Dag allemaal,
Toen we in Colorado woonden,had ik een paard dat Josia heette (in de hemel moet ik mij  misschien excuseren aan koning Josia, maar mijn paard was goed en ijverig, zoals hij) J
 
Ik hield ervan met hem op de open prairies van Colorado te rijden, waar je kilometers en kilometers prairieland hebt, waar je cactussen ziet, prairiehonden en waar een bijzondere plant te vinden was, waar Josia graag overheen sprong, de Spaanse Bajonet. De Spaanse Bajonet lijkt ook op een bajonet – het heeft lange, scherpe bladeren, tot wel 1 meter hoog. (een Yukka plant) De bladeren vormen zich als een boeket bloemen en gaan alle kanten op. Als we dan in galop reden en ik hem om de plant heen probeerde te sturen, negeerde hij me gewoon en ging recht op de plant af, zodat hij er overheen kon springen.
 
Hij genoot ervan over die planten heen te springen, maar ook over andere dingen die dezelfde hoogte hadden. Helaas, moet ik zeggen, want de driewieler van mijn zoon had die hoogte ook.
 
Het driewieler incident
Brian was toen 3 en hij had een driewieler waarmee hij over ons land reed. Op de dag van het incident bracht hij zichzelf in gevaar, zoals een jongetje van 3 dat doet. Op de één of andere manier lukte het hem met zijn driewieler in de wei te komen waar Josia stond. Hij reed daar zo hard hij kon, achter Josia aan, die van de ene kant van de wei naar de andere kant rende. Hij speelde tikkertje, leek het wel. Barb kwam roepend naar mij toen dat Josia in paniek was en onze zoon zou doden, dus kom alsjeblieft direct!
 
Toen ik naar de wei rende, zag ik dat Josia met volle vaart op Brian afkwam, en met perfecte timing over hem heen sprong, zijn hoeven misten Brians hoofd ruimschoots. Voordat ik arriveerde, deed hij dit 2 keer. Ik sprong over het hek en in één beweging tilde ik Brian op en bracht hem naar Barb. Wow! Dat was gelukkig goed gegaan! Brian dacht dat hij tikkertje met het paard aan het spelen was en misschien dacht het paard dat ook wel, maar wij zagen het gevaar.
 
Hoe wij aanvankelijk situaties begrijpen, bepaalt geloof of angst, vrijmoedigheid of lafhartigheid, het beste geloven van iemand of het slechtst. Wij en de Heer zien dezelfde situatie: Willen we Zijn perspectief of die van ons? Trekken wij conclusies of wachten we op de feiten? Was het de bedoeling van dat paard onze zoon te doden of was het een spel?
 
Barb en ik concludeerden dat het goede karakter van Josia hem over Brian heen deed springen, maar hij was zeker geagiteerd over het feit dat Brian op zijn ‘terrein’ gekomen was. Een spel of niet, het was een gevaarlijke situatie, maar het was duidelijk dat het paard geen kwade bedoelingen had gehad. Eigenlijk was het zijn gevoelige aard dat hem over Brian heen deed springen, wat bewees dat hij hem geen kwaad wilde doen.
 
En dat – of onze paard wel of geen kwade bedoelingen had gehad – wisten we aanvankelijk niet. Wij moesten eerst alle feiten verzamelen en zien hoe hij met Brian omging, voordat we tot die conclusie konden komen. Hadden wij direct aangenomen dat hij hem had willen doden, dan zou dat ingehouden hebben dat het paard vernietigd zou moeten worden. Als wij onmiddellijk een conclusie trekken over een situatie, zouden we in boosheid of aanstoot kunnen reageren, terwijl dat helemaal niet de bedoeling geweest was.
 
Wie is Ed, vraag jij je af?
In Jozua 22 zien we het verhaal van de stammen van Ruben, Gad en de halve stam Manasse die een altaar oprichten aan de Jordaan, een mizbe’ach in het Hebreeuws, bij de grens van de andere 10 stammen van Israël. Het was een replica van het originele heilige altaar, gebruikt door Mozes en Aäron, wat nog nooit eerder gedaan was, dus de andere 10 stammen dachten dat Ruben, Gad en Manasse zich gezag aanmatigden dat aan de priesters toebehoorde. De 10 stammen kwamen samen om tegen hen te strijde te trekken.
 
De 2 ½ stammen moesten, voordat de aanval zou beginnen, voor de raad komen en zij legden de raad uit dat het niet zo was als zij aangenomen hadden, want het altaar was niet bedoeld om op te offeren, maar als een getuigenis aan hun grens, zodat iedereen zou weten dat zij de Here God alleen zouden volgen. De 10 stammen zagen het altaar en gingen van het ergste uit, terwijl het de bedoeling van de 2 ½ stammen was om daarmee  hun ijver en trouw aan God te tonen.
 
Alle 12 stammen besloten toen het altaar Ed te noemen. Het Hebreeuwse woord voor Ed, in het Engels vertaald en het Engelse alfabet gebruikende, betekent getuigenis of getuige. Dat altaar, bedoeld om een geloofsgetuigenis aan te duiden door de 2 ½ stammen, werd per abuis aanvankelijk door de andere 10 stammen gezien als een teken van rebellie.
 
Trek geen voorbarige conclusies
Wij hadden tot de conclusie kunnen komen dat Josia onze zoon Brian wilde doden. Hij dacht dat hij tikkertje speelde. Wij moesten eerst de feiten verzamelen om een juist oordeel over de situatie te kunnen vellen over het motief en de bedoelingen van Josia. De 2 ½ stammen bouwden een altaar om de wereld te laten weten dat zij de God van Israël dienden, maar de 10 stammen dachten dat zij zich gezag aanmatigden dat hen niet toekwam. Het nam tijd en een gesprek met elkaar voordat zij begrepen wat de motieven van de 2 ½ stammen waren.
 
Wat nu als zij automatisch aangenomen hadden dat hun broeders zondigden? Waarom wilden zij direct een oorlog beginnen, gebaseerd op verkeerde conclusies? Staan wij ook direct klaar de oorlog met iemand aan te gaan, omdat die persoon ons gekwetst heeft? Eindigen wij een relatie omdat ze ons pijn gedaan hebben, zonder eerst onze eigen daden te willen onderzoeken om te zien of wij ook niet een aandeel daarin gehad hebben?
 
Concluderen wij dat hun houding naar ons toe verkeerd is, maar zou het niet kunnen zijn dat zij willen dat wij erkennen ook een deel van het probleem geweest te zijn? Zouden wij niet eerst naar onszelf moeten kijken, misschien waren wij eerst wel fout,voordat we die ander de schuld geven? Jezus zei dat wij de balk uit ons eigen oog moeten halen voordat wij de splinter uit het oog van een ander kunnen halen. Mattheüs 7:3
 
Jezus gebruikte het oog als een gelijkenis, daarmee bedoelend hoe wij dingen zien, hoe wij iemands daden bezien. Iemand die direct conclusies trekt is als iemand die een grote balk in zijn eigen oog heeft, wat hun zicht bemoeilijkt, waardoor ze het hele plaatje niet kunnen overzien – de balk blokkeert het zicht en geeft een verkeerd beeld.
 
Is het waar dat wij anderen oordelen bij hun daden, terwijl wij onszelf oordelen bij onze motieven? Hoe zou het zijn als wij allereerst willen onderzoeken of onze daden bijgedragen hebben aan het misverstand? En als we zouden wachten tot we een motief kunnen horen of zien, voordat wij aanstoot nemen? Ga niet direct van het ergste uit en check allereerst je eigen hart.
 
Onderzoek je hart. Dat altaar waar je aanstoot aan neemt, zou misschien wel iemands geloofsverklaring kunnen zijn.
 
Verzamel meer informatie, ga nog niet direct van het ergste uit…en kijk naar de Vaders voorziening in iedere situatie. Zo leren wij geduld, liefde en rechtvaardigheid.
 
Volgende week een ander onderwerp, tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Barb en ik verschillen erg van elkaar; zij is een ‘verzamelaar’, wat wil zeggen dat zij dingen bewaard die  een emotionele waarde voor haar hebben, al is het maar een beetje, terwijl ik meer denk ín de trend van ‘als ik het een jaar niet gebruikt heb, heb ik het niet nodig’. Als ik een grote plastic zak gevuld heb met dingen die ik niet langer wil houden en het buiten neer zet om het weg te doen, dan moet zij het ‘checken’ om er zeker van te zijn dat ik niets weggooi van enige ‘waarde’ voor haar en wat zij wil houden.
 
Al is het wel zo dat zij vaker dan niet anticipeert wat ik wil gaan doen en dan zegt: “Voordat je die zak buiten zet, wil ik er graag even inkijken”. Voor mij is dat gewoon verkeerd, zelfs een beetje beledigend en het frustreert het hele proces van het weggooien van dingen. Voor haar is dat kwaliteitscontrole, zoals een vuilnisman een zak vuilnis opent en er een label in vindt dat zegt ‘Geïnspecteerd door Barb Fenn; er zit niets van waarde in voor haar’.
 
Toen het Woord…
…in Efeziërs 5:25-26 zegt dat de man zijn vrouw moet liefhebben en zijn leven voor haar moet afleggen, zoals Christus dat voor de gemeente doet, wil dat praktisch gesproken zeggen dat ik moet afleggen hetgeen ik denk dat vuilnis is en niet boos op haar moet worden als zij de helft ervan weer mee naar binnen neemt om het vervolgens ergens in de garage op te bergen (wat voor mij dus rommel geworden is).
 
Zij heeft een oog voor detail en ze is erg goed in het uitzoeken van seizoensdecoraties die goed bij elkaar passen. Ik neig ernaar dingen symmetrisch neer te zetten. Het is nu herfst in de VS, dus heeft zij het huis in herfstsfeer gebracht. Alle decoraties in ons huis en die bij de voordeur, zijn in de kleuren oranje, beige, geel en donkerrood. Ik kijk naar de pompoenen en andere decoraties en zorg ervoor dat ze symmetrisch in balans zijn. Als er drie pompoenen aan de ene kant staan, en vier aan de andere kant, moet er nog iets naast die drie komen om het gelijk te maken –voor mij is dat de juiste manier om iets neer te zetten, symmetrisch en in balans.
 
We kunnen goed samenwerken zolang ik mij er maar van bewust ben dat zij de hersens is en ik de spieren. Zij decoreert het huis en de veranda zoals zij denkt dat goed is; dan roept ze mij om mijn mening te geven. Ik kijk naar de symmetrie en de presentatie en geef eventuele opmerkingen daarover. Dat werkt. Meestal. Maar dit is haar domein, dus zij heeft altijd 51% van de stemmen, lol. Oké, misschien zelfs wel 95%, oké dan, 100%, maar ik leg me graag neer bij haar beslissingen want zij doet het geweldig en ons huis ziet er altijd mooi en comfortabel uit. Als ik niet getrouwd zou zijn en alleen zou wonen, zou er niets veranderen in ons huis, dus zij laat mij er goed uit zien, lol.
 
Hetzelfde proces gaan we begin november weer door, want in november vieren wij Thanksgiving. Dus dan worden er andere decoraties aan de herfstdecoraties toegevoegd,zoals kalkoenen en pelgrims en de puur herfst decoraties worden vervangen. En opnieuw worden er dozen van de zolder afgehaald en andere dozen weer neergezet, door mij…en de maand daarna komen de kerstdecoraties…LOL.
 
Als ik een huis binnenkom, valt mij als eerste op dat iets aan de muur niet recht hangt, en ik heb dan de neiging het recht te hangen. Barb scant de kamer en merkt als eerste de decoraties op en vervolgens complimenteert ze de gastvrouw met het prachtige huis dat ze heeft.
 
De vaatwasser – argh!
Lang geleden, wat wel eeuwen geleden lijkt, waren we de eigenaars van een pizza-bezorg keten. Ik was in die tijd een onbetaalde mede-voorganger en het bedrijf betaalde onze rekeningen, terwijl mijn hart bij de mensen lag, de gemeente. Het was in die tijd, volgens Barb, dat ik begon te praten over het schoonhouden van de keuken thuis. De pizzawinkels moesten iedere avond grondig schoongemaakt worden en die gewoonte nam ik thuis dus over, een taak die Barb graag aan mij overgaf.
 
Dus nu, terwijl ik dit schrijf zijn we 39 jaar getrouwd, staat de routine vast. ’s Avonds vul ik de vaatwassen en zet het aan, zodat we de volgende ochtend schone borden hebben. Als Barb kookt, gebruikt ze potten en pannen, borden en maatbekers en legt die vervolgens aan de kant, ergens op het aanrecht. Als ik kook, maak ik ondertussen wat ik gebruikt heb, handmatig schoon. En als ik dan klaar ben, is de keuken netjes. Als zij klaar is met koken, ziet de keuken eruit alsof er een tornado doorheen gegaan is; zij weet dat haar echtgenoot, voor hij naar bed gaat, alles in de vaatwasser zet. Hé…het werkt. Natuurlijk doet zij de vaat wel als ik op reis ben of de hele dag weg ben.
Als zij de vaatwasser inruimt en de messen en vorken erin doet, doet zij dat met de punten naar boven…zodat de scherpe punten ervan mijn vingers groeten als ik de schone vaat opruim. Voor mij is dat helemaal verkeerd, omdat ik niet wil dat iemands vingers aan de punt van mijn vork gezeten hebben, wat ik later in mijn mond stop. Ik doe de vorken en messen erin met de punt naar beneden, zodat ik ze, als ze weer schoon zijn, bij het handvat kan aanpakken als ik ze opruim. Zo blijven de punten schoon.
 
Anders is niet perse verkeerd; het is gewoon anders
Leren dat anders niet verkeerd hoeft te zijn, was een natuurlijk iets voor mij, want dat past bij mijn persoonlijkheid. Van nature kan ik iets zien vanuit een ander gezichtspunt, vanuit Gods gezichtspunt en ik wil altijd ZIJN kant van de zaak zien. Zodra ik zie dat ik het verkeerd had, verander ik en verontschuldig ik mij/of bekeer me. Als die ander het verkeerd heeft, verwacht ik dat zij zich verontschuldigen of daarvan bekeren.
Over het algemeen gesproken, is anders niet persé verkeerd, en ik kan mij aan iemand anders aanpassen en meegaan met die persoon. Je wilt liefde en vrede en rechtvaardigheid in het leven hebben, en dat is belangrijker dan gelijk hebben.
 
Barb’s persoonlijkheid is dat zij een sterk gevoel voor rechtvaardigheid heeft, en ze haat zonde en huichelachtigheid; een beetje zoals Johannes de Doper of Elia – goed is goed en fout is fout en daar kan niet over gediscussieerd worden. Ik hou van haar zoals ze is, van haar ijver, haar intensiteit, gepaard gaande met een goed gevoel voor humor en haar snelle lach.
 
Maar die persoonlijkheid en haar gaven zorgen ervoor dat haar manier in veel dingen, de juiste is, einde discussie. Anders is voor haar vaak wel verkeerd. In de loop der jaren ben ik meer als haar geworden en zij meer als mij. Zij gelooft dat de vorken en messen schoner worden als je ze rechtop in de vaatwasser zet; dus niemand die bij ons eet zal daardoor ziek worden en zij zal zich niet hoeven te verontschuldigen als de vorken en messen niet helemaal schoon uit de vaatwasser gekomen zijn. Zorg er echter wel voor dat je handen schoon zijn als je de vorken en messen opruimt en ze nog even schoonmaken voordat ze gebruikt worden, kan geen kwaad. Natuurlijk is zij helemaal correct hierin, en tegelijkertijd heeft zij er geen problemen mee hoe ik de vaatwasser inruim.
 
Ik ben ook correct in het geloof dat die messen en vorken echt wel schoon worden als ik het op mijn manier doe, EN ik loop niet het risico mij pijn te doen aan de scherpe punten. Wij hebben allebei gelijk en hebben allebei niet gelijk. Genesis 5:2 zegt van de Heer: “…en Hij zegende hen en noemde hen ‘mens’ (Adam) ten dage dat zij geschapen werden.” Eva kreeg pas haar naam nadat zij gezondigd hadden. Voor die tijd werden zij beiden Adam genoemd, want zij werd uit hem geschapen, dus die twee waren in werkelijkheid 2 delen van één persoon.
 
Onderwerpen is niet hetzelfde als gehoorzamen
Wij doen wat Efeziërs 5:21 zegt, namelijk dat wij ons aan elkaar onderwerpen. Onderwerpen is niet hetzelfde als gehoorzamen.
Onderwerping is een conditie van het hart. Gehoorzamen is een daad. Ik ben altijd onderworpen aan mijn vrouw en zij is dat altijd aan mij, maar we gehoorzamen elkaar niet altijd, zoals duidelijk is in de voorbeelden hierboven. Als ik het vuilnis buiten zet en zij ‘mijn wens niet gehoorzaamt’ is ze nog steeds aan mij onderworpen. We zijn toegeeflijk naar elkaar toe. Dat wordt liefde genoemd.
 
De Heer was op de 6e dag klaar met scheppen en Hij was niet van plan daar opnieuw mee te beginnen, dus toen Adam zag dat hij een maatje nodig had, moest de Heer gebruiken wat hij al had – wat Hij daarvoor al geschapen had. Dus het woord ‘geformeerd’ wordt gebruikt voor haar lichaam, niet het woord ‘geschapen.’
Hij vormde haar lichaam uit materiaal dat hij van Adam’s lichaam genomen had, en Hij vormde tevens haar ziel (emoties, redenering, wil) uit die van hem. Haar geest, zoals die van ons, was door de Vader* geschapen, maar de rest van haar was gevormd uit wat Hij daarvoor al geschapen had. *Hebreeën 12:9, Zacharia 12:1)
 
Dat wil dus zeggen dat zij twee delen zijn van één geheel. Ze waren elkaars tegenovergestelde. Die verschillende kwaliteiten zijn bedoeld om elkaar aan te vullen, om beide kanten van een zaak te belichten, en zodat beiden moeten leren te groeien in liefde en in Christus als zij zich naar elkaar voegen, erkennen dat hun wederhelft kwaliteiten heeft die zij niet hebben.
 
 
Begrijp me niet verkeerd…
Er zijn absolute waarheden, en als iemand die overtreed, is dat absoluut fout, niet slechts anders, maar fout. Goed is goed en fout IS fout. Maar hoe je de vuilnis wegdoet of hoe je de vaatwasser inruimt of het huis decoreert, dat is niet fout, maar gewoon anders.
 
Dit stukje transparantie in ons leven is bedoeld als een voorbeeld voor anderen over hoe je met elkaar kunt omgaan en hoe je de verschillende kwaliteiten in elkaar kunt liefhebben – en alhoewel er soms spanning tussen ons kan zijn, en dat is er regelmatig als we allebei (soms met stemverheffing) ons punt duidelijk willen maken, we werken eraan de spanning te verdrijven en één van ons zal een beslissing nemen waar we het allebei over eens kunnen zijn. Natuurlijk houden we het recht te zeggen ‘dat heb ik je toch gezegd’. Lol.
 
Heb rechtvaardigheid lief en heb rechtvaardigheid in jouw leven lief, meer dan gelijk willen hebben. Onderwerp jezelf aan je wederhelft, je vriend, je familielid, buurman als hetgeen waarvan jij denkt dat goed is, fout is in hun ogen en bewaar de vrede en groei in liefde.
 
Volgende week de laatste van deze serie…denk ik…
Tot dan, zegen,
John (en Barb) Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
 

Hallo allemaal,
Toen onze 3 jongens jong waren hadden ze altijd honger, als een beer die uit een winterslaap ontwaakt. “Hoe lang duurt het nog voor we gaan eten?” was een dagelijkse vraag. Barb heeft altijd, met het weinige geld dat we hadden, geweldig eten voor ons kunnen koken, zodat niemand honger zou hebben; meer dan dat, we zaten altijd helemaal vol.
 
Eén van onze favoriete maaltijden was een ovenschotel van macaroni & kaas, met stukjes ham erdoor, gebakken in de oven. Daarbij hadden we altijd groene groentes, zoals sperziebonen of broccoli, en natuurlijk met appelmoes. Het was één van die maaltijden die Barb van te voren kon klaarmaken. Ze dekte de schotel dan af met plastic folie, en zette de schotel in de koelkast tot het tijd was opgeward te worden.
 
Op een bepaalde avond, toen we rond de tafel zaten als een roede wolven, omringd door onze prooi van macaroni en kaas, viel het licht op de bovenkant van het eten zodat het leek of er glittertjes op het eten zat. Barb zag het ook vanaf haar kant van de tafel. Onmiddellijk riep ze ‘STOP,’ en stak haar hand uit om één van de jongens tegen te houden die net een hap eten in zijn mond wilde stoppen. “Heb ik het plastic folie wel weggehaald voordat ik het in de oven gezet heb? O nee! Dat heb ik niet gedaan!”
 
We leunden over het eten, alsof we forensische wetenschappers waren, om de glittertjes te bekijken. Het leek op flintertjes glas, maar het was zacht en flexibel. Barb was ontsteld en schaamde zich. Zij is iemand die alles goed/fout ziet en onmiddellijk zag ze het ergste scenario voor zich – ze had haar gezin bijna vergiftigd! Dat was haar nog nooit eerder overkomen, dus er volgden meerdere verontschuldigingen en daarna dacht ze hardop dat ze nu de hele schotel met eten weg zou moeten gooien, maar wat moesten we dan eten?!
 
Ik ben meer iemand die het ‘hele plaatje’ zie, en ik trok haar weg van de tafel. Hetgeen boven op het eten zat, was nu helemaal gesmolten en dus konden we vast wel de bovenlaag van de macaroni en kaas schotel eraf schrapen en met een gerust hart de rest opeten. Zo gezegd, zo gedaan en dit incident werd er één voor in de familieboeken.
 
Altijd een rustige vaart?
Natuurlijk smaakte het eten heerlijk, maar wij moesten ons een weg banen, door het ‘vergif’ heen om het goede voedsel te kunnen nemen. Onze wandel met de Heer lijkt daar soms ook op – wij verwachten dat een beantwoord gebed wil zeggen dat alles rustig en kalm verloopt, als een heerlijke geestelijke macaroni en kaas maaltijd; Wat een maaltijd heeft de Vader voor ons gemaakt! Maar meestal zijn er potentiële gevaarlijke dingen die samengaan met het beantwoord gebed en die wij moeten zien te vermijden.
 
Het evangelie waar de meesten van ons in opgegroeid zijn, bied de rustige vaart versie van het geloof. Maar dat komt niet overeen met de Bijbel, noch met onze ervaringen en dat geeft verwarring en we vragen ons dan af of God wel echt betrokken is in wat wij doen. We denken ‘als het God is, waarom gaan dingen dan niet beter?’ Dat laat zien dat wij onjuist onderwezen zijn.
 
Jezus is natuurlijk ons voorbeeld en al verwonderen wij ons erover dat Hij een grote menigte voedde of iemand uit de dood opwekte, het pad naar onze redding ging voor Hem via het kruis.
In Johannes 21:15-19, direct nadat Jezus tegen Petrus zegt ‘Weid mijn schapen’ , vertelt hij Petrus ook op welke manier hij zou sterven, namelijk een martelaarsdood. Toen Jezus aan Saulus van Tarsus verscheen, even buiten Damascus, en hem riep tot de heidenen te prediken, vertelde de Heer hem ook dat hij zou moeten lijden* als hij de roeping op zijn leven zou accepteren. * Handelingen 9:16
 
Als het gaat om jou en ik, kunnen we naar 2 Petrus 1:3-4 gaan, waar staat “…door deze zijn wij met kostbare en zeer grote beloften begiftigd, opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur…”
 
Het evangelie dat ons geleerd is, noemt alleen het eerste deel van dit vers – kostbare en zeer grote beloften – en als wij daar alleen naar kijken, leidt het tot een onjuist geloof dat God verandert in Iemand die onze fouten herstelt en als we genoeg geloof hebben, zal alles in ons leven op een dag rustig en gladjes verlopen.
 
De tweede helft van dat vers zegt echter ‘opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur’. Met andere woorden, wij zien de beloften als zijnde God die Zijn woord houdt aan ons, maar Hij kijkt naar de beloften die Hij ons geeft als een middel voor ons om meer als Hem te worden. Jezus leerde gehoorzaamheid door de dingen die Hij leed. Petrus werd verteld dat als hij oud zou zijn, men hem zou brengen waar hij niet wilde gaan. Paulus werd verteld dat hij zou lijden, ALS hij voor Jezus zou kiezen.
(Hebreeën 5:8, Johannes 21:18, Handelingen 9:16)
 
Wij zien de beloften als een antwoord, Hij ziet ze als een manier voor ons om te groeien. Die heerlijke macaroni en kaas maaltijd IS er, maar eerst moet je door de ‘puntige, scherpe’ dingen heen, want als we daar niet correct mee omgaan, kan het ons schade berokkenen.
 
Daarom werd de observatie gemaakt dat het door ‘geloof en geduld*’ is dat we de beloften ontvangen – er is geen magnetron aktie beschikbaar om het antwoord sneller te ontvangen; als je het antwoord wilt, zul je in Christus moeten groeien. Je moet gaan denken zoals de Vader en de Heer doen, om de beloften te zien als een manier om meer op Hem te gaan lijken.
*Hebreeën 6:12
 
Engelen?
In het begin van de jaren ’80 stonden vrienden van ons, Dennis en Jeanne, op het punt Amerika te verlaten om als zendeling naar Panama te gaan; om uiteindelijk onder de Choco indianen van de Darien jungle te gaan wonen.
 
Toen vrienden zich om hen heen verzamelden en hen de handen oplegden om hen uit te zenden, kwamen er verschillende profetieën naar voren, waaronder één die noemde dat er engelen actief zouden zijn in hun bediening. Terwijl iedereen opgewonden was over het feit dat engelen actief zouden zijn,merkte een vriend op dat Dennis helemaal niet opgetogen was, maar stilletjes achteraf ging zitten. Hij vroeg Dennis of hij niet opgetogen was dat er engelen zouden werken. Dennis reageerde: “Nee. Want dat houdt in dat we ons in situaties zullen bevinden waar we ze nodig hebben.”
 
Alle anderen zagen de belofte en gingen van Oooo en Aaa over het idee dat engelen in hun bediening betrokken zouden zijn. Maar Dennis zag de rest van dat woord en ontving een diepere openbaring over het waarom van die engelen. Grote en kostbare beloften, ja. Dat we deelnemers aan Zijn goddelijk natuur zouden zijn. Ja. Allebei, als we ons dat toestaan.
 
Onderzoek je hart
Genade is altijd voorwaardelijk. Als je een jongen van 16 jaar oud de sleutel van een auto geeft, is dat genade. Maar als je wil dat hij en de auto om 11:00 weer thuis zijn, dan is dat de voorwaarde voor die genade. Als je mensen in je huis hebt voor huiskerk, dan is dat genade. Maar blijf weg uit de kamers die gesloten zijn en denk eraan dat je een gast in iemands huis bent, dat is de voorwaarde. Als jij die baan krijgt, terwijl er 10 anderen gesolliciteerd hebben voor die baan, dan is dat genade. De voorwaarde is dat jij op tijd komt, hard werkt en doet wat van je gevraagd wordt. Redding is genade. Wil je dat, dan moet je komen via Christus. Wat God ons ook belooft (genade), Hij heeft een verwachting dat wij die belofte gebruiken als een middel om deel te krijgen aan Zijn natuur.
 
Velen lopen meerdere malen om diezelfde boom heen, moeten diezelfde les keer op keer leren, omdat ze weigeren de 2e helft van dat vers te doen. Onderzoek jezelf, jouw leven, je levenservaring – zie je patronen die zichzelf herhalen? Onderzoek (nu) hoe je in Christus kunt groeien. Kijk naar de vrucht van de Geest, in Galaten 5 en beoordeel jezelf of je die uitleeft, terwijl je op de belofte wacht. Je zult merken dat, wanneer jij gericht bent op het gaan lijken op Christus, terwijl je te midden van ‘geloof en geduld’ bent, je vrede ervaart in plaats van angstig te zijn en twijfel te hebben. Geloven in Jezus is makkelijk; een discipel van Jezus zijn kost jou je leven, zoals het eens   was.
 
Volgende week een ander incident uit het leven van John en Barb, tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowo.org
mail naar cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Nadat mijn vader ons gezin verlaten had toen ik 11 jaar oud was, maar voordat ik mijn hemelse Vader 5 jaar later leerde kennen, was de Vader zo goed om verschillende godvrezende mannen in mijn leven te brengen die een geweldig positieve invloed op mijn jong en gewond hart hebben gehad. Eén van die mannen waar ik het vandaag over wil hebben, was ‘oom Del.’ Samen met zijn vrouw, ‘tante Betsy’ openden zij hun huis en leven voor mij en mijn familie, en later ook voor Barb toen we verkering kregen. Hun oudste zoon, ongeveer van mijn leeftijd, en ik zijn tot aan de dag van vandaag goede vrienden.
 
Iedere zomer nodigden ze mij en mijn familie uit in hun huis aan het meer, ongeveer 75 minuten rijden van ons huis. Een aantal gezinnen waar zij bevriend mee waren, hadden daar ook een huis gekocht, dus als iedereen daar dezelfde tijd was en je alle volwassenen en kinderen zou optellen, zou je op zo’n 40 mensen uitkomen.
 
Oom Del had een grote boot met een romp van fiberglas, en het dek was plat, omringd door een reling en binnenin was genoeg ruimte om 15 of 20 mensen te herbergen. Na een hele dag op de boot geweest te zijn, met watersport en kinderen van alle leeftijden die dit en dat nodig hadden, waren de volwassenen ’s avonds toe aan een tijd alleen voor henzelf, weg van de kudde kinderen.
 
Ongeveer een uur voordat de zon onderging, riep oom Del zo hard dat iedereen het kon horen: “mama-rit!” wat het teken voor de volwassenen was zich te verzamelen en wij tieners en bijna tieners waren niet lang daarna belast met de zorg voor de jongere kinderen, terwijl de volwassenen met de boot een cruise rond het meer gingen maken, ongeveer een uur lang (met verfrissende drankjes in hun hand) – een uur van rust en stilte voor henzelf – om vervolgens de kinderen klaar voor bed te maken. Wij als tieners mopperden altijd een beetje, natuurlijk, omdat we op onze jongere broertjes en zusjes moesten passen, maar inwendig dachten we ‘een uur zonder dat iemand op ons let – jippie!!!’
 
Die mama-ritjes waren een raadsel voor ons. Waarom hadden zij dat nodig? Wat was het doel daarvan? Waar spraken ze dat uur met elkaar over?
 
Mieren en de heiligheid van vrije tijd
Zoals het voor mij als tiener leek, en ik denk ook voor Barb, dienden die mama-ritjes geen enkel doel. Maar tegen de tijd dat wij getrouwd waren en 3 kleine jongens hadden en pastors waren van een gemeente op het platteland van Colorado, begrepen wij heel duidelijk de zin van die mama-ritjes uit onze tienertijd.
 
Oftewel Barb keek naar mij en zei ‘Ik heb een mama-rit nodig’ of ik kon dat aan haar gezicht zien en riep dan naar de jongens: “mama-rit!” – wat daar in Colorado inhield dat wij vervolgens in de auto stapten, naar de open prairie reden of naar de bergen; hoe dan ook, mama moest even weg uit het huis. Er wachtte ons altijd een avontuur – een hagedis om te vangen, een prairie hond die we zagen, antilopen die aan het grazen waren of we zagen wilde kalkoenen. En altijd was er een lichamelijke activiteit, in de vorm van een wandeling of het beklimmen van een berg; soms vonden we sporen van een wagenwiel van pioniers, die daar zo’n 100 jaar geleden gereden hadden, of we kwamen oude tekeningen op rotsen tegen, enzovoorts. Soms, als Barb echt helemaal alleen wilde zijn, deelde ze mee dat ze een ‘mama-rit’ ging maken en dan nam ze haar fiets en reed ze de plattelandsweggetjes af.
 
De mentale en fysieke verandering deed wonderen voor ons en gaf ons weer energie. Onze avondritjes naar het onbekende waren eigenlijk een Bijbels voorbeeld dat bij de schepping begon, toen God besloot dat Hij na 6 dagen klaar was met zijn werk en op de 7e rustte van project Aarde. Het is niet zo dat Hij moe was, het Hebreeuws geeft aan dat Hij er gewoon mee stopte. Rusten hield in te stoppen met wat je aan het doen bent. Zelfs toen gaf Hij ons al een voorbeeld, want Jezus zou later opmerken:
 
“De sabbat is gemaakt ter wille van de mens, niet de mens ter wille van de sabbat.” Marcus 2:27
 
Wij worden niet verondersteld een dag te dienen, maar de dag dient ons. Er werd een rustdag voor ons gemaakt, en het heeft jaren geduurd voor ik de waarde van een rusttijd inzag en begreep. Het is onze natuurlijke neiging om iets te produceren, en tijd af nemen lijkt daar tegengesteld aan.  Ik houd van het voorbeeld in Zacharia 4:1-6 waar 2 olijfbomen gezien worden, die olie produceren wat in een oliehouder stroomt. Vandaar stroomt de olie naar een lamp, die vervolgens brandt. “Niet doorkracht, noch door geweld, maar door Mijn Geest.”
 
De les is om allereerst met de bron van de olie verbonden te zijn – olie is een beeld van de Heilige Geest – en onze geest is de houder van de olie, die de lamp vervolgens laat branden; wat alleen kan als de houder overstroomt met olie, naar de lamp toe (onze ziel). Met andere woorden, we moeten mensen geven van wat er overstroomt; wat in de houder is, is voor ons. Geef hen alleen wat overstroomt, nooit wat er in de houder is. Dat is voor jezelf. We hebben het allemaal gedaan – dat je op reserve loopt, bijna leeg en je dus weer moet opladen. Daar gaat een sabbatrust dus over – de houder weer vol laten stromen zodat het kan overvloeien.
 
Ik heb eens een studie over mieren gelezen, dat mijn leven heeft veranderd. De meeste christenen weten wat Salomo schrijft in zijn Spreuken ‘zie haar wegen en word wijs’. (Spreuken 6:6). Deze studie liet zien dat mieren hun dag in drieën verdelen. Eén derde van de dag werken ze hard, het tweede derde deel van de dag doen ze licht werk en het laatste derde deel rusten ze. Hmmm…mama-ritten dus. Rust 1/3 van de dag, doe 1/3 deel licht werk en 1/3 deel hard werk. Hmmm…balans.
 
Mijn punt met de mama-ritten is dit:
Heb je eigen versie van een mama-rit – tijd om je weer op te laden – rust, en ja, wees als die mier. Verdeel dagelijks je dag in drieën, om balans te hebben in je leven. Toen Paulus in Efeze was (Handelingen 19) lezen we dat hij dagelijks leerde in de school van een man die Tyrannus heette. We weten vanuit de geschiedenis en de cultuur, dat de mensen in Efeze werkten van zonsopgang tot ongeveer 11:00 uur. Dan namen ze een pauze tot 16:100 uur – ongetwijfeld gebruikte Paulus deze tijd om in die school onderwijs te geven. Na 16:00 uur werkten ze nog een paar uur, tot het werk klaar was. Voor mij lijkt het erop dat zij hun dag ook in drieën deelden. In de ochtend hard werken, even pauze nemen om vervolgens lichter werk te doen. Klaar.
 
Zoek uit wat voor jou werkt en veroordeel elkaar niet – maar onderzoek of wat jij nu doet, goed is voor jouw lichaam. Vind jouw mama-rit en neem het.
 
Volgende week een andere gebeurtenis uit ons leven…tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Toen Barb en ik verkering kregen (we waren 15 & 16), kwam ze al gauw regelmatig bij ons over de vloer. We woonden 6.4 kilometer van elkaar vandaan en we zaten op verschillende scholen, maar voor Barb was het geen probleem na schooltijd naar mijn huis te fietsen, waar wij (mijn moeder, ik 2 broers en 1 zusje) woonden.
 
De dag van het ‘incident’ hield onze klas een verkoop van cupcakes, om fondsen te werven voor iets, en ik was dus bezig cupcakes te maken. Wat Barb zich herinnert, is dat mijn moeder in haar kantoortje zat, bezig met iets voor haar werk; mijn broertjes en zusje waren andere dingen aan het doen en ik was alleen in de keuken.
 
Ik had cupcake mix gekocht en was nu bezig het beslag in de papieren cups te gieten. Dat was het moment dat Barb binnen kwam lopen – zoals ik al zei, hoorde zij al bijna bij de familie, dus kwam ze zo de keuken binnengelopen. Wat ze zag, toen ze de keuken binnenliep, deed haar stoppen.
 
Ik had een vel bakpapier gepakt en de papieren vormpjes in nette rijen op het papier gezet, en was net van plan het beslag in het eerste vormpje te gieten – en Barb zegt: “John. Wat ben je aan het doen?” Ik zei: ”Mijn klas heeft morgen een cupcake verkoop, dus ben ik nu cupcakes aan het maken.” Zij zei iets als ‘Echt? Wat denk je dat er gaat gebeuren als je dat beslag in die vormpjes giet?’
 
Ik vond dat echt een domme vraag, want het was toch duidelijk dat het cupcakes zouden gaan worden! In plaats van mij te stoppen (dit zou een hint geweest kunnen zijn voor toekomstige interacties tussen ons) zei ze: “Ga je gang dan maar, en doe er één.” Haar grijns en de schik die ze had, vond ik verdacht, maar ik dacht dat ze het leuk vond haar grote, sterke vriend aan het werk te zien. Oooo, wat had ik het mis! Ik was mij er totaal niet van bewust dat ik er ingeluisd werd.
 
Je weet natuurlijk wat er daarna gebeurde – dat hoop ik tenminste – toen ik het beslag in het eerste vormpje goot, werd de vorm door het gewicht plat en alles kwam op het papier te liggen, op het aanrecht en vervolgens drupte het op de vloer, als lava dat uit een vulkaan stroomt. Het was voor mij een volkomen raadsel hoe vrouwen erin slaagden de vormpjes rechtop te laten staan, onder de druk van het beslag. Misschien dat het beslag door de hitte van de oven snel stevig werd, dacht ik bij mijzelf.
 
Ik kon mij niet herinneren in de keuken iets gezien te hebben dat die vormpjes rechtop zou kunnen houden – misschien dat mijn moeder iets had ergens, dat ze om de vormpjes drapeerde. Misschien zou ik wat aluminiumfolie moeten nemen om dat stevig om de vormpjes te wikkelen – al die gedachten gingen door mijn naïeve brein. Wat deed ik dan toch fout?!
 
Barb bleef achter staan en keek naar het leerproces. Wat een wijze 16-jarige was ze toch; ze had plezier met mij, zoals een kat met een muis dolt voordat het gedood wordt. Uiteindelijk deed ze een stap naar voren, nadat ik de volgende vorm netjes gevouwen had, denkend dat het nu wel goed zou gaan. Maar toen ik het beslag in nummer 2 begon te gieten, hield ze me liefdevol tegen en hielp mij uit mijn misère. Toen ik vroeg: “Wat doe ik dan verkeerd?” toen, en pas toen, zei ze: “je moet die vormpjes in een blikken cupcakevorm doen.” Natuurlijk vroeg ik toen wat een blikken cupcakevorm is, en toen, zo hard als ik kon, riep ik: “Mam! Hebben wij een cupcake blik?”
 
Toen had ik 2 vrouwen aan het lachen, want mijn moeder kwam kijken wat er aan de hand was en Barb, door haar tranen heen van het lachen, legde uit wat ik aan het doen was. DAT was de laatste keer dat ik cupcakes probeerde te maken, en ik ben nu 59 jaar oud!
 
Wat de Vader mij die dag leerde…
…was om te willen leren. Om een stapje terug te doen bij toekomstige projecten, nog voor ik die begonnen was, en om het hele proces te zien, van begin tot eind. Om iedere stap te kennen die gemaakt moet worden en om te weten welke materialen er nodig zijn, om open te staan voor instructie en om geleerd te willen worden.
 
Ik wist het toen nog niet, maar die les is mij in latere jaren goed van pas gekomen bij het in elkaar zetten van bijvoorbeeld meubels, bij het maken van kapotte dingen in en rondom het huis, het repareren van een maaimachine en meer dingen, te veel om op te noemen. Maar er was ook nog een belangrijkere les die geleerd moest worden.
 
Het huis besturen?
Zoals ik vorige week al noemde, was mijn vader niet aanwezig in mijn tienerjaren, dus was het de Vader God waar ik naar keek om te weten hoe ik een goede (toekomstige) man en vader zou kunnen zijn. Op een dag, na dat cupcake incident, denkend over hoe ik een goede echtgenoot zou kunnen zijn, was ik 1 Timotheüs 5:14 aan het lezen:
 
“Ik wil dan dat de jonge weduwen trouwen, kinderen krijgen, hun huis besturen en aan de tegenpartij geen aanleiding tot laster geven…”
 
Ik zei: “Vader! Paulus zegt dat vrouwen hun huis moeten besturen, maar ik dacht dat de man het hoofd van het huis is?! Onmiddellijk reageerde Hij: “Wat is het huis?” ik dacht even na, voordat ik antwoordde “Het huis is het fysieke gebouw, de elektriciteit, de muren, decoraties, het dak enzovoorts.” “Heel goed. En wat is een thuis?”
 
Onmiddellijk moest ik aan onze vrienden de Harvey’s denken. Als ik naar hun huis ging, voelde het altijd als liefde – vredig, zeker en veilig. Dus ik zei: “Een thuis zijn de niet tastbare kwaliteiten van het huis, zoals liefde en vrede, veiligheid en een zeker gevoel.” Hij zei: “Heel goed. De vrouw is het hoofd van het huis, en haar echtgenoot is het hoofd van thuis. Begrijp je dat?”
 
Ik zei: “Dat heb ik nog nooit eerder gehoord. Dus dat wil zeggen dat de vrouw het huis bestuurt, zoals Paulus dat zegt. En als de gootsteen verstopt zit, kan ze het dus zelf maken. (oprecht probeerde ik het te begrijpen, maar ik geef toe dat ik dacht dat ik Hem nu te pakken had). Hij reageerde: “Zij mag het zelf maken, of ze kan het aan haar echtgenoot delegeren. Want als het huis niet goed functioneert, zullen de ontastbare kwaliteiten van thuis eronder lijden. Dus het is aan de man ervoor te zorgen dat de ontastbare kwaliteiten die je genoemd hebt, behouden blijven. En als zij de gootsteen niet wil repareren, zal hij het moeten doen. Dat hoort bij het afleggen van je leven voor haar.”
 
Sinds dat moment ben ik mij terdege bewust van mijn verantwoordelijkheden als hoofd van het thuis, zoals Barb hoofd van het huis is. Die les was belangrijk voor mij, zeker toen wij de eerste maand van ons huwelijk in een klein appartementje woonden, in Charlotte, Noord Carolina. De vuilnisbak in de keuken was vol en natuurlijk hoort die vuilnisbak bij het huis. Barb zei dus: “De vuilnisbak is vol. Je moet het legen.” Ik zei: “Jij hebt het net vol gemaakt, dus jij moet het ook legen.” Zij zei: “Nee. Dat is jouw taak. Dat ga ik niet doen.”
 
De eerste regel om uit een put te komen, is te stoppen met graven.
Dat wist ik toen nog niet, dus zei ik: “In mijn huis moest degene die de bak vol maakte, het ook legen.” Zij zei: “In mijn huis deed mijn vader dat altijd.” Dat was het moment dat ik stopte met graven en mij de les van de Vader herinnerde. Vanaf dat moment ben ik altijd degene geweest die de vuilnisbak leegt…als het huis niet goed werkt en in een goede staat is, zal het thuis niet de ontastbare kwaliteiten van liefde, vrede, veiligheid en zekerheid hebben.
 
Veel mensen gaan een relatie aan vanwege wat die ander voor hen kan doen. Hoeveel huwelijken gaan er wel niet mis, hoeveel vriendschappen en carrières eindigen er wel niet omdat mensen een relatie aangaan, niet met het idee wat zij kunnen geven in dat huwelijk, die vriendschap of in die baan, maar vanwege wat die ander voor hen kan doen?
 
Ik wilde die cupcakes geven voor het goede doel, maar ik moest leren hoe ik dat moest doen – mijn hart zat op de juiste plaats, maar mijn methode was fout. Het is een feit dat de menselijke natuur anderen oordeelt bij hun daden, maar wij oordelen onszelf bij onze motieven – men wil niet dat iemand hun methode corrigeert, maar men wil dat die ander hun goed hart, hun goede motieven ziet. Maar wij moeten ook geleerd willen worden als het gaat om onze daden.
 
Relaties zijn niet alleen gebouwd op motieven, maar ook op daden. God had de wereld zo lief…maar wat als Hij daar stopte? Wat als wij alleen Zijn motief zouden weten, Zijn liefde voor ons, maar als het daar mee zou ophouden? Het is het laatste deel van dat vers dat het verschil maakt in ons leven: “…dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft…” Johannes 3:16.
Hij had lief, dus gaf Hij. Simpel.
 
Motief, daden, onderwezen willen worden. Repareer of onderhoud die ontastbare kwaliteiten in je relaties. Iemand moet dan misschien veel moeite doen om het vertrouwen terug te winnen dat hij eerst had. Dat vertrouwen is een deel van die ontastbare dingen. Iemand anders moet misschien leren in het openbaar geen kwaad te spreken over zijn of haar vriend, echtgenoot, buurman, collega – en het kost tijd om dat vertrouwen terug te winnen, door de juiste woorden te spreken en de juiste dingen te doen.
 
MAAR…zorg ervoor dat jouw daden gericht zijn op die ontastbare kwaliteiten die van een huis een thuis maken en van die vriendschap meer dan een kennis. Laat de vrucht van de Geest groeien in een relatie met dingen als liefde, blijdschap, vrede, vriendelijkheid, geduldig…Liefde, dus laat die liefde zien en wees nederig om geleerd te willen worden…
 
Volgende week een ander verhaal van ons, tot dan,
Zegen,
John Fenn,
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com