Dag allemaal,
Eén van de zegeningen van het hebben van een volwassen zoon die mental 4 jaar oud is, maar van Jezus houdt, is dat Chris zich in zijn leven evenveel bewust is van de Heer en zijn toekomst in de hemel, als dat hij dat is van dit natuurlijke leven. De beste vriendin van Chris in het gezinsvervangend tehuis, is Frankie, de dochter van een zendingsechtpaar, die ervoor hebben gekozen hun zendingswerk in Afrika voort te zetten, wat inhoudt dat ze Frankie slechts een paar keer per jaar zien.
Barb is een brunette, evenals Frankie’s moeder, en heeft ongeveer dezelfde lengte. Met als gevolg dat wanneer Barb en ik Chris ophalen, of wegbrengen, of naar het tehuis gaan voor vergaderingen, of om nieuwe kleding te brengen, of badspullen voor Chris, Frankie zich aan Barb vastklampt en haar stevig en lang omhelst – ik bedoel daarmee gemakkelijk 2 á 3 minuten lang, vaak met tranen in haar ogen (en in die van Barb) omdat Frankie zo naar haar moeder verlangt. Ook voor Barb is het zwaar, want ze weet dat ze slechts een surrogaat van haar echte moeder is, en dat zij niet veel kan doen aan het verdriet en het verlangen dat Frankie heeft.
We hebben het vaak meegemaakt dat als we daar zijn, Chris in zijn rolstoel komt aangerold, de hand van Frankie zachtjes grijpt en vasthoudt, en teder, maar met zekerheid zegt: “Het is OK, Frankie, Jezus is bij ons, het is OK Frankie, Jezus is hier.” Bij die woorden knikt Frankie bevestigend met haar hoofd dat op Barb’s schouder ligt en trekt zich dan terug en droog haar ogen. De woorden van Chris hebben het effect dat ze Frankie uit haar verdriet halen, terug naar het bewust zijn van Zijn aanwezigheid in haar leven.
Jairus en meer
Toen Jezus tegen Jairus zei: “Laat je niet op de vlucht jagen in angst, maar geloof gewoon,” hadden Zijn woorden hetzelfde effect op Jairus als de woorden van Chris dat op Frankie hebben. Het schudt de focus weg van de angst en tragedie in hun leven en laat hun aandacht gaan naar de hogere, maar onzichtbare waarheid van geloof en vrede.
Geloof is onze reactie op een persoonlijke en interne openbaring. Noach ontving een openbaring dat er een vloed aan zou komen en zijn reactie daarop was het bouwen van een boot – geloof is de reactie op een openbaring. Mozes had een openbaring om naar Egypte te gaan, zijn reactie te gaan, was geloof.
Geloof is onzichtbaar dus moeten we heel bewust onze attentie terugbrengen naar de openbaring en de vrede in onze geest, als we in het natuurlijke geconfronteerd worden met omstandigheden die om angst schreeuwen.
Dus moest Jairus zijn aandacht terugbrengen naar de oorspronkelijke openbaring en geloof dat voortkwam uit die openbaring, dat als Jezus zou komen en haar de handen zou opleggen, zijn dochter OK zou zijn. Wij moeten de wil hebben de angst achter ons te laten ten gunste van de openbaring van vrede, en dat ondersteunen met gedisciplineerde gedachten die niet ingaan op de angst en de eventuele dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren. Dat is één van de redenen dat Jezus niet wilde dat iemand Hem volgde en waarom Hij de ongelovigen die weenden de deur uit dreef. Hij wilde dat Jairus zich kon richten op geloof en vrede, en niet op de angst.
Een openbaring van de Vader is genade – Hij hoeft ons dat ene niet te laten zien, noch hoeft Hij tot ons te spreken, noch ons die vrede te geven die ons verzekert dat alles OK zal zijn – Hij doet die dingen omdat Hij goed is. Onze reactie daarop is geloof.
Voorbeeld #2, Wandelen op water
In 3 van de 4 evangeliën wordt geregistreerd dat Jezus op het water liep, en ieder geeft een ander perspectief weer van dezelfde gebeurtenis: Mattheüs 14:22-32, Marcus 6:45-52, Johannes 6:19-21.
De meeste vertalingen proberen niet-Joodse lezers te helpen, en verstrekken een verwaterde vertaling, daar waar Joodse termen gebruikt worden. Dit is een prima voorbeeld daarvan. De meeste Bijbelvertalers vertalen het gesprek tussen Jezus en Petrus, toen Jezus bij de boot aankwam, ongeveer zo: “Houdt moed, Ik ben het, wees niet bevreesd.” Dan antwoord Petrus: “Heer, als U het bent, beveel mij dan tot U te komen over het water.”
Maar Jezus zei in werkelijkheid: “Houdt moed! IK BEN! Stop bevreesd te zijn!” en Petrus antwoordde: “Heer, als U de Ik ben bent, beveel mij tot U te komen over het water.”
IK BEN is de naam van Degene die tot Mozes sprak vanuit de brandende braamstruik, in Exodus 3:14. Dus toen Jezus de mannen vertelde dat hij de IK BEN was, Degene die met Mozes sprak, daagde Petrus Hem uit dat te bewijzen. “Heer, als U de IK BEN bent, beveel mij tot U te komen over het water!” en natuurlijk deed Jezus onmiddellijk die uitnodiging. (Voor meer over IK BEN, luister naar mijn serie ‘I AM; Wie Jezus is en waar Hij vandaan kwam)
Angst wordt tegemoet getreden met openbaring
Jezus gaf hier hetzelfde gebod ‘Vrees niet’ oftewel ‘Laat je niet op de vlucht jagen’ als bij Jairus. Maar deze keer, in plaats van de vrees te bevechten door het in herinnering te brengen van eerder geloof en beloften, wordt de angst tegengegaan door bewijs dat Jezus de IK BEN is.
Dit is het punt van het tweede voorbeeld – een andere manier om emoties onder controle te houden, om je niet in angst te laten vluchten, is om het feit dat Jezus God is, jouw situatie te laten domineren – Hij heeft de controle, zelfs als de wind en de golven om jou heen woeden – je kunt nog steeds op het water lopen, zolang je Hem in het oog houdt en de waarheid dat Hij de IK BEN is, in de voorhoede van je denken. Doe een stap terug en realiseer je WIE je hebt, en WIE de controle heeft.
Toen Petrus vergat met Wie hij te maken had, en door de storm afgeleid werd, begon hij te zinken. Zelfs toen, nadat hij zich geheroriënteerd had, strekt Jezus Zijn hand uit en trok hem omhoog en beiden wandelden over het water naar de boot.
Jij kunt dat ook doen – houd in gedachten dat Jezus God is. DUS al woedt de storm, loop op het water te midden van de storm – je bent veilig als je die openbaring hebt wie Jezus is, en wat Hij jou geboden heeft te doen – loop niet op het water op eigen initiatief (aanmatiging), maar als er een uitnodiging komt, loop!
Kind kwijt
Petrus was bang toen hij naar de storm keek, dus is angst ook een openbaring, maar een openbaring van natuurlijke omstandigheden en huidig of toekomstig onheil. Vrees kan ook een geest met zich meebrengen die zich hecht aan situaties. Een voorbeeld: toen onze jongste zoon Brian ongeveer 5 jaar was, konden we hem na de zondagochtend dienst nergens vinden. Als een kind vermist wordt, is er ruimte voor angst, maar er is meer ruimte voor IK BEN.
Ik was de voorganger van een gemeente in SE Colorado, en we huurden in die tijd een oude supermarkt. Toen iedereen het gebouw verlaten had, en onze zoon nog steeds vermist werd, zochten we in het hele gebouw en daarbuiten, en we riepen zijn naam telkens weer.
We werden bang – Barb was door paniek bevangen en keek naar mij wat we moesten doen. Ik liet mijn aandacht niet meer naar de angstige omstandigheden gaan, maar naar mijn geest, en daar vond ik vrede. Ik zei tegen haar: “Hij is OK, en we vinden hem, maar ik weet niet waar hij is.”
Allerlei angstige gedachten tolden in ons hoofd rond: stel dat hij ontvoerd is, of misbruikt wordt, of zelfs gedood, maar die gedachten haalden we neer en met alle mentale kracht die we in ons hadden, bleven we gericht op de vrede in onze geest
We moesten Chris en Jason naar huis brengen
Hij was niet in de omliggende straten of buren, dus gingen we naar huis. Het was ZO moeilijk om het kerkgebouw te verlaten, niet wetend waar onze 5 jarige zoon was. Ik moest Barb helpen om van ‘bange moeder’ naar de vrede in haar geest te gaan, en dat kalmeerde haar aanzienlijk…maar toch moesten we nadenken ‘wat doen we nu?’ en de politie inschakelen. Ongeveer 10 minuten nadat we thuis aangekomen waren, ging de telefoon. Brian, en een vriendje van zijn leeftijd, bedachten een grap met vader en moeder uit te halen, en hij besloot zich achter in de auto van het vriendje te verstoppen, en met hen mee naar hun huis te gaan.
Die waren allemaal thuis aangekomen en naar binnen gegaan en Brian bleef achter in de hete auto. Na een paar minuten besloot zijn vriendje te vertellen dat Brian in de auto zat, wat leidde tot dat telefoontje.
Als we niet naar de vrede in onze geest geluisterd hadden en we onze emoties niet daaraan onderworpen hadden, zouden we de hele tijd overweldigd geweest zijn door angst. En op die manier had een geest van angst zich kunnen hechten aan de natuurlijke vrees, en ons kunnen blijven kwellen, zelfs nadat Brian OK bleek te zijn.
Die geest zou die gebeurtenis opnieuw en opnieuw in onze gedachten brengen, en omdat het angst is, zou het ons angst brengen voor toekomstige ontvoeringen, met alle tragische gevolgen daarbij. Het zou ons nog jaren daarna kunnen kwellen, met gedachten over de andere jongens en eventuele ontvoeringen in de toekomst. We hebben het nooit zover laten komen. De natuurlijke angst traden we tegemoet met de bovennatuurlijke vrede in onze geest, en dat lieten we domineren over onze emoties.
Ik denk dat Brian zich nog steeds ‘het gesprek’ herinnert dat we hadden nadat we hem bij onze vrienden opgehaald hadden.
Het komt allemaal neer op het tegemoet treden van angstige omstandigheden met het geloof van een kind, zoals Chris dat doet: Het is OK, Jezus is met ons. Jezus is hier.
Volgende week meer, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
Eén van de zegeningen van het hebben van een volwassen zoon die mental 4 jaar oud is, maar van Jezus houdt, is dat Chris zich in zijn leven evenveel bewust is van de Heer en zijn toekomst in de hemel, als dat hij dat is van dit natuurlijke leven. De beste vriendin van Chris in het gezinsvervangend tehuis, is Frankie, de dochter van een zendingsechtpaar, die ervoor hebben gekozen hun zendingswerk in Afrika voort te zetten, wat inhoudt dat ze Frankie slechts een paar keer per jaar zien.
Barb is een brunette, evenals Frankie’s moeder, en heeft ongeveer dezelfde lengte. Met als gevolg dat wanneer Barb en ik Chris ophalen, of wegbrengen, of naar het tehuis gaan voor vergaderingen, of om nieuwe kleding te brengen, of badspullen voor Chris, Frankie zich aan Barb vastklampt en haar stevig en lang omhelst – ik bedoel daarmee gemakkelijk 2 á 3 minuten lang, vaak met tranen in haar ogen (en in die van Barb) omdat Frankie zo naar haar moeder verlangt. Ook voor Barb is het zwaar, want ze weet dat ze slechts een surrogaat van haar echte moeder is, en dat zij niet veel kan doen aan het verdriet en het verlangen dat Frankie heeft.
We hebben het vaak meegemaakt dat als we daar zijn, Chris in zijn rolstoel komt aangerold, de hand van Frankie zachtjes grijpt en vasthoudt, en teder, maar met zekerheid zegt: “Het is OK, Frankie, Jezus is bij ons, het is OK Frankie, Jezus is hier.” Bij die woorden knikt Frankie bevestigend met haar hoofd dat op Barb’s schouder ligt en trekt zich dan terug en droog haar ogen. De woorden van Chris hebben het effect dat ze Frankie uit haar verdriet halen, terug naar het bewust zijn van Zijn aanwezigheid in haar leven.
Jairus en meer
Toen Jezus tegen Jairus zei: “Laat je niet op de vlucht jagen in angst, maar geloof gewoon,” hadden Zijn woorden hetzelfde effect op Jairus als de woorden van Chris dat op Frankie hebben. Het schudt de focus weg van de angst en tragedie in hun leven en laat hun aandacht gaan naar de hogere, maar onzichtbare waarheid van geloof en vrede.
Geloof is onze reactie op een persoonlijke en interne openbaring. Noach ontving een openbaring dat er een vloed aan zou komen en zijn reactie daarop was het bouwen van een boot – geloof is de reactie op een openbaring. Mozes had een openbaring om naar Egypte te gaan, zijn reactie te gaan, was geloof.
Geloof is onzichtbaar dus moeten we heel bewust onze attentie terugbrengen naar de openbaring en de vrede in onze geest, als we in het natuurlijke geconfronteerd worden met omstandigheden die om angst schreeuwen.
Dus moest Jairus zijn aandacht terugbrengen naar de oorspronkelijke openbaring en geloof dat voortkwam uit die openbaring, dat als Jezus zou komen en haar de handen zou opleggen, zijn dochter OK zou zijn. Wij moeten de wil hebben de angst achter ons te laten ten gunste van de openbaring van vrede, en dat ondersteunen met gedisciplineerde gedachten die niet ingaan op de angst en de eventuele dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren. Dat is één van de redenen dat Jezus niet wilde dat iemand Hem volgde en waarom Hij de ongelovigen die weenden de deur uit dreef. Hij wilde dat Jairus zich kon richten op geloof en vrede, en niet op de angst.
Een openbaring van de Vader is genade – Hij hoeft ons dat ene niet te laten zien, noch hoeft Hij tot ons te spreken, noch ons die vrede te geven die ons verzekert dat alles OK zal zijn – Hij doet die dingen omdat Hij goed is. Onze reactie daarop is geloof.
Voorbeeld #2, Wandelen op water
In 3 van de 4 evangeliën wordt geregistreerd dat Jezus op het water liep, en ieder geeft een ander perspectief weer van dezelfde gebeurtenis: Mattheüs 14:22-32, Marcus 6:45-52, Johannes 6:19-21.
De meeste vertalingen proberen niet-Joodse lezers te helpen, en verstrekken een verwaterde vertaling, daar waar Joodse termen gebruikt worden. Dit is een prima voorbeeld daarvan. De meeste Bijbelvertalers vertalen het gesprek tussen Jezus en Petrus, toen Jezus bij de boot aankwam, ongeveer zo: “Houdt moed, Ik ben het, wees niet bevreesd.” Dan antwoord Petrus: “Heer, als U het bent, beveel mij dan tot U te komen over het water.”
Maar Jezus zei in werkelijkheid: “Houdt moed! IK BEN! Stop bevreesd te zijn!” en Petrus antwoordde: “Heer, als U de Ik ben bent, beveel mij tot U te komen over het water.”
IK BEN is de naam van Degene die tot Mozes sprak vanuit de brandende braamstruik, in Exodus 3:14. Dus toen Jezus de mannen vertelde dat hij de IK BEN was, Degene die met Mozes sprak, daagde Petrus Hem uit dat te bewijzen. “Heer, als U de IK BEN bent, beveel mij tot U te komen over het water!” en natuurlijk deed Jezus onmiddellijk die uitnodiging. (Voor meer over IK BEN, luister naar mijn serie ‘I AM; Wie Jezus is en waar Hij vandaan kwam)
Angst wordt tegemoet getreden met openbaring
Jezus gaf hier hetzelfde gebod ‘Vrees niet’ oftewel ‘Laat je niet op de vlucht jagen’ als bij Jairus. Maar deze keer, in plaats van de vrees te bevechten door het in herinnering te brengen van eerder geloof en beloften, wordt de angst tegengegaan door bewijs dat Jezus de IK BEN is.
Dit is het punt van het tweede voorbeeld – een andere manier om emoties onder controle te houden, om je niet in angst te laten vluchten, is om het feit dat Jezus God is, jouw situatie te laten domineren – Hij heeft de controle, zelfs als de wind en de golven om jou heen woeden – je kunt nog steeds op het water lopen, zolang je Hem in het oog houdt en de waarheid dat Hij de IK BEN is, in de voorhoede van je denken. Doe een stap terug en realiseer je WIE je hebt, en WIE de controle heeft.
Toen Petrus vergat met Wie hij te maken had, en door de storm afgeleid werd, begon hij te zinken. Zelfs toen, nadat hij zich geheroriënteerd had, strekt Jezus Zijn hand uit en trok hem omhoog en beiden wandelden over het water naar de boot.
Jij kunt dat ook doen – houd in gedachten dat Jezus God is. DUS al woedt de storm, loop op het water te midden van de storm – je bent veilig als je die openbaring hebt wie Jezus is, en wat Hij jou geboden heeft te doen – loop niet op het water op eigen initiatief (aanmatiging), maar als er een uitnodiging komt, loop!
Kind kwijt
Petrus was bang toen hij naar de storm keek, dus is angst ook een openbaring, maar een openbaring van natuurlijke omstandigheden en huidig of toekomstig onheil. Vrees kan ook een geest met zich meebrengen die zich hecht aan situaties. Een voorbeeld: toen onze jongste zoon Brian ongeveer 5 jaar was, konden we hem na de zondagochtend dienst nergens vinden. Als een kind vermist wordt, is er ruimte voor angst, maar er is meer ruimte voor IK BEN.
Ik was de voorganger van een gemeente in SE Colorado, en we huurden in die tijd een oude supermarkt. Toen iedereen het gebouw verlaten had, en onze zoon nog steeds vermist werd, zochten we in het hele gebouw en daarbuiten, en we riepen zijn naam telkens weer.
We werden bang – Barb was door paniek bevangen en keek naar mij wat we moesten doen. Ik liet mijn aandacht niet meer naar de angstige omstandigheden gaan, maar naar mijn geest, en daar vond ik vrede. Ik zei tegen haar: “Hij is OK, en we vinden hem, maar ik weet niet waar hij is.”
Allerlei angstige gedachten tolden in ons hoofd rond: stel dat hij ontvoerd is, of misbruikt wordt, of zelfs gedood, maar die gedachten haalden we neer en met alle mentale kracht die we in ons hadden, bleven we gericht op de vrede in onze geest
We moesten Chris en Jason naar huis brengen
Hij was niet in de omliggende straten of buren, dus gingen we naar huis. Het was ZO moeilijk om het kerkgebouw te verlaten, niet wetend waar onze 5 jarige zoon was. Ik moest Barb helpen om van ‘bange moeder’ naar de vrede in haar geest te gaan, en dat kalmeerde haar aanzienlijk…maar toch moesten we nadenken ‘wat doen we nu?’ en de politie inschakelen. Ongeveer 10 minuten nadat we thuis aangekomen waren, ging de telefoon. Brian, en een vriendje van zijn leeftijd, bedachten een grap met vader en moeder uit te halen, en hij besloot zich achter in de auto van het vriendje te verstoppen, en met hen mee naar hun huis te gaan.
Die waren allemaal thuis aangekomen en naar binnen gegaan en Brian bleef achter in de hete auto. Na een paar minuten besloot zijn vriendje te vertellen dat Brian in de auto zat, wat leidde tot dat telefoontje.
Als we niet naar de vrede in onze geest geluisterd hadden en we onze emoties niet daaraan onderworpen hadden, zouden we de hele tijd overweldigd geweest zijn door angst. En op die manier had een geest van angst zich kunnen hechten aan de natuurlijke vrees, en ons kunnen blijven kwellen, zelfs nadat Brian OK bleek te zijn.
Die geest zou die gebeurtenis opnieuw en opnieuw in onze gedachten brengen, en omdat het angst is, zou het ons angst brengen voor toekomstige ontvoeringen, met alle tragische gevolgen daarbij. Het zou ons nog jaren daarna kunnen kwellen, met gedachten over de andere jongens en eventuele ontvoeringen in de toekomst. We hebben het nooit zover laten komen. De natuurlijke angst traden we tegemoet met de bovennatuurlijke vrede in onze geest, en dat lieten we domineren over onze emoties.
Ik denk dat Brian zich nog steeds ‘het gesprek’ herinnert dat we hadden nadat we hem bij onze vrienden opgehaald hadden.
Het komt allemaal neer op het tegemoet treden van angstige omstandigheden met het geloof van een kind, zoals Chris dat doet: Het is OK, Jezus is met ons. Jezus is hier.
Volgende week meer, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
RSS Feed