Dag allemaal,
In de vorige twee weken heb ik het gehad hoe de aanwezigheid van de Heilige Geest in ons leven het bewijs is waar Hij in voorzien heeft van Zijn onvoorwaardelijke liefde en Zijn doel voor ons. Zijn aanwezigheid samen met het geschreven Woord en al het andere ‘Christelijke’ in ons leven, werken samen. Maar als we Hem niet echt ervaren, wordt ‘God’ slechts een formule.
Een proces
De wereld en de cultuur wegen zwaarder in een leven dan een God waar iemand over leert in een uurtje kerkgang of een wekelijkse jeugdgroep, maar nooit echt ervaart.
Wil God een duidelijk verschil in ons leven (of dat van en kind) maken, dan moeten we Hem ervaren – niet over Hem, maar HEM ervaren. Op het moment dat we Hem ervaren, wordt ‘Zijn opinie’ uitgedrukt – dat wat gevoeld wordt, dat wat we in ons hart opmerken, dat wat we in aanbidding voelen, in gebed, in het zitten in Zijn aanwezigheid – en dat MOET zwaarder wegen dan de mensen en de cultuur die voorkomt dat iemand Zijn liefde leert kennen.
Geweldig, maar hoe?
Jezus had net 4000 mannen gevoed, plus vrouwen en kinderen, toen Hij en de discipelen in hun boot gingen, naar de andere kant van het meer. Toen ze aan de andere kant kwamen, werden ze onmiddellijk omsingeld door de Farizeeërs die wilden dat Hij hen een teken vanuit de hemel gaf. Maar Jezus reageerde daar niet op, en stapte in plaats daarvan weer in de boot om opnieuw het meer over te steken.
Terwijl ze op het water waren, zei Jezus hen om op te passen voor de zuurdesem van de Farizeeërs, daarmee sprekend over mensen die voortdurend tekenen uit de hemel zoeken. Maar de discipelen dachten dat Hij het had over het feit dat ze behalve één brood, niet meer broden meegenomen hadden.
Toen Hij hen herinnerde aan hoe Hij duizenden gevoed had met 7 broden, vroeg Hij: “Verstaat gij nog niet en begrijpt gij niet?” In het Grieks is het: “Hoe kan het dat je één en één niet bij elkaar optelt?”
(Marcus 8:1-21)
Het vermenigvuldigen van voedsel was een wonder in hun leven, waarvan Hij verwachtte dat zij daar over na zouden denken, om het bijzondere waar ze getuigen van geweest waren, te laten zinken en zo hun denken te veranderen.
Merk op dat Hij niet tegen hen zei dat ze het geschreven Woord van het Oude Testament moesten laten zinken in hun hart en denken. Hij vroeg niet van hen om aantekeningen op te zoeken van onderwijs dat Hij of Johannes de Doper gegeven had. Hij verwachtte van hen dat zij zouden nadenken over het wonder dat Hij op dat moment in hun levens gedaan had, en dat zouden overdenken. Hij vroeg van hen om Zijn aanwezigheid te overdenken in het wonder van de vermenigvuldiging van het eten, zodat zij hun denken zouden kunnen veranderen.
Dit was niet de eerste keer dat Jezus eten had vermenigvuldig, want 2 hoofdstukken eerder had Hij 5000 mannen plus vrouwen en kinderen gevoed met de lunch van een jongen.
Na dat wonder liep Jezus over het water naar hun boot toe, in de vroege uren, en toen zij zagen dat Hij naar hun boot liep en dat de wind en de golven kalm werden, zegt 6:51-52 dat zij “…innerlijk bovenmate ontsteld waren, want zij waren bij de broden niet tot inzicht gekomen.”
De Heer verwachtte dat zij dat wonder zouden overdenken en het zouden snappen, doordat ze direct na het wonder dat ze gezien hadden, er over na zouden denken en hun denken zouden veranderen door die ervaring. Het is niet alleen het geschreven Woord dat we geloven, maar het levende Woord die we de hele dag door om ons heen zien, omdat we Hem kennen. We moeten Zijn voortdurende aanwezigheid in ons leven opmerken en geloven, en Zijn voortdurende wonderen in ons leven. Die werken allemaal samen om ons te helpen de leugens niet meer te geloven en ze verzekeren ons van Zijn onvoorwaardelijke liefde en dat herstelt emotionele gezondheid.
Daarom…
Toen we naar het leven van David en Saul keken, zagen we verschillende gebeurtenissen in hun levens waarin de Heer hen aanspoorde de volgende stap in hun leven te nemen, door één of ander wonder, een bewijs van Zijn aanwezigheid in hun leven. Tussen die ‘referentiepunten’ in van wonderen van Zijn aanwezigheid, verwachtte Hij van hen na te denken over wat Hij in hun levens gedaan had, tot het een verschil ging uitmaken hoe zij over zichzelf dachten.
David schreef veel psalmen tijdens zo’n referentiepunt.*
Verschillende werden geschreven toen Hij door koning Saul achterna gezeten werd. Eén is geschreven nadat Ziklag verbrand werd en zij voor de levens van hun vrouwen en kinderen vreesden. Een andere psalm schreef hij nadat zijn zonde met Bathseba ontdekt was. Wat doe jij met die ‘referentie’ wonderen en ervaringen met de Heer? ( *1 Sam. 21:10-15, Psalm 34, Psalm 52, 1 Sam. 22:1-5, Psalm 56, 1 Sam. 24:1-8, Psalm 57, 1 Sam. 30:1-6, Psalm 4, 2 Sam. 12, Psalm 51, om een paar voorbeelden te noemen)
Toen mijn vader ons gezin verliet, stortte mijn wereld in elkaar. Het vernietigde ook mijn zelfbeeld, want zoals dat gaat met veel kinderen, geven wij onszelf de schuld van de scheiding van vader en moeder. Ik dacht dat ik tekortgeschoten was, door niet de klusjes te doen, doordat ik hem niet ’s avonds begroette met de liefde en enthousiasme die hij verwachtte, als hij van zijn werk thuis kwam, enzovoorts.
Ik stopte met alle activiteiten, of hield ze niet erg lang vol, van mijn 12e tot 16e jaar. Ik zakte voor algebra in mijn eerste semester van de middelbare school, want al mijn cijfers doken omlaag. Ik gaf om niemand meer, nergens om, en ik gaf niet meer om mijzelf. Ik begon met scouting, en stopte er weer mee. Nam duikles, stopte er weer mee. Nam vliegles en stopte daar weer mee. De lijst gaat door. Als moeder dat goed gevonden had, zou ik met school gestopt zijn, want het deed me allemaal niets meer.
Toen mijn vriendin Janny, die nog steeds een goede vriendin is voor Barb en mij, mij tot de Heer leidde en mij over Jezus vertelde in de Duitse les (en daarna leidde ik Barb tot de Heer), klampte ik mij aan de Vader vast. Ik voelde een verandering van binnen, een nieuw enthousiasme, een vaag soort leven of energie of liefde of zoiets – het was allemaal nieuw, maar ik werd veranderd.
Maak geschiedenis met God
Mijn leven was echt. Mijn vader had ons echt verlaten. Ik gaf helemaal nergens meer om. Dat was echt zo, en het was inwendig, diep in mij. En nu opeens was Hij er, en vertelde mij in het Woord dat Hij van mij hield en een doel had met mijn leven. maar ik vond het moeilijk Hem te geloven, omdat ik geen bewijs zag van een plan of een doel. Ik verwachtte een ‘bliksemflits’, zodat opeens mijn innerlijke pijn genezen zou zijn. Niet dus!
Er waren kleine ‘referentiepunten’, genezingen en wonderen die ik zag, toevalligheden die meer waren dan puur geluk, dingen die ik in mijn geest voelde, die één voor één een geschiedenis bouwden van God in mij. En langzaamaan begon ik Zijn meningen te geloven over mij, en liet ik los wat ik over mijzelf gedacht had.
Ik weet nog dat ik op een dag tot de Vader sprak en dit zei: “Vader, ik wil niet ondankbaar lijken of zo, maar is dit alles wat er is? Ik dacht dat wedergeboren zijn en U in mij hebben, veel…krachtiger zou zijn…en ik kan niet ontkennen dat iets in mij zegt dat er meer is…is dat zo?” (Dat bad ik echt, en ik was toen bang om dit te bidden en te vragen)
Toen vertelden Janny en haar vriend (en toekomstig echtgenoot) Barb en mij over de doop met de Heilige Geest. Toen we dat ontvingen, veranderde onze wereld. Het Woord werd levend. Dat vage bewustzijn van Hem in mij, werd een sterke aanwezigheid; zozeer dat ik op ieder moment van de dag of nacht, mijn aandacht naar mijn geest kon laten gaan en Hem daar voelde – al nam dat proces een groot deel van mijn laatste jaar op de middelbare school in.
Toen pas vervaagde mijn slecht zelfbeeld, in het licht van het BEWIJS van Zijn aanwezigheid in mij. Ik redeneerde: zo slecht kan ik niet zijn, want Jezus stierf voor mij. Zo slecht kan ik niet zijn, want Hij heeft Zijn Geest aan mij gegeven….en die realiteit, samen met het geschreven Woord, gecombineerd met verschillende wonderen en bewijzen van Zijn activiteit in mijn leven, bracht me van de rand van emotionele en mogelijk mentale ziekte.
Het is een proces, maar wij moeten ons de wonderen in ons leven in herinnering brengen en die overdenken, als bewijs van Zijn liefde, Zijn voortdurende Aanwezigheid en betrokkenheid in ons leven. En dan beginnen we Hem meer te geloven dan wat we over onszelf geloven.
In deze eindtijd worden mensen emotioneel en mentaal meer en meer ongezond. Hoe vaak heb jij je niet afgevraagd hoe het met jou zou gaan, als je Jezus niet als de Rots in jouw leven zou hebben? De manier om mentaal en emotioneel gezond te blijven of te worden, is om altijd terug te gaan naar die onvoorwaardelijke liefde, en laat al jouw gedachten gaan naar die liefde. Hij heeft voor de komende eeuwen in ons geïnvesteerd…hoe overweldigend is die genade!
Hiermee eindigt deze serie, maar volgende week is er een verwant onderwerp…zegen!
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
In de vorige twee weken heb ik het gehad hoe de aanwezigheid van de Heilige Geest in ons leven het bewijs is waar Hij in voorzien heeft van Zijn onvoorwaardelijke liefde en Zijn doel voor ons. Zijn aanwezigheid samen met het geschreven Woord en al het andere ‘Christelijke’ in ons leven, werken samen. Maar als we Hem niet echt ervaren, wordt ‘God’ slechts een formule.
Een proces
De wereld en de cultuur wegen zwaarder in een leven dan een God waar iemand over leert in een uurtje kerkgang of een wekelijkse jeugdgroep, maar nooit echt ervaart.
Wil God een duidelijk verschil in ons leven (of dat van en kind) maken, dan moeten we Hem ervaren – niet over Hem, maar HEM ervaren. Op het moment dat we Hem ervaren, wordt ‘Zijn opinie’ uitgedrukt – dat wat gevoeld wordt, dat wat we in ons hart opmerken, dat wat we in aanbidding voelen, in gebed, in het zitten in Zijn aanwezigheid – en dat MOET zwaarder wegen dan de mensen en de cultuur die voorkomt dat iemand Zijn liefde leert kennen.
Geweldig, maar hoe?
Jezus had net 4000 mannen gevoed, plus vrouwen en kinderen, toen Hij en de discipelen in hun boot gingen, naar de andere kant van het meer. Toen ze aan de andere kant kwamen, werden ze onmiddellijk omsingeld door de Farizeeërs die wilden dat Hij hen een teken vanuit de hemel gaf. Maar Jezus reageerde daar niet op, en stapte in plaats daarvan weer in de boot om opnieuw het meer over te steken.
Terwijl ze op het water waren, zei Jezus hen om op te passen voor de zuurdesem van de Farizeeërs, daarmee sprekend over mensen die voortdurend tekenen uit de hemel zoeken. Maar de discipelen dachten dat Hij het had over het feit dat ze behalve één brood, niet meer broden meegenomen hadden.
Toen Hij hen herinnerde aan hoe Hij duizenden gevoed had met 7 broden, vroeg Hij: “Verstaat gij nog niet en begrijpt gij niet?” In het Grieks is het: “Hoe kan het dat je één en één niet bij elkaar optelt?”
(Marcus 8:1-21)
Het vermenigvuldigen van voedsel was een wonder in hun leven, waarvan Hij verwachtte dat zij daar over na zouden denken, om het bijzondere waar ze getuigen van geweest waren, te laten zinken en zo hun denken te veranderen.
Merk op dat Hij niet tegen hen zei dat ze het geschreven Woord van het Oude Testament moesten laten zinken in hun hart en denken. Hij vroeg niet van hen om aantekeningen op te zoeken van onderwijs dat Hij of Johannes de Doper gegeven had. Hij verwachtte van hen dat zij zouden nadenken over het wonder dat Hij op dat moment in hun levens gedaan had, en dat zouden overdenken. Hij vroeg van hen om Zijn aanwezigheid te overdenken in het wonder van de vermenigvuldiging van het eten, zodat zij hun denken zouden kunnen veranderen.
Dit was niet de eerste keer dat Jezus eten had vermenigvuldig, want 2 hoofdstukken eerder had Hij 5000 mannen plus vrouwen en kinderen gevoed met de lunch van een jongen.
Na dat wonder liep Jezus over het water naar hun boot toe, in de vroege uren, en toen zij zagen dat Hij naar hun boot liep en dat de wind en de golven kalm werden, zegt 6:51-52 dat zij “…innerlijk bovenmate ontsteld waren, want zij waren bij de broden niet tot inzicht gekomen.”
De Heer verwachtte dat zij dat wonder zouden overdenken en het zouden snappen, doordat ze direct na het wonder dat ze gezien hadden, er over na zouden denken en hun denken zouden veranderen door die ervaring. Het is niet alleen het geschreven Woord dat we geloven, maar het levende Woord die we de hele dag door om ons heen zien, omdat we Hem kennen. We moeten Zijn voortdurende aanwezigheid in ons leven opmerken en geloven, en Zijn voortdurende wonderen in ons leven. Die werken allemaal samen om ons te helpen de leugens niet meer te geloven en ze verzekeren ons van Zijn onvoorwaardelijke liefde en dat herstelt emotionele gezondheid.
Daarom…
Toen we naar het leven van David en Saul keken, zagen we verschillende gebeurtenissen in hun levens waarin de Heer hen aanspoorde de volgende stap in hun leven te nemen, door één of ander wonder, een bewijs van Zijn aanwezigheid in hun leven. Tussen die ‘referentiepunten’ in van wonderen van Zijn aanwezigheid, verwachtte Hij van hen na te denken over wat Hij in hun levens gedaan had, tot het een verschil ging uitmaken hoe zij over zichzelf dachten.
David schreef veel psalmen tijdens zo’n referentiepunt.*
Verschillende werden geschreven toen Hij door koning Saul achterna gezeten werd. Eén is geschreven nadat Ziklag verbrand werd en zij voor de levens van hun vrouwen en kinderen vreesden. Een andere psalm schreef hij nadat zijn zonde met Bathseba ontdekt was. Wat doe jij met die ‘referentie’ wonderen en ervaringen met de Heer? ( *1 Sam. 21:10-15, Psalm 34, Psalm 52, 1 Sam. 22:1-5, Psalm 56, 1 Sam. 24:1-8, Psalm 57, 1 Sam. 30:1-6, Psalm 4, 2 Sam. 12, Psalm 51, om een paar voorbeelden te noemen)
Toen mijn vader ons gezin verliet, stortte mijn wereld in elkaar. Het vernietigde ook mijn zelfbeeld, want zoals dat gaat met veel kinderen, geven wij onszelf de schuld van de scheiding van vader en moeder. Ik dacht dat ik tekortgeschoten was, door niet de klusjes te doen, doordat ik hem niet ’s avonds begroette met de liefde en enthousiasme die hij verwachtte, als hij van zijn werk thuis kwam, enzovoorts.
Ik stopte met alle activiteiten, of hield ze niet erg lang vol, van mijn 12e tot 16e jaar. Ik zakte voor algebra in mijn eerste semester van de middelbare school, want al mijn cijfers doken omlaag. Ik gaf om niemand meer, nergens om, en ik gaf niet meer om mijzelf. Ik begon met scouting, en stopte er weer mee. Nam duikles, stopte er weer mee. Nam vliegles en stopte daar weer mee. De lijst gaat door. Als moeder dat goed gevonden had, zou ik met school gestopt zijn, want het deed me allemaal niets meer.
Toen mijn vriendin Janny, die nog steeds een goede vriendin is voor Barb en mij, mij tot de Heer leidde en mij over Jezus vertelde in de Duitse les (en daarna leidde ik Barb tot de Heer), klampte ik mij aan de Vader vast. Ik voelde een verandering van binnen, een nieuw enthousiasme, een vaag soort leven of energie of liefde of zoiets – het was allemaal nieuw, maar ik werd veranderd.
Maak geschiedenis met God
Mijn leven was echt. Mijn vader had ons echt verlaten. Ik gaf helemaal nergens meer om. Dat was echt zo, en het was inwendig, diep in mij. En nu opeens was Hij er, en vertelde mij in het Woord dat Hij van mij hield en een doel had met mijn leven. maar ik vond het moeilijk Hem te geloven, omdat ik geen bewijs zag van een plan of een doel. Ik verwachtte een ‘bliksemflits’, zodat opeens mijn innerlijke pijn genezen zou zijn. Niet dus!
Er waren kleine ‘referentiepunten’, genezingen en wonderen die ik zag, toevalligheden die meer waren dan puur geluk, dingen die ik in mijn geest voelde, die één voor één een geschiedenis bouwden van God in mij. En langzaamaan begon ik Zijn meningen te geloven over mij, en liet ik los wat ik over mijzelf gedacht had.
Ik weet nog dat ik op een dag tot de Vader sprak en dit zei: “Vader, ik wil niet ondankbaar lijken of zo, maar is dit alles wat er is? Ik dacht dat wedergeboren zijn en U in mij hebben, veel…krachtiger zou zijn…en ik kan niet ontkennen dat iets in mij zegt dat er meer is…is dat zo?” (Dat bad ik echt, en ik was toen bang om dit te bidden en te vragen)
Toen vertelden Janny en haar vriend (en toekomstig echtgenoot) Barb en mij over de doop met de Heilige Geest. Toen we dat ontvingen, veranderde onze wereld. Het Woord werd levend. Dat vage bewustzijn van Hem in mij, werd een sterke aanwezigheid; zozeer dat ik op ieder moment van de dag of nacht, mijn aandacht naar mijn geest kon laten gaan en Hem daar voelde – al nam dat proces een groot deel van mijn laatste jaar op de middelbare school in.
Toen pas vervaagde mijn slecht zelfbeeld, in het licht van het BEWIJS van Zijn aanwezigheid in mij. Ik redeneerde: zo slecht kan ik niet zijn, want Jezus stierf voor mij. Zo slecht kan ik niet zijn, want Hij heeft Zijn Geest aan mij gegeven….en die realiteit, samen met het geschreven Woord, gecombineerd met verschillende wonderen en bewijzen van Zijn activiteit in mijn leven, bracht me van de rand van emotionele en mogelijk mentale ziekte.
Het is een proces, maar wij moeten ons de wonderen in ons leven in herinnering brengen en die overdenken, als bewijs van Zijn liefde, Zijn voortdurende Aanwezigheid en betrokkenheid in ons leven. En dan beginnen we Hem meer te geloven dan wat we over onszelf geloven.
In deze eindtijd worden mensen emotioneel en mentaal meer en meer ongezond. Hoe vaak heb jij je niet afgevraagd hoe het met jou zou gaan, als je Jezus niet als de Rots in jouw leven zou hebben? De manier om mentaal en emotioneel gezond te blijven of te worden, is om altijd terug te gaan naar die onvoorwaardelijke liefde, en laat al jouw gedachten gaan naar die liefde. Hij heeft voor de komende eeuwen in ons geïnvesteerd…hoe overweldigend is die genade!
Hiermee eindigt deze serie, maar volgende week is er een verwant onderwerp…zegen!
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
RSS Feed