Dag allemaal,
De zomer dat ik 16 werd nam mijn moeder ons 4 kinderen en een nicht, die ook 16 zou worden, voor bijna een maand lang mee kamperen in Europa. Moeder had een volkswagen busje gehuurd en wij drie jongens sliepen in een tent en mijn moeder, onze nicht en mijn zusje sliepen in het busje. We begonnen onze reis in Amsterdam en maakten een lus naar beneden naar Rome toe, en weer terug – het veranderde mijn leven.
 
Toen we het Vaticaan bezochten, droeg mijn nicht een roze rokje waarvan de zoom enkele centimeters boven haar knieën viel. Bij het bereiken van de deur naar de St. Pieters Basiliek, werd haar de toegang geweigerd, omdat haar rok te kort was. Dit was het enige ‘nette’ kledingstuk dat ze mee op reis had genomen. We waren niet van plan iets te kopen dat over haar knieën viel, maar het was ook niet leuk om zo’n eind gereisd te hebben en dan weer weg te moeten.
 
Aanvankelijk was ze heel, heel erg beledigd, maar toen ze wat afgekoeld was, kreeg ze iets uitdagends over zich. Ze besloot dat ze hen wel eens even wat zou laten zien! En prompt trok ze haar rok een eind naar beneden, tot rond haar achterste; haalde haar blouse uit haar rok die nu (nauwelijks) haar ondergoed bedekte, en marcheerde door de deur met een rok die ruim beneden haar knieën viel. Eenmaal binnen, keek ze om en stak haar tong uit, en ondanks de bewakers aan de andere kant van de deur, trok ze haar rok weer omhoog tot normale lengte.
 
Als je een toeschouwer zou zijn en niet de regels van het Vaticaan in die tijd zou kennen, maar slechts toekeek wat mijn nicht deed, zou je niet helemaal begrijpen wat er zich plaats had gevonden. Er is ook een verhaal in de Bijbel over zomen, dat ook nergens op slaat als we de cultuur niet begrijpen. In 1 Samuël 24:1-8 wordt David achternagezeten door koning Saul, en hij en zijn mannen vinden een schuilplaats in de woestijn in een grote grot.
 
Koning Saul
De koning moest zichzelf ontlasten, dus zocht hij een rustig plekje en vond de grot – maar hij wist niet dat David en zijn mannen zich in die grot verborgen hadden!
 
Terwijl koning Saul bezig was, sloop David naar hem toe en sneed de zoom van zijn buitenste mantel af. De verzen 5-6 zeggen: “Daarna bonsde Davids hart (Davids hart veroordeelde hem – Engelse Bijbel), omdat hij Sauls slip had afgesneden. Hij zeide tot zijn mannen: De Here beware mij ervoor. Dat ik aan mijn heer, aan de gezalfde des Heren, dit zou doen, dat ik mijn hand aan hem zou slaan”.
 
Als jij en ik dit lezen, zien we een kapotte jas en vragen we ons af waarom David zich daar zo slecht over voelde; misschien denken we ook wel dat er vast wat meer achter zit, maar weten we niet wat. Dit is het:
 
In Numeri 15:37-40 & Deuteronomium 22:12 gebied de Heer dat men gedenkkwasten maakt aan de hoeken van hun klederen, wat het Woord van God vertegenwoordigt, zodat men telkens als men naar de kleding keek, de geboden van God zou herdenken. We kunnen dit vergelijken met de gebedssjaals en hun kwasten die we vandaag de dag zien, maar vroeger zaten die kwasten aan alledaagse kleding.
 
De gewoonte in de tijd van David, en we zien dat zelfs vandaag nog bij orthodoxe begrafenissen, was dat men bij de begrafenis van iemand de zoom van zijn kledingstuk afsneed, symboliserend dat de dode nu vrij is van de grenzen van de wet; men kon nu door gaan, naar God toe. David voerde de begrafenis ceremonie uit door de zoom van Sauls kleed af te snijden, daarmee zeggend dat hij er geweest is, en nu door kan gaan om te sterven – wat neer komt op: val dood, koning Saul.
 
Dat is de reden dat Davids hart hem veroordeelde, omdat hij zijn hand tegen hem uitgestoken had; als je dit gedeelte leest, zie je dat hij berouw had en zijn daad tegenover Saul bekende. David respecteerde de zalving, de gezagslijnen en hij was snel de zonde in zijn hart te bekennen door te reageren op zijn geweten.
 
De vriend te middernacht
Jezus gebruikte veel verschillende onderwijsstijlen om Zijn punt over te brengen en één daarvan was om 2 of 3 vergelijkingen op een rij te gebruiken om zo hetzelfde op verschillende manieren te zeggen. Dit is een voorbeeld van 3 leringen op een rij over hetzelfde onderwerp:
 
In Lucas 11;2-5 geeft Hij de discipelen een basis overzicht over een gebed in de Oud Testamentische vorm van die tijd, dat wij nu ‘het Onze Vader’ noemen. Het is geschreven in de ‘aorist’ tijd, wat wil zeggen dat het een doorlopend proces is en niet een enkele gebeurtenis. Het is geschreven als een verklaring van een continue proces, al hebben sommige versies van de Bijbel het uit de aorist gehaald en het veranderd in een serie enkelvoudige verzoeken, door toevoeging van ‘Geef ons…’. Maar dit zei Jezus dus: “Als je bidt, zeg Onze Vader in de hemel, heilig is Uw naam. Uw koninkrijk kome. Uw wil geschiede, gelijk in de hemel, alzo ook op de aarde. Geef ons heden ons dagelijks brood en vergeef onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren; en leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze”.
 
Dat is het – dat is het hele gebed in het evangelie van Lucas. Als je dat opnieuw leest als een continue proces, wordt het een gebed van nederigheid en dankbaarheid. Als een proces werkt de Vader zijn wil op aarde, als een voortdurend proces geeft Hij ons ons dagelijks brood, als een voortdurend proces vergeeft Hij ons als wij, als een voortdurend proces, anderen vergeven, en Hij, als deel van het proces in ons leven, leidt ons weg van verzoeking en Hij bevrijdt ons altijd van de boze. Als je hier tijd in doorbrengt, gaat het diep.
 
Het gebed van de Heer laat de goedheid van de Vader zien en Zijn voortdurende betrokkenheid in ons leven. Jezus volgt dat direct op met een gelijkenis om te laten zien wat de vader NIET is, in de verzen 5-9, de ‘vriend te middernacht’.
 
 “En Hij zeide tot hen: Wie van u zal een vriend hebben, die midden in de nacht bij hem komt en tot hem zegt: Vriend, leen mij drie broden, want een vriend van mij is op zijn reis bij mij aangekomen en ik heb niets om hem voor te zetten; en dat hij dan, die binnen is, zou antwoorden en zeggen: Val mij niet lastig, de deur is reeds gesloten en mijn kinderen en ik zijn naar bed; ik kan niet opstaan om ze u te geven”.
 
“Ik zeg u, zelfs al zou hij niet opstaan en ze geven, omdat hij zijn vriend was, om zijn onbeschaamdheid zou hij opstaan en hem geven, zoveel hij nodig heeft. En Ik zeg u: Bidt en u zal gegeven worden; zoekt en gij zult vinden, klopt en u ZAL opengedaan worden. Want een ieder die bidt, ontvangt en wie zoekt, vindt en wie klopt, hem zal opengedaan worden”.
 
Jezus zegt dat bij vrienden hier op aarde, het soms doorzettingsvermogen vraagt om te krijgen wat je nodig hebt, maar dat is niet het geval bij de Vader: vraag en je ontvangt, zoek en je zult vinden, klop en Hij ZAL jou opendoen.
 
Om Zijn punt nog duidelijker te maken, zou iemand nog enige twijfel hebben, vervolgt Jezus met een 3e punt:
“Is er soms een vader onder u, die, als zijn zoon hem om een vis vraagt, hem voor een vis een slang zal geven? Of, als hij om een ei vraagt, hem een schorpioen zal geven? Indien dan gij, hoewel gij slecht zijt, goede gaven weet te geven aan uw kinderen, hoeveel te meer zal uw Vader uit de hemel de Heilige Geest geven aan hen, die Hem daarom bidden?”
 
Merk op hoe Hij in het Onze Vader met de Vader begon, daarna overging naar de koppige vriend om te laten zien hoe de Vader niet is, en weer terugkomt op de goedheid van de Vader, door te wijzen op aardse vaders en de goedheid voor hun kinderen. De koppige vriend is geplaatst tussen de twee leringen over de goedheid en het geven van de Vader.
 
Het thema van deze week is één van de hemel en één van de aarde
De Vaders goedheid en de gevoeligheid van David in zijn hart en de dingen van de Geest, hebben met elkaar te maken. David was al gezalfd als koning, maar Saul was de huidige koning en David, toen zijn hart hem veroordeelde, deed wat juist was, ook al riskeerde hij hiermee zijn gezicht te verliezen en misschien zelfs zijn leven.
 
David schreef in Psalm 110, te beginnen bij vers 1: “De Here heeft tot mijn Here gesproken: Zet u aan mijn rechterhand, totdat Ik uw vijanden gelegd heb als een voetbank voor uw voeten”. De Here (Vader) heeft tot mijn Here (Christus) gesproken: Zit aan Mijn rechterhand, totdat Ik uw vijanden gemaakt zal hebben tot een voetbank voor Uw voeten.
 
Omdat David de Vader kende en wist hoe Christus gezeten zou zijn totdat alles aan Hem onderworpen was, bekeerde David zich, omdat hij wist dat hij te ver gegaan was en hij wachtte op zijn beurt om koning te zijn. Omdat hij de Vader kende was hij gevoelig voor de dingen van de Geest. Ken Hem! Praat met de Vader en luister dan naar Zijn zachte reactie, vaak zonder woorden, maar boekdelen sprekend.
 
Volgende week sluit ik deze serie af met een verhaal over een witte steen, en meer,
Tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
 

Dag allemaal,
Het eerste wat Chris doet, wanneer ik hem opgehaald heb bij het gezinsvervangend tehuis, is mijn telefoon pakken, want ik heb daar een hele lijst opstaan met kinderliedjes, en hij luistert daar naar tijdens het boodschappen doen. Dat zijn liedjes variërend van ‘The sound of Music’, Mary Poppins, Barney, Dora the Explorer, Mickey Mouse en christelijke liedjes, zoals ‘The Donut Man’ en anderen.
 
Op een dag, toen hij mijn telefoon vast had en naar Mickey Mouse luisterde, en de albumhoes zag van Mickey en zijn vrienden, zei hij dit: “Kijk, pa, Mickey’s oren lijken op die dan jou!”
 
Ik nam aan dat hij een grapje maakte, dat mijn oren zo groot en rond waren als die van Micky, maar hij kon ook bedoelen dat Mickey Mouse oren heeft die lijken op mensenoren. Ik antwoordde: “Dat doet het, nietwaar? Mickey’s oren lijken op die van mij?” En hij reageerde daar met een lach op en zei: “Yep, uh, huh” en lachte, en ik lachte met hem mee. Ik denk dat hij een grapje maakte, maar misschien…
 
Geschiedenis, cultuur of Gods gebod?
Zowel Paulus als Petrus vertellen ons: “Heel de Schrift is door God ingegeven”* en “…heilige mensen van God, door de Heilige Geest gedreven, hebben gesproken”.
(* 2 Timotheüs 3:16, 2 Petrus 1:21)
 
Heel de Schrift werd door God geïnspireerd, maar dat wil niet zeggen dat de hele schrift het gebod van God is. Toen David het dak opging en zag dat Bathseba zich baadde*, is dat voor onze informatie, niet een gebod om hetzelfde te gaan doen. Soms is iets geschiedenis, de cultuur of zijn het zaken waar wij bij moeten leven. *2 Samuel 11.
 
Onderscheid maken wat wat is, is niet altijd gemakkelijk, zoals bij Chris, toen hij zei dat de oren van Mickey Mouse op die van mij leken – zei hij dat hij oren heeft zoals ieder ander, of dat mijn oren net zo groot en rond zijn als die van Mickey Mouse? Zijn gelach vermoedt het laatste, maar zonder zijn opmerking in de omringende context te zien, weet je het niet zeker.
 
Dus toen Paulus zei: “…evenzo dat de vrouwen zich sieren met waardige klederdracht, zedig en ingetogen, niet met haarvlechten en goud of paarlen en kostbare kleding – maar zo immers betaamt het vrouwen, die voor haar godsvrucht uitkomen – door goede werken…”, is dat dan een gebod of iets cultureels? We moeten de context begrijpen om te kunnen bepalen of het een gebod is of slechts de cultuur van die tijd. 1 Timotheüs 2:9-15
 
De afgelopen jaren is mij meermalen de vraag gesteld of vrouwen hun haar mogen vlechten, en altijd vanuit West-Afrika. De geschiedenis daarachter is, dat jaren geleden één of meerdere vrouwen beweerden de hel gezien te hebben en zij rapporteerden dat er vrouwen in de hel waren omdat zij hun haar gevlochten hadden, wat grote bezorgdheid veroorzaakte en iets is dat vandaag de dag nog steeds geleerd wordt.
 
Hoe kunnen wij het Woord recht snijden, tussen gebod en cultuur?
Het fundamenteel begrip is dat Christus in ons woont – dat wij nu de tempels van God zijn. Paulus zei “Zo kennen wij dan van nu aan niemand naar het vlees. Zo is dan wie in Christus is, een nieuwe schepping*. En hij zei tegen de Galaten “Er is geen sprake van Jood of Griek, van slaaf of vrije, van mannelijk en vrouwelijk: gij zijt allen immers één in Christus Jezus.* en “Besneden zijn of onbesneden zijn betekent niets, maar of men een nieuwe schepping is.* 2 Corinthiërs 5:16-17, Galaten 3;28, 6:15-16
 
Dat betekent, in termen van wat Christus voor ons deed, dat we allemaal gelijk zijn, mannelijk en vrouwelijk, van de hoogste in de maatschappij tot de laagste, we zijn allen gelijk omdat we gered zijn door hetzelfde bloed van Jezus en we zijn nieuwe scheppingen in Hem.
 
Er is daarom niets dat wij kunnen doen, kunnen verbeteren of aanvullen aan Christus in ons. Niets wat we dragen of hoe we ons haar hebben, voegt iets toe aan Christus in ons. Hoeveel geld we ook geven, niets kan iets toevoegen aan wat Christus in ons is. De Vader gaf ons Zijn Zoon, die nu door de Geest in ons woont; wat zouden wij daar nog aan kunnen toevoegen of verbeteren? Niets. Leef dus gewoon.
 
Maar deze geestelijke waarheden moeten binnen de verschillende culturen toegepast worden, wat inhoudt dat er cultureel misschien beperkingen zijn aan die vrijheden en gelijkheden
 
Paulus zei tegen de Romeinen* en Corinthiërs* dat een afgod op zich niets voorstelt, maar dat ‘die kennis niet bij allen is’, dus zei hij anderen geen aanstoot te geven aan hen die een zwakker geloof hebben, door geen vlees te eten dat aan afgoden geofferd is, of die ervoor gekozen hebben op een bepaalde dag bij elkaar te komen, of die vegetariërs zijn – gebruik je vrijheid niet om je broeders en zusters te kwetsen, waar Christus ook voor stierf en opstond uit de dood. Romeinen 14, 1 Corinthiërs 8:4,7, 2 Corinthiërs 10:23-33
 
Op dezelfde manier vertelt hij de vrouwen in Efeze hun haar niet te vlechten, noch kostbare sieraden te dragen, omdat het in die tijd de gewoonte was dat vrouwen van aanzien hun haar vlochten. Bovendien deden ze vaak gevlochten pruiken bovenop hun eigen haar, doorweven met sieraden. Ook naaide men soms sieraden in de kleding, wat vandaag ook wel gedaan wordt. (Het boek “Caesar’s Wives” by Annelise Freisenbruch geeft goed de geschiedenis weer, inclusief cultureel gebruik van gevlochten haar/juwelen)
 
Paulus zei tegen de vrouwen in Efeze in 1Timotheüs 2:9-15 niet te pronken met hun rijkdom, wat de gewoonte was in die tijd, maar om liever hun ‘geestelijke rijkdom’ zo te zeggen, te laten zien in hun harten en levens voor de Heer.
 
Opmerking: Mensen beweren allerlei ervaringen te hebben en allerlei dingen te zien, maar zelfs als die ervaringen echt zijn, kunnen mensen die onvolwassen in leeftijd of karakter, of ongegrond in het Woord zijn, of die religieuze tradities hebben, de echte ervaringen in de Geest bezien door getinte glazen van hun leeftijd, cultuur en religieuze achtergrond.
 
Zo kan het gebeuren dat een 4 jarige jongen zegt dat hij zag dat alle mensen in de hemel vleugels hebben. Of je hebt een klein meisje dat een tekening van Jezus maakte waarin Hij er knap uitzag en geromantiseerd en die beweerde dat Hij er zo uitziet – en het jongetje was het met haar eens. Het zijn kinderen, dus zien zij dingen door de filter van onvolwassenheid of jeugd. (Jezus lijkt het meest nog op het omgekeerde beeld van de lijkwade van Turijn. Hij is niet knap, maar ziet er heel gewoon uit en heeft een uiterlijk waaraan je kunt zien dat Hij veel doorstaan heeft)
 
Sluier en stil zijn?
In 1 Corinthiërs 11:1-16 gaat het over vrouwen in Corinthe die hun vrijheid in Christus misbruikten en daardoor de plaatselijke cultuur geweld aandeden; de vrouwen deden hun sluiers af, omdat ze in Christus vrij waren.
 
Maar in die tijd was een sluier te vergelijken met onze trouwring; dus voor ons zou het zo zijn dat de getrouwde vrouwen, op het moment dat ze in de (huis) kerk kwamen, hun trouwringen afdeden. Dat was niet alleen een schande voor henzelf, maar ook voor hun echtgenoten, voor God, voor de engelen die belast zijn met hun huwelijk en huis, voor de mensen die aanwezig waren, en de plaatselijke gewoonten! Paulus zei dus: Dames, doe je sluier weer om, ook al heb je de vrijheid die niet te dragen.
 
In dit Bijbelgedeelte noemt hij het drie maal een gebruik, en dat zij zichzelf moeten oordelen*. Ook zegt hij tegen de vrouwen dat ze mogen bidden en profeteren in de bijeenkomsten, zolang ze maar op de juiste wijze gekleed zijn*. Vaak vergeet men dit feit, wanneer ze 3 hoofdstukken verder zijn en het onderwerp vervolgens gaat over orde en het om de beurt iets delen in de (huis)gemeentes. Hij zegt tegen de vrouwen dat ze hun mannen thuis om opheldering moeten vragen als ze iets niet begrijpen, vanwege de rust in de bijeenkomsten. Sommigen denken daarom dat vrouwen niet mogen spreken in de diensten – fout – kijk naar de context, de cultuur en de geschiedenis!
 
In Handelingen 18 lezen we dat er 3 culturen – Romeinen, Grieken en Joden – ineens samenkwamen in het huis van een Romein, Justus genaamd, wat leidde tot verwarring. Vandaar Paulus’ instructies over ode en om de beurt iets delen en beleefdheid als men gast is in iemands huis. *1 Corinthiërs 11;5-6, 13, 16; 14:26-40
 
Hij zou ze niet zeggen dat ze konden bidden en profeteren, in hoofdstuk 11, om even later in hoofdstuk 14 te zeggen dat ze zich stil moeten houden – cultuur en context is alles. Hetzelfde geldt voor het gedeelte in 1 Timotheüs 2:9-11 waar hij vrouwen vertelt niet te pronken met hun rijkdom door het haar te vlechten en veel sieraden te dragen, om even later te zeggen dat ze de man niet mag overheersen: Onderwijzen, spreken en profeteren met instemming van de echtgenoot in echtelijke harmonie is prima, maar zij misbruikten hun vrijheid in Christus ten koste van de plaatselijke cultuur, echtelijke vrede en orde en dat deed hen schade en tevens de verspreiding van het evangelie.
 
Oke, ik ben niet toegekomen aan het afknippen van de zoom, maar dat en meer is voor volgende week,
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
 
 

Dag allemaal,
Barb’s vader stond erom bekend dat hij woorden op een verkeerde manier gebruikte of woorden volkomen verkeerd uitsprak, wat tot grote hilariteit van ons allen was.
 
Op een keer werkte hij aan iets, maar kon het niet repareren, en ik liep naar hem toe om te vragen hoe het ging. “Ik snap niet wat er fout is, ik ben geconstipeerd hierover! ”, zei hij in grote ergernis, niet beseffend dat hij bedoelde te zeggen “Ik ben gefrustreerd!” (denk ik, maar we wisten nooit precies wat hij bedoelde als hij zoiets zei). Ik grinnikte in mezelf om wie hij toen was, mijn toekomstige schoonvader.
 
Barb erfde dat woorden-door-elkaar halen gen, wat mij (en haar) de ruim 50 jaar dat we elkaar kennen, reden tot vermaak gegeven heeft. (Wij kennen elkaar vanaf ons zevende jaar)
 
Onlangs maakte ik wat Chorizo (choe-rees’oh) saus. Chorizo is een Mexicaanse saus, aardig pittig, rood van kleur vanwege de paprika en chilipoeder, en wordt vaak geserveerd met eieren of kip. Over het algemeen vertrouw ik sauzen niet, omdat ik geen oren, tongen of andere delen in mijn saus wil, dus maak ik het zelf, zodat ik weet wat erin gaat. Ik vind het vooral lekker met eieren, ’s ochtends, of ik eet het samen met Huevos Rancheros (zoek dat op als je het niet kent).
 
Het probleem is dat Barb Chorizo (choe-rees’oh) niet kan uitspreken. Als ze vraagt of we nog wat hebben, vraagt ze naar ‘Cho-Zorro,’ wat mijn saus laat lijken op een 19e eeuwse Mexicaanse volksheld, die een grote ‘Z’ op zijn eten kerft! (Zorro is een Mexicaanse held van literaire roem; er zijn meerdere films over hem gemaakt)
 
Chorizo of Cho-Zorro, allebei weten we dat we het over mijn eigengemaakte Mexicaanse saus hebben.
 
Maar dat is niet altijd het geval met Bijbelgedeeltes
In deze serie zal ik veel gedeeltes uit de Bijbel in hun Joodse en Romeinse cultuur en geschiedenis plaatsen, omdat velen niet hebben geleerd de Bijbel in de context te lezen, met als gevolg dat ze bijvoorbeeld geloven dat een gedeelte over ‘Cho-Zorro’ gaat, terwijl het in feite over Chorizo spreekt.
 
Wat Jezus in het zand schreef
In Johannes 7:2 lezen we dat Jezus naar Jeruzalem ging, om het Loofhuttenfeest te vieren. Loofhuttenfeest viert dat God onder de mens woont en is de laatste van de 7 Bijbelse feesten die we in Leviticus 23 vinden. Johannes 7:37-39:
 
“En op de laatste, de grote dag van het feest, stond Jezus en riep: Indien iemand dorst heeft, hij kome tot Mij en drinke! Wie in Mij gelooft, gelijk de Schrift zegt, stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien. Dit zeide Hij van de Geest, welke zij, die tot geloof in Hem kwamen, ontvangen zouden; want de Geest was er nog niet, omdat Jezus nog niet verheerlijkt was”.
 
Terwijl dit op zichzelf al prachtig is, krijgt het nog meer betekenis als we de culturele context begrijpen. Een ceremonie binnen het Loofhuttenfeest is de ‘Beit Hashoevah’ of ‘Huis van het Waterschenken’, en werd de hele week van het feest dagelijks uitgevoerd.
 
Terwijl er in de tempel geofferd werd, ging een groep priesters via de Oostelijke Poort van de tempel naar een nabijgelegen vallei om wilgentakken af te knippen. Deze takken waren ongeveer 7,5 meter lang; de priesters maakten een colonne waarbij ieder een tak vasthield. Terwijl ze naar de tempel teruggingen, liepen ze naast elkaar en zwaaiden samen de takken heen en weer.
 
Dit in eenheid zwaaien met de takken, creëerde een ruisende wind, symbolisch voor de Heilige Geest. Terwijl dit bezig was, verlieten de Hogepriester en zijn assistent via de Water Poort de tempel, naar het bad van Siloam en vulden een gouden waterkruik met water, bekend als ‘Mayim Hayim’, of ‘Levend Water’. De Assistent vulde een zilveren kruik met wijn. Merk op: Zilver in het OT staat altijd voor rechtvaardigheid en goud voor puurheid en heiligheid.
 
De priesters met de wilgentakken liepen 7 keer om het altaar heen, terwijl er dieren geofferd werden. Daarna legden zij hun takken bovenop het offer en vormden zo een tent of sukka over het offer. Terwijl dit plaatsvond, schonk de Hoge priester het levend Water uit over het offer, terwijl zijn Assistent de wijn uitgoot, en de mensen zongen samen Jesaja 12:3: 
“Dan zult gij met vreugde water scheppen uit de bronnen des heils”. (Het Hebreeuwse woord dat hier gebruikt wordt, is Yeshua, redding, want dat betekent de naam Jezus of Yeshua)
 
En daarom riep Jezus, Yeshua, met luide stem dat Hij de Bron van levend Water was, op die laatste dag van het feest. Iedereen die toehoorde, begreep dat Hij zei dat Hij die viering in het vlees was. Daarom wilde men Hem arresteren (7:44), en anderen verwonderden zich.
 
Maar wacht, er is nog meer!
Tijdens de week van het Loofhuttenfeest en het Levend Water, lazen de priesters meerdere gedeelten over het levend Water, en op de dag na het feest, wat de 8e dag was (Shemini Atzeret), was er een viering, genaamd ‘Simchat Torah’ oftewel ‘Verheugen in de Torah Woord)’.
 
De hele week vierde het hele land Loofhuttenfeest, God woont bij de mens. Ieder van deze 7 dagen vierde men tevens dat Hij het levend Water is, door de Geest, gezien in de wind die veroorzaakt werd door de wilgentakken, en op de 8e dag kwam alles samen en verheugde men zich in het Woord.
 
Johannes 8:1-2 zegt dat de volgende ochtend, de dag na het feest, op de 8e dag terwijl met de dag vierde van ‘Verheugen in het Woord’, Jezus in de tempel kwam en een vrouw betrapt op overspel, naar Hem toegebracht werd, en Hem werd gevraagd: 
“…in de wet heeft Mozes ons bevolen zulken te stenigen; Gij dan, wat zegt Gij?” Dit zeiden zij om Hem in verzoeking te brengen, opdat zij iets hadden om Hem aan te klagen. Maar Jezus bukte neder en schreef met de vinger op de grond”.
 
“Doch toen zij Hem bleven vragen, richtte Hij Zich op en zeide tot hen: Wie van u zonder zonde is, werpe het eerst een steen naar haar. En weer bukte Hij neder en schreef op de grond. Maar toen zij dit hoorden en in hun geweten overtuigd waren (Staten vertaling), gingen zij weg, de één na de ander, te beginnen bij de oudsten tot de laatsten; en Jezus werd alleen achtergelaten, en de vrouw die in hun midden stond”. Johannes :5-9
 
Wat schreef Hij dan?
Eeuwen lang hebben mensen zich dat afgevraagd, maar ik denk dat het antwoord hierop te vinden is in het Feest zelf. Want op alle 7 dagen van het Loofhuttenfeest, werd er onder andere één gedeelte gelezen, namelijk Jeremia 17:12-13: 
“Troon der heerlijkheid, van ouds verheven, plaats van ons heiligdom, Here, allen die U verlaten, zullen beschaamd worden; wie afwijken zullen in de aarde geschreven worden (hun namen), omdat zij de bron van levend water, de Here, verlieten”.
 
Het schrijven van namen in het stof van de aarde staat in contrast met het schrijven van de namen van de gelovigen in het Boek des Levends, en Jeremia maakt het punt dat hun namen, of hun levens, die in de aarde geschreven worden, gedoemd zijn en vergeten worden, zoals een briesje wind stof van de aarde doet wegblazen.
 
Dit verklaart waarom zij allemaal overtuigd werden in hun geweten (allen die U verlaten zullen beschaamd worden), van de oudste (die het meest gezag had, meeste zonden, en degene die het executiebevel voor de vrouw zou initiëren) tot de jongste.
 
Maar let eens op de verzen hierna, de verzen 14 en 15, want dit ontving de vrouw toen Jezus tegen haar zei dat Hij haar niet veroordeelde:
 
“Genees mij, Here, dan zal ik genezen zijn; help mij, dan zal ik geholpen zijn, want Gij zijt mijn lof! Zie, zij zeggen tot mij: Waar blijft het woord des Heren? Laat het toch komen!”
 
Als dat jou geen ontzag voor God geeft, wacht dan, want er is meer
Het Loofhuttenfeest werd ook wel ‘Feest van Inwijding’ genoemd, het ‘Feest der Lichten’, en ‘Het Seizoen van Blijdschap’ omdat Salomo de inwijding van de tempel op dit feest afrondde. Het was toen de gewoonte 4 grote lampen te plaatsen in de tempel, waarvan de grootste het ‘Licht der Wereld’ genoemd werd.
 
Daarom zei Jezus in Johannes 8:12: “Ik ben het licht der wereld”. Zijn uitspraken over de ‘Bron van levend water, het Licht der wereld, en het schrijven in de grond, komen nu veel meer tot leven! Ik hoop dat dit een zegen voor je is. Iedere keer als ik die hoofdstukken lees, raakt het mij en dat wilde ik graag met je delen.
 
Volgende week: sluiers, het vlechten van haar, de zoom van een kleed afknippen…opwindend! Maar voor nu heb ik zin in wat Cho-Zorro. Zegen,
 
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
 

Dag allemaal,
Vorige week heb ik het over 3 mensen gehad die hun oude manier van denken kruisigden, zodat ze nieuwe gedachten konden gaan denken: De tiener die winkeldiefstallen pleegde en met de verkeerde vrienden omging, het meisje dat een losbandig leven leidde om de leegte in haar hart te vullen, hopend dat iedere jongen waar ze seks mee had, de ‘ware’ zou zijn, en de corrupte zakenman, die contant betaald wilde krijgen en dus geen inkomen opgaf bij de belasting.
 
Alle 3 brachten zij hun oude gedachten naar het mentale kruis, om zo nieuw leven in hun gedachten te kunnen krijgen: De tiener stopte met stelen en verbrak zijn vriendschap met die jongelui, ondanks de beschimpingen en het hoongelach. Het meisje hield haar relaties puur en richtte zich op het leren kennen van haar hemelse Vader, al werd ze nu door haar vrienden en de jongens waar ze eens mee sliep, afgewezen. De zakenman vroeg er niet meer naar contant betaald te krijgen en als dat wel gebeurde, noteerde hij dat op de juiste manier, terwijl zijn collega’s hun hoofden schudden en er niets van begrepen dat hij nu ineens ‘religieus’ geworden was.
 
Aan het eind vroeg ik wat er gebeurd zou zijn als zij die gedachten niet gekruisigd hadden
Stel nu dat die 3 mensen bleven wandelen met de Heer, maar dat ieder in hun specifiek gebied openbaring van God afwees en koppig bleef weigeren die oude gedachten te kruisigen? Stel nu dat zij die oude gedachten bleven houden en die juist beschermden? Misschien omdat ze graag geaccepteerd wilden zijn. Misschien omdat ze genoten van het gevoel dat die zonde hen gaf. Of misschien omdat ze dachten dat ze geen plezier meer zouden hebben als ze het zouden opgeven.
 
Ze zijn nog steeds gelovigen, maar de eerste steelt nu nog af en toe en houdt zijn vrienden aan, terwijl hij ook naar de kerk en naar christelijke concerten gaat. Het jonge meisje houdt van God, maar ook van de aandacht en het tijdelijk genot dat ze heeft van de seksuele contacten, en zij houdt zichzelf voor dat ze nu kieskeuriger is met wie ze slaapt. De corrupte zakenman lijkt aan de buitenkant een leider in zijn gemeenschap te zijn, maar in dit ene gebied staat hij niet toe dat God zijn gedachten beïnvloedt.
 
Als iemand openbaring van God in een bepaald gebied van zijn leven afwijst, en vast blijft houden aan zijn oude gedachten, zullen die gedachten zich openbaren als incidentele daden, die daarna regelmatige gewoontes worden, om daarna een levensstijl te zijn, en die persoon is dan ‘verdoofd’* in dat gebied – de gedachte is een bolwerk geworden. *Efeziërs 4:19
 
Hoe bolwerken ontstaan – het niet kruisigen van verkeerde gedachten
Er is een gedeelte in 2 Korintiërs 10:4-5 dat vaak gebruikt wordt in onderwijs over ‘geestelijke oorlogsvoering’, maar vaak gedeeltelijk verkeerd uitgelegd wordt.
 
“…we trekken niet ten strijde naar het vlees, want de wapenen van onze veldtocht zijn niet vleselijk, maar krachtig voor God tot het slechten van bolwerken, zodat wij de redeneringen en elke schans, die opgeworpen wordt tegen de kennis van God, slechten en elk bedenksel als krijgsgevangene brengen onder de gehoorzaamheid aan Christus…” 2 Korintiërs 10:4-5
 
De wapenen van onze veldtocht zijn voor het neerhalen van mentale bolwerken, die redeneringen zijn; geen demonen. Zo kruisig je gedachten. Jij haalt ze neer als zij zich opwerpen tegen openbaring en kennis van Gods gedachten over dat onderwerp.
 
Het woord ‘bolwerk’ betekent ‘vesting’- het is een militaire term: iemand zoals dat jonge meisje, of die corrupte zakenman met goddeloze gedachten, bewaakt die gedachten, zoals een militair een fort of kasteel verdedigt: argumenterend en je hielen in het zand zetten om weerstand te bieden tegen andere meningen of ideeën.
 
Deze gedachten zijn bolwerken, die door die persoon verdedigd worden, zodat Gods gedachten en die van anderen over een bepaald onderwerp, buitengesloten blijven. Dat maakt het een bolwerk. Met zo’n iemand valt niet te praten, omdat ze vast blijven houden aan hun goed bewaakte redeneringen en God buitensluiten, en anderen ook, waardoor ze uiteindelijk een eiland worden, en helemaal alleen staan in hun gedachtegang in dat beschermde bolwerk.
 
Daarentegen zegt Romeinen 12:2 om “Niet gelijkvormig aan deze wereld te worden, maar hervormd (Grieks: metamorphosis, een metamorphose ondergaan) te worden door de vernieuwing van uw denken…” 
 
Er is geen andere manier om als een discipel van Christus te groeien, want het woord discipel betekent ‘leerling’. Leren houdt in het onderzoeken en accepteren van nieuwe gedachten, in plaats van de oude. Wil jij je leven veranderen? Begin met het doden van die oude gedachten en neem nieuw leven op door de gedachten van Christus te denken– over alles!
 
Zoals de jonge vrouw die de ene relatie na de andere had, denkend dat die ene de ‘ware’ zou kunnen zijn, om de leegte in haar hart te vullen, zo rennen veel christenen heen en weer, van de eneconferentie naar de andere, op zoek naar ‘dat ene’ dat de leegte in hun hart zal vullen of wat hen zal genezen of hun gezin. Maar men kiest ervoor niet de moeite te willen nemen een discipel van Christus te worden en oude gedachten te bestrijden, die gevangen te nemen en te doden op hun eigen kruis. Moeilijk, een kwelling misschien, maar daarom gaf de Heer een kruis als voorbeeld. Hij weet dat het een moeilijk proces is, maar een andere manier is er niet.
 
Succes tegen bolwerken
Wat mijzelf betreft, ik mocht mijzelf niet. Toen mijn vader ons gezin in de steek liet, toen ik 11 was, deed dat tot in het diepste van mijn wezen pijn. Ik was zonder richting, zocht een vader om geaccepteerd te worden, om een gevoel van eigenwaarde te hebben. En zoals veel kinderen doen, gaf ik mijzelf de schuld van de scheiding, in ieder geval deels, en ik haatte mijzelf daarom.
 
Nadat ik wedergeboren en met de Heilige Geest gedoopt was, had ik nog steeds dat bolwerk van zelfhaat en het afwijzen van mijzelf, met als gevolg dat ik geen richting in mijn leven had. Ik gaf nergens meer om. Echt nergens.
 
Maar ik begon te doen wat de Bijbel zegt – mijn denken vernieuwen en zo onderging ik een transformatie in mijn denken. Telkens als er een gedachte van afwijzing of haat in mijn hoofd kwam, ging ik die gedachte tegen met een andere: “Ik deug nergens voor en zelfs de Vader kan mij niet gebruiken/Jezus stierf voor mij, dus natuurlijk wil de Vader mij en kan Hij mij gebruiken naar Zijn wil”. “Ik haat mezelf en ik voel me gevangen/De Vader houdt onvoorwaardelijk van mij, dus zal Hij wel een plan voor mij hebben”. 
 
En vele andere mentale gevechten waren er. Die verkeerde gedachten wilden echt niet gevangenen genomen en aan het kruis gebracht worden – ik moest ze één voor één met geweld neerhalen en ervoor zorgen dat ze stuk voor stuk dood gingen in de tegenwoordigheid van openbaring van mijn Vader, waar al die gedachten leugens bleken te zijn.
 
Bijna iedere dag kwam ik dat soort gedachten tegen en moest ik ze bedwingen en dat duurde wel een jaar, voordat Zijn gedachten vanzelf kwamen, en ik wist dat Hij onvoorwaardelijk van mij hield en dat ik Hem kon vertrouwen. Het idee niet in Hem te groeien, wees ik af – ik wilde alles van Hem en de enige manier om Hem te kennen, was om te denken zoals Hij, omdat Hij echt niet als mij zou gaan denken.
 
Mijn vader vergeven, was een vergelijkend proces, wat ik op mijn 16e deed, maar het nam 10 jaar in beslag voordat mijn gevoelens overeenkwamen met mijn beslissing. Ik had in Marcus 11:25 gelezen dat Jezus zei: “Wanneer gij staat te bidden, vergeeft wat gij tegen iemand mocht hebben, opdat ook uw Vader in de hemel uw overtredingen vergeve”. Wat wil zeggen dat vergeving een beslissing is, niet een gevoel. Dus ik besloot hem te vergeven, al voelde ik nog steeds pijn, afwijzing, en boosheid over de onrecht van dat alles.
 
Dat waren oprechte en gerechtvaardigde gevoelens en ik liet mij niet religieus manipuleren om de feiten van de situatie te ontkennen – het was niet goed wat hij gedaan had en ik had alle recht boos te zijn en mij afgewezen te voelen. Maar die feiten hadden niets te maken met mijn besluit hem te vergeven. De vergeving was er meteen, de gevoelens waar ik mee om moest leren gaan, vanwege de pijn en het onrecht, nam 10 jaar in beslag.
 
Telkens als een broer of zus van mij iets noemde over ‘de scheiding’ kwamen er opnieuw sterke emoties van haat, boosheid, afwijzing en dergelijke, naar boven. Maar ik moest mentaal, en met vastbeslotenheid, elke gedachte van boosheid en haat ten opzichte van mijn vader, tegengaan met ‘Ik heb hem jaren geleden al vergeven, dus emoties, rustig aan, want hij is al vergeven”. In die 10 jaar deed ik dat keer op keer op keer.
 
Pas toen ik 26 was, kijkend naar mijn vrouw en zonen en mij afvragend hoe het toch kon dat mijn vader zo maar bij ons weg kon lopen toen ik klein was, waardoor een grote leegte mijn tienerjaren beheerste, realiseerde ik mij dat er nog één stukje onrecht was waar ik in berusten moest, namelijk dat ik als tiener geen vader gehad had. Toen ik dat voor mezelf vastgesteld had, dat die tienerjaren nooit terug zouden komen, en ik min of meer daarin berustte, al bleef het een onrecht, kwam er een totale rust en vrede over mij en mijn gevoelens kwamen nu overeen met die beslissing van 10 jaar terug, om te vergeven. Nu heb ik herinneringen, maar niet langer meer de pijn bij iedere herinnering. Hij was 10 jaar daarvoor al vergeven, maar nu klopten mijn emoties met die beslissing.
 
Er is geen andere manier om in Christus te groeien, dan het vieze werk te doen door iedere gedachte van de mens/satan tegen te gaan met gedachten die gebaseerd zijn op openbaring van de Vader. Het is een proces, maar het eindresultaat is een getransformeerd denken en leven. Je kunt het!
 
Volgende week een ander onderwerp, zegen!
John Fenn
www.cwowi.org
Mail naar [email protected]