Dag allemaal,
Op een kerstavond, na een volle dag met alles wat Kerstfeest is, rolde ik Chris naar de badkamer om hem voor de nacht klaar te maken. Toen ik de deur van de badkamer uit wilde lopen, om hem wat privacy te geven, vroeg hij: “Pa, weet je waarom rendieren vliegen?”
Ik draaide me om en keek naar hem, door de gedeeltelijk gesloten deur en antwoordde: “Nee, waarom?” Waarop hij snel reageerde: “Omdat ze niet kunnen zwemmen”.
Ik bestudeerde zijn gezicht en verwachtte een glimlach en een twinkeling in zijn ogen te zien, maar hij was heel serieus en maakte geen grapje, maar beantwoordde die eeuwenoude vraag – Waarom vliegen (Santa’s) rendieren? Ik zei tegen hem: “Dat heb je goed bedacht, Chris! Ze moeten overal naar toe en soms over water, dus is het logisch, omdat ze niet kunnen zwemmen, dat ze moeten vliegen. Goed gedacht, zoon!”
Buiten de kaders van het religieuze denken
Terwijl de rest van ons denkt dat de rendieren van Santa vliegen om sneller te kunnen gaan, dacht Chris buiten de kaders naar de kern van de zaak en besloot dat het is omdat ze niet kunnen zwemmen.
(Voor allen die zich zorgen maken: Ja, al is hij mentaal 4 jaar oud (maar werd 36 op 23 december), Chris weet dat Santa niet bestaat en dat wij elkaar kado’s geven, omdat de Vader ons Zijn grootste geschenk gegeven heeft, en Hij houdt van Jezus en kent Hem goed. Maar hij kent ook de commercie rondom kerst, zoals een ieder van ons).
Vorige week ging het over hoe wij Christus in ons hebben, wat inhoudt dat we het maximum hebben dat we ooit zouden kunnen krijgen van de Vader – “Hij heeft Zijn eigen Zoon niet gespaard, maar voor ons allen overgegeven, zal Hij ons met Hem ook niet alle dingen schenken?” Romeinen 8:32
Buiten de 4 muren van de kerk denken: Christus in ons versus religie
Christus in ons hebben, wil zeggen dat we persoonlijk verantwoordelijk en aansprakelijk zijn aan Hem in ons , en omdat andere discipelen Christus ook in hen hebben, zijn wij verantwoording schuldig aan die broeders en zusters met wie wij omgang hebben. Zij zijn ook levende, ademende tempels van God.
Bovendien, het gevolg van Christus in ons hebben, veronderstelt dat men volwassen wil worden in Christus, en dat houdt ook in dat wij Christus in elkaar vertrouwen.
Christus in anderen vertrouwen houdt in, omdat we in relatie staan met andere gelovigen, dat wij gaan weten wat er in een ieder van ons plaatsvindt. Het komt vaak voor, als ik hoor wat er gaande is in iemands leven, dat ik denk “Dat zou ik anders gedaan hebben”, maar ik vertrouw Christus in hen en weet dat Hij met hen hier doorheen wandelt. Wat zij doen is als voor de Heer, niet voor mij, dus is het mijn verantwoordelijkheid lief te hebben en te bidden en mij niet te bemoeien met iets als men dat niet wil.
Als iemand het niet eens is met iets of als hij met iemand een probleem heeft, proberen we zo goed we kunnen vrede te houden, maar uiteindelijk, als men problemen blijft maken, doen we een stapje terug, met de realisatie dat zij een probleem hebben met Christus in hen, en niet meer met ons, en vertrouwen we dat Christus hen hierover aanspreekt. Al zijn we bezorgd om elkaar en bidden we voor elkaar, toch is er geen gevoel van zorgen of vrees om iemands lasten te moeten dragen, zover zelfs dat we er s nachts wakker van liggen, omdat Christus in hen is en Hij is zeker in staat hen vast te houden. We bidden en rusten in Hem.
Paulus leerde dit, in 1 Korintiërs 8 en 10:24-33, en Romeinen 14 waar hij zegt dat als iemand wat doet, hij dat doet om de Here; of het nu gaat over vlees eten in een restaurant, dat daarvoor aan afgoden geofferd was, of alleen groentes eten, of de ene dag boven de andere te verkiezen, wel of niet wijn te drinken. Hij zei wat een ieder doet, doe het als aan de Heer, want ‘God neemt hem aan’.
Dat houdt ik altijd in mijn achterhoofd als ik met iemand anders te maken heb, ongeacht hoe direct ik soms moet zijn; Christus is in hen. Ze zijn mijn broeder of zuster, maakt niet uit hoe onaangenaam ze soms kunnen zijn. Dat helpt mij in liefde te wandelen en hen op de juiste wijze te eren. Dat houdt mijn houding ten opzichte van hen goed, wetend dat ze nu en later aan Jezus rekenschap moeten geven, evenals ik dat moet.
Religie zegt
Maar religie echter vertrouwt Christus in iemand niet, omdat het ontwerp van het systeem zodanig is dat iemand de structuur leert kennen in plaats van de Persoon van Christus. Met als gevolg dat mensen een kerkervaring kennen (Wij hebben vandaag kerk gehad! Is vaak de opmerking) zonder Hem te kennen of te ervaren in die kerkervaring.
Verantwoordelijkheid is dan niet aan elkaar, zoals Jezus dat leerde, maar aan het deelnemen, het geven en het vrijwilliger zijn. De auditorium moet de controle van buitenaf hebben, met externe middelen, variërend van de pastor die de gemeente manipuleert door middel van schuld en veroordeling vanaf het podium, tot het scheppen van een kerkcultuur van vrees om iets verkeerds te doen, opdat de duivel je niets zal aandoen. Het is allemaal een vorm van externe manipulatie, jaren terug gemaakt door de systemen, om de ‘schapen’ onder controle te houden. En veel pastors gaan daar graag in mee, omdat ze niets anders kennen.
Welke vorm van ‘kerk’ bouwt jou op?
De auditorium kerk bevestigt iemand van buitenaf, terwijl relatie gebaseerd geloof iemand van binnenuit bevestigt. Daarom is het gebaseerd op relaties; Christus in iedereen spreekt het vlees niet aan, het beroert iemand niet emotioneel en bijeenkomsten in huis zijn voor het vlees eerder saai. Maar niet voor hen die serieus zijn over hun groei in Christus, hun kennis in Christus en het leren kennen van elkaar, vaak rondom een maaltijd.
Gezonde familie gebaseerde gemeentes die samenkomen in een huis vergt een investering van allen: een inzet van tijd en het risico elkaar te kennen en door anderen gekend te worden. Niet iedereen wil die investering maken, soms vindt men het prima achterover te kunnen zitten in de auditorium en bezig gehouden te worden, waar niets van hen verwacht wordt.
Maar dat er niets van je verwacht wordt, is geen Bijbels Christendom; het geeft iemand een vol gevoel, maar het verzadigt niet, wetend dat er meer is maar niet wetend wat het is of waar het te vinden is. Zou het kunnen zijn dat die saaie huisbijeenkomsten de sleutel tot iemands groei kunnen zijn? En zou daar echte vriendschap in het geloof gevonden kunnen worden waar men zo wanhopig naar gezocht heeft, maar niet gevonden heeft in de auditorium?
Voor hen die gericht zijn om vermaakt te worden in de auditorium, kan huiskerk saai overkomen, maar voor hen die de investering doen om terug te komen en elkaar echt te leren kennen, is het rijk en versterkend, aangezien een netwerk van beste vrienden in het geloof ontwikkelt wordt, een ‘veiligheidsnet’ omdat je weet dat je hen kan vertrouwen, vrienden die er voor je te zijn en voor je bidden als je iets nodig zou hebben.
Ga eens na, als Christus in iedere gelovige is, en die gelovige is ook een discipel – een leerling- van Christus, dan moeten we een zekere mate van geloof in Christus in hen hebben, als zij hun eigen redding uitwandelen.
In de Nieuw Testamentische realiteit dat Christus in iedereen is, is er de verantwoordingsplicht aan elkaar, want Christus is ook in diegene met wie we gemeenschap hebben. Het is makkelijk (en moeilijk), zoals Jezus zei – als jouw broeder iets tegen je heeft, ga naar hem toe en verzoen je met elkaar. En, we vergeven degene die ons iets aangedaan hebben, want als we staan te bidden, vergeven we.
We zijn geen verantwoording schuldig aan een systeem, maar aan een Persoon, Christus Jezus, die in ons leeft, en aan elkaar. Dus houden we met ons hele hart van God en van onze naaste, als onszelf.
Christus in ons
“Zo kennen wij dan van nu aan niemand naar het vlees (naar aardse standaards)…want wie in Christus is, is een nieuwe schepping…” 2 Korintiërs 5:16-17
“Hierbij is geen sprake van Jood of Griek, van slaaf of vrije, van mannelijk en vrouwelijk: gij allen zijt immers één in Christus Jezus”.
“Want besneden zijn of niet besneden zijn betekent niets, maar of men een nieuwe schepping is. En allen die zich naar die regel zullen richten, vrede en barmhartigheid kome over hen…” Galaten 3:28, 6:15-16
“Christus in u, de hoop der heerlijkheid…” Kolossenzen 1:27-28
Als je het Nieuwe Testament leest, zie je dat alles, ongeacht de schrijver, gebaseerd is op het geweldige feit dat Christus in ons woont en dat feit bepaalde hun denken. Kunnen wij beginnen te denken zoals zij dachten?
Wat je in de komende maanden zult gaan zien, is dat het lichaam van Christus meer en meer uit de extern gerichte auditorium gaat komen, en naar de woonkamers. Maar om dat te doen moet het lichaam gericht zijn op Christus in ons, de hoop der heerlijkheid.
Volgende week meer, tot dan,
zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
email naar [email protected]
Op een kerstavond, na een volle dag met alles wat Kerstfeest is, rolde ik Chris naar de badkamer om hem voor de nacht klaar te maken. Toen ik de deur van de badkamer uit wilde lopen, om hem wat privacy te geven, vroeg hij: “Pa, weet je waarom rendieren vliegen?”
Ik draaide me om en keek naar hem, door de gedeeltelijk gesloten deur en antwoordde: “Nee, waarom?” Waarop hij snel reageerde: “Omdat ze niet kunnen zwemmen”.
Ik bestudeerde zijn gezicht en verwachtte een glimlach en een twinkeling in zijn ogen te zien, maar hij was heel serieus en maakte geen grapje, maar beantwoordde die eeuwenoude vraag – Waarom vliegen (Santa’s) rendieren? Ik zei tegen hem: “Dat heb je goed bedacht, Chris! Ze moeten overal naar toe en soms over water, dus is het logisch, omdat ze niet kunnen zwemmen, dat ze moeten vliegen. Goed gedacht, zoon!”
Buiten de kaders van het religieuze denken
Terwijl de rest van ons denkt dat de rendieren van Santa vliegen om sneller te kunnen gaan, dacht Chris buiten de kaders naar de kern van de zaak en besloot dat het is omdat ze niet kunnen zwemmen.
(Voor allen die zich zorgen maken: Ja, al is hij mentaal 4 jaar oud (maar werd 36 op 23 december), Chris weet dat Santa niet bestaat en dat wij elkaar kado’s geven, omdat de Vader ons Zijn grootste geschenk gegeven heeft, en Hij houdt van Jezus en kent Hem goed. Maar hij kent ook de commercie rondom kerst, zoals een ieder van ons).
Vorige week ging het over hoe wij Christus in ons hebben, wat inhoudt dat we het maximum hebben dat we ooit zouden kunnen krijgen van de Vader – “Hij heeft Zijn eigen Zoon niet gespaard, maar voor ons allen overgegeven, zal Hij ons met Hem ook niet alle dingen schenken?” Romeinen 8:32
Buiten de 4 muren van de kerk denken: Christus in ons versus religie
Christus in ons hebben, wil zeggen dat we persoonlijk verantwoordelijk en aansprakelijk zijn aan Hem in ons , en omdat andere discipelen Christus ook in hen hebben, zijn wij verantwoording schuldig aan die broeders en zusters met wie wij omgang hebben. Zij zijn ook levende, ademende tempels van God.
Bovendien, het gevolg van Christus in ons hebben, veronderstelt dat men volwassen wil worden in Christus, en dat houdt ook in dat wij Christus in elkaar vertrouwen.
Christus in anderen vertrouwen houdt in, omdat we in relatie staan met andere gelovigen, dat wij gaan weten wat er in een ieder van ons plaatsvindt. Het komt vaak voor, als ik hoor wat er gaande is in iemands leven, dat ik denk “Dat zou ik anders gedaan hebben”, maar ik vertrouw Christus in hen en weet dat Hij met hen hier doorheen wandelt. Wat zij doen is als voor de Heer, niet voor mij, dus is het mijn verantwoordelijkheid lief te hebben en te bidden en mij niet te bemoeien met iets als men dat niet wil.
Als iemand het niet eens is met iets of als hij met iemand een probleem heeft, proberen we zo goed we kunnen vrede te houden, maar uiteindelijk, als men problemen blijft maken, doen we een stapje terug, met de realisatie dat zij een probleem hebben met Christus in hen, en niet meer met ons, en vertrouwen we dat Christus hen hierover aanspreekt. Al zijn we bezorgd om elkaar en bidden we voor elkaar, toch is er geen gevoel van zorgen of vrees om iemands lasten te moeten dragen, zover zelfs dat we er s nachts wakker van liggen, omdat Christus in hen is en Hij is zeker in staat hen vast te houden. We bidden en rusten in Hem.
Paulus leerde dit, in 1 Korintiërs 8 en 10:24-33, en Romeinen 14 waar hij zegt dat als iemand wat doet, hij dat doet om de Here; of het nu gaat over vlees eten in een restaurant, dat daarvoor aan afgoden geofferd was, of alleen groentes eten, of de ene dag boven de andere te verkiezen, wel of niet wijn te drinken. Hij zei wat een ieder doet, doe het als aan de Heer, want ‘God neemt hem aan’.
Dat houdt ik altijd in mijn achterhoofd als ik met iemand anders te maken heb, ongeacht hoe direct ik soms moet zijn; Christus is in hen. Ze zijn mijn broeder of zuster, maakt niet uit hoe onaangenaam ze soms kunnen zijn. Dat helpt mij in liefde te wandelen en hen op de juiste wijze te eren. Dat houdt mijn houding ten opzichte van hen goed, wetend dat ze nu en later aan Jezus rekenschap moeten geven, evenals ik dat moet.
Religie zegt
Maar religie echter vertrouwt Christus in iemand niet, omdat het ontwerp van het systeem zodanig is dat iemand de structuur leert kennen in plaats van de Persoon van Christus. Met als gevolg dat mensen een kerkervaring kennen (Wij hebben vandaag kerk gehad! Is vaak de opmerking) zonder Hem te kennen of te ervaren in die kerkervaring.
Verantwoordelijkheid is dan niet aan elkaar, zoals Jezus dat leerde, maar aan het deelnemen, het geven en het vrijwilliger zijn. De auditorium moet de controle van buitenaf hebben, met externe middelen, variërend van de pastor die de gemeente manipuleert door middel van schuld en veroordeling vanaf het podium, tot het scheppen van een kerkcultuur van vrees om iets verkeerds te doen, opdat de duivel je niets zal aandoen. Het is allemaal een vorm van externe manipulatie, jaren terug gemaakt door de systemen, om de ‘schapen’ onder controle te houden. En veel pastors gaan daar graag in mee, omdat ze niets anders kennen.
Welke vorm van ‘kerk’ bouwt jou op?
De auditorium kerk bevestigt iemand van buitenaf, terwijl relatie gebaseerd geloof iemand van binnenuit bevestigt. Daarom is het gebaseerd op relaties; Christus in iedereen spreekt het vlees niet aan, het beroert iemand niet emotioneel en bijeenkomsten in huis zijn voor het vlees eerder saai. Maar niet voor hen die serieus zijn over hun groei in Christus, hun kennis in Christus en het leren kennen van elkaar, vaak rondom een maaltijd.
Gezonde familie gebaseerde gemeentes die samenkomen in een huis vergt een investering van allen: een inzet van tijd en het risico elkaar te kennen en door anderen gekend te worden. Niet iedereen wil die investering maken, soms vindt men het prima achterover te kunnen zitten in de auditorium en bezig gehouden te worden, waar niets van hen verwacht wordt.
Maar dat er niets van je verwacht wordt, is geen Bijbels Christendom; het geeft iemand een vol gevoel, maar het verzadigt niet, wetend dat er meer is maar niet wetend wat het is of waar het te vinden is. Zou het kunnen zijn dat die saaie huisbijeenkomsten de sleutel tot iemands groei kunnen zijn? En zou daar echte vriendschap in het geloof gevonden kunnen worden waar men zo wanhopig naar gezocht heeft, maar niet gevonden heeft in de auditorium?
Voor hen die gericht zijn om vermaakt te worden in de auditorium, kan huiskerk saai overkomen, maar voor hen die de investering doen om terug te komen en elkaar echt te leren kennen, is het rijk en versterkend, aangezien een netwerk van beste vrienden in het geloof ontwikkelt wordt, een ‘veiligheidsnet’ omdat je weet dat je hen kan vertrouwen, vrienden die er voor je te zijn en voor je bidden als je iets nodig zou hebben.
Ga eens na, als Christus in iedere gelovige is, en die gelovige is ook een discipel – een leerling- van Christus, dan moeten we een zekere mate van geloof in Christus in hen hebben, als zij hun eigen redding uitwandelen.
In de Nieuw Testamentische realiteit dat Christus in iedereen is, is er de verantwoordingsplicht aan elkaar, want Christus is ook in diegene met wie we gemeenschap hebben. Het is makkelijk (en moeilijk), zoals Jezus zei – als jouw broeder iets tegen je heeft, ga naar hem toe en verzoen je met elkaar. En, we vergeven degene die ons iets aangedaan hebben, want als we staan te bidden, vergeven we.
We zijn geen verantwoording schuldig aan een systeem, maar aan een Persoon, Christus Jezus, die in ons leeft, en aan elkaar. Dus houden we met ons hele hart van God en van onze naaste, als onszelf.
Christus in ons
“Zo kennen wij dan van nu aan niemand naar het vlees (naar aardse standaards)…want wie in Christus is, is een nieuwe schepping…” 2 Korintiërs 5:16-17
“Hierbij is geen sprake van Jood of Griek, van slaaf of vrije, van mannelijk en vrouwelijk: gij allen zijt immers één in Christus Jezus”.
“Want besneden zijn of niet besneden zijn betekent niets, maar of men een nieuwe schepping is. En allen die zich naar die regel zullen richten, vrede en barmhartigheid kome over hen…” Galaten 3:28, 6:15-16
“Christus in u, de hoop der heerlijkheid…” Kolossenzen 1:27-28
Als je het Nieuwe Testament leest, zie je dat alles, ongeacht de schrijver, gebaseerd is op het geweldige feit dat Christus in ons woont en dat feit bepaalde hun denken. Kunnen wij beginnen te denken zoals zij dachten?
Wat je in de komende maanden zult gaan zien, is dat het lichaam van Christus meer en meer uit de extern gerichte auditorium gaat komen, en naar de woonkamers. Maar om dat te doen moet het lichaam gericht zijn op Christus in ons, de hoop der heerlijkheid.
Volgende week meer, tot dan,
zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
email naar [email protected]
RSS Feed