Dag allemaal,
Vorige week hebben we het gehad over de beslissing die de apostelen namen om geen eisen te leggen op heidense gelovigen en dat Paulus en de apostelen de keus hadden het Pinksterfeest bij te wonen, vanuit een positie van vrijheid en niet omdat ze dat zouden moeten doen vanwege de wet.
 
Maar vandaag zijn er vele goedbedoelde en oprechte heidens gelovigen die de Joodse wortels van ons geloof onderzoeken en sommigen van hen volgen niet het voorbeeld van Paulus en de apostelen, namelijk (delen) van de wet van Mozes in acht te nemen vanuit een keuze, maar zij geloven dat het een vereiste is dat te doen en dat het God behaagt. Niemand wil de Heer teleurstellen en dat is gedeeltelijk het geval bij veel van die gelovigen. Maar zij geloven sommige dingen alsof God die zou willen, wat niet zo is. Hier is de meest voorkomende fout:
 
Samenkomen op de zaterdag
Vele Messiaanse christenen zullen je vertellen dat God de zaterdag uitgekozen heeft om de Sabbat te vieren. De waarheid is echter anders. Exodus 20:8-11 registreert de wet van de Sabbat, wat bepaalde dat noch zij noch hun werknemers (dienstknechten), noch dieren, werk mochten doen op die dag. God stopte met scheppen (werk) en dat moesten zij ook doen. Hij voegde daar aan toe, in Leviticus 23:3 dat het een heilige samenkomst is van het gezin en de nadruk ligt erop dat er geen arbeid verricht mag worden. De Sabbat is heilig, familietijd.
 
Het enige gebod dat God aan Mozes gaf om te aanbidden, was 3x in een jaar; dan zouden zij naar de tempel moeten gaan, die in Jeruzalem was (Exodus 23:14,17) – Feest der ongezuurde broden, feest van de oogst (Pinksteren) en feest der inzameling.
 
De gewoonte om op zaterdag voor een samenkomst bij elkaar te komen, begon rond de regering van John Hyrcanus (164-104 BC). In de jaren 300 en 200 BC hadden de Grieken niet alleen Israël veroverd, maar ook de Griekse cultuur in het hele land geïntroduceerd. Die cultuur hield onder andere in: diverse sporten, atletiek, de focus op uiterlijk en het lichaam, andere mode, theater, kunst enzovoorts. Het duurde niet lang of de Griekse cultuur doordrong de Joodse cultuur en de kennis van God dreigde onder de bevolking te verdwijnen.
 
Er ontstond een heiligheidbeweging, om de Joden van de Grieken te kunnen ‘afscheiden’ en die leiders beseften dat ze regelmatig, wekelijks ‘vergaderingen’ moesten hebben om de mensen te onderwijzen, omdat 3x per jaar niet genoeg was om dat te doen – men had geen landelijk onderwijsbeleid, dus deze mensen die zich ‘afscheidden’ besloten dat hun wekelijkse ‘vergaderingen’ op de Sabbat zouden zijn, hun enige vrije dag, in huizen en dat kopieën van de wet van Mozes rondgestuurd zouden worden om gelezen te worden. Zij besloten dat iedere 10 gezinnen (of volwassen mannen) in huizen zouden samenkomen op de Sabbat. Het Hebreeuwse woord voor ‘vergadering’ of ‘samenkomst’ is synagoge, en ‘afgescheidenen’ in het Hebreeuws is het woord Farizeeër.
 
De Farizeeërs begonnen als een heiligheidbeweging en zij begonnen de Sabbat bijeenkomsten. Tegen de tijd van Jezus had de beweging, zoals zo vaak het geval is, zijn eigen regeltjes en wetten toegevoegd en die werden belangrijker dan wat God gezegd had. God gaf Mozes 613 wetten, de Rabbi’s  hadden daar nog eens 800 aan toegevoegd en het werd belangrijker dat die gehouden zouden worden dan de oorspronkelijke wet van God – daar gingen alle conflicten met Jezus over. Dus de zaterdag bijeenkomst was het idee van mensen, niet van God. Christus is in ons, elke dag is een sabbat voor ons – maar niet allen hebben deze kennis, en als ze dat wel hebben, accepteren ze de uitvoering daarvan niet.
 
Maar Jezus zei…
Heel vaak, als iemand zijn Messiaans geloof wil rechtvaardigen, wordt Mattheüs 5:18 aangehaald: “Want voorwaar Ik zeg u: Eer de hemel en aarde vergaat, zal er niet één jota of tittel vergaan van de wet, eer alles zal zijn geschied (vervuld),” om daarmee te zeggen dat de Oud Testamentische wet ook voor ons vandaag nog geldig is.
 
Het concept van ‘vervulling’ begrijpen wij niet meer, maar ik zal een voorbeeld geven, zodat je het punt wat Jezus maakt begrijpt. Als iemand iets koopt, zeg een huis, en daarvoor een lening aangaat en maandelijkse betalingen moet doen, noemen we dat een hypotheek, wat feitelijk een contract is. Dat contract is de wet. Het bevat zegeningen en het bevat ook straffen. Als je leeft binnen de bepalingen van de wet/het contract, dan volgen er zegeningen, maar doe je dat niet, dan kan diezelfde wet jou ruïneren, als jij niet aan jouw verplichtingen voldoet.
 
Als een huis afbetaald is, wordt de bewoner de bezitter van dat contract, of van die wet. Men is niet langer gebonden aan de regels en voorwaarden van dat contract, omdat het huis nu alleen in hun naam staat. Zij bezitten het contract, zijn nu de eigenaar daarvan. Als eigenaars mogen zij met dat contract en met hun huis doen wat ze willen, ze zijn niet langer aan dat contract gebonden om het huis te onderhouden naar de standaard van de wet.
 
Toen Jezus aan het kruis uitsprak ‘Het is volbracht’, voldeed Hij aan de laatste betaling van dat contract van de wet. Het Griekse woord voor ‘het is volbracht’, is  ‘tetelestai’ wat ‘afmaken, tot voltooiing brengen, te vervullen’ betekent. Dit woord werd gebruikt als generaals in een strijd zagen dat zij de strijd gewonnen hadden en dat er niets meer te doen was voor hen, slechts de buit nemen. Paulus doelde hierop, in Colossenzen 2:15, toen hij zei dat Jezus de overheden en machten ‘ontwapend’ had – Jezus beroofde hen, nam de buit, zoals een overwinnende soldaat doet in een oorlog.
 
Jezus was de laatste, definitieve betaling van het contract, zoals Hebreeën 9:13-28 zegt dat het bloed van bokken en stieren niet een permanente oplossing was, het waren slechts ‘maandelijkse betalingen’ van het contract. Maar er moest één laatste betaling gedaan worden, wat het offer van Jezus was. Paulus schreef het zo, in Colossenzen 2:14-15: “Door het bewijsstuk uit te wissen, dat door zijn inzettingen tegen ons getuigde en ons bedreigde. En dat heeft Hij weggedaan door het aan het kruis te nagelen: Hij heeft de overheden en machten ontwapend…”
 
Waarom genade eigenlijk veel moeilijker is dan de wet…
Wij bezitten de wet nu. Toen Christus in onze geest kwam wonen, hield dat in dat wij verantwoordelijk werden voor ons leven. We hebben niet langer externe wetten en regeltjes die ons zeggen wat God wel of niet wil, Hij verhuisde om in ons te komen wonen, met ons te wandelen en persoonlijk ons leven te besturen. Paulus noemde de wet een schoolmeester, een tuchtmeester om ons tot Christus te brengen en nadat Christus gekomen is, zijn wij niet langer meer onder die tuchtmeester (Galaten 3:24-26). Hij zegt dat wij niet langer studenten zijn, maar dat wij kinderen van de Allerhoogste God geworden zijn. Wij zijn overgegaan van het onderwijs van de wet naar zoonschap in de Koninklijke familie.
 
Wij hebben Christus in ons, welke wet of welk regeltje kunnen wij houden om iets te kunnen toevoegen aan wat Jezus voor ons deed? Paulus maakte een punt in Galaten 3:21, toen hij zei: ‘Indien er een wet gegeven was, die levend kon maken, dan zou inderdaad uit een wet de gerechtigheid voortgekomen zijn’- wat dus niet zo was. De keus die God maakte, was om de wet te gebruiken om ons te laten zien dat wij zondaars zijn; om vervolgens te weten dat een wet ons geen leven kan brengen. Daarom besloot Hij onze geest te herscheppen met Zijn Geest en gaf Hij ons Zijn Zoon – wat ver boven welke wet dan ook van Mozes uitgaat.
 
Schuldig aan de hele wet
Jacobus, dezelfde die in Handelingen 15 sprak, de broeder van Jezus, zegt in zijn brief, hoofdstuk 2:10 dat wanneer iemand de wet wil houden, maar op één punt struikelt, één van die wetten breekt (die 613 van Mozes) hij schuldig is aan de hele wet. Breek je 1 wet, dan heb je ze allemaal gebroken. Dat was zijn punt. Zoals Petrus zei, dat kun je niet, dit is een juk die noch zij noch hun voorvaders konden dragen.
 
Christus verwacht nu van ons dat wij verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen leven, wetend dat Christus in ons woont. We kunnen niet langer een externe wet de schuld geven, noch een externe God die ‘ergens daarboven’ woont. Hij is niet ‘de Grote Man daarboven,’ Hij woont in ons. Wij moeten daarom de verantwoordelijkheid nemen. Wij moeten in liefde wandelen, van binnen naar buiten, niet omdat God ons van buitenaf gebiedt te vergeven. Hij werkt binnen in ons en spreekt daar tot ons, zodat we met Hem mogen wandelen en van binnen naar buiten leven.
 
Dat houdt in dat het leven een proces is; Hij houdt van dat proces en wandelt met ons mee in de beslissingen die we iedere dag maken. Genade, in dat opzicht, eigen verantwoordelijkheid nemen voor ons leven en onze keuzes en de gevolgen daarvan ondergaan, is moeilijker dan het hebben van een externe wet; breken we die, dan gaan we toch naar de tempel en offeren we iets en dat is het dan. Nu is het intern, met genade en moeten we als mens groeien, volwassen worden, in Christus.
 
Die vrijheid om te groeien is iets dat sommigen niet leuk vinden – zij prefereren regeltjes en wetjes, omdat die zekerheid en stabiliteit geven. Ze observeren vreemd gedrag onder sommige charismatische mensen, dus rennen ze naar orthodoxie of de sacramenten van een kerk, die een vast, voorspelbaar schema en verwachting bieden.
Als er iets ergs gebeurd in hun leven wat niet verklaarbaar is door de lering van de kerk, onderzoeken ze de oorzaak ervan in de OT wet, of ze hebben andere redenen dat te doen.
 
Anderen willen gewoon de Joodse wortels van hun geloof kennen, maar gaan zich gaandeweg afvragen ‘Misschien geef ik God aanstoot en wil Hij dit wel?’ Ik zie er niets verkeerds in als mensen de Joodse wortels van hun geloof willen onderzoeken, maar ik heb er wel problemen mee als ik zie dat mensen gebonden raken en foutieve leringen gaan geloven. Als iemand de Joodse feesten wil vieren, zoals bijvoorbeeld het Passover Seder of Hanukkah, door eigen keus en om de wortels van hun geloof te kennen – amen daarvoor. Doe gewoon wat Paulus en de heidense gelovigen deden, laat het jouw eigen keuze zijn, niet gedwongen, door schuldgevoelens, of door foutief te denken dat God meer behagen in je heeft als je dat wel doet.
 
Christus is in ons. Er is niets dat jij kunt doen, of wat jij kunt geven, of kunt offeren wat daar iets aan kan toevoegen. En er is grote vrede te vinden als wij leven bij die regel, zoals Paulus dat in zijn brief aan de Galaten schrijft, in 6:15-16: “Want besneden zijn of niet besneden zijn betekent niets, maar of men een nieuwe schepping is. en allen, die zich naar die regel zullen richten – vrede en barmhartigheid kome over hen, en ook over het Israël Gods.”
 
Een nieuwe schepping zijn in Christus, daar gaat het om – niets is groter dan de herschepping van de menselijke geest door Gods Geest – Christus is in jou. Wat heb je nog meer nodig? Welke poging of moeite in dit leven kan daar iets aantoevoegen?
 
Zegen,
John Fenn
www,cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
 

Dag allemaal,
We eindigden vorige week met Handelingen 15, waar een bijeenkomst was om een uitspraak te doen over het lot van de heidense gelovigen in de Joodse Messias. Petrus had gedeeld dat het God was die het werk onder de heidenen begonnen was, en dat Hij geen eisen had gesteld aan het huishouden van Cornelius, om de eenvoudige reden dat Hij hen de Heilige Geest had gegeven, zoals Hij ook aan de Joden had gedaan. Wie waren zij om iets toe te voegen of af te doen aan wat God Zelf geïnitieerd had? Konden zij iets vervolmaken aan wat God had gedaan, door regeltjes en wetten aan de heidense bekeerlingen op te leggen?
 
Paulus en Barnabas volgden wat God alreeds begonnen was. Petrus had gezegd dat de OT wet een juk was die zij noch hun vaderen konden dragen, en hij vroeg waarom zij zo’n juk op de heidense gelovigen wilden leggen, als God hen al de Heilige Geest gegeven had? Wat konden regels toevoegen als zij God in hen hadden wonen?
 
De uitspraak is er
Jacobus, de broeder van de Heer, die in Mattheüs 13:55 genoemd wordt, stond op en werd de woordvoerder en leider betreffende dit geschilpunt. Jacobus en een andere broer van de Heer, Judas, schreven de boeken Jacobus en Judas, in ons Nieuwe Testament. In Handelingen 12:2 wordt ons verteld dat Jacobus, de broeder van Johannes, door Herodes geëxecuteerd werd.
 
Merk eens de balans op waarmee de apostelen tot een beslissing kwamen. Als je regelmatig naar mij geluisterd hebt of mijn schrijven gelezen hebt, weet je wat ik herhaaldelijk zeg: het Woord en de Geest stemmen altijd overeen. Als je denkt dat de Geest iets aan het doen is, zul je dat in het Woord vinden en in de geschiedenis zien. Als je denkt dat je een openbaring in het Woord hebt gevonden, zul je ook zien dat de Geest dit in het lichaam van Christus doet en het in de geschiedenis gedaan heeft. Als de Geest en het Woord niet overeenstemmen, moet je veranderen wat je gelooft, omdat het bewijsbaar fout is!
 
Waar Petrus en daarna Paulus en Barnabas getuigenis over gaven, was dat zij vertelden wat zij geloofden dat de Heilige Geest onder de heidenen aan het doen was. De zorg van Jacobus was, of die bewering ook in het Woord te vinden was. Dat is hoe zij zouden bepalen of dit van God was of niet. Daarom begint Jacobus, in Handelingen 15:13 zo: “Mannen broeders, hoort naar mij! Simeon heeft uiteengezet, hoe God van meetaan erop bedacht geweest is een volk voor Zijn naam uit de heidenen te vergaren. En hiermee stemmen overeen de woorden der profeten, gelijk geschreven staat…daarom ben ik van oordeel dat men hen die zich uit de heidenen tot God bekeren, niet verder moet lastig vallen, maar hun aanschrijven, dat zij zich te onthouden hebben van wat door afgoden bezoedeld is, van hoererij, van het verstikte en van bloed. Want sinds jaar en dag zijn er in alle steden mensen die de wet van Mozes bekend maken.”
 
“Toen besloten de apostelen en de oudsten met de gehele gemeente mannen uit hun midden te kiezen en met Paulus en Barnabas naar Antiochië te zenden: Judas en Silas…en men schreef door hun bemiddeling:
 
“De apostelen en oudsten groeten als broeders de broeders uit de heidenen in Antiochië, Syrië en Cicilië…wij hebben gehoord dat enigen uit ons midden u met hun woorden hebben verontrust, uw zielen in verwarring brengende door te zeggen dat u besneden moet worden en de wet (van Mozes) moet onderhouden; wij hadden hun daar geen opdracht toe gegeven.”
 
“Want het heeft de Heilige Geest en ons goed gedacht, u verder geen last op te leggen dan dit noodzakelijke: onthouding van hetgeen de afgoden geofferd is, van bloed, van het verstikte en van hoererij; indien gij u hiervoor wacht, zult gij wel doen.” Handelingen 15:12-31
 
Opmerking over ‘zielen in verwarring brengen, of verontrusten’
Het Griekse woord daarvoor is ‘anaskeuazontes’, wat wil zeggen ‘iets demonteren dat netjes in orde was, in het negatieve – dus verwarren, verontrusten, onttakelen, vernietigen, herrangschikken, verdraaien, misbruiken. Het werd op papyrusgeschrift uit die tijd gevonden en had de betekenis van”failliet doen gaan’. Dat is het effect, zei Jacobus, als die vereisten de heidenen opgelegd zouden worden, als zij zich zouden moeten laten besnijden en de wet van Mozes zouden moeten onderhouden – het verontrust de ziel, het maakt de ziel bankroet, het beïnvloed de ziel (denken, emoties) negatief, het brengt verwarring. Zijn woorden, niet de mijne, mensen! Dat was de beslissing van de auteurs van ons Nieuwe Testament. Denk eens aan het gewicht van die beslissing. Zij schreven het Nieuwe Testament binnen de context van dit besluit uit Handelingen 15. Al ons begrip over Galaten bijvoorbeeld, wordt gebouwd op het besluit hier genomen.
 
Wat dat besluit inhoudt
De vraag die naar hen toe kwam, was of gelovigen uit de heidenen zich zouden moeten laten besnijden en de wet van Mozes zouden moeten gehoorzamen. Hun antwoord was: nee, dat hoeven ze niet, maar je kunt laten zien dat je daadwerkelijk bekeerd bent, door je voormalige heidense praktijken op te geven. Zie je, de 4 instructies hierboven, zijn één. Zij hebben alle 4 betrekking op heidense afgodenaanbidding, wat het offeren van dieren inhield, op een heidense manier gedaan, door verstikking in plaats van dood te laten bloeden door de halsslagader  te doorboren, zoals gedaan werd door de Joden. Gevolgd door het drinken van het bloed om daarna seks te hebben met een tempel prostituee. Dus: je hoeft Mozes niet te gehoorzamen, maar je moet laten zien dat je nu bij de Heer hoort door je te onthouden van je voormalige heidense wegen.
 
Je hoeft de wet van Mozes niet te houden, maar er zou wel een essentiële breuk met je vroegere leven moeten zijn
Het is belangrijk dat we zien dat Jacobus noemde dat ‘het de Heilige Geest en ons goed gedacht heeft’- zij sloten zich slechts aan bij wat de Heilige Geest duidelijk gemaakt had en wat in het Woord gevonden kon worden. Zaak gesloten, probleem opgelost.
 
Wat moeten wij vandaag de dag doen als we van de Joodse feesten houden? – kijk naar Paulus
Paulus was een geboren Jood, maar zijn bediening was aan de heidenen. Maar zijn Joodse wortels waren nog wel belangrijk voor hem persoonlijk. In Handelingen kunnen we lezen dat Paulus plannen maakte in Jeruzalem te zijn voor de viering van het Pinksterfeest.
 
“Hij nam afscheid van hen en zei: Ik moet beslist het komende feest in Jeruzalem vieren, maar ik zal bij u terugkeren.” Handelingen 18:21
“Want Paulus had zich voorgenomen Efeze voorbij te varen…want hij haastte zich om, als het mogelijk voor hem was, op de Pinksterdag in Jeruzalem te zijn.” Handelingen 20:16 (geschreven ongeveer in het jaar 60 na Christus)
 
Zoals het 30 jaar daarvoor was, op de Pinksterdag uit Handelingen 2, zo is het ook vandaag: daar waren Joodse mensen die overal vandaan kwamen, voor het feest. Maar er waren ook Joodse gelovigen in Jezus en heidense gelovigen in Jezus – en die dag betekende voor iedere groep iets anders.
 
Paulus vierde de feesten vanuit een positie van vrijheid, niet vanuit een positie van gebondenheid aan de gebruiken. Paulus wilde niet naar het Pinksterfeest omdat hij dat volgens de wet zou moeten, maar omdat hij dat zelf wilde en het iets emotioneels voor hem was, zijn persoonlijke achtergrond en cultuur. Hij nam deel aan het besluit van Handelingen 15, wat ons vertelt dat hij aan de feesten deelnam vanuit een gezichtspunt van vrijheid, niet door gedwongen te zijn door de wet van Mozes. Vrijheid dit te vieren, of niet. Christus is in jou, er is niets wat je kunt doen, zoals vasten of extra geld geven, geen enkele daad, die iets kan toevoegen aan het feit dat de Vader jou Zijn Geest en Zijn Zoon gegeven heeft.
 
Hedendaagse argumenten
Zij die wensen het besluit van Handelingen 15 te negeren, of die het willen veranderen om te geloven dat het over iets anders ging, wat duidelijk niet zo is, blijven teruggaan naar gedeeltes uit het Oude Testament en soms naar iets wat Jezus zei in de evangeliën. Anderen kiezen naar gelang    verzen uit Galaten of andere brieven uit, die hun bewering ondersteunen.
 
En daar gaan we volgende week mee verder – tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
 

Dag allemaal,
Vorige week noemde ik, dat zelfs 10 jaar na Pinksteren, als je als heiden geboren was en je de God van Israël wilde leren kennen, je Joods zou moeten worden. Zij worden proselieten genoemd in de Bijbel, (Herziene Statenvertaling, Handelingen 2:10, 6:5 en 13:43)
 
Maar toen Petrus door de Heer naar de Romeinse hoofdman (Cornelius) gezonden werd, waren de Joden die bij hem waren uitermate verbaasd en verwonderd dat zij de Heilige Geest op volkomen gelijke wijze als ZIJ ontvangen hadden* - God betrok ook heidenen in het reddingsplan, zonder dat ze Joods hoefden te worden – Petrus en degenen die bij hem waren, hadden tot dat moment daar geen enkel idee over. Zie hun verbazing: “Zo heeft God ook de heidenen de bekering ten leven geschonken!” Handelingen 11:18 *Handelingen 10:44-45
 
Paulus doet zijn intrede
Tot dat moment, dat God ook heidenen bekering wil geven zonder dat ze Joods moeten worden, was hun denken nog steeds naar binnen gericht. ALS een heiden de God van Israël wilde leren kennen, was het een uitzondering op de regel; per slot van rekening was het God die het contact met Cornelius en de Romeinen initieerde, niet zij – hun inspanningen waren naar de Joden gericht – als een heiden tot de Heer kwam, was het oké, maar het was niet hun focus.
 
Toen de Heer aan Paulus verscheen, even buiten Damascus, veranderde dit alles. Jezus vertelde hem dat hij tot de heidenen gezonden was*. Deze Paulus was een farizeeër**, getraind onder de vermaarde leraar Gamaliël^ en hij werd geroepen om niet-Joden tot Jezus te brengen. En Jezus zei niet dat zij Joods zouden moeten worden om redding te kunnen ontvangen.
*Handelingen 26:16-18, **Filippenzen 3:5
^Handelingen 5:34, 22:3
 
Toen Paulus aan zijn eerste reis begon, was dat naar de heidenen. Zoals vermeld in Handelingen 13:1-4, was een groep mannen aan het bidden, waaronder Paulus en Barnabas en de Heilige Geest sprak door één of meerderen van hen om deze twee uit te zenden – zo begon de reizende bediening van Paulus, zoals vastgelegd in Handelingen 13.
 
De eerste reis van Paulus duurde tot en met hoofdstuk 14 en daarna keerden zij terug naar waar ze begonnen waren, Antiochië.
 
De confrontatie
Handelingen 14 eindigt ermee dat Paulus en Barnabas teruggaan naar Antiochië en er staat  dat zij ‘daar geruime tijd met de discipelen verbleven’. Daar deelden ze met de (heidense) gelovigen de geweldige dingen die de Heer onder de heidenen gedaan had in andere delen van het Romeinse Rijk. Het was duidelijk een vriendelijk publiek, aangezien hij tot heidenen sprak over heidenen en wat God in hun midden aan het doen was.
 
Laat mij deze observatie even noemen, omdat het belangrijk is voor huiskerk. Zie je wat de focus was van Paulus en Barnabas toen zij vertelden wat God in hun midden gedaan had? Als wij samenkomen is het om te delen wat God in onze harten en in ons midden aan het doen is, zoals Paulus en Barnabas dit hierboven deden.
 
Huiskerk ontmoetingen zijn NIET bedoeld om bezig te zijn met de verschillen, maar om ons te concentreren op wat we gemeen hebben. Verschillende meningen, zoals een opname voor de verdrukking of geen opname of meningen over andere onderwerpen, moeten geen plek krijgen in een huiskerk bijeenkomst. NIEMAND zou anderen moeten proberen zijn bepaalde overtuiging op te leggen – we komen samen  om verder te gaan in onze wandel met Hem, door te vieren wat Hij in ons midden doet, wat wij met elkaar gemeen hebben. Het woord ‘gemeenschap’ is koinonia, wat ‘gemeen’ of ‘wat we gemeen hebben’ betekent. Houd je daar aan. Zoals Handelingen 2:42 zegt: Het onderwijs der apostelen (niet ons eigen), de gemeenschap, breken van het brood en gebeden. Simpel.
 
We vieren, zoals Paulus deed, wat we met elkaar gemeen hebben. De andere dingen zijn bijkomstig en hebben niets te maken met onze dagelijkse wandel met de Vader en Heer; we moeten bezig zijn met wat we met elkaar gemeen hebben en met het proces van discipelschap en gelijkvormigheid aan het karakter van Christus.
 
Even weer terug naar waar we mee bezig waren, lol
Dingen stonden op het punt te veranderen voor Paulus en Barnabas. Handelingen 15 begint met “En sommigen, die uit Judea gekomen waren (naar Antiochië), leerden de broeders: als u niet besneden wordt volgens het gebruik van Mozes, kunt u niet behouden worden. Toen er dan van de kant van Paulus en Barnabas een niet geringe tegenstand en woordenstrijd tegen hen ontstond….begaven zij zich naar Jeruzalem naar aanleiding van dit geschil, naar de apostelen en oudsten…”
 
Handelingen 15:5 vertelt ronduit wat het punt was, dus laat niemand jou vertellen dat de discussie niet ging over het gehoorzamen van de wet van Mozes: “Er zijn enigen opgestaan onder de aanhangers van de sekte van de Farizeeën die gelovig zijn geworden. Die zeggen dat men hen moet besnijden en moet gebieden de wet van Mozes in acht te nemen.”
 
Handelingen 15 – de beslissing werd voor ons allemaal genomen
Terwijl het gesprek heen en weer ging, kon het punt waar het om ging niet ontkend worden: God redde de heidenen; de vraag was alleen hoe Joods zij zouden moeten worden, als ze dat al zouden moeten…Uiteindelijk stond Petrus op en zei dit:
 
“Mannen broeders, gij weet dat God van de aanvang af mij onder u heeft verkoren, opdat door mijn mond de heidenen (Cornelius huishouden, Handelingen 10) het woord van het evangelie zouden horen en geloven. En God, die de harten kent, heeft getuigd door hun de Heilige Geest te geven evenals ook aan ons, zonder enig onderscheid te maken tussen ons en hen, door het geloof hun harten reinigende.” v 7-8
 
DAT is waar het om ging! De discussie ging over wat men had gedaan of zou moeten doen – de wet gehoorzamen of Mozes of niet? Moeten ze de gewoontes van de Joodse vaders volgen of niet? Maar Petrus’ argument steeg daarboven uit, omdat Hij liet zien dat het niet om hen ging en zei: “God heeft de keus gemaakt…God kende hun harten en gaf hen de Heilige Geest, evenals aan ons. God maakt geen verschil tussen hen en ons.”
 
We moeten als regel altijd eerst kijken naar wat God in iemands hart doet en daarmee werken, in plaats dat wij van buiten af met vooropgezette ideeën komen over wat die persoon zou moeten doen – kijk eerst naar wat God doet en volg Zijn leiding. Dat is wat Petrus hen hier vraagt te doen.
 
En vanuit die openbaring…
Voortkomend uit het feit dat God Zelf het gedaan had, vroeg hij “Wat stelt gij God op de proef door een juk op de hals der discipelen te leggen, dat noch onze vaderen noch wij hebben kunnen dragen?” Dat juk is de Oud Testamentische wet met zijn 613 geboden – Hij zei dat het God verzoeken zou om die eisen op mensen te leggen, daar ze de Heilige Geest al hadden ontvangen.
 
Petrus noemde de wet een juk, van de lippen van Jezus in Mattheüs 11:28-30, waar Hij sprak over de religieuze lasten die door de leiders op mensen gelegd werden:
 
“Komt to Mij, allen die vermoeid en belast zijn en Ik zal u rust geven (redding is rust, vrede te hebben met God, geen inspanning van onze kant om dat te ontvangen). Neemt Mijn juk op u en leert van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart en gij zult rust vinden voor uw zielen. Want Mijn juk is zacht en mijn last is licht.”
 
Merk op dat Jezus zei Zijn juk op te nemen en van Hem te leren. Dit identificeert de juk als een leraar – de Heilige Geest, de leraar, de trooster. Een juk is iets waarmee 2 dieren zij aan zij verbonden zijn om een werk te doen – een beeld van ons en de Heilige Geest die samen een werk voor de Heer doen.
NIET het juk van regeltjes en reglementen van de OT wet.
 
Het is met de Heilige Geest dat we rust vinden voor onze zielen – dit gaat niet over redding, maar Jezus spreekt over de ziel – onze emoties, gedachten, denken, gevoelens. We vinden rust voor onze emoties met de Heilige Geest die ons leert over de nederigheid en zachtmoedigheid van Jezus. DIE last is zacht en licht.
 
Daar heeft Petrus zijn uitdrukking vandaan gehaald – en velen, zo niet de meesten die daar waren hadden dat ook al uit de mond van Jezus gehoord, net zoals Petrus dat had, dus begrepen zij onmiddellijk waar hij naar verwees. Het contrast was sterk: Het juk van Jezus en de Heilige Geest, dat tot rust leidt van onze emoties en denken, of het juk van de Oud Testamentische wet, die noch de Joodse vaderen noch de apostelen hadden kunnen dragen. Dit onderscheid zou later ook door Paulus gemaakt worden in zijn brief aan de Galaten, toen hij hun in hoofdstuk 3 vroeg of God wonderen in hun leven had gedaan door de Geest of door de wet. Dat is ook de vraag die voor ons ligt.
 
En daar gaan we volgende week mee verder – met welk juk wil jij verbonden zijn, de wet of de Heilige Geest? Het is het één of het ander…zegen,
John Fenn
Cwowi.org
Mail naar cwowi@aol.com
 

Dag allemaal,
Er was eens een vrouw, actief in haar charismatische gemeente, die aan het eind van een jaar de Joodse wortels van haar geloof begon te ontdekken. Ze was opgetogen te leren over de 7 Joodse feesten (6 feesten, 1 vasten) die God aan Israël gegeven had; alles was nieuw voor haar en ze voelde zich als een kind in een snoepwinkel. Toen de Opstandingsdag in de lente naderde, vond ze het geweldig dat ze haar eerste Pascha Seder zou meemaken en ze alle verborgen aanwijzingen over de Messias daarin zou ontdekken. Ze begon een studiegroep bij te wonen die zich richtte op de Joodse wortels van het geloof.
 
In die lente en begin van de zomer begon ze naar een plaatselijke Messiaanse gemeente te gaan, naar de vrijdagavond Sabbat en de zaterdag bijeenkomsten. Haar zondagse gang naar de gemeente werd minder en ze raakte overtuigd dat zij gelijk had in alle dingen die Joods waren en dat de rest van haar vrienden minder kennis hadden. Zo op het oog was ze niet arrogant, ze had alleen het idee dat zij iets had wat de anderen niet hadden; later zou ze toegeven dat ze hun zag als minder geestelijk.
 
Een keerpunt
Maar alle openbaringen over de Joodsheid van de Heer veroorzaakte dat ze alles wat ze tot dat moment in haar leven geloofd had, ging onderzoeken en ze werd bang ‘iets fout’ te doen in haar geloof. Nooit vroeg ze aan een vriend of vriendin of wat haar geleerd werd, correct was in het licht van het Nieuwe Testament. Maar als ze echter een dergelijke vraag had, ging ze naar haar leraar (een Rabbi) bij de Messiaanse gemeente en vroeg hem om verduidelijking. Er werd bijvoorbeeld een studie gedaan over het boek Galaten, maar dat werd anders geleerd dan wat zij daarvoor geleerd had. Ze was in de war en al begreep ze niet alles wat zij zeiden, de rest van wat ze leerden was ‘juist’, dus ging ze erin mee.
 
Al gauw bleek dat haar vrienden niet meer een relatie met haar konden hebben, als het niet ging over haar nieuw gevonden Joods geloof. Geen stressvrije en relaxte bezoekjes meer, geen gesprekken tijden het koffiedrinken over het leven en de kinderen en over wat de Heer in ieders leven aan het doen was. Gesprekken waren éénzijdig, gespannen, gedomineerd door de informatie die ze geleerd had tijdens de Messiaanse  Bijbellessen. Zij voelde zich ook niet meer verbonden met haar vrienden, maar wel met haar nieuwe vrienden van de Messiaanse gemeente.
 
Ze hield van de ceremonies bij de Messiaanse gemeente, de processie waarbij de boekrollen van het Woord binnengebracht werden, de liederen met een Joodse beat en tekst en de zekerheid die ze had dat hoe meer ze leerde over de Joodse wortels van haar geloof, hoe dichter ze tot God zou komen en hoe meer volwassen ze zou worden in haar geloof.
 
Haar geloof rechtvaardigen of haar vrienden bekeren?
Het leek dat ze altijd probeerde haar nieuw gevonden geloof te rechtvaardigen of haar vrienden te overtuigen van haar manier van denken. Haar vrienden echter wilden slechts een gesprek voeren over wat de Heer in hun leven aan het doen was, maar het leek dat hun vriendin geen echte relatie met de Heer of de Vader Zelf meer had, het was meer een relatie met het Oude Testament en de tradities, in plaats van met de Here Jezus.
 
Haar vrienden waren blij dat ze zoveel leerde, maar wat later observeerden zij dat zij gegroeid waren in de Heer en in karakter, terwijl hun Messiaanse vriendin gestagneerd leek te zijn in haar geloof, met een onderliggend gevoel van ontevredenheid, zelfs vrees dat als ze niet zus of zo zou doen, ze zou zondigen of de Heer zou teleurstellen. Ze verloor de intimiteit met de vrienden van de gemeente waar ze jaren naartoe geweest was en waarin ze actief was. Ze merkte dat ze helemaal geen goede vrienden meer had.
 
Dit is het dilemma
Ik kan je meerdere soortgelijke verhalen vertellen en al kunnen de personen anders zijn en de details wat verschillen, de basics zijn hetzelfde – hoe Joods moet een niet-Jood (een heiden) eigenlijk zijn?
 
Ik heb gezien hoe goede huwelijken uiteen gedreven werden omdat één van de echtlieden helemaal bezig ging met het Joodse geloof, terwijl de ander bleef in diens charismatische (of andere) gemeente. Ik heb gezien hoe mensen geestelijke eilanden werden omdat zij óf een gemeente verlieten óf omdat hun gevraagd werd te vertrekken vanwege een gespannen relatie met voorgangers en de mensen in de gemeente. Ik heb gezien hoe pastors met tegenzin toegaven aan gemeenteleden met een sterke wil, die gretig de Joodsheid van hun geloof in de gemeente wilden delen, omdat de pastor (in hun denken) daar niet veel over wist, enzovoorts.
 
Een beetje geschiedenis
In de hele geschiedenis van Israël hebben heidenen (niet-Joden) zich bekeerd tot het Judaïsme en werden ze verwelkomt in het verbond met God. Die bekeerlingen werden volledig Joods. Er zijn aanzienlijke voorbeelden te vinden in het Oude Testament, maar ik zal er hier alleen maar 2 noemen, vanwege gebrek aan ruimte.
 
De eerste is de Moabitische vrouw Rachab, de hoer van Jericho die de spionnen van Israël beschermde in haar huis op de muur van Jericho en die een rood koord (rood – verlossing) naar beneden liet zodat zij en haar gezin niet gedood zouden worden als de rest van de muur zou ineenstorten. Jozua 6:25 vertelt ons dat Jozua haar redde en alles wat ze had, en dat zij zich in Israël vestigde. Dat is het enige wat ons in het boek Jozua over haar verteld wordt.
 
MAAR ons wordt gezegd, in Mattheüs 1:5, waar Mattheüs ons het gelachtsregister geeft van Jozef (dat van Maria vinden we in het evangelie van Lucas), dat Rachab een Joodse man trouwde, Salmon genaamd en dat zij een zoon kregen die Boaz heette (zie ook Ruth 4:21-22).
 
Boaz groeide op en was aardig succesvol en op een dag merkte hij een Moabitische vrouw op, die daar was komen wonen, Ruth genaamd. Zij had zich, evenals zijn eigen moeder, tot het Judaïsme bekeerd. Dus was er bij hem geen aarzeling verliefd te worden op Ruth, die uit hetzelfde land was als zijn moeder en een gelovige in de God van Israël geworden was, evenals zijn moeder. Zij trouwden en kregen een zoon, Obed, die Jesse kreeg en Jesse kreeg David. Dus waren Boaz en Ruth de overgrootouders van David en Davids over-overgrootouders waren Salmon en Rachab. (nu weet je waarom het boek Ruth in de Bijbel is).
 
Zelfs tot Pinksteren in Handelingen 2 werden sommigen die getuigen waren van de gebeurtenissen, geïdentificeerd als ‘proselieten’ (Joden-genoten)- heidenen, bekeerd tot het Judaïsme (2:10). Zij werden Joods nadat zij gingen geloven in de God van Israël, al waren ze van geboorte heiden. Dat waren Oud Testamentische tijden, vóór Pinksteren. Is het vandaag de dag nog zo?
Daar gaan we volgende week mee verder, tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.org