Hallo allemaal,
Toen onze 3 jongens jong waren hadden ze altijd honger, als een beer die uit een winterslaap ontwaakt. “Hoe lang duurt het nog voor we gaan eten?” was een dagelijkse vraag. Barb heeft altijd, met het weinige geld dat we hadden, geweldig eten voor ons kunnen koken, zodat niemand honger zou hebben; meer dan dat, we zaten altijd helemaal vol.
Eén van onze favoriete maaltijden was een ovenschotel van macaroni & kaas, met stukjes ham erdoor, gebakken in de oven. Daarbij hadden we altijd groene groentes, zoals sperziebonen of broccoli, en natuurlijk met appelmoes. Het was één van die maaltijden die Barb van te voren kon klaarmaken. Ze dekte de schotel dan af met plastic folie, en zette de schotel in de koelkast tot het tijd was opgeward te worden.
Op een bepaalde avond, toen we rond de tafel zaten als een roede wolven, omringd door onze prooi van macaroni en kaas, viel het licht op de bovenkant van het eten zodat het leek of er glittertjes op het eten zat. Barb zag het ook vanaf haar kant van de tafel. Onmiddellijk riep ze ‘STOP,’ en stak haar hand uit om één van de jongens tegen te houden die net een hap eten in zijn mond wilde stoppen. “Heb ik het plastic folie wel weggehaald voordat ik het in de oven gezet heb? O nee! Dat heb ik niet gedaan!”
We leunden over het eten, alsof we forensische wetenschappers waren, om de glittertjes te bekijken. Het leek op flintertjes glas, maar het was zacht en flexibel. Barb was ontsteld en schaamde zich. Zij is iemand die alles goed/fout ziet en onmiddellijk zag ze het ergste scenario voor zich – ze had haar gezin bijna vergiftigd! Dat was haar nog nooit eerder overkomen, dus er volgden meerdere verontschuldigingen en daarna dacht ze hardop dat ze nu de hele schotel met eten weg zou moeten gooien, maar wat moesten we dan eten?!
Ik ben meer iemand die het ‘hele plaatje’ zie, en ik trok haar weg van de tafel. Hetgeen boven op het eten zat, was nu helemaal gesmolten en dus konden we vast wel de bovenlaag van de macaroni en kaas schotel eraf schrapen en met een gerust hart de rest opeten. Zo gezegd, zo gedaan en dit incident werd er één voor in de familieboeken.
Altijd een rustige vaart?
Natuurlijk smaakte het eten heerlijk, maar wij moesten ons een weg banen, door het ‘vergif’ heen om het goede voedsel te kunnen nemen. Onze wandel met de Heer lijkt daar soms ook op – wij verwachten dat een beantwoord gebed wil zeggen dat alles rustig en kalm verloopt, als een heerlijke geestelijke macaroni en kaas maaltijd; Wat een maaltijd heeft de Vader voor ons gemaakt! Maar meestal zijn er potentiële gevaarlijke dingen die samengaan met het beantwoord gebed en die wij moeten zien te vermijden.
Het evangelie waar de meesten van ons in opgegroeid zijn, bied de rustige vaart versie van het geloof. Maar dat komt niet overeen met de Bijbel, noch met onze ervaringen en dat geeft verwarring en we vragen ons dan af of God wel echt betrokken is in wat wij doen. We denken ‘als het God is, waarom gaan dingen dan niet beter?’ Dat laat zien dat wij onjuist onderwezen zijn.
Jezus is natuurlijk ons voorbeeld en al verwonderen wij ons erover dat Hij een grote menigte voedde of iemand uit de dood opwekte, het pad naar onze redding ging voor Hem via het kruis.
In Johannes 21:15-19, direct nadat Jezus tegen Petrus zegt ‘Weid mijn schapen’ , vertelt hij Petrus ook op welke manier hij zou sterven, namelijk een martelaarsdood. Toen Jezus aan Saulus van Tarsus verscheen, even buiten Damascus, en hem riep tot de heidenen te prediken, vertelde de Heer hem ook dat hij zou moeten lijden* als hij de roeping op zijn leven zou accepteren. * Handelingen 9:16
Als het gaat om jou en ik, kunnen we naar 2 Petrus 1:3-4 gaan, waar staat “…door deze zijn wij met kostbare en zeer grote beloften begiftigd, opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur…”
Het evangelie dat ons geleerd is, noemt alleen het eerste deel van dit vers – kostbare en zeer grote beloften – en als wij daar alleen naar kijken, leidt het tot een onjuist geloof dat God verandert in Iemand die onze fouten herstelt en als we genoeg geloof hebben, zal alles in ons leven op een dag rustig en gladjes verlopen.
De tweede helft van dat vers zegt echter ‘opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur’. Met andere woorden, wij zien de beloften als zijnde God die Zijn woord houdt aan ons, maar Hij kijkt naar de beloften die Hij ons geeft als een middel voor ons om meer als Hem te worden. Jezus leerde gehoorzaamheid door de dingen die Hij leed. Petrus werd verteld dat als hij oud zou zijn, men hem zou brengen waar hij niet wilde gaan. Paulus werd verteld dat hij zou lijden, ALS hij voor Jezus zou kiezen.
(Hebreeën 5:8, Johannes 21:18, Handelingen 9:16)
Wij zien de beloften als een antwoord, Hij ziet ze als een manier voor ons om te groeien. Die heerlijke macaroni en kaas maaltijd IS er, maar eerst moet je door de ‘puntige, scherpe’ dingen heen, want als we daar niet correct mee omgaan, kan het ons schade berokkenen.
Daarom werd de observatie gemaakt dat het door ‘geloof en geduld*’ is dat we de beloften ontvangen – er is geen magnetron aktie beschikbaar om het antwoord sneller te ontvangen; als je het antwoord wilt, zul je in Christus moeten groeien. Je moet gaan denken zoals de Vader en de Heer doen, om de beloften te zien als een manier om meer op Hem te gaan lijken.
*Hebreeën 6:12
Engelen?
In het begin van de jaren ’80 stonden vrienden van ons, Dennis en Jeanne, op het punt Amerika te verlaten om als zendeling naar Panama te gaan; om uiteindelijk onder de Choco indianen van de Darien jungle te gaan wonen.
Toen vrienden zich om hen heen verzamelden en hen de handen oplegden om hen uit te zenden, kwamen er verschillende profetieën naar voren, waaronder één die noemde dat er engelen actief zouden zijn in hun bediening. Terwijl iedereen opgewonden was over het feit dat engelen actief zouden zijn,merkte een vriend op dat Dennis helemaal niet opgetogen was, maar stilletjes achteraf ging zitten. Hij vroeg Dennis of hij niet opgetogen was dat er engelen zouden werken. Dennis reageerde: “Nee. Want dat houdt in dat we ons in situaties zullen bevinden waar we ze nodig hebben.”
Alle anderen zagen de belofte en gingen van Oooo en Aaa over het idee dat engelen in hun bediening betrokken zouden zijn. Maar Dennis zag de rest van dat woord en ontving een diepere openbaring over het waarom van die engelen. Grote en kostbare beloften, ja. Dat we deelnemers aan Zijn goddelijk natuur zouden zijn. Ja. Allebei, als we ons dat toestaan.
Onderzoek je hart
Genade is altijd voorwaardelijk. Als je een jongen van 16 jaar oud de sleutel van een auto geeft, is dat genade. Maar als je wil dat hij en de auto om 11:00 weer thuis zijn, dan is dat de voorwaarde voor die genade. Als je mensen in je huis hebt voor huiskerk, dan is dat genade. Maar blijf weg uit de kamers die gesloten zijn en denk eraan dat je een gast in iemands huis bent, dat is de voorwaarde. Als jij die baan krijgt, terwijl er 10 anderen gesolliciteerd hebben voor die baan, dan is dat genade. De voorwaarde is dat jij op tijd komt, hard werkt en doet wat van je gevraagd wordt. Redding is genade. Wil je dat, dan moet je komen via Christus. Wat God ons ook belooft (genade), Hij heeft een verwachting dat wij die belofte gebruiken als een middel om deel te krijgen aan Zijn natuur.
Velen lopen meerdere malen om diezelfde boom heen, moeten diezelfde les keer op keer leren, omdat ze weigeren de 2e helft van dat vers te doen. Onderzoek jezelf, jouw leven, je levenservaring – zie je patronen die zichzelf herhalen? Onderzoek (nu) hoe je in Christus kunt groeien. Kijk naar de vrucht van de Geest, in Galaten 5 en beoordeel jezelf of je die uitleeft, terwijl je op de belofte wacht. Je zult merken dat, wanneer jij gericht bent op het gaan lijken op Christus, terwijl je te midden van ‘geloof en geduld’ bent, je vrede ervaart in plaats van angstig te zijn en twijfel te hebben. Geloven in Jezus is makkelijk; een discipel van Jezus zijn kost jou je leven, zoals het eens was.
Volgende week een ander incident uit het leven van John en Barb, tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowo.org
mail naar [email protected]
Toen onze 3 jongens jong waren hadden ze altijd honger, als een beer die uit een winterslaap ontwaakt. “Hoe lang duurt het nog voor we gaan eten?” was een dagelijkse vraag. Barb heeft altijd, met het weinige geld dat we hadden, geweldig eten voor ons kunnen koken, zodat niemand honger zou hebben; meer dan dat, we zaten altijd helemaal vol.
Eén van onze favoriete maaltijden was een ovenschotel van macaroni & kaas, met stukjes ham erdoor, gebakken in de oven. Daarbij hadden we altijd groene groentes, zoals sperziebonen of broccoli, en natuurlijk met appelmoes. Het was één van die maaltijden die Barb van te voren kon klaarmaken. Ze dekte de schotel dan af met plastic folie, en zette de schotel in de koelkast tot het tijd was opgeward te worden.
Op een bepaalde avond, toen we rond de tafel zaten als een roede wolven, omringd door onze prooi van macaroni en kaas, viel het licht op de bovenkant van het eten zodat het leek of er glittertjes op het eten zat. Barb zag het ook vanaf haar kant van de tafel. Onmiddellijk riep ze ‘STOP,’ en stak haar hand uit om één van de jongens tegen te houden die net een hap eten in zijn mond wilde stoppen. “Heb ik het plastic folie wel weggehaald voordat ik het in de oven gezet heb? O nee! Dat heb ik niet gedaan!”
We leunden over het eten, alsof we forensische wetenschappers waren, om de glittertjes te bekijken. Het leek op flintertjes glas, maar het was zacht en flexibel. Barb was ontsteld en schaamde zich. Zij is iemand die alles goed/fout ziet en onmiddellijk zag ze het ergste scenario voor zich – ze had haar gezin bijna vergiftigd! Dat was haar nog nooit eerder overkomen, dus er volgden meerdere verontschuldigingen en daarna dacht ze hardop dat ze nu de hele schotel met eten weg zou moeten gooien, maar wat moesten we dan eten?!
Ik ben meer iemand die het ‘hele plaatje’ zie, en ik trok haar weg van de tafel. Hetgeen boven op het eten zat, was nu helemaal gesmolten en dus konden we vast wel de bovenlaag van de macaroni en kaas schotel eraf schrapen en met een gerust hart de rest opeten. Zo gezegd, zo gedaan en dit incident werd er één voor in de familieboeken.
Altijd een rustige vaart?
Natuurlijk smaakte het eten heerlijk, maar wij moesten ons een weg banen, door het ‘vergif’ heen om het goede voedsel te kunnen nemen. Onze wandel met de Heer lijkt daar soms ook op – wij verwachten dat een beantwoord gebed wil zeggen dat alles rustig en kalm verloopt, als een heerlijke geestelijke macaroni en kaas maaltijd; Wat een maaltijd heeft de Vader voor ons gemaakt! Maar meestal zijn er potentiële gevaarlijke dingen die samengaan met het beantwoord gebed en die wij moeten zien te vermijden.
Het evangelie waar de meesten van ons in opgegroeid zijn, bied de rustige vaart versie van het geloof. Maar dat komt niet overeen met de Bijbel, noch met onze ervaringen en dat geeft verwarring en we vragen ons dan af of God wel echt betrokken is in wat wij doen. We denken ‘als het God is, waarom gaan dingen dan niet beter?’ Dat laat zien dat wij onjuist onderwezen zijn.
Jezus is natuurlijk ons voorbeeld en al verwonderen wij ons erover dat Hij een grote menigte voedde of iemand uit de dood opwekte, het pad naar onze redding ging voor Hem via het kruis.
In Johannes 21:15-19, direct nadat Jezus tegen Petrus zegt ‘Weid mijn schapen’ , vertelt hij Petrus ook op welke manier hij zou sterven, namelijk een martelaarsdood. Toen Jezus aan Saulus van Tarsus verscheen, even buiten Damascus, en hem riep tot de heidenen te prediken, vertelde de Heer hem ook dat hij zou moeten lijden* als hij de roeping op zijn leven zou accepteren. * Handelingen 9:16
Als het gaat om jou en ik, kunnen we naar 2 Petrus 1:3-4 gaan, waar staat “…door deze zijn wij met kostbare en zeer grote beloften begiftigd, opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur…”
Het evangelie dat ons geleerd is, noemt alleen het eerste deel van dit vers – kostbare en zeer grote beloften – en als wij daar alleen naar kijken, leidt het tot een onjuist geloof dat God verandert in Iemand die onze fouten herstelt en als we genoeg geloof hebben, zal alles in ons leven op een dag rustig en gladjes verlopen.
De tweede helft van dat vers zegt echter ‘opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur’. Met andere woorden, wij zien de beloften als zijnde God die Zijn woord houdt aan ons, maar Hij kijkt naar de beloften die Hij ons geeft als een middel voor ons om meer als Hem te worden. Jezus leerde gehoorzaamheid door de dingen die Hij leed. Petrus werd verteld dat als hij oud zou zijn, men hem zou brengen waar hij niet wilde gaan. Paulus werd verteld dat hij zou lijden, ALS hij voor Jezus zou kiezen.
(Hebreeën 5:8, Johannes 21:18, Handelingen 9:16)
Wij zien de beloften als een antwoord, Hij ziet ze als een manier voor ons om te groeien. Die heerlijke macaroni en kaas maaltijd IS er, maar eerst moet je door de ‘puntige, scherpe’ dingen heen, want als we daar niet correct mee omgaan, kan het ons schade berokkenen.
Daarom werd de observatie gemaakt dat het door ‘geloof en geduld*’ is dat we de beloften ontvangen – er is geen magnetron aktie beschikbaar om het antwoord sneller te ontvangen; als je het antwoord wilt, zul je in Christus moeten groeien. Je moet gaan denken zoals de Vader en de Heer doen, om de beloften te zien als een manier om meer op Hem te gaan lijken.
*Hebreeën 6:12
Engelen?
In het begin van de jaren ’80 stonden vrienden van ons, Dennis en Jeanne, op het punt Amerika te verlaten om als zendeling naar Panama te gaan; om uiteindelijk onder de Choco indianen van de Darien jungle te gaan wonen.
Toen vrienden zich om hen heen verzamelden en hen de handen oplegden om hen uit te zenden, kwamen er verschillende profetieën naar voren, waaronder één die noemde dat er engelen actief zouden zijn in hun bediening. Terwijl iedereen opgewonden was over het feit dat engelen actief zouden zijn,merkte een vriend op dat Dennis helemaal niet opgetogen was, maar stilletjes achteraf ging zitten. Hij vroeg Dennis of hij niet opgetogen was dat er engelen zouden werken. Dennis reageerde: “Nee. Want dat houdt in dat we ons in situaties zullen bevinden waar we ze nodig hebben.”
Alle anderen zagen de belofte en gingen van Oooo en Aaa over het idee dat engelen in hun bediening betrokken zouden zijn. Maar Dennis zag de rest van dat woord en ontving een diepere openbaring over het waarom van die engelen. Grote en kostbare beloften, ja. Dat we deelnemers aan Zijn goddelijk natuur zouden zijn. Ja. Allebei, als we ons dat toestaan.
Onderzoek je hart
Genade is altijd voorwaardelijk. Als je een jongen van 16 jaar oud de sleutel van een auto geeft, is dat genade. Maar als je wil dat hij en de auto om 11:00 weer thuis zijn, dan is dat de voorwaarde voor die genade. Als je mensen in je huis hebt voor huiskerk, dan is dat genade. Maar blijf weg uit de kamers die gesloten zijn en denk eraan dat je een gast in iemands huis bent, dat is de voorwaarde. Als jij die baan krijgt, terwijl er 10 anderen gesolliciteerd hebben voor die baan, dan is dat genade. De voorwaarde is dat jij op tijd komt, hard werkt en doet wat van je gevraagd wordt. Redding is genade. Wil je dat, dan moet je komen via Christus. Wat God ons ook belooft (genade), Hij heeft een verwachting dat wij die belofte gebruiken als een middel om deel te krijgen aan Zijn natuur.
Velen lopen meerdere malen om diezelfde boom heen, moeten diezelfde les keer op keer leren, omdat ze weigeren de 2e helft van dat vers te doen. Onderzoek jezelf, jouw leven, je levenservaring – zie je patronen die zichzelf herhalen? Onderzoek (nu) hoe je in Christus kunt groeien. Kijk naar de vrucht van de Geest, in Galaten 5 en beoordeel jezelf of je die uitleeft, terwijl je op de belofte wacht. Je zult merken dat, wanneer jij gericht bent op het gaan lijken op Christus, terwijl je te midden van ‘geloof en geduld’ bent, je vrede ervaart in plaats van angstig te zijn en twijfel te hebben. Geloven in Jezus is makkelijk; een discipel van Jezus zijn kost jou je leven, zoals het eens was.
Volgende week een ander incident uit het leven van John en Barb, tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowo.org
mail naar [email protected]
RSS Feed