Suicide unforgivable? 2 of 2
Zelfmoord onvergeeflijk? 2 van 2
Hallo allemaal,
Vorige week deelde ik een paar persoonlijke ervaringen en stelde ik ook vragen over de definitie van zelfmoord. De reden daarvoor is dat er een kerkgenootschap is dat leert dat iemand automatisch naar de hel gaat als hij zelfmoord pleegt, en die doctrine heeft zich verspreid en sommige christenen buiten dat kerkgenootschap zijn dit gaan geloven.
Mijn ervaring is dat de meeste christenen vragen hierover hebben, dus dit is om ons te helpen nadenken over wat we geloven en waarom we het geloven, vandaar de vele voorbeelden en vragen die worden gesteld.
Wanneer iemand begint na te denken over zelfmoord, denkt hij niet op een gezonde manier. Hun emoties zijn niet in orde, en vaak is het moeilijk voor de mensen om hen heen om dit allemaal te zien. Een persoon kan jarenlang met zelfmoordgedachten worstelen zonder dat iemand daar weet van heeft.
Veroordelen we iemand die lichamelijk ziek is?
Emotionele en psychische ziekten kunnen jarenlang aan het zicht onttrokken worden, net zoals iemand zijn zere rug of knie, artritis of een andere aandoening kan verbergen terwijl hij doorgaat met werken en met zijn leven.
Als iemand die lichamelijk ziek is sterft, vragen wij ons dan af of hij in de hel is op grond van zijn ziekte? Natuurlijk niet. Als iemand emotioneel ziek is en zichzelf van het leven berooft, waarom vragen wij ons dan af of hij in de hemel is? Zich van het leven beroven getuigt van een emotionele ziekte, maar waarom zouden we denken dat die ziekte hen automatisch veroordeelt tot de hel?
Zelfmoord is moord op jezelf. Is het onvergeeflijk, of kan het vergeven worden?
We moeten onthouden dat Jezus stierf voor anderen, niet voor zichzelf. Omdat het voor anderen was, kon Hij niet voor Zichzelf sterven, wat betekent dat er precies 1 zonde is die niet door het kruis bedekt is: De verwerping van Hem.
Het verwerpen van verlossing is het lasteren van de Heilige Geest, die de enige tussenpersoon of middel tot verlossing is. Het afwijzen van Zijn werk, Zijn inspanningen om ons tot Christus te brengen, het afwijzen van Jezus en de inspanning van de Heilige Geest, wordt niet bedekt door het kruis.
Dat betekent dat zelfmoord onder het kruis valt. Als je iemand kent die zelfmoord heeft gepleegd, heb je dan overwogen om de Vader te vragen om die daad van moord te vergeven, terwijl je zelf nog bezig bent die persoon te vergeven voor zo'n egoïstische daad? Ik heb dat gedaan voor mensen die ik heb gekend die een einde aan hun leven hebben gemaakt.
Iemand besluit niet zomaar in een opwelling zelfmoord te plegen. Het is het hoogtepunt van een lange reeks gedachten die voor een lange tijd diep vanbinnen worden vastgehouden. Zoals de vrouw die vorige week genoemd werd, die zichzelf begon te haten toen ze 12 was, omdat ze gekwetst was door de woorden van haar moeder die ze als de absolute waarheid aannam. Gedachten en pogingen tot zelfmoord werden in de loop van de tijd opgebouwd en brachten haar aan de rand van de afgrond. Nu we hebben vastgesteld dat de enige zonde die iemand naar de hel stuurt de afwijzing van Jezus is, wat zijn dan praktische stappen om iemand te helpen?
Hoe gaat de plaatselijke kerk om met iemand die zelfmoordgedachten heeft?
Het maakt niet uit of je de samenkomst van de heiligen in huiskerk viert, zoals in ons netwerk, of in de aula, omgaan met iemand die suïcidale gedachten heeft is erg intensief. Het vereist 1 of meer van diens vrienden om hen te helpen waarom ze zo denken en wat de wortels zijn. Zoals het is met iemand die een chronische lichamelijke ziekte heeft en langdurige zorg behoeft, zo kan ook een emotionele ziekte een lange tijd nodig hebben om te genezen.
En we moeten onthouden dat als iemand het serieus meent, niemand hem of haar kan weerhouden zichzelf te doden. Voor degenen die van iemand houden, lopen de emoties uiteen van woede over de egoïstische daad, tot schuldgevoelens omdat ze de tekenen niet hebben gezien, of omdat ze wensten dat ze meer hadden gedaan om iemand ervan te weerhouden zichzelf van het leven te beroven. Maar meestal pleegt iemand zelfmoord als hij helemaal alleen is, zonder dat er iemand is om tussenbeide te komen.
Enkele waarschuwingssignalen zijn: praten over de dood of in gedachten in beslag genomen worden door de dood. Ze hebben de neiging zich terug te trekken uit sociale contacten, vrienden, activiteiten. Ook grote stemmingswisselingen, verandering van dagelijkse routine, zoals niet kunnen slapen, zich opgesloten voelen, over zelfmoord praten, denken dat er geen andere uitweg is. Zelfs langsgaan bij mensen die ze kennen om er zeker van te zijn dat ze op goede voet met hen staan, kan een teken zijn.
We hadden een buurvrouw die we niet goed kenden, maar we hoorden van andere buren dat haar man en volwassen zoon, die bij hen inwoonde, alcoholist waren en haar mishandelden. Haar werk was haar uitlaatklep, maar toen ze een blessure opliep op haar werk kon ze niet meer werken. Ze had voortdurend pijn, zat gevangen in dat huis. Haar volwassen zoon had van andere buren gestolen en ging in woede-uitbarstingen tekeer tegen iedereen die in de buurt kwam. Haar man en zoon werden dronken en hun ruzies konden door veel buren gehoord worden. De politie kwam er vaak aan te pas - haar werk was haar dagelijkse uitlaatklep geweest, en door die blessure had ze die niet meer.
Op een dag kwamen we elkaar toevallig tegen toen ik buiten in de tuin aan het werk was. Ze kwam naar me toe en begon een praatje, en zei toen: "Dus, gaat het goed met ons? Is het goed tussen ons?" Ik zei ja, natuurlijk, en vertelde dat ik voor hen bad - ze zei dank u, en dat ze elke dag bad, en toen ging ze weg. Ik vond het vreemd, maar ging verder met waar ik mee bezig was. Ongeveer een maand later was ik vroeg wakker voor mijn ochtendwandeling, en zag een ambulance voor hun huis stoppen. Ze was naar hun schuurtje in de achtertuin gegaan, had zichzelf door het hoofd geschoten, en was gestorven.
Moeten we van onszelf houden?
Zelfmoordgedachten zijn privé, dus als iemand ervan weet, is het vaak familie of diens beste vriend. Er zijn veel middelen in de meeste gemeenschappen om iemand te helpen, maar in mijn ervaring hebben de hoofdoorzaken te maken met het niet kennen van de absolute, onvoorwaardelijke liefde van de Vader. Hem te kennen en Hem werkelijk te ervaren, niet alleen hoofdkennis, niet alleen mentaal ermee instemmen dat de Vader en de Heer hen liefhebben - maar de Vader werkelijk kennen, is de sleutel.
In Efeziërs 3:15-20 bad Paulus voor hen, dat de Vader hen zou sterken in hun innerlijke mens door Zijn Geest, zodat zij de liefde van Christus zouden kennen, die de kennis te boven gaat - dat is wat hij zei - de liefde van Christus gaat het kennen met ons verstand te boven en moet ervaren worden. Die ervaring leidt tot liefde voor jezelf.
Terwijl sommigen zouden aanvoeren dat er nergens in de Bijbel staat dat we onszelf moeten liefhebben, zou ik willen tegenspreken met het feit dat het vanzelfsprekend is. Als we goed begrijpen dat God de Vader ons geschapen heeft, dan begrijpen we dat we heilig zijn, speciaal, uniek. Dat schept een gevoel van houden van jezelf voor de uniciteit die ieder mens is. Het leven wordt heilig. Om dat uit het theologische te halen en naar het natuurlijke te brengen voeg ik dit wetenschappelijke feit toe: Tijdens het gevecht om conceptie zijn er ongeveer 300.000.000 zaadcellen die racen om dat ene eitje te bevruchten, en van die 300.000.000 miljoen, heb jij gewonnen. Denk daar eens over na. Je bent letterlijk 1 op de 300.000.000 - je bent het waard om voor te vechten.
In de juiste context kan een mens van zichzelf houden, beseffend hoe uniek en speciaal hij is, wat een nederig makende ervaring is en dat zou zijn hart in nederigheid en dankbaarheid naar zijn Schepper moeten keren, wetend dat hij geliefd is en een speciale schepping is. Het is het besef van die liefde en uniciteit dat gedachten om zich van het leven te beroven doet verdwijnen, overweldigd door de grote liefde van de Vader.
Voor de persoon die overweegt een einde aan zijn leven te maken, kun je in je eigen woorden bidden wat Paulus in Efeziërs 3:15-20 bidt. Dat de Vader hen door Zijn Geest wil sterken met kracht in hun innerlijke mens, zodat zij de hoogte, diepte, breedte, lengte en het volle volume mogen kennen van de liefde van Christus, die hoofdkennis te boven gaat. Opdat zij werkelijk Zijn onvoorwaardelijke liefde mogen ervaren.
Maar om onze vraag te beantwoorden, nee, iemand die zelfmoord pleegt, gaat niet automatisch naar de hel. Ze waren emotioneel niet gezond, en het is hun relatie met de Heer, of gebrek daaraan, wat iemands eeuwige bestemming bepaalt.
Volgende week een nieuw onderwerp, tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
cwowi.org en email me op [email protected]
Zelfmoord onvergeeflijk? 2 van 2
Hallo allemaal,
Vorige week deelde ik een paar persoonlijke ervaringen en stelde ik ook vragen over de definitie van zelfmoord. De reden daarvoor is dat er een kerkgenootschap is dat leert dat iemand automatisch naar de hel gaat als hij zelfmoord pleegt, en die doctrine heeft zich verspreid en sommige christenen buiten dat kerkgenootschap zijn dit gaan geloven.
Mijn ervaring is dat de meeste christenen vragen hierover hebben, dus dit is om ons te helpen nadenken over wat we geloven en waarom we het geloven, vandaar de vele voorbeelden en vragen die worden gesteld.
Wanneer iemand begint na te denken over zelfmoord, denkt hij niet op een gezonde manier. Hun emoties zijn niet in orde, en vaak is het moeilijk voor de mensen om hen heen om dit allemaal te zien. Een persoon kan jarenlang met zelfmoordgedachten worstelen zonder dat iemand daar weet van heeft.
Veroordelen we iemand die lichamelijk ziek is?
Emotionele en psychische ziekten kunnen jarenlang aan het zicht onttrokken worden, net zoals iemand zijn zere rug of knie, artritis of een andere aandoening kan verbergen terwijl hij doorgaat met werken en met zijn leven.
Als iemand die lichamelijk ziek is sterft, vragen wij ons dan af of hij in de hel is op grond van zijn ziekte? Natuurlijk niet. Als iemand emotioneel ziek is en zichzelf van het leven berooft, waarom vragen wij ons dan af of hij in de hemel is? Zich van het leven beroven getuigt van een emotionele ziekte, maar waarom zouden we denken dat die ziekte hen automatisch veroordeelt tot de hel?
Zelfmoord is moord op jezelf. Is het onvergeeflijk, of kan het vergeven worden?
We moeten onthouden dat Jezus stierf voor anderen, niet voor zichzelf. Omdat het voor anderen was, kon Hij niet voor Zichzelf sterven, wat betekent dat er precies 1 zonde is die niet door het kruis bedekt is: De verwerping van Hem.
Het verwerpen van verlossing is het lasteren van de Heilige Geest, die de enige tussenpersoon of middel tot verlossing is. Het afwijzen van Zijn werk, Zijn inspanningen om ons tot Christus te brengen, het afwijzen van Jezus en de inspanning van de Heilige Geest, wordt niet bedekt door het kruis.
Dat betekent dat zelfmoord onder het kruis valt. Als je iemand kent die zelfmoord heeft gepleegd, heb je dan overwogen om de Vader te vragen om die daad van moord te vergeven, terwijl je zelf nog bezig bent die persoon te vergeven voor zo'n egoïstische daad? Ik heb dat gedaan voor mensen die ik heb gekend die een einde aan hun leven hebben gemaakt.
Iemand besluit niet zomaar in een opwelling zelfmoord te plegen. Het is het hoogtepunt van een lange reeks gedachten die voor een lange tijd diep vanbinnen worden vastgehouden. Zoals de vrouw die vorige week genoemd werd, die zichzelf begon te haten toen ze 12 was, omdat ze gekwetst was door de woorden van haar moeder die ze als de absolute waarheid aannam. Gedachten en pogingen tot zelfmoord werden in de loop van de tijd opgebouwd en brachten haar aan de rand van de afgrond. Nu we hebben vastgesteld dat de enige zonde die iemand naar de hel stuurt de afwijzing van Jezus is, wat zijn dan praktische stappen om iemand te helpen?
Hoe gaat de plaatselijke kerk om met iemand die zelfmoordgedachten heeft?
Het maakt niet uit of je de samenkomst van de heiligen in huiskerk viert, zoals in ons netwerk, of in de aula, omgaan met iemand die suïcidale gedachten heeft is erg intensief. Het vereist 1 of meer van diens vrienden om hen te helpen waarom ze zo denken en wat de wortels zijn. Zoals het is met iemand die een chronische lichamelijke ziekte heeft en langdurige zorg behoeft, zo kan ook een emotionele ziekte een lange tijd nodig hebben om te genezen.
En we moeten onthouden dat als iemand het serieus meent, niemand hem of haar kan weerhouden zichzelf te doden. Voor degenen die van iemand houden, lopen de emoties uiteen van woede over de egoïstische daad, tot schuldgevoelens omdat ze de tekenen niet hebben gezien, of omdat ze wensten dat ze meer hadden gedaan om iemand ervan te weerhouden zichzelf van het leven te beroven. Maar meestal pleegt iemand zelfmoord als hij helemaal alleen is, zonder dat er iemand is om tussenbeide te komen.
Enkele waarschuwingssignalen zijn: praten over de dood of in gedachten in beslag genomen worden door de dood. Ze hebben de neiging zich terug te trekken uit sociale contacten, vrienden, activiteiten. Ook grote stemmingswisselingen, verandering van dagelijkse routine, zoals niet kunnen slapen, zich opgesloten voelen, over zelfmoord praten, denken dat er geen andere uitweg is. Zelfs langsgaan bij mensen die ze kennen om er zeker van te zijn dat ze op goede voet met hen staan, kan een teken zijn.
We hadden een buurvrouw die we niet goed kenden, maar we hoorden van andere buren dat haar man en volwassen zoon, die bij hen inwoonde, alcoholist waren en haar mishandelden. Haar werk was haar uitlaatklep, maar toen ze een blessure opliep op haar werk kon ze niet meer werken. Ze had voortdurend pijn, zat gevangen in dat huis. Haar volwassen zoon had van andere buren gestolen en ging in woede-uitbarstingen tekeer tegen iedereen die in de buurt kwam. Haar man en zoon werden dronken en hun ruzies konden door veel buren gehoord worden. De politie kwam er vaak aan te pas - haar werk was haar dagelijkse uitlaatklep geweest, en door die blessure had ze die niet meer.
Op een dag kwamen we elkaar toevallig tegen toen ik buiten in de tuin aan het werk was. Ze kwam naar me toe en begon een praatje, en zei toen: "Dus, gaat het goed met ons? Is het goed tussen ons?" Ik zei ja, natuurlijk, en vertelde dat ik voor hen bad - ze zei dank u, en dat ze elke dag bad, en toen ging ze weg. Ik vond het vreemd, maar ging verder met waar ik mee bezig was. Ongeveer een maand later was ik vroeg wakker voor mijn ochtendwandeling, en zag een ambulance voor hun huis stoppen. Ze was naar hun schuurtje in de achtertuin gegaan, had zichzelf door het hoofd geschoten, en was gestorven.
Moeten we van onszelf houden?
Zelfmoordgedachten zijn privé, dus als iemand ervan weet, is het vaak familie of diens beste vriend. Er zijn veel middelen in de meeste gemeenschappen om iemand te helpen, maar in mijn ervaring hebben de hoofdoorzaken te maken met het niet kennen van de absolute, onvoorwaardelijke liefde van de Vader. Hem te kennen en Hem werkelijk te ervaren, niet alleen hoofdkennis, niet alleen mentaal ermee instemmen dat de Vader en de Heer hen liefhebben - maar de Vader werkelijk kennen, is de sleutel.
In Efeziërs 3:15-20 bad Paulus voor hen, dat de Vader hen zou sterken in hun innerlijke mens door Zijn Geest, zodat zij de liefde van Christus zouden kennen, die de kennis te boven gaat - dat is wat hij zei - de liefde van Christus gaat het kennen met ons verstand te boven en moet ervaren worden. Die ervaring leidt tot liefde voor jezelf.
Terwijl sommigen zouden aanvoeren dat er nergens in de Bijbel staat dat we onszelf moeten liefhebben, zou ik willen tegenspreken met het feit dat het vanzelfsprekend is. Als we goed begrijpen dat God de Vader ons geschapen heeft, dan begrijpen we dat we heilig zijn, speciaal, uniek. Dat schept een gevoel van houden van jezelf voor de uniciteit die ieder mens is. Het leven wordt heilig. Om dat uit het theologische te halen en naar het natuurlijke te brengen voeg ik dit wetenschappelijke feit toe: Tijdens het gevecht om conceptie zijn er ongeveer 300.000.000 zaadcellen die racen om dat ene eitje te bevruchten, en van die 300.000.000 miljoen, heb jij gewonnen. Denk daar eens over na. Je bent letterlijk 1 op de 300.000.000 - je bent het waard om voor te vechten.
In de juiste context kan een mens van zichzelf houden, beseffend hoe uniek en speciaal hij is, wat een nederig makende ervaring is en dat zou zijn hart in nederigheid en dankbaarheid naar zijn Schepper moeten keren, wetend dat hij geliefd is en een speciale schepping is. Het is het besef van die liefde en uniciteit dat gedachten om zich van het leven te beroven doet verdwijnen, overweldigd door de grote liefde van de Vader.
Voor de persoon die overweegt een einde aan zijn leven te maken, kun je in je eigen woorden bidden wat Paulus in Efeziërs 3:15-20 bidt. Dat de Vader hen door Zijn Geest wil sterken met kracht in hun innerlijke mens, zodat zij de hoogte, diepte, breedte, lengte en het volle volume mogen kennen van de liefde van Christus, die hoofdkennis te boven gaat. Opdat zij werkelijk Zijn onvoorwaardelijke liefde mogen ervaren.
Maar om onze vraag te beantwoorden, nee, iemand die zelfmoord pleegt, gaat niet automatisch naar de hel. Ze waren emotioneel niet gezond, en het is hun relatie met de Heer, of gebrek daaraan, wat iemands eeuwige bestemming bepaalt.
Volgende week een nieuw onderwerp, tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
cwowi.org en email me op [email protected]
RSS Feed