Dag allemaal,
Kippen en gebroken ramen
Mijn broertje en zijn vrienden waren niet veel ouder dan 10 jaar, toen het gebeurde. Ze waren op de boerderij van mevrouw Smith geweest om eieren te rapen van de paar kippen die ze nog had. Zij was ruim 90 jaar oud en zwak, en mijn broertje en zijn vrienden vonden het leuk eieren te rapen en klusjes rondom de kleine boerderij te doen, omdat zij dat niet langer kon. In ruil voor de klusjes die ze deden, mochten ze allerlei schatten houden, zoals oude flessen en kapotte radio’s en andere dingen die iedere jongen van 10 waardevol vindt.
Maar op een dag, nadat de eieren geraapt waren, begonnen de jongens met stenen te gooien, mikkend op de ramen in een oude schuur. Toen haar man nog leefde, werd de schuur gebruikt om in te klussen en lagen er allerlei dingen die nog gerepareerd moesten worden. Maar nu zakte de schuur in elkaar, dus echt veel kwaad kon het niet.
Dat was het verhaal dat Steve mijn moeder vertelde, toen zij vernam dat hij die dag de meest accurate worp had gedaan: er was geen schade, omdat de schuur toch al vervallen was, en de anderen gooiden ook met stenen. Voor ze hem een uitbrander gaf en ze met hem naar mevr. Smith zou gaan zodat hij zijn excuses kon aan bieden en van zijn zakgeld het raam kon vergoeden, stelde moeder de vraag die ieder kind in onze tijd vaak heeft gehoord: “Als al jouw vrienden van een klif afspringen, spring jij dan ook?”
Terug in de tijd
In de jaren 70 vond er een charismatische beweging plaats in de gevestigde kerken, rondom Jezus en de doop met de Heilige Geest. Miljoenen verlieten die kerken en kwamen in huizen bijeen, vaak ‘gebed- en lofprijs bijeenkomsten’ genoemd. Hoewel velen handelden alsof de dingen van God speeltjes waren om mee te spelen, en men uit balans raakte over bijvoorbeeld persoonlijke profetie, waar sommigen dachten dat ze profeten waren omdat ze een persoonlijke profetie of woord van wijsheid konden geven, of als men een demon uitgeworpen had, men dacht een ‘bevrijdingsbediening’ te hebben, was het een eenvoudigere tijd.
In die tijd kenden we het Woord nog niet, en velen vergeestelijkten alles, gaven demonen de schuld van alle problemen. Francis Hunter vertelde dit: “een vrouw, overstuur, kwam naar mij toe voor gebed, omdat ze 4,5 kilo aangekomen was. Ik vroeg haar wat ze had gedaan, en ze antwoordde: “ik heb de calorieën uit al mijn toetjes geworpen in de naam van Jezus, en toch ben ik 4,5 kilo aangekomen. Wat doe ik verkeerd?”
Ah, die 70-er jaren!
Maar de jaren 70 maakten plaats voor het consumentisme van de jaren 80, gemarkeerd door Yuppie’s – ‘Jonge stadse professionals’ en daar werden mensen in de 20 en 30 mee bedoeld die een in het oog springende materialistische levensstijl hadden. Met pastel jasjes voor de mannen, volle kapsels voor de vrouwen, en TV shows als ‘Miami Vice’. Technologie groeide sterk, in de vorm van video spelletjes als Pac-Man, Donkey Kong en Centipede. (persoonlijk echter prefereer ik Galaga)
Geld rolde en de yuppies ervoeren een voorspoed waar de generatie na de Tweede Wereldoorlog in had voorzien, en hebzucht kreeg zijn ingang in de maatschappij. En zou ook spoedig in het lichaam van Christus binnenkomen.
Een gesprek onder voorgangers zo rond 1984
Pastors en de kerkwereld in het algemeen konden de voorspoed niet bijhouden. Één voorganger merkte op: “We verliezen onze jeugd aan video spelletjes” terwijl een ander zei: “Onze gemeente is nog net zo als in de jaren 50, hoe zullen we ooit nieuwe mensen aantrekken als dit zo blijft?” Weer iemand anders zei: “Mensen hebben nu meer dan ze ooit hadden; ze zijn in de weekeinden liever op hun boot of in hun camper dan in de gemeente.”
Ze merkten op dat de kerk irrelevant was geworden. In plaats van een katalysator te zijn in het veranderen van de cultuur en de samenleving, werd de kerk veranderd door de cultuur en de samenleving. Eén pastor vroeg: “De wereld heeft het beste, en wij zijn Gods kinderen, dus waarom zouden wij niet het grootste en beste hebben om mensen aan te trekken?”
Wat vervolgens gebeurde
De Woord van Geloof beweging begon in balans, en legde in het begin een basis neer dat erg nodig was, zoals onderwijs over rechtvaardigheid, de kracht van de naam van Jezus, God als onze bron, de gaven van de Geest, wat goed was voor de al te ijverige charismaniacs uit de ’70, maar discipelen van de oorspronkelijke ‘geloofs leraren’ begonnen de schrift te verdraaien richting geld verdienen om de voorspoed van de wereld te kunnen evenaren.
Het verdraaien van teksten, die niets met geld te maken hebben, en het doen voorkomen alsof het over geld gaat, zoals de ‘100-voudige vergoeding’ uit Marcus 4, zorgde ervoor dat hebzucht in het lichaam van Christus kwam, in een poging zich aan de wereld aan te passen. Gemeentes gaven geld uit aan video’s en spelletjes om de jeugd binnen te halen en te vermaken, zodat men daarna een preekje van 20 minuten kon geven.
Voor de volwassenen was het de nieuwe gebouwen waar iedereen trots op kon zijn, pochend op dingen als het Italiaanse marmer in de hal, duur geluid en video apparatuur, café’s in de lobby, en pastors die dachten het ‘te kunnen maken’ als ze hun diensten op TV konden uitzenden. Een spreker op een conferentie zijn, was een carrière doel.
Van de klif afspringen
In Johannes 6:1-13 hebben we Johannes beschrijving van de 5000 mannen, plus vrouwen en kinderen, die gevoed werden. Jezus was naar de andere kant van het meer gegaan, en duizenden volgden Hem vanwege de genezingen die Hij had gedaan. Maar nu was het laat, en tijd voor het avondeten.
“Jezus zei tot Filippus: Waar zullen wij broden kopen, dat dezen kunnen eten? Maar dit zeide Hij om hem op de proef te stellen, want Hij wist zelf, wat Hij doen zou.”
Jezus verandert nooit. Hij is dezelfde vandaag. Hij stelt ons voor een keuze, om te zien wat we zullen doen, net zoals Hij dat bij Filippus deed, terwijl Hij weet wat Hij wil doen in ons leven. We moeten beseffen, terwijl de Heer zijn lichaam vanuit de hemel overziet, Hij ons in posities plaats waar we een keus hebben te maken: springen we met onze vrienden van de klif af, of nemen we dat moeilijke besluit dat ons in Hem volwassen maakt en ons leidt naar Zijn wil in ons leven?
Terug naar de rand van de klif voor John en Barb
Toen ik voor de PTL Club in Charlotte, North Carolina, werkte, in het eerste jaar van ons huwelijk, 1978-79, gaven we tienden van ons mager loontje, aan Jim en Tammy Bakker’s gemeente, waar we toen kwamen – we gaven of 11 dollar, of 15 dollar, gebaseerd op de 150 dollar per week die ik verdiende (bruto) of op de 111 dollar (netto). Die 4 dollar verschil hield in een feestmaal, uit eten, of geen van beide, daar red Lobster een maaltijd serveerde voor 2.89 dollar, en het was daar ‘zoveel je op kon’. Ze zagen mij NIET graag komen, omdat ze niets verdienden op mij! Dus als de behoefte en de trek zodanig was, gaven we 11 dollar aan tienden, en als er rekeningen waren die betaald moesten worden, en we genoeg te eten hadden, was het 15 dollar.
We geloofden het onderwijs over de ‘100 voudige vergoeding’ dat in die tijd opkwam, dus gingen we 15 dollar geven en geloofden dat er nu 1500 dollar naar ons toe zou komen. Spoedig. Maar iets voelde niet goed. Barb zei op een dag: “We gaven uit liefde voor God en Zijn kinderen, maar nu geven we uit hebzucht, om iets terug te krijgen. We moeten ons daarvan bekeren en onze harten veranderen.” Dat deden we – we stapten terug van de rand van de klif.
Ik zat in de staf van een grote gemeente, had een hoge zichtbare positie, dat was ongeveer in 1997 of 98. Tijdens een jaarlijkse week van samenkomsten, riep de vrouw die onderwijs gaf uit, dat een speciale zegen zou komen voor een ieder die 100 dollar aan haar voeten op het podium zou leggen. Onder groepsdruk van de pastor en de associate pastor, die de eerste was dit te doen, volgden velen van de staf hen braaf.
Tot mijn verdriet moet ik bekennen dat ik dat ook deed. Het was een daad waar ik mijn hele leven spijt van zal hebben, en al weet ik dat de Heer er overheen is, toch kan ik mijzelf nog steeds voor het hoofd slaan dat ik toegaf aan de druk van de anderen. Ik keek boos naar de pastor toen ik langs hem heen liep, op weg naar het podium, omdat hij die vrouw niet stopte met wat ze deed en het koste mij heel wat moeite niet ‘charlatan’ naar de vrouw te roepen en ‘ichabod’ (de heerlijkheid is vertrokken) naar de pastor en de aanwezige menigte. Ik schaamde me zo, dat ik daarna direct wegliep uit de dienst, en wilde niets meer met iemand van hen te maken hebben. Ik was, met de anderen, van de klif gesprongen.
Maar ik bekeerde mij en klom weer terug naar de rand van de klif. Dat was de laatste keer dat ik dicht bij die rand kwam.
De Heilige Geest en de klif
Dus deze serie gaart erover hoe Jezus, door de heilige Geest, keuzes voor ons plaatst om te zien of we met de anderen van de klif springen, of dat we het pad gaan dat Hij voor ons heeft. Het gaar er helemaal over hoe we de juiste beslissingen in Hem nemen. We zullen een aantal gedeeltes in de evangeliën bekijken en andere voorbeelden uit het leven.
Tot de volgende week!
Zegen,
John Fenn/vertaling AHJ
www.cwowi.org
Kippen en gebroken ramen
Mijn broertje en zijn vrienden waren niet veel ouder dan 10 jaar, toen het gebeurde. Ze waren op de boerderij van mevrouw Smith geweest om eieren te rapen van de paar kippen die ze nog had. Zij was ruim 90 jaar oud en zwak, en mijn broertje en zijn vrienden vonden het leuk eieren te rapen en klusjes rondom de kleine boerderij te doen, omdat zij dat niet langer kon. In ruil voor de klusjes die ze deden, mochten ze allerlei schatten houden, zoals oude flessen en kapotte radio’s en andere dingen die iedere jongen van 10 waardevol vindt.
Maar op een dag, nadat de eieren geraapt waren, begonnen de jongens met stenen te gooien, mikkend op de ramen in een oude schuur. Toen haar man nog leefde, werd de schuur gebruikt om in te klussen en lagen er allerlei dingen die nog gerepareerd moesten worden. Maar nu zakte de schuur in elkaar, dus echt veel kwaad kon het niet.
Dat was het verhaal dat Steve mijn moeder vertelde, toen zij vernam dat hij die dag de meest accurate worp had gedaan: er was geen schade, omdat de schuur toch al vervallen was, en de anderen gooiden ook met stenen. Voor ze hem een uitbrander gaf en ze met hem naar mevr. Smith zou gaan zodat hij zijn excuses kon aan bieden en van zijn zakgeld het raam kon vergoeden, stelde moeder de vraag die ieder kind in onze tijd vaak heeft gehoord: “Als al jouw vrienden van een klif afspringen, spring jij dan ook?”
Terug in de tijd
In de jaren 70 vond er een charismatische beweging plaats in de gevestigde kerken, rondom Jezus en de doop met de Heilige Geest. Miljoenen verlieten die kerken en kwamen in huizen bijeen, vaak ‘gebed- en lofprijs bijeenkomsten’ genoemd. Hoewel velen handelden alsof de dingen van God speeltjes waren om mee te spelen, en men uit balans raakte over bijvoorbeeld persoonlijke profetie, waar sommigen dachten dat ze profeten waren omdat ze een persoonlijke profetie of woord van wijsheid konden geven, of als men een demon uitgeworpen had, men dacht een ‘bevrijdingsbediening’ te hebben, was het een eenvoudigere tijd.
In die tijd kenden we het Woord nog niet, en velen vergeestelijkten alles, gaven demonen de schuld van alle problemen. Francis Hunter vertelde dit: “een vrouw, overstuur, kwam naar mij toe voor gebed, omdat ze 4,5 kilo aangekomen was. Ik vroeg haar wat ze had gedaan, en ze antwoordde: “ik heb de calorieën uit al mijn toetjes geworpen in de naam van Jezus, en toch ben ik 4,5 kilo aangekomen. Wat doe ik verkeerd?”
Ah, die 70-er jaren!
Maar de jaren 70 maakten plaats voor het consumentisme van de jaren 80, gemarkeerd door Yuppie’s – ‘Jonge stadse professionals’ en daar werden mensen in de 20 en 30 mee bedoeld die een in het oog springende materialistische levensstijl hadden. Met pastel jasjes voor de mannen, volle kapsels voor de vrouwen, en TV shows als ‘Miami Vice’. Technologie groeide sterk, in de vorm van video spelletjes als Pac-Man, Donkey Kong en Centipede. (persoonlijk echter prefereer ik Galaga)
Geld rolde en de yuppies ervoeren een voorspoed waar de generatie na de Tweede Wereldoorlog in had voorzien, en hebzucht kreeg zijn ingang in de maatschappij. En zou ook spoedig in het lichaam van Christus binnenkomen.
Een gesprek onder voorgangers zo rond 1984
Pastors en de kerkwereld in het algemeen konden de voorspoed niet bijhouden. Één voorganger merkte op: “We verliezen onze jeugd aan video spelletjes” terwijl een ander zei: “Onze gemeente is nog net zo als in de jaren 50, hoe zullen we ooit nieuwe mensen aantrekken als dit zo blijft?” Weer iemand anders zei: “Mensen hebben nu meer dan ze ooit hadden; ze zijn in de weekeinden liever op hun boot of in hun camper dan in de gemeente.”
Ze merkten op dat de kerk irrelevant was geworden. In plaats van een katalysator te zijn in het veranderen van de cultuur en de samenleving, werd de kerk veranderd door de cultuur en de samenleving. Eén pastor vroeg: “De wereld heeft het beste, en wij zijn Gods kinderen, dus waarom zouden wij niet het grootste en beste hebben om mensen aan te trekken?”
Wat vervolgens gebeurde
De Woord van Geloof beweging begon in balans, en legde in het begin een basis neer dat erg nodig was, zoals onderwijs over rechtvaardigheid, de kracht van de naam van Jezus, God als onze bron, de gaven van de Geest, wat goed was voor de al te ijverige charismaniacs uit de ’70, maar discipelen van de oorspronkelijke ‘geloofs leraren’ begonnen de schrift te verdraaien richting geld verdienen om de voorspoed van de wereld te kunnen evenaren.
Het verdraaien van teksten, die niets met geld te maken hebben, en het doen voorkomen alsof het over geld gaat, zoals de ‘100-voudige vergoeding’ uit Marcus 4, zorgde ervoor dat hebzucht in het lichaam van Christus kwam, in een poging zich aan de wereld aan te passen. Gemeentes gaven geld uit aan video’s en spelletjes om de jeugd binnen te halen en te vermaken, zodat men daarna een preekje van 20 minuten kon geven.
Voor de volwassenen was het de nieuwe gebouwen waar iedereen trots op kon zijn, pochend op dingen als het Italiaanse marmer in de hal, duur geluid en video apparatuur, café’s in de lobby, en pastors die dachten het ‘te kunnen maken’ als ze hun diensten op TV konden uitzenden. Een spreker op een conferentie zijn, was een carrière doel.
Van de klif afspringen
In Johannes 6:1-13 hebben we Johannes beschrijving van de 5000 mannen, plus vrouwen en kinderen, die gevoed werden. Jezus was naar de andere kant van het meer gegaan, en duizenden volgden Hem vanwege de genezingen die Hij had gedaan. Maar nu was het laat, en tijd voor het avondeten.
“Jezus zei tot Filippus: Waar zullen wij broden kopen, dat dezen kunnen eten? Maar dit zeide Hij om hem op de proef te stellen, want Hij wist zelf, wat Hij doen zou.”
Jezus verandert nooit. Hij is dezelfde vandaag. Hij stelt ons voor een keuze, om te zien wat we zullen doen, net zoals Hij dat bij Filippus deed, terwijl Hij weet wat Hij wil doen in ons leven. We moeten beseffen, terwijl de Heer zijn lichaam vanuit de hemel overziet, Hij ons in posities plaats waar we een keus hebben te maken: springen we met onze vrienden van de klif af, of nemen we dat moeilijke besluit dat ons in Hem volwassen maakt en ons leidt naar Zijn wil in ons leven?
Terug naar de rand van de klif voor John en Barb
Toen ik voor de PTL Club in Charlotte, North Carolina, werkte, in het eerste jaar van ons huwelijk, 1978-79, gaven we tienden van ons mager loontje, aan Jim en Tammy Bakker’s gemeente, waar we toen kwamen – we gaven of 11 dollar, of 15 dollar, gebaseerd op de 150 dollar per week die ik verdiende (bruto) of op de 111 dollar (netto). Die 4 dollar verschil hield in een feestmaal, uit eten, of geen van beide, daar red Lobster een maaltijd serveerde voor 2.89 dollar, en het was daar ‘zoveel je op kon’. Ze zagen mij NIET graag komen, omdat ze niets verdienden op mij! Dus als de behoefte en de trek zodanig was, gaven we 11 dollar aan tienden, en als er rekeningen waren die betaald moesten worden, en we genoeg te eten hadden, was het 15 dollar.
We geloofden het onderwijs over de ‘100 voudige vergoeding’ dat in die tijd opkwam, dus gingen we 15 dollar geven en geloofden dat er nu 1500 dollar naar ons toe zou komen. Spoedig. Maar iets voelde niet goed. Barb zei op een dag: “We gaven uit liefde voor God en Zijn kinderen, maar nu geven we uit hebzucht, om iets terug te krijgen. We moeten ons daarvan bekeren en onze harten veranderen.” Dat deden we – we stapten terug van de rand van de klif.
Ik zat in de staf van een grote gemeente, had een hoge zichtbare positie, dat was ongeveer in 1997 of 98. Tijdens een jaarlijkse week van samenkomsten, riep de vrouw die onderwijs gaf uit, dat een speciale zegen zou komen voor een ieder die 100 dollar aan haar voeten op het podium zou leggen. Onder groepsdruk van de pastor en de associate pastor, die de eerste was dit te doen, volgden velen van de staf hen braaf.
Tot mijn verdriet moet ik bekennen dat ik dat ook deed. Het was een daad waar ik mijn hele leven spijt van zal hebben, en al weet ik dat de Heer er overheen is, toch kan ik mijzelf nog steeds voor het hoofd slaan dat ik toegaf aan de druk van de anderen. Ik keek boos naar de pastor toen ik langs hem heen liep, op weg naar het podium, omdat hij die vrouw niet stopte met wat ze deed en het koste mij heel wat moeite niet ‘charlatan’ naar de vrouw te roepen en ‘ichabod’ (de heerlijkheid is vertrokken) naar de pastor en de aanwezige menigte. Ik schaamde me zo, dat ik daarna direct wegliep uit de dienst, en wilde niets meer met iemand van hen te maken hebben. Ik was, met de anderen, van de klif gesprongen.
Maar ik bekeerde mij en klom weer terug naar de rand van de klif. Dat was de laatste keer dat ik dicht bij die rand kwam.
De Heilige Geest en de klif
Dus deze serie gaart erover hoe Jezus, door de heilige Geest, keuzes voor ons plaatst om te zien of we met de anderen van de klif springen, of dat we het pad gaan dat Hij voor ons heeft. Het gaar er helemaal over hoe we de juiste beslissingen in Hem nemen. We zullen een aantal gedeeltes in de evangeliën bekijken en andere voorbeelden uit het leven.
Tot de volgende week!
Zegen,
John Fenn/vertaling AHJ
www.cwowi.org
RSS Feed