Dag allemaal,
Het lichaam van Christus is een expert in het verbreken van de omgang met mensen over dingen die men doorgewerkt zou moeten hebben, en heeft jammerlijk gefaald in het verbreken van de omgang voor redenen die de Schrift in feite adresseert.

Weten wanneer en om welke reden omgang met iemand te verbreken, is het onderwerp van vandaag. Iemand in de Heer liefhebben is een kunst, wat wil zeggen dat er geen 2 situaties precies gelijk zijn, maar er zijn belangrijke zonden die het NT noemt als redenen om de omgang te verbreken. Paulus zet ze bij elkaar in een lijst, in 1 Korintiërs 5:11

De lijst
“Nu evenwel schrijf ik u, dat gij niet moet omgaan met iemand, die, al heet hij een broeder, een hoereerder, geldgierige, afgodendienaar, lasteraar, dronkaard of oplichter (oneerlijk in zaken) is; met zo iemand moet gij zelfs niet samen eten.” (vers 12-13: Staat het soms aan mij hen te oordelen die buiten zijn? Oordeelt ook gij niet alleen hen, die in uw kring zijn (het lichaam)? Hen, die buiten zijn, zal God oordelen. Doet, wie niet deugd, uit uw midden weg.”)

We moeten geen motieven beoordelen, maar wel de vrucht van iemands leven. Ik heb voorheen de zonde van hoererij geïdentificeerd als seks buiten het huwelijk. De context van Paulus’ schrijven was een man in de (huis) kerk die een voortdurende relatie met zijn stiefmoeder had. Alle gelovigen wisten ervan, maar niemand confronteerde hem ermee, en Paulus zei dat dit verkeerd was, want een levensstijl van hoererij, waar men geen berouw van heeft, is een reden tot afscheiden.

‘Geldgierig’ – dit woord betekent letterlijk ‘gretig meer willen hebben.’ Denk aan de ‘voorspoed’ leer en hoe hebzucht in veel kerken en in veel harten van mensen binnengeslopen is, vermomd als de zegen van God. Mensen proberen onheilige geesten van hebzucht/lust te vermengen met de Heilige Geest, en het resultaat is een onjuiste leer, dat appelleert aan het vlees en de emoties, in plaats van mensen op te wekken tot diepere groei als persoon in Christus en het ontwikkelen van een karakter dat op Christus lijkt.

‘Een afgodendienaar’ Afgodendienst in Paulus’ tijd hield onder meer in dat men seks had met tempel prostituees. Maar in het algemeen gesproken is een afgod iets waar iemand zich aan toewijdt, en dat tussen hem en God in komt te staan. Paulus noemt afgodendienaar direct na hebzucht, met een goede reden. Een afgodendienaar is iemand die iets of iemand verhoogd heeft als zijnde belangrijker dan God. Niet de incidentele verliefdheid of verdwaasdheid die men kan hebben voor een nieuwe auto of nieuwe schoenen of nieuwe vriend, maar iemand die een levensstijl heeft en het object van hun devotie het belangrijkst in hun leven vindt.

Ik had een vriend die heel trots was op zijn auto. Op een dag, terwijl hij aan het rijden was, vertelde de Heer hem dat hij afgoderij pleegde. Hij argumenteerde terug dat hij geen heilige dingen of beeldjes had, en ook niet tot heiligen bad. De Heer antwoordde eenvoudig: “Je hebt deze auto tussen Mij en jou in gezet.” Hij bekeerde zich van trots in zijn auto en onderwierp zich aan Hem in zijn hart.

‘een lasteraar’, Uitschelden, beledigen, misbruiken, is de letterlijke vertaling van het Grieks. Paulus definieert het woord hier niet, alhoewel ‘iemand die lastert’ vaak gebruikt wordt hier. Dit kan verbaal en mentale/emotionele misbruik zijn, met de implicatie dat het ook lichamelijk misbruik kan inhouden.

Ik moest een man die zijn vrouw sloeg, zeggen dat hij niet welkom was in de kerk. Ze hadden 5 kinderen en hij sloeg zijn vrouw zo erg, dat het bijna een maand duurde voor de blauwe plekken waren genezen. Ik, noch haar vrienden, konden haar zover krijgen dat ze hem verliet, en hij wilde zich hier niet van bekeren. Ze wilde niet begrijpen dat wanneer hij haar sloeg, hij het huwelijks verbond gebroken had, zo zeker als dat hij met een andere vrouw geslapen had.

 We probeerden haar naar een safe house te krijgen, om voor een tijdje bij hem weg te zijn, in de hoop dat hij tot bezinning zou komen en misschien counseling zou zoeken voor zijn boosheid en zijn misbruik, maar beiden wilden dat niet. Verdrietig, maar het was juist de omgang met hem te verbreken, terwijl zijn familie verwelkomd werd, die slachtoffers waren van het geweld.

‘Dronkaard’ dit is: ‘dronken zijn van wijn, onder invloed’.

Vandaag zouden we het ‘middelenmisbruik’ kunnen noemen, iemand die een levensstijl heeft of regelmatig dronken is, aan de drugs, etc. We moeten in liefde wandelen ten opzichte van hen die zo’n verslaving en levensstijl willen overwinnen. De sleutel hierin lijkt te zijn of mensen al of niet vooruitgang in Christus boeken richting het overwinnen van de zonden. Voor hen die zich christenen noemen, maar geen moeite doen zichzelf te oordelen, van hen moeten we ons afkeren, omdat zij weigeren het probleem zelf aan te pakken.

‘Oplichter’. Dit woord ‘harpax’ in het Grieks, betekent ‘grijpen, in beslag nemen, met geweld wegvoeren’. In vroegere tijden beschrijft het wat we nu een ‘enterhaak’ zouden noemen, een haak die vaak door vissers gebruikt werd. Het is het gooien van een haak, om iemand ‘aan de haak’ te slaan en hem binnen te halen. Dus is het een oplichter, oneerlijk in zaken, een leugenaar en bedrieger. Als je leest over ‘roofgierige’ wolven (wolven in schaapskleding)  dan is het dit woord. Iemand dus die anderen ten prooi neemt in de kerk, in zaken, of in het leven – ga niet met ze om.

Nogmaals, al deze zonden worden gepraktiseerd door mensen die zichzelf christenen noemen, maar een leven of een levensstijl hebben of onderhouden dat precies het tegenovergestelde is van we God en goddelijk noemen. Dit zijn mensen die hun hart in een bepaald gebied verhard hebben ten opzichte van God. Ze kunnen zeggen dat ze van God houden, en dat kan in sommige terreinen waar zijn, maar ze beschermen die bepaalde zonde, en weigeren zichzelf te oorden. Paulus zegt de omgang met hen te verbreken.

Zwak christen dom zou zeggen dat, omwille van dat deel van hun hart dat wel van God houdt, we de omgang met hen moeten voortzetten, maar er komt een moment dat je het hen mogelijk maakt in die zonde te blijven. De man die met zijn stiefmoeder sliep, hield zonder twijfel van God, in misschien 70% van zijn leven en hart, maar gebaseerd op de 30% waarin hij weigerde zich te bekeren, moest men de omgang met hem verbreken. Paulus zei dat die zonde de hele gemeente zou beïnvloeden, dus omwille van anderen, moest men die omgang verbreken.

Je richten op de 70% waarin ze van God houden en niets doen met de 30% dat potentieel dodelijk is voor hun geestelijk en moreel leven, is hetzelfde als een fysiek mishandelde vrouw, die zichzelf niet wil beschermen, ook al is ze opgenomen geweest in het ziekenhuis vanwege de mishandeling, maar bij hem blijft, omdat hij goed voor haar zorgt als hij nuchter is. Er komt een punt dat je moet gaan inzien dat zo’n iemand die 70% die ze zeggen van God te houden, gebruiken als een manipulatiemiddel om te doen wat zij willen. Die 30% zonde ruïneert hun, en jouw leven.

Maar wat als…
Maar wat als je iemand kent, of getrouwd bent met iemand, of voor iemand werkt, die past in één of meer van deze omschrijvingen? Wat nu als je van ze houdt en met hen wil werken om één of meer van deze zonden te overwinnen? Wanneer komt het moment dat je geen betrokkenheid meer hebt in hun leven aangaande dat gebied?

Laten we dieper ingaan op wat er gebeurt nadat jij die extra mijl in liefde gegaan bent, nadat jij voor de tweede keer je wang toegekeerd hebt, nadat jij van jouw spullen gegeven hebt, maar nu op een punt gekomen bent dat je moet beschermen wat er nog is en verder moet met waar God jou voor geroepen heeft.

Balans, balans
“En zelfs indien hij zeven maal per dag tegen u zondigt en zeven maal tot u terugkomt en zegt: ik heb berouw, zult gij het hem vergeven.” Lucas 17:4

Merk op dat er onmiddellijk berouw is na de zonde, wat wil zeggen dat die persoon probeert zijn leven te beteren, en in zo’n geval moeten wij met vergeving komen.

Maar wat nu als je die extra mijl gegaan bent, en zij vertonen vals berouw (onderwerp van volgende week) en dringen erop aan te continueren in hun zonde, en jij niet langer daarin mee kunt gaan? In Exodus 14:22 vertelde de Heer Israël 10 keer (in de loop van 13 maanden)  sinds ze uit Egypte vertrokken waren, dat ze tegen Hem gezondigd hadden, en Hij hen nu uiteindelijk zou geven wat zij wilden.

Een geschiedenis les: Na uit Egypte vertrokken te zijn, kwam men na 13 maanden bij de grens van het Beloofde Land aan. Bij de 10e afwijzing van Zijn Woord/Stem, in Numeri 14:22, gaf Hij hen wat ze zeiden dat ze wilden: sterven in de woestijn, een proces dat een zwerftocht van 40 jaar in hield. Maar de aanvankelijke reis naar de grens van het Beloofde Land duurde niet langer dan 13 maanden. (Kun je over lezen in Exodus 14, tot aan Numeri 14)

Israel had zijn hart verhard ten opzichte van de Heer – aan de buitenkant leken het liefhebbers van God te zijn, religieus. Ze hielden offers, door de priesters, hielden zich aan de spijswetten, en deden alles wat een goede Jood behoorde te doen – maar iedere kans die ze hadden in God te groeien, sloegen ze af. Dat is de reden dat na 10 keer, God hen liet hebben wat ze wilden.

In de laatste woorden van Stefanus, in Handelingen 7, vat hij dat tijdsbestek samen en zegt in vers 42: “En God keerde zich af”. (en gaf hen over te aanbidden wat zij wilden) en God keerde zich af. Het woord voor ‘keren’ hier, is ‘strepho’ en betekent ‘de rug naar mensen te keren’ en beschrijft wat God deed met Israel nadat ze 10 keer in 13 maanden tegen Hem gezondigd hadden, en daarvan geen berouw hadden.

Als je Numeri 14:40-45 leest, was het pas NA die 10e keer, NADAT God Zijn rug had gekeerd naar hen om hen te geven wat ze wilden, was het dat zij ‘berouw’ toonden. Toch bleef Zijn beslissing staan, Hij veranderde  niet van gedachten. Dat is het moeilijke, als we van iemand houden en wij op een punt gekomen zijn niet verder te kunnen, en zij beginnen te smeken en te huilen om hen terug te nemen, of weer thuis te laten wonen, of hen ‘nog 1 keer’ te helpen, om dan standvastig te blijven.

Maar toen de Heer Zich eenmaal afgekeerd had, had Hij zich omgekeerd en liet hen de gevolgen van hun zonde ondergaan.

Hoe kunnen we het verschil weten tussen oprecht berouw en vals berouw, zodat wij een juiste beslissing kunnen maken? Dat komt de volgende week…

Tot dan…

Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org.

Dag allemaal,
Vorige week heb ik gedeeld dat, correct gedaan, het verbreken van de omgang met een andere christen, slechts de reactie is op het verbreken van HUN relatie met de Heer in een bepaald gebied van hun leven. Wat we in het natuurlijke moeten doen om ons contact met hen te beperken, is het betreurenswaardige resultaat van hun daden.

Wat NIET te doen
Een vrouw die een studente was op de Bijbelschool waar ik toen de directeur van was, kwam voor advies naar mij toe. Een gezin had de gemeente waar zij naar toe ging, verlaten en de pastor vertelde de gemeente vanaf het podium dat dit gezin demonische problemen had en hij verbood iedereen met hen te praten, omdat het niet Gods wil was dat dit gezin zijn gemeente had verlaten.

Zij was een collega van de vrouw van dit gezin en zag haar dus iedere dag. Zij was zich niet bewust dat er demonische problemen waren, maar dit gezin had de gemeente verlaten vanwege constante druk en interne machtsstrijd. De studente vertelde dat het niet goed voelde wat de pastor verteld had, maar toch….Ik zei haar haar pastor te negeren, op zoek te gaan naar een andere gemeente, en een zo goed mogelijke vriendin voor deze vrouw te zijn als ze maar kon.

Hoe velen van ons die betrokken waren in een gemeente, dachten dat we levenslange vrienden hadden gemaakt daar, om helaas tot de ontdekking te komen, nadat we daar weg gegaan waren, dat onze ‘vrienden’ niets meer met ons te maken willen hebben – onze ‘vriendschap’ was alleen afhankelijk van het gaan naar dezelfde gemeente. Wat verdrietig, en zeker geen reden om contact te verbreken.

Haal deze van de lijst af van redenen waarom
In de afgelopen 2 weken heb ik teksten gedeeld waarin blijkt dat het niet juist is de omgang met iemand te verbreken omdat zij iets anders geloven betreffende op welke dag samen te komen, wat wel of niet te eten of te drinken. En alhoewel het zegt dat we meningen kunnen bespreken, het gesprek moet nooit een argument worden. Dus verschil van mening hebben is geen geldige reden, alhoewel je soms kunt meemaken dat iemand zijn of haar lievelings doctrine of argument voortdurend aan je wil opdringen – ter zelfbescherming moet je misschien dat contact verminderen.

Als we terug gaan naar de afgelopen weken, is de persoon waar we over denken contact mee te verbreken, iemand die uit het oog verloren heeft dat zij zelf allereerst verantwoording moeten afleggen aan de Heer. Ze zijn vergeten dat ze hun eigen geloof moeten uitwandelen, moeten laten zien, en dat we pogingen gedaan hebben vrede met hen te hebben, maar niet tot het punt dat we er zelf onder gaan lijden. En ze zien niet meer dat zij zichzelf alleen uit een bepaalde situatie kunnen halen – we kunnen proberen te helpen, maar zij moeten de moed verzamelen om de leiding over hun eigen leven te nemen, geestelijk en natuurlijk.

Als ze deze dingen niet willen doen, moeten wij verder met ons leven. We kunnen alleen die ene extra mijl met hen gaan, ons één maal laten slaan, en één jas geven – want wij zijn ook verantwoording schuldig aan de Heer, en wij moeten ook onze eigen wegen bewijzen, en in vrede leven, en onszelf uit onze situaties redden.

Maar hoe zit het met de ‘grote redenen’?
Vergeet niet dat ik een huiskerk netwerk leidt. En dat is nu precies de context van het hele Nieuwe Testament. Want de schrijvers van het Nieuwe Testament waren huiskerk leiders, schreven naar mensen in huiskerk, dus moet de context van het Nieuwe testament begrepen worden vanuit een woonkamer perspectief, niet vanuit een auditorium.

Dus toen Paulus 1 Korintiërs 5 schreef, over hoe zij iets aan de situatie gedaan hadden moeten hebben van de man die een seksuele relatie met zijn stiefmoeder had, was de situatie zo dat deze man in het huis van Justus* zat, samen met de anderen maaltijd had, het avondmaal had, net als de anderen – en iedereen wist van zijn zonden maar niemand confronteerde hem er mee. (* Handelingen 18:7)

Paulus zei: “…en gij zijt opgeblazen in plaats van u veeleer te bedroeven, en dus de bedrijver van die daad uit uw midden te verwijderen! Vers 2

Nu, DAT is een reden om omgang te verbreken. Maar vergeet niet wat ik vorige week noemde, over hoe Jezus met mensen om ging die Hem niet wilden volgen – Hij liep ze niet achterna, en in feite waren zij het die Hem niet meer wilden volgen. Dus iedere daad die het lichaam zou moeten nemen, zou alleen een bevestigende daad zijn van datgene wat die persoon al gedaan heeft. Laat hen niet jou de schuld geven van hun eigen gebreken en tekortkomingen.

De man in 1 Korintiërs 5 was klaarblijkelijk een Geest vervuld, in tongen sprekend, in water gedoopte gelovige in Jezus – hij had een disfunctioneel gezin en een even groot probleem met lust. Met name seksuele zonde wordt in de Bijbel genoemd als een reden tot het verbreken van de omgang met iemand, en ten dele, omdat het de anderen in gevaar brengt.

Waarom wordt deze zonde zo vaak genoemd?
In de volgende verzen gaat Paulus verder en vertelt hij de Korintiërs dit:

“Ik schreef u reeds in mijn brief, dat gij niet moet omgaan (nauw en gewoonlijk) met hoereerders (seksuele onreine mensen). Niet met de hoereerders uit deze wereld in het algemeen of de geldgierigen en oplichters en afgodendienaars, want dan zou men wel uit de wereld moeten gaan!”

Nu evenwel schrijf ik u, dat gij niet moet omgaan met iemand, die, al heet hij een broeder, een hoereerder, geldgierige, afgodendienaar (wiens ziel toegewijd is aan iets dat de plaats van God eigent), lasteraar, dronkaard of oplichter is; met zo iemand moet gij zelfs niet eten.”

1 Cor. 5:9-11 Amplified Versie)

De eerste instructie heeft te maken met ‘hoererij’.
Volgende week ga ik in op de andere dingen die Paulus opnoemt – verbaal grof zijn, schelden, lasteren, dronken zijn, oneerlijk in zaken, en dieven.

Paulus zei niet om te gaan met iemand die in seksuele zonde leeft. De reden dat ik zeg: in zonde leeft, en niet een eenmalige of sporadische zonde, is omdat de man in Corinthe een voortdurende relatie met zijn stiefmoeder had, zodat de hele gemeente het op een bepaald moment wist.

Het woord dat vertaald is als ‘hoererij’, wordt 15 keer in de KJV brieven genoemd als iets dat gelovigen moeten mijden. Het wordt weergegeven als een werk van het vlees, een eigenschap van een ongelovige en diens levensstijl. Dus waarom is ‘hoererij’ zo belangrijk, dat Paulus en anderen zeggen dat we niet moeten omgaan met iemand in die zonde?

Het woord ‘hoererij’ in het Grieks, is ‘porneia’ of ‘pornos’, en wil zeggen ‘illegale, onrechtmatige, seksuele gemeenschap’. Laat me het verschil uitleggen tussen overspel en hoererij. In Mattheüs 5:28 definieert Jezus overspel als een fantasie, van de verbeelding en gedachte proces. Hoererij is de fysieke voltrekking van die verbeelding.

Tempel aanbidding in de eerste eeuw hield in het offeren aan een god, en dan het offer te bezegelen, door seks te hebben met een tempel prostituee. Als je wilde dat jouw veestapel veel baby schapen en geiten zou krijgen, dan offerde je vlees (een dier) en had je seks met een tempel prostituee, hopend dat door jouw seksuele daad je de goden had geïnspireerd de dieren te laten paren – hetzelfde gold voor het zegenen van gewassen, een zaken deal, enzovoorts. Ik ga in mijn ‘Izebel Geest’ serie hier dieper op in, en het helpt te definiëren wat de ‘Izebel geest’ werkelijk is.

Paulus adresseert seks met tempel prostituees, in 1 Cor. 6:13-18: “het voedsel is voor de maag en de maag voor het voedsel, en God zal zowel het een als het ander teniet doen. Maar het lichaam is niet voor de hoererij, doch voor de Here, en de Here voor het lichaam. God heeft niet alleen de Here opgewekt, maar zal ook ons opwekken door Zijn kracht. Weet gij niet dat uw lichamen leden van Christus zijn? zal ik dan leden van Christus wegnemen om er leden ener hoer van te maken? Volstrekt niet! of weet gij niet, dat wie zich aan een hoer hecht, één lichaam met haar is? want hij zegt, die twee zullen tot één vlees zijn. maar die zich aan de Here hecht, is één geest met Hem.”

In het gunstigste geval
De seksuele daad is de fysieke voltrekking van een verbond dat in het hart gemaakt is tussen een man en een vrouw, en bij dit verbond, zoals bij alle verbonden, is God getuige (in andere culturen zijn het andere goden). Dus een man en een vrouw kunnen niet met elkaar ‘getrouwd’ zijn in hart, totdat en tenzij dat verbond van het hart voor God en/of Zijn afgevaardigde gezworen wordt en Hij er een getuige van is. Dat wil zeggen dat telkens wanneer een man en zijn vrouw gemeenschap hebben, het een bevestiging is van het verbond in hun harten.

Om die daad met een ander te plegen waar je geen verbond mee hebt, geeft niet alleen problemen in je hoofd en hart, maar het is een daad van verbreken van het verbond met jouw echtenoot/echtgenote – of met Christus, als je vrijgezel bent. De gekwetste echtgenoot/echtgenote kan erkennen dat het verbond verbroken is en echtscheiding aanvragen. De geheimenis van het verbond van je hart en de fysieke voltrekking daarvan, is een type van Christus en de gemeente, nu op mystieke wijze verbonden door de Geest, maar op een dag zullen we Hem zien en fysiek in Zijn aanwezigheid zijn.

Dus is hoererij voor een christen een klap in het gezicht van Jezus, een verbreken van het verbond met Hem, en dus een reden de omgang met die persoon te verbreken. Voor een christen is het plegen van hoererij een verbreken van het verbond met zijn of haar echtgenoot/echtgenote, en/of hun wandel met God – en dat is de reden dat Paulus in 1 Korintiërs 5, Jacobus en Petrus en de apostelen in Handelingen 15, en op andere plaatsen, zeggen niet om te gaan met iemand die regelmatig hoererij pleegt.

De oplossing voor hen is een erkennen van de 4 elementen die ik de afgelopen 2 weken genoemd heb, en een bekering. Men moet beseffen dat zij verantwoording schuldig zijn aan Jezus, alleen zij en de Heer. Begrijpen dat zij zelf hun geloof moeten uitwandelen en moeten laten zien. Beseffen dat wij geprobeerd hebben in vrede met hen te leven, maar de beslissing om voortdurend in zonde te leven, dwingt ons tot erkennen van de waarheid, dat zij in dit gebied niet meer met de Heer wandelen. En zij moeten zich realiseren dat zij zelf degene zijn die zich uit de klauwen van de vijand kunnen halen.

Als iemand worstelt met porno, gaan we dan met die persoon om?
Wat nu als iemand fantasieën koestert over iemand anders in (huis)kerk, tot het punt dat die ander zich ongemakkelijk voelt in diens nabijheid? Daarom zei Paulus tegen de Korintiërs, toen zij de man niet wilden confronteren: Weet je niet dat een weinig zuurdeeg het hele deeg zuur maakt?

Die persoon moet je misschien van de rest afscheiden, als diens persoonlijke strijd manifest wordt, zodat anderen zich ongemakkelijk gaan voelen door blikken of suggestief gepraat – dat is een reden hem te confronteren, met de 4 elementen hierboven genoemd. Vergeet niet dat zij allereerst ervoor kozen in dit gebied niet meer te willen groeien in de Heer, waardoor jij gedwongen bent actie te nemen, wat je liever niet wil, maar wat meer een reflectie is van beslissingen die alreeds genomen zijn.

Misschien moet die persoon een tijde wegblijven uit de (huis)kerk, misschien is persoonlijke bediening met een andere man nodig, als het om een man gaat, of met een vrouw, als het om een vrouw gaat – en persoonlijke begeleiding als men zich hiervan wil bekeren en bevrijd wil worden van lust, overspel, hoererij, totdat het gehele lichaam zich weer comfortabel voelt met die persoon in hun midden.

Dit was het voor nu….volgende week meer!
John Fenn

Dag allemaal,
Vorige week heb ik een fundamenteel begrip van het geloof gedeeld en wat ieders verantwoordelijkheid is.

Dit is inbegrepen:
1). Bewust zijn dat we allemaal persoonlijk voor Christus komen te staan om rekenschap af te leggen aan de Heer.

2). We moeten allemaal ons geloof uitwandelen, of ‘bewijzen’ en niet kritisch op anderen worden.

3). We moeten vrede najagen, maar daar niet zover in gaan dat we een deurmat worden, noch moeten we onszelf in het verderf storten terwijl we anderen helpen.

4). Men moet zichzelf herstellen van tweedracht, onvolwassenheid in het algemeen – niemand kan dat voor je doen.

Zelfmisleiding – 3 voorbeelden
Zelfmisleiding is als je het Woord kent, maar het niet doet. Weten wat juist is, maar het bewust niet doen.

1. Een voorbeeld: het Woord zegt dat als je niet werkt, je niet zult eten. Voor de meesten geen probleem, maar sommigen hangen liever de geestelijke reus uit dan dat ze moeite doen een baan te vinden, en die te houden, zelfs als ze er geen zin in hebben. Het is veel leuker en het stimuleert het ego om uren in sociale media door te brengen en te praten met of te bidden voor mensen in de supermarkt. Maar ondertussen hebben ze niets meer te eten en kunnen ze hun rekeningen niet betalen.

Dus vraag ik: Verbreken we het contact met christenen die alles vergeestelijken omdat ze liever de indruk geven druk te zijn met geestelijke dingen in plaats van te werken en zichzelf te kunnen onderhouden?

2. Het Woord zegt dat we onze onderlinge bijeenkomsten niet moeten verzuimen. Dus hoe zit dat met jouw vriend, die jij iedere zondagochtend uit zijn bed moet bellen zodat hij naar de kerk kan gaan, en je weet dat hij niet zou gaan als jij niet gebeld zou hebben. Is er een moment, of op welk punt hou jij er mee op de Heilige Geest te zijn en verbreek je de omgang met hem, zodat hij zelf zal beslissen of hij wel of niet naar de kerk zal gaan?

3. Het Woord zegt te vergeven als jij bidt. Stel dat je 2 vrienden hebt, die beiden niet met elkaar willen praten omdat ze allebei aanstoot aan iets genomen hebben, hoe lang probeer je hen te koppelen, ga je van de één naar de ander, in een poging hen met elkaar te verzoenen? Verbreek je uiteindelijk het contact met beiden, en gooi jij je handen in afschuw omhoog, verdrietig 2 vrienden verloren te hebben?

Wat is onze verantwoordelijkheid
In elk van deze 3 voorbeelden gaat het om mensen die het Woord kennen, maar weigeren het te doen. Doe je er juist aan de al te geestelijke vriend te confronteren met het feit dat hij een baan moet hebben en houden, en ga je niet meer met hem om totdat hij zichzelf kan onderhouden?

En wat als je een stapje terug neemt, en je de vriend op zondagmorgen niet meer belt, of jouw 2 vrienden niet meer probeert met elkaar te verzoenen, is die stap terug een daad van verbreken van de omgang met hen? En hoe voel jij je eronder als je gegriefd bent en verdrietig over de beslissingen die zij nemen en als je moet toezien hoe zij zichzelf schade aandoen?

Schuldgevoel
Ben je zeker genoeg in jezelf te weten dat je gedaan hebt wat je kon – je bent die extra mijl gegaan, maar verder kun je niet. Je hebt hen die andere wang toegekeerd, maar je laat je niet misbruiken. Je gaf van jezelf wat je kon, maar je kunt jezelf niet ruineren of uitputten. Kun jij daar vrede mee hebben?

Dit vraag ik je, voordat we gaan kijken naar de ‘grote redenen waarom’ we volgens het Woord de omgang met iemand kunnen verbreken. Als iemand opgegroeid is en altijd ieders dienstknecht geweest is, of als iemand altijd het gevoel heeft nooit genoeg gedaan te hebben, wat inhoud dat ze niet goed genoeg zijn, en ze het idee hebben dat als iemand naar de hel gaat, het hun schuld is. Of iemand is religieus opgegroeid en niet christelijk en denkt nu dat het christelijk is een deurmat te zijn, of een boksbal, of iemand zonder ruggengraat.

Sommige mensen groeien op en denken dat zij nooit gelijk hebben, ze doen zichzelf nooit gelden, en denken dat dit juist is als je een christen bent. Dus voor hen is het ‘omgang verbreken’ stilletjes te verdwijnen uit iemands leven, zonder een rimpeling in iemands leven te veroorzaken, ook al zien ze voor hun ogen dat die persoon zichzelf te gronde richt.

Waar is de balans?
Ga terug naar mijn 4 punten van vorige week, die ik hierboven opgenoemd heb. (Maak hen bewust van het volgende):

1. Weten deze mensen dat zij zelf allereerst rekenschap aan de Heer moeten afleggen over hun leven? Dat zij die verantwoordelijkheid hebben, omdat ze met een grote prijs gekocht zijn, en Hij van hen verwacht iets te doen met wat Hij voor hen deed? Ze zijn niet van zichzelf, ze werden gekocht met een prijs, dus wordt volwassen.

2. Weten ze dat zij hun eigen geloof moeten uitwandelen, en dat jij niet hun Jezus kunt zijn? Hij moet hun Bron zijn, niet jij. Beseffen ze dat jij een stapje terug gedaan hebt, zodat zij zichzelf kunnen leren te onderhouden, leren naar de kerk te gaan, of die ander te vergeven? Zij moeten het zelf uitwandelen, met Jezus.

3. Beseffen ze dat jij je best gedaan hebt voor hen, dat je een schouder was om op uit te huilen, een vriend waar ze hun verwonde emoties mee konden delen, een bondgenoot die hen aanmoedigde te doen wat juist is?

4. En tot slot, beseffen ze dat ze zichzelf moeten herstellen van de situatie? Is het tot de hongerige vriend doorgedrongen dat hij honger heeft, omdat hij, na ontslagen te zijn, niet bezig geweest is een andere baan te vinden?

Beseft de luie vriend dat hij of zij zelf moet beslissen of ze God zullen aanbidden met andere gelovigen, in wat we ‘kerk’ noemen?

Beseffen de vrienden die ruzie hebben, dat zij zichzelf uit de klauwen van de duivel kunnen halen, en dat jij dat niet voor hen kan?

Als we een stapje terug doen en iemand laten opgroeien, is dat een vorm van ‘omgang verbreken’.

Begrijp dat dit de basis is voor de ‘grote redenen’ die de Bijbel aangeeft waarom we de omgang met iemand verbreken.

Jezus verbrak omgang met mensen – deed Hij dat?
Heb je er ooit bij stil gestaan dat de Heer de rijke jongeling, die Zijn uitnodiging om een discipel te worden, afsloeg, niet achterna ging? Waarom ging Jezus hem niet achterna? Waarom liet Hij het toe dat de omgang met iemand, die Hem duidelijk kende, eindigde? (Mattheüs 19:16-22)

In Lucas 9:57-62 wil iemand Jezus volgen, maar Hij vertelt hem dat het een leven van reizen is, zonder thuisbasis. Iemand anders zei ‘ja’, maar vroeg Hem toe te staan eerst zijn vader te begraven. In die tijd werd een dode in een graf gelegd en rouwde men 7 dagen, daarna rouwde men de volle 30 dagen. Dan na een jaar, als het lichaam helemaal vergaan was, werden de botten verzameld, in een doos gedaan, en herbegraven.

Een cultuur les
De rabbi’s in de tijd van Jezus, leerden (incorrect) dat rottend vlees een middel tot verzoening voor de zonde was, dus het verzamelen van de botten en het herbegraven was opnieuw een tijd van rouw, maar daarna werd het een tijd van vreugde, omdat (vader) nu volledig verzoend was, en daarmee eindigde het rouwproces.

Naar alle waarschijnlijkheid (mijn mening) confronteerde Jezus deze lering, omdat Hij zei: ‘Laat de (geestelijke) doden hun doden begraven’. Het kon zo worden begrepen: ‘Jij hebt je vader alreeds een gepaste begrafenis gegeven, laat de geestelijke doden het proces afmaken, want zijn botten begraven heeft niets te betekenen, omdat hij alreeds dood is. Ik heb jou geroepen om Leven te prediken, dus wordt Mijn discipel en vertel het evangelie van Leven (of iets wat daar op lijkt).

Weer een ander wilde Jezus volgen, maar vroeg om eerst afscheid te kunnen nemen van zijn huisgenoten. Jezus liep geen van deze mensen achterna – Hij ging verder met wat Hij doen moest.

Afgezien van dit cultuurlesje, is het mijn punt dat we Jezus nooit achter mensen aan zien gaan, Hij doet niets meer dan een uitnodiging om een discipel te worden. Zelfs in Johannes 6:66-67, nadat Hij een moeilijk te begrijpen gelijkenis vertelde over het eten van Zijn vlees en het drinken van Zijn bloed, verlieten vele van Zijn discipelen Hem. Hij vroeg de 12 slechts: ‘Willen jullie ook weg?’ Nooit ging Hij iemand achterna.

En hier is het juiste perspectief:
In het contact verbreken met een gelovige, moet je het zo zien dat zij EERST de omgang met de Heer verbroken hebben in bepaalde gebieden van hun leven. Men doet het Woord niet meer. Als we hen daarom moeten confronteren of vertellen dat ze een andere gemeente moeten gaan zoeken, of een andere vriend, is dat omdat zij allereerst de omgang met de Heer in sommige gebieden van hun leven verbroken hebben.

Om het anders te zeggen: als jij die extra mijl met je vriend loopt, en dat is volgens de Schrift de limiet, maar zij blijven volharden in die zonde, dan zijn zij weggelopen, niet jij. Allereerst verbraken zij de relatie met de Heer en daarna met jou, doordat ze niet een dader van het Woord willen zijn. Welke actie je dan ook moet nemen om hun beslissing te handhaven, is slechts een reactie op hun zonde, en daarom hun fout en hun verantwoording ten opzichte van de Heer.

Wat we de volgende week gaan zien, is dat de omgang met iemand verbreken, een daad is om ons eigen geestelijk leven te behoeden, en/of het leven van een lichaam gelovigen. Net zoals Jezus, die weigerde de rijke jongeling achterna te gaan. Dat was voor Hem een daad van beschermen en behoeden van Zijn bediening en doel in het leven. Zo is dat ook bij ons. De man was welkom zich bij Jezus aan te sluiten, maar de Heer kon niet afgeleid raken van Zijn doel in het leven.

Een goede les voor ons, en daar gaan we volgende week mee verder.

Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org en email mij:
cwowi AT aol.com.

Dag allemaal,
Als christenen ergens om bekend staan, is het wel om kerksplitsingen en ruzie, geroddel en huichelarij. Deze serie gaat over wat de Schrift zegt wanneer we een relatie met iemand zouden kunnen of moeten verbreken…maar die redenen omvatten NIET het volgende voorbeeld:

Een pastor die overstuur was, vertelde mij zijn verhaal:
Voor zijn preekstoel, op het podium, stond een kleine tafel met een mooi kanten kleedje erop, en op dat kleedje stond een kelk en een broodschaaltje. Een paar weken nadat hij de voorganger was geworden, verplaatste hij de tafel naar vloerniveau, maar nog steeds voor de preekstoel.

Het resultaat van onvolwassenheid
Blijkbaar had de tafel met die kelk en schaal daar al jaren gestaan, was gedoneerd door een gezin, ter nagedachtenis aan hun grootvader, één van de stichtende oudsten van die gemeente. Het daaruit voortvloeiende oproer veroorzaakte een gemeente splitsing. Ja, dat is juist, twee van de oudsten namen bijna de helft van de gemeente mee naar een eigen ruimte, waar ze hun eigen podium hadden, met tafel en kelk en kleedje, zoals ‘het hoort’.

Een fundament leggen
De Schrift geeft redenen voor verbreken van de omgang met een gelovige, of iemand die beweert een gelovige te zijn, maar er niet naar leeft, maar dat heeft geen betrekking op het verplaatsen van een tafel van het podium. Maar voordat ik inga op wat de Schrift zegt wanneer en hoe we omgang kunnen verbreken, laten we eerst een fundament leggen, zodat we de context van de instructies begrijpen.

1) Persoonlijke verantwoording aan Christus – alles vloeit daaruit voort of is daarop terug te voeren
“Want wij moeten allen voor de rechterstoel van Christus openbaar worden, opdat een ieder wegdrage wat hij in zijn lichaam verricht heeft, nadat hij gedaan heeft, hetzij goed of kwaad.” 2 Cor. 5:10

We zijn ieder persoonlijk verantwoording schuldig aan God en individueel zullen we rekenschap moeten afleggen van ons leven in Christus. Dit is geen hemel of hel oordeel, dit is wat het zegt, een rekenschap geven van wat we gedaan hebben sinds we Christus’ geweldig offer ontvangen hebben en ons nieuw leven in Hem.

Op die dag kunnen we anderen niet de schuld geven. Geen ‘de duivel liet mij dat doen’, noch ‘ik was gebonden door de generatievloek’, en ook niet ‘als zus en zo anders hadden gedaan, dan had ik dat ook’. We zullen ook onze ware motieven niet meer verborgen kunnen houden voor iets wat we in ons leven gedaan hebben – we zullen zo transparant als glas zijn voor Hem.

Christus in ons is groter dan welke demon dan ook, groter dan iedere generatievloek, en bekrachtigt ons om alles te kunnen door Hem die ons kracht geeft. Er is niemand groter dan Hij die in ons woont, daarom zijn er geen excuses NIET een overwinnaar te zijn.

2) Ieder moet zijn eigen geloof toetsen (uitwandelen)
Vrije wil is een geschenk dat we moeten leren hoe te gebruiken, hoe voor te vechten en hoe er verantwoordelijk mee om te gaan.

“Ieder moet zijn eigen werk toetsen, dan zal hij slechts voor zichzelf stof tot roemen hebben en niet voor een ander. Want ieder zal zijn eigen last dragen.” Galaten 6:4-5

In Rome was een groot geschil over op welke dag men zou moeten aanbidden, of men een vegetariër moest zijn of vlees kon eten, of men wel of niet wijn kon drinken. Paulus noemde degenen die zeiden dat een bepaalde dag de juiste was, en zij die geen vlees aten, of wijn dronken, ‘zwak in het geloof’.  MAAR hij zei, wat ieder ook doet, zij doen het voor de Heer, dus oordeel elkaar niet over die persoonlijke keuzes.

Liefdeswandel – “De een gelooft, dat hij alles eten mag, maar de zwakke eet plantaardig voedsel. Wie wél eet, minacht hem niet, die niet eet, en wie niet eet, oordele hem niet, die wél eet. Wie zijt gij dat gij een anders (Jezus’) knecht oordeelt? Of hij staat of valt gaat zijn eigen heer aan…ieder zij voor zijn eigen besef ten volle overtuigd…Laten wij dan niet langer elkander oordelen, maar kom liever tot dit oordeel: Uw broeder geen aanstoot of ergernis te geven.

Ik weet en ben overtuigd in de Here Jezus, dat niets uit zichzelf onrein is; alleen voor hem die iets onrein acht, is het onrein…want het Koninkrijk Gods bestaat niet in eten en drinken, maar in rechtvaardigheid, vrede en blijdschap door de Heilige Geest. want wie door deze Geest een dienstknecht is van Christus, is welgevallig bij God, en in achting bij de mensen. Zo laten wij dan najagen hetgeen de vrede en de onderlinge opbouwing bevordert…”Romeinen 14:1-23

Men had soortgelijke kwesties in Corinthe over vlees dat geofferd was aan afgoden en dan in de restaurants verkocht werd en op de markten die rond de tempel gesitueerd waren. Sommige gelovigen waren overtuigd dat het een zonde was vlees te eten dat aan afgoden geofferd was, maar anderen zeiden in wezen, een hamburger is een hamburger – het maakt mij niet uit waar het vandaan komt.

Paulus zei hen: “…wij weten dat er geen afgod in de wereld bestaat, en dat er geen God is dan Eén…maar niet bij allen is die kennis. Want sommigen, in hun geweten nog niet los van de afgod, eten dit vlees als afgodenoffer en hun geweten dat zwak is, wordt erdoor besmet. Nu zal wat wij eten, ons niet bij God brengen…ziet toe dat deze bevoegdheid van u niet tot aanstoot voor de zwakken worde.” 1 Korintiërs 8:4-9

Het punt dat telkens weer gemaakt wordt, is dat een ieder van ons persoonlijke keuzes maakt over hoe we aanbidden en wat we eten en drinken, en dat is tussen ons en de Heer. Ieder van ons moet zijn eigen geloof in Christus uitwandelen. Persoonlijke keuzes zoals hierboven, zijn geen reden tot verbreken van de omgang met iemand.

3) We moeten de vrede najagen
“Aanvaard de zwakke in het geloof, maar niet om overwegingen te beoordelen.” ( niet om over meningsverschillen te strijden – Eng vert.)

“Zo laten wij dan najagen hetgeen de vrede en de onderlinge opbouwing bevordert.”

“Houd zo mogelijk, voor zover het van u afhangt, vrede met alle mensen.” 

“Gij daarentegen, o mens Gods, ontvlucht deze dingen, (de context is vluchten voor de liefde voor geld) doch jaag naar gerechtigheid, godsvrucht, geloof, liefde, volharding en zachtzinnigheid.”

“Maar wees afkering van de dwaze en onverstandige strijdvragen; gij weet immers dat zij twisten teweeg brengen.”

Romeinen 14:1, 19; 12:18; 1 Tim. 6:11; 2 Tim. 2:23

4) Als iemand een puinhoop van zijn leven maakt, is het ZIJN verantwoordelijkheid er uit te komen – niet dat van jou
Mijn naam is niet Heilige Geest. noch is dat jouw naam. Wij hoeven mensen niet te overtuigen van een zonde, noch hoeven we de motieven van iemand niet te beoordelen. WEL moeten we de vrucht van hun leven beoordelen.

Teveel willen dat anderen zich bekeren en veranderen, zonder de microscoop op hun eigen hart te richten. Ze willen de splinter uit het oog van een ander halen, en de balk in die van hun eigen oog laten zitten….hmmmm….wie zei dat ook al weer? (Matth. 7:3)

Eerst moet men zijn eigen hart en motieven onderzoeken alvorens naar een ander te gaan.

Als iemand onenigheid met een ander heeft, moet men allereerst zijn eigen hart onderzoeken, en niet de goedkeuring of medelijden van een derde zoeken, die het met jou eens is.

“met zachtmoedigheid de dwarsdrijvers bestraffen. Het kon zijn dat God hen gaf zich tot erkentenis der waarheid te keren, en, ontnuchterd, zich te wenden tot de wil van Hem, losgekomen uit de strik des duivels, die hen (door hun eigen wil – Eng. Vert.)gevangen hield.”  2 Timotheüs 2:25

Je kunt niet iemand helpen die boos is, ruziet, gekwetst is, klaagt of ongelukkig is, totdat en tenzij zij de waarheid gaan erkennen. Die waarheid is Gods waarheid – niet hun versie van waarom zij zich zo voelen als ze doen of waarom ze dit of dat gedaan hebben, noch hun redeneringen, zodat je hen beter zult begrijpen – de waarheid is ‘ik heb er een puinhoop van gemaakt’, vrij van alibi’s. Anders zij ze “…die zich ten allen tijde laten leren, zonder ooit tot erkentenis van de waarheid te kunnen komen.” 2 Timotheüs 3:7

De andere wang?
Als jij vrede zoekt, maar zij willen boos blijven op jou, dan is dat hun probleem. Zover het van jou afhangt, houd vrede met allen. Wel moeten we de andere wang toekeren, maar we hoeven geen boksbal te worden. We lopen wel 1 extra mijl met iemand, maar niet een hele marathon.

We moeten die ene extra jas geven, niet onze hele garderobe. In liefde wandelen is niet het geven van een handleiding, maar het geven van een uitgestrekte hand. Maar als men niet op zijn eigen twee benen wil staan, nadat de andere wang is toegekeerd, of die extra jas gegeven is, of een extra mijl met hem gegaan is – staan ze op zichzelf. Laat ze los en laat ze op hun eigen benen staan, want jij hebt gedaan wat je kon, en meer dan dat. Het is nu aan hen.

Als het gaat om onenigheid, zijn ZIJ degene die zichzelf uit de strik van de duivel kunnen halen, en merk ook op dat men door de duivel gevangen is, UIT EIGEN WIL. Wat een verschrikkelijke situatie om in te zijn – overgeleverd aan de genade van de duivel. Wow.

Volgende week de levensstijl en praktische voorbeelden van wat de Schrift beschrijft als redenen voor het verbreken van  omgang met iemand.

Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
en mail: cwowi AT aol.com