Dag allemaal,
ik zag een interview met een bekende actrice, waarvan bekend is dat ze christen is, en een paar dagen later een ander interview met een bekende zangeres die beweerde een christen te zijn – maar beide vrouwen vloekten tijdens het interview en vertelden over de wereldse kringen waarin ze zich begeven, als deel van hun levensstijl.
 
Op dat moment dacht ik: Het enige dat zij gedaan hebben, is Jezus aan hun leven toevoegen, maar ze willen Hem niet om door Hem veranderd te worden – maak alsjeblieft de kwaliteit van mijn leven beter, zolang dat niet te moeilijk is of verandering vereist van mij.
 
Toen mijn vrouw en ik daarentegen tot bekering kwamen, vroegen we Jezus niet in ons leven te komen om de kwaliteit van ons leven te verbeteren – nee, we wilden dat Hij ons zou veranderen en ons zou gebruiken zoals Hij dat zou willen.
 
We wilden Hem en Zijn veranderingen in ons zo zeer, dat we vrienden kwijtraakten en wij ons daar om hen verdrietig over voelden. Wij gaven opleidingen en zakelijke kansen op, want die dingen verbleken vergeleken bij het kennen van de Vader en de Heer en in de jaren daarna hebben we herhaaldelijk zakelijke kansen afgewezen, die ons aards rijk, maar hemels arm gemaakt zouden hebben.
 
Vandaag zien we deze worsteling in het lichaam van Christus – zij die Jezus in hun leven willen, maar slechts in die mate dat Hij hen niet uitdaagt of van hen vraagt te veranderen, in tegenstelling tot hen die hun hele zijn naar Hem brengen en Hem vrij spel geven hun leven te veranderen, dingen weg te nemen, te groeien in Hem, ongeacht de kosten.
 
Dezelfde dingen zien we als we keizer Constantijn vergelijken met Patrick van Ierland
In het jaar 313 na Christus, ruim 200 jaar nadat de apostel Johannes gestorven was, tekende keizer Constantijn het Edict van Milaan, wat het christendom legaliseerde. Het is belangrijk op te merken dat het Edict van Milaan niet alleen tolerantie gaf voor christenen, maar voor iedereen die een god wilde aanbidden, ongeacht welke godheid dat was.
 
Constantijn bekeerde het Romeinse Rijk niet tot Jezus; Hij bracht Jezus in het Romeinse Rijk. De aanbidding van de Romeinse goden en godinnen bleef zonder onderbreking bestaan, naast het aanbidden van Jezus. Rome wilde Jezus, maar alleen in die mate dat Hij niet van hen zou eisen andere afgoden op te geven.
 
Zo zijn veel christenen ook; ze zeggen van Jezus te houden, maar ze houden slechts in zoverre van Hem als Hij niet van hen verlangt zich te verootmoedigen, te groeien, te veranderen, en/of Hem te gehoorzamen. Als ze beledigd zijn of als hun mening aangevallen wordt of als iemand iets doet waar ze het niet mee eens zijn, geeft Hij hen een kans te groeien, maar dat willen ze niet en in plaats daarvan rechtvaardigen ze hun daden door die ander de schuld te geven.
 
Ze willen dat Jezus hun gebeden beantwoordt, gunst verleent, in hun noden voorziet, maar als Hij van hen vraagt iemand te vergeven, of iets te doen aan die bitterheid, of om in liefde en geduld te wandelen, dan keren ze zich daarvan af, snijden vriendschapsbanden door, weigeren te praten, te mailen of te sms’en, opdat er verzoening kan plaatsvinden.
 
Zolang Jezus niet aan hun vleselijkheid en onvolwassenheid komt (hun goden en godinnen), is Hij welkom.
 
Laat mij jou voorstellen aan Patrick van Ierland
Patrick had slechts 30 jaar een bediening in Ierland, ongeveer van 431 tot 461 na Christus. Over het algemeen wordt hij beschouwd als de eerste zendeling sinds de apostelen! En nog iets opmerkelijks:Toen hij in 461 na Christus stierf, brokkelde het Romeinse Rijk af en werd een chaos, terwijl Ierland uit de chaos oprees, naar vrede en veiligheid, alles dankzij hem. Wat deed Patrick dat Constantijn niet gedaan had?
 
Constantijn bracht Jezus in de Romeinse cultuur;
Patrick bracht Ierland in Jezus’ cultuur
Alles wat Hij leerde kon teruggevoerd worden naar God als de Schepper van de mens, de natuur en al het goede, waarbij de mens verantwoording schuldig is aan Hem. Iedere beslissing als zodanig, waarbij mensen betrokken zijn, moet genomen worden met dat in het achterhoofd. Hij liet zien dat een christen moedig, eerlijk en een persoon van vrede is, zelfs als hij gevaar loopt vermoord te worden; God kennen en geloof hebben houdt in dat Hij uiteindelijk alle dingen recht maakt.
 
Toen de leiders van een stam een nabijgelegen stam wilde aanvallen en tot slaaf maken, stond Patrick op en liet hen de Schrift zien. Vanuit de brief aan Filemon toonde hij hen dat alle slaven mensen zijn die door God geschapen zijn en dat slavernij daarom verkeerd is. Zijn fundament en al zijn onderwijs was gebaseerd op God als Schepper en dat al het lijden slechts tijdelijk is; dat Hij de Grote Rechter van iedereen is en aan het eind alles recht zal maken.
 
Hij leerde hen dat zij door God geschapen zijn en dus van nature sommige van Zijn eigenschappen in zich hebben en in hun cultuur, die zij zo bewonderen, zoals loyaliteit en genereus leven. Dit betekende dat zij een levensstijl van die kwaliteiten zouden kunnen hebben als zij met God zouden wandelen, en dat Hij zelfs nog meer van die kwaliteiten naar buiten kan brengen – als een levensstijl die van harte aan Hem toegewijd was.
 
He nam het goede van hun cultuur en verbond die eigenschappen aan de goedheid van God, en binnen 30 jaar had Ierland zijn oude goden en godinnen verworpen en werd Ierland een natie die de levende God diende.
 
De vraag voor iedereen die met een gelegenheid tot groei geconfronteerd wordt: Zijn wij een Constantijn of een Patrick?
Als wij door een vriend beledigd worden en we weten dat Jezus wil dat wij die persoon vergeven en doen wat nodig is om die relatie te herstellen, wat doen we dan? Brengen wij die pijn naar Hem om het te verwerken en leggen we onze boosheid en het niet willen vergeven aan de voeten van het kruis, zoals Patrick dat zou doen, of houden we die bitterheid vast, net als de andere goden in ons leven en gaan we gewoon door met ons leven, zodat afgoden en Jezus naast elkaar bestaan, hetgeen Constantijn zou doen?
 
Koesteren we zonde in ons hart en laten we Jezus alleen binnen zolang Hij ons niet uitdaagt, of hebben wij de integriteit om genadeloos eerlijk met onszelf en Hem te zijn en brengen wij onszelf naar Hem om ons te veranderen?
 
Opgroeien of achterop raken
We houden van Jezus als we Hem mee kunnen nemen in die fantastische reis dat ons leven is – onze geweldige baan, ons prachtig huis en onze buurt, onze gemeenschap en kerk – is Jezus niet geweldig, vrienden? Maar staan we Hem toe onze harten, motieven en gedachten te veranderen in Zijn hart, Zijn motieven en Zijn gedachten?
 
Als het kerk comité een kleur voor het tapijt uitkiest die ik niet mooi vindt – wel, we hebben recht aanstoot te nemen omdat die donkerrode kleur gewoon te donker is!
Ik zoek anderen op die het met mij eens zijn en dan vragen we oudste Jim om onze pastor te worden en dan gaan we het gebouw van de Zevende Dag Adventisten huren, die hun gebouw toch niet gebruiken.
Of brengen we ons hart naar Jezus, zoals Ierland dat deed?
 
Als jouw vriend tegen je zegt dat het nu niet uitkomt met je te praten, omdat hun leven op dat moment vol stress is  en ze jouw onbeduidende probleempjes even niet kunnen aanhoren, dan heb je toch het recht aanstoot te nemen, nietwaar Jezus? En dat noemt zich nog wel mijn vriend! Hou je die aanstoot en boosheid vast, evenals die andere afgoden in jouw hart, zoals het Rome van Constantijn deed, of breng jij je hele wezen naar Jezus, zoals Ierland deed, onder Patrick?
 
Vat je het persoonlijk op als iemand betwist wat jij gelooft, en als ze het niet met jou eens willen zijn,  eindig je die relatie dan of kies je ervoor je te richten op al die andere dingen over Jezus en de Vader God waar jullie het samen wel eens over zijn? Loop je weg van een relatie met iemand die je over 10.000 jaar van nu nog zult kennen, omdat jullie het in bepaalde gebieden niet met elkaar eens zijn, wat jouw afgoderij van jezelf en jouw overtuigingen onthult, of geef je jouw afgod op en behoud je een vriend? Constantijn of Patrick?
 
Laat dit onderscheid bij je blijven en zoek die dan in anderen – je kunt het besluitvormingsproces in hen zien werken – de afgodendienaars die de weg van Constantijn kiezen, springen eruit, evenals zij die de weg van Patrick kiezen.
 
Velen laten liever de afgoden in hun ziel zij aan zij met Jezus bestaan dan heel en puur en volwassen in Christus te zijn – dat is gewoon te moeilijk. Ze houden van Jezus, jazeker! Ze zullen naar de hemel gaan, maar zoals Paulus tegen de Korintiërs* zei waar nijd en twist was en die als onveranderde mensen leefden…ze zullen gered worden, maar als door vuur, want hun leven is niet meer geweest dan hout, hooi of stro.
*1 Korintiërs 3:1-15
 
Rome stortte ineen toen het Jezus liet bestaan naast de andere afgoden, wat een type is van de ineenstortende conditie van iemands ziel als zij hun afgoden zij aan zij naast Jezus laten bestaan. Ierland daarentegen steeg tot heelheid en liet ons daarmee zien dat als wij ons leven naar Jezus brengen, het resultaat heelheid is.
Constantijn of Patrick?
 
Volgende week een andere gedachte…tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Heb jij je ooit afgevraagd waarom de korte brief van 25 verzen die Paulus aan Filemon schreef, in het Nieuwe Testament is opgenomen? Misschien heb jij dat wel, misschien niet – maar we hebben bijna alles te danken aan het onderwerp van Paulus’ brief, Onesimus.
 
Zonder hem zouden wij ons Nieuwe Testament  niet hebben. Dat is juist. Het Nieuwe Testament dat jij in jouw handen hebt, of als een app op jouw telefoon, zou  er zonder hem niet zijn – verbaasd?
Laat mij jou een verhaal vertellen…
 
Er leefde eens, in een land heel ver weg…
een tiener, Onesimus geheten. Hij groeide op als slaaf in het huishouden van Filemon, een man die in het vroegere Colosse woonde, een stad in het huidige Turkije, ongeveer 190 km. ten oosten van Efeze.
 
Paulus bracht 2 jaar van zijn leven in Efeze door en Handelingen 19:10 vertelt ons dat iedereen in dat gebied, Asia, het woord hoorde. De (huis) kerken in Colosse werden ongetwijfeld in die tijd geboren, omdat Epafras* het Woord naar Colosse bracht. *Kolossenzen 1:7 & 4:12
 
Colosse was een belangrijke stad en lag langs een aanvoerweg die van Efeze naar het midden oosten liep, net als het dichtbij gelegen Laodicea, en was zo bekend om zijn (geverfde) wol, dat de Romeinen er geen belasting over wilden heffen.
 
Maar dat zei de jonge Onesimus allemaal niets, een niet-christelijke slaaf in een christelijk huis, waar aanhangers van deze nieuwe religie bij elkaar kwamen om een man, Jezus genaamd, te aanbidden en verhalen over Zijn leven te horen. Onesimus had grotere dromen, hij droomde ervan de wereld te zien, hij wilde een man van de wereld zijn – en later zou hij zich wel druk maken over het hiernamaals.
 
Weggelopen…
En zo gebeurde het dat Onesimus, wiens naam ‘bruikbaar’ betekent, op een bepaald moment in zijn late tienerjaren of als jonge twintiger, weg liep naar de grote stad Rome. We weten niet hoe hij van Turkije naar Italië gekomen is, welke risico’s hij genomen moet hebben en hoe hij zich presenteerde aan hen die zijn referenties in twijfel trokken, maar we weten dat hij het redde naar Rome.
 
Paulus is dan al een gevangene in Rome, ergens in de jaren 60-62, de tijd dat Lucas Handelingen afsluit. Lucas noemt dat Paulus 2 jaar huisarrest had, maar wel gasten mocht ontvangen en het was in die tijd dat Paulus een zekere weggelopen slaaf uit Colosse, de jonge Onesimus, ontmoet.
 
In zijn brief aan Filemon, zegt Paulus dit over Onesimus: “…ik Paulus, een oude man, thans bovendien een gevangene van Christus Jezus, doe u een verzoek voor mijn kind, dat ik in mijn gevangenschap verwekt heb, Onesimus, die vroeger onbruikbaar voor u was, maar nu zeer bruikbaar is, zowel voor u als voor mij…” v9-11
 
In vers 13 gaat hij verder: “Ik voor mij had hem wel bij mij willen houden, opdat hij mij namens u zou dienen in mijn gevangenschap ter wille van het evangelie, maar ik heb niets buiten uw voorkennis willen doen…”
 
Zo weten we nu dat Onesimus, in zijn poging weg te lopen van dat huis vol christenen, met Paulus in Rome in contact komt en een christen wordt. Het feit dat Paulus hem leerde kennen toen hij een gevangene was, doet vermoeden dat Onesimus zonder geld was komen te zitten, geen vooruitzicht op een baan in die grote stad had, en als laatste redmiddel naar de vriend van zijn meester ging, Paulus. We weten het niet. Wel weten we dat hij, in zijn poging van huis weg te lopen, tegen Paulus aanliep en een nieuw leven in Christus.
 
Het juiste doen
Nu Onesimus een gelovige geworden is, vertelt Paulus hem dat hij naar Filemon terug moet gaan en zijn straf moet ondergaan, wat voor hem de dood zou kunnen inhouden. Maar de brief van Paulus aan Filemon, in ons Nieuwe Testament, is zijn aanbevelingsbrief en zijn verzoek om clementie. Feitelijk suggereert hij in de verzen 12-16 dat het grotere plan van God was, dat ook al vertrok hij als een weggelopen slaaf, God hem nu beter dan een slaaf teruggeeft, nu als broeder in Christus. Hij gebruikt een woordspeling: nu als bruikbaar/Onesimus.
 
Paulus zegt zelfs nog tegen Filemon, in vers 19, dat hij de eventuele schade of schuld die Onesimus hem berokkend mocht hebben, zal betalen en hij herinnert Filemon eraan dat hij zijn geestelijk leven aan Paulus te danken heeft. Om nog meer gewicht aan zijn verzoek toe te voegen, eindigt Paulus door te zeggen “Maak ook huisvesting voor mij gereed, want ik hoop door uw gebeden aan u geschonken te worden.” Hij wil persoonlijk komen om te zien hoe Onesimus behandelt wordt!
 
En zo gebeurde het dat Onesimus, de eens weggelopen slaaf, nu naar huis terugkeert, met geld in zijn zak om zijn schuld te betalen en met de brief van de grote apostel Paulus voor zijn meester, in zijn hand. Wat zal hij blij en nerveus geweest zijn! Hoe moet hij zichzelf verootmoedigen en om vergeving vragen? Misschien is Filemon zo boos op hem dat hij niet eens de brief van Paulus wil lezen om hem onmiddellijk de doodstraf te geven?
 
Er werd toen geen post bezorgd, er was geen telefoon, geen sms-jes; niets dat zijn komst kon aankondigen; Onesimus moest gewoon op de deur kloppen met de brief in zijn hand. Wat zou zijn lot zijn?
 
De geschiedenis vermeld…
dat Filemon inderdaad Onesimus heeft vergeven – en nog meer dan dat, hij gaf hem zijn vrijheid en stuurde hem terug om met Paulus samen te werken voor, zover we dat weten, de laatste 4 jaar van het leven van Paulus. De volgende keer dat er iets over Onesimus vermeld wordt, werkt hij in Efeze, ten westen van Colosse, met Timotheüs samen, die alle (huis) kerken daar overziet.
 
Veel geleerden schatten dat er ongeveer 25.000 gelovigen in Efeze waren, 10% van de bevolking van 250.000 en in die tijd kwamen ze allemaal in huizen bij elkaar; ze wisselden van huizen en wie er de bijeenkomsten leidde, ze aten met elkaar, gaven aan elkaar als er zich een behoefte voordeed en er waren vele fulltime werkers die alle middelen en communicatie coördineerden.
 
Dertig jaar later: Foxe’s boek van martelaren noemt ons dat…
in het jaar 97, ruim 30 jaar na de dood van Petrus en Paulus, Timotheüs nu een oude man was en nog steeds het overzicht had over de heiligen in Efeze, waar hij 30 jaar daarvoor door Paulus naartoe gestuurd was; dat was de tijd dat Paulus zijn 1e en 2e brief naar Timotheüs schreef.
Stel je dat eens voor, hij bleef al die jaren trouw aan de opdracht die Paulus hem gegeven had. Hij vroeg God niet om een nieuwe opdracht, hij bleef trouw daar waar Paulus hem geplaatst had.
 
Maar in het jaar 97 vierden de mensen in de stad een heidens feest, Catagogion genaamd. De mensen droegen hun afgoden in de hand terwijl ze feestvierend door de straten liepen. Oude Timotheüs ging er naartoe en predikte tot de menigte over hun afgoderij; hij werd  in elkaar geslagen en 2 dagen later bezweek hij aan zijn verwondingen.
 
De voormalige slaaf komt weer in beeld
Door de dood van Timotheüs, werd een voormalig weggelopen slaaf de opziener over Efeze en hij bleef daar tot zijn eigen dood, in het jaar 108 na Christus.(al zeggen sommige bronnen dat hij in het jaar 68 gestorven is, maar die datum komt niet overeen met de ons bekende geschiedenis, dat zegt dat hij Timotheüs in het jaar 97 opvolgde en als gevangene van Rome in het jaar 108 stierf door steniging en/of onthoofding).
 
Wat hij deed en wat ons leven veranderde
Van één ding weten we wat hij deed nadat hij Timotheüs in het jaar 97 opvolgde, en wat niemand tot dan toe nog gedaan had: Hij ging de brieven van Paulus samenstellen.
 
Stel je eens voor wat hij gedacht moet hebben toen hij de brief van Paulus aan Filemon in zijn hand had; nu een geliefde persoonlijke schat dat de koers van zijn leven veranderd had. Geel geworden, gerafelde kanten – een korte brief van iets meer dan 400 woorden – wat als hij andere brieven van Paulus bij die kostbare brief zou voegen…Stel dat anderen ook de brieven van Paulus zouden kunnen gaan lezen, zoals hij dat deed als zijn Assistent? Stel dat anderen vrijgezet zouden kunnen worden door de brieven van Paulus, zoals dat met hem het geval was door het verzoek van Paulus aan Filemon?
 
En zo is het gekomen dat wij nu de brieven van Paulus in ons Nieuwe Testament hebben. Dank je wel Onesimus, dat jij je eigen brief daarbij gevoegd hebt, die hint aan ons, jouw handtekening als het ware voor de taak die jij op je nam de brieven van Paulus te verzamelen, om ons de hand van God in werking te laten zien door die ene daad van vriendelijkheid.
Nu weet je dus waarom die 25 verzen, met een beroep namens een weggelopen slaaf, in ons Nieuwe Testament te vinden is.
 
Zoals dat is met goede daden, de gevolgen ervan leveren vaak onverwacht resultaat op – al die eeuwen daarna tot aan onze levens toe, zijn levens veranderd omdat 1 man medelijden had met een weggelopen slaaf en Jezus met hem deelde. En die voormalige slaaf zorgde ervoor dat de genade die hem verleend was, niet voor niets was.
 
Wij hebben invloed op de levens van anderen, maar pas later kunnen we zien hoe onze investeringen vrucht gedragen hebben. De grootste wonderen zijn niet altijd de wonderen waarbij iemand uit een rolstoel opstaat, maar veeleer wanneer iemands hart veranderd is. Het rimpel effect van die verandering is misschien pas generaties later te zien, zoals dat het geval was met Paulus, toen hij een weggelopen tiener, op zoek naar geluk, in de grote stad Rome tegenkwam.
 
Volgende week een andere gedachte, tot dan,
zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com

Dag allemaal,
Vorige week deelde ik dat Jezus zonder ophouden in de glorie en kracht van Zijn opstanding leeft, en door de nieuwe geboorte leeft onze geest in ons in de altijd aanwezige, eeuwige conditie van ‘is opgestaan’.
 
Mijn gedachte vandaag gaat uit naar hoe de prijs die Jezus betaalde aan het kruis ook tijd en ruimte overspant, maar op een andere manier. Laat mij dat uitleggen:
 
Onze geest is wedergeboren en bekrachtigd door het leven van God dat door het ‘is opgestaan’ van Jezus verkregen werd. Onze ziel wordt vernieuwd naar de ‘is opgestaan’ waarheden, in een proces dat wij discipelschap noemen. Maar onze ziel en geest zitten gevangen in een gevallen lichaam, van aarde gemaakt, dat voortdurend de kant van de wereld op wil gaan. Op een dag zullen we een verheerlijkt lichaam hebben, gemaakt van hemels materiaal, dat van nature niets anders wil dan God behagen, zoals onze geest dat nu al wil. Maar voor nu leven we in dat aardse lichaam.
 
Dat is de reden dat er een levenslang gevecht is tussen onze ‘is opgestaan’ bekrachtigde geest en ons ‘doe je eigen ding’ lichaam, waarbij onze ziel het strijdtoneel is tussen de strijdende partijen*.
(*Galaten 5:17, Jacobus 4:5)
 
De ene dag zitten we emotioneel en mentaal op de top van de berg, klaar om de draak te verslaan, en de volgende dag zwichten we voor de zonde(s) die we haten in onze geest, maar waar ons vlees van houdt.
 
Het kruis dat tijd overspant
Toen Paulus schreef “toen wij (nog) zondaren waren, stierf Christus voor ons” in Romeinen 5:8, was het nog maar ongeveer 20 jaar na het kruis, wat wil zeggen dat hij aan mensen schreef die in Rome woonden en leefden in de tijd dat Jezus in Israël naar het kruis ging.
De oorspronkelijke lezers van zijn brief aan de Romeinen konden met instemming hun hoofd knikken toen zij deze zin lazen, en elkaar vertellen wat zij aan het doen waren in de lente van het jaar dat Jezus stierf.
 
Wij leven 2.000 jaar later en al is dat vers in veel preken gebruikt, het is voor ons niet accuraat  te zeggen “terwijl wij (nog) zondaars waren, is Christus voor ons gestorven,” omdat wij nog niet eens geboren waren; dat was pas meer dan 1900 jaar later!
 
Een veel nauwkeuriger inzicht voor ons is te vinden in 2 Timotheüs 1:9, geschreven vlak voor de dood van Paulus, in het midden van het jaar 60 na Christus, aan Timotheüs in Efeze. Dit werd door mensen gelezen waarvan de meerderheid pas na het kruis geboren werd:
 
“Die (God de Vader) ons behouden heeft en geroepen met een heilige roeping, niet naar onze werken, maar naar Zijn (de Vaders) voornemen en genade, die ons in Christus Jezus gegeven is vóór eeuwige tijden.”
 
De tijd-tornade
We spreken er vaak over dat onze zonden aan dat kruis waren, 2000 jaar terugkijkend. En we lezen over heiligen in het Oude Testament zoals *Abraham en **David, die in de tijd vooruit keken en door de Geest het kruis zagen dat op een dag de prijs voor hun zonden zou betalen. (*Hebreeën 11:17-19, **Handelingen 2:25-28, 31)
 
Dat betekent dat de Vader aan het kruis iets deed wat boven de wetten van de natuur uitsteeg; Terwijl Hij op een specifiek moment in de tijd Zijn Zoon aan het kruis observeerde, oversteeg Hij tijd door alle zonden vanaf de zonde van Adam tot het punt van het kruis, bij elkaar te nemen en op Jezus te leggen. Tegelijkertijd keek Hij op dat moment ook vooruit in de tijd naar alle toekomstige zonden die wij ooit zouden plegen en alle verleden, heden en toekomstige zonden werden op dat moment, tegelijkertijd, aan het kruis gedaan.
 
Alsof er een hemelse reus boven het kruis stond en Hij met één arm in de tijd terug reikte, naar het begin van de geschiedenis van de mens en met die arm alle zonden in Zijn machtig bereik bij elkaar veegde, terwijl Hij gelijktijdig met Zijn andere arm in de tijd vooruit reikte naar het eind van de geschiedenis van de mens, en alle toekomstige zonden binnen Zijn bereik bij elkaar veegde om daarna Zijn armen samen te brengen om alles bij Jezus op het kruis te leggen.
 
Paulus zegt in 2 Timotheüs 1:9 dat, in het denken van de Vader God, Hij dit al deed voordat Hij de fysieke wereld schiep en dat opvolgde tot het kruis, wat het moment was dat tijd het Plan inhaalde.
 
Hij bracht alle zonden uit het verleden, heden en toekomst samen naar één moment en één geografische locatie, naar Zijn Zoon op dat kruis. Het is geen wonder dat Jezus, die altijd de Vader ‘Vader’ genoemd had, nu in doodsstrijd uitriep, toen hij het gewicht van de zonde van de wereld op Hem voelde: “Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?”
 
De test of iets een menselijke of goddelijke oorsprong heeft
De mens beschrijft dingen met wat bij hem bekend is: een voorbeeld: als we een modern vliegtuig 500 jaar terug in de tijd zouden kunnen brengen, zouden de mensen die toen leefden het omschrijven als een gigantische vogel.
 Dit laat zien dat de beschrijving van het vliegtuig een menselijke oorsprong heeft, omdat zij het relateren aan wat zij al kennen. Een buitenstaander – een hemelse – bron van informatie zou in dit voorbeeld precies beschrijven wat het was: een vliegende machine door de mens gebouwd om mensen en goederen te vervoeren.
 
Evenzo zien we dat scheppingverhalen die de schepping van de wereld benoemen door dingen die bij de mens bekend zijn, daarmee laten zien dat de bron een menselijke is – niet een goddelijk. Dus als verschillende oude godsdiensten zeggen dat de aarde op de rug van een schildpad gedragen wordt, kunnen we weten dat dit natuurlijke kennis is. Om een ander voorbeeld aan te halen, Job 26:7 noemt duidelijk dat God “de aarde ophangt aan het niet,” wat aangeeft dat de kennis die geopenbaard werd over de ruimte en de aarde, van buiten de mensheid afkomstig is.
 
Het kruis en de opstanding – beiden openbaren goddelijke kennis
En zo kunnen we weten dat de beweringen over zowel het kruis als de opstanding, niet van de mens uitgegaan zijn, want hun beweringen bevatten een kennis dat uitstijgt boven informatie die gerelateerd zijn aan natuurlijke dingen rondom hen.
 
De schrijvers van het Nieuwe Testament beweerden niet dat het verhaal van 1 man die voor de zonden van de wereld aan het kruis hing, beperkt was tot die tijd en ruimte en tot de dingen die op hun levenservaring betrekking hadden. In plaats daarvan schreven zij hoe God tijd overspande om alle zonden uit het verleden, heden en toekomst te nemen en die allemaal op die ene mens, Zijn Zoon, te leggen, om de mens van de dood terug te kopen.
 
Die man uit het verleden, die niet de mogelijkheid had sneller dan een paard te reizen, schreef over het kruis dat de tijd overspande om zonden uit het verleden, heden en toekomst, bij elkaar te brengen naar die ene gebeurtenis, iets wat zijn denken en zelfs zijn voorstellingsvermogen te boven ging.
 
Evenzo met de man en vrouw die beweerden dat Jezus uit de dood was opgestaan; zij vertelden hun ervaringen niet op een manier die door menselijke kennis beperkt werd – alsof Jezus slechts nieuw leven ingeblazen kreeg of dat iemand het lichaam gestolen had. Niemand beweerde bijvoorbeeld dat een gigantische schildpad Hem naar de hemel had gedragen of zo. De context van de wederopstanding was ingesteld door engelen die de gnomic aorist gebruikten ‘Hij is opgestaan’, daarmee aangevend dat Zijn opstanding een conditie van bestaan is dat de tijd overspant en dat het vermogen van mannen en vrouwen (uit die tijd) dit te bedenken, te boven ging.
 
Voeg daar de ooggetuige verslagen aan toe en de meer dan 500* die Hem tegelijkertijd levend zagen na Zijn opstanding, wat laat zien dat het geen complot, geen leugen en ook geen verzonnen verhaal was en de enige conclusie die getrokken kan worden is dat de opstanding een goddelijk iets was, wat de kennis van de mens oversteeg. (*1 Korintiërs 15:6)
 
Dus hebben onze zonden een eindig en definieerbaar eind bij het kruis, terwijl wij verbonden zijn met het ‘is opgestaan’ leven en kracht, wat een eeuwige staat van bestaan is.
Wow.
 
Ik heb geconcludeerd wat Petrus deed, in Handelingen 2:24: “God evenwel heeft Hem opgewekt, want Hij verbrak de weeën van de dood, naardien het niet mogelijk was, dat Hij door hem werd vastgehouden,” wat leidde tot Zijn eeuwigdurende conditie, een staat van bestaan dat ‘is opgestaan ‘ reflecteert – voor altijd vrij en levend – en dat zijn wij ook…door Zijn geweldige genade.
 
Laten wij samen met Paulus erkennen dat wij het nog niet bereikt hebben, maar dit ene doen we wel: we vergeten hetgeen achter ons ligt en we strekken ons uit naar wat voor ons ligt…en jagen naar het doel, om de prijs der roeping Gods die van boven is, in Christus Jezus.
 
Volgende week weer een andere gedachte,
tot dan,
zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
Mail naar cwowi@aol.com

Dag allemaal,
In April van dit jaar, bij onze Nederlandse conferentie, waren velen tijdens een tijd van aanbidding ‘in de Geest’. De zinsnede ‘in de Geest’ werd door de apostel Johannes gebruikt in Openbaring 1:10 en 4:2 om de conditie te beschrijven waarin zijn ogen voor het gebied van de Geest werden geopend en hij de Heer zag.
 
In onze tijd van aanbidding waren meerderen in de Geest en zagen en hoorden engelen en de Heer, die rondliep en tot mensen sprak. De wijze waarop dat werkt, is dat zij het niet rechtstreeks hoorden, maar Zijn woorden werden in hun geest geplaatst, iets wat Hij later weer naar boven kan brengen, of iets wat hen van binnen naar buiten beïnvloed. Toen draaide Hij zich naar mij toe en zei: “Heb je gemerkt dat er staat ‘is opgestaan’? Waarom onderzoek je dat niet.” Het leek een vreemde suggestie te zijn en mijn eerste reactie was dat ik nieuwsgieriger was naar de reden dat Hij die suggestie deed dan Zijn observatie over ‘is opgestaan’.
 
Maar eerlijk gezegd
Er gebeurde veel tijdens die aanbidding bij de conferentie en mijn dagen en avonden waren non-stop en ik heb het niet opgevolgd maar vergat het. Dat geef ik niet graag toe, maar het is waar.
 
Onze levens zijn als een lijn, waar we bij onze geboorte bij ‘A’ beginnen en bij onze dood, aan het eind, bij ‘Z’. Zodra we bijvoorbeeld punt ‘C’ voorbijzijn, is het niet mogelijk C mee te nemen in ons seizoen D, E of M, behalve in onze herinneringen. We kunnen een favoriet moment niet in ons leven meenemen en dat later opnieuw beleven, wanneer wij daar voor kiezen…was dat maar mogelijk…
 
Maar er is 1 gebeurtenis in de menselijke geschiedenis waar de Vader het wel mogelijk gemaakt heeft dat een enkel moment in de tijd in het nu gebleven is. Dat moment wordt aangegeven als ‘is opgestaan,’ en niet als ‘was opgestaan.’
 
2 maanden later – op een dag in Juni had ik berouw over iets wat ik in mijn hart zag
Ik sprak met de Heer, niet met de Vader, om de eenvoudige reden dat Jezus menselijke tekortkomingen begrijpt, aangezien Hij een mens is. De Vader is altijd ‘in de Geest’ en zoals Jacobus 1:13 zegt, kan Hij door het kwade niet verzocht, beproefd en verleid worden en Hijzelf brengt ook niemand in verzoeking met het kwade. Jacobus gaat verder te zeggen dat we niet misleid moeten zijn, omdat iedere goede en volmaakte gave van de Vader der lichten komt en bij Hem is geen verandering of zweem van ommekeer in de goedheid van Zijn karakter en natuur.
 
De Vader heeft geen idee hoe het is om verleid, beproefd of hongerig te zijn, noch heeft Hij zonde ervaren.
Maar Jezus was getest en beproefd door de duivel. Dus sprak ik met Jezus toen ik dingen in mijn hart zag waarvan ik wist dat ik die op moest ruimen. Die ochtend mocht ik mijzelf niet zo erg en ik was aardig ‘down’.
 
Het was in die context dat hij mijn gedachten onderbrak (ik zag Hem niet, Hij sprak gewoon tot mij) en zei “Heb je niet opgemerkt dat er staat ‘is opgestaan’? Waarom onderzoek je dat niet.” Toen Hij dat zei, kwam de herinnering aan  dezelfde uitspraak van Hem in April terug, nu 2 maanden geleden, en ik bekeerde me omdat ik Zijn suggestie niet opgevolgd had.
 
Deze keer was het een gezond berouw. Ik was Zijn verzoek vergeten en had het genegeerd. Voor mij was het verbazend te zien dat, te midden van dingen die ik in mijzelf zag en haatte, en Hem vertelde daar was aan te gaan doen, Hij deze instructie gaf. Ik wist dat het te maken moest hebben met mijn zo negatief gericht zijn op mijzelf die dag.
 
Is opgestaan, niet ‘was opgestaan’
Onmiddellijk stond ik op en begon te studeren waarom Mattheüs 28:6-7, Marcus 16:6 en Lucas 24:6,34 elk vermelden dat de engelen bij het lege graf tegen de vrouwen zeiden: “Hij is opgestaan.”
 
Paulus gebruikte diezelfde zin in Romeinen 8:34: “Christus is het die gestorven is, ja wat meer is, die ook
opgewekt is, Die ook aan de rechterhand van God is, Die ook voor ons pleit.”
 
En ook in 1 Korintiërs 15:20: “Maar nu, Christus is opgewekt uit de doden en is de Eersteling geworden van hen die ontslapen zijn.”
 
Waarom staat er niet ‘Hij was opgestaan,’ verleden tijd, omdat zij bij het graf waren nadat Hij opgestaan was en daar niet langer meer was. Het is niet alleen de dichterlijke taal van de Statenvertaling, maar er is een aanwijzing – in het Engels is ‘is opgestaan’ tegenwoordige tijd. Niet verleden, maar tegenwoordige tijd. Jezus is opgestaan…tegenwoordige tijd, maar er is nog meer.
 
De woorden van de engelen legden het basisbegrip neer dat tot op heden eveneens geldig is; Hij is opgestaan
 
De zin ‘is opgestaan’ is geschreven in de ‘gnomic aorist,’ dat het feit van de gebeurtenis wil weergeven zonder een tijd toe te kennen. Het is niet alleen tegenwoordige tijd, maar een altijddurend heden, altijddurend ongewijzigd in de loop der tijd.
 
Met andere woorden, ‘is opgestaan’ is een staat van zijn die voor altijd bestaat. ‘Is opgestaan’ is een eeuwige staat van zijn waar Jezus in leeft – die kracht, die glorie, dat leven maakt dat Hij voortdurend bestaat in dat moment van opstandingskracht en glorie.
 
Het is niet iets dat in het verleden plaatsvond, een bepaalde dag in de geschiedenis. Geestelijk gesproken: Jezus ‘is opgestaan.’ De hemel ziet het niet als een gebeurtenis uit het verleden, maar als iets voortdurend en eeuwigdurend. De Heer der heerlijkheid bestaat in een voordurende staat van opwekkingskracht en glorie, dat op die Opstandingmorgen begon.
 
De reden dat Paulus ons nieuw leven in Christus in verband brengt met de opstanding van Jezus, is meer dan een symbool; Hij erkent het feit dat Jezus leeft in een voortdurende staat van opstanding. Paulus gebruikte ‘is opgestaan’ toen Hij sprak over de plaats die Christus bij de Vader inneemt en als een garantie van onze eigen opstanding – omdat Hij ‘opgestaan is’ is dezelfde ‘is opgestaan’ de conditie van onze wedergeboren geest. Wij zijn in Hem en Hij in ons. In onze geest leven we in het ‘is opgestaan’ in een voortdurende staat van zijn.
 
De dood heeft geen greep op ons, omdat Jezus voortdurend leeft in de ‘is opgestaan’. Zonde heeft geen greep op onze geest, omdat onze wedergeboren ervaring ons in die voortdurende staat van ‘is opgestaan’ in onze geest gebracht heeft – diezelfde kracht, diezelfde glorie, woont in ons en is waar onze geest van gemaakt is – voortdurend, eeuwig, altijd in ‘is opgestaan’.
 
Voor nu beperkt, om onze levens te bekrachtigen, maar op een dag vrij gezet om onze sterfelijke lichamen onsterfelijk te maken; voor nu verblijft ‘is opgestaan’ in ons om ons te helpen vrij van zonde  en veroordeling te leven. Wij bestaan in dezelfde opstandingskracht wat de engelen liet uitroepen: ‘Hij is opgestaan’!
 
‘Is opgestaan’ bevindt zich in onze geest om vandaar naar ons denken te stromen dat zo moet gaan denken en het leven door die ogen moet gaan zien – en dan moet het naar buiten stromen, naar onze lichamen toe, die we moeten heropvoeden om in de dingen van de geest te functioneren in plaats van in de lagere natuur en dingen van de lagere mens…van onze geest naar onze ziel, naar ons lichaam toe, in de realiteit dat wij tijdloos zijn, alreeds in de eeuwigheid leven, en voordurend in de kracht van het ‘is opgestaan’!
 
En daarom…
Toen de Heer in April tegen mij zei: “Heb je gemerkt dat er staat ‘is opgestaan’? Waarom onderzoek je dat niet.” keek Hij al vooruit, 2 maanden verder, naar Juni en mijn ochtend van berouw  en walgen van mijzelf, om mij iets te leren. Hij haalde mij daar met Zijn genade en vriendelijkheid uit en bracht me terug naar die opstandingskracht dat zonde en de beperkingen van de menselijke natuur overwint. Door mij te vertellen ‘is opgestaan’ te onderzoeken, zag Hij dat als de sleutel voor mij om niet meer naar mijzelf te kijken, naar de zonde, maar naar Zijn opstanding leven.
 
Ik ben die les niet vergeten en nu deel ik het met jou. Ik ben nog steeds de diepte van ‘is opgestaan’ aan het verkennen en begrijp die zin nu beter. Ik bestudeer hoe en waarom de schrijvers van het Nieuwe Testament ‘was opgestaan’ en ‘is opgestaan’ gebruikten, afhankelijk van wat ze probeerden te communiceren.
 
Ik streef ernaar in de kracht van die opstanding te leven, en als ik zondig of iets in mij zie dat niet fijn is en waar ik iets aan moet doen, of dat nu een gedachte of een daad is, dan glijd ik niet af in veroordeling en walgen van mijzelf, maar breng ik het feit naar boven dat Hij opgestaan is en dat ik eveneens in dat leven leef!
 
Ik hoop dat dit deeltje van mijn leven en hart een zegen voor jou is – dat de Vader de ogen van ons hart verlicht en ons een geest van wijsheid en openbaring in Hem geeft, zodat wij mogen leven in de realiteit van ‘is opgestaan.’
 
Volgende week een andere gedachte, hiermee verband houdend.
Tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com