Dag allemaal,
Barb was weg, aan het winkelen, op haar wekelijkse vrije middag van het zorgen voor 3 jongens, en zij genoot van de vrijdagmiddagen die ze helemaal voor zichzelf had. Dat hield in dat ik op vrijdag het avondeten moest klaarmaken – in de jaren ’80 hadden we 2 pizza bezorg winkels, dus een zelfgemaakte pizza was de natuurlijke keus, en toen de jongens nog klein waren, werd de vrijdag pizzadag.
Tegen de tijd dat alles klaar stond, kwam Barb thuis. De boodschappen werden uitgepakt en de keuken had ik voor mezelf. Ik besloot cupcakes te maken als nagerecht om iedereen te verrassen. Barb had recepten, dus ging ik aan de slag. Toen de oven voorverwarmd was, en het deeg klaar, pakte ik de papieren cupcake vormpjes, zette die netjes neer, zoals ik dacht dat het moest, en schonk het deeg in de eerste vorm.
Maar de vorm bleef niet staan, werd helemaal plat en het deeg liep uit over het bakpapier, alsof het lava was uit een vulkaan. Bakpapier, zeg je? Ja, ik had nog nooit cupcakes gemaakt en ik had de cupcake vormen op het grootste stuk papier gezet wat er maar was, klaar om met deeg gevuld te worden. Hmmmm, dacht ik, die eerste zal wel niet goed zijn, niet sterk genoeg om het deeg vast te houden. Dus goot ik wat beslag in de 2e vorm, en daar gebeurde hetzelfde mee, en nu snapte ik er helemaal niets meer van.
Waren alle vormpjes niet goed?! Misschien moet je 2 of 3 vormen in elkaar doen, zodat het geheel sterker wordt, maar ik kan me niet herinneren dat Barb dat ooit gedaan heeft….er stond toch ‘giet het beslag in de vormpjes’…simpel toch, en dat deed ik! Duh! Waarom gaat het fout?!!
“BARB!!! Ik heb je hulp nodig!” riep ik uit, en accepteerde de nederlaag, beseffend dat ik vast iets verkeerds gedaan moet hebben. Ik riep dat ik cupcakes aan het maken was, dus schoot ze te hulp, alsof er een 911 hulproep was van mij, wierp een blik en begon zo hard te lachen dat ik dacht dat ze in haar broek geplast had. Ze kon niet praten, zo hard moest ze lachen en de tranen stroomden over haar gezicht. Ze wilde iets zeggen, maar begon opnieuw te lachen. Ik voelde mij voor gek gezet, verward, en had geen idee wat ik verkeerd gedaan had. Het was mijn hart een zegen te zijn, maar het pakte verkeerd uit.
Langzaamaan kwam ze een beetje bij en ze veegde haar tranen weg en deed een kastdeurtje open en pakte een cupcake pan en zette dat op het aanrecht. “DIT!” en ze begon opnieuw te lachen, “gebruik je ervoor!”. Ze draaide zich om, nog steeds lachend en met haar hoofd schuddend en liet mij achter om de rommel op te ruimen van de Vesuvius-achtige stroom deeg dat langzaam zijn weg naar het aanrecht begon.
Voorbeeld #3: Mozes, angst en openbaring
Als je jouw theologie gevormd hebt door Hollywood of door meeste preken, denk je waarschijnlijk dat Mozes zijn roeping om Israel uit Egypte te bevrijden, ontving bij de brandende braamstruik – niets is minder waar.
Stefanus zegt in Handelingen 7:22-25, toen hij de geschiedenis van zijn volk vertelt: “En Mozes werd onderwezen in alle wijsheid der Egyptenaren en was machtig in zijn woorden en werken. Toen hij nu de leeftijd van 40 jaar bereikt had, kwam het in zijn hart op naar zijn broeders, de kinderen Israëls, om te zien. En toen hij er één onrechtvaardig zag behandelen, beschermde hij hem en nam het voor hem op, die mishandeld werd, door de Egyptenaar neer te slaan. Hij meende dat zijn broeders zouden inzien, dat God hun door zijn handverlossing wilde geven, maar zij zagen het niet in.”
De verwarring en angst die Mozes onder ogen zag, was niet dat zijn dochter gestorven was, zoals bij Jaïrus, en ook niet omdat Iemand over het water naar hem toe liep, zoals bij Petrus, nee, deze angst en verwarring kwam door hem zelf. Hij had de juiste openbaring, dat hij de bevrijder was, maar hij nam aan dat anderen dezelfde openbaring hadden.
Hij nam niet alleen aan dat zijn broeders zouden weten dat hij de bevrijder was, maar hij nam beslissingen, gebaseerd op die aanname. Hij dacht dat ze hem zouden helpen een burgeroorlog te beginnen, want zijn hele opleiding en levenservaringen vertelden hem dat hij dit zou moeten doen. Hij nam die echte openbaring van God en voegde daar zijn eigen opleiding en ideeën aan toe, en bedacht hoe God dit tot stand zou brengen, en handelde daarnaar, en miste God volkomen.
Komt bekend voor?
Die aanmatiging kostte hem 1/3 van zijn leven. Hij was 40 toen hij de Egyptenaar doodde, en hij was 80 toen de Heer aan hem verscheen en hem zei dat hij de bevrijder zou zijn, maar niet door middel van een gewapend conflict, maar door wonderen en tekenen.
Laten we de tijd die Mozes verspild had, in perspectief zetten naar onze tijd. Voor iemand die verwacht 75 jaar oud te worden, zou het in zijn hart opgekomen zijn Gods wil te doen, toen hij 25 was. Maar hij mist het en pas op zijn 50e klopt de timing. Ken jij zo’n iemand?
Toen de Israëlieten Mozes afwezen, staat er dat Mozes ‘vluchtte op dit woord.’ Het Griekse woord ‘vlucht’ is ‘pheugo,’ wat betekent ‘er vandoor gaan als een voortvluchtige,’ en je ziet hier het Engelse woord ‘fugitive’ in het woord ‘pheugo’. Mozes liep niet rustig weg, al hoofd schuddend. Hij was nu een voortvluchtige van de wet, afgewezen door diezelfde mensen waar hij de bevrijder van zou moeten zijn. Maar nu een crimineel, en gezocht door de Egyptische koning!
Mozes was in de war, voelde zich vernederd, en had geen flauw idee hoe hij het gemist had. Hij wist zeker dat die openbaring van God was en hij dacht dat God zijn opleiding en training zou gebruiken om een burgeroorlog te beginnen, maar zijn poging in Gods perfecte wil en de roeping voor zijn leven te komen, werd door iedereen afgewezen. (Mijn serie deze maand:
‘Waarom die verspilde jaren niet verspild zijn,’ gaat hier dieper op in)
Waarom het voor hem ok was een nieuwe carriere te beginnen
Hebreeën 11:24 onthult meer: “Door het geloof heeft Mozes, volwassen geworden, geweigerd door te gaan voor een zoon van Farao’s dochter, maar hij heeft liever met het volk Gods kwaad verdragen, dan tijdelijk van de zonde te genieten.”
Waarom zou iemand die opgegroeid is in een Egyptische Koninklijke familie, zo’n beslissing maken? De verzen 26 en 27 beantwoorden dat: “En hij heeft de smaad van Christus groter rijkdom geacht dan de schatten van Egypte, want hij hield de blik op de vergelding. Door het geloof heeft hij Egypte verlaten, zonder de toorn des konings te duchten. Want hij bleef standvastig, als ziende de Onzienlijke.”
Het woord ‘geacht’ betekent ‘je denken leiden’ en ‘wegkijken van al het andere en gericht zijn op één object.’ Het wil zeggen ‘je denken leiden met Christus door je af te keren van al het andere en je te richten op Hem.’
Toen hij wist dat hij het gemist had, maar niet begreep hoe, liet hij zijn fout achter zich en richtte zich op de innerlijke waarde en de waarde die hij Christus had gegeven, in plaats van te zwelgen in zelfmedelijden en verwarring. Ook al had hij het gemist, hij had het voor de Heer gedaan, en dat zou geen verspilde moeite zijn. “Hij bleef standvastig, ziende de Onzienlijke.” Hij zag Hem in zijn hart, alsof hij naar Hem keek.
Op dit punt wist hij beter wat NIET Gods wil was, dan dat hij wist wat het WEL was. Wij moeten ook de angst en verwarring afwijzen als wij het missen, en bezig zijn met wat we op dat moment wel weten, want als we doen wat we kunnen, kan Hij ons bijsturen. Zelfs God kan geen geparkeerde auto besturen. Ga bezig.
Weiger angst
Op een dag komt er een ‘beloning’ voor het doen van Gods wil voor zijn leven, en die ‘beloning’ achtte hij meer waard dan al het andere op aarde. Met die openbaring gekoesterd in zijn hart, verliet hij Egypte, het land waar hij voor geroepen was, verliet de mensen die hij zou moeten helpen, en begon een andere carriere – hij werd een schaapherder, en dat deed hij 1/3 van zijn leven, zich steeds afvragend hoe dat nou zat met dat ‘incident’ toen hij jong was en hoe het allemaal zou aflopen.
We hebben gezien dat Jairus te horen kreeg niet bang te zijn, maar dat hij zich opnieuw moest gaan richten op wat hij aanvankelijk geloofde. Petrus hoefde niet te vrezen, maar moest zich richten op het feit dat Jezus de Christus is, en daarom kon hij de storm die om hem heen woedde, negeren. Nu hebben we Mozes gezien, die weigerde verward en bang te zijn, gebaseerd op een innerlijke openbaring en de waarde die hij geplaatst had op het kennen van Christus, en die verder ging met zijn leven totdat de Heer hem verdere openbaring zou geven.”
Dus wat maakt het uit als jij je cupcakes niet goed gemaakt hebt, omdat je geen idee had wat je had moeten doen – het idee erachter was goed, de toepassing was fout. De juiste manier om het te doen, zal bekend worden, en het kan ermee eindigen dat je uiteindelijk toch cupcakes hebt als nagerecht, zoals dat die avond bij ons het geval was.
Volgende week meer, tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
Barb was weg, aan het winkelen, op haar wekelijkse vrije middag van het zorgen voor 3 jongens, en zij genoot van de vrijdagmiddagen die ze helemaal voor zichzelf had. Dat hield in dat ik op vrijdag het avondeten moest klaarmaken – in de jaren ’80 hadden we 2 pizza bezorg winkels, dus een zelfgemaakte pizza was de natuurlijke keus, en toen de jongens nog klein waren, werd de vrijdag pizzadag.
Tegen de tijd dat alles klaar stond, kwam Barb thuis. De boodschappen werden uitgepakt en de keuken had ik voor mezelf. Ik besloot cupcakes te maken als nagerecht om iedereen te verrassen. Barb had recepten, dus ging ik aan de slag. Toen de oven voorverwarmd was, en het deeg klaar, pakte ik de papieren cupcake vormpjes, zette die netjes neer, zoals ik dacht dat het moest, en schonk het deeg in de eerste vorm.
Maar de vorm bleef niet staan, werd helemaal plat en het deeg liep uit over het bakpapier, alsof het lava was uit een vulkaan. Bakpapier, zeg je? Ja, ik had nog nooit cupcakes gemaakt en ik had de cupcake vormen op het grootste stuk papier gezet wat er maar was, klaar om met deeg gevuld te worden. Hmmmm, dacht ik, die eerste zal wel niet goed zijn, niet sterk genoeg om het deeg vast te houden. Dus goot ik wat beslag in de 2e vorm, en daar gebeurde hetzelfde mee, en nu snapte ik er helemaal niets meer van.
Waren alle vormpjes niet goed?! Misschien moet je 2 of 3 vormen in elkaar doen, zodat het geheel sterker wordt, maar ik kan me niet herinneren dat Barb dat ooit gedaan heeft….er stond toch ‘giet het beslag in de vormpjes’…simpel toch, en dat deed ik! Duh! Waarom gaat het fout?!!
“BARB!!! Ik heb je hulp nodig!” riep ik uit, en accepteerde de nederlaag, beseffend dat ik vast iets verkeerds gedaan moet hebben. Ik riep dat ik cupcakes aan het maken was, dus schoot ze te hulp, alsof er een 911 hulproep was van mij, wierp een blik en begon zo hard te lachen dat ik dacht dat ze in haar broek geplast had. Ze kon niet praten, zo hard moest ze lachen en de tranen stroomden over haar gezicht. Ze wilde iets zeggen, maar begon opnieuw te lachen. Ik voelde mij voor gek gezet, verward, en had geen idee wat ik verkeerd gedaan had. Het was mijn hart een zegen te zijn, maar het pakte verkeerd uit.
Langzaamaan kwam ze een beetje bij en ze veegde haar tranen weg en deed een kastdeurtje open en pakte een cupcake pan en zette dat op het aanrecht. “DIT!” en ze begon opnieuw te lachen, “gebruik je ervoor!”. Ze draaide zich om, nog steeds lachend en met haar hoofd schuddend en liet mij achter om de rommel op te ruimen van de Vesuvius-achtige stroom deeg dat langzaam zijn weg naar het aanrecht begon.
Voorbeeld #3: Mozes, angst en openbaring
Als je jouw theologie gevormd hebt door Hollywood of door meeste preken, denk je waarschijnlijk dat Mozes zijn roeping om Israel uit Egypte te bevrijden, ontving bij de brandende braamstruik – niets is minder waar.
Stefanus zegt in Handelingen 7:22-25, toen hij de geschiedenis van zijn volk vertelt: “En Mozes werd onderwezen in alle wijsheid der Egyptenaren en was machtig in zijn woorden en werken. Toen hij nu de leeftijd van 40 jaar bereikt had, kwam het in zijn hart op naar zijn broeders, de kinderen Israëls, om te zien. En toen hij er één onrechtvaardig zag behandelen, beschermde hij hem en nam het voor hem op, die mishandeld werd, door de Egyptenaar neer te slaan. Hij meende dat zijn broeders zouden inzien, dat God hun door zijn handverlossing wilde geven, maar zij zagen het niet in.”
De verwarring en angst die Mozes onder ogen zag, was niet dat zijn dochter gestorven was, zoals bij Jaïrus, en ook niet omdat Iemand over het water naar hem toe liep, zoals bij Petrus, nee, deze angst en verwarring kwam door hem zelf. Hij had de juiste openbaring, dat hij de bevrijder was, maar hij nam aan dat anderen dezelfde openbaring hadden.
Hij nam niet alleen aan dat zijn broeders zouden weten dat hij de bevrijder was, maar hij nam beslissingen, gebaseerd op die aanname. Hij dacht dat ze hem zouden helpen een burgeroorlog te beginnen, want zijn hele opleiding en levenservaringen vertelden hem dat hij dit zou moeten doen. Hij nam die echte openbaring van God en voegde daar zijn eigen opleiding en ideeën aan toe, en bedacht hoe God dit tot stand zou brengen, en handelde daarnaar, en miste God volkomen.
Komt bekend voor?
Die aanmatiging kostte hem 1/3 van zijn leven. Hij was 40 toen hij de Egyptenaar doodde, en hij was 80 toen de Heer aan hem verscheen en hem zei dat hij de bevrijder zou zijn, maar niet door middel van een gewapend conflict, maar door wonderen en tekenen.
Laten we de tijd die Mozes verspild had, in perspectief zetten naar onze tijd. Voor iemand die verwacht 75 jaar oud te worden, zou het in zijn hart opgekomen zijn Gods wil te doen, toen hij 25 was. Maar hij mist het en pas op zijn 50e klopt de timing. Ken jij zo’n iemand?
Toen de Israëlieten Mozes afwezen, staat er dat Mozes ‘vluchtte op dit woord.’ Het Griekse woord ‘vlucht’ is ‘pheugo,’ wat betekent ‘er vandoor gaan als een voortvluchtige,’ en je ziet hier het Engelse woord ‘fugitive’ in het woord ‘pheugo’. Mozes liep niet rustig weg, al hoofd schuddend. Hij was nu een voortvluchtige van de wet, afgewezen door diezelfde mensen waar hij de bevrijder van zou moeten zijn. Maar nu een crimineel, en gezocht door de Egyptische koning!
Mozes was in de war, voelde zich vernederd, en had geen flauw idee hoe hij het gemist had. Hij wist zeker dat die openbaring van God was en hij dacht dat God zijn opleiding en training zou gebruiken om een burgeroorlog te beginnen, maar zijn poging in Gods perfecte wil en de roeping voor zijn leven te komen, werd door iedereen afgewezen. (Mijn serie deze maand:
‘Waarom die verspilde jaren niet verspild zijn,’ gaat hier dieper op in)
Waarom het voor hem ok was een nieuwe carriere te beginnen
Hebreeën 11:24 onthult meer: “Door het geloof heeft Mozes, volwassen geworden, geweigerd door te gaan voor een zoon van Farao’s dochter, maar hij heeft liever met het volk Gods kwaad verdragen, dan tijdelijk van de zonde te genieten.”
Waarom zou iemand die opgegroeid is in een Egyptische Koninklijke familie, zo’n beslissing maken? De verzen 26 en 27 beantwoorden dat: “En hij heeft de smaad van Christus groter rijkdom geacht dan de schatten van Egypte, want hij hield de blik op de vergelding. Door het geloof heeft hij Egypte verlaten, zonder de toorn des konings te duchten. Want hij bleef standvastig, als ziende de Onzienlijke.”
Het woord ‘geacht’ betekent ‘je denken leiden’ en ‘wegkijken van al het andere en gericht zijn op één object.’ Het wil zeggen ‘je denken leiden met Christus door je af te keren van al het andere en je te richten op Hem.’
Toen hij wist dat hij het gemist had, maar niet begreep hoe, liet hij zijn fout achter zich en richtte zich op de innerlijke waarde en de waarde die hij Christus had gegeven, in plaats van te zwelgen in zelfmedelijden en verwarring. Ook al had hij het gemist, hij had het voor de Heer gedaan, en dat zou geen verspilde moeite zijn. “Hij bleef standvastig, ziende de Onzienlijke.” Hij zag Hem in zijn hart, alsof hij naar Hem keek.
Op dit punt wist hij beter wat NIET Gods wil was, dan dat hij wist wat het WEL was. Wij moeten ook de angst en verwarring afwijzen als wij het missen, en bezig zijn met wat we op dat moment wel weten, want als we doen wat we kunnen, kan Hij ons bijsturen. Zelfs God kan geen geparkeerde auto besturen. Ga bezig.
Weiger angst
Op een dag komt er een ‘beloning’ voor het doen van Gods wil voor zijn leven, en die ‘beloning’ achtte hij meer waard dan al het andere op aarde. Met die openbaring gekoesterd in zijn hart, verliet hij Egypte, het land waar hij voor geroepen was, verliet de mensen die hij zou moeten helpen, en begon een andere carriere – hij werd een schaapherder, en dat deed hij 1/3 van zijn leven, zich steeds afvragend hoe dat nou zat met dat ‘incident’ toen hij jong was en hoe het allemaal zou aflopen.
We hebben gezien dat Jairus te horen kreeg niet bang te zijn, maar dat hij zich opnieuw moest gaan richten op wat hij aanvankelijk geloofde. Petrus hoefde niet te vrezen, maar moest zich richten op het feit dat Jezus de Christus is, en daarom kon hij de storm die om hem heen woedde, negeren. Nu hebben we Mozes gezien, die weigerde verward en bang te zijn, gebaseerd op een innerlijke openbaring en de waarde die hij geplaatst had op het kennen van Christus, en die verder ging met zijn leven totdat de Heer hem verdere openbaring zou geven.”
Dus wat maakt het uit als jij je cupcakes niet goed gemaakt hebt, omdat je geen idee had wat je had moeten doen – het idee erachter was goed, de toepassing was fout. De juiste manier om het te doen, zal bekend worden, en het kan ermee eindigen dat je uiteindelijk toch cupcakes hebt als nagerecht, zoals dat die avond bij ons het geval was.
Volgende week meer, tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
RSS Feed