Er zijn twee gebeurtenissen in mijn leven die iets bevestigden waar ik heel lang niet over na had willen denken, maar die nu naar boven kwamen en ik onder ogen moet zien: Ik wordt oud.
De eerst kwam onverwachts, toen Barb en ik op de snelweg reden en de zon links van mij scheen, waardoor mijn profiel zich aftekende voor Barb. Ze begon ineens te lachen. Eigenlijk begon het als een gegiechel, wat escaleerde naar een lach en toen realiseerde ik mij dat ze OM mij moest lachen.
“Liefje, ik wil niet wreed klinken, maar op het puntje van je neus steekt een haar rechtop” giechelde ze. Ik vond dat geen probleem, tenslotte ben ik een zoogdier. Maar dat beeld werd snel kapotgemaakt door haar reactie, al zei ze dat zo voorzichtig mogelijk: “Nee lieverd, je ziet eruit als een neushoorn.” Geschokt bracht ik mijn rechter wijsvinger naar de bovenkant van mijn neus en ja hoor, daar stond een haar rechtop, alsof het een stukje onkruid was dat ontsnapt was aan het hakmes.
Voor mij kwam het over alsof ik een stuk hout op mijn neus had zitten. Ik weet niet meer waar we naar op weg waren, maar het was één of andere bijeenkomst en ik voelde mij weer als een tiener die een afspraakje heeft en ineens een gigantische puist ziet verschijnen, dat iedereen zal opvallen.
De tweede gebeurtenis was toen ik bij de kapper was – Chris en ik laten ons haar knippen bij een vrouw genaamd Viva, hier in de stad. Zij is altijd aardig voor Chris, en hij geniet van haar auto magazines die in de wachtruimte liggen, en hij mag er van haar altijd één mee naar huis nemen. Toen ze bijna klaar was met mijn haar, vroeg Viva:“Wil je dat ik je wenkbrauwen bijknip?”
Dat deed het. Ik ben nu officieel oud. Neushoornharen, wenkbrauwen die in toom gehouden moeten worden, het idee dat ik van mijzelf had nog jong te zijn, viel als een kaartenhuis ineen. Wat volgt er nu, oorharen? Echt niet, te laat, die pak ik al jaren aan. Ik ben oud!
OK John, wat wil je hiermee zeggen?
Op dit moment ben ik 57. Sinds mijn 16e ken ik de Heer en Vader. Toen ik 16 was leek het alsof de weg naar heiligheid een 8-baans supersnelweg was met rubberen vangrails – en soms ging ik van de enekant naar de andere kant op die snelweg van genade. Vandaag, meer dan 40 jaar later, lijkt het alsof die snelweg van heiligheid een wandelpad is op een hoge bergrug met 300 meter diepe dalen aan beide kanten.
De belangrijkste karakterfouten werden jaren terug al aangepakt, maar het fijne werk houdt nooit op. Zoals haar dat ergens opschiet waar het niet zou moeten, zo laat de Vader altijd zien welke dingen er nog in mijn hart groeien, die ik moet aanpakken, afscheren, of bij de wortels moet uitrukken. Het zijn kleine dingen, zoals neushoornhaar, die Hij en ik meestal opmerken (en Barb soms dus ook, lol), maar hoe klein ook, zodra erop gewezen is, krijgen ze mijn volle aandacht en lijken ze ZO groot.
Over die 8-baans supersnelweg met rubberen vangrails
Vorige week vertelde ik dat, volgens Jezus en in de context, het ‘kruis opnemen’ wil zeggen dat je de gedachten van de mens moet doden en in plaats daarvan Gods gedachten over iemand of een situatie moet gaan denken. Je kruis opnemen is niet een moeilijk iets of druk van omstandigheden; het is het doden van oude gedachten en het je eigen maken van Gods gedachten.
Wat zijn de eerste aardse-gedachten van iemand, nadat hij wedergeboren is en zich waagt op die 8-baans supersnelweg van genade, die gedood moeten worden om plaats te maken voor Gods gedachten? De aardse-gedachten zijn ‘Niemand houdt onvoorwaardelijk van mij zoals ik ben’ en moeten vervangen worden door de openbaring van de Vader dat jij onvoorwaardelijk geliefd bent en dat Hij een doel, door genade, voor jouw leven heeft.
ALS een christen met andere openbaringen verder gaat VOOR er een openbaring direct van Hem is dat ze onvoorwaardelijk geliefd zijn, wordt er een gebrekkig fundament gelegd. Vaak wordt er verder gebouwd op basis van prestatie en probeert men God, de boeman in de lucht, te behagen in plaats van in vrede met de Vader te wandelen, gebaseerd op genade.
Maar veel christenen zijn als een man die zich focust op zijn eigen geestelijke ‘neushoornhaar’
…terwijl ze de grotere behoefte om zich die ochtend te scheren, vergeten. Ze focussen zich op de ene leerstelling na de ander, met als gevolg dat hun theologie even verward is als mijn wenkbrauwen die alle kanten op gaan. Ze zijn bezig met kleine dingen en alles wat ze zien is het kleinere en ze zijn blind voor de grote zaken.
Toen ik wedergeboren was en met de Geest vervuld, tijdens de charismatische vernieuwing van de jaren 70, waren er zoveel leringen en vreemde manifestaties van de Geest (zogenaamd) als je maar zou willen. Met als gevolg dat velen een ‘specialist’ werden in dingen als persoonlijke profetie, bevrijding, anderen hoeden, innerlijke genezing enz.
In ieder geval, van de mensen die ik persoonlijk kende, was het zo dat zij niet de tijd genomen hadden hun gedachten van zelfhaat of onzekerheid te vervangen door gedachten die de Vader over hen denkt.
Zij hadden nooit die openbaring gekregen voordat ze verder gingen naar de ‘diepe’ dingen. Met als gevolg dat wij nu miljoenen christenen hebben die hun Vader niet kennen, maar die je wel alles kunnen vertellen over hun gespecialiseerd gebied – innerlijke genezing, Messiaans, eindtijd – wat je ook noemt, zij kennen DAT, maar ze kennen niet de Vader, althans niet goed.
Zij moeten tot rust komen, en met hun hele hart de Vader gaan kennen door zich op Hem te richten en met Hem te praten, waardoor Zijn openbaring van Zijn grote liefde zo echt voor hen wordt, dat dit de gedachten die ze over zichzelf hebben, vervangt.
Wat mij aangaat, nadat mijn vader ons verliet toen ik 11 was, en hij zei: “Ik ga scheiden van jullie moeder en van jullie kinderen. Vanaf nu zijn er geen verjaardagen meer, geen feestdagen, wedstrijden, niets” liet ik iedere gezonde liefde voor mezelf verwelken, zoals een pas geplante boom in de hitte van de zomer.
Tegen de tijd dat ik 16 was en mijn vriendin Janny zei dat zij de God achter de zondagochtend liturgie kende, hield ik niet meer van mezelf. Ik dacht niet dat ik ergens goed voor zou kunnen zijn, ik gaf niets meer om school of het leven. Ik begon iets maar liet het dan weer los, omdat ik niets meer om hen of om mezelf gaf.
Het grootste gebod is om God lief te hebben met je hele hart en je naaste als jezelf. Het is onmogelijk je naaste lief te hebben als jezelf, als je niet van jezelf houdt.
Dat betekent, dat van jezelf houden omdat je onvoorwaardelijk geliefd bent, essentieel is om te groeien in Christus.
Dit zijn vaak de eerste gedachten die iemand op zijn eigen persoonlijk kruis ter dood moet brengen:
Ik haat mijzelf, ik ben het niet waard, ik heb geen doel, niemand houdt onvoorwaardelijk van mij, God houdt wel van mij, maar hij vindt mij niet leuk.
Het kostte mij ongeveer een jaar van voorturende tijd met de Vader, studie in het Woord op zoek naar voorbeelden in het Nieuwe testament dat de Vader de Bron van Liefde is met een Plan, voordat Zijn gedachten over mij, mijn gedachten werden. Elke keer dat mijn gedachten negatief gingen worden over mijzelf, antwoordde ik direct terug met wat ik wist dat de Vader over mij gezegd en gedacht had.
De strijd om die gedachten te kruisigen, vereisten (voor mij in ieder geval) de hele breedte van die 8-baans supersnelweg. Die gedachten verdwenen niet als sneeuw voor de zon, maar ik bleef teruggaan naar Schriftgedeeltes om mijzelf te dwingen Gods gedachten te denken, en ik betrapte mijzelf telkens erop dat ik weer begon te denken over hoe ik mijzelf haatte. Hier is een gedeelte dat mij hielp mijn aards denken op dat kruis te doden:
Efeziërs 3:14-20:
“Om die reden buig ik mijn knieën voor de Vader …opdat Hij u geve, naar de rijkdom Zijner heerlijkheid, met kracht gesterkt te worden door zijn Geest in de inwendige mens…geworteld en gegrond in de (onvoorwaardelijke, agape) liefde zult gij dan in staat zijn te vatten…hoe groot de breedte en lengte en hoogte en diepte is en te kennen de liefde van Christus die de kennis te boven gaat, opdat gij vervuld wordt tot alle volheid Gods.”
Je moet ‘geworteld en gegrond in onvoorwaardelijke liefde’ zijn VOORDAT je datgene kunt weten wat de kennis te boven gaat, de liefde van Christus. WANNEER je die liefde kent, kun je gevuld worden tot alle volheid Gods! Is dat niet wat we willen, alles te hebben wat we van Hem kunnen hebben?
En daar ga ik volgende week mee verder, tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
De eerst kwam onverwachts, toen Barb en ik op de snelweg reden en de zon links van mij scheen, waardoor mijn profiel zich aftekende voor Barb. Ze begon ineens te lachen. Eigenlijk begon het als een gegiechel, wat escaleerde naar een lach en toen realiseerde ik mij dat ze OM mij moest lachen.
“Liefje, ik wil niet wreed klinken, maar op het puntje van je neus steekt een haar rechtop” giechelde ze. Ik vond dat geen probleem, tenslotte ben ik een zoogdier. Maar dat beeld werd snel kapotgemaakt door haar reactie, al zei ze dat zo voorzichtig mogelijk: “Nee lieverd, je ziet eruit als een neushoorn.” Geschokt bracht ik mijn rechter wijsvinger naar de bovenkant van mijn neus en ja hoor, daar stond een haar rechtop, alsof het een stukje onkruid was dat ontsnapt was aan het hakmes.
Voor mij kwam het over alsof ik een stuk hout op mijn neus had zitten. Ik weet niet meer waar we naar op weg waren, maar het was één of andere bijeenkomst en ik voelde mij weer als een tiener die een afspraakje heeft en ineens een gigantische puist ziet verschijnen, dat iedereen zal opvallen.
De tweede gebeurtenis was toen ik bij de kapper was – Chris en ik laten ons haar knippen bij een vrouw genaamd Viva, hier in de stad. Zij is altijd aardig voor Chris, en hij geniet van haar auto magazines die in de wachtruimte liggen, en hij mag er van haar altijd één mee naar huis nemen. Toen ze bijna klaar was met mijn haar, vroeg Viva:“Wil je dat ik je wenkbrauwen bijknip?”
Dat deed het. Ik ben nu officieel oud. Neushoornharen, wenkbrauwen die in toom gehouden moeten worden, het idee dat ik van mijzelf had nog jong te zijn, viel als een kaartenhuis ineen. Wat volgt er nu, oorharen? Echt niet, te laat, die pak ik al jaren aan. Ik ben oud!
OK John, wat wil je hiermee zeggen?
Op dit moment ben ik 57. Sinds mijn 16e ken ik de Heer en Vader. Toen ik 16 was leek het alsof de weg naar heiligheid een 8-baans supersnelweg was met rubberen vangrails – en soms ging ik van de enekant naar de andere kant op die snelweg van genade. Vandaag, meer dan 40 jaar later, lijkt het alsof die snelweg van heiligheid een wandelpad is op een hoge bergrug met 300 meter diepe dalen aan beide kanten.
De belangrijkste karakterfouten werden jaren terug al aangepakt, maar het fijne werk houdt nooit op. Zoals haar dat ergens opschiet waar het niet zou moeten, zo laat de Vader altijd zien welke dingen er nog in mijn hart groeien, die ik moet aanpakken, afscheren, of bij de wortels moet uitrukken. Het zijn kleine dingen, zoals neushoornhaar, die Hij en ik meestal opmerken (en Barb soms dus ook, lol), maar hoe klein ook, zodra erop gewezen is, krijgen ze mijn volle aandacht en lijken ze ZO groot.
Over die 8-baans supersnelweg met rubberen vangrails
Vorige week vertelde ik dat, volgens Jezus en in de context, het ‘kruis opnemen’ wil zeggen dat je de gedachten van de mens moet doden en in plaats daarvan Gods gedachten over iemand of een situatie moet gaan denken. Je kruis opnemen is niet een moeilijk iets of druk van omstandigheden; het is het doden van oude gedachten en het je eigen maken van Gods gedachten.
Wat zijn de eerste aardse-gedachten van iemand, nadat hij wedergeboren is en zich waagt op die 8-baans supersnelweg van genade, die gedood moeten worden om plaats te maken voor Gods gedachten? De aardse-gedachten zijn ‘Niemand houdt onvoorwaardelijk van mij zoals ik ben’ en moeten vervangen worden door de openbaring van de Vader dat jij onvoorwaardelijk geliefd bent en dat Hij een doel, door genade, voor jouw leven heeft.
ALS een christen met andere openbaringen verder gaat VOOR er een openbaring direct van Hem is dat ze onvoorwaardelijk geliefd zijn, wordt er een gebrekkig fundament gelegd. Vaak wordt er verder gebouwd op basis van prestatie en probeert men God, de boeman in de lucht, te behagen in plaats van in vrede met de Vader te wandelen, gebaseerd op genade.
Maar veel christenen zijn als een man die zich focust op zijn eigen geestelijke ‘neushoornhaar’
…terwijl ze de grotere behoefte om zich die ochtend te scheren, vergeten. Ze focussen zich op de ene leerstelling na de ander, met als gevolg dat hun theologie even verward is als mijn wenkbrauwen die alle kanten op gaan. Ze zijn bezig met kleine dingen en alles wat ze zien is het kleinere en ze zijn blind voor de grote zaken.
Toen ik wedergeboren was en met de Geest vervuld, tijdens de charismatische vernieuwing van de jaren 70, waren er zoveel leringen en vreemde manifestaties van de Geest (zogenaamd) als je maar zou willen. Met als gevolg dat velen een ‘specialist’ werden in dingen als persoonlijke profetie, bevrijding, anderen hoeden, innerlijke genezing enz.
In ieder geval, van de mensen die ik persoonlijk kende, was het zo dat zij niet de tijd genomen hadden hun gedachten van zelfhaat of onzekerheid te vervangen door gedachten die de Vader over hen denkt.
Zij hadden nooit die openbaring gekregen voordat ze verder gingen naar de ‘diepe’ dingen. Met als gevolg dat wij nu miljoenen christenen hebben die hun Vader niet kennen, maar die je wel alles kunnen vertellen over hun gespecialiseerd gebied – innerlijke genezing, Messiaans, eindtijd – wat je ook noemt, zij kennen DAT, maar ze kennen niet de Vader, althans niet goed.
Zij moeten tot rust komen, en met hun hele hart de Vader gaan kennen door zich op Hem te richten en met Hem te praten, waardoor Zijn openbaring van Zijn grote liefde zo echt voor hen wordt, dat dit de gedachten die ze over zichzelf hebben, vervangt.
Wat mij aangaat, nadat mijn vader ons verliet toen ik 11 was, en hij zei: “Ik ga scheiden van jullie moeder en van jullie kinderen. Vanaf nu zijn er geen verjaardagen meer, geen feestdagen, wedstrijden, niets” liet ik iedere gezonde liefde voor mezelf verwelken, zoals een pas geplante boom in de hitte van de zomer.
Tegen de tijd dat ik 16 was en mijn vriendin Janny zei dat zij de God achter de zondagochtend liturgie kende, hield ik niet meer van mezelf. Ik dacht niet dat ik ergens goed voor zou kunnen zijn, ik gaf niets meer om school of het leven. Ik begon iets maar liet het dan weer los, omdat ik niets meer om hen of om mezelf gaf.
Het grootste gebod is om God lief te hebben met je hele hart en je naaste als jezelf. Het is onmogelijk je naaste lief te hebben als jezelf, als je niet van jezelf houdt.
Dat betekent, dat van jezelf houden omdat je onvoorwaardelijk geliefd bent, essentieel is om te groeien in Christus.
Dit zijn vaak de eerste gedachten die iemand op zijn eigen persoonlijk kruis ter dood moet brengen:
Ik haat mijzelf, ik ben het niet waard, ik heb geen doel, niemand houdt onvoorwaardelijk van mij, God houdt wel van mij, maar hij vindt mij niet leuk.
Het kostte mij ongeveer een jaar van voorturende tijd met de Vader, studie in het Woord op zoek naar voorbeelden in het Nieuwe testament dat de Vader de Bron van Liefde is met een Plan, voordat Zijn gedachten over mij, mijn gedachten werden. Elke keer dat mijn gedachten negatief gingen worden over mijzelf, antwoordde ik direct terug met wat ik wist dat de Vader over mij gezegd en gedacht had.
De strijd om die gedachten te kruisigen, vereisten (voor mij in ieder geval) de hele breedte van die 8-baans supersnelweg. Die gedachten verdwenen niet als sneeuw voor de zon, maar ik bleef teruggaan naar Schriftgedeeltes om mijzelf te dwingen Gods gedachten te denken, en ik betrapte mijzelf telkens erop dat ik weer begon te denken over hoe ik mijzelf haatte. Hier is een gedeelte dat mij hielp mijn aards denken op dat kruis te doden:
Efeziërs 3:14-20:
“Om die reden buig ik mijn knieën voor de Vader …opdat Hij u geve, naar de rijkdom Zijner heerlijkheid, met kracht gesterkt te worden door zijn Geest in de inwendige mens…geworteld en gegrond in de (onvoorwaardelijke, agape) liefde zult gij dan in staat zijn te vatten…hoe groot de breedte en lengte en hoogte en diepte is en te kennen de liefde van Christus die de kennis te boven gaat, opdat gij vervuld wordt tot alle volheid Gods.”
Je moet ‘geworteld en gegrond in onvoorwaardelijke liefde’ zijn VOORDAT je datgene kunt weten wat de kennis te boven gaat, de liefde van Christus. WANNEER je die liefde kent, kun je gevuld worden tot alle volheid Gods! Is dat niet wat we willen, alles te hebben wat we van Hem kunnen hebben?
En daar ga ik volgende week mee verder, tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
RSS Feed
