Dag allemaal,
Een glimp in ons leven: Wij hebben een zeepdispenser op ons aanrecht staan dat een bewegingssensor heeft, dus als jij je hand onder de sensor houdt, komt er een beetje zeep op je hand terecht.
Elke keer als ik de afwas doe, ligt er een plasje zeep in het bakje van de dispenser, zoals je op deze foto kunt zien. (Het kleine ventje links is onze aardappel borstel; vind Barb leuk, lol)
En hier begint het probleem
Als we het hebben over wat er in de keuken gedaan moet worden, ben ik de potten en pannen man, dus pak ik een sponsje, veeg het plasje zeep weg in het bakje van de dispenser, en was de pannen en potten. Als ik meer zeep nodig heb hiervoor, DAN houd ik het sponsje onder de dispenser en laat er wat zeep uitkomen.
Ik weet niet meer hoe het gekomen is dat ik de schoonmaak klusjes in de keuken doe, wat ik wel weet is dat Barb een geweldige kok is, en zij vindt dat een vieze pot of pan best even aan de kant gezet kan worden voor ‘later’ zodat zij zich bezig kan houden met wat ze dan ook aan het koken is. Mijn naam is ‘later.’
We hebben deze dispenser waarschijnlijk al wel zo’n 5 jaar, en hadden anderen hiervoor. Ik ken Barb al van de tijd dat wij 7 of 8 jaar oud waren. We gingen als kind naar dezelfde verjaardagfeestjes, omdat we dezelfde vrienden hadden. Onze ouders kenden elkaar. Mijn opa was hun dokter. Mijn oom was een partner in een advocatenkantoor met hun buurman, wiens dochter Barb’s beste vriendin was en één van mijn beste vrienden. We kregen verkering toen we 15 en 16 waren. Er is een LANGE en diepe geschiedenis tussen ons en onze families.
Maar ik dacht…
Onlangs was ze bij het aanrecht en vroeg of ik dat plasje zeep in het bakje van de dispenser opgeveegd had, en ik antwoordde dat ik dat gedaan had en vertelde haar mijn routine. Ze vroeg mij dat niet meer te doen, want als zij haar handen wast, wil ze niet een hele plens zeep hebben, ze veegt met haar vingers door de zeep zodat ze net genoeg heeft om haar handen mee te wassen.
Waarom hoor ik dit nu pas voor het eerst? Ik heb altijd dat plasje zeep eerst opgeveegd, dus zeep bespaard door het overtollige zeep te gebruiken. Ik dacht dat ik haar daarmee een plezier deed en dat daardoor de keuken er wat schoner uitzag.
Meer dan 35 jaar getrouwd en pas nu leer ik dat ik haar al die jaren gefrustreerd heb door het overtollige zeep op te vegen. Ik wist pas op dat moment dat ik haar pogingen haar handen te wassen, frustreerde. Argh!
Frustrerende genade
En zo is het ook met veel christenen, die denken God een plezier te doen – goede harten, maar verkeerde toepassing. Misschien door religieuze oefeningen en formules, misschien door te tellen hoeveel mensen zij voor de Heer gewonnen hebben, of door zich te verwonderen over hun gebouw met Italiaanse tegels die zij voor Hem gebouwd hebben, of door het aantal mensen te tellen die in de Paasdienst aanwezig waren. Ze denken dat God dit wil.
Of misschien hebben ze gebouwen gevuld met 3.000 anderen om samen te juichen en te roepen voor een open hemel, en te bidden voor opwekking in die stad, en is hen door de leiders verteld dat er opwekking komen gaat binnen 30 dagen als ze 30 dagen vasten.
Wellicht zoals ik Barb frustreerde, terwijl ik dacht haar een plezier te doen, denken zij dat God iets wil, maar zijn ze Hem eigenlijk aan het frustreren.
Ze zien het verbazingwekkende feit over het hoofd dat Christus in hen woont, en dat ze kunnen ophouden met dingen te doen om indruk op Hem te maken. Ze kunnen gewoon met Hem door het leven wandelen, dus geniet ervan met Hem.
Wij denken…
Wij denken dat we iets Bijbels doen, om onszelf voortdurend eraan te herinneren dat Jezus voor ons stierf, omdat Hij van ons houdt. We getuigen tegen onbekeerden dat Jezus ZO veel van hen hield, dat Hij voor hen gestorven is – en dat is allemaal waar, maar dat is slechts de halve waarheid, want Hij bleef niet dood. Mensen halverwege brengen naar de opstanding, houdt mensen gericht op dood en zonde, in plaats van op opstandingskracht.
Toen Petrus voor de leiders gebracht werd nadat een verlamde man genezen was, stopte Petrus niet bij het kruis: “Het moet aan u allen en het ganse volk van Israël bekend zijn, dat door de naam van Jezus Christus, die gij gekruisigd hebt, maar die God heeft opgewekt uit de doden, dat door die naam deze hier gezond voor u staat.” (Hand. 4:10)
Toen de gelovigen na Pinksteren in eenheid samenkwamen, van huis tot huis, maaltijd hadden met elkaar – wat was hun focus? “En met grote kracht gaven de apostelen hun getuigenis van de opstanding des heren Jezus.” Ze gaven geen getuigenis van Zijn dood aan het kruis, maar van Zijn opstanding, omdat het opstandingskracht was dat hun leven veranderd had. (4:33)
Leven
Toen de apostelen gevangen zaten en een engel de gevangenis deuren opende om hen vrij te laten, zei hij: “Gaat heen, gaat in de tempel staan en spreekt tot het volk al deze woorden des levens.” (5:20)
Hij vertelde niet dat zij moesten spreken over de dood aan het kruis, maar over ‘dit Leven’. (Engelse vertaling)
Het is niet verwonderlijk dat Paulus zijn brief aan de Romeinen opent door te zeggen: “Door Zijn opstanding uit de doden verklaard Gods Zoon te zijn in kracht, Jezus Christus onze Here.” (1:4)
Het verlangen van Paulus hart was: “Hem te kennen en de kracht van Zijn opstanding en de gemeenschap aan Zijn lijden…” (Fill. 3:10)
Kennen of geloven?
Het is niet verwonderlijk dat onze kerkcultuur ‘gelovigen’ in de Heer heeft doen voortkomen, in plaats van ‘kenners’ van de Heer. Een dood iemand kun je niet kennen, en omdat mensen zich alleen richten op het kruis, geloven in Jezus die stierf, maar zonder naar de opstanding te gaan, zijn ze niet in staat de opgestane en verrezen Heer te KENNEN!
Omdat ze gelovigen in Zijn dood zijn, in plaats van kenners van Zijn opstanding, snelt men in hun geloof naar onjuist onderwijs, jaagt men populair onderwijs en nieuwigheden na, het spectaculaire, terwijl men het bovennatuurlijke werk dat de Heer in hun hart probeert te doen, mist.
Mentaal zijn ze het eens dat Hij uit de dood is opgestaan, maar in het dagelijks leven identificeren zij zich met de dode Man op het kruis. Het Nieuwe Testament draait om de verrezen Heer en de kracht die levens verandert.
Terug naar de zeep
Ik begon met Barb uit te gaan, toen ik 16 was. Ik kan voorspellen hoe zij zal reageren in bepaalde situaties, wat ze zou zeggen. Al had ik er geen idee van dat zij graag zelf dat plasje zeep opveegt om haar handen mee te wassen.
Velen die al jaren met de Heer gewandeld hebben, ontdekken nu pas dat ze Zijn genade misschien al die jaren gefrustreerd hebben. Denkend dat hij formules en werkwijzen wil, maar leren nu pas dat Hij wil dat ze eenvoudig met Hem wandelen en praten in een gemoedelijke levensstijl van een kenner en discipel.
Hoe kun je een kenner worden in plaats van slechts een gelovige?
Christus in jou is de focus van het Nieuwe Testament. De verrezen Heer is de focus van het Nieuwe Testament. Hoe kun jij dit jouw focus maken?
Hem kennen is de bron van openbaring…en volgende week meer daarover.
Tot dan, zegen,
John Fenn / AHJ
www.cwowi@org.
Mail mij: [email protected]
Een glimp in ons leven: Wij hebben een zeepdispenser op ons aanrecht staan dat een bewegingssensor heeft, dus als jij je hand onder de sensor houdt, komt er een beetje zeep op je hand terecht.
Elke keer als ik de afwas doe, ligt er een plasje zeep in het bakje van de dispenser, zoals je op deze foto kunt zien. (Het kleine ventje links is onze aardappel borstel; vind Barb leuk, lol)
En hier begint het probleem
Als we het hebben over wat er in de keuken gedaan moet worden, ben ik de potten en pannen man, dus pak ik een sponsje, veeg het plasje zeep weg in het bakje van de dispenser, en was de pannen en potten. Als ik meer zeep nodig heb hiervoor, DAN houd ik het sponsje onder de dispenser en laat er wat zeep uitkomen.
Ik weet niet meer hoe het gekomen is dat ik de schoonmaak klusjes in de keuken doe, wat ik wel weet is dat Barb een geweldige kok is, en zij vindt dat een vieze pot of pan best even aan de kant gezet kan worden voor ‘later’ zodat zij zich bezig kan houden met wat ze dan ook aan het koken is. Mijn naam is ‘later.’
We hebben deze dispenser waarschijnlijk al wel zo’n 5 jaar, en hadden anderen hiervoor. Ik ken Barb al van de tijd dat wij 7 of 8 jaar oud waren. We gingen als kind naar dezelfde verjaardagfeestjes, omdat we dezelfde vrienden hadden. Onze ouders kenden elkaar. Mijn opa was hun dokter. Mijn oom was een partner in een advocatenkantoor met hun buurman, wiens dochter Barb’s beste vriendin was en één van mijn beste vrienden. We kregen verkering toen we 15 en 16 waren. Er is een LANGE en diepe geschiedenis tussen ons en onze families.
Maar ik dacht…
Onlangs was ze bij het aanrecht en vroeg of ik dat plasje zeep in het bakje van de dispenser opgeveegd had, en ik antwoordde dat ik dat gedaan had en vertelde haar mijn routine. Ze vroeg mij dat niet meer te doen, want als zij haar handen wast, wil ze niet een hele plens zeep hebben, ze veegt met haar vingers door de zeep zodat ze net genoeg heeft om haar handen mee te wassen.
Waarom hoor ik dit nu pas voor het eerst? Ik heb altijd dat plasje zeep eerst opgeveegd, dus zeep bespaard door het overtollige zeep te gebruiken. Ik dacht dat ik haar daarmee een plezier deed en dat daardoor de keuken er wat schoner uitzag.
Meer dan 35 jaar getrouwd en pas nu leer ik dat ik haar al die jaren gefrustreerd heb door het overtollige zeep op te vegen. Ik wist pas op dat moment dat ik haar pogingen haar handen te wassen, frustreerde. Argh!
Frustrerende genade
En zo is het ook met veel christenen, die denken God een plezier te doen – goede harten, maar verkeerde toepassing. Misschien door religieuze oefeningen en formules, misschien door te tellen hoeveel mensen zij voor de Heer gewonnen hebben, of door zich te verwonderen over hun gebouw met Italiaanse tegels die zij voor Hem gebouwd hebben, of door het aantal mensen te tellen die in de Paasdienst aanwezig waren. Ze denken dat God dit wil.
Of misschien hebben ze gebouwen gevuld met 3.000 anderen om samen te juichen en te roepen voor een open hemel, en te bidden voor opwekking in die stad, en is hen door de leiders verteld dat er opwekking komen gaat binnen 30 dagen als ze 30 dagen vasten.
Wellicht zoals ik Barb frustreerde, terwijl ik dacht haar een plezier te doen, denken zij dat God iets wil, maar zijn ze Hem eigenlijk aan het frustreren.
Ze zien het verbazingwekkende feit over het hoofd dat Christus in hen woont, en dat ze kunnen ophouden met dingen te doen om indruk op Hem te maken. Ze kunnen gewoon met Hem door het leven wandelen, dus geniet ervan met Hem.
Wij denken…
Wij denken dat we iets Bijbels doen, om onszelf voortdurend eraan te herinneren dat Jezus voor ons stierf, omdat Hij van ons houdt. We getuigen tegen onbekeerden dat Jezus ZO veel van hen hield, dat Hij voor hen gestorven is – en dat is allemaal waar, maar dat is slechts de halve waarheid, want Hij bleef niet dood. Mensen halverwege brengen naar de opstanding, houdt mensen gericht op dood en zonde, in plaats van op opstandingskracht.
Toen Petrus voor de leiders gebracht werd nadat een verlamde man genezen was, stopte Petrus niet bij het kruis: “Het moet aan u allen en het ganse volk van Israël bekend zijn, dat door de naam van Jezus Christus, die gij gekruisigd hebt, maar die God heeft opgewekt uit de doden, dat door die naam deze hier gezond voor u staat.” (Hand. 4:10)
Toen de gelovigen na Pinksteren in eenheid samenkwamen, van huis tot huis, maaltijd hadden met elkaar – wat was hun focus? “En met grote kracht gaven de apostelen hun getuigenis van de opstanding des heren Jezus.” Ze gaven geen getuigenis van Zijn dood aan het kruis, maar van Zijn opstanding, omdat het opstandingskracht was dat hun leven veranderd had. (4:33)
Leven
Toen de apostelen gevangen zaten en een engel de gevangenis deuren opende om hen vrij te laten, zei hij: “Gaat heen, gaat in de tempel staan en spreekt tot het volk al deze woorden des levens.” (5:20)
Hij vertelde niet dat zij moesten spreken over de dood aan het kruis, maar over ‘dit Leven’. (Engelse vertaling)
Het is niet verwonderlijk dat Paulus zijn brief aan de Romeinen opent door te zeggen: “Door Zijn opstanding uit de doden verklaard Gods Zoon te zijn in kracht, Jezus Christus onze Here.” (1:4)
Het verlangen van Paulus hart was: “Hem te kennen en de kracht van Zijn opstanding en de gemeenschap aan Zijn lijden…” (Fill. 3:10)
Kennen of geloven?
Het is niet verwonderlijk dat onze kerkcultuur ‘gelovigen’ in de Heer heeft doen voortkomen, in plaats van ‘kenners’ van de Heer. Een dood iemand kun je niet kennen, en omdat mensen zich alleen richten op het kruis, geloven in Jezus die stierf, maar zonder naar de opstanding te gaan, zijn ze niet in staat de opgestane en verrezen Heer te KENNEN!
Omdat ze gelovigen in Zijn dood zijn, in plaats van kenners van Zijn opstanding, snelt men in hun geloof naar onjuist onderwijs, jaagt men populair onderwijs en nieuwigheden na, het spectaculaire, terwijl men het bovennatuurlijke werk dat de Heer in hun hart probeert te doen, mist.
Mentaal zijn ze het eens dat Hij uit de dood is opgestaan, maar in het dagelijks leven identificeren zij zich met de dode Man op het kruis. Het Nieuwe Testament draait om de verrezen Heer en de kracht die levens verandert.
Terug naar de zeep
Ik begon met Barb uit te gaan, toen ik 16 was. Ik kan voorspellen hoe zij zal reageren in bepaalde situaties, wat ze zou zeggen. Al had ik er geen idee van dat zij graag zelf dat plasje zeep opveegt om haar handen mee te wassen.
Velen die al jaren met de Heer gewandeld hebben, ontdekken nu pas dat ze Zijn genade misschien al die jaren gefrustreerd hebben. Denkend dat hij formules en werkwijzen wil, maar leren nu pas dat Hij wil dat ze eenvoudig met Hem wandelen en praten in een gemoedelijke levensstijl van een kenner en discipel.
Hoe kun je een kenner worden in plaats van slechts een gelovige?
Christus in jou is de focus van het Nieuwe Testament. De verrezen Heer is de focus van het Nieuwe Testament. Hoe kun jij dit jouw focus maken?
Hem kennen is de bron van openbaring…en volgende week meer daarover.
Tot dan, zegen,
John Fenn / AHJ
www.cwowi@org.
Mail mij: [email protected]
RSS Feed