Dag allemaal,
Toen Barb en ik verkering kregen (we waren 15 & 16), kwam ze al gauw regelmatig bij ons over de vloer. We woonden 6.4 kilometer van elkaar vandaan en we zaten op verschillende scholen, maar voor Barb was het geen probleem na schooltijd naar mijn huis te fietsen, waar wij (mijn moeder, ik 2 broers en 1 zusje) woonden.
De dag van het ‘incident’ hield onze klas een verkoop van cupcakes, om fondsen te werven voor iets, en ik was dus bezig cupcakes te maken. Wat Barb zich herinnert, is dat mijn moeder in haar kantoortje zat, bezig met iets voor haar werk; mijn broertjes en zusje waren andere dingen aan het doen en ik was alleen in de keuken.
Ik had cupcake mix gekocht en was nu bezig het beslag in de papieren cups te gieten. Dat was het moment dat Barb binnen kwam lopen – zoals ik al zei, hoorde zij al bijna bij de familie, dus kwam ze zo de keuken binnengelopen. Wat ze zag, toen ze de keuken binnenliep, deed haar stoppen.
Ik had een vel bakpapier gepakt en de papieren vormpjes in nette rijen op het papier gezet, en was net van plan het beslag in het eerste vormpje te gieten – en Barb zegt: “John. Wat ben je aan het doen?” Ik zei: ”Mijn klas heeft morgen een cupcake verkoop, dus ben ik nu cupcakes aan het maken.” Zij zei iets als ‘Echt? Wat denk je dat er gaat gebeuren als je dat beslag in die vormpjes giet?’
Ik vond dat echt een domme vraag, want het was toch duidelijk dat het cupcakes zouden gaan worden! In plaats van mij te stoppen (dit zou een hint geweest kunnen zijn voor toekomstige interacties tussen ons) zei ze: “Ga je gang dan maar, en doe er één.” Haar grijns en de schik die ze had, vond ik verdacht, maar ik dacht dat ze het leuk vond haar grote, sterke vriend aan het werk te zien. Oooo, wat had ik het mis! Ik was mij er totaal niet van bewust dat ik er ingeluisd werd.
Je weet natuurlijk wat er daarna gebeurde – dat hoop ik tenminste – toen ik het beslag in het eerste vormpje goot, werd de vorm door het gewicht plat en alles kwam op het papier te liggen, op het aanrecht en vervolgens drupte het op de vloer, als lava dat uit een vulkaan stroomt. Het was voor mij een volkomen raadsel hoe vrouwen erin slaagden de vormpjes rechtop te laten staan, onder de druk van het beslag. Misschien dat het beslag door de hitte van de oven snel stevig werd, dacht ik bij mijzelf.
Ik kon mij niet herinneren in de keuken iets gezien te hebben dat die vormpjes rechtop zou kunnen houden – misschien dat mijn moeder iets had ergens, dat ze om de vormpjes drapeerde. Misschien zou ik wat aluminiumfolie moeten nemen om dat stevig om de vormpjes te wikkelen – al die gedachten gingen door mijn naïeve brein. Wat deed ik dan toch fout?!
Barb bleef achter staan en keek naar het leerproces. Wat een wijze 16-jarige was ze toch; ze had plezier met mij, zoals een kat met een muis dolt voordat het gedood wordt. Uiteindelijk deed ze een stap naar voren, nadat ik de volgende vorm netjes gevouwen had, denkend dat het nu wel goed zou gaan. Maar toen ik het beslag in nummer 2 begon te gieten, hield ze me liefdevol tegen en hielp mij uit mijn misère. Toen ik vroeg: “Wat doe ik dan verkeerd?” toen, en pas toen, zei ze: “je moet die vormpjes in een blikken cupcakevorm doen.” Natuurlijk vroeg ik toen wat een blikken cupcakevorm is, en toen, zo hard als ik kon, riep ik: “Mam! Hebben wij een cupcake blik?”
Toen had ik 2 vrouwen aan het lachen, want mijn moeder kwam kijken wat er aan de hand was en Barb, door haar tranen heen van het lachen, legde uit wat ik aan het doen was. DAT was de laatste keer dat ik cupcakes probeerde te maken, en ik ben nu 59 jaar oud!
Wat de Vader mij die dag leerde…
…was om te willen leren. Om een stapje terug te doen bij toekomstige projecten, nog voor ik die begonnen was, en om het hele proces te zien, van begin tot eind. Om iedere stap te kennen die gemaakt moet worden en om te weten welke materialen er nodig zijn, om open te staan voor instructie en om geleerd te willen worden.
Ik wist het toen nog niet, maar die les is mij in latere jaren goed van pas gekomen bij het in elkaar zetten van bijvoorbeeld meubels, bij het maken van kapotte dingen in en rondom het huis, het repareren van een maaimachine en meer dingen, te veel om op te noemen. Maar er was ook nog een belangrijkere les die geleerd moest worden.
Het huis besturen?
Zoals ik vorige week al noemde, was mijn vader niet aanwezig in mijn tienerjaren, dus was het de Vader God waar ik naar keek om te weten hoe ik een goede (toekomstige) man en vader zou kunnen zijn. Op een dag, na dat cupcake incident, denkend over hoe ik een goede echtgenoot zou kunnen zijn, was ik 1 Timotheüs 5:14 aan het lezen:
“Ik wil dan dat de jonge weduwen trouwen, kinderen krijgen, hun huis besturen en aan de tegenpartij geen aanleiding tot laster geven…”
Ik zei: “Vader! Paulus zegt dat vrouwen hun huis moeten besturen, maar ik dacht dat de man het hoofd van het huis is?! Onmiddellijk reageerde Hij: “Wat is het huis?” ik dacht even na, voordat ik antwoordde “Het huis is het fysieke gebouw, de elektriciteit, de muren, decoraties, het dak enzovoorts.” “Heel goed. En wat is een thuis?”
Onmiddellijk moest ik aan onze vrienden de Harvey’s denken. Als ik naar hun huis ging, voelde het altijd als liefde – vredig, zeker en veilig. Dus ik zei: “Een thuis zijn de niet tastbare kwaliteiten van het huis, zoals liefde en vrede, veiligheid en een zeker gevoel.” Hij zei: “Heel goed. De vrouw is het hoofd van het huis, en haar echtgenoot is het hoofd van thuis. Begrijp je dat?”
Ik zei: “Dat heb ik nog nooit eerder gehoord. Dus dat wil zeggen dat de vrouw het huis bestuurt, zoals Paulus dat zegt. En als de gootsteen verstopt zit, kan ze het dus zelf maken. (oprecht probeerde ik het te begrijpen, maar ik geef toe dat ik dacht dat ik Hem nu te pakken had). Hij reageerde: “Zij mag het zelf maken, of ze kan het aan haar echtgenoot delegeren. Want als het huis niet goed functioneert, zullen de ontastbare kwaliteiten van thuis eronder lijden. Dus het is aan de man ervoor te zorgen dat de ontastbare kwaliteiten die je genoemd hebt, behouden blijven. En als zij de gootsteen niet wil repareren, zal hij het moeten doen. Dat hoort bij het afleggen van je leven voor haar.”
Sinds dat moment ben ik mij terdege bewust van mijn verantwoordelijkheden als hoofd van het thuis, zoals Barb hoofd van het huis is. Die les was belangrijk voor mij, zeker toen wij de eerste maand van ons huwelijk in een klein appartementje woonden, in Charlotte, Noord Carolina. De vuilnisbak in de keuken was vol en natuurlijk hoort die vuilnisbak bij het huis. Barb zei dus: “De vuilnisbak is vol. Je moet het legen.” Ik zei: “Jij hebt het net vol gemaakt, dus jij moet het ook legen.” Zij zei: “Nee. Dat is jouw taak. Dat ga ik niet doen.”
De eerste regel om uit een put te komen, is te stoppen met graven.
Dat wist ik toen nog niet, dus zei ik: “In mijn huis moest degene die de bak vol maakte, het ook legen.” Zij zei: “In mijn huis deed mijn vader dat altijd.” Dat was het moment dat ik stopte met graven en mij de les van de Vader herinnerde. Vanaf dat moment ben ik altijd degene geweest die de vuilnisbak leegt…als het huis niet goed werkt en in een goede staat is, zal het thuis niet de ontastbare kwaliteiten van liefde, vrede, veiligheid en zekerheid hebben.
Veel mensen gaan een relatie aan vanwege wat die ander voor hen kan doen. Hoeveel huwelijken gaan er wel niet mis, hoeveel vriendschappen en carrières eindigen er wel niet omdat mensen een relatie aangaan, niet met het idee wat zij kunnen geven in dat huwelijk, die vriendschap of in die baan, maar vanwege wat die ander voor hen kan doen?
Ik wilde die cupcakes geven voor het goede doel, maar ik moest leren hoe ik dat moest doen – mijn hart zat op de juiste plaats, maar mijn methode was fout. Het is een feit dat de menselijke natuur anderen oordeelt bij hun daden, maar wij oordelen onszelf bij onze motieven – men wil niet dat iemand hun methode corrigeert, maar men wil dat die ander hun goed hart, hun goede motieven ziet. Maar wij moeten ook geleerd willen worden als het gaat om onze daden.
Relaties zijn niet alleen gebouwd op motieven, maar ook op daden. God had de wereld zo lief…maar wat als Hij daar stopte? Wat als wij alleen Zijn motief zouden weten, Zijn liefde voor ons, maar als het daar mee zou ophouden? Het is het laatste deel van dat vers dat het verschil maakt in ons leven: “…dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft…” Johannes 3:16.
Hij had lief, dus gaf Hij. Simpel.
Motief, daden, onderwezen willen worden. Repareer of onderhoud die ontastbare kwaliteiten in je relaties. Iemand moet dan misschien veel moeite doen om het vertrouwen terug te winnen dat hij eerst had. Dat vertrouwen is een deel van die ontastbare dingen. Iemand anders moet misschien leren in het openbaar geen kwaad te spreken over zijn of haar vriend, echtgenoot, buurman, collega – en het kost tijd om dat vertrouwen terug te winnen, door de juiste woorden te spreken en de juiste dingen te doen.
MAAR…zorg ervoor dat jouw daden gericht zijn op die ontastbare kwaliteiten die van een huis een thuis maken en van die vriendschap meer dan een kennis. Laat de vrucht van de Geest groeien in een relatie met dingen als liefde, blijdschap, vrede, vriendelijkheid, geduldig…Liefde, dus laat die liefde zien en wees nederig om geleerd te willen worden…
Volgende week een ander verhaal van ons, tot dan,
Zegen,
John Fenn,
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
Toen Barb en ik verkering kregen (we waren 15 & 16), kwam ze al gauw regelmatig bij ons over de vloer. We woonden 6.4 kilometer van elkaar vandaan en we zaten op verschillende scholen, maar voor Barb was het geen probleem na schooltijd naar mijn huis te fietsen, waar wij (mijn moeder, ik 2 broers en 1 zusje) woonden.
De dag van het ‘incident’ hield onze klas een verkoop van cupcakes, om fondsen te werven voor iets, en ik was dus bezig cupcakes te maken. Wat Barb zich herinnert, is dat mijn moeder in haar kantoortje zat, bezig met iets voor haar werk; mijn broertjes en zusje waren andere dingen aan het doen en ik was alleen in de keuken.
Ik had cupcake mix gekocht en was nu bezig het beslag in de papieren cups te gieten. Dat was het moment dat Barb binnen kwam lopen – zoals ik al zei, hoorde zij al bijna bij de familie, dus kwam ze zo de keuken binnengelopen. Wat ze zag, toen ze de keuken binnenliep, deed haar stoppen.
Ik had een vel bakpapier gepakt en de papieren vormpjes in nette rijen op het papier gezet, en was net van plan het beslag in het eerste vormpje te gieten – en Barb zegt: “John. Wat ben je aan het doen?” Ik zei: ”Mijn klas heeft morgen een cupcake verkoop, dus ben ik nu cupcakes aan het maken.” Zij zei iets als ‘Echt? Wat denk je dat er gaat gebeuren als je dat beslag in die vormpjes giet?’
Ik vond dat echt een domme vraag, want het was toch duidelijk dat het cupcakes zouden gaan worden! In plaats van mij te stoppen (dit zou een hint geweest kunnen zijn voor toekomstige interacties tussen ons) zei ze: “Ga je gang dan maar, en doe er één.” Haar grijns en de schik die ze had, vond ik verdacht, maar ik dacht dat ze het leuk vond haar grote, sterke vriend aan het werk te zien. Oooo, wat had ik het mis! Ik was mij er totaal niet van bewust dat ik er ingeluisd werd.
Je weet natuurlijk wat er daarna gebeurde – dat hoop ik tenminste – toen ik het beslag in het eerste vormpje goot, werd de vorm door het gewicht plat en alles kwam op het papier te liggen, op het aanrecht en vervolgens drupte het op de vloer, als lava dat uit een vulkaan stroomt. Het was voor mij een volkomen raadsel hoe vrouwen erin slaagden de vormpjes rechtop te laten staan, onder de druk van het beslag. Misschien dat het beslag door de hitte van de oven snel stevig werd, dacht ik bij mijzelf.
Ik kon mij niet herinneren in de keuken iets gezien te hebben dat die vormpjes rechtop zou kunnen houden – misschien dat mijn moeder iets had ergens, dat ze om de vormpjes drapeerde. Misschien zou ik wat aluminiumfolie moeten nemen om dat stevig om de vormpjes te wikkelen – al die gedachten gingen door mijn naïeve brein. Wat deed ik dan toch fout?!
Barb bleef achter staan en keek naar het leerproces. Wat een wijze 16-jarige was ze toch; ze had plezier met mij, zoals een kat met een muis dolt voordat het gedood wordt. Uiteindelijk deed ze een stap naar voren, nadat ik de volgende vorm netjes gevouwen had, denkend dat het nu wel goed zou gaan. Maar toen ik het beslag in nummer 2 begon te gieten, hield ze me liefdevol tegen en hielp mij uit mijn misère. Toen ik vroeg: “Wat doe ik dan verkeerd?” toen, en pas toen, zei ze: “je moet die vormpjes in een blikken cupcakevorm doen.” Natuurlijk vroeg ik toen wat een blikken cupcakevorm is, en toen, zo hard als ik kon, riep ik: “Mam! Hebben wij een cupcake blik?”
Toen had ik 2 vrouwen aan het lachen, want mijn moeder kwam kijken wat er aan de hand was en Barb, door haar tranen heen van het lachen, legde uit wat ik aan het doen was. DAT was de laatste keer dat ik cupcakes probeerde te maken, en ik ben nu 59 jaar oud!
Wat de Vader mij die dag leerde…
…was om te willen leren. Om een stapje terug te doen bij toekomstige projecten, nog voor ik die begonnen was, en om het hele proces te zien, van begin tot eind. Om iedere stap te kennen die gemaakt moet worden en om te weten welke materialen er nodig zijn, om open te staan voor instructie en om geleerd te willen worden.
Ik wist het toen nog niet, maar die les is mij in latere jaren goed van pas gekomen bij het in elkaar zetten van bijvoorbeeld meubels, bij het maken van kapotte dingen in en rondom het huis, het repareren van een maaimachine en meer dingen, te veel om op te noemen. Maar er was ook nog een belangrijkere les die geleerd moest worden.
Het huis besturen?
Zoals ik vorige week al noemde, was mijn vader niet aanwezig in mijn tienerjaren, dus was het de Vader God waar ik naar keek om te weten hoe ik een goede (toekomstige) man en vader zou kunnen zijn. Op een dag, na dat cupcake incident, denkend over hoe ik een goede echtgenoot zou kunnen zijn, was ik 1 Timotheüs 5:14 aan het lezen:
“Ik wil dan dat de jonge weduwen trouwen, kinderen krijgen, hun huis besturen en aan de tegenpartij geen aanleiding tot laster geven…”
Ik zei: “Vader! Paulus zegt dat vrouwen hun huis moeten besturen, maar ik dacht dat de man het hoofd van het huis is?! Onmiddellijk reageerde Hij: “Wat is het huis?” ik dacht even na, voordat ik antwoordde “Het huis is het fysieke gebouw, de elektriciteit, de muren, decoraties, het dak enzovoorts.” “Heel goed. En wat is een thuis?”
Onmiddellijk moest ik aan onze vrienden de Harvey’s denken. Als ik naar hun huis ging, voelde het altijd als liefde – vredig, zeker en veilig. Dus ik zei: “Een thuis zijn de niet tastbare kwaliteiten van het huis, zoals liefde en vrede, veiligheid en een zeker gevoel.” Hij zei: “Heel goed. De vrouw is het hoofd van het huis, en haar echtgenoot is het hoofd van thuis. Begrijp je dat?”
Ik zei: “Dat heb ik nog nooit eerder gehoord. Dus dat wil zeggen dat de vrouw het huis bestuurt, zoals Paulus dat zegt. En als de gootsteen verstopt zit, kan ze het dus zelf maken. (oprecht probeerde ik het te begrijpen, maar ik geef toe dat ik dacht dat ik Hem nu te pakken had). Hij reageerde: “Zij mag het zelf maken, of ze kan het aan haar echtgenoot delegeren. Want als het huis niet goed functioneert, zullen de ontastbare kwaliteiten van thuis eronder lijden. Dus het is aan de man ervoor te zorgen dat de ontastbare kwaliteiten die je genoemd hebt, behouden blijven. En als zij de gootsteen niet wil repareren, zal hij het moeten doen. Dat hoort bij het afleggen van je leven voor haar.”
Sinds dat moment ben ik mij terdege bewust van mijn verantwoordelijkheden als hoofd van het thuis, zoals Barb hoofd van het huis is. Die les was belangrijk voor mij, zeker toen wij de eerste maand van ons huwelijk in een klein appartementje woonden, in Charlotte, Noord Carolina. De vuilnisbak in de keuken was vol en natuurlijk hoort die vuilnisbak bij het huis. Barb zei dus: “De vuilnisbak is vol. Je moet het legen.” Ik zei: “Jij hebt het net vol gemaakt, dus jij moet het ook legen.” Zij zei: “Nee. Dat is jouw taak. Dat ga ik niet doen.”
De eerste regel om uit een put te komen, is te stoppen met graven.
Dat wist ik toen nog niet, dus zei ik: “In mijn huis moest degene die de bak vol maakte, het ook legen.” Zij zei: “In mijn huis deed mijn vader dat altijd.” Dat was het moment dat ik stopte met graven en mij de les van de Vader herinnerde. Vanaf dat moment ben ik altijd degene geweest die de vuilnisbak leegt…als het huis niet goed werkt en in een goede staat is, zal het thuis niet de ontastbare kwaliteiten van liefde, vrede, veiligheid en zekerheid hebben.
Veel mensen gaan een relatie aan vanwege wat die ander voor hen kan doen. Hoeveel huwelijken gaan er wel niet mis, hoeveel vriendschappen en carrières eindigen er wel niet omdat mensen een relatie aangaan, niet met het idee wat zij kunnen geven in dat huwelijk, die vriendschap of in die baan, maar vanwege wat die ander voor hen kan doen?
Ik wilde die cupcakes geven voor het goede doel, maar ik moest leren hoe ik dat moest doen – mijn hart zat op de juiste plaats, maar mijn methode was fout. Het is een feit dat de menselijke natuur anderen oordeelt bij hun daden, maar wij oordelen onszelf bij onze motieven – men wil niet dat iemand hun methode corrigeert, maar men wil dat die ander hun goed hart, hun goede motieven ziet. Maar wij moeten ook geleerd willen worden als het gaat om onze daden.
Relaties zijn niet alleen gebouwd op motieven, maar ook op daden. God had de wereld zo lief…maar wat als Hij daar stopte? Wat als wij alleen Zijn motief zouden weten, Zijn liefde voor ons, maar als het daar mee zou ophouden? Het is het laatste deel van dat vers dat het verschil maakt in ons leven: “…dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft…” Johannes 3:16.
Hij had lief, dus gaf Hij. Simpel.
Motief, daden, onderwezen willen worden. Repareer of onderhoud die ontastbare kwaliteiten in je relaties. Iemand moet dan misschien veel moeite doen om het vertrouwen terug te winnen dat hij eerst had. Dat vertrouwen is een deel van die ontastbare dingen. Iemand anders moet misschien leren in het openbaar geen kwaad te spreken over zijn of haar vriend, echtgenoot, buurman, collega – en het kost tijd om dat vertrouwen terug te winnen, door de juiste woorden te spreken en de juiste dingen te doen.
MAAR…zorg ervoor dat jouw daden gericht zijn op die ontastbare kwaliteiten die van een huis een thuis maken en van die vriendschap meer dan een kennis. Laat de vrucht van de Geest groeien in een relatie met dingen als liefde, blijdschap, vrede, vriendelijkheid, geduldig…Liefde, dus laat die liefde zien en wees nederig om geleerd te willen worden…
Volgende week een ander verhaal van ons, tot dan,
Zegen,
John Fenn,
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
RSS Feed