Dag allemaal,
Ik begin met het belijden van een zonde, iets waar ik jaren mee te maken heb gehad en pas recentelijk overwonnen heb. Die overwinning kwam door een vraag die de Vader mij stelde.
Jaren terug, toen Barb en ik op de middelbare school zaten en wij uit eten gingen, vroeg ze mij vaak of ze een hapje kon hebben van wat ik besteld had, en natuurlijk was dat geen probleem – ze was immers mijn vriendin. Daarna vroeg ze mij altijd of ik iets van het hare wilde proeven, maar bijna altijd gaf ik als antwoord ‘Nee, dank je,’ wat in mannelijke termen betekende ‘Als ik wilde hebben wat jij nu hebt, had ik het zelf wel besteld.’
Nu komt het
Op een bepaald moment tijdens ons huwelijk, vroeg Barb niet meer aan mij of ze een hapje mocht, maar ze pakte gewoon haar vork en nam een hapje van mijn eten. Ik ging daar aanstoot aan nemen. Jaren geleden beëindigde ik de smorgasbord en werd mijn bord verboden gebied voor haar zwervende eetlust.
Zij excuseerde zich en zei dat ze niet door had dat het mij stoorde. Ik legde uit dat dit het geval was, en zij leerde toestemming te vragen, wat ik haar altijd graag gaf. Wij delen voorafjes en toetjes, maar er was altijd iets met de maaltijd zelf.
En zo gebeurde het dat ik deze zomer terugkwam van een reis en wij in een plaatselijk restaurant zaten, ‘Freddy’s’ genaamd, dat bekend staat om zijn zeer dunne gegrilde hamburgers, waarvan de randen mooi bruin zijn…en hun ijs…heerlijk! Barb had een bacon cheeseburger besteld en ik hun dubbele ‘California burger,’ wat verwijst naar de ‘In-N-Out Burger keten in California, met diens speciale sauzen. Freddy’s versie komt daar heel, heel dicht bij in de buurt.
Terwijl we aan het eten waren, maakte Barb de opmerking dat die van mij er lekker uitzag en ik antwoordde dat het heerlijk was. Zij testte de wateren, besef ik nu, maar toen wist ik niet dat ik erin geluisd zou worden. Na een gepaste stilte en nadat we ieder een hap van onze eigen sandwiches hadden gegeten, vroeg ze ‘Mag ik een hapje van die van jou?’
Toen ze dat zei, kwam er boosheid in mij naar boven, maar in die fractie van een seconde dat mijn bloeddruk begon te stijgen, brak de Vader in en vroeg mij dit: “Ik weet dat je een kogel voor haar zou opvangen, en jij jouw leven voor haar zou afleggen; dus waarom is het zo moeilijk voor jou haar een hapje van jouw cheesburger te geven?”
Op dat moment werd mijn hart voor mij geopend en zag ik het zoals de Vader het zag, en ik was met afschuw vervuld. Ik beoordeelde mijzelf toen een levenslang ‘mijn eten beschermen omdat het mijn territorium is’ aan mijn ogen voorbij flitste. In die fractie van een seconde antwoordde ik Barb: “Natuurlijk, neem wat je wilt,” en ik meende het. Ik had geen idee dat het beschermen van mijn eten, al het eten dat van mij was, een probleem van mijn hart was.
Barb had gesuggereerd dat ik territoriaal over mijn eten was geworden nadat mijn vader ons verlaten had en het voor mijn moeder moeilijk geworden was om ons 4 kinderen te voeden. Allemaal beschermden wij wat op ons bord lag, omdat we misschien niet voor een tweede keer konden opscheppen. Ik weet niet waarom, maar die dag was ik helemaal niet blij wat ik in mijn hart zag.
Je leven afleggen, je kruis opnemen?
Ik denk dat veel christenen zich wel eens afgevraagd hebben wat ze zouden doen als iemand met een geweer de deur binnenstormt, aan iedereen vraagt of die een christen is, en dan de christenen één voor één dood schiet, of zij wel de moed zouden hebben om de Heer op zo’n moment NIET te verloochenen.
Zo’n situatie was in het verleden hypothetisch, maar de afgelopen jaren hebben we dat overal in de wereld zien plaatsvinden, van door ISIS gecontroleerde gebieden, tot een college campus in Oregon.
Maar je leven voor iemand afleggen begint en eindigt niet bij de loop van een geweer. Nee, je legt jouw leven iedere dag op kleine manieren af, van het delen van een stukje van jouw cheeseburger tot het maaien van de tuin van jouw bejaarde buurman, ook al ben je op dat moment erg moe en heb je de hele dag gewerkt, tot goede gedachten te kiezen over iemand als je voor hem bidt, terwijl je hem eigenlijk eens goed de waarheid zou willen vertellen.
Hoe jouw kruis opnemen het afleggen van jouw leven is – en wat dat inhoudt
In Mattheüs 16:16 roept Petrus uit dat Jezus de Zoon van God is, en Jezus vertelde hem dat de Vader hem dat getoond had. Na die openbaring dat Hij de Zoon van God is, zegt Jezus hen, in vers 21, dat Hij gaat sterven en de derde dag weer zal opstaan. Petrus nam hem terzijde en bestrafte hem, zeggende: “…dat zal U geenszins overkomen!”
In vers 23-24 reageert de Heer: “Ga weg, achter mij satan; gij zijt Mij een aanstoot, want gij zijt niet bedacht op de dingen Gods, maar op die der mensen. Indien iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf en neme zijn kruis op en volge Mij.”
Het kruis waar Hij het over heeft, zijn de ideeën die Petrus voor het leven van Jezus heeft, in tegenstelling tot de Vader’ s ideeën voor Zijn leven.
Hoe leg jij jouw leven af?
Petrus wilde niet dat Jezus naar het kruis zou gaan, en Jezus vertelde hem die gedachten van mensen te kruisigen. Dus je kruis opnemen wil zeggen dat jij jezelf ontdoet van jouw eigen aards-gebaseerd en vlees-gebaseerde meningen over iemand of een situatie, en dat jij jouw gedachten aanpast en Gods gedachten over hen gaat denken.
Het feit dat Jezus het kruis gebruikte als een voorbeeld van het omschakelen van de gedachten van de mens naar Gods gedachten, zegt ons dat Hij weet dat dit proces pijnlijk en kwellend voor het vlees kan zijn. Jezus zei verder dat als jij jouw leven wil behouden – jouw menselijk gebaseerde gedachten, jij je leven zult verliezen. Maar als je die omschakeling wil maken naar Gods manier van denken, zul jij je leven vinden.
Al zijn mij gedachten fout, ze zijn bekend en comfortabel! Nieuwe gedachten maken mij bang!
Voor Petrus was de gedachte dat Jezus naar het kruis zou gaan, tegengesteld aan alles dat Hij over de Messias geloofd had – maar Jezus zei: leg die oude gedachten af, want het zijn de gedachten van mensen. Kruisig ze. Koester ze niet in de schuilhoeken van je denken. Dood ze.
Hoe moeilijk was dat voor Petrus! De gedachten die hij zijn hele leven gehad had, over hoe de Messias de Romeinen zou verjagen en er een nieuwe tijd voor Israël zou komen, die gedachten moest hij opgeven en doden! Jezus zei dat Petrus die gedachten moest kruisigen. Laat ze een pijnlijke dood sterven indien nodig – sputter, maak bezwaren, huil, schreeuw, maar laat die gedachten sterven. Verwerk ze. Het proces is de reis.
Je kruis opnemen is niet een ziekte die jij je hele leven hebt, ook niet het zorgen voor een oud familielid, de laatste jaren van zijn leven en ook niet die verschrikkelijke buurman waar je mee te maken hebt. Het kruis opnemen in een einde maken aan het denken van de mens en Gods denken opnemen. Dat noemen wij ‘het vernieuwen van je denken’ uit Romeinen 12:1-2.
Opnieuw een cheeseburger
Ik dacht dat het een normale ruzie was tussen man en vrouw. Ik heb veel andere stellen gezien waarvan de vrouw hetzelfde doet als mijn vrouw deed. (Er is vast een vrouwelijke gen die hen noodzaakt te proeven van het eten van hun man J)
De gedachte van de mens zou zijn om te rechtvaardigen wat ik deed – het eten op mijn bord beschermen – als gevolg van mijn verleden. “Toen mijn vader wegging, kregen we ieder één bord eten en dat was het.” De gedachte van de mens zou kunnen zijn “Jij had ook kunnen bestellen wat ik heb, dus wees blij met wat jij hebt.” En dat was precies (klaarblijkelijk) wat ik jarenlang in mijn hart had, totdat ik mij daarvan bekeerde.
Toen de Vader zei: “Ik weet dat je een kogel voor haar zou opvangen…” erkende Hij mijn hart als het gaat om het grotere geheel, maar Hij wilde dat ik de ‘kogel’ zou opvangen door haar een hapje van mijn eten te geven. Hij wees op mijn huichelachtigheid, dat bewijs gewillig te zijn een echte kogel op te willen vangen, bewees zich door haar een hapje van mijn lunch te geven; het opvangen van een kleine kogel.
Dat opende een heleboel introspectie en vragen als ‘waarin heb ik haar nog meer niet behandeld zoals Christus met de gemeente omgaat en Zichzelf voor Haar geeft?’ hoe kan ik nog meer mijn leven afleggen voor mij gezin, vrienden, buren, mensen die ik dien in de bediening? Welke andere gedachten van mensen loeren er nog in mijn hart die ik moet kruisigen, om te denken zoals de Vader denkt?
En daar gaan we volgende week mee verder.
Tot dan…o, wat jij aan het eten bent ziet er zo lekker uit! Mag ik er ook wat van?
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
Ik begin met het belijden van een zonde, iets waar ik jaren mee te maken heb gehad en pas recentelijk overwonnen heb. Die overwinning kwam door een vraag die de Vader mij stelde.
Jaren terug, toen Barb en ik op de middelbare school zaten en wij uit eten gingen, vroeg ze mij vaak of ze een hapje kon hebben van wat ik besteld had, en natuurlijk was dat geen probleem – ze was immers mijn vriendin. Daarna vroeg ze mij altijd of ik iets van het hare wilde proeven, maar bijna altijd gaf ik als antwoord ‘Nee, dank je,’ wat in mannelijke termen betekende ‘Als ik wilde hebben wat jij nu hebt, had ik het zelf wel besteld.’
Nu komt het
Op een bepaald moment tijdens ons huwelijk, vroeg Barb niet meer aan mij of ze een hapje mocht, maar ze pakte gewoon haar vork en nam een hapje van mijn eten. Ik ging daar aanstoot aan nemen. Jaren geleden beëindigde ik de smorgasbord en werd mijn bord verboden gebied voor haar zwervende eetlust.
Zij excuseerde zich en zei dat ze niet door had dat het mij stoorde. Ik legde uit dat dit het geval was, en zij leerde toestemming te vragen, wat ik haar altijd graag gaf. Wij delen voorafjes en toetjes, maar er was altijd iets met de maaltijd zelf.
En zo gebeurde het dat ik deze zomer terugkwam van een reis en wij in een plaatselijk restaurant zaten, ‘Freddy’s’ genaamd, dat bekend staat om zijn zeer dunne gegrilde hamburgers, waarvan de randen mooi bruin zijn…en hun ijs…heerlijk! Barb had een bacon cheeseburger besteld en ik hun dubbele ‘California burger,’ wat verwijst naar de ‘In-N-Out Burger keten in California, met diens speciale sauzen. Freddy’s versie komt daar heel, heel dicht bij in de buurt.
Terwijl we aan het eten waren, maakte Barb de opmerking dat die van mij er lekker uitzag en ik antwoordde dat het heerlijk was. Zij testte de wateren, besef ik nu, maar toen wist ik niet dat ik erin geluisd zou worden. Na een gepaste stilte en nadat we ieder een hap van onze eigen sandwiches hadden gegeten, vroeg ze ‘Mag ik een hapje van die van jou?’
Toen ze dat zei, kwam er boosheid in mij naar boven, maar in die fractie van een seconde dat mijn bloeddruk begon te stijgen, brak de Vader in en vroeg mij dit: “Ik weet dat je een kogel voor haar zou opvangen, en jij jouw leven voor haar zou afleggen; dus waarom is het zo moeilijk voor jou haar een hapje van jouw cheesburger te geven?”
Op dat moment werd mijn hart voor mij geopend en zag ik het zoals de Vader het zag, en ik was met afschuw vervuld. Ik beoordeelde mijzelf toen een levenslang ‘mijn eten beschermen omdat het mijn territorium is’ aan mijn ogen voorbij flitste. In die fractie van een seconde antwoordde ik Barb: “Natuurlijk, neem wat je wilt,” en ik meende het. Ik had geen idee dat het beschermen van mijn eten, al het eten dat van mij was, een probleem van mijn hart was.
Barb had gesuggereerd dat ik territoriaal over mijn eten was geworden nadat mijn vader ons verlaten had en het voor mijn moeder moeilijk geworden was om ons 4 kinderen te voeden. Allemaal beschermden wij wat op ons bord lag, omdat we misschien niet voor een tweede keer konden opscheppen. Ik weet niet waarom, maar die dag was ik helemaal niet blij wat ik in mijn hart zag.
Je leven afleggen, je kruis opnemen?
Ik denk dat veel christenen zich wel eens afgevraagd hebben wat ze zouden doen als iemand met een geweer de deur binnenstormt, aan iedereen vraagt of die een christen is, en dan de christenen één voor één dood schiet, of zij wel de moed zouden hebben om de Heer op zo’n moment NIET te verloochenen.
Zo’n situatie was in het verleden hypothetisch, maar de afgelopen jaren hebben we dat overal in de wereld zien plaatsvinden, van door ISIS gecontroleerde gebieden, tot een college campus in Oregon.
Maar je leven voor iemand afleggen begint en eindigt niet bij de loop van een geweer. Nee, je legt jouw leven iedere dag op kleine manieren af, van het delen van een stukje van jouw cheeseburger tot het maaien van de tuin van jouw bejaarde buurman, ook al ben je op dat moment erg moe en heb je de hele dag gewerkt, tot goede gedachten te kiezen over iemand als je voor hem bidt, terwijl je hem eigenlijk eens goed de waarheid zou willen vertellen.
Hoe jouw kruis opnemen het afleggen van jouw leven is – en wat dat inhoudt
In Mattheüs 16:16 roept Petrus uit dat Jezus de Zoon van God is, en Jezus vertelde hem dat de Vader hem dat getoond had. Na die openbaring dat Hij de Zoon van God is, zegt Jezus hen, in vers 21, dat Hij gaat sterven en de derde dag weer zal opstaan. Petrus nam hem terzijde en bestrafte hem, zeggende: “…dat zal U geenszins overkomen!”
In vers 23-24 reageert de Heer: “Ga weg, achter mij satan; gij zijt Mij een aanstoot, want gij zijt niet bedacht op de dingen Gods, maar op die der mensen. Indien iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf en neme zijn kruis op en volge Mij.”
Het kruis waar Hij het over heeft, zijn de ideeën die Petrus voor het leven van Jezus heeft, in tegenstelling tot de Vader’ s ideeën voor Zijn leven.
Hoe leg jij jouw leven af?
Petrus wilde niet dat Jezus naar het kruis zou gaan, en Jezus vertelde hem die gedachten van mensen te kruisigen. Dus je kruis opnemen wil zeggen dat jij jezelf ontdoet van jouw eigen aards-gebaseerd en vlees-gebaseerde meningen over iemand of een situatie, en dat jij jouw gedachten aanpast en Gods gedachten over hen gaat denken.
Het feit dat Jezus het kruis gebruikte als een voorbeeld van het omschakelen van de gedachten van de mens naar Gods gedachten, zegt ons dat Hij weet dat dit proces pijnlijk en kwellend voor het vlees kan zijn. Jezus zei verder dat als jij jouw leven wil behouden – jouw menselijk gebaseerde gedachten, jij je leven zult verliezen. Maar als je die omschakeling wil maken naar Gods manier van denken, zul jij je leven vinden.
Al zijn mij gedachten fout, ze zijn bekend en comfortabel! Nieuwe gedachten maken mij bang!
Voor Petrus was de gedachte dat Jezus naar het kruis zou gaan, tegengesteld aan alles dat Hij over de Messias geloofd had – maar Jezus zei: leg die oude gedachten af, want het zijn de gedachten van mensen. Kruisig ze. Koester ze niet in de schuilhoeken van je denken. Dood ze.
Hoe moeilijk was dat voor Petrus! De gedachten die hij zijn hele leven gehad had, over hoe de Messias de Romeinen zou verjagen en er een nieuwe tijd voor Israël zou komen, die gedachten moest hij opgeven en doden! Jezus zei dat Petrus die gedachten moest kruisigen. Laat ze een pijnlijke dood sterven indien nodig – sputter, maak bezwaren, huil, schreeuw, maar laat die gedachten sterven. Verwerk ze. Het proces is de reis.
Je kruis opnemen is niet een ziekte die jij je hele leven hebt, ook niet het zorgen voor een oud familielid, de laatste jaren van zijn leven en ook niet die verschrikkelijke buurman waar je mee te maken hebt. Het kruis opnemen in een einde maken aan het denken van de mens en Gods denken opnemen. Dat noemen wij ‘het vernieuwen van je denken’ uit Romeinen 12:1-2.
Opnieuw een cheeseburger
Ik dacht dat het een normale ruzie was tussen man en vrouw. Ik heb veel andere stellen gezien waarvan de vrouw hetzelfde doet als mijn vrouw deed. (Er is vast een vrouwelijke gen die hen noodzaakt te proeven van het eten van hun man J)
De gedachte van de mens zou zijn om te rechtvaardigen wat ik deed – het eten op mijn bord beschermen – als gevolg van mijn verleden. “Toen mijn vader wegging, kregen we ieder één bord eten en dat was het.” De gedachte van de mens zou kunnen zijn “Jij had ook kunnen bestellen wat ik heb, dus wees blij met wat jij hebt.” En dat was precies (klaarblijkelijk) wat ik jarenlang in mijn hart had, totdat ik mij daarvan bekeerde.
Toen de Vader zei: “Ik weet dat je een kogel voor haar zou opvangen…” erkende Hij mijn hart als het gaat om het grotere geheel, maar Hij wilde dat ik de ‘kogel’ zou opvangen door haar een hapje van mijn eten te geven. Hij wees op mijn huichelachtigheid, dat bewijs gewillig te zijn een echte kogel op te willen vangen, bewees zich door haar een hapje van mijn lunch te geven; het opvangen van een kleine kogel.
Dat opende een heleboel introspectie en vragen als ‘waarin heb ik haar nog meer niet behandeld zoals Christus met de gemeente omgaat en Zichzelf voor Haar geeft?’ hoe kan ik nog meer mijn leven afleggen voor mij gezin, vrienden, buren, mensen die ik dien in de bediening? Welke andere gedachten van mensen loeren er nog in mijn hart die ik moet kruisigen, om te denken zoals de Vader denkt?
En daar gaan we volgende week mee verder.
Tot dan…o, wat jij aan het eten bent ziet er zo lekker uit! Mag ik er ook wat van?
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
RSS Feed