Dag allemaal,
Ik ben de oudste van 4 kinderen, en wij waren 11, 9, 7 en 5 toen onze vader ons gezin verliet.
Een soort van respect
Omdat ik de oudste ben, heb ik herinneringen aan mijn vader die mijn broers en zuster niet hebben. Zij herinneren zich weinig, meestal wazige herinneringen met een paar heldere momenten gebrand in hun geheugen.
Dat is hoe velen de Vader God zien – wazig met slechts een paar details. Hun respect voor Hem komt meer voort uit het feit dat Hij God is, dan dat het gebaseerd is op herinneringen hoe Hij met hen door het leven ging.
Ik weet nog dat ik stoeide met vader. Onze hond ‘Patch,’ mijn broers en mijn vader, wij waren allemaal aan het lachen, op de grond aan het rollen, tot we bezweet waren en de hond helemaal door het dolle heen was, zodat hij van de ene kant van het huis naar de andere kant rende. Zij herinneren zich dat nog vaag of helemaal niet.
Ik weet nog dat ik toekeek hoe vader de grasmaaier repareerde en dat ik, als een jonge jongen, hem hielp door een moersleutel vast te houden, hem tangen aan te geven en dergelijke. Ik was erbij toen vader de pinkvinger van zijn linkerhand opensneed en ik keek toe hoe hij naald en draad nam en met één hand het vlees aan elkaar naaide zonder enige pijnstiller in te nemen. Mijn broers en zuster herinneren zich daar helemaal niets meer van.
Hij leerde mij hoe een hand te geven, schoenen te poetsen, een stropdas te strikken, iemand in de ogen te kijken bij de begroeting, en meer. Mijn broers en zuster hebben dat soort herinneringen niet, dus mijn respect voor mijn vader is anders dan hun respect voor hem omdat zij niet met hem door het leven gegaan zijn zoals ik dat deed.
Binnengaan bij de hemelse Vader
Met iedere levensles groeide mijn liefde en respect voor hem. Dit is voor een deel het verschil tussen een kind dat met de geschenken van de vader speelt als een kind met Kerst, of God eren omdat Hij God is: Een volwassene herinnert de Vaders tijd met hem, terwijl een kind dat niet doet, hetzij door een keuze of door onvolwassenheid, of omdat ze nog niet lang genoeg geleefd hebben om een geschiedenis met hun Vader te hebben.
Omdat mijn vader en ik een geschiedenis samen hebben van het repareren van grasmaaiers, en andere dingen die we samen deden, toen hij wegging en ik mijn hemelse Vader leerde kennen op mijn 16e, ging de Vader verder met waar mijn aardse vader opgehouden was.
Op een dag was ik diezelfde grasmaaier aan het repareren, maar dit keer stond ik er alleen voor en ik had geen idee wat ik moest doen en voelde het gewicht van de wereld op mij, want ik moest 3 hectare maaien en mijn moeder was afhankelijk van mij. Ik begon de Vader te vragen wat het probleem was, en vroeg om wijsheid, en ik hoorde duidelijk “Kijk wat beter, een beetje dieper. Een bout is losgeraakt en als je goed kijkt zul je het vinden.”
Dus dat deed ik – ik werd vies, schaafde mijn knokkels, maar met een draai van mijn hoofd in de ingewanden van het beest, zag ik in de schaduw een bout waar de moer vanaf gevallen was – ik vond een vervanging en de grasmaaier deed het weer. Ik zei: ‘Dank U Vader’ en begon te maaien. Zelden vertelt Hij mij specifiek wat er aan de hand is, maar veeleer wijst Hij me de goede kant op en laat het mij daarna zelf uitzoeken. (Ik heb geleerd dat Hij dat ook in het leven doet)
Nu ben ik volwassen en vraag ik nog steeds Zijn hulp als ik iets moet maken of een beslissing moet nemen. We hebben samen een geschiedenis, en Hij heeft mijn respect en liefde en eer door zo trouw met mij te wandelen. De herinneringen vasthouden van Zijn activiteit in ons leven met voortdurende waardering in ons hart, zorgt ervoor dat Hij telkens weer meer op ons reageert.
De genade aan jou gegeven
Ik kan alleen de genade die aan mij gegeven is delen, maar jij hebt ook momenten waarvan je weet dat de Vader je wijsheid gegeven heeft, of voorzag toen er geen voorziening was, toen Hij met jou door de valleien gegaan is. Het is het in herinnering brengen van die gebeurtenissen die een fundament vormen waarop een basis van eer en respect voor Hem gebouwd wordt.
Overdenk jouw wonderen
Nadat Jezus net de 5000 mannen plus vrouwen en kinderen gevoed had, liep Hij vroeg in de ochtend op het water en kalmeerde de wind en de golven. Marcus observeert: “En zij waren innerlijk bovenmate ontsteld, want zij waren bij de broden niet tot inzicht gekomen, maar hun hart was verhard.” (Marcus 6:52)
Merk op – hun harten werden ongevoelig en mat voor de dingen van de Geest, wat je dus verhard kunt noemen – “zij waren bij de broden niet tot inzicht gekomen.” (zij hadden niet gelet op het wonder der broden – Staten Vertaling). Staan we stil bij de wonderen die Hij doet in ons leven?
Nog geen 2 hoofdstukken verder gebeurt hetzelfde. In Marcus 8:14-21 had Jezus net 4000 mensen gevoed, maar de Farizeeërs begeerden van Hem een teken uit de hemel. Toen ze op het meer waren, gebood Jezus Zijn discipelen uit te kijken voor de ‘zuurdesem’ van de Farizeeën en van Herodes. De discipelen, zich realiserend dat zij geen brood bij zich hadden, dachten dat Jezus boos zou zijn omdat ze dit kleine detail vergeten waren.
Maar Jezus vroeg: “Waarom spreekt gij erover, dat gij geen broden hebt? Verstaat gij nog niet en begrijpt gij niet? Hebt gij een verhard (ongevoelig) hart? Toen Ik de 5 broden brak voor de 5000, hoeveel manden vol brokken hebt gij opgeraapt?” En zij zeiden tot Hem: “Twaalf.” En bij de 7 voor de 4000, hoeveel korven vol brokken hebt gij opgeraapt?” En zij zeiden: “Zeven.” En Hij zeide tot hen: “Begrijpt gij nog niet?” in het Grieks staat er letterlijk: “Hoe kan het dat je het nog niet op een rijtje hebt?”
Merk op dat hun harten in beide gevallen verhard werden, en hoe zij ongevoelig voor de Geest werden – Zij zagen wonderen in hun leven, maar stonden nooit stil om daar over na te denken.
Ze namen nooit de tijd op het ‘op een rijtje te zetten.’
Opgroeien
Kinderen zien een wonder of een andere manifestatie van de dingen van God en denken ‘dit is iets nieuws om mee te spelen.’ Geestelijk volwassenen stoppen om over het wonder na te denken, om over de trouw van de Vader na te denken, om met ontzag stil te staan bij het feit dat de Schepper en de God van het universum in hen woont, en met hen door het leven gaat.
Een geestelijk volwassen iemand kijkt doelbewust naar hoe de Vader met hen door het leven gewandeld heeft, zelfs als een aantal van die herinneringen vaag lijken – ze weten dat Hij hen erdoor geholpen heeft. Een geestelijk kind dat de kans had te groeien, kiest ervoor een kind te blijven door niet stil te staan en de wonderen te overdenken.
Zo velen willen gevoelig zijn voor de dingen van de Geest, maar hebben nog nooit stil gestaan bij een sleutel element voor volwassenheid: stil staan en de wonderen overdenken die Hij gedaan heeft in hun leven. Als we gevoelig worden en we ons eigen ‘wonder van de broden’ in het verleden zien en overdenken, maakt ons dat gevoelig voor de wonderen van vandaag.
Een kind ontvangt een geschenk maar heeft geen flauw idee wat het gekost heeft, terwijl een volwassene beseft dat er een offer en kosten aan verbonden zijn en eert de Gever dienovereenkomstig.
Moge het lichaam van Christus opgroeien tot volwassenheid.
Volgende week een nieuw, maar hieraan gerelateerd onderwerp – het lichaam van Christus of de Bruid van Christus?
Is er een verschil?
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
email naar cwowi@aol.com
Ik ben de oudste van 4 kinderen, en wij waren 11, 9, 7 en 5 toen onze vader ons gezin verliet.
Een soort van respect
Omdat ik de oudste ben, heb ik herinneringen aan mijn vader die mijn broers en zuster niet hebben. Zij herinneren zich weinig, meestal wazige herinneringen met een paar heldere momenten gebrand in hun geheugen.
Dat is hoe velen de Vader God zien – wazig met slechts een paar details. Hun respect voor Hem komt meer voort uit het feit dat Hij God is, dan dat het gebaseerd is op herinneringen hoe Hij met hen door het leven ging.
Ik weet nog dat ik stoeide met vader. Onze hond ‘Patch,’ mijn broers en mijn vader, wij waren allemaal aan het lachen, op de grond aan het rollen, tot we bezweet waren en de hond helemaal door het dolle heen was, zodat hij van de ene kant van het huis naar de andere kant rende. Zij herinneren zich dat nog vaag of helemaal niet.
Ik weet nog dat ik toekeek hoe vader de grasmaaier repareerde en dat ik, als een jonge jongen, hem hielp door een moersleutel vast te houden, hem tangen aan te geven en dergelijke. Ik was erbij toen vader de pinkvinger van zijn linkerhand opensneed en ik keek toe hoe hij naald en draad nam en met één hand het vlees aan elkaar naaide zonder enige pijnstiller in te nemen. Mijn broers en zuster herinneren zich daar helemaal niets meer van.
Hij leerde mij hoe een hand te geven, schoenen te poetsen, een stropdas te strikken, iemand in de ogen te kijken bij de begroeting, en meer. Mijn broers en zuster hebben dat soort herinneringen niet, dus mijn respect voor mijn vader is anders dan hun respect voor hem omdat zij niet met hem door het leven gegaan zijn zoals ik dat deed.
Binnengaan bij de hemelse Vader
Met iedere levensles groeide mijn liefde en respect voor hem. Dit is voor een deel het verschil tussen een kind dat met de geschenken van de vader speelt als een kind met Kerst, of God eren omdat Hij God is: Een volwassene herinnert de Vaders tijd met hem, terwijl een kind dat niet doet, hetzij door een keuze of door onvolwassenheid, of omdat ze nog niet lang genoeg geleefd hebben om een geschiedenis met hun Vader te hebben.
Omdat mijn vader en ik een geschiedenis samen hebben van het repareren van grasmaaiers, en andere dingen die we samen deden, toen hij wegging en ik mijn hemelse Vader leerde kennen op mijn 16e, ging de Vader verder met waar mijn aardse vader opgehouden was.
Op een dag was ik diezelfde grasmaaier aan het repareren, maar dit keer stond ik er alleen voor en ik had geen idee wat ik moest doen en voelde het gewicht van de wereld op mij, want ik moest 3 hectare maaien en mijn moeder was afhankelijk van mij. Ik begon de Vader te vragen wat het probleem was, en vroeg om wijsheid, en ik hoorde duidelijk “Kijk wat beter, een beetje dieper. Een bout is losgeraakt en als je goed kijkt zul je het vinden.”
Dus dat deed ik – ik werd vies, schaafde mijn knokkels, maar met een draai van mijn hoofd in de ingewanden van het beest, zag ik in de schaduw een bout waar de moer vanaf gevallen was – ik vond een vervanging en de grasmaaier deed het weer. Ik zei: ‘Dank U Vader’ en begon te maaien. Zelden vertelt Hij mij specifiek wat er aan de hand is, maar veeleer wijst Hij me de goede kant op en laat het mij daarna zelf uitzoeken. (Ik heb geleerd dat Hij dat ook in het leven doet)
Nu ben ik volwassen en vraag ik nog steeds Zijn hulp als ik iets moet maken of een beslissing moet nemen. We hebben samen een geschiedenis, en Hij heeft mijn respect en liefde en eer door zo trouw met mij te wandelen. De herinneringen vasthouden van Zijn activiteit in ons leven met voortdurende waardering in ons hart, zorgt ervoor dat Hij telkens weer meer op ons reageert.
De genade aan jou gegeven
Ik kan alleen de genade die aan mij gegeven is delen, maar jij hebt ook momenten waarvan je weet dat de Vader je wijsheid gegeven heeft, of voorzag toen er geen voorziening was, toen Hij met jou door de valleien gegaan is. Het is het in herinnering brengen van die gebeurtenissen die een fundament vormen waarop een basis van eer en respect voor Hem gebouwd wordt.
Overdenk jouw wonderen
Nadat Jezus net de 5000 mannen plus vrouwen en kinderen gevoed had, liep Hij vroeg in de ochtend op het water en kalmeerde de wind en de golven. Marcus observeert: “En zij waren innerlijk bovenmate ontsteld, want zij waren bij de broden niet tot inzicht gekomen, maar hun hart was verhard.” (Marcus 6:52)
Merk op – hun harten werden ongevoelig en mat voor de dingen van de Geest, wat je dus verhard kunt noemen – “zij waren bij de broden niet tot inzicht gekomen.” (zij hadden niet gelet op het wonder der broden – Staten Vertaling). Staan we stil bij de wonderen die Hij doet in ons leven?
Nog geen 2 hoofdstukken verder gebeurt hetzelfde. In Marcus 8:14-21 had Jezus net 4000 mensen gevoed, maar de Farizeeërs begeerden van Hem een teken uit de hemel. Toen ze op het meer waren, gebood Jezus Zijn discipelen uit te kijken voor de ‘zuurdesem’ van de Farizeeën en van Herodes. De discipelen, zich realiserend dat zij geen brood bij zich hadden, dachten dat Jezus boos zou zijn omdat ze dit kleine detail vergeten waren.
Maar Jezus vroeg: “Waarom spreekt gij erover, dat gij geen broden hebt? Verstaat gij nog niet en begrijpt gij niet? Hebt gij een verhard (ongevoelig) hart? Toen Ik de 5 broden brak voor de 5000, hoeveel manden vol brokken hebt gij opgeraapt?” En zij zeiden tot Hem: “Twaalf.” En bij de 7 voor de 4000, hoeveel korven vol brokken hebt gij opgeraapt?” En zij zeiden: “Zeven.” En Hij zeide tot hen: “Begrijpt gij nog niet?” in het Grieks staat er letterlijk: “Hoe kan het dat je het nog niet op een rijtje hebt?”
Merk op dat hun harten in beide gevallen verhard werden, en hoe zij ongevoelig voor de Geest werden – Zij zagen wonderen in hun leven, maar stonden nooit stil om daar over na te denken.
Ze namen nooit de tijd op het ‘op een rijtje te zetten.’
Opgroeien
Kinderen zien een wonder of een andere manifestatie van de dingen van God en denken ‘dit is iets nieuws om mee te spelen.’ Geestelijk volwassenen stoppen om over het wonder na te denken, om over de trouw van de Vader na te denken, om met ontzag stil te staan bij het feit dat de Schepper en de God van het universum in hen woont, en met hen door het leven gaat.
Een geestelijk volwassen iemand kijkt doelbewust naar hoe de Vader met hen door het leven gewandeld heeft, zelfs als een aantal van die herinneringen vaag lijken – ze weten dat Hij hen erdoor geholpen heeft. Een geestelijk kind dat de kans had te groeien, kiest ervoor een kind te blijven door niet stil te staan en de wonderen te overdenken.
Zo velen willen gevoelig zijn voor de dingen van de Geest, maar hebben nog nooit stil gestaan bij een sleutel element voor volwassenheid: stil staan en de wonderen overdenken die Hij gedaan heeft in hun leven. Als we gevoelig worden en we ons eigen ‘wonder van de broden’ in het verleden zien en overdenken, maakt ons dat gevoelig voor de wonderen van vandaag.
Een kind ontvangt een geschenk maar heeft geen flauw idee wat het gekost heeft, terwijl een volwassene beseft dat er een offer en kosten aan verbonden zijn en eert de Gever dienovereenkomstig.
Moge het lichaam van Christus opgroeien tot volwassenheid.
Volgende week een nieuw, maar hieraan gerelateerd onderwerp – het lichaam van Christus of de Bruid van Christus?
Is er een verschil?
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
email naar cwowi@aol.com
RSS Feed