Dag allemaal,
Toen ik opgroeide, hadden we een aquarium met tropische vissen. Mijn moeder wist precies welke soorten we hadden, en ik weet nog dat ik in boeken opzocht waar die vissen oorspronkelijk vandaan kwamen – hun herkomst klonk exotisch en ik vroeg me af hoe hun thuiswateren waren.

We hebben ook ooit ‘zee aapjes’ gehad, iets wat in de jaren ’60 en begin jaren ’70 erg populair was. Ik denk dat die zee aapjes zoutwater kreeftjes waren, maar wie er dan ook mee begonnen was ze als ‘zee aapjes’ te verkopen, moet een fortuin verdiend hebben, want bijna elk huis waar kinderen waren, kocht er vroeg of laat wel één. Later kocht mijn moeder een zoutwatertank en hadden we verschillende zeepaardjes en ander zeeleven.

En toen…
Mijn eerste ervaring met snorkelen was bij een grindgroeve, dat tot een publiek zwemplek veranderd was, het en heette France Park. Iedereen noemde France Park ‘The cliffs,’ omdat de grote uitdaging was om over het hek te klimmen om dan van de rotsen af te kunnen springen, die in hoogte varieerden van een paar meter tot een paar honderd meter. Tijdens het snorkelen zag ik voor de eerste keer de vissen in hun natuurlijke omgeving, en ik stond versteld en had tegelijkertijd medelijden met de vissen in onze kleine bak thuis.

Daarna ben ik gaan snorkelen in de Florida Keys, tussen de koraalriffen, toen ik ongeveer 17 jaar oud was en zag daar neven en nichten van onze aquariumvissen in het wild. WOW! De kleuren en de wisselwerking met elkaar in hun natuurlijke omgeving, maakte een grote indruk op mij – het leven dat die vissen hadden, vergeleken met de vissen in ons aquarium, verschilde enorm, al zwommen ze allemaal in water, vonden ze voedsel en leefden ze. Jaren later heb ik opnieuw gesnorkeld in de Keys, de Maagden eilanden, en Hawaï en iedere keer ben ik vol ontzag over de fantasie en creativiteit van de Heer – en voel een beetje medeleven met alle vissen in aquariums, waar dan ook.

De kerk aquarium
Vorige week vertelde ik over mijn geestelijke opvoeding in de Episcopaalse kerk en de zondagochtenden, als mede mijn betrokkenheid in de zaterdagavond bidstonden, die bezocht werden door geestvervulde Episcopalen, katholieken, baptisten en methodisten in de ‘charismatische vernieuwing’ van de jaren ’70.

Voor mij was de Episcopaalse kerk als dat kleine aquariums thuis, en de zaterdagavond bidstonden waren voor mij als die open oceaan. Ik vroeg mij af of de vissen in het aquarium zich wel eens afvroegen hoe het leven zou zijn in een wereld die al die levensondersteunende apparaten niet nodig had. Hoe zou het zijn als zij konden zwemmen in een plek waar geen waterpomp of filter nodig was? En wat als ze geen bellenventilator nodig zouden hebben om lucht in het water te krijgen? En ook niet die gigantische hand die iedere morgen voedsel in het water gooide? Hoe zou het zijn als er geen liturgie zou zijn, geen schema, geen altaar en zelfs niet een gebouw, de ‘kerk’ genoemd?

Hou van God, maar…
Sommigen, zoals mijn moeder, hielden van de geschiedenis, de rituelen en de voorspelbaarheid van de Episcopaalse kerk. Routine betekende veiligheid, en zij zou er niet over dromen om uit dat ‘aquarium’ te gaan. Ze hield van de Heer, maar bleef een rokende, drinkende, in tongen sprekende Episcopaalse, de rest van haar leven. Ik erfde haar Bijbels toen ze stierf, en ontdekte dat ze in de marges van haar Bijbel had geschreven, zoals ik dat ook doe – en haar notities waren diepe gedachten en openbaring – zeer tot mijn verbazing. Zij hield van die vistank, St. Andrew’s Episcopaalse kerk genaamd. Goed voor haar en voor een ieder die het idee heeft dat de Heer hen in een traditionele kerk wil hebben, zoals mijn moeder dat had. Daar is niets mis mee.

Haar traditionele kerk bevestigde haar. Na de scheiding had ze de routine van iedere zondag nodig, de stabiliteit, de geschiedenis en het gevoel dat ze deel was van iets ouds, waarin ieder ritueel een reflectie was van een diepe geestelijke waarheid. Maar zwemmen in de geestelijke open oceaan bevestigt iemand op een andere manier. Niet door ritueel en routine, het koor en de muziek, maar in vrijheid te gaan waar God wil gaan in een samenkomst, door deel te nemen, door verbonden te zijn met mensen. Wat mijzelf betreft, ik bleef denken over die vissen…

Stel dat zij vrij konden zwemmen tussen de koraal riffen.

Ja, ik ben geruïneerd, ik had niet alleen gezien hoe het was buiten de geestelijke watertank, ik had zelfs in de open oceaan gezwommen!

Alles wat ik dusver gezegd heb, is gekomen na jaren van reflectie en levenservaring. Destijds hield ik mijn gedachten voor mezelf, uit respect voor mijn moeder, maar mijn gedachten kwamen erg overeen met dat van een TV figuur in de populaire (VS) serie The Big Bang Theory. Het personage genaamd Amy, zegt tegen haar vriend Sheldon: “Ik heb geen bezwaar tegen het concept van een godheid, maar ik ben verbijsterd door de notie van één die deel neemt.” Waarop Sheldon antwoord: “Dan wil je misschien oost Texas vermijden.” LOL

Recht voor zijn raap

Ik had soortgelijke gedachten, wat neer kwam op ‘Heeft Jezus echt de attributen van de kerk nodig om Hem te kunnen grootmaken en aanbidden?’ Maar dat uitte ik niet. Wel besloot ik niet verstrikt te raken in de dingen die door mensen gemaakt zijn, want al waren ze eens bedoeld om mensen tot God te leiden, voor mij waren ze obstakels geworden en zelfs opgetrokken muren die mij weerhielden Hem te kennen op een andere wijze dan de priester, pastoor of leraar wilde dat ik Hem zou kennen.

 Maar wij accepteren de realiteit van de wereld die ons wordt aangeboden. We kunnen ons afvragen of het gebouw en de orde, en de hype door God was bedacht als een middel om Hem te kunnen benaderen of niet. We accepteren dat dit is zoals het is, en vragen ons soms even af in onze diepste verlangens ‘stel dat?’ en dan gaan we weer verder in dezelfde routine, en worden rustelozer naarmate de tijd vordert.

Zoals ik al zei, ik heb er nooit ingepast – dat zijn ‘opstandige’ gedachten
In 1978 begon ik voor Jim en Tammy Bakker’s PTL Club (een TV bediening) te werken, in en rondom Charlotte, North Carolina. Ik was een parkwachter. Dat klinkt zo officieel, maar ik was verantwoordelijk voor de tuinen, wees oude dametjes de weg naar de toiletten, en speelde gastheer en gids.

Dat was het eerste jaar dat Barb en ik getrouwd waren, en het was een goede ervaring, maar nogmaals, we pasten er niet in. Terwijl de TV shows draaiden om klassieke gospels en gasten die het publiek oppepten, en Jezus werd verheerlijkt, moest er ook geld verdiend worden.

Ik vroeg me vaak af: ‘als we de TV camera’s zouden weghalen, de lichten, het verafgoden van de ‘sterren’ die in de show kwamen, zou Jezus dan nog in dit alles gezien kunnen worden?’ Het eerste jaar van ons huwelijk bij de PTL Club was financieel zwaar, geestelijk rijk, en rijk omdat we een pas getrouwd stel waren. We leerden, we observeerden, maakten mentale notities over de bediening en het leven. We leerden hoe niet de bediening te doen, maar hielden dat wat goed was, vast.

Rhema
Toen, in augustus 1978, en we 4 maanden bij de PTL club waren, vertelde de Vader dat Hij wilde dat ik het volgend jaar naar Rhema zou gaan. Ik had nauwelijks van Rhema gehoord, wist er niet veel van, behalve dan dat het een Bijbelschool was in Tulsa. Na het gebed stond ik op en belde mijn moeder.

Toevallig had ze net lunch met een vriendin, die, toen ze het nieuws hoorde dat de Vader gezegd had dat ik naar Rhema zou gaan, dit zei: “In maart vertelde de Heer mij ‘ik ga John over anderhalf jaar naar Rhema sturen, en ik wil dat jij zijn lesgeld gaat betalen.” Ze was zo opgetogen dat ik net belde toen zij en mijn moeder samen aan het lunchen waren. Ik was verbaasd over haar reactie. Ze zei: “Stuur mij de brief dat je aangenomen bent en dan zal ik de check schrijven.” Ik deed dat en zij deed het ook, dus in de zomer van 1979 reden we van North Carolina naar Tulsa, niet wetend wat ons te wachten stond.

Rhema was een hele nieuwe wereld, en in 1979 erg opwindend. Ik leerde de integriteit van Gods Woord – dit was in de dagen voordat de discipelen van Kenneth Hagin het Woord verdraaiden voor hun eigen lusten en hebzucht. Toen was het nog niet verdraaid in een ‘noem het en claim het’ of een ‘voorspoed evangelie.’- ik leerde dat Gods Woord het hoogste gezag was, en dat het Woord en de Geest het eens zijn. Ik leerde zelf het Woord in te gaan en te onderzoeken en ik leerde Zijn stem te verstaan terwijl ik studeerde en nadacht over het Woord en de wegen van de Vader.

Maar het was, wat ik ‘professioneel christendom’ zou kunnen noemen. In Tulsa, de gesp van de Bijbel riem. Ik was in een ander aquarium. Ik vroeg me af hoe het zou zijn met de zaterdagavond bidstonden en de mensen die daar kwamen. Waar zouden mijn vrienden van de bidstond nu zijn, en van de zondagavond bijeenkomsten, waar wij als tieners van huis roteerden en geweldige dingen van de Geest meemaakten.

Waren we van één aquarium met bepaalde soorten vis erin, in een ander aquarium, met andere vissen, terecht gekomen? Maar met het werk en een pasgeboren baby en school, ging het jaar snel voorbij en was het al snel tijd om te gaan naar waar de Vader Barb en mij verteld had dat we zouden gaan toen we op de hogeschool zaten, en dat was naar Boulder, Colorado. Dat was in mei 1980.

En nu een beetje vooruit
Het is niet mijn bedoeling je mee te nemen in mijn verleden, maar ik wil wel dat je gaat nadenken over waar je nu werkelijk naar verlangt, en waarom. Zie je, eeuwen lang hadden de Joden in Jeruzalem aanbeden, in een tempel, en dat was waar Gods aanwezigheid was.

Eigenlijk begon het terug in Exodus 19, toen de Heer de berg afdaalde en Zijn Woord aan Mozes gaf. Van de berg ging Hij naar de tabernakel in de woestijn, die Hij Mozes geïnstrueerd had te maken. Zo’n 400 jaar later kende David Hem als ‘de God die woont tussen de cherubs’’  bij de ark des verbonds. Salomo bouwde de eerste tempel, en alhoewel vernietigd en later weer herbouwd, voor eeuwen was de tempel de plek waar Gods aanwezigheid was. Dat was hun aquarium. Dat was alles wat ze kenden.

Maar toen kwam er iets dat nooit eerder gezien was. Op Pinksteren verhuisde God uit de tempel en in menselijke wezens. Hij had zichzelf eeuwen lang min of meer beperkt tot het aquarium van de tempel, maar Zijn echte bedoeling was om uit dat aquarium te komen en in de open oceaan van de mensheid te zijn. Zijn doel was in levende tempels, verspreid over de hele aarde, te wonen, en daarmee de aarde te vullen met Zijn heerlijkheid, Woord en wegen.

Dat is de reden dat er iets in iedere christen een beetje rebelleert tegen het aquarium, en men zich afvraagt ‘Is er meer?’ We vragen ons dit af omdat God uit de tempel gegaan is (aquarium), 2000 jaar geleden, en in de mensheid kwam wonen. Wij zijn vissen, bedoeld voor de oceaan, niet voor een aquarium.

En daar ga ik volgende week mee verder.

Zegen,
John Fenn / vertaling AHJ

Mail naar: cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Ik was door een Episcopaalse (Anglicaanse) priester uitgenodigd om te onderwijzen over huiskerk, in zijn Episcopaalse kerk, wat ik eerlijk gezegd wel vreemd vond, maar ik ben toch gegaan. Toen ik die kerk binnenliep, met zijn rijke houtwerk, ordelijke kerkbanken, altaar en de eeuwig brandende vlam vooraan, kwamen herinneringen uit mijn kindertijd terug, als een film die versneld wordt afgespeeld, en een jaar in iemands leven in een aantal seconden probeert weer te geven.

Iets anders kende ik niet
“Die vlam is de aanwezigheid van de Heer”, was het antwoord van mijn moeder op mijn vraag: “Wat is die rode kaars aan de muur, bij het altaar?” toen we achter in de St. Andrew’s Episcopaalse Kerk in Kokomo, Indiana, liepen.

Ik was waarschijnlijk 8 jaar oud, en moeder nam ons voor de eerste keer mee naar de kerk. Terwijl zij antwoord gaf, probeerde ik te bevatten hoe God in een gebouw kon wonen, daar achter het altaar, en dat wij ZO dicht bij Hem stonden. Ik dacht ook: ‘ik kan daar naartoe lopen en de kaars uitblazen – wat zou er dan met het universum gebeuren? Zou ik dood neervallen’? Daar wou ik niet over nadenken.

Een deel van mij wilde naar buiten rennen en voorbijkomende auto’s stoppen met het grote nieuws dat God in dit kerkgebouw HIER woont! Deel van mij vroeg mij af waarom, als dit echt was, anderen niet naar buiten renden en de auto’s tegenhielden met dit geweldige nieuws? Iets klopt er niet, dacht ik bij mezelf.

St. Andrew’s was mijn introductie van het christendom en het kerkleven. We gingen naar de kerk, maakten een kniebuiging voor we onze kerkbank betraden, om Jezus respect te geven, of zoiets, en gingen dan zitten. Wat ik mij kan herinneren is dat wij altijd een scene maakten als we naar de kerk gingen – met 4 kinderen, en 2 jaar leeftijdsverschil tussen ieder kind, zagen wij eruit als perfecte traptreden – en iedereen keek naar ons, met pa die voorop liep, dan moeder, en wij daarna, op volgorde van geboorte.

Oudere vrouwen glimlachten, terwijl ik van binnen in elkaar kromp. Iemand aaide mij eens op mijn hoofd, en ik keek terug, deels zoals een snauwende hond doet en een deel ‘Ja, ik weet dat we er schattig uitzien, en we maken er het beste van, om een extra donut te krijgen straks.’

Dingen veranderden, maar ook weer niet
Pa verliet ons gezin toen ik 11 ½ jaar oud was, maar moeder bleef ons iedere week mee naar de kerk nemen. De scheiding bracht mijn moeder ertoe de Heer te zoeken, en zij vond Hem en de doop met de Heilige Geest. Al spoedig, drongen zij en haar beste vriendin van de kerk er bij de priester op aan tongen en een (de hemel verbiede het) gitaar toe te staan tijdens de zangdienst!

Ik had geen idee van al de onderlinge strijd die er plaats vond. Ik merkte dat de liturgie wat losser werd, er werden pauzes ingelast zodat gemeenteleden hardop een gebed konden bidden. Dat was eng voor een kind, omdat, zoals bij iedere traditionele kerk, wij allemaal naar voren gericht zaten, dus wist je nooit waar een luide stem vandaan kwam – achter je of van rechts, van voren of van links, of van iemand die op dezelfde bank zat (hoe genant was het op dezelfde rij te zitten als iemand die hardop een gebed ging uitspreken!)

Ik voelde mij als een Londenaar in een bomkelder, tijdens de strijd om Engeland, nooit wetend waar een bom kon exploderen. Sommige mensen fluisterden nauwelijks, terwijl anderen praktisch schreeuwden. Het was zenuwslopend. En de liturgie veranderde van gij naar u en jou, en dat was ineens erg vreemd, maar toch ook vertrouwd.

Maar al het andere bleef hetzelfde – de kniebuiging, de volgorde waarin we liepen – alleen vader ontbrak, waardoor ik mij voelde opvallen. Dan de processie, daarna keken we naar het bord vooraan, waar alle nummers van de gezangen op vermeld stond, die we in die volgorde dan ook zongen. (de jongere kinderen gingen na de zang naar hun eigen zondagschool). Dan volgde een 20 minuten preek, 1 grapje, dan de ceremonie rondom het avondmaal, en iedere rij ging om de beurt naar voren om het avondmaal te ontvangen, dan liepen we weer terug, dan de trap af naar beneden, naar de donuts voor de ‘ontmoeting’. Zondag na zondag, de volgorde veranderde nooit.

Gong show
Toen al had ik een verlangen meer over God te weten te komen, en Vader Cooper kon erg goed tijdens de belijdenislessen ons uitdagen na te denken over ondoorgrondelijke dingen. Ik weet nog dat een hele les ging over de vraag waar het eerst atoom vandaan kwam. Kon het toevallig ontstaan zijn, of was het geschapen?

Nog iets wat ik mij herinner over de Belijdenis. Toen het de zondag was om belijdenis te doen, had een vriendin van mij, Margaret, haar buurmeisje en beste vriendin meegenomen om dit gebeuren mee te maken.

Ik struikelde over de trap en over mijn woorden toen ik haar die dag ontmoette.

Later vertelde ze dat ik een mollige, onhandige, roodharige jongen was met hazentanden, in een lelijk groen wollen pak en ze zou mij absoluut NIET meer dan een passerende groet geven. Ik vond haar het mooiste dat ik ooit gezien had, en ik hield vooral van haar botte transparantie, haar tikje overgevoeligheid en ondeugendheid. Wist zij veel dat ze binnen 3 ½ jaar ‘vaste verkering’ met die mollige, roodharige jongen zou hebben, die toen uitgegroeid was tot ruim 1.90 meter en zijn tanden ondertussen recht had staan, zijn haar was ondertussen blond geworden, en binnen 7 jaar zou hij haar vragen hem te trouwen.

Vader
In mijn tienerjaren zocht ik naar een vader, al moest dat verlangen nog gedefinieerd worden. Ik was zoekende, maar wist alleen niet waarnaar. Dus werd ik een misdienaar. Ik denk dat we met z’n tweeën iedere zondag dienden, we liepen mee in de processie met Vader Cooper, en we assisteerden met het avondmaal, en het op de juiste tijd laten klinken van de bel.

De juiste tijd om de bel te laten klinken was als Vader Cooper het avondmaal aan het klaarmaken was, en hij ging knielen en op zijn borst sloeg, zeggende: ‘Heer, ik ben niet waardig’, ‘Heer, ik ben niet waardig,’’Heer, ik ben niet waardig’. Dan was het aan de misdienaar om de gong na iedere uitspraak van niet waardig zijn, te laten luiden – niet te hard, om niemand van schrik in zijn broek te laten plassen, maar ook niet zo zacht, dat mevrouw Wiedanook het niet kon horen. Het was moeilijk om dit precies goed te hebben.

Het probleem was, we waren allemaal op dat moment aan het knielen, verondersteld naar voren en beneden te kijken, en ik kon nooit goed anticiperen wanneer de ‘Ik ben niet waardig’ bons op zijn borst zou komen. Verschillende keren hoorde de gemeente ‘Heer, ik ben GONG….een pauze, om de echo te laten vervagen…niet waardig,’ en andere keren sloeg ik de gong niet eens, omdat mijn gedachten afdreven naar de donuts of hoe heet het was of iets dergelijks.

Ik paste er niet in, toen al niet
Dat was de eerste keer dat ik mij realiseerde dat ik niet paste in het kerkleven. Ongeacht hoe bekend de routine werd, ik voelde geen enkele band. Niets scheen bij mij te passen, of ik paste er niet in, het was niet iets voor mij. Wat ik ook deed in de kerk, het bracht mij niet dichter tot Hem, maar dit was het enige wat ik in die tijd kende.

De grote verandering in mijn leven kwam in 1974, toen een meisje in Duitse les, Janny, een Rooms Katholieke gelovige, mij in de pauze vertelde over de Heer. Ik had mijn moeders geloof bespot, maar Janny was anders – ze vertelde over situaties die zij en haar vriend (haar toekomstige echtgenoot) meemaakten, hoe ze ervoor baden, en hoe de Heer die gebeden beantwoordde. Ze preekte niet tegen mij, zoals mijn moeder wel deed, zij opende gewoon haar hart en vertelde hoe je geloven kon in je tienerjaren.

Toen ik 7 beantwoordde gebeden op een rij zag bij haar, besloot ik dat ik nu genoeg bewijs had dat Jezus en God de Vader in het bijzonder, persoonlijk konden zijn. Ik ging naar huis en dacht erover na – als Jezus het laatste woord zou hebben in mijn leven, en als ik voor Hem zou leven, ongeacht wat anderen van mij dachten, of mij haatten of kwaad spraken over mij, als Hij het laatste woord heeft, was het alleen maar logisch om Hem nu al te dienen. Op die basis ‘vroeg ik Hem in mijn hart’ - vertelde Hem dat ik geloofde dat Hij God was, en dat Hij mijn leven kon hebben, als Hij dat wilde. (al twijfelde ik er serieus aan of Hij dat wel wilde). Toen begon ik tegen de Vader te spreken.

Bidstonden
Janny’s  vriend had haar tot de Heer geleid, Janny  mij, en ik leidde mijn vriendin – dat knappe meisje dat ik zag bij mijn belijdenis, 3 ½ jaar daarvoor, tot de Heer. Zij begonnen Barb en mij te discipelen, al wist ik toen niet dat dit zo heette. Ze waren gewoon vrienden, namen ons mee naar een bidstond op zaterdagavond, buiten op een boerderij, praatten met ons als we pizza’s aten bij Pizza Hut….en tijdens Duitse les. Ze namen ons zelfs mee voor een ritje naar het platteland, waar we een plekje vonden om te zitten. We hielden elkaars hand vast in een cirkel, en zij baden dat Barb en ik de Heilige Geest zouden ontvangen. En dat deden wij.

De ‘zaterdag bidstond’ zoals wij het toentertijd noemden, was een wekelijkse bijeenkomst in een huis, waar Geest vervulde gelovigen uit allerlei kringen en achtergrond bij elkaar kwamen, maar vol liefde en blijdschap en puurheid voor de Heer. De aanbidding werd begeleid door het instrument van de jaren 70: de ukelele. Dat was vast een vereist instrument volgens één of ander onuitgesproken Charismatische Vernieuwing regel, want ukeleles waren er ALTIJD in bijeenkomsten van die tijd.

We aanbaden totdat we dat niet meer konden. We bestudeerden de Bijbel, iemand had een les, er was gebed voor wie dat wilde, en als er de hele avond aanbidding was, of gebed voor iets of iemand, dan was dat zo en dat moest dan vast de wil van de Heer zijn. Daar ging het om: laat God God zijn.

Het was daar dat ik mijn eerste wonder zag. De gastheer van die avond had een hond, een Duitse Herder, die een trap had gekregen van een paard of een koe, zo erg dat een tand uit zijn mond bungelde, slechts vastgehouden door een draadje weefsel. Zijn bek was gezwollen en andere tanden waren verplaatst, door de kracht van de schop.

Nadat we onze handen van zijn snuit afgehaald hadden, zagen we dat zijn bek en die tand die zo beschadigd was, nu volkomen normaal was. De hoektand die eerst uit zijn bek bungelde, zat nu stevig op zijn plek – en weg rende de hond, om te gaan spelen, volkomen genezen!

Het begin van geruïneerd zijn
Ik weet nog dat ik na de doop met de Heilige Geest, terug ging naar de Episcopaalse kerk. Dus na een aantal van die bidstonden meegemaakt te hebben. In de kerk las ik de liturgie. Ik was verrast en geschokt, en zei: “Hé, dit is Bijbels!” De geloofsbelijdenis van Nicea en de geloofsbelijdenis van de apostelen zijn correct! Dat had ik nooit eerder gezien. Ik was verbaasd dat de Episcopalen zoveel van wat ze geloofden, correct hadden.

En dan ging men verder met de rest van de dienst….en het ongemakkelijke gevoel dat je krijgt wanneer je ergens niet bij hoort en je denkt dat iedereen dat kan zien of voelen, kwam heel hard weer terug. Ik wilde terug naar de zaterdagavond bidstond! Ik wilde hen hier vertellen dat ze al die attributen niet nodig hadden. Ze hadden de gewaden niet nodig, de wierook, het 3 maal luiden van de bel, het glas in lood!

Ik was op weg geruïneerd te worden….maar het zou nog 25 jaar duren voordat ik dit volledig zou realiseren.

Volgende week meer over wat mij ruïneerde.

Zegen,
John Fenn / vertaling AHJ

Vergeet niet mij te e-mailen naar: cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Ik begon deze serie met te zeggen dat christenen vaak de omgang met een ander verbreken voor de verkeerde redenen, terwijl men de eigenlijke redenen die de Schrift geeft daarvoor, negeert.

Velen van ons hebben meegemaakt dat vrienden, toen we naar een andere gemeente gingen, ons lieten vallen alsof we radioactief afval waren, of men nam aanstoot aan een kleinigheid, en wij hadden geen idee wat we verkeerd gedaan hadden!

Verwarring in het lichaam van Christus
Laten we niet vergeten dat er mensen zijn die weigeren omgang met iemand te verbreken, terwijl men dat wel zou moeten doen: Men blijft loyaal aan een prediker, die scheidt van zijn vrouw en moeder van zijn kinderen, om met de oppas te trouwen, en die direct na de trouwerij weer op het podium staat. Of men blijft loyaal aan de pastor die wekelijks hun hard verdiend geld uit hun zakken manipuleert om er zelf beter van te worden, of een pastor die een kerkcultuur heeft gemaakt dat zo toxisch is, dat als iemand maar de geringste vraag stelt over iets, men beschuldigd wordt een demon te hebben.

Ik wil het Woord onderwijzen in context. Dus ik wil niet dat iemand ook maar denkt dat de lijst van zonden die Paulus opnoemt in 1 Korintiërs 5, een reden is om te breken met familieleden, collega’s, of dat het een reden tot echtscheiding is. Of andere redenen buiten de context waar hij het over had.

Niet over kinderen of werk situaties
Hij sprak niet (noch doe ik dat) over volwassen kinderen die eens met de Heer wandelden, maar nu in één of meerdere van deze zonden leven, noch had hij het over collega’s op het werk.

Voor collega’s: je bent ingehuurd om te werken, niet om te getuigen of te praten over geestelijke zaken, dus doe je werk. Ze vervolgen jou niet, ze willen gewoon dat jij doet waar je voor aangenomen bent: werken. Paulus zei te werken niet met ogendienst, als mensenbehagers, maar als aan de Here, die alles ziet en weet. Laat jouw getuigenis de kwaliteit van je werk zijn.

Voor volwassen kinderen stel ik dit voor: Ze weten dat ze in zonde leven, of dat ze verslaafd zijn, en dat je voor ze bidt. Ze hebben niet de afkeuring van vader en moeder nodig telkens als je ze ziet, noch hoeven ze iedere keer een preek te horen. Wat zij nodig hebben, is dat jij een vader en moeder bent. Romeinen 2:4 zegt: ‘Beseft gij niet dat de goedertierenheid Gods tot boetvaardigheid leidt.’ Laat ze Gods goedheid in jou zien.

Laat ze de trouw van de Heer in jouw leven zien, en spreek wijsheid tot hen. Help ze juiste keuzes te maken, en weet dat geen enkel gedrag van hen de Heer verrast. Bidt voor hen wat Paulus bad, en wat ik regelmatig voor mezelf bidt: Efeziërs 1:17-18 en Colossenzen 1:9 – dat ze de geest van wijsheid en openbaring in Hem zullen ontvangen, dat de ogen van hun hart verlicht worden, dat ze gevuld zullen worden met geestelijke wijsheid en kennis.

Het goede nieuws is dat de man zich bekeerde
Er is goed nieuws over de man van 1 Korintiërs 5. Je herinnert je nog wel dat hij een vaste sexuele relatie met zijn stiefmoeder had, en dat Paulus een oordeel over hem uitsprak en hem aan satan overleverde tot verderf van zijn vlees, voor een vroege dood, zodat hij behouden zou zijn – maar hij bekeerde zich en werd hersteld. Nadat oordeel was uitgesproken, bekeerde hij zich en werd dit geaccepteerd. Dus wat geeft een ware bekering weer?

Paulus zegt in 2 Korintiërs 7:8 over het effect van zijn eerste brief aan hen: “Want al heb ik u door mijn brief bedroefd, ik heb er geen spijt van. Mocht ik er spijt van gehad hebben, ik zie, dat die brief u, indien al, dan toch slechts tijdelijk bedroefd heeft.”

Hij zei dat hij hen ‘bedroefd’ had, wat het Griekse woord ‘lupe’ is. De Amplified Versie zegt ‘pijn.’ Dit is niet alleen maar emotionele pijn en droefheid, maar dieper, geestelijke droefheid. Het was nodig dat een scherp, confronterend woord aan hen, zoals dat van Paulus was, ervoor zorgde dat er een ‘ontwaak’ moment kwam.

Goddelijke droefheid
2 Korintiërs 7:9 gaat verder: “Thans verblijdt het mij, niet dat gij bedroefd zijt geworden, maar dat de droefheid u tot inkeer heeft gebracht, want gij zijt bedroefd geworden naar Gods wil, zodat gij generlei nadeel van ons hebt geleden…”

Goddelijke droefheid en inkeer gaat over God en trekt ons naar hem toe. Valse inkeer is gericht op zelf en weerhoudt iemand van God. Er is een goddelijke droefheid, en dat trekt ons naar Hem toe, waardoor we barmhartigheid ontvangen en genade in een tijd van nood – herstel. Het is een gezond onderdeel van berouw.

Het volgende vers omschrijft het nog meer: “Want de droefheid naar Gods wil, brengt onberouwelijke inkeer tot heil, maar de droefheid der wereld brengt de dood.”

De mensen waar we ons van moeten afscheiden, moeten een goddelijke pijn ervaren in hun hart, dat hen richting God stuurt. God mag een goddelijke droefheid geven, omdat onze harten zich tot God wenden om Hem die toestemming te geven. Hebben zij de Heer toestemming gegeven tot hen te spreken betreffende dit onderwerp? Hebben zij die droefheid ervaren die God wil dat ze meemaken? David deed dat. De man en de gemeente in 1 Korintiërs 5, deden dat.

De Heilige Geest ervaren, of God kennen?
Omdat ware inkeer komt vanuit deze openbaring van God dat we gezondigd hebben, vraag ik mij af, omdat zoveel kerken een kerkervaring geven in plaats van een God ervaring, of mensen slechts kerk-gebaseerde inkeer en formules leren, in plaats van een berouw dat gebaseerd is op een hemelse openbaring, zoals de Bijbel dat beschrijft.

Mensen zijn getraind naar een gebouw te gaan om God te ervaren, in plaats van God zelf gedurende de week in hun persoonlijk leven te ervaren. Een hele gemeente die een ‘Zeg dit gebed na” instructie opvolgt, is ‘bekering’ geworden.  Men is getraind God gezamenlijk door middel van aanbidding of onderwijs, te ervaren, maar zodra men de deur uitgaat, kent men Hem niet persoonlijk – men kent Zijn aanwezigheid alleen corporatief.

Omdat zonde iets persoonlijks is, tussen het menselijk hart en God, kan de gemeente weinig hulp bieden in het strijden tegen zonde. Bekering vraagt om een gebed dat vanuit het eigen hart komt, niet iets dat iemand anders denkt te moeten bidden in naam van jou.

Met als gevolg, dat miljoenen christenen machteloos vastzitten in een haat/liefde verhouding met henzelf en God en vraagt men zich af waarom God hen niet bevrijdt, onwetend over het feit dat de kracht over zonde voortkomt uit een openbaring van de Vader, op persoonlijke basis, niet op een gezamenlijke basis.

Indien geen gezamenlijke zalving, dan…
Ik heb mensen week na week naar voren zien komen voor gebed, zonder dat er iets veranderde. Een aantal jaren geleden begon ik een paar mensen heel discreet te vragen naar hun leven en ontdekte een rode draad – allen kwamen naar voren en verwachtten de pastor (profeet, leraar) hun de handen op te leggen en als men maar naar voren bleef komen, zou de Heer, hopelijk, op een dag, als de zalving groot genoeg is, en er die avond een open hemel is, hen aanraken en bevrijden.

De cultuur van ‘iemand legt mij de handen op als sleutel tot mijn doorbraak’ staat in scherp contrast met de Schrift. Bekering is het eerste woord van redding. Hebreeën 6:1 noemt bekering als het eerste kenmerk van het fundament van geloof. Heeft de ‘seeker friendly’, politiek correcte, noem vooral het woord ‘zonde’ niet, en zet niemand onder druk, cultuur, mensen beroofd van redding door ware bekering?

We zijn geschapen als soevereine wezens, wat wil zeggen dat God noch de duivel ons iets kan laten doen. Velen in het lichaam van Christus moeten ruggengraat krijgen, vastberadenheid tonen, en stoppen met te verwachten dat er gezalfde, magische bonen zijn die hun zonde probleem zal oplossen, en men moet zich gewoon bekeren. Heel vaak houdt men meer van die zonde dan van onze aanwezigheid in hun leven, en blijft men vaak liever in die zonde, dan God met hun hele hart te zoeken.

Het is altijd lastiger God te zoeken dan de zonde. De standaard reddingslijn die de kerk naar mensen gooit die zich zouden moeten bekeren, is: ‘Kom volgende week terug en luister naar de boodschap’ (of naar de gastspreker), omdat veel voorgangers de kennis hoe God te zoeken, zelf kwijt zijn geraakt, of nooit gehad hebben in hun eigen leven, dus kunnen ze anderen ook niet leiden.

Praat gewoon met Hem vanuit je diepste hart
Opnieuw, velen in het lichaam van Christus weten wel hoe gezamenlijk te bidden, te aanbidden, onderwijs te ontvangen. En zelfs hoe gezamenlijk tot bekering te komen.

Maar ze weten niet hoe je gewoon tot de Vader kunt spreken, een gesprek met Hem kunt hebben, één op één (noch hoe zich te bekeren op een één op één basis). Zoek redenen om met Hem te praten – vertel Hem over de prachtige morgen, over de geweldige timing van iets goeds in jouw leven, en van dat probleem waar je moeite mee hebt. Maak er geen gewoonte van dat je nooit met Hem spreekt over die zonde waar je tegen strijdt – wees eerlijk, oprecht – Hij kan dat aan. hij heeft voor de lange duur in jou geïnvesteerd – de eeuwigheid.

Hij wist al voordat Hij de wereld schiep, van onze moeilijkheden, en toch stierf Jezus voor ons. Hij houdt niet alleen van jou, Hij mag jou graag. Wow. Zodra jij je hart openlijk en eerlijk met Hem deelt, leer dan om stil te zijn, zodat Hij Zijn hart met jou kan delen, wat weken of maanden kan duren. Wandel met Hem hierin. Die openbaring leidt tot berouw, wat nooit gespeten zal worden, en het trekt jou dichter naar Hem toe dan je ooit geweest bent.

Zegen,
John Fenn

Dag allemaal,
Omgang verbreken en berouw
De rijke jongeling kwam naar Jezus en vroeg: “Goede Meester, wat moet ik doen om het eeuwige leven te beërven?” De zonde van de man was lust en liefde voor geld en de status dat hem dat gaf – maar Jezus omzeilde de vraag en bracht het naar wie of wat op de troon van zijn hart zat: “Waarom noemt gij Mij goed? Niemand is goed dan God alleen.” (Met andere woorden ‘Noem je mij God omdat je Mij goed noemt?’)

De man gaf geen antwoord op de vraag van Jezus, dus sprak de Heer tot zijn hart op een andere manier – “Verkoop al wat gij hebt en volg Mij!” Dat dwong de man de vraag van Jezus te onderzoeken terwijl zijn ware prioriteiten aan het licht kwamen: Is Jezus God of gewoon een goed persoon, en waar houd ik meer van: eeuwig leven of geld?

Mijn punt is dat Jezus zich niet richtte op de zonde in zijn leven – Hij ging eenvoudigweg naar de kern van de zaak van wie Jezus is en waar hij in zijn leven het meest van hield: geld of God. Jezus doet dit vandaag nog steeds, want Hij verandert nooit. Als we overwegen het contact met iemand te verbreken, moeten we ons niet laten afleiden door andere zaken, maar moeten we kijken naar het kernprobleem in hun leven, en of zij al dan niet willen veranderen.

Berouw, of niet?
De man in 1 Korintiërs 5 die een seksuele relatie met zijn stiefmoeder had, heeft wel degelijk berouw getoond, waar over bericht wordt in 2 Korintiërs 7. Zijn verlangen naar volwassenheid in Christus was groter dan zijn liefde voor seks, om het bot te zeggen, en hij bekeerde zich van zijn zonde en werd hersteld tot de gemeenschap van de heiligen.

Er zijn 2 Griekse woorden, die vertaald worden als ‘berouw’ of ‘bekeren’. Het eerste is ‘metanoeo,’ en betekent ‘achteraf waarnemen.’ Meta’: ‘nadien, achteraf, en ‘noeo’ en ‘nous’: waarnemen, denken. Het is het realiseren van iets nadat je het gedaan hebt, met de implicatie dat je van gedachten verandert zodra je het waargenomen hebt. Dit woord wordt in de Bijbel toegepast bij waar en goddelijk berouw.

Het andere woord is ‘metamelomai,’ van ‘meta’- nadien, ‘melo’: de zorg over/voor, en betekent ‘spijt.’ Dit woord wordt gebruikt om iemand te beschrijven die op heterdaad betrapt is, en dus ‘berouw’ heeft, of iemand wiens plannen niet werkten, dus er ‘berouw’ van heeft – het spijt ze, maar ze hebben alleen spijt dat het plan niet gewerkt heeft zoals ze gehoopt hadden. Het is zelf gericht en het draait om het feit dat ze betrapt zijn en hun plan niet werkte, dus spijt hen dat.

Dit woord wordt gebruikt bij Judas, in Mattheüs 27:3 “Toen kreeg Judas, die Hem verraden had, berouw en hij bracht de 30 zilverlingen aan de overpriesters en oudsten terug…” Judas toonde geen berouw ten opzichte van God, het speet hem dat zijn plan Jezus te dwingen Zich te bewijzen als Zoon van God, mislukt was. Judas had er spijt van dat zijn plan niet gelukt was, hij toonde geen berouw naar God toe.

Davids ware berouw
In 2 Samuel 12 wordt David door Natan geconfronteerd met zijn relatie met Bathseba, dat gefundeerd was op lust, leugen en moord. David begeerde haar toen hij haar zag baden, liet haar echtgenoot vermoorden, en verdoezelde het. Maar David zegt in vers 13, na geconfronteerd te zijn: “Ik heb tegen de Here gezondigd!”

Als dit een vals berouw was, zoals bij Judas, zou David gezegd hebben: “Het spijt mij dat mijn bedrog niet werkte” of “Oeps! Je betrapte mij en dat spijt me.” Maar David realiseerde zich de kern van zijn hart, de kern van het probleem – “Ik heb tegen de Here gezondigd”.

Dus ware bekering, berouw, is altijd het gevolg van openbaring. Het hele Koninkrijk van God werkt door openbaring, en dit is openbaring over dat hetgeen gedaan is, in de kern een zonde tegen God was. Dit willen we in iemand zien die op het punt staat ons als vrienden te verliezen, en onze gemeenschap, en die gevraagd gaat worden een andere kerk te zoeken; of die zelfs zijn huwelijk kan verliezen. We willen goddelijk berouw zien, gefundeerd op een openbaring vanuit de hemel over de ware natuur van hun zonde. We willen zien dat ze het ‘pakken’. En we zijn zo verdrietig als we alleen het soort bekering van Judas zien, of zelfs helemaal geen.

Berouw vanuit openbaring is de kracht van bevrijding en het begin van de weg naar heelheid
Dit is te zien in het huwelijk van David en Bathseba, wat berustte op lust, leugens en moord, maar wat door genade genezen werd, en resulteerde in Salomo! Salomo haalt zijn vader aan in de eerste 9 hoofdstukken van Spreuken, en in 4:3-4 vertelt hij over de liefde van zijn vader en moeder voor hem – wat een ommekeer in dat huwelijk! Maar ze moesten door de deur van waar berouw om de heelheid te bereiken die ze zochten. Zo is dat ook voor ons vandaag.

Als het gaat om die persoon in ons midden (huiskerk/nauwe omgang met anderen) die in overspel leeft, of een leugenaar is, of oneerlijk in zaken, of een verslaafde is, of voortdurend ruzie veroorzaakt, wij moeten ons soms van hen afscheiden omdat er geen ware bekering plaats vindt; geen openbaring in hun hart dat ze zondigen tegen God. Ze kunnen zich verontschuldigen dat ze betrapt zijn, of spijt hebben dat ze jou verdriet aangedaan hebben, maar dat is wat Judas deed – zelfs het teruggeven van het geld, zodat het allemaal netjes en opgeruimd en oprecht leek te zijn!

Paulus beschrijft oprecht berouw in 2 Korintiërs 7:10-11, als ‘droefheid naar Gods wil die onberouwelijke inkeer brengt’. Hier gebruikt hij het tweede Griekse woord voor berouw, wat inhoudt dat die persoon een openbaring in zijn hart heeft dat het een zonde tegen God is, hetgeen goddelijke droefheid brengt, en zodra iemand die openbaring en droefheid heeft, zullen ze nooit spijt hebben dat ze berouw hadden, het zal hun nooit spijten dat ze God dienen.

Maar stel dat…
Maar stel dat ze zijn zoals Jezus dat beschrijft in Lucas 17:4, ze 7 keer op een dag naar jou toekomen en berouw hebben, waarvan Jezus zegt dat je ze 7 keer moet vergeven. Is elk van deze 7 keer een vals berouw? Misschien, maar misschien is die persoon die openbaring aan het verwerken en strijd hij met zijn liefde voor het tijdelijk plezier dat die zonde geeft, en zijn liefde voor God.

Want alhoewel hij die dag dat Jezus hem uitnodigde een discipel te worden, bedroefd wegliep, zeer oude kerktraditie zegt dat de rijke jongeling uiteindelijk wel alles verkocht om Jezus te volgen, wat we kunnen zien in Handelingen 4:36-37 toen hij de opbrengst aan de voeten van de apostelen legde en zij hem de naam Barnabas gaven.

Een hard hart?
Als het hart van iemand nog buigzaam is, verwerkbaar, klei in de Meesters hand, dan doen ze hun best, ook al zondigen ze nog 7 maal op een dag, en bekeren zich er iedere keer van; het is een proces naar heelheid.

Maar als men zijn hart verhard, zoals de man die seks met zijn stiefmoeder had, aanvankelijk deed, of het Judas soort van berouw, moeten wij ons van hen afscheiden omwille van de huiskerk of ons eigen welzijn.

De genadegaven en de roeping Gods zijn onberouwelijk – Romeinen 11:29

Dikwijls kijken mensen naar hun leven en vragen zich af of de roeping van God er nog steeds is, zoals in de afgelopen jaren, of hebben jaren van de wereld en afvalligheid ervoor gezorgd dat ze God volledig gemist hebben. En Romeinen 11:29 wordt dan terecht aangehaald om te zeggen dat het NIET te laat is, de gaven en roeping van God zijn onberouwelijk.

Maar er is een diepere waarheid in het Grieks dan wat de vertaling laat zien. Het woord ‘berouw’ hier, is niet het soort berouw dat David had, wat we zouden denken bij het spreken over God. Het is het valse soort berouw van Judas dat hier gebruikt wordt, met de betekenis van spijt.

Wat Paulus schrijft, is dit: De gaven en roeping van God zijn dingen waar Hij nooit spijt van zal hebben, ook geen spijt dat Zijn plannen (in dit leven) voor jou niet uitgekomen zijn. Hij zal in Zichzelf nooit spijt hebben dat hij jou riep en gaven heeft gegeven. Het zal Hem nooit spijten dat Hij Zijn Zoon in jou geïnvesteerd heeft. Hij zal nooit en te nimmer spijt hebben dat hij jou geschapen heeft, jou gaven heeft gegeven, of jou geroepen heeft. Hij heeft voor de eeuwigheid in jou geïnvesteerd, en daar zal Hij nooit spijt van hebben – wow!

Volgende week gaat over hoe we openbaring ontvangen dat leidt tot ware bekering en berouw.

Zegen,
John Fenn