Dag allemaal,
Een paar maanden geleden gebeurde er iets wat mij wakker schudde. Dat was toen de kapster, die mijn haar al jaren knipt, met een uitgestreken gezicht ineens vroeg, na mijn haar gedaan te hebben: “Wilt u ook dat ik uw wenkbrauwen bijknip?”
Haar vraag kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik wist even niet of ik beledigd moest zijn of dat ik eraan moest gaan geloven dat mijn lichaam ouder wordt. Niemand had mij ooit gevraagd mijn wenkbrauwen in model te brengen. Zelfs Barb niet. Misschien een paar neus-en oorharen, ok, tenslotte ben ik al 16 jaar voorbij de 40.
Ik heb een eind gelopen op het pad der haar volwassenheid! Toen Barb en ik verkering hadden, vroeg ze mij of ik dacht dat ik, tegen de tijd dat we zouden gaan trouwen, bakkebaarden en meer dan 3 borstharen zou hebben! Ik heb niet alleen bakkebaarden, ik heb een heel bos op mijn borst en de ‘bladeren’ kleuren met het seizoen mee – grijs.
Het ergste was nog, dat ik geen idee had dat ze bijgeknipt moesten worden!
En dit lijkt op het lichaam van Christus??? Hoe dan?
Het bewijs dat we eeuwig zijn, is dat we ons van binnen hetzelfde voelen als toen we nog tieners waren. Ons lichaam verandert om ons heen, maar wij voelen ons hetzelfde, wat bewijst dat we deze lichamen niet nodig hebben om eeuwig te leven, en dat de kwestie slechts te maken heeft met bestemming. Als ik in de spiegel kijk, lijkt het voor mij of ik naar dezelfde 17 jarige jongen kijk die ik altijd geweest ben, maar de reflectie is in de loop der jaren veranderd. Omdat we eeuwig zijn, zullen we voor altijd leven, maar wij kunnen ervoor kiezen hoe volwassen we zijn als we het volgende leven binnengaan.
Baby’s zijn op zichzelf gericht en makkelijk af te leiden.
Als ze onrustig gaan worden, pakken we onze sleutels en leiden ze daarmee af en ze zijn voor een paar minuten afgeleid. Maar ook dat verveelt en meer dan eens geven de ouders dan de hele sleutelbos aan het kind, ook al weten ze dat dit niet zo verstandig is, gelet op de bacteriën die ze binnen krijgen. En als dat dan ook weer verveelt, en niets lijkt te helpen, kan het werken een fopspeentje in hun mond te stoppen.
Vorige week haalde ik Efeziërs 4:14 aan. Een kenmerk van geestelijke kinderen is dat ze nu hier en dan daar naartoe gaan; naar iedere ‘wind van leer’ luisteren. Veel christenen grijpen naar die geestelijke sleutelbos dat een poosje glimmend voor hun neus bungelt, om uiteindelijk die sleutelbos te pakken te krijgen. Men sabbelt er een poosje op, om daarna op zoek te gaan naar iets nieuws, wat hen weer even bezig houdt.
Jammer genoeg wordt de Heer zo hun dienstknecht, want Hij moet telkens opnieuw iets anders aan hen geven om ze mee af te leiden, totdat ze een punt bereiken dat ze volwassen wensen te worden. Dan kan Hij beginnen hen te helpen in hun groei.
Baby’s groeien vanzelf tot peuter, en zij worden vanzelf een kind, en een kind groeit vanzelf op tot een tiener, en daarna tot een volwassene. Geestelijk is dat niet zo. Wij kiezen ervoor te groeien, het is niet een proces dat vanzelf plaats vindt, en wij hebben te maken met de veranderingen zoals ze gebeuren. Wij kiezen voor de veranderingen. Wij kiezen ervoor te groeien. Wij kiezen ervoor juiste beslissingen te nemen. Wij kiezen ervoor als Christus te worden, of niet.
Als iemand beslist dat het te moeilijk is wat Jezus van hen vraagt – bijvoorbeeld iemand vergeven, of geen roddel te verspreiden, of zichzelf niet meer met de wereld te bezoedelen, enzovoorts – als dat te moeilijk voor hen is, zal Jezus doen wat Hij kan om hen tegemoet te komen waar ze zijn, maar Hij is dan wel beperkt in wat Hij in hen kan doen.
Focus…
Jaren geleden, toen de Heer mij bezocht, zei Hij dat Hij mij wilde leren hoe Hij mensen onderwijst. Ik was een jonge voorganger en had de Vader om wijsheid gevraagd. Een bevriende voorganger had tegen mij gezegd dat hij geen ‘counseling’ doet bij leden van zijn gemeente. Hij zei dat hij naar hen wilde luisteren, hen het Woord liet zien en wat het zegt, en dan aan hen vroeg terug te komen nadat ze het Woord gehoorzaamd hadden. Hij zei dat hij zelden iemand terug gezien had.
Maar een andere voorganger bracht uren en uren met mensen door, en vertelde mij in vertrouwen dat hij opgebrand was, omdat de mensen over het algemeen hun hart wilden luchten of een schouder wilden hebben om op uit te huilen, of wilden uitleggen waarom ze deden wat ze deden, in plaats van serieuze antwoorden op hun vragen te ontvangen.
Op een dag toen ik de Heer aan het aanbidden was, kwam Hij en zei dat Hij mij wilde leren hoe Hij mensen onderwijst, en dat zou veel vragen beantwoorden die ik de Vader gevraagd had. Hij sprak over geestelijke groei, wat ongeveer 30 minuten duurde. Hier een paar dingen die Hij vertelde:
Hij begon met het vertellen van de gebeurtenissen in Johannes 3 & 4
“Weet je nog, dat Johannes mensen doopte en dat de Farizeeën gehoord hadden dat Ik meer doopte dan hem? Toen ik dit vernam, verliet Ik Judea en ging naar Samaria, op Mijn weg naar Galilea. Weet je waarom Ik dat deed?”
Ik zei: “De tekst zegt dat U door Samaria moest gaan om in Galilea te komen, maar waarom koos U speciaal deze route?” Hij antwoordde: “Omdat Ik wist dat zij (de Farizeeën) Mij niet naar Samaria zouden volgen. Ik gebruikte hun vooroordeel als een filter, want als hun harten werkelijk berouwvol waren, zouden ze er geen probleem mee hebben gehad Mij te volgen naar Samaria. Maar zij weigerden zich te onderwerpen aan Johannes doop van bekering en wilden bekering overslaan en wel naar Mijn doop gaan, en dat kon Ik niet toestaan. Dus ging Ik weg. Leer dit: ik laat mensen niet in diepere dingen groeien tot en tenzij ze eerst gegroeid zijn in wat vóór hen ligt.”
“Vaak breng Ik de geheimen van iemands hart naar boven, zodat zij die dingen aanpakken, en zoals met de filter van Samaria, kunnen ze Mij niet in de diepere dingen volgen tot en tenzij zij die dingen aanpakken wat Ik op dat moment van hen vraag, zoals de Farizeeën Johannes doop van bekering moesten accepteren voordat ze verder konden gaan in Mij. En zoals de meesten van hen, maakt niet iedereen de keus in Mij te groeien door de zaken in hun hart aan te pakken.”
Hij ging hier wat op door en zei toen: “Een voorbeeld. Vaak vertel Ik iemand iets dat bedoeld is tussen ons tweeën te blijven. Wat je ‘slaapkamer geheimen’ zou kunnen noemen, en niet bedoeld is buiten de slaapkamer. Ik vertel hen iets dat bedoeld is tussen ons te blijven, maar dan bellen ze hun vrienden en vertellen wat Ik gezegd heb, of misschien dat tijdens een lunch met een vriend gedeeld wordt iets wat ik als intiem beschouw en dat tussen ons zou moeten blijven. Dus hebben ze laten zien dat ze dat niveau van intimiteit niet waardig zijn, en stop Ik voor een seizoen (op die manier) met hen te spreken…en geef hen zo de kans erachter te komen waarom hun geest gegriefd was toen zij dit deelden met anderen, wat hen in de war brengt, omdat ze weten dat het van Mij was, en niet begrijpen waarom hun geest gegriefd was. Dat is de reden.”
“En zij vragen zich een tijdje af waarom Ik niet meer zo intiem met hen spreek, al deel Ik natuurlijk nog wel andere dingen met hen. Maar weinigen willen ontdekken waarom dit zo is, wat laat zien hoe ze Mij waarderen en de intimiteit met Mij, of het gebrek daaraan.
Weet dat Ik zei dat de waarde die je geeft aan wat je hoort, de maat is hoe het terugkomt naar jou*. Als iemand niet waardeert wat wij samen hebben, maar het te grabbel gooit door het met anderen te delen, laat men Mij zien hoe weinig ze hun plek in Mij waarderen en onze tijd met elkaar.” (Op dit punt welden er tranen op in Zijn ogen, wat de passie waarmee Hij sprak weergaf.) * Marcus 4:24-25)
Ik was verbijsterd. Tot dan had ik nooit overwogen dat Hij werkelijk dezelfde is, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid. Dat Hij moeilijke gelijkenissen gebruikt en de vooringenomenheid van ons hart naar boven brengt, omdat Hij wil dat we teruggaan en leren wat we de eerste keer niet geleerd hebben – meestal is het niet de duivel die zaken naar boven brengt en ons daarmee bestookt, zoals wij denken, vaak is het de Heer die wil dat wij ons hart onder ogen zien en verder gaan in Hem, en Hij laat ons niet verder gaan totdat we onze les geleerd hebben. Ik zat sprakeloos.
Hij had net Zijn hart voor mij geopend en een emotie laten zien dat mij volkomen overrompelde. Ik had niet gedacht dat hij zo….menselijk….was. Het feit dat Hij intieme dingen deelt met mij en dat doet met anderen in het lichaam van Christus, en dan zo teleurgesteld is als we dat doorvertellen aan anderen, wat bedoeld was tussen Hem en ons te blijven, EN wetend dat dit voorturend gebeurd….was overweldigend.
Er viel een stilte tussen ons, wat minuten lang leek. Ik staarde naar Hem en Hij naar mij. Een deel van mij wilde Hem omarmen, een ander deel wilde voor Zijn voeten neervallen en spijt betuigen. Zelfs nu, als ik hierover vertel, wat ik nog nooit ergens gedaan heb, zeker niet het hele gebeuren van begin tot eind (en zal dat ook niet doen, dus vraag het niet), ook als is het een onderdeel, het gewicht ervan drukt op mij.
Hij houdt zo veel van ons en is voor de lange termijn in deze relatie. Efeziërs 2:7 zegt dat de Vader ons in de komende eeuwen de rijkdom van Zijn liefde voor ons zal tonen. Is het niet tijd dat we ons op Hem richten?
Volgende week meer over bovenstaande visitatie.
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
Een paar maanden geleden gebeurde er iets wat mij wakker schudde. Dat was toen de kapster, die mijn haar al jaren knipt, met een uitgestreken gezicht ineens vroeg, na mijn haar gedaan te hebben: “Wilt u ook dat ik uw wenkbrauwen bijknip?”
Haar vraag kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik wist even niet of ik beledigd moest zijn of dat ik eraan moest gaan geloven dat mijn lichaam ouder wordt. Niemand had mij ooit gevraagd mijn wenkbrauwen in model te brengen. Zelfs Barb niet. Misschien een paar neus-en oorharen, ok, tenslotte ben ik al 16 jaar voorbij de 40.
Ik heb een eind gelopen op het pad der haar volwassenheid! Toen Barb en ik verkering hadden, vroeg ze mij of ik dacht dat ik, tegen de tijd dat we zouden gaan trouwen, bakkebaarden en meer dan 3 borstharen zou hebben! Ik heb niet alleen bakkebaarden, ik heb een heel bos op mijn borst en de ‘bladeren’ kleuren met het seizoen mee – grijs.
Het ergste was nog, dat ik geen idee had dat ze bijgeknipt moesten worden!
En dit lijkt op het lichaam van Christus??? Hoe dan?
Het bewijs dat we eeuwig zijn, is dat we ons van binnen hetzelfde voelen als toen we nog tieners waren. Ons lichaam verandert om ons heen, maar wij voelen ons hetzelfde, wat bewijst dat we deze lichamen niet nodig hebben om eeuwig te leven, en dat de kwestie slechts te maken heeft met bestemming. Als ik in de spiegel kijk, lijkt het voor mij of ik naar dezelfde 17 jarige jongen kijk die ik altijd geweest ben, maar de reflectie is in de loop der jaren veranderd. Omdat we eeuwig zijn, zullen we voor altijd leven, maar wij kunnen ervoor kiezen hoe volwassen we zijn als we het volgende leven binnengaan.
Baby’s zijn op zichzelf gericht en makkelijk af te leiden.
Als ze onrustig gaan worden, pakken we onze sleutels en leiden ze daarmee af en ze zijn voor een paar minuten afgeleid. Maar ook dat verveelt en meer dan eens geven de ouders dan de hele sleutelbos aan het kind, ook al weten ze dat dit niet zo verstandig is, gelet op de bacteriën die ze binnen krijgen. En als dat dan ook weer verveelt, en niets lijkt te helpen, kan het werken een fopspeentje in hun mond te stoppen.
Vorige week haalde ik Efeziërs 4:14 aan. Een kenmerk van geestelijke kinderen is dat ze nu hier en dan daar naartoe gaan; naar iedere ‘wind van leer’ luisteren. Veel christenen grijpen naar die geestelijke sleutelbos dat een poosje glimmend voor hun neus bungelt, om uiteindelijk die sleutelbos te pakken te krijgen. Men sabbelt er een poosje op, om daarna op zoek te gaan naar iets nieuws, wat hen weer even bezig houdt.
Jammer genoeg wordt de Heer zo hun dienstknecht, want Hij moet telkens opnieuw iets anders aan hen geven om ze mee af te leiden, totdat ze een punt bereiken dat ze volwassen wensen te worden. Dan kan Hij beginnen hen te helpen in hun groei.
Baby’s groeien vanzelf tot peuter, en zij worden vanzelf een kind, en een kind groeit vanzelf op tot een tiener, en daarna tot een volwassene. Geestelijk is dat niet zo. Wij kiezen ervoor te groeien, het is niet een proces dat vanzelf plaats vindt, en wij hebben te maken met de veranderingen zoals ze gebeuren. Wij kiezen voor de veranderingen. Wij kiezen ervoor te groeien. Wij kiezen ervoor juiste beslissingen te nemen. Wij kiezen ervoor als Christus te worden, of niet.
Als iemand beslist dat het te moeilijk is wat Jezus van hen vraagt – bijvoorbeeld iemand vergeven, of geen roddel te verspreiden, of zichzelf niet meer met de wereld te bezoedelen, enzovoorts – als dat te moeilijk voor hen is, zal Jezus doen wat Hij kan om hen tegemoet te komen waar ze zijn, maar Hij is dan wel beperkt in wat Hij in hen kan doen.
Focus…
Jaren geleden, toen de Heer mij bezocht, zei Hij dat Hij mij wilde leren hoe Hij mensen onderwijst. Ik was een jonge voorganger en had de Vader om wijsheid gevraagd. Een bevriende voorganger had tegen mij gezegd dat hij geen ‘counseling’ doet bij leden van zijn gemeente. Hij zei dat hij naar hen wilde luisteren, hen het Woord liet zien en wat het zegt, en dan aan hen vroeg terug te komen nadat ze het Woord gehoorzaamd hadden. Hij zei dat hij zelden iemand terug gezien had.
Maar een andere voorganger bracht uren en uren met mensen door, en vertelde mij in vertrouwen dat hij opgebrand was, omdat de mensen over het algemeen hun hart wilden luchten of een schouder wilden hebben om op uit te huilen, of wilden uitleggen waarom ze deden wat ze deden, in plaats van serieuze antwoorden op hun vragen te ontvangen.
Op een dag toen ik de Heer aan het aanbidden was, kwam Hij en zei dat Hij mij wilde leren hoe Hij mensen onderwijst, en dat zou veel vragen beantwoorden die ik de Vader gevraagd had. Hij sprak over geestelijke groei, wat ongeveer 30 minuten duurde. Hier een paar dingen die Hij vertelde:
Hij begon met het vertellen van de gebeurtenissen in Johannes 3 & 4
“Weet je nog, dat Johannes mensen doopte en dat de Farizeeën gehoord hadden dat Ik meer doopte dan hem? Toen ik dit vernam, verliet Ik Judea en ging naar Samaria, op Mijn weg naar Galilea. Weet je waarom Ik dat deed?”
Ik zei: “De tekst zegt dat U door Samaria moest gaan om in Galilea te komen, maar waarom koos U speciaal deze route?” Hij antwoordde: “Omdat Ik wist dat zij (de Farizeeën) Mij niet naar Samaria zouden volgen. Ik gebruikte hun vooroordeel als een filter, want als hun harten werkelijk berouwvol waren, zouden ze er geen probleem mee hebben gehad Mij te volgen naar Samaria. Maar zij weigerden zich te onderwerpen aan Johannes doop van bekering en wilden bekering overslaan en wel naar Mijn doop gaan, en dat kon Ik niet toestaan. Dus ging Ik weg. Leer dit: ik laat mensen niet in diepere dingen groeien tot en tenzij ze eerst gegroeid zijn in wat vóór hen ligt.”
“Vaak breng Ik de geheimen van iemands hart naar boven, zodat zij die dingen aanpakken, en zoals met de filter van Samaria, kunnen ze Mij niet in de diepere dingen volgen tot en tenzij zij die dingen aanpakken wat Ik op dat moment van hen vraag, zoals de Farizeeën Johannes doop van bekering moesten accepteren voordat ze verder konden gaan in Mij. En zoals de meesten van hen, maakt niet iedereen de keus in Mij te groeien door de zaken in hun hart aan te pakken.”
Hij ging hier wat op door en zei toen: “Een voorbeeld. Vaak vertel Ik iemand iets dat bedoeld is tussen ons tweeën te blijven. Wat je ‘slaapkamer geheimen’ zou kunnen noemen, en niet bedoeld is buiten de slaapkamer. Ik vertel hen iets dat bedoeld is tussen ons te blijven, maar dan bellen ze hun vrienden en vertellen wat Ik gezegd heb, of misschien dat tijdens een lunch met een vriend gedeeld wordt iets wat ik als intiem beschouw en dat tussen ons zou moeten blijven. Dus hebben ze laten zien dat ze dat niveau van intimiteit niet waardig zijn, en stop Ik voor een seizoen (op die manier) met hen te spreken…en geef hen zo de kans erachter te komen waarom hun geest gegriefd was toen zij dit deelden met anderen, wat hen in de war brengt, omdat ze weten dat het van Mij was, en niet begrijpen waarom hun geest gegriefd was. Dat is de reden.”
“En zij vragen zich een tijdje af waarom Ik niet meer zo intiem met hen spreek, al deel Ik natuurlijk nog wel andere dingen met hen. Maar weinigen willen ontdekken waarom dit zo is, wat laat zien hoe ze Mij waarderen en de intimiteit met Mij, of het gebrek daaraan.
Weet dat Ik zei dat de waarde die je geeft aan wat je hoort, de maat is hoe het terugkomt naar jou*. Als iemand niet waardeert wat wij samen hebben, maar het te grabbel gooit door het met anderen te delen, laat men Mij zien hoe weinig ze hun plek in Mij waarderen en onze tijd met elkaar.” (Op dit punt welden er tranen op in Zijn ogen, wat de passie waarmee Hij sprak weergaf.) * Marcus 4:24-25)
Ik was verbijsterd. Tot dan had ik nooit overwogen dat Hij werkelijk dezelfde is, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid. Dat Hij moeilijke gelijkenissen gebruikt en de vooringenomenheid van ons hart naar boven brengt, omdat Hij wil dat we teruggaan en leren wat we de eerste keer niet geleerd hebben – meestal is het niet de duivel die zaken naar boven brengt en ons daarmee bestookt, zoals wij denken, vaak is het de Heer die wil dat wij ons hart onder ogen zien en verder gaan in Hem, en Hij laat ons niet verder gaan totdat we onze les geleerd hebben. Ik zat sprakeloos.
Hij had net Zijn hart voor mij geopend en een emotie laten zien dat mij volkomen overrompelde. Ik had niet gedacht dat hij zo….menselijk….was. Het feit dat Hij intieme dingen deelt met mij en dat doet met anderen in het lichaam van Christus, en dan zo teleurgesteld is als we dat doorvertellen aan anderen, wat bedoeld was tussen Hem en ons te blijven, EN wetend dat dit voorturend gebeurd….was overweldigend.
Er viel een stilte tussen ons, wat minuten lang leek. Ik staarde naar Hem en Hij naar mij. Een deel van mij wilde Hem omarmen, een ander deel wilde voor Zijn voeten neervallen en spijt betuigen. Zelfs nu, als ik hierover vertel, wat ik nog nooit ergens gedaan heb, zeker niet het hele gebeuren van begin tot eind (en zal dat ook niet doen, dus vraag het niet), ook als is het een onderdeel, het gewicht ervan drukt op mij.
Hij houdt zo veel van ons en is voor de lange termijn in deze relatie. Efeziërs 2:7 zegt dat de Vader ons in de komende eeuwen de rijkdom van Zijn liefde voor ons zal tonen. Is het niet tijd dat we ons op Hem richten?
Volgende week meer over bovenstaande visitatie.
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
RSS Feed