Hallo allemaal,
Zou je niet denken dat Gods aanwezigheid in iemands leven een verbetering oplevert voor de emotionele en geestelijke gezondheid? Onze vraag luidt: hoe kan iemand ervoor zorgen dat zalving (manifeste aanwezigheid van God) geest en emoties herstelt?

Jezus zei dat tijdens de laatste dagen de zonde zal toenemen, maar tegelijkertijd overal het evangelie zal worden verkondigd. Dat betekent dat wanneer het evangelie wordt verkondigd, sommigen van hen die tot Hem komen emotioneel en/of geestelijk beschadigd of ziek zijn. Hoe kan zalving onze emoties genezen? (Matteüs 24: 12-14)

Koning Saul
Toen Samuël de confrontatie aanging met koning Saul, zei hij: "U mag dan in uw eigen ogen onbelangrijk zijn, toch staat u aan het hoofd van de stammen van Israël, nietwaar?" (I Samuël 15: 17)

"In uw eigen ogen onbelangrijk" is de sleutel om te begrijpen waarom koning Saul geestesziek werd, en het toont ons de twee waarheden waar iedere gelovige mee geconfronteerd wordt: wat ik over mezelf zeg tegenover wat God over mij zegt.

In zijn eigen ogen onbelangrijk
Sauls verhaal begint in I Samuël 9: 1-2, waar staat dat hij uit een zeer welgestelde familie komt, dat hij groter was dan ieder ander en de knapste man van Israël. Toch was hij in zijn eigen ogen onbelangrijk.

We lezen niet over zijn gezinsleven, en evenmin over hoe hij niet geworteld en gegrondvest was in onvoorwaardelijke liefde, we weten gewoon dat dat het geval was omdat hij zichzelf niet juist waarnam. Dit opende de deur voor de "angst voor mensen", een onvermogen om met de druk van omstandigheden en andermans mening om te gaan – precies wat Marcus 4: 17 & Efeziërs 3: 17 zeggen over hen die niet in onvoorwaardelijke liefde geworteld en gegrondvest zijn.

Koning Saul werd paranoïde, stond bekend om zijn depressies en woede-uitbarstingen en om even gemakkelijk weer zachtmoedig naar de Heer te zijn. Vandaag de dag zouden we hem manisch-depressief noemen, in ieder geval anti-sociaal, paranoïde en met waanvoorstellingen. Maar zoals ik zei, hij wérd zo – hij was aanvankelijk niet zo.

Niet in staat om de feiten helder te zien
Toen Samuël Saul vertelde dat hij als koning geroepen was, antwoordde hij dat Samuël het bij het verkeerde eind moest hebben, omdat hij van de stam van Benjamin was, een van de kleinste stammen, en zijn familie de geringste van alle families in die kleine stam was.

Merk op dat satan vaak halve waarheden spreekt, maar een halve waarheid is een hele leugen. De stam van Benjamin was een kleine, zo niet de kleinste van alle stammen. Toch was zijn vader zeer welgesteld, niet de geringste van alle families zoals hij stelde – maar dat is hoe hij zichzelf en zijn familie zag, waardoor hij Gods goede plan voor hem niet kon geloven.

Dit is wat zelfhaat of "onbelangrijk in je eigen ogen" zijn je aan kunnen doen – je ziet feiten geïnterpreteerd door de ogen van zelfhaat en je vindt redenen waarom God je werkelijk niet wil gebruiken, redenen dat Hij je werkelijk niet wil en liefheeft. Dat is wat Saul deed toen Samuël tegen hem sprak over de roeping in zijn leven.

Waar de genezing begint
Het laten genezen van emoties is meer dan een simpele keus, het vereist een ervaring met Gods aanwezigheid. Saul werd over Gods plan verteld, maar toen toonde God zich ook aan hem door hem te laten profeteren. De Vader wil niet dat we zonder bewijs geloven, Hij geeft ons Zijn aanwezigheid.

Je kunt geen logica gebruiken bij een emotioneel beschadigde of geesteszieke mens. Voor iedere bijbeltekst die je aanhaalt waarin staat dat ze gered zijn, zullen ze andere bijbelteksten aanhalen waarvan ze menen dat ze het tegendeel beweren. Maar zoals bij Saul verwacht de Vader van ons de aanwezigheid van de Heilige Geest te geloven en op Hem onze aandacht te richten.

Ik herinner me dat toen ik tiener was en met een laag zelfbeeld, angst voor mensen en gebrek aan zelfvertrouwen worstelde, ik nauwelijks Zijn aanwezigheid in mij voelde. Ik voelde mijn emoties en eigen gedachten VEEL sterker dan Zijn aanwezigheid binnenin. Maar ik herinnerde me de "bidstonden" waar ik naartoe ging en Zijn aanwezigheid die ik overal om me heen voelde. Ik herinner me dat ik mijn geest trainde door te zeggen dat Aanwezigheid in me leefde, zelfs als ik Hem niet voelde. Ik herinner me dat ik dat keer op keer herhaalde. Langzaamaan kon ik diezelfde aanwezigheid die ik tijdens de bijeenkomsten voelde, binnen mijn eigen geest waarnemen.

In het begin was het lukraak uitproberen. Zoals bij het afstemmen van een oude radio, probeerde ik Zijn golflengte te vinden, waarbij ik schijnbaar net voorbij Hem uitkwam en dan de knop weer te ver terugdraaide. Langzaamaan werd ik me bewust van Zijn voortdurende Aanwezigheid in mijn geest, en dat werd sterker dan mijn eigen gedachten en emoties.

Dat is een proces dat Saul nooit aanging
In hoofdstuk 10 kwam de Geest des Heren op hem en profeteerde hij met de profeten. Echter, toen hij zijn oom zag en over enkele familieaangelegenheden sprak, stelt 10: 16: "Maar dat Samuël over het koningschap had gesproken vertelde hij niet." Wederom is het niet alleen de logica van hoofdstuk en vers die de Heer van ons verwacht voor het terugwinnen van onze geestelijke gezondheid, maar daarnaast het ervaren van Zijn aanwezigheid als bewijs. Saul liet zijn tijd in de zalving hem niet veranderen, dus was hij nog steeds bang om iemand over zijn roeping en Aanwezigheid in zijn leven te vertellen.

Toen de tijd kwam om het volk bijeen te roepen en de koning te zalven, verborg Saul zich. Door een woord van kennis, zegt 10: 22: "Hij houdt zich schuil tussen de bagage." Met andere woorden, het hele volk is op één plek verzameld, maar men heeft de dieren en het proviand op een andere plek naast de ontmoetingsplek gestald, en Saul verborg zich daartussen totdat de Heer hem verried en hij werd ontdekt.

Saul worstelt met wat hij over zichzelf gelooft tegenover Gods roeping en aanwezigheid in zijn leven, en hij liet de aanwezigheid van de Heer hem niet veranderen. Hij liet het niet "beklijven". Hij achtte de Aanwezigheid en ervaringen in de Heer nooit voldoende bewijs om zijn gedachten en emoties te veranderen.

Angst voor mensen het resultaat van een laag zelfbeeld
In I Samuël 11: 6, nadat het nieuws van een dreigende aanval van de Ammonieten hem heeft bereikt: "(...) werd hij gegrepen door de geest van God (...)" – wat Saul de gelegenheid geeft in zijn roeping als koning te opereren, en gedurende de volgende paar jaar strijdt Israël succesvol tegen alle vijanden die haar omringden. We zouden dan ook denken dat het opereren binnen deze zalving hem zou veranderen.

Maar als mensen weigeren te geloven wat de Heer hun tijdens iedere ervaring met Hem vertelt, en bewijs van Zijn aanwezigheid in hun leven weigeren te geloven, zal men niet in staat zijn te veranderen. Iedereen om hen heen zal het bewijs van Zijn aanwezigheid in hun leven zien, maar ze zullen het weigeren toe te geven, waardoor ze nog wanhopiger en verwarder worden.

Waar we op uitkomen is dat de Heer ons sowieso voortdrijft, volgens Zijn roeping en plan, en van ons verwacht dat we al gaande onze innerlijke problemen aanpakken. Hij verwacht van ons dat we "omgang hebben met ons eigen hart" en ons door Zijn aanwezigheid laten veranderen, door al wat we hebben gezien en gedaan in Hem laten veranderen. Maar of we dit nu wel of niet doen, Hij gaat door in ons leven alsof we van binnen veranderen.

Hij geeft zijn probleem eindelijk toe
Tegen de tijd van I Samuël 15 vraagt de Heer aan Saul om een belofte in te lossen die Hij ongeveer 400 jaar eerder had gemaakt aan Moses. Deze hield in om iedere Amalekiet van de aardbodem te doen verdwijnen, omdat de Amalekieten, ofschoon buren van Israël, tegen de vluchtende natie hadden gevochten toen deze Egypte net had verlaten. Saul is ongehoorzaam, staat zijn volk toe om het beste vee als buit te bewaren en laat de koning van de Amalekieten in leven. (Exodus 17: 8-16, Genesis 36: 12, Amalek was een zoon van Esau)

Saul geeft zijn probleem eindelijk toe in 15: 24: "Ik heb gezondigd! Ik ben voorbijgegaan aan wat de Heer gezegd heeft, aan wat u gezegd hebt. Ik was bang voor de soldaten en daarom deed ik wat zij wilden."

In zijn eigen ogen onbelangrijk en met angst voor mensen, is hoe zijn verhaal begon in hoofdstuk 9. Hier zijn we in hoofdstuk 15, waar hij al jaren koning is, terwijl Saul Gods Woord noch Zijn aanwezigheid ooit de gelegenheid geeft hem te veranderen.

Hij liet zijn emoties de vrije loop, dacht nooit door en stond de grote genade en barmhartigheid hem gegeven nooit toe hem te veranderen. De Heer wees hem die dag af als koning en Samuël rouwde diep om hem – hij bleef koning, maar de Heer handelde snel door een tiener genaamd David te zalven als vervanger voor Saul.

Samuëls rouw om Saul kan worden vergeleken met onze eigen teleurstelling in onszelf wanneer we een kans missen, wanneer we God teleurstellen of wanneer Hij ons gebruikt en we toch, wanneer we alleen zijn, ons realiseren dat we nog steeds met onze eigenwaarde worstelen. Dat is het punt, het punt van rouw waar we berouw moeten tonen en ons denken moeten veranderen om te geloven wat Hij over ons zegt.

Volgende week sluit ik de serie af door te vertellen hoe we ons door zalving kunnen laten veranderen – praktische stappen. Tot dan, zegen,

John Fenn / vertaling DO

Dag allemaal,
Vandaag kijken we naar de eerste van de twee mannen: één succesvol, die nooit de leugens over hem geloofde, maar in plaats daarvan geloofde wat God over hem zei, wat resulteerde in goede emotionele en mentale gezondheid. De andere man weigerde het proces in te gaan van het niet-geloven van de leugen, wat leidde tot demonische onderdrukking, paranoia, depressie, uitbarstingen van woede en uiteindelijk tot zelfmoord. Beiden waren koningen van Israël!

De toekomstige koning David
David groeide op als achtste zoon – 7 oudere broers! Toen hij een tiener werd, en als jongste zijnde, kreeg hij de relatief eenvoudige taak van het zorgen voor de schapen. Wij hebben een romantisch beeld van de tiener David bij zijn schapen, bloemen die bloeien, schapen die blij zijn, de lammetjes die in het rond springen, en een lieflijk beekje met water vlakbij…

Misschien zijn er wel dagen zoals dat geweest, en het is waarschijnlijk dat David in die tijden tegen de familiecultuur in ging en de leugens waar zijn familie hem van beschuldigde, moest weerleggen en in plaats daarvan de keus had te geloven wat de Heer over hem zei, wat hij in zijn geest wist dat het doel en roeping van zijn leven was. Doordat hij weigerde de familiecultuur en de leugens te geloven, bouwde hij een emotioneel en mentaal fundament waardoor hij in staat was zijn bestemming te vervullen. Dit was een jarenlang proces.

Neem dit feit over zijn familieleven in overweging
Samuel was de Richter van Israël, het Staatshoofd, en toen hij bij het huis van Isaï aankwam, kwam het niet eens in Isaï op, noch in Davids moeder en zijn broers, dat David daar ook wel bij zou willen zijn, en er zelfs bij hoorde te zijn!

Stel je voor dat jij het Staatshoofd in jouw huis ontvangt en niet één familielid beschouwt het jongste tienerkind volwaardig genoeg om daar ook bij aanwezig te zijn?

Toen de Heer Samuel bleef vertellen dat geen enkele van de 7 broers gekozen waren door Hem om koning te worden, moest Samuel vragen of dit alle zonen van Isaï waren. Pas nadat hij aandrong, noemde de familie David, de jongste die ‘de schapen weidt.’ Het was niet zo dat David ergens ver weg was, buiten de stad, en dus niet aanwezig kon zijn, want Samuel zegt: “Laat hem halen, want wij zullen niet gaan aanzitten, voordat hij hier gekomen is.” Hij was vlakbij, en toch buitengesloten. (1 Samuel 16:5-11)

Overweeg de familiecultuur
In 1 Samuel 16:18 wordt ons genoemd dat David schoon van gestalte was, die spelen kon, een krijgsheld, maar in de ogen van zijn familie was het alsof hij niet eens bestond! Kijk eens naar de reactie van de oudste broer van David toen David, in gehoorzaamheid aan zijn vader, de broers aan het front van het leger spullen moest gaan brengen:

“Waarom zijt gij eigenlijk gekomen? En bij wie hebt gij die paar schapen ginds in de woestijn achtergelaten? Ik ken uw overmoed en de boosheid van uw hart; gij zijt gekomen om de strijd te zien!” 1 Samuel 17:28

Hier zie je dat Eliab vond dat zijn broertje trots was, en dingen deed met bijbedoelingen en hij vond dat het weiden van de schapen een onbelangrijk werk was. Opnieuw werd David hier buitengesloten, want zijn 7 broers waren waardig gevonden voor hun land te vechten, maar hij was afgewezen! En toen hij Goliath hoorde en het gevecht met hem wilde aangaan, moest hij zelfs koning Saul overtuigen.

Hoeveel kinderen en tieners groeien wel niet op in een familiecultuur waarin zij niet meetellen! Een cultuur van beschuldigingen van het hebben van bijbedoelingen, zelfs als ze het juiste proberen te doen! Waar iedere poging te helpen en iets te proberen, slechts boosheid, afkeer en afwijzing teweeg brengt!

Hoe velen groeien wel niet op in een familie waarin zij niet eens opgemerkt worden, of in ieder geval niet belangrijk genoeg gevonden worden voor de familie om erbij te horen! Hoe velen zijn opgegroeid en kregen alleen maar ondergeschikte taken, alleen om hen bezig te houden, en weg van de familie, zodat de familie hun eigen ding kon doen?!

Emotioneel beschadigd?
David had redenen genoeg om ten minste  emotioneel beschadigd te zijn, en in het slechtste geval een gevaarlijke depressieve eenling te worden, boos genoeg om te exploderen als een tikkende tijdbom. Gepest, afgewezen, een buitenstaander – op alle gebieden gold hij niet mee! Toch weten wij dat Davids wandel met de Heer sterk was, stevig gemaakt in de woestijn, doordat hij vanuit zijn eigen hart en met zijn eigen woorden liederen van aanbidding en lofprijs uitte naar de Heer.

Waarom zag zijn familie de goede dingen in hem niet? Hoe veel kinderen groeien op en verlangen dat iemand, een familielid of iemand anders, het goede in hen ziet, de potentie die ze hebben? Maar dat verlangen wordt teniet gedaan en het enige dat ze krijgen is beschuldiging, een familiecultuur dat hen zegt dat ze nergens voor deugen. Het kan ook zijn dat men gewoon te druk is met de loopbanen en kerk en sportevenementen, waardoor ze niet opgemerkt worden en er geen tijd voor hen is.

David had de andere kant op kunnen gaan door de afwijzing te geloven die hem gepresenteerd werd, te geloven dat er geen hoop, geen toekomst was, en dat hij misschien zelfs wel slecht was en dingen deed met bijbedoelingen. Maar David deed dat niet. Hij geloofde de mening van de Heer meer dan wat zijn eigen vader en broers van hem dachten.

Hoe een leugen af te wijzen
David kende zichzelf en wat er goed was in hem. Dat is de eerste stap. Vaak, nog voordat iemand de Heer leert kennen, probeert Hij (onbekend voor hen) iemand zover te krijgen dat ze zichzelf leren kennen, hun potentie en geloof in zichzelf, zelfs als niemand anders dat doet, door in hen een zeker weten te plaatsen dat ze voor iets groots en beters geroepen zijn dan wat ieder ander over hen zegt. Satan echter probeert dat innerlijk weten te vernietigen.

Alleen in de wildernis werd bevestigd wat David over zichzelf geloofde, want hij vertelde koning Saul dat hij zowel leeuw als beer verslagen had – hij kende zichzelf en hij wist waartoe hij in staat was.

Ik weet dat onze gerechtigheid als een bezoedeld kleed is voordat we wedergeboren werden, maar dit gaat niet over rechtvaardigheid, het gaat over het kennen van jezelf, de roeping kennen en geloven en die vieze kleden af te doen en het plan van de Heer voor jouw leven te vervullen. Om dat te kunnen doen, moeten we eerst weten en geloven dat er een goddelijk doel is voor ons leven, zelfs als we het niet zien.

Satan krijgt mensen zover dat ze zelfs het goede dat ze van zichzelf kennen, af gaan wijzen – zodat ze gaan geloven wat de familiecultuur over hen zegt. David echter wees de gelegenheid de leugens te geloven, af en in plaats daarvan kende hij zichzelf en de gebieden in zijn leven waarin hij succesvol geweest was. Hij herinnerde de successen.

Maar ik ben veel ouder dan een tiener
Misschien denk je dat het voor jou te laat is, omdat “Ik mijn hele leven al die leugen(s) geloofd heb.” Ik kan je zeggen dat het proces van het niet-geloven van de leugen, hetzelfde pad is dat David nam, door vanaf het begin de leugens over hem af te wijzen.

Je moet voor jezelf de balans opmaken: jouw successen, je gaven, je talenten, jouw karakter, en je moet jezelf kennen. Kijk niet meer naar de mislukkingen, maar kijk naar het goede dat de Heer in jou gelegd heeft, en de successen die Hij jou gegeven heeft.

Laat dat diep van binnen zakken, door tijd te nemen daarover na te denken. Ik weet het, satan wil je onmiddellijk schuldig laten voelen als jij jezelf een complimentje geeft of als je iets goeds over jezelf vindt – zo diep gaan de leugens die je over jezelf geloofd hebt in al die jaren!

Maar daar moet je doorheen breken –het is ok is om de goede dingen te zien die God in jou gelegd heeft, de goede dingen die je gedaan hebt, of de successen die je gehad hebt – zelfs als mensen buiten jouw controle om jouw goede inspanningen teniet gedaan hebben – erken het goede!

Toen David geconfronteerd werd met koning Saul – koning Saul is als de duivel die David confronteert met zijn jeugd en zijn onervarenheid – stond hij op tegen hem en zei hem dat hij zichzelf kende, zijn successen in het verleden met de beer en de leeuw en dat Goliath daarom net zo zou eindigen. Dat moet je weten. Ken jezelf, en ken het goede in jou en de kleine successen die je gehad hebt. En weet dat dit niet de successen zijn die de wereld kent en toejuicht – toen David de leeuw en de beer doodde, zag niemand het, behalve de Vader God.

Het laatste deel van deze wekelijkse gedachten is dit – David benaderde Goliath met vertrouwen, niet alleen omdat hij zichzelf kende en ook niet alleen omdat hij zijn eigen successen kende, maar omdat hij wist dat God voor hem was. Hij wist onvoorwaardelijk door de Vader geliefd te zijn, zelfs toen hij alleen maar haat ontving van zijn familie en hij geloofde de liefde meer dan de haat en meer dan de afwijzing.

Dus begin ermee met de Vader te praten, aanbidt Hem, breng tijd door in Zijn aanwezigheid, laat Hem jou in Zijn armen nemen en vertellen hoeveel Hij van jou houdt. Laat Hem dan de goede dingen in jouw herinnering brengen, dingen die ook in jouw hart zijn, en de herinneringen van de successen die je in dit leven gehad hebt – niemand heeft ze gezien, maar de Vader wel…dus laat Hem jou die dingen doen herinneren en laat Hem jou op deze manier bevestigen.

Volgende week meer…tot dan, zegen!

John Fenn

www.cwowi.org

Mail naar [email protected]

Dag allemaal,
Ik benader emotionele en mentale gezondheid niet vanuit een koud, academisch perspectief – ik wil graag mijn eigen leven delen – waar wij wekelijks en vaak dagelijks mee te maken hebben, en hoe wij een gezond emotioneel en mentaal leven handhaven!

Uit mijn eigen leven
Om Chris in een plaatsvervangend tehuis te doen, nadat hij 24 jaar thuis gewoond had, was een gigantische aanpassing voor ons beiden. Het huis waar wij ons comfortabel over voelden en waar wij de vrede van de Heer over hadden, was ongeveer 2 uur rijden van ons vandaan. De eerste 5 jaren dat hij daar woonde, waren verschrikkelijk.

Mentaal is hij 4 jaar oud, daar de navelstreng tijdens de geboorte om zijn nek gewikkeld zat, wat er voor zorgde dat zijn hersenen geen zuurstof kregen en hij een hersenbeschadiging opliep. Lichamelijk echter was hij toen 24 en begreep niet waarom hij niet meer thuis kon wonen. Hij belde ons op, huilend en luid snikkend, zich verontschuldigend door zijn tranen heen, “Het spijt me zo, het spijt me dat ik wat verkeerd gedaan heb. Ik zal lief zijn. Mag ik nu thuis komen, ik wil naar huis!” – denkend dat hij iets heel ergs gedaan moest hebben waardoor wij hem niet meer thuis wilden hebben en hij bij vreemden moest wonen, 2 uur bij ons vandaan.

Vanwege de afstand en het werk van de bediening, konden we hem slechts 1-2 nachten in de 4-6 weken thuis hebben, al belden we hem regelmatig op, en wij deden ons best hem te laten begrijpen dat hij niets verkeerds gedaan had.

Na 5 jaar op die manier geleefde te hebben, hij was toen 29, gaf hij de wil om te leven op. Hij wilde niet meer eten en werd gevaarlijk mager, hij weigerde uit bed te komen, wilde zijn medicijnen niet meer innemen – hij wilde dood. Wat ons echt wakker schudde, was toen de manager van het tehuis mij in het voorjaar van 2008 vertelde dat ze hem moesten ontslaan en dat hij naar een verpleeghuis zou moeten, om daar te sterven, want zij konden niet langer meer voor hem zorgen.

Wij wisten dat het kwam omdat hij van ons gescheiden was – als je een kind van 4 jaar oud kent, of gekend hebt, stel je dan eens voor dat je dat kind zegt dat het niet meer thuis kan wonen en dat het 2 uur rijden van je vandaan komt te wonen. We wisten dat we dichter bij hem moesten gaan wonen, waardoor hij wekelijks bij ons zou kunnen komen, in plaats van maandelijks, zoals dat toen het geval was.

Zodra we verhuisd waren en hij wekelijks bij ons kon komen, werd hij weer zijn oude zelf. En nu is het 5 jaar later, hij is nu 34, en we hebben een soort van routine. Op vrijdagmorgen haal ik hem op, ga met hem naar de drive-through voor ontbijt en we parkeren bij de spoorbaan, om te zien of de Vader het zo geregeld heeft dat er een trein op dat moment voorbij komt. Als er een ambulance gillend voorbij komt, pakt Chris mijn hand en zegt ‘We moeten bidden.’ Dus we bidden voor de persoon waar de ambulance naartoe scheurt, en hij roept een stevig AMEN! aan het eind ervan.

Dan gaan we boodschappen doen – postkantoor, naar huis om naar het toilet te gaan en andere kleren aan te doen die niet ‘naar het huis’ ruiken en om moeder te zien. Dan brengen we het vuilnis naar de plaatselijke dump/recycle, gaan langs verschillende winkels want we sparen dingen op die gedaan moeten worden zodat we  die samen met Chris te kunnen doen. Deze week is Chris naar de kapper geweest en de dame die zijn haar knipt, geeft hem altijd een Car and Driver tijdschrift uit de wachtruimte. Hij houdt van auto’s!

Chris geeft voortdurend commentaar op alles – we rijden langzamer om voor een kruising te wachten, en er grazen koeien aan de kant van de weg. Hij laat zijn raam naar beneden rollen en steekt zijn arm uit om naar hen te wuiven: “Hallo koeien!” (dan een antwoord gevend in een lage stem) “Hallo Chris, wat doe je vandaag?” “O, boodschappen met pa, dag koeien!” (dan lacht hij om zichzelf en praat tegen zichzelf. “Koeien kunnen niet praten, hé pa? Ha, ha, nee, koeien praten niet, Chris. Maar sommigen wel! Weet je, als ik in de hemel ben, ga ik met koeien praten!”

Chris heeft nog nooit een vreemdeling gezien, en de meeste winkelbediendes kennen hem als we binnen komen rollen, dus nemen we de tijd. Als hij een man ziet met een cowboy hoed op, wat vaak voor komt in Grove, Oklahoma, zegt hij “Hallo cowboy, wat doe jij vandaag?” en als iemand het gangpad verspert als we proberen er langs te rollen, zegt hij “Kijk uit, mensen!” en gniffelt in zichzelf, voordat hij zegt “Excuseer mij.” Als we een baby zien, moet hij er tegen praten, zien we een hond, dan moet hij die aaien. We hebben een leuke tijd.

Zo tegen 16.00 uur zijn we weer thuis, waar Barb zijn lievelingseten klaarmaakt en Chris zich kan settelen in zijn stoel met zijn prentboeken en zijn kleurboeken en vaak kijkt hij zijn favoriete filmpjes. Rond 20.00 of 21.00 uur is hij klaar om naar bed te gaan. Ik speel een christelijke muziek cd voor kinderen, en zeg tegen hem “Door Zijn striemen” en hij vult aan “Ben ik genezen!” en ik doe de lamp uit.

De volgende morgen is een bad het eerste wat plaats vindt, of hij wel of niet droog gebleven is die nacht (hij kan ’s nachts niet opstaan om naar het toilet te gaan, dus ik weet nooit hoe ik hem ’s ochtends aantref)…maar altijd eerst een bad, dan zijn favoriete ontbijt, terwijl hij naar zijn lievelingsshow of film kijkt: Donut man, Gospel Bill, Davey & Goliath, tekenfims over het Oude en Nieuwe Testament, Umizoomi, Bubble Guppies, sommige afleveringen van Sesamstraat, Barney – en dvd’s als Cars, Cars 2, Herbie, Dombo – noem het maar, ons huis is vol met Disney films!

Tegen de middag, na een kort gebed over hem, gaan we in de truck, doen wat boodschappen, dan eten we ergens en rond 17.00 uur komen we weer aan bij het tehuis. Dat is een typische routine.

Normaal gesproken ben ik degene die hem week in, week uit, terug brengt, omdat het emotioneel erg moeilijk is voor Barb. Voor mij is het dat ook, maar ik ga er anders mee om. Barb heeft de neiging zich schuldig te voelen en heeft gevoelens over hoe inadequaat de zorg is. Het is daar natuurlijk niet zoals bij ons thuis. Ik accepteer dat compromis beter.

Maar iedere keer als ik Chris vertel dat we weer richting de groep moeten gaan, wordt hij stil. Zijn energie is weg, hij wordt stil, totdat hij het feit dat hij terug gaat, overdacht heeft. En altijd vraagt hij ‘Dus je komt mij volgende week weer halen, nietwaar? Je haalt mij donderdag weer op?” “Nee Chris, op vrijdag haal ik je op.” “O, OK.”

Ik herinner hem eraan dat we allebei weer moeten werken – hij gaat maandag-donderdag naar een werkplaats. Maar nadat ik hem teruggebracht heb, zijn medicijnen ingetekend heb en met de bewoners en staf gesproken heb, is hij weer in de ‘groepshuis stemming’. Hij kletst weer, gaat om met de staf en de bewoners, maar heeft nog steeds zekerheid nodig “Pa, je komt me volgende week halen, OK?”

Ik verzeker hem telkens weer dat ik dat doe en het gewicht aan verantwoordelijkheid en zijn verwachtingen raken me iedere week weer als we dit doen – vaak bid ik iets als “O Vader, houd mij levend en gezond zodat ik er voor hem kan zijn, en weerhoudt mij van zonde en alles dat mijn leven kan verkorten. Haal hem eerst thuis, als het voor de opname is, omdat hij zo van mij afhankelijk is. Geeft U alstublieft die genade, maar ik vertrouw U en Uw plannen.” Sommige elementen hiervan, zo niet alle, stort ik uit van mijn hart naar Hem, als ik Chris verlaat.

Ik moet altijd tegen mijn tranen vechten als ik wegrijdt, emotioneel down, dankzegging gevend voor de voorziening en de goede mensen die voor hem zorgen, voor zijn medebewoners en zijn beste vriendin Frankie, die ook van de Heer houdt. Zij is de dochter van een zendelinge die haar dochter slechts een paar keer per jaar ziet. Maar ik ben down. Ik moet tijd alleen hebben om er mee om te gaan.

Als ik in de auto rijd, gebruik ik die tijd meestal om mensen te bellen die mij gebeld hebben of die een telefoontje moeten hebben, maar nadat ik Chris weggebracht heb, lukt dat mij niet. Als ik mij te ver in mijn emoties laat meeslepen, kun jij je voorstellen wat satan daarmee kan doen? Hij laat dat de kant opgaan van depressie, hopeloosheid, overweldigende schuldgevoelens…

Maar ik weet beter. Ik ga in tegen die emoties, omdat ik weet dat dit tehuis en ons huis dat zover verwijderd is van onze huiskerk in Tulsa, is wat Hij voor ons heeft op dit moment. Zijn genade is altijd aanwezig, maar genade in iemands leven kent beperkingen in de levens van anderen, en de mensen in de gemeentes in Tulsa zijn genadig geweest.

Dus aanbid ik, overdenk de dingen. Vaak ben ik stil op de terugweg of ik bid in de geest/Geest, ben in gedachten die 30 minuten, of ik praat met de Vader. Geen radio aan, geen muziek via mijn telefoon. Vaak parkeer ik de auto thuis en blijf nog een paar minuten in de truck zitten.

Deze tijd van het jaar is er veel te doen, maar Barb beseft heel goed dat ze mij niets moet vragen te doen, nadat ik Chris weggebracht heb. Ik heb tijd alleen nodig, ik met de Vader. Dan dwing ik mezelf om mijn gedachten een andere kant op te laten gaan – het gras moet gemaaid worden, ik moet aan de Weekly Thoughts werken, er zijn Skype boodschappen die beantwoord moeten worden, emails te doen, reizen die gepland moeten worden. Maar meestal kan ik mij op zaterdagavond er niet toe zetten iets van die dingen te doen, al weegt wat gedaan moet worden, zwaar op mij. Die avond heb ik tijd nodig voor ‘niets’. Misschien dat ik even TV kijk, of solitaire op de computer speel, of aan de boot ga werken.

Maar het eerste wat ik doe, nadat ik Chris heb weggebracht, is bijpraten met Barb. We hebben allebei die tijd samen nodig, we praten over dingen die gebeuren moeten bij het tehuis, over de kleding die Chris nodig heeft, enz. Dan schakelen we over naar andere dingen – de emotionele cyclus is compleet, totdat het opnieuw begint, de volgende vrijdag.

Dus ik onderbreek deze serie met een blik in ons leven en dank jullie allemaal voor jullie geduld. Volwassen zijn in Christus wil niet zeggen dat je volmaakt bent, noch dat we als een geestelijke robot zijn, zonder emoties. Het wil zeggen dat we door het leven gaan, wandelend met Hem. Voortdurend brengen we Hem en Zijn onvoorwaardelijke liefde waar we in geworteld en gegrond zijn, voor ogen bij iedere uitdaging, iedere emotie die er is. Communiceer in je hart met de Vader, met de Heer en breng je emoties altijd terug naar die liefde.

Volgende week verder met deze serie…zegen en bedankt!

John Fenn

www.cwowi.org

mail naar [email protected]

Dag allemaal,
Hoe herstelt iemand van een emotionele stoornis en ziekte? Hoe niet-geloven we een leugen?

Elia of de Messias?
In de tijd dat Mattheüs 16:13 speelde, zeiden de mensen dat Jezus de gereïncarneerde Elia was (of een andere profeet).

Dit was een leugen, maar het is duidelijk dat mensen dit geloofden en dat men zei dat Jezus Elia was, want de Heer vroeg de discipelen wat de mensen zeiden, dus is het duidelijk dat ze leugens hoorden over Jezus. Maar toen Hij vroeg wat zij geloofden, antwoordde Petrus: “U bent de Christus, de Zoon van de levende God!”

Jezus zei dat Petrus door openbaring van de Vader wist wie Hij was, en op die rots van openbaring zou Hij Zijn gemeente bouwen. Alle gelovigen hebben evenzo openbaring van de Vader gehad dat Jezus de Christus is, en wij maakten een keuze om niet meer te geloven wat wij over Hem geloofd hadden – een goed mens, een profeet, een historisch figuur, een mythe – om de openbaring die ons hart beroerde, te geloven: U bent de Christus, de Messias, de Zoon van God.

Wat openbaring doet
Toen Petrus de openbaring van de Vader ontving dat Jezus de Christus is, scheen dat hemels licht op de leugens van anderen en wat zij over Jezus zeiden, waardoor Petrus geconfronteerd werd met een beslissing – de leugens van anderen over Jezus geloven, of reageren op de openbaring en geloven wat de Vader als Waarheid presenteert.

Petrus moest bereid zijn eens en voor altijd met die kwestie in zijn hart af te rekenen. Daarom is openbaring van de Vader het fundament dat gelegd moet worden voordat iemand een leugen kan zien voor wat het is. Op het moment van een openbaring heeft iemand een keus. Maar men moet bereid zijn dit eens en voor altijd vast te laten staan en daarmee al het mentale vechten tegen die openbaring te eindigen. Men moet willen stoppen met vechten tegen de Waarheid, gebracht door openbaring.

Hebreeën 6:4 zegt dat we ‘verlicht’ moeten worden voordat we van ‘de hemelse gave’ (Jezus) kunnen genieten. Jezus zei dat iedereen die het van de Vader gehoord en geleerd heeft, tot Hem komt. Hij zei dat als iemand de Zoon ziet, men in Hem gelooft. Dat ‘zien’ is openbaring van de Vader. (Hebreeën 6:4, Joh. 6:40,45)

Voor een gelovige is openbaring van de Vader een manier van leven – Paulus bad o.a. hiervoor in Efeziërs 1:15-18 en 3:14-20 en Colossenzen 1:9. We worden in onze wandel met de Heer geconfronteerd met openbaring over Bijbelse relaties, de Heilige Geest en tongen, is genezing voor vandaag, en veel meer openbaring vanuit het koninkrijk.

Het moeilijke deel
Andere openbaringen komen en worden gebouwd op de fundamentele openbaring: openbaringen over kwesties in het leven, waardoor we onze eigen geschiedenis in het perspectief van de Vaders gaan zien, in het licht van onze redding, van liefde. Ons hele leven door geeft Hij hier en daar openbaring, als we nadenken over beslissingen die we in het verleden gemaakt hebben – we zien ze nu als dwaas, misschien moeilijk om onszelf daarvoor te vergeven, en wij zien ook de goede en wijze beslissingen die we gemaakt hebben.

Vaak realiseren wij ons niet dat het de Vader is die ons deze terugblik op beslissingen uit ons verleden laat zien – maar we weten dat Hij het is, omdat de herinneringen blijven, maar de pijn die ermee gepaard ging, verdwenen is – en dan gaat Hij dieper, naar wat wij over onszelf denken en over wie we zijn en wat ons doel is op deze planeet.

Beslissingen, beslissingen
De beslissing om te geloven, om de leugen achter ons te laten en de waarheid te omarmen, kan het moeilijkst zijn dat iemand ooit gedaan heeft. Laten we als voorbeeld een meisje nemen dat seksueel misbruikt is en dat opgroeit met de leugen dat het haar schuld is, dat zij te aantrekkelijk was, of te flirterig voor haar oom/vader/buurman, dus is het haar schuld dat ze misbruikt werd.

Als zij openbaring en licht van de Vader ontvangt dat een 10-jarig meisje niet verantwoordelijk is voor de daden van roofzuchtige mannen, moet zij een geloofssysteem achter zich laten waar zij zich comfortabel in voelde en waar ze bekend mee was. Ze heeft ongelooflijk veel pijn meegemaakt omdat het geloven van die leugen ervoor zorgde dat ze verschrikkelijke keuzes in haar leven maakte. Maar het was in ieder geval bekend terrein, met voorspelbare patronen van succes en falen, een cyclus dat een pervers gevoel van zekerheid bood.

Pijn?
Om zichzelf niet meer de schuld te geven, is iets groots en onbekends – zo heeft ze nog nooit gedacht. Ze had een bepaalde rust gekregen in het geloven van de leugen dat het allemaal haar schuld was. Niet alleen het misbruik was haar schuld, maar zij gaf zichzelf ook de schuld van andere dingen in het leven die niet aan haar verwachtingen hadden voldaan.

Een voorbeeld – zij geloofde dat het haar schuld was dat een vriendin in een auto ongeluk om het leven kwam toen zij tieners waren. In een perverse logica wil ze dat die leugen de waarheid is – ALS zij haar vriendin gevraagd had te blijven slapen (ook al had ze daar op dat moment niet aan gedacht), dan zou haar vriendin niet in de auto gestapt zijn om te gaan drinken. En ALS zij haar vriendin om 10 uur gebeld had om te vragen of ze met haar naar de avondfilm wilde gaan, DAN zou het ongeluk niet gebeurd zijn – dus zij vond een manier om de dood van haar vriendin haar schuld te laten zijn.

Het niet-geloven van de leugen brengt iemand op onbekend terrein. Als iemand zichzelf zijn hele leven de schuld gegeven heeft van iedere slechte uitkomst of gebeurtenis in zijn leven en die van anderen, lijkt het heel moeilijk te zijn en veel werk en pijn om de leugen af te wijzen, al is dat in zichzelf ook al een leugen. De zekerheid van de Vaders liefde, vergeving en genade, lijkt te mooi om waar te zijn en al die goedheid te omarmen, brengt vrees voor het onbekende.

Openbaring van de Vader ontvangen is het fundament
Openbaring van de Vader komt door te denken aan Hem, aan Zijn Woord, Zijn wegen, wat Hij in ons leven gedaan heeft. De vader leren kennen is de sleutel.

Ik moedig mensen aan om naar de brieven van Paulus te gaan, en overal waar je ‘God’ geschreven ziet, dit te vervangen door ‘Vader’, want daar schrijft Paulus over. Vooral de hoofdstukken 1 tot en met 3 van Efeziërs zijn goed om mee te beginnen. Neem dan de tijd om over deze waarheden na te denken – in 1:3 bijvoorbeeld staat dat de Vader ons met alle geestelijke zegeningen gezegend heeft in de hemelse gewesten. In 2:6 staat dat de Vader ons een plaats gegeven heeft in de hemelse gewesten, naast Hem, in Christus.

Wat wil dat zeggen? Welke privileges zijn ons gegeven omdat we kinderen van de Vader zijn, kinderen van het licht, die eens kinderen der duisternis waren? Denk over deze dingen na en al gauw zul je merken dat je gedachten teruggaan naar je jeugd, naar toen je ouders jou vertelden dat het nooit wat met jou zou worden. Dat je stom bent, en dom en nooit eens iets goeds kon doen. De Vader echter houdt van jou, gelooft Hij in jou en mag Hij jou!

En ineens besef je dat wat zij vroeger over je zeiden, een leugen was. Misschien dat het toen waar was, maar nu niet meer, want je bent geestelijk gezegend met allerlei geestelijke zegeningen, en je bent van familie veranderd en je hebt nu een andere bloedlijn. Je bent nu een koninklijk kind, en zodra je zegt ‘Vader,’ ben je voor Zijn troon, is de hemel 24/7 open, omdat Hij het bewijs daarvan gegeven heeft in de Heilige Geest die in jou woont. Je weet nu dat je niet stom bent, of dom, maar dat je de gedachten van Christus hebt.

En op een dag laat de Vader jouw herinneringen gaan naar een schoolbord, waar jij en een andere student een wiskunde probleem moesten oplossen voor de hele klas. Je haatte de druk waar je onder stond en je voelde je zo dom, omdat andere kinderen om de fouten moesten lachen die je op het bord schreef…

En ineens dringt het tot je door dat je niet dom bent, je functioneert gewoon niet zo goed onder druk, en dat is OK…en langzaam, als het ontwarren van een kluwen wol, neemt de Vader je in de weken, maanden, jaren daarna mee en gaat met jou terug naar je verleden en geeft jou openbaring vanuit Zijn gezichtspunt. Hij laat je de leugens zien, de één na de ander, en dat het leugens waren en waarom en op een dag kom je tot de ontdekking dat er iets veranderd is: je ervaart vrijheid en een vreugde, er komt een glimlach op je gezicht, en o, wat schijnt de zon heerlijk vandaag….en je wandelt in heelheid.

Petrus moest het onbekende omarmen, hij moest iets geloven en hardop zeggen wat nog nooit eerder gedaan was: U bent de Christus, de Zoon van de levende God.

Wil jij de openbaring omarmen, zoals Petrus dat deed, ook al voelt het vreemd, is het een nieuw gebied en iets totaal onbekends voor jou?

Volgende week een Bijbels voorbeeld van een man die het uitwandelde, en iemand die dat niet deed…tot dan,

Zegen,
John Fenn

www.cwowi.org
mail naar [email protected]