Dag allemaal,
Chris en ik waren in een winkel, op weg naar de etenswaren afdeling, maar zoals gewoonlijk gingen we eerst langs het speelgoed, om alle autootjes en trucks te bekijken. Hij vindt alle auto’s en trucks geweldig, de ‘Cars’ auto’s, de Lightning McQueen en Tow Mater, tot aan Herbie toe en wat dan ook maar tot zijn verbeelding spreekt die dag. Voor hem zijn de ‘Matchbox’ auto’s het gemakkelijkst om mee om te gaan – die kleine metalen auto’s in alle soorten en modellen – sommigen nagemaakt van echte auto’s, anderen zijn bedacht.
Gewoonlijk gaat de aandacht van Chris naar datgene wat binnen zijn bereik is, maar op deze dag zag hij het schap met de ‘Matchbox’ auto’s al van verre. “Kijk, pa, kijk! Kijk eens, al die auto’s!” Zoals je op de foto ziet, staan er al 72 auto’s vooraan, met nog meer daarachter.
Chris en ik waren in een winkel, op weg naar de etenswaren afdeling, maar zoals gewoonlijk gingen we eerst langs het speelgoed, om alle autootjes en trucks te bekijken. Hij vindt alle auto’s en trucks geweldig, de ‘Cars’ auto’s, de Lightning McQueen en Tow Mater, tot aan Herbie toe en wat dan ook maar tot zijn verbeelding spreekt die dag. Voor hem zijn de ‘Matchbox’ auto’s het gemakkelijkst om mee om te gaan – die kleine metalen auto’s in alle soorten en modellen – sommigen nagemaakt van echte auto’s, anderen zijn bedacht.
Gewoonlijk gaat de aandacht van Chris naar datgene wat binnen zijn bereik is, maar op deze dag zag hij het schap met de ‘Matchbox’ auto’s al van verre. “Kijk, pa, kijk! Kijk eens, al die auto’s!” Zoals je op de foto ziet, staan er al 72 auto’s vooraan, met nog meer daarachter.
Snel en met kracht rolde hij naar het schap en begon auto’s in de mand te stoppen, zo snel dat ik begon te lachen om zijn pure blijdschap, en dat is het moment dat ik de foto nam. Hij pakte er één, bekeek hem grondig, en zei dan ‘Ik wil deze,’ terwijl hij die dan in de mand liet zakken en zijn aandacht meteen liet gaan naar het volgende autootje.
Momenten als deze, daar geniet hij van. Momenten dat hij zelf kan beslissen wat hij wil doen, dus we geven hem in de winkel enige vrijheid daartoe, en zo gebeurde het dat hij die dag 2 nieuwe autootjes mee naar huis nam!
De eerste 24 jaar van zijn leven woonde hij thuis en kon hij zeggen wat hij wilde doen en wanneer. Maar toen hij 8 jaar geleden in een groepshuis kwam te wonen, gaf hij veel controle die hij over zijn leven had, op. Met 7 andere mensen die daar wonen en 2 hulpen, is het leven voor hem nu dat hij moet doen wat de groep doet, en veelal is dat een routine die niet te wijzigen is.
De bus naar zijn werkplaats vertrekt om 8.30 uur. Iemand rolt hem in de bus, hij doet op zijn werk wat hij moet doen, komt weer thuis rond 14.30 uur, eet een snack, avondeten rond 17.30 uur en om 20.00 uur gaat hij naar bed. Hij krijgt medicijnen om 8, 12, 18.00 en 20.00 uur, iedere dag, en dat alles wanneer anderen dat willen.
Daartegenover, als ik hem iedere week ophaal om 2 dagen en 1 nacht thuis door te brengen, en we dan in de stad aankomen, vraag ik hem altijd: “Wat wil je doen?” Omdat ik hem al om 8.30 uur op haal, als de anderen naar hun werkplek gaan, zegt hij meestal: “Hmmm, ik denk donuts” of “Laten we naar McDonalds gaan” want hij houdt van de ontbijt burrito’s die ze daar hebben.
Dan zetten we de auto neer bij een kruispunt of vlak bij het spoor, want de Heer regelt het bijna altijd zo voor hem dat er dan een trein langs komt, want “Jezus houdt van treinen”, en dan gaan we “Boodschappen met pa” doen. Die boodschappen duren meestal tot zo’n 3 uur in de middag, en zo belandden we die dag in de winkel waar deze foto genomen was.
Directe controle, directe communicatie
Onze levens zijn niet zoals dat van Chris, in dat we meestal moeten doen wat de groep doet. Alhoewel, vanaf het moment dat we wakker worden, rusten er verwachtingen van anderen op ons. We staan op, eten, en gaan naar het werk, of school, om ergens op een bepaalde tijd te zijn, en om te doen wat die dag voor ons te doen staat, week in, week uit.
Maar als het eind van de dag er is, kunnen we uit veel dingen kiezen, zoals het geval bij Chris, met die 72 autootjes. Welke zal ik kiezen?
Voor velen is de eerste gedachte ‘online’ te gaan in één of meer sociale groepen. Deze tijd van directe communicatie, stelt ons in staat volledig de controle over ons leven te hebben, of we hebben de illusie dat het zo is. We kunnen onze aandacht geven waar we maar willen:”Eens zien wie er allemaal op Facebook zitten. Wat zeggen de mensen in de groep waar ik in zit? Misschien moet ik de boerderij checken in Farmville. Eens Skype openen, zien wie er online is die ik kan bellen of sms-en.
Van alle keuzes die we maken, kiezen we zelden om ‘niets te doen.’ ‘Niets’ ligt niet op het schap om onze aandacht te pakken. Vandaag is alleen zijn het gevolg van niet verbonden zijn, in plaats van een keus die we gemaakt hebben om alleen te zijn.
Een probleem dat opgelost moet worden
Alleen zijn voelt als een probleem dat opgelost moet worden. We hebben zoveel keuzes, dat we niet weten wat we met onszelf aan moeten.
Als je niet leert alleen te zijn, zul je eenzaam worden.
Mensen om je heen hebbend, elektronisch of echt, is niet de oplossing voor eenzaamheid. Eenzaamheid wordt omschreven als: Een onaangenaam gevoel waarbij iemand een sterk gevoel van leegheid voelt.
Maar die leegheid kan niet helemaal gevuld worden door ‘net vrienden’, omdat, al komt gerechtigheid door het kennen van Christus, het onbewezen is op zichzelf.
God heeft het zo bedoeld dat gerechtigheid bewezen wordt binnen persoonlijke en hechte relaties. Cyber relaties, op zichzelf genomen, geven niet de kans om die rechtvaardigheid te bewijzen en uit te wandelen.
Hier is de moeilijkheid: Technologie doet een beroep op ons daar waar we het meest kwetsbaar zijn. Aansluitend bij vorige week, wil dat zeggen dat als het onze zwakheid is oprechte vriendschappen te hebben, of als eenzaamheid een probleem is, we uit balans kunnen raken betreffende ‘connecten’ zodra we de tijd aan onszelf hebben.
Toen ik opgroeide betekende ‘elektronica’; een radio of de 4 zenders op de TV.
We moesten onszelf vermaken, het was geen discipline, niet iets dat we moesten inplannen. Wij waren ons eigen vermaak, dus we kenden onszelf. We wisten hoe het was alleen te zijn en jezelf te moeten vermaken.
De eerste aanwijzing dat dingen gingen veranderen, was een populaire TV reclame uit de jaren 70, waarin de zin voorkwam: ‘Calgon, neem mij mee’ en de kijker zag een vrouw die een ontspannen bubbel bad nam, waardoor de problemen van die dag wegsmolten. “Tijd voor mezelf’ moest nu gepland worden.
(http//www.youtube.com/watch?v=MVLzkTuVmrw) voor jullie, jonge mensen J)
Als we ervoor kiezen voortdurend (electronisch) verbonden te zijn, denken we dat we niet alleen zijn – de sociale netwerken geven de illusie van zinvolle relaties, maar zijn in feite ‘ontoereikend’, en dat is de reden dat hoe meer je met sociale netwerken verbonden bent, des te meer je je allen kan voelen.
Ben jij jezelf?
Als we niet weten hoe alleen te zijn, voelen we ons niet onszelf als we niet verbonden zijn. We hebben het idee dat er iets niet goed zit, we zijn uit ons doen. We wenden ons tot anderen om minder gespannen te zijn en het gevoel te hebben dat we leven. Wat wil zeggen dat we hen gebruiken om onze behoeften te bevredigen, voor ons eigen zelfzuchtig ego en doeleinden en om ons breekbaar zelf te ondersteunen.
We moeten leren alleen te zijn, om sociale netwerken te gebruiken om anderen te zegenen in plaats van een middel tot zelfvoldoening voor ons fragiel ego.
Maar hoe leer je alleen te zijn?
De golflengte vinden
Wat deed je de laatste keer dat je de aanwezigheid van de Heer voelde? Wat was je aan het doen die laatste keer dat je zeker wist dat Hij jou iets liet zien of dat Hij tot je sprak? Was het tijdens het bestuderen van het Woord? Was je aan het wandelen, fietsen, zo maar wat aan het rondrijden, zat je in de bus, of nam je een bubbel bad?
Ga op zoek naar patronen door de jaren heen. Ontdek de momenten dat je openbaring ontving of dat je Zijn aanwezigheid voelde of wist dat Hij tot je sprak – zie je dat je die momenten in een bepaalde gemoedstoestand was, op een bepaalde ‘golflengte’? Zoals die oude radio’s waar je de knop heen en weer moest draaien om het sterkste signaal te ontvangen, kijk naar patronen van waar en hoe Hij met jou gecommuniceerd heeft in het verleden en ga opnieuw naar die ‘golflengte’.
Zet tijd apart voor jezelf, en voel je daar niet schuldig over. Neem afstand van je toestellen – uit of op trillen en in een andere kamer – en breng jezelf mentaal waar de Heer de laatste keer tot jou sprak/je iets liet zien…..en ken jezelf…..daar gaan we volgende week mee verder.
Tot dan, zegen,
John Fenn / vertaling AHJ
www.supernaturalhousechurch.org
Info Conferentie Huiskerken 2013
Momenten als deze, daar geniet hij van. Momenten dat hij zelf kan beslissen wat hij wil doen, dus we geven hem in de winkel enige vrijheid daartoe, en zo gebeurde het dat hij die dag 2 nieuwe autootjes mee naar huis nam!
De eerste 24 jaar van zijn leven woonde hij thuis en kon hij zeggen wat hij wilde doen en wanneer. Maar toen hij 8 jaar geleden in een groepshuis kwam te wonen, gaf hij veel controle die hij over zijn leven had, op. Met 7 andere mensen die daar wonen en 2 hulpen, is het leven voor hem nu dat hij moet doen wat de groep doet, en veelal is dat een routine die niet te wijzigen is.
De bus naar zijn werkplaats vertrekt om 8.30 uur. Iemand rolt hem in de bus, hij doet op zijn werk wat hij moet doen, komt weer thuis rond 14.30 uur, eet een snack, avondeten rond 17.30 uur en om 20.00 uur gaat hij naar bed. Hij krijgt medicijnen om 8, 12, 18.00 en 20.00 uur, iedere dag, en dat alles wanneer anderen dat willen.
Daartegenover, als ik hem iedere week ophaal om 2 dagen en 1 nacht thuis door te brengen, en we dan in de stad aankomen, vraag ik hem altijd: “Wat wil je doen?” Omdat ik hem al om 8.30 uur op haal, als de anderen naar hun werkplek gaan, zegt hij meestal: “Hmmm, ik denk donuts” of “Laten we naar McDonalds gaan” want hij houdt van de ontbijt burrito’s die ze daar hebben.
Dan zetten we de auto neer bij een kruispunt of vlak bij het spoor, want de Heer regelt het bijna altijd zo voor hem dat er dan een trein langs komt, want “Jezus houdt van treinen”, en dan gaan we “Boodschappen met pa” doen. Die boodschappen duren meestal tot zo’n 3 uur in de middag, en zo belandden we die dag in de winkel waar deze foto genomen was.
Directe controle, directe communicatie
Onze levens zijn niet zoals dat van Chris, in dat we meestal moeten doen wat de groep doet. Alhoewel, vanaf het moment dat we wakker worden, rusten er verwachtingen van anderen op ons. We staan op, eten, en gaan naar het werk, of school, om ergens op een bepaalde tijd te zijn, en om te doen wat die dag voor ons te doen staat, week in, week uit.
Maar als het eind van de dag er is, kunnen we uit veel dingen kiezen, zoals het geval bij Chris, met die 72 autootjes. Welke zal ik kiezen?
Voor velen is de eerste gedachte ‘online’ te gaan in één of meer sociale groepen. Deze tijd van directe communicatie, stelt ons in staat volledig de controle over ons leven te hebben, of we hebben de illusie dat het zo is. We kunnen onze aandacht geven waar we maar willen:”Eens zien wie er allemaal op Facebook zitten. Wat zeggen de mensen in de groep waar ik in zit? Misschien moet ik de boerderij checken in Farmville. Eens Skype openen, zien wie er online is die ik kan bellen of sms-en.
Van alle keuzes die we maken, kiezen we zelden om ‘niets te doen.’ ‘Niets’ ligt niet op het schap om onze aandacht te pakken. Vandaag is alleen zijn het gevolg van niet verbonden zijn, in plaats van een keus die we gemaakt hebben om alleen te zijn.
Een probleem dat opgelost moet worden
Alleen zijn voelt als een probleem dat opgelost moet worden. We hebben zoveel keuzes, dat we niet weten wat we met onszelf aan moeten.
Als je niet leert alleen te zijn, zul je eenzaam worden.
Mensen om je heen hebbend, elektronisch of echt, is niet de oplossing voor eenzaamheid. Eenzaamheid wordt omschreven als: Een onaangenaam gevoel waarbij iemand een sterk gevoel van leegheid voelt.
Maar die leegheid kan niet helemaal gevuld worden door ‘net vrienden’, omdat, al komt gerechtigheid door het kennen van Christus, het onbewezen is op zichzelf.
God heeft het zo bedoeld dat gerechtigheid bewezen wordt binnen persoonlijke en hechte relaties. Cyber relaties, op zichzelf genomen, geven niet de kans om die rechtvaardigheid te bewijzen en uit te wandelen.
Hier is de moeilijkheid: Technologie doet een beroep op ons daar waar we het meest kwetsbaar zijn. Aansluitend bij vorige week, wil dat zeggen dat als het onze zwakheid is oprechte vriendschappen te hebben, of als eenzaamheid een probleem is, we uit balans kunnen raken betreffende ‘connecten’ zodra we de tijd aan onszelf hebben.
Toen ik opgroeide betekende ‘elektronica’; een radio of de 4 zenders op de TV.
We moesten onszelf vermaken, het was geen discipline, niet iets dat we moesten inplannen. Wij waren ons eigen vermaak, dus we kenden onszelf. We wisten hoe het was alleen te zijn en jezelf te moeten vermaken.
De eerste aanwijzing dat dingen gingen veranderen, was een populaire TV reclame uit de jaren 70, waarin de zin voorkwam: ‘Calgon, neem mij mee’ en de kijker zag een vrouw die een ontspannen bubbel bad nam, waardoor de problemen van die dag wegsmolten. “Tijd voor mezelf’ moest nu gepland worden.
(http//www.youtube.com/watch?v=MVLzkTuVmrw) voor jullie, jonge mensen J)
Als we ervoor kiezen voortdurend (electronisch) verbonden te zijn, denken we dat we niet alleen zijn – de sociale netwerken geven de illusie van zinvolle relaties, maar zijn in feite ‘ontoereikend’, en dat is de reden dat hoe meer je met sociale netwerken verbonden bent, des te meer je je allen kan voelen.
Ben jij jezelf?
Als we niet weten hoe alleen te zijn, voelen we ons niet onszelf als we niet verbonden zijn. We hebben het idee dat er iets niet goed zit, we zijn uit ons doen. We wenden ons tot anderen om minder gespannen te zijn en het gevoel te hebben dat we leven. Wat wil zeggen dat we hen gebruiken om onze behoeften te bevredigen, voor ons eigen zelfzuchtig ego en doeleinden en om ons breekbaar zelf te ondersteunen.
We moeten leren alleen te zijn, om sociale netwerken te gebruiken om anderen te zegenen in plaats van een middel tot zelfvoldoening voor ons fragiel ego.
Maar hoe leer je alleen te zijn?
De golflengte vinden
Wat deed je de laatste keer dat je de aanwezigheid van de Heer voelde? Wat was je aan het doen die laatste keer dat je zeker wist dat Hij jou iets liet zien of dat Hij tot je sprak? Was het tijdens het bestuderen van het Woord? Was je aan het wandelen, fietsen, zo maar wat aan het rondrijden, zat je in de bus, of nam je een bubbel bad?
Ga op zoek naar patronen door de jaren heen. Ontdek de momenten dat je openbaring ontving of dat je Zijn aanwezigheid voelde of wist dat Hij tot je sprak – zie je dat je die momenten in een bepaalde gemoedstoestand was, op een bepaalde ‘golflengte’? Zoals die oude radio’s waar je de knop heen en weer moest draaien om het sterkste signaal te ontvangen, kijk naar patronen van waar en hoe Hij met jou gecommuniceerd heeft in het verleden en ga opnieuw naar die ‘golflengte’.
Zet tijd apart voor jezelf, en voel je daar niet schuldig over. Neem afstand van je toestellen – uit of op trillen en in een andere kamer – en breng jezelf mentaal waar de Heer de laatste keer tot jou sprak/je iets liet zien…..en ken jezelf…..daar gaan we volgende week mee verder.
Tot dan, zegen,
John Fenn / vertaling AHJ
www.supernaturalhousechurch.org
Info Conferentie Huiskerken 2013
RSS Feed