Working through the emotions of forgiveness
De emoties van vergeving doorlopen
Hallo allemaal,
Als we bedenken dat overtreding een verwonding is tegen een persoon en een zonde tegen God, dan betekent dit dat de strijd om te vergeven tweeledig is:
Ten eerste moeten we de beslissing nemen om hun schuld tegenover ons te vergeven, want Jezus zei: "Terwijl je staat te bidden, vergeef". Dit betekent dat vergeving een beslissing is, geen emotie. Die beslissing bevrijdt de persoon van schuld tegenover ons, maar bevrijdt hem niet van zijn schuld tegenover God of van het letsel dat hij heeft toegebracht.
Zoals Paulus aantoonde
Toen hij over Alexander de koperslager zei: "God zal met hem afrekenen naar wat hij gedaan heeft", laat dit zien dat er mensen zijn die je hun schuld tegenover jou (overtreding) vergeeft, maar dat je wilt dat de Heer met hen afrekent vanwege hun schuld tegenover Hem en het letsel dat ze jou hebben toegebracht.
Kijk naar dit voorbeeld uit Openbaring 6:9-11, waar de apostel Johannes duizenden in de hemel ziet die vermoord zijn vanwege hun geloof in Christus: "Hoe lang nog, o Heer, heilig en waarachtig, voordat U onze moorden oordeelt en wreekt aan hen die nog op aarde leven?"
Deze christenen zijn al in de hemel maar ze willen nog steeds dat de mensen die hen vermoord hadden berecht zullen worden. Dat is geen onvergevingsgezindheid, dat is een verantwoording verwachten voor hun daden, wat rechtvaardig en juist is.
Onze keuze
Toen Stefanus aan het eind van Handelingen 7 werd gestenigd, vroeg hij de Heer om degenen die hem doodden niet verantwoordelijk te houden voor die zonde. Toen Jezus aan het kruis hing, vroeg Hij de Vader om de mensen die Hem kruisigden niet verantwoordelijk te houden, want zij realiseerden zich niet wat er werkelijk gebeurde.
Misschien vragen sommigen van jullie wel hetzelfde - Heer, leg hun deze zonde niet ten laste. Maar er kunnen ook anderen zijn zoals Alexander de koperslager, waarvan je net als Paulus of de martelaren in de hemel zegt: De Heer zal met hen afrekenen naar wat ze gedaan hebben of je vraagt hoe lang het duurt voordat Hij hen oordeelt.
Hoe je ook kiest, je moet nog steeds de beslissing nemen om te vergeven. "Vergeef ons onze schuld, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven." "Vergeef, terwijl je staat te bidden, als je tegen iemand iets mocht hebben." (Lucas 11:4, Marcus 11:25-26) Dat is hun schuld, maar het lost de schade niet op. Van sommige mensen willen we dat God met hen afrekent over het letsel dat ze ons hebben toegebracht en over hun schuld tegenover Hem.
Neem de beslissing om te vergeven. Maar het kan jaren, tientallen jaren duren om de verwonding die zij hebben veroorzaakt te verwerken. Je emoties doen pijn door wat zij hebben gedaan. Boos zijn of je gekwetst voelen is geen teken dat je niet vergeven hebt, want vergeven is een beslissing.
Dit is hoe je er doorheen komt
Ik was bijna 12 jaar oud toen mijn vader ons, 4 kinderen, vertelde dat hij en mama gingen scheiden. Mijn zusje van 5 wist niet wat dat betekende en zei dat ze het niet begreep. Hij zei: "Ik scheid van jullie moeder en van jullie. Ik zal er niet meer zijn met Kerstmis, feestdagen, verjaardagen, voetbalwedstrijden of schoolevenementen". Hij wilde niet gemeen zijn, maar in 1969 en in onze wereld kende niemand van ons iemand die gescheiden was. Hij was gewoon direct.
Ik was de oudste, bijna 12 jaar, de anderen waren 10, 7 en 5, en ik had het laatste jaar of zo een groeiende afstand tussen mijn ouders gezien, maar ik wist niet wat het betekende. Vader, zo bleek, trouwde daarna met een vrouw met 2 eigen kinderen, met de voorwaarde dat hij haar twee kinderen als zijn eigen kinderen zou opvoeden en niets meer te maken zou hebben met zijn eigen 4 kinderen. Voor het grootste deel hield hij woord.
Mijn broertje na mij en ik hielden het aantal verbroken beloftes bij, we kwamen tot ongeveer 23 voordat we de tel kwijtraakten: "Zorg dat je na school klaar bent, dan kom ik langs om een ijsje met je te eten" of "Zoek me op, ik ben vandaag bij je balspel" en dergelijke. Hij kwam geen enkele belofte na.
Ik ben mijn hemelse Vader dankbaar dat Hij voor verschillende vaders van vrienden van mijn leeftijd heeft gezorgd die mij in hun familiegebeurtenissen hebben opgenomen. Maar ik was al die tijd op zoek naar een vader. Met de scheiding stopte ik met alles wat ik deed, van 12-16 jaar. Ik stopte met kunstlessen, zwemmen, padvinderij, duiklessen, vlieglessen, ik zakte voor het eerste semester van de 9e klas algebra - het kon me gewoon niets schelen. Toen ik op mijn 16e in de Heer ging geloven en Hem en de Vader leerde kennen, verdween mijn apathie voor school en het leven in een oogwenk.
Tegen de tijd dat ik kon autorijden had mijn vader een regel. De regel was dat als we elkaar zouden ontmoeten om over school te praten en over de scheiding, ik hem alleen stiekem op zijn kantoor mocht ontmoeten. Ik moest achter parkeren en via de achteringang naar binnen gaan.
Hij begon en eindigde elke ontmoeting met de volgende woorden: "Denk eraan, ____ (zijn vrouw) mag nooit van deze ontmoeting weten. Als ze er ooit achter komt zal ik het ontkennen, dus dit is tussen ons." Bijna elke bijeenkomst deelde ik de Heer met hem, maar hij had altijd een antwoord waarom hij niet geloofde.
Het is een verschrikkelijke last voor een 16-jarige om zijn vader in het geheim te ontmoeten, maar de Vader hielp me. Zelfs met deze voorwaarden nam ik de beslissing toen ik 16 was om mijn vader voor alles te vergeven. Ik zag hoe mijn moeder worstelde om de rekeningen te betalen. Ik zag hoe onze priester haar af en toe discreet geld gaf of stilletjes onze energierekeningen betaalde. Tekens bracht ik mijn gedachten en emoties terug naar mijn beslissing.
Hoe ik de emoties verwerkte
Tussen het moment dat hij wegging, toen ik bijna 12 was, en het moment dat ik in de Heer geloofde, zat 4 jaar; of op dat moment 1/3 tot 1/4 van mijn jonge leven. Voor mij was papa een geweldige vader geweest. Hij leerde me hoe ik handen moest schudden, hoe ik mijn schoenen moest poetsen, hoe ik met geld om moest gaan (het weinige dat er was voor een kind in de jaren 60), over manieren als ik te gast was in iemands huis en hoe ik met volwassenen moest praten.
Hij was me aan het klaarstomen om het familiebedrijf over te nemen of om een succesvol zakenman te worden. Hij leerde me ook zeilen en vertrouwde me op 8-jarige leeftijd een Sunfish (kleine zeilboot) toe op het meer waar ons zomerhuisje stond. Hij leerde me omgaan met een zakmes, basisgereedschap en dergelijke. Hij leerde me dat als je iets leent, je het altijd in minstens dezelfde staat moet terugbrengen als waarin je het hebt gekregen. Hij leerde me om een camping of motelkamer net zo goed of beter achter te laten dan toen je hem aantrof. Als we kampeerden en het was tijd om naar huis te gaan, trainde hij me om de hele camping af te lopen en afval op te rapen, zelfs als het niet van ons was - laat het in betere staat achter dan toen je het vond. Daar leef ik nog steeds naar.
Voor mij was hij een geweldige vader, die alles weggooide.
Ik begreep toen nog niets van volwassen problemen, dus toen ik eenmaal de beslissing had genomen om te vergeven, bracht de Vader God gebeurtenissen uit mijn kindertijd, goede of slechte, in herinnering en bij elke gebeurtenis wist ik dat ik "Ik vergeef" moest zeggen. Hetzij voor de pijn die hij had veroorzaakt door overdreven te straffen, hetzij voor het verlies van de goede tijden zoals ik hierboven beschreef: "Ik vergeef".
Het verwerken van al die emoties duurde 10 jaar. Soms had ik een rustig moment en dan kwam er een herinnering boven: "Ik vergeef".Soms bracht een van mijn broers of zussen een voorval uit hun herinnering naar boven en kwam de oude woede in mij naar boven. Nadat ik het met mijn broer of zus eens was over wat er gebeurd was, kalmeerde ik, ging terug naar mijn oorspronkelijke besluit om te vergeven en, hoewel ik er geen zin in had, mompelde ik hardop:"Ik vergeef".
Toen ik 26 was, getrouwd, 2 jongens en 1 op komst...
Het laatste waar ik nog steeds boos over was, kwam naar boven. Ik was boos omdat ik mijn tienerjaren met papa miste. Ze konden nooit aan mij worden teruggegeven. Hij had, door zijn beslissing, die jaren gestolen. Ik was boos.
Ik herinner me nog goed het moment waarop ik er vrede mee kreeg. Ik was in ons huis, keek naar de kinderen en de hond en naar mijn vrouw die het eten klaarmaakte terwijl ik in aan het opruimen was, en ik realiseerde me dat ik een goed leven had; mijn vader had gekozen al die dingen op te geven - een geweldige familie die van elkaar hield en in de Heer was. En opeens had ik vrede met mijn gemiste tienerjaren.
Het voelde alsof er een last van mijn emoties was afgevallen. Alle herinneringen bleven, maar de pijn was weg. Iedereen die dit leest kan ook, net als bij mij, weten dat hij genezen is - de herinneringen blijven, maar er is geen pijn meer.
Het volgende dat gebeurde schokte me. Onmiddellijk na deze openbaring brak de Vader in mijn gedachten in en zei: "Bel je vader en vraag hem je te vergeven."Ik was geschokt. Ik wist dat ik als tiener dingen tegen hem had gezegd en zelfs geschreven, zoals elke boze tiener wel eens doet. Maar ik had hem al 6 jaar niet gesproken. Hij wilde geen contact met ons en ik respecteerde zijn wensen. Toch pleegde ik dat telefoontje:
"Hé pap, met John, hoe gaat het?" "Goed." "Pap, ik wil je vragen me te vergeven voor alles wat ik tegen je heb gezegd of gedaan." (Het was een aantal seconden stil) "Pap, wil je dat?"(Korte stilte) "Heel goed." Doe je dat! Dank je wel! Ik hoop dat jij en ____ een fijne kerst hebben." "Heel goed." "Dag pap."(Dat was het gesprek, zo goed als ik het me kan herinneren. Hij zei 2 of 3 keer 'Heel goed' en dat was alles wat hij zei. Maar het was genoeg.
Ik had de cirkel zogezegd rond gemaakt. Ik had de beslissing genomen om te vergeven. Bovendien had ik de Vader gevraagd om hem te vergeven voor de scheiding in zoverre het betrekking had op mij (dat is mijn bevoegdheid, maar het is niet mijn bevoegdheid om dit namens mijn broers en zussen te vragen, dat is hun keuze). En ik had gedaan wat ik kon om het horizontaal goed te maken voor elke overtreding die ik tegen hem had begaan.
Hoewel we elkaar al tientallen jaren niet meer hebben gesproken,
Zou mijn vader me vandaag kunnen bellen en we zouden schoon en fris kunnen beginnen zonder ook maar een spoor van woede of wrok in mijn hart - in mijn hart zijn we terug bij die eenvoudige vader-zoon-relatie die we hadden toen ik 8 of 10 was.
Zo heb ik het vergevingsproces doorstaan. Het kostte me 10 jaar om elke herinnering die naar boven kwam terug te brengen naar mijn oorspronkelijke beslissing als 16-jarige om te vergeven, maar het is me gelukt. Christenen denken vaak dat het de duivel is die oude herinneringen naar boven haalt om hen te kwellen.
En dat kan het geval zijn, maar mijn ervaring is dat als je ernaar kijkt, het heel vaak de Vader God is die deze herinneringen naar je toe brengt zodat je die emoties en dat onrecht dat je voelt, gevangen kunt nemen aan de gehoorzaamheid van Christus. Breng ze terug naar jouw oorspronkelijke beslissing om te vergeven.
En zo werkt het... ik hoop dat dit een zegen is geweest. Volgende week een nieuw onderwerp. Tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
http://www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]
De emoties van vergeving doorlopen
Hallo allemaal,
Als we bedenken dat overtreding een verwonding is tegen een persoon en een zonde tegen God, dan betekent dit dat de strijd om te vergeven tweeledig is:
Ten eerste moeten we de beslissing nemen om hun schuld tegenover ons te vergeven, want Jezus zei: "Terwijl je staat te bidden, vergeef". Dit betekent dat vergeving een beslissing is, geen emotie. Die beslissing bevrijdt de persoon van schuld tegenover ons, maar bevrijdt hem niet van zijn schuld tegenover God of van het letsel dat hij heeft toegebracht.
Zoals Paulus aantoonde
Toen hij over Alexander de koperslager zei: "God zal met hem afrekenen naar wat hij gedaan heeft", laat dit zien dat er mensen zijn die je hun schuld tegenover jou (overtreding) vergeeft, maar dat je wilt dat de Heer met hen afrekent vanwege hun schuld tegenover Hem en het letsel dat ze jou hebben toegebracht.
Kijk naar dit voorbeeld uit Openbaring 6:9-11, waar de apostel Johannes duizenden in de hemel ziet die vermoord zijn vanwege hun geloof in Christus: "Hoe lang nog, o Heer, heilig en waarachtig, voordat U onze moorden oordeelt en wreekt aan hen die nog op aarde leven?"
Deze christenen zijn al in de hemel maar ze willen nog steeds dat de mensen die hen vermoord hadden berecht zullen worden. Dat is geen onvergevingsgezindheid, dat is een verantwoording verwachten voor hun daden, wat rechtvaardig en juist is.
Onze keuze
Toen Stefanus aan het eind van Handelingen 7 werd gestenigd, vroeg hij de Heer om degenen die hem doodden niet verantwoordelijk te houden voor die zonde. Toen Jezus aan het kruis hing, vroeg Hij de Vader om de mensen die Hem kruisigden niet verantwoordelijk te houden, want zij realiseerden zich niet wat er werkelijk gebeurde.
Misschien vragen sommigen van jullie wel hetzelfde - Heer, leg hun deze zonde niet ten laste. Maar er kunnen ook anderen zijn zoals Alexander de koperslager, waarvan je net als Paulus of de martelaren in de hemel zegt: De Heer zal met hen afrekenen naar wat ze gedaan hebben of je vraagt hoe lang het duurt voordat Hij hen oordeelt.
Hoe je ook kiest, je moet nog steeds de beslissing nemen om te vergeven. "Vergeef ons onze schuld, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven." "Vergeef, terwijl je staat te bidden, als je tegen iemand iets mocht hebben." (Lucas 11:4, Marcus 11:25-26) Dat is hun schuld, maar het lost de schade niet op. Van sommige mensen willen we dat God met hen afrekent over het letsel dat ze ons hebben toegebracht en over hun schuld tegenover Hem.
Neem de beslissing om te vergeven. Maar het kan jaren, tientallen jaren duren om de verwonding die zij hebben veroorzaakt te verwerken. Je emoties doen pijn door wat zij hebben gedaan. Boos zijn of je gekwetst voelen is geen teken dat je niet vergeven hebt, want vergeven is een beslissing.
Dit is hoe je er doorheen komt
Ik was bijna 12 jaar oud toen mijn vader ons, 4 kinderen, vertelde dat hij en mama gingen scheiden. Mijn zusje van 5 wist niet wat dat betekende en zei dat ze het niet begreep. Hij zei: "Ik scheid van jullie moeder en van jullie. Ik zal er niet meer zijn met Kerstmis, feestdagen, verjaardagen, voetbalwedstrijden of schoolevenementen". Hij wilde niet gemeen zijn, maar in 1969 en in onze wereld kende niemand van ons iemand die gescheiden was. Hij was gewoon direct.
Ik was de oudste, bijna 12 jaar, de anderen waren 10, 7 en 5, en ik had het laatste jaar of zo een groeiende afstand tussen mijn ouders gezien, maar ik wist niet wat het betekende. Vader, zo bleek, trouwde daarna met een vrouw met 2 eigen kinderen, met de voorwaarde dat hij haar twee kinderen als zijn eigen kinderen zou opvoeden en niets meer te maken zou hebben met zijn eigen 4 kinderen. Voor het grootste deel hield hij woord.
Mijn broertje na mij en ik hielden het aantal verbroken beloftes bij, we kwamen tot ongeveer 23 voordat we de tel kwijtraakten: "Zorg dat je na school klaar bent, dan kom ik langs om een ijsje met je te eten" of "Zoek me op, ik ben vandaag bij je balspel" en dergelijke. Hij kwam geen enkele belofte na.
Ik ben mijn hemelse Vader dankbaar dat Hij voor verschillende vaders van vrienden van mijn leeftijd heeft gezorgd die mij in hun familiegebeurtenissen hebben opgenomen. Maar ik was al die tijd op zoek naar een vader. Met de scheiding stopte ik met alles wat ik deed, van 12-16 jaar. Ik stopte met kunstlessen, zwemmen, padvinderij, duiklessen, vlieglessen, ik zakte voor het eerste semester van de 9e klas algebra - het kon me gewoon niets schelen. Toen ik op mijn 16e in de Heer ging geloven en Hem en de Vader leerde kennen, verdween mijn apathie voor school en het leven in een oogwenk.
Tegen de tijd dat ik kon autorijden had mijn vader een regel. De regel was dat als we elkaar zouden ontmoeten om over school te praten en over de scheiding, ik hem alleen stiekem op zijn kantoor mocht ontmoeten. Ik moest achter parkeren en via de achteringang naar binnen gaan.
Hij begon en eindigde elke ontmoeting met de volgende woorden: "Denk eraan, ____ (zijn vrouw) mag nooit van deze ontmoeting weten. Als ze er ooit achter komt zal ik het ontkennen, dus dit is tussen ons." Bijna elke bijeenkomst deelde ik de Heer met hem, maar hij had altijd een antwoord waarom hij niet geloofde.
Het is een verschrikkelijke last voor een 16-jarige om zijn vader in het geheim te ontmoeten, maar de Vader hielp me. Zelfs met deze voorwaarden nam ik de beslissing toen ik 16 was om mijn vader voor alles te vergeven. Ik zag hoe mijn moeder worstelde om de rekeningen te betalen. Ik zag hoe onze priester haar af en toe discreet geld gaf of stilletjes onze energierekeningen betaalde. Tekens bracht ik mijn gedachten en emoties terug naar mijn beslissing.
Hoe ik de emoties verwerkte
Tussen het moment dat hij wegging, toen ik bijna 12 was, en het moment dat ik in de Heer geloofde, zat 4 jaar; of op dat moment 1/3 tot 1/4 van mijn jonge leven. Voor mij was papa een geweldige vader geweest. Hij leerde me hoe ik handen moest schudden, hoe ik mijn schoenen moest poetsen, hoe ik met geld om moest gaan (het weinige dat er was voor een kind in de jaren 60), over manieren als ik te gast was in iemands huis en hoe ik met volwassenen moest praten.
Hij was me aan het klaarstomen om het familiebedrijf over te nemen of om een succesvol zakenman te worden. Hij leerde me ook zeilen en vertrouwde me op 8-jarige leeftijd een Sunfish (kleine zeilboot) toe op het meer waar ons zomerhuisje stond. Hij leerde me omgaan met een zakmes, basisgereedschap en dergelijke. Hij leerde me dat als je iets leent, je het altijd in minstens dezelfde staat moet terugbrengen als waarin je het hebt gekregen. Hij leerde me om een camping of motelkamer net zo goed of beter achter te laten dan toen je hem aantrof. Als we kampeerden en het was tijd om naar huis te gaan, trainde hij me om de hele camping af te lopen en afval op te rapen, zelfs als het niet van ons was - laat het in betere staat achter dan toen je het vond. Daar leef ik nog steeds naar.
Voor mij was hij een geweldige vader, die alles weggooide.
Ik begreep toen nog niets van volwassen problemen, dus toen ik eenmaal de beslissing had genomen om te vergeven, bracht de Vader God gebeurtenissen uit mijn kindertijd, goede of slechte, in herinnering en bij elke gebeurtenis wist ik dat ik "Ik vergeef" moest zeggen. Hetzij voor de pijn die hij had veroorzaakt door overdreven te straffen, hetzij voor het verlies van de goede tijden zoals ik hierboven beschreef: "Ik vergeef".
Het verwerken van al die emoties duurde 10 jaar. Soms had ik een rustig moment en dan kwam er een herinnering boven: "Ik vergeef".Soms bracht een van mijn broers of zussen een voorval uit hun herinnering naar boven en kwam de oude woede in mij naar boven. Nadat ik het met mijn broer of zus eens was over wat er gebeurd was, kalmeerde ik, ging terug naar mijn oorspronkelijke besluit om te vergeven en, hoewel ik er geen zin in had, mompelde ik hardop:"Ik vergeef".
Toen ik 26 was, getrouwd, 2 jongens en 1 op komst...
Het laatste waar ik nog steeds boos over was, kwam naar boven. Ik was boos omdat ik mijn tienerjaren met papa miste. Ze konden nooit aan mij worden teruggegeven. Hij had, door zijn beslissing, die jaren gestolen. Ik was boos.
Ik herinner me nog goed het moment waarop ik er vrede mee kreeg. Ik was in ons huis, keek naar de kinderen en de hond en naar mijn vrouw die het eten klaarmaakte terwijl ik in aan het opruimen was, en ik realiseerde me dat ik een goed leven had; mijn vader had gekozen al die dingen op te geven - een geweldige familie die van elkaar hield en in de Heer was. En opeens had ik vrede met mijn gemiste tienerjaren.
Het voelde alsof er een last van mijn emoties was afgevallen. Alle herinneringen bleven, maar de pijn was weg. Iedereen die dit leest kan ook, net als bij mij, weten dat hij genezen is - de herinneringen blijven, maar er is geen pijn meer.
Het volgende dat gebeurde schokte me. Onmiddellijk na deze openbaring brak de Vader in mijn gedachten in en zei: "Bel je vader en vraag hem je te vergeven."Ik was geschokt. Ik wist dat ik als tiener dingen tegen hem had gezegd en zelfs geschreven, zoals elke boze tiener wel eens doet. Maar ik had hem al 6 jaar niet gesproken. Hij wilde geen contact met ons en ik respecteerde zijn wensen. Toch pleegde ik dat telefoontje:
"Hé pap, met John, hoe gaat het?" "Goed." "Pap, ik wil je vragen me te vergeven voor alles wat ik tegen je heb gezegd of gedaan." (Het was een aantal seconden stil) "Pap, wil je dat?"(Korte stilte) "Heel goed." Doe je dat! Dank je wel! Ik hoop dat jij en ____ een fijne kerst hebben." "Heel goed." "Dag pap."(Dat was het gesprek, zo goed als ik het me kan herinneren. Hij zei 2 of 3 keer 'Heel goed' en dat was alles wat hij zei. Maar het was genoeg.
Ik had de cirkel zogezegd rond gemaakt. Ik had de beslissing genomen om te vergeven. Bovendien had ik de Vader gevraagd om hem te vergeven voor de scheiding in zoverre het betrekking had op mij (dat is mijn bevoegdheid, maar het is niet mijn bevoegdheid om dit namens mijn broers en zussen te vragen, dat is hun keuze). En ik had gedaan wat ik kon om het horizontaal goed te maken voor elke overtreding die ik tegen hem had begaan.
Hoewel we elkaar al tientallen jaren niet meer hebben gesproken,
Zou mijn vader me vandaag kunnen bellen en we zouden schoon en fris kunnen beginnen zonder ook maar een spoor van woede of wrok in mijn hart - in mijn hart zijn we terug bij die eenvoudige vader-zoon-relatie die we hadden toen ik 8 of 10 was.
Zo heb ik het vergevingsproces doorstaan. Het kostte me 10 jaar om elke herinnering die naar boven kwam terug te brengen naar mijn oorspronkelijke beslissing als 16-jarige om te vergeven, maar het is me gelukt. Christenen denken vaak dat het de duivel is die oude herinneringen naar boven haalt om hen te kwellen.
En dat kan het geval zijn, maar mijn ervaring is dat als je ernaar kijkt, het heel vaak de Vader God is die deze herinneringen naar je toe brengt zodat je die emoties en dat onrecht dat je voelt, gevangen kunt nemen aan de gehoorzaamheid van Christus. Breng ze terug naar jouw oorspronkelijke beslissing om te vergeven.
En zo werkt het... ik hoop dat dit een zegen is geweest. Volgende week een nieuw onderwerp. Tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
http://www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]
RSS Feed