaal plat en het deeg liep uit over het bakpapier, alsof het lava was uit een vulkaan. Bakpapier, zeg je? Ja, ik had nog nooit cupcakes gemaakt en ik had de cupcake vormen op het grootste stuk papier gezet wat er maar was, klaar om met deeg gevuld te worden. Hmmmm, dacht ik, die eerste zal wel niet goed zijn, niet sterk genoeg om het deeg vast te houden. Dus goot ik wat beslag in de 2e vorm, en daar gebeurde hetzelfde mee, en nu snapte ik er helemaal niets meer van.

Waren alle vormpjes niet goed?! Misschien moet je 2 of 3 vormen in elkaar doen, zodat het geheel sterker wordt, maar ik kan me niet herinneren dat Barb dat ooit gedaan heeft….er stond toch ‘giet het beslag in de vormpjes’…simpel toch, en dat deed ik! Duh! Waarom gaat het fout?!!

“BARB!!! Ik heb je hulp nodig!” riep ik uit, en accepteerde de nederlaag, beseffend dat ik vast iets verkeerds gedaan moet hebben. Ik riep dat ik cupcakes aan het maken was, dus schoot ze te hulp, alsof er een 911 hulproep was van mij, wierp een blik en begon zo hard te lachen dat ik dacht dat ze in haar broek geplast had. Ze kon niet praten, zo hard moest ze lachen en de tranen stroomden over haar gezicht. Ze wilde iets zeggen, maar begon opnieuw te lachen. Ik voelde mij voor gek gezet, verward, en had geen idee wat ik verkeerd gedaan had. Het was mijn hart een zegen te zijn, maar het pakte verkeerd uit.

Langzaamaan kwam ze een beetje bij en ze veegde haar tranen weg en deed een kastdeurtje open en pakte een cupcake pan en zette dat op het aanrecht. “DIT!” en ze begon opnieuw te lachen, “gebruik je ervoor!”. Ze draaide zich om, nog steeds lachend en met haar hoofd schuddend en liet mij achter om de rommel op te ruimen van de Vesuvius-achtige stroom deeg dat langzaam zijn weg naar het aanrecht begon.

Voorbeeld #3: Mozes, angst en openbaring
Als je jouw theologie gevormd hebt door Hollywood of door meeste preken, denk je waarschijnlijk dat Mozes zijn roeping om Israel uit Egypte te bevrijden, ontving bij de brandende braamstruik – niets is minder waar.

Stefanus zegt in Handelingen 7:22-25, toen hij de geschiedenis van zijn volk vertelt: “En Mozes werd onderwezen in alle wijsheid der Egyptenaren en was machtig in zijn woorden en werken. Toen hij nu de leeftijd van 40 jaar bereikt had, kwam het in zijn hart op naar zijn broeders, de kinderen Israëls, om te zien. En toen hij er één onrechtvaardig zag behandelen, beschermde hij hem en nam het voor hem op, die mishandeld werd, door de Egyptenaar neer te slaan. Hij meende dat zijn broeders zouden inzien, dat God hun door zijn handverlossing wilde geven, maar zij zagen het niet in.”

De verwarring en angst die Mozes onder ogen zag, was niet dat zijn dochter gestorven was, zoals bij Jaïrus, en ook niet omdat Iemand over het water naar hem toe liep, zoals bij Petrus, nee, deze angst en verwarring kwam door hem zelf. Hij had de juiste openbaring, dat hij de bevrijder was, maar hij nam aan dat anderen dezelfde openbaring hadden.

Hij nam niet alleen aan dat zijn broeders zouden weten dat hij de bevrijder was, maar hij nam beslissingen, gebaseerd op die aanname. Hij dacht dat ze hem zouden helpen een burgeroorlog te beginnen, want zijn hele opleiding en levenservaringen vertelden hem dat hij dit zou moeten doen. Hij nam die echte openbaring van God en voegde daar zijn eigen opleiding en ideeën aan toe, en bedacht hoe God dit tot stand zou brengen, en handelde daarnaar, en miste God volkomen.

Komt bekend voor?
Die aanmatiging kostte hem 1/3 van zijn leven. Hij was 40 toen hij de Egyptenaar doodde, en hij was 80 toen de Heer aan hem verscheen en hem zei dat hij de bevrijder zou zijn, maar niet door middel van een gewapend conflict, maar door wonderen en tekenen.

Laten we de tijd die Mozes verspild had, in perspectief zetten naar onze tijd. Voor iemand die verwacht 75 jaar oud te worden, zou het in zijn hart opgekomen zijn Gods wil te doen, toen hij 25 was. Maar hij mist het en pas op zijn 50e klopt de timing. Ken jij zo’n iemand?

Toen de Israëlieten Mozes afwezen, staat er dat Mozes ‘vluchtte op dit woord.’ Het Griekse woord ‘vlucht’ is ‘pheugo,’ wat betekent ‘er vandoor gaan als een voortvluchtige,’ en je ziet hier het Engelse woord ‘fugitive’ in het woord ‘pheugo’. Mozes liep niet rustig weg, al hoofd schuddend. Hij was nu een voortvluchtige van de wet, afgewezen door diezelfde mensen waar hij de bevrijder van zou moeten zijn. Maar nu een crimineel, en gezocht door de Egyptische koning!

Mozes was in de war, voelde zich vernederd, en had geen flauw idee hoe hij het gemist had. Hij wist zeker dat die openbaring van God was en hij dacht dat God zijn opleiding en training zou gebruiken om een burgeroorlog te beginnen, maar zijn poging in Gods perfecte wil en de roeping voor zijn leven te komen, werd door iedereen afgewezen. (Mijn serie deze maand:
‘Waarom die verspilde jaren niet verspild zijn,’ gaat hier dieper op in)

Waarom het voor hem ok was een nieuwe carriere te beginnen
Hebreeën 11:24 onthult meer: “Door het geloof heeft Mozes, volwassen geworden, geweigerd door te gaan voor een zoon van Farao’s dochter, maar hij heeft liever met het volk Gods kwaad verdragen, dan tijdelijk van de zonde te genieten.”

Waarom zou iemand die opgegroeid is in een Egyptische Koninklijke familie, zo’n beslissing maken? De verzen 26 en 27 beantwoorden dat: “En hij heeft de smaad van Christus groter rijkdom geacht dan de schatten van Egypte, want hij hield de blik op de vergelding. Door het geloof heeft hij Egypte verlaten, zonder de toorn des konings te duchten. Want hij bleef standvastig, als ziende de Onzienlijke.”

Het woord ‘geacht’ betekent ‘je denken leiden’ en ‘wegkijken van al het andere en gericht zijn op één object.’ Het wil zeggen ‘je denken leiden met Christus door je af te keren van al het andere en je te richten op Hem.’

Toen hij wist dat hij het gemist had, maar niet begreep hoe, liet hij zijn fout achter zich en richtte zich op de innerlijke waarde en de waarde die hij Christus had gegeven, in plaats van te zwelgen in zelfmedelijden en verwarring. Ook al had hij het gemist, hij had het voor de Heer gedaan, en dat zou geen verspilde moeite zijn. “Hij bleef standvastig, ziende de Onzienlijke.” Hij zag Hem in zijn hart, alsof hij naar Hem keek.

Op dit punt wist hij beter wat NIET Gods wil was, dan dat hij wist wat het WEL was. Wij moeten ook de angst en verwarring afwijzen als wij het missen, en bezig zijn met wat we op dat moment wel weten, want als we doen wat we kunnen, kan Hij ons bijsturen. Zelfs God kan geen geparkeerde auto besturen. Ga bezig.

Weiger angst
Op een dag komt er een ‘beloning’ voor het doen van Gods wil voor zijn leven, en die ‘beloning’ achtte hij meer waard dan al het andere op aarde. Met die openbaring gekoesterd in zijn hart, verliet hij Egypte, het land waar hij voor geroepen was, verliet de mensen die hij zou moeten helpen, en begon een andere carriere – hij werd een schaapherder, en dat deed hij 1/3 van zijn leven, zich steeds afvragend hoe dat nou zat met dat ‘incident’ toen hij jong was en hoe het allemaal zou aflopen.

We hebben gezien dat Jairus te horen kreeg niet bang te zijn, maar dat hij zich opnieuw moest gaan richten op wat hij aanvankelijk geloofde. Petrus hoefde niet te vrezen, maar moest zich richten op het feit dat Jezus de Christus is, en daarom kon hij de storm die om hem heen woedde, negeren. Nu hebben we Mozes gezien, die weigerde verward en bang te zijn, gebaseerd op een innerlijke openbaring en de waarde die hij geplaatst had op het kennen van Christus, en die verder ging met zijn leven totdat de Heer hem verdere openbaring zou geven.”

Dus wat maakt het uit als jij je cupcakes niet goed gemaakt hebt, omdat je geen idee had wat je had moeten doen – het idee erachter was goed, de toepassing was fout. De juiste manier om het te doen, zal bekend worden, en het kan ermee eindigen dat je uiteindelijk toch cupcakes hebt als nagerecht, zoals dat die avond bij ons het geval was.


Volgende week meer, tot dan, zegen,
John Fenn

www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Eén van de zegeningen van het hebben van een volwassen zoon die mental 4 jaar oud is, maar van Jezus houdt, is dat Chris zich in zijn leven evenveel bewust is van de Heer en zijn toekomst in de hemel, als dat hij dat is van dit natuurlijke leven. De beste vriendin van Chris in het gezinsvervangend tehuis, is Frankie, de dochter van een zendingsechtpaar, die ervoor hebben gekozen hun zendingswerk in Afrika voort te zetten, wat inhoudt dat ze Frankie slechts een paar keer per jaar zien.

Barb is een brunette, evenals Frankie’s moeder, en heeft ongeveer dezelfde lengte. Met als gevolg dat wanneer Barb en ik Chris ophalen, of wegbrengen, of naar het tehuis gaan voor vergaderingen, of om nieuwe kleding te brengen, of badspullen voor Chris, Frankie zich aan Barb vastklampt en haar stevig en lang omhelst – ik bedoel daarmee gemakkelijk 2 á 3 minuten lang, vaak met tranen in haar ogen (en in die van Barb) omdat Frankie zo naar haar moeder verlangt. Ook voor Barb is het zwaar, want ze weet dat ze slechts een surrogaat van haar echte moeder is, en dat zij niet veel kan doen aan het verdriet en het verlangen dat Frankie heeft.

We hebben het vaak meegemaakt dat als we daar zijn, Chris in zijn rolstoel komt aangerold, de hand van Frankie zachtjes grijpt en vasthoudt, en teder, maar met zekerheid zegt: “Het is OK, Frankie, Jezus is bij ons, het is OK Frankie, Jezus is hier.” Bij die woorden knikt Frankie bevestigend met haar hoofd dat op Barb’s schouder ligt en trekt zich dan terug en droog haar ogen. De woorden van Chris hebben het effect dat ze Frankie uit haar verdriet halen, terug naar het bewust zijn van Zijn aanwezigheid in haar leven.

Jairus en meer
Toen Jezus tegen Jairus zei: “Laat je niet op de vlucht jagen in angst, maar geloof gewoon,” hadden Zijn woorden hetzelfde effect op Jairus als de woorden van Chris dat op Frankie hebben. Het schudt de focus weg van de angst en tragedie in hun leven en laat hun aandacht gaan naar de hogere, maar onzichtbare waarheid van geloof en vrede.

Geloof is onze reactie op een persoonlijke en interne openbaring. Noach ontving een openbaring dat er een vloed aan zou komen en zijn reactie daarop was het bouwen van een boot – geloof is de reactie op een openbaring. Mozes had een openbaring om naar Egypte te gaan, zijn reactie te gaan, was geloof.

Geloof is onzichtbaar dus moeten we heel bewust onze attentie terugbrengen naar de openbaring en de vrede in onze geest, als we in het natuurlijke geconfronteerd worden met omstandigheden die om angst schreeuwen.

Dus moest Jairus zijn aandacht terugbrengen naar de oorspronkelijke openbaring en geloof dat voortkwam uit die openbaring, dat als Jezus zou komen en haar de handen zou opleggen, zijn dochter OK zou zijn. Wij moeten de wil hebben de angst achter ons te laten ten gunste van de openbaring van vrede, en dat ondersteunen met gedisciplineerde gedachten die niet ingaan op de angst en de eventuele dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren. Dat is één van de redenen dat Jezus niet wilde dat iemand Hem volgde en waarom Hij de ongelovigen die weenden de deur uit dreef. Hij wilde dat Jairus zich kon richten op geloof en vrede, en niet op de angst.

Een openbaring van de Vader is genade – Hij hoeft ons dat ene niet te laten zien, noch hoeft Hij tot ons te spreken, noch ons die vrede te geven die ons verzekert dat alles OK zal zijn – Hij doet die dingen omdat Hij goed is. Onze reactie daarop is geloof.

Voorbeeld #2, Wandelen op water
In 3 van de 4 evangeliën wordt geregistreerd dat Jezus op het water liep, en ieder geeft een ander perspectief weer van dezelfde gebeurtenis: Mattheüs 14:22-32, Marcus 6:45-52, Johannes 6:19-21.

De meeste vertalingen proberen niet-Joodse lezers te helpen, en verstrekken een verwaterde vertaling, daar waar Joodse termen gebruikt worden. Dit is een prima voorbeeld daarvan. De meeste Bijbelvertalers vertalen het gesprek tussen Jezus en Petrus, toen Jezus bij de boot aankwam, ongeveer zo: “Houdt moed, Ik ben het, wees niet bevreesd.” Dan antwoord Petrus: “Heer, als U het bent, beveel mij dan tot U te komen over het water.”

Maar Jezus zei in werkelijkheid: “Houdt moed! IK BEN! Stop bevreesd te zijn!” en Petrus antwoordde: “Heer, als U de Ik ben bent, beveel mij tot U te komen over het water.”

IK BEN is de naam van Degene die tot Mozes sprak vanuit de brandende braamstruik, in Exodus 3:14. Dus toen Jezus de mannen vertelde dat hij de IK BEN was, Degene die met Mozes sprak, daagde Petrus Hem uit dat te bewijzen. “Heer, als U de IK BEN bent, beveel mij tot U te komen over het water!” en natuurlijk deed Jezus onmiddellijk die uitnodiging. (Voor meer over IK BEN, luister naar mijn serie ‘I AM; Wie Jezus is en waar Hij vandaan kwam)

Angst wordt tegemoet getreden met openbaring
Jezus gaf hier hetzelfde gebod ‘Vrees niet’ oftewel ‘Laat je niet op de vlucht jagen’ als bij Jairus. Maar deze keer, in plaats van de vrees te bevechten door het in herinnering te brengen van eerder geloof en beloften, wordt de angst tegengegaan door bewijs dat Jezus de IK BEN is.

Dit is het punt van het tweede voorbeeld – een andere manier om emoties onder controle te houden, om je niet in angst te laten vluchten, is om het feit dat Jezus God is, jouw situatie te laten domineren – Hij heeft de controle, zelfs als de wind en de golven om jou heen woeden – je kunt nog steeds op het water lopen, zolang je Hem in het oog houdt en de waarheid dat Hij de IK BEN is, in de voorhoede van je denken. Doe een stap terug en realiseer je WIE je hebt, en WIE de controle heeft.

Toen Petrus vergat met Wie hij te maken had, en door de storm afgeleid werd, begon hij te zinken. Zelfs toen, nadat hij zich geheroriënteerd had, strekt Jezus Zijn hand uit en trok hem omhoog en beiden wandelden over het water naar de boot.

Jij kunt dat ook doen – houd in gedachten dat Jezus God is. DUS al woedt de storm, loop op het water te midden van de storm – je bent veilig als je die openbaring hebt wie Jezus is, en wat Hij jou geboden heeft te doen – loop niet op het water op eigen initiatief (aanmatiging), maar als er een uitnodiging komt, loop!

Kind kwijt
Petrus was bang toen hij naar de storm keek, dus is angst ook een openbaring, maar een openbaring van natuurlijke omstandigheden en huidig of toekomstig onheil. Vrees kan ook een geest met zich meebrengen die zich hecht aan situaties. Een voorbeeld: toen onze jongste zoon Brian ongeveer 5 jaar was, konden we hem na de zondagochtend dienst nergens vinden. Als een kind vermist wordt, is er ruimte voor angst, maar er is meer ruimte voor IK BEN.

Ik was de voorganger van een gemeente in SE Colorado, en we huurden in die tijd een oude supermarkt. Toen iedereen het gebouw verlaten had, en onze zoon nog steeds vermist werd, zochten we in het hele gebouw en daarbuiten, en we riepen zijn naam telkens weer.

We werden bang – Barb was door paniek bevangen en keek naar mij wat we moesten doen. Ik liet mijn aandacht niet meer naar de angstige omstandigheden gaan, maar naar mijn geest, en daar vond ik vrede. Ik zei tegen haar: “Hij is OK, en we vinden hem, maar ik weet niet waar hij is.”

Allerlei angstige gedachten tolden in ons hoofd rond: stel dat hij ontvoerd is, of misbruikt wordt, of zelfs gedood, maar die gedachten haalden we neer en met alle mentale kracht die we in ons hadden, bleven we gericht op de vrede in onze geest

We moesten Chris en Jason naar huis brengen
Hij was niet in de omliggende straten of buren, dus gingen we naar huis. Het was ZO moeilijk om het kerkgebouw te verlaten, niet wetend waar onze 5 jarige zoon was. Ik moest Barb helpen om van ‘bange moeder’ naar de vrede in haar geest te gaan, en dat kalmeerde haar aanzienlijk…maar toch moesten we nadenken ‘wat doen we nu?’ en de politie inschakelen. Ongeveer 10 minuten nadat we thuis aangekomen waren, ging de telefoon. Brian, en een vriendje van zijn leeftijd, bedachten een grap met vader en moeder uit te halen, en hij besloot zich achter in de auto van het vriendje te verstoppen, en met hen mee naar hun huis te gaan.

Die waren allemaal thuis aangekomen en naar binnen gegaan en Brian bleef achter in de hete auto. Na een paar minuten besloot zijn vriendje te vertellen dat Brian in de auto zat, wat leidde tot dat telefoontje.

Als we niet naar de vrede in onze geest geluisterd hadden en we onze emoties niet daaraan onderworpen hadden, zouden we de hele tijd overweldigd geweest zijn door angst. En op die manier had een geest van angst zich kunnen hechten aan de natuurlijke vrees, en ons kunnen blijven kwellen, zelfs nadat Brian OK bleek te zijn.

Die geest zou die gebeurtenis opnieuw en opnieuw in onze gedachten brengen, en omdat het angst is, zou het ons angst brengen voor toekomstige ontvoeringen, met alle tragische gevolgen daarbij. Het zou ons nog jaren daarna kunnen kwellen, met gedachten over de andere jongens en eventuele ontvoeringen in de toekomst. We hebben het nooit zover laten komen. De natuurlijke angst traden we tegemoet met de bovennatuurlijke vrede in onze geest, en dat lieten we domineren over onze emoties.

Ik denk dat Brian zich nog steeds ‘het gesprek’ herinnert dat we hadden nadat we hem bij onze vrienden opgehaald hadden.

Het komt allemaal neer op het tegemoet treden van angstige omstandigheden met het geloof van een kind, zoals Chris dat doet: Het is OK, Jezus is met ons. Jezus is hier.

Volgende week meer, zegen,
John Fenn

www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com

Dag allemaal,
In de zomer van 1994 stierf Barb en verliet haar lichaam – en kwam gelukkig weer terug. Dit kwam tengevolge van een medische conditie, dat daarna binnen een week gecorrigeerd werd, en sindsdien gaat het goed met haar.

Barb’s conditie maakte haar erg moe, dus die middag ging ze liggen om een dutje te doen. Ze weet nog dat ze in slaap viel, maar toen plotseling wakker werd en opmerkte dat haar ademhaling steeds oppervlakkiger werd en toen besefte dat ze stervende was. In haar hoofd begon ze om hulp te roepen, maar ze was te zwak om geluid te maken.

Ze hoorde mij in de keuken met het avondeten bezig zijn, en ze hoorde de jongens in de kamer, en ze zei steeds ‘Nee Heer, het is niet mijn tijd, nog niet. Hoe kan John voor de jongens zorgen? Hoe moet dat met Chris? Hoe zit het met alle beloften over de bediening die U ons gedaan heeft? U heeft beloften gegeven!’

Zwevend
Te midden van haar bezwaren, begon zij haar lichaam te verlaten, en de vrede van de Heer kwam over haar, en ze zei als reactie daarop: “O, OK, het komt goed met hen, ze zullen ok zijn” en iedere zorg over ons ebde weg. Ze beschrijft het als een uit het lichaam getild worden, alsof haar armen en benen uit handschoenen en broekspijpen gleden en vanaf haar schouders en hoofd omhoog kwamen, zonder dat het enige moeite kostte. Ze kwam uit haar lichaam en zweefde net boven het plafond en keek neer op haar lichaam.

Toen ze naar haar levenloos lichaam op het bed keek, zei ze spontaan: “Dus dit hier heeft mij zoveel problemen gegeven!?” Ze was zo overweldigd door vrede dat ze naar haar lichaam kon kijken zonder er emotioneel mee verbonden te zijn. Zoals men bijvoorbeeld naar een stuk vlees in de supermarkt kan kijken – het betekende niets voor haar, omdat ze zich realiseerde dat het niet de ‘echte’ haar was. Eens zullen wij allemaal een verheerlijkt lichaam krijgen, een lichaam dat één is met ons ware zelf, onze ziel en geest. Maar op die dag, toen ze neerkeek op haar lichaam, was het meer een curiositeit voor haar.

Alle beperkingen, zwakheden, zondigheid, sterfelijkheid van het vlees stonden in scherp contrast met haar eeuwige geest en ziel, de echte haar, doordat ze in de Geestelijke wereld was met de Heer. Ze had geen emotionele band met haar lichaam, het was slechts een plek waar de echte haar voor een seizoen in kon leven.

Plotseling voelde ze dat ze terug viel in haar lichaam en ze gleed haar lichaam binnen op dezelfde manier als ze het verlaten had: haar voeten en tenen gleden via haar schouders naar haar benen, haar armen en schouders gleden in haar lichamelijke armen en schouders en haar hoofd gleed in haar lichamelijk hoofd. De hele tijd was ze zich overal bewust van en toen ze terug was in haar lichaam, viel ze in slaap.

Rond 9 uur ’s avonds werd ze wakker, bang mij te vertellen wat er gebeurd was en hoe ze ons bijna verlaten had. De volgende dag vertelde ze het wel aan mij, en er volgde al heel snel een operatie, en sindsdien gaat het prima met haar.

Angst, of vrede?
Zouden we maar in deze wereld kunnen leven met de distantiëring die Barb voelde tot haar lichaam: waar we zo overweldigd zijn door de aanwezigheid van de Heer, dat alle zorgen van de wereld bekeken worden met een objectiviteit wat komt door verteerd te zijn met de realiteit van Christus in ons en onze eeuwige bestemming met Hem.

Wij discipelen van de Heer leven met dit constante geven en nemen tussen de vrede in onze geest versus de ‘buiten’ wereld, die door angst gedomineerd wordt. Emotionele gezondheid en wijze beslissingen nemen in het leven vereisen dat we ons meer bewust zijn van Christus in ons en Zijn vrede, dan de angst en de vleselijke dingen die ons omringen.

Jezus vertelde mensen regelmatig niet bevreesd te zijn, terwijl de natuurlijke omstandigheden angst en pijn uitriepen. Toen Jaïrus hoorde dat zijn dochter net gestorven was, zei Jezus tegen hem: ‘Vrees niet.” Toen Hij op het water kwam lopen, te midden van een storm, zei Hij: “Vrees niet” en er zijn meer voorbeelden hiervan.

De Heer is vandaag dezelfde als in de Evangeliën, dus zegt Hij nog steeds tegen ons ‘niet bang te zijn’ als we ons in verwarrende en angstige situaties bevinden. Misschien ben je wel eens naar de dienst gekomen of naar een huis bijeenkomst, volledig in stress en verward, maar tijdens de aanbidding overweldigt Zijn vrede jou – daarmee zegt Hij ‘vrees niet’. We kunnen vragen hebben in ons hoofd, maar overweldigend bewust zijn van Zijn vrede in onze geest, die ons helpt en leidt in iedere beslissing en ons helpt wereldgebeurtenissen correct te begrijpen.

Hoe ‘boren’ we die vrede in onze geest aan, terwijl de omstandigheden vrees en vernietiging zeggen?

Er zijn sleutels
Iedere keer als Jezus tegen iemand zei niet bang te zijn, al riepen de omstandigheden heel wat anders, hebben we instructies hoe we dat kunnen doen, bij ieder verhaal dat verteld wordt. Niet altijd zo duidelijk te zien, maar zeker is het toen Hij mensen vertelde ‘niet te vrezen’, Hij ook verwachtte dat ze dat niet zouden doen. In deze serie gaan we verschillende situaties bekijken en zullen we daarna kunnen toepassen wat Hij hen vertelde te doen, waardoor wij ook vrede kunnen hebben en wijze beslissingen kunnen maken.

Voorbeeld #1, Jairus – Lucas 8:41-56 & Marcus 5:22-43
De dochter van Jaïrus was stervende, en toen hij bij Jezus kwam, zei hij dit: “Kom toch en leg haar de handen op, dan zal zij behouden worden en in leven blijven”.

Terwijl Jezus richting huis ging, raakte een bloedvloeiende vrouw met groot geloof, de zoom van Zijn kleed aan, en werd genezen. Toen Jezus haar vertelde dat het haar geloof was dat haar gezond gemaakt had en dat ze in vrede kon heengaan, hoorde Jairus dat zijn dochter gestorven was.

“Maar Jezus hoorde het (letterlijk ‘ving het op’) en Hij zei tegen Jairus: “Wees niet bevreesd, geloof alleen!” Marcus 5:36

Het woord ‘bevreesd’ hier is ‘phobeo,’ wat betekent ‘op de vlucht gaan’  - met andere woorden: “Jairus, laat jouw geloof niet op de vlucht gaan door het nieuws van de dood van je dochter, geloof alleen!”

Het keerpunt voor een ieder van ons
Wat moet hij geloven? Ga terug naar wat hij aanvankelijk geloofde en naar de reden waarom Hij Jezus vroeg te komen: “Kom, en leg haar de handen op, en zij zal in leven blijven”. Jezus vertelt hem terug te gaan naar wat hij aanvankelijk geloofde en ervoor te kiezen dat dat geloof de omstandigheden overstelpt, en om vrede te vinden in wat hij aanvankelijk geloofde.

Zie je, toen het voor Jairus vast stond dat zijn dochter zou leven, als Jezus zou komen en haar de handen zou opleggen, maakte het eigenlijk niet meer uit of het meisje op sterven zou blijven liggen, of echt zou komen te overlijden. We zien hetzelfde geloof in Jezus toen het zijn vriend Lazarus betrof.

In Johannes 11, toen Hij hoorde dat Lazarus ziek was, was zijn reactie dat de ziekte niet tot de dood zou leiden, maar ter ere Gods zou zijn. Toen Hij wist dat het eindresultaat niet de dood van Lazarus zou zijn, maakte het niet meer uit of hij zou sterven, omdat Hij al wist dat de uitkomst leven zou zijn. Hetzelfde bij Jairus. Zodra hij wist dat Jezus de handen op haar zou leggen en dat ze zou leven, maakte het niet meer uit of ze beter, slechter, of zelfs dood zou gaan.

Om Jairus te helpen zich op zijn aanvankelijk geloof te richten, zegt de tekst over Jezus: “En Hij stond niemand toe met Hem mede te gaan, behalve Petrus, Jacobus en Johannes.” Het zegt ook dat toen Hij het huis binnen kwam en de misbaar zag en hoorde dat de mensen Hem uitlachten toen Hij zei dat ze sliep – een tijdelijke conditie- Hij hen allen het huis uit dreef.

Het Griekse woord ‘kata –gelao’ is vertaald met ‘uitlachen.’ ‘Kata’ betekent neer of slecht, ‘gelao’ wil zeggen: een luid en minzaam uitlachen van Jezus, alsof Hij niet wist waar Hij het over had. De zin ‘Hij dreef ze het huis uit’ impliceert geweld; Hij dreef ze met geweld de deur uit.

Zie je, Hij stond niet toe dat de menigte Hem volgde noch dat de ongelovige klagers bij Jairus in de buurt zouden zijn, omdat het voor Jairus belangrijk was vast te houden aan wat hij in eerste instantie geloofde – leg haar de handen op en ze zal leven.

Soms is het niet dat we geen geloof hebben, maar dat we ons omringd hebben met mensen die twijfelen en vol ongeloof zijn.

Hoe kun jij (bijna) zo ‘los’ van de wereld komen als dat met Barb het geval was op die dag dat ze stierf? Als de omstandigheden angst schreeuwen, moet je teruggaan naar het laatste wat je weet dat de Heer tegen jou zei. Ga terug naar je aanvankelijk geloof, of dat nu 10 minuten geleden of 10 jaar geleden was. Ga terug naar wat je aanvankelijk geloofde, beperk het ongeloof om je heen, en je zult in staat zijn ‘niet te vrezen, maar te geloven’.

Volgende week meer…zegen

John Fenn

www.cwowi.org

mail naar cwowi@aol.com

Dag allemaal,
In de vorige twee weken heb ik het gehad hoe de aanwezigheid van de Heilige Geest in ons leven het bewijs is waar Hij in voorzien heeft van Zijn onvoorwaardelijke liefde en Zijn doel voor ons. Zijn aanwezigheid samen met het geschreven Woord en al het andere ‘Christelijke’ in ons leven, werken samen. Maar als we Hem niet echt ervaren, wordt ‘God’ slechts een formule.

Een proces
De wereld en de cultuur wegen zwaarder in een leven dan een God waar iemand over leert in een uurtje kerkgang of een wekelijkse jeugdgroep, maar nooit echt ervaart.

Wil God een duidelijk verschil in ons leven (of dat van en kind) maken, dan moeten we Hem ervaren – niet over Hem, maar HEM ervaren. Op het moment dat we Hem ervaren, wordt ‘Zijn opinie’ uitgedrukt – dat wat gevoeld wordt, dat wat we in ons hart opmerken, dat wat we in aanbidding voelen, in gebed, in het zitten in Zijn aanwezigheid – en dat MOET zwaarder wegen dan de mensen en de cultuur die voorkomt dat iemand Zijn liefde leert kennen.

Geweldig, maar hoe?
Jezus had net 4000 mannen gevoed, plus vrouwen en kinderen, toen Hij en de discipelen in hun boot gingen, naar de andere kant van het meer. Toen ze aan de andere kant kwamen, werden ze onmiddellijk omsingeld door de Farizeeërs die wilden dat Hij hen een teken vanuit de hemel gaf. Maar Jezus reageerde daar niet op, en stapte in plaats daarvan weer in de boot om opnieuw het meer over te steken.

Terwijl ze op het water waren, zei Jezus hen om op te passen voor de zuurdesem van de Farizeeërs, daarmee sprekend over mensen die voortdurend tekenen uit de hemel zoeken. Maar de discipelen dachten dat Hij het had over het feit dat ze behalve één brood, niet meer broden meegenomen hadden.

Toen Hij hen herinnerde aan hoe Hij duizenden gevoed had met 7 broden, vroeg Hij: “Verstaat gij nog niet en begrijpt gij niet?” In het Grieks is het: “Hoe kan het dat je één en één niet bij elkaar optelt?”
(Marcus 8:1-21)

Het vermenigvuldigen van voedsel was een wonder in hun leven, waarvan Hij verwachtte dat zij daar over na zouden denken, om het bijzondere waar ze getuigen van geweest waren, te laten zinken en zo hun denken te veranderen.

Merk op dat Hij niet tegen hen zei dat ze het geschreven Woord van het Oude Testament moesten laten zinken in hun hart en denken. Hij vroeg niet van hen om aantekeningen op te zoeken van onderwijs dat Hij of Johannes de Doper gegeven had. Hij verwachtte van hen dat zij zouden nadenken over het wonder dat Hij op dat moment in hun levens gedaan had, en dat zouden overdenken. Hij vroeg van hen om Zijn aanwezigheid te overdenken in het wonder van de vermenigvuldiging van het eten, zodat zij hun denken zouden kunnen veranderen.

Dit was niet de eerste keer dat Jezus eten had vermenigvuldig, want 2 hoofdstukken eerder had Hij 5000 mannen plus vrouwen en kinderen gevoed met de lunch van een jongen.

Na dat wonder liep Jezus over het water naar hun boot toe, in de vroege uren, en toen zij zagen dat Hij naar hun boot liep en dat de wind en de golven kalm werden, zegt 6:51-52 dat zij “…innerlijk bovenmate ontsteld waren, want zij waren bij de broden niet tot inzicht gekomen.”

De Heer verwachtte dat zij dat wonder zouden overdenken en het zouden snappen, doordat ze direct na het wonder dat ze gezien hadden, er over na zouden denken en hun denken zouden veranderen door die ervaring. Het is niet alleen het geschreven Woord dat we geloven, maar het levende Woord die we de hele dag door om ons heen zien, omdat we Hem kennen. We moeten Zijn voortdurende aanwezigheid in ons leven opmerken en geloven, en Zijn voortdurende wonderen in ons leven. Die werken allemaal samen om ons te helpen de leugens niet meer te geloven en ze verzekeren ons van Zijn onvoorwaardelijke liefde en dat herstelt emotionele gezondheid.

Daarom…
Toen we naar het leven van David en Saul keken, zagen we verschillende gebeurtenissen in hun levens waarin de Heer hen aanspoorde de volgende stap in hun leven te nemen, door één of ander wonder, een bewijs van Zijn aanwezigheid in hun leven. Tussen die ‘referentiepunten’ in van wonderen van Zijn aanwezigheid, verwachtte Hij van hen na te denken over wat Hij in hun levens gedaan had, tot het een verschil ging uitmaken hoe zij over zichzelf dachten.

David schreef veel psalmen tijdens zo’n referentiepunt.*

Verschillende werden geschreven toen Hij door koning Saul achterna gezeten werd. Eén is geschreven nadat Ziklag verbrand werd en zij voor de levens van hun vrouwen en kinderen vreesden. Een andere psalm schreef hij nadat zijn zonde met Bathseba ontdekt was. Wat doe jij met die ‘referentie’ wonderen en ervaringen met de Heer? ( *1 Sam. 21:10-15, Psalm 34, Psalm 52, 1 Sam. 22:1-5, Psalm 56, 1 Sam. 24:1-8, Psalm 57, 1 Sam. 30:1-6, Psalm 4, 2 Sam. 12, Psalm 51, om een paar voorbeelden te noemen)

Toen mijn vader ons gezin verliet, stortte mijn wereld in elkaar. Het vernietigde ook mijn zelfbeeld, want zoals dat gaat met veel kinderen, geven wij onszelf de schuld van de scheiding van vader en moeder. Ik dacht dat ik tekortgeschoten was, door niet de klusjes te doen, doordat ik hem niet ’s avonds begroette met de liefde en enthousiasme die hij verwachtte, als hij van zijn werk thuis kwam, enzovoorts.

Ik stopte met alle activiteiten, of hield ze niet erg lang vol, van mijn 12e tot 16e jaar. Ik zakte voor algebra in mijn eerste semester van de middelbare school, want al mijn cijfers doken omlaag. Ik gaf om niemand meer, nergens om, en ik gaf niet meer om mijzelf. Ik begon met scouting, en stopte er weer mee. Nam duikles, stopte er weer mee. Nam vliegles en stopte daar weer mee. De lijst gaat door. Als moeder dat goed gevonden had, zou ik met school gestopt zijn, want het deed me allemaal niets meer.

Toen mijn vriendin Janny, die nog steeds een goede vriendin is voor Barb en mij, mij tot de Heer leidde en mij over Jezus vertelde in de Duitse les (en daarna leidde ik Barb tot de Heer), klampte ik mij aan de Vader vast. Ik voelde een verandering van binnen, een nieuw enthousiasme, een vaag soort leven of energie of liefde of zoiets – het was allemaal nieuw, maar ik werd veranderd.

Maak geschiedenis met God
Mijn leven was echt. Mijn vader had ons echt verlaten. Ik gaf helemaal nergens meer om. Dat was echt zo, en het was inwendig, diep in mij. En nu opeens was Hij er, en vertelde mij in het Woord dat Hij van mij hield en een doel had met mijn leven. maar ik vond het moeilijk Hem te geloven, omdat ik geen bewijs zag van een plan of een doel. Ik verwachtte een ‘bliksemflits’, zodat opeens mijn innerlijke pijn genezen zou zijn.  Niet dus!

Er waren kleine ‘referentiepunten’, genezingen en wonderen die ik zag, toevalligheden die meer waren dan puur geluk, dingen die ik in mijn geest voelde, die één voor één een geschiedenis bouwden van God in mij. En langzaamaan begon ik Zijn meningen te geloven over mij, en liet ik los wat ik over mijzelf gedacht had.

Ik weet nog dat ik op een dag tot de Vader sprak en dit zei: “Vader, ik wil niet ondankbaar lijken of zo, maar is dit alles wat er is? Ik dacht dat wedergeboren zijn en U in mij hebben, veel…krachtiger zou zijn…en ik kan niet ontkennen dat iets in mij zegt dat er meer is…is dat zo?” (Dat bad ik echt, en ik was toen bang om dit te bidden en te vragen)

Toen vertelden Janny en haar vriend (en toekomstig echtgenoot) Barb en mij over de doop met de Heilige Geest. Toen we dat ontvingen, veranderde onze wereld. Het Woord werd levend. Dat vage bewustzijn van Hem in mij, werd een sterke aanwezigheid; zozeer dat ik op ieder moment van de dag of nacht, mijn aandacht naar mijn geest kon laten gaan en Hem daar voelde – al nam dat proces een groot deel van mijn laatste jaar op de middelbare school in.

Toen pas vervaagde mijn slecht zelfbeeld, in het licht van het BEWIJS van Zijn aanwezigheid in mij. Ik redeneerde: zo slecht kan ik niet zijn, want Jezus stierf voor mij. Zo slecht kan ik niet zijn, want Hij heeft Zijn Geest aan mij gegeven….en die realiteit, samen met het geschreven Woord, gecombineerd met verschillende wonderen en bewijzen van Zijn activiteit in mijn leven, bracht me van de rand van emotionele en mogelijk mentale ziekte.

Het is een proces, maar wij moeten ons de wonderen in ons leven in herinnering brengen en die overdenken, als bewijs van Zijn liefde, Zijn voortdurende Aanwezigheid en betrokkenheid in ons leven. En dan beginnen we Hem meer te geloven dan wat we over onszelf geloven.

In deze eindtijd worden mensen emotioneel en mentaal meer en meer ongezond. Hoe vaak heb jij je niet afgevraagd hoe het met jou zou gaan, als je Jezus niet als de Rots in jouw leven zou hebben? De manier om mentaal en emotioneel gezond te blijven of te worden, is om altijd terug te gaan naar die onvoorwaardelijke liefde, en laat al jouw gedachten gaan naar die liefde. Hij heeft voor de komende eeuwen in ons geïnvesteerd…hoe overweldigend is die genade!

Hiermee eindigt deze serie, maar volgende week is er een verwant onderwerp…zegen!

www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com