Dag allemaal,
Onze zoon Chris vindt het heel leuk te ‘helpen’ als we in een winkel zijn. Ik pak een karretje en trek het achter me aan, terwijl Chris in zijn rolstoel de hendel vasthoudt, zodat hij duwt, terwijl ik de kar trek. Al is Chris 32, doordat de navelstreng om zijn hals zat bij zijn geboorte, heeft hij mentaal de leeftijd van een 4 jarige. Toen hij 17 was kreeg hij een beroerte, waardoor hij zijn linkerhand niet meer kan gebruiken, dus nu hangt hij aan de kar en wacht tot ik stil sta, waarna hij helpt de boodschappen in het karretje te leggen.
Onze zoon Chris vindt het heel leuk te ‘helpen’ als we in een winkel zijn. Ik pak een karretje en trek het achter me aan, terwijl Chris in zijn rolstoel de hendel vasthoudt, zodat hij duwt, terwijl ik de kar trek. Al is Chris 32, doordat de navelstreng om zijn hals zat bij zijn geboorte, heeft hij mentaal de leeftijd van een 4 jarige. Toen hij 17 was kreeg hij een beroerte, waardoor hij zijn linkerhand niet meer kan gebruiken, dus nu hangt hij aan de kar en wacht tot ik stil sta, waarna hij helpt de boodschappen in het karretje te leggen.
Gezegend met de eerlijkheid van een kind, maakt hij graag rondjes en draait wild in het rond, terwijl hij uitroept ‘kijk uit oude man’ of ‘let op mevrouw’ of als iemand een cowboy hoed op heeft ‘let op cowboy, ik kom eraan!’ (in ons deel van de wereld zijn er nog echte cowboys, en het is niet ongewoon een man of een vrouw met een hoed op te zien en een cowboy uitrusting aan). Ik moet hem altijd vertellen om ‘excuseer me’ te zeggen in plaats van ‘kijk uit’, wat hij dan ook doet, maar hij onthoud het niet, want de keer daarop herhalen we hetzelfde liedje – ‘kijk uit oude man’…lol. Wonend in een klein dorp, kennen de meeste kassiers en klanten ons, en als ik eens alleen boodschappen doe, vraagt men mij: ‘Waar is uw hulpje vandaag?’
Laat ik eerst even iets noemen, voor diegenen die gaan emailen over Chris’ genezing, dat Chris van de Heer houdt. De Heer heeft ten minste 2 keer tot hem gesproken, voor zover mij bekend is. Het geloof van Chris is “Als ik naar de hemel ga, heb ik mijn rolstoel niet meer nodig, dan kan ik rennen” en “Jezus heeft gezegd (als ik in de hemel ben) dat Hij met mij door de bergen gaat wandelen!”
Vanwege zijn hersenbeschadiging is tijd iets wat hij niet begrijpt. Volgende week is voor hem hetzelfde als over 3 dagen, en 3 dagen als volgende week. Daardoor is het ons niet gelukt hem te leren dat hij ook nu al genezen kan worden. Voor hem is genezing niet iets waar hij naar verlangt. Hij weet dat Jezus met hem in de bergen gaat wandelen, hij weet dat de Heer van treinen houdt, en dat hijzelf geen rolstoel nodig heeft als hij in de hemel is, en dat is voor hem genoeg. De rest is wat het is en hij is gelukkig.
Er zijn talrijke ontmoetingen met de Heer geweest in onze woonkamer, terwijl Chris slechts een paar stappen van ons verwijderd was. Één zo’n keer stond de Heer aan mijn linkerkant terwijl Chris in zijn rolstoel aan mijn rechter kant zat, binnen bereik van de Heer, Hij kon hem zo aanraken, maar dat deed Hij niet. Hij kiest ervoor, om wat voor reden dan ook, om Chris tegemoet te komen in waar zijn geloof is, en dat is dat hij in de hemel geen rolstoel meer nodig heeft.
In de rij voor de kassa
En zo gebeurde het op een dag, de dag dat deze foto genomen is, dat we in de rij voor de kassa stonden. Voor ons stond een vrouw die een klein kind in het kinderzitje van de kar had zitten.
Wat wij altijd doen, is dat Chris het eerst door de kassa gaat, dan ik, dan het karretje. Ik neem de boodschappen uit de kar, geeft ze aan Chris, en hij legt ze dan op de band neer. Hij is altijd enthousiast, en het eerste item was een blik, dat hij op de band gooide, en die vervolgens als een cilindrische bowling bal richting de caissière rolde en dat met zo’n kracht dat het een strike zou zijn als we in de bowling baan geweest zouden zijn!
Toen merkte ik pas de vrouw die voor mij was, op. Zij was aan het sms-en op haar smart telefoon, haar 2-jarig kind volledig negerend, maar ook de caissière, die wilde dat de vrouw door zou lopen met haar kar, zodat de transactie afgemaakt kon worden. Ik keek naar de vrouw, daarna naar de caissière, die zonder iets te zeggen de vrouw aankeek met een blik van ‘Dame, er staan mensen te wachten, en iedereen wacht op jou!’ Haar twee jarig kind speelde met de laatste paar boodschappen, die nog in de kar geplaatst moesten worden, terwijl de caissière een oogje op haar hield.
Ik keek achterom, en de 3 andere mensen die ook in de rij stonden, staarden ook naar de vrouw, die nog steeds aan het sms-en was, volkomen opgaand in haar eigen wereldje. Verbonden, maar alleen. Omringd, maar op zich zelf. Uiteindelijk zei de caissière vriendelijk ‘wilt u doorlopen met uw kar, alstublieft’ en de vrouw keerde op aarde terug, liep door, zonder ook maar om zich heen te kijken. Ze had helemaal niet door dat er een hele rij achter haar stond. De rollende ogen had ze niet opgemerkt, noch het hoofdschudden van de caissière.
Deze serie gaat dus over de gevolgen van verbonden zijn, maar in een wereld leven zonder contact te hebben met echte mensen, echte relaties, echte groei en persoonlijke ontwikkeling. Er zijn vele studies gedaan en er is veel geschreven over technologie en de gevolgen daarvan op de maatschappij, maar mijn interesse hier gaat over Christenen en groei in Christus, en hoe wij als gelovigen hierdoor beïnvloed worden.
Christenen, omgang met elkaar en valse vriendschappen
Technologie stelt ons in staat te tweeten, e-mailen, sms-en, Skypen en contact met anderen te hebben wanneer we dat maar wensen, en dat over de hele wereld. Toch hoor ik telkens weer dat christenen het moeilijkst zijn om echt tijd mee door te brengen. Om echt tijd te nemen, ergens te gaan zitten en de ander te leren kennen, is net zo moeilijk als het vangen van een vlinder met je blote handen. Je denkt dat hij stil zit op de bloem, maar als je te dichtbij komt, vliegt het weg naar een andere bloem en je blijft achter met lege handen.
Waarschijnlijk heb je ook opgemerkt dat mensen dingen via e-mail zeggen die ze nooit recht in het gezicht van die persoon zouden zeggen. Kort geleden bezocht ik de website van een christelijke tv station hier in Tulsa, omdat zij de beste weer radar hebben, en het hoofdonderwerp op de site ging over locale Union leden, die van Unie wilden veranderen. Het verhaal bevatte tevens een foto van verschillende mensen bij elkaar in een zaal.
Toen ik naar beneden scrolde, om de commentaren te bekijken, hadden mensen onbeschaafd commentaar gegeven over het verhaal, waaronder over de dikke buik van één iemand, hoe ruig en vies iemand anders eruit zag, dat ze er lui uitzagen en ga zo maar door.
Oppervlakkige mensen, als christenen nog oppervlakkiger
Ik ontvang dezelfde soort opmerkingen alleen al door het versturen van deze Weekly Thoughts en mijn e-mail nieuwsbrief. Mensen die al een jaar of langer de mails ontvangen, nemen ineens aanstoot aan iets wat ik gezegd heb, en sturen mij dan een onbeschoft en beledigend e-mail en melden zich af. Misschien hebben ze al wel 50 of 100 of 200 of meer mails ontvangen in de voorafgaande jaren, maar als ik dan iets schrijf waar ze het niet mee eens zijn, of als ze iets lezen wat ik niet gezegd heb (of wat ik nooit bedoeld heb), of het artikel raakt een gevoelige snaar vanwege pijn in het verleden, dan krijg ik ineens een gemeen, haatdragend mailtje van hen.
Ze vergeten het feit dat hun levens veranderd zijn door de andere 99 of 199 mails/onderwijs van de voorgaande jaren – regelmatig mails van mij te ontvangen en in sommige gevallen het heen en weer mailen, heeft gezorgd voor een zekere familiariteit, maar de afstand en de anonimiteit van het mailen maken het mogelijk om beledigingen te uiten en haat, zonder bang te zijn voor de gevolgen daarvan. Net zoals de mensen die reageerden op het nieuws verhaal van hierboven, als zij oog in oog zouden staan met die persoon, zouden ze nooit gezegd hebben wat ze in een mail geschreven hebben.
Sommige christenen zijn bijna zover een eind te maken aan echte vriendschappen, omdat
de apparaten lijken te luisteren naar hen.
De apparaten dagen hen nooit uit, laten hen niet nadenken, en zorgen er niet voor dat ze hun eigen hart gaan onderzoeken. Apparaten zijn veilig, en relaties via die apparaten zijn veilig. Ze staan een afstand toe tussen mensen, zodat mensen niet te dichtbij komen, waardoor men gekwetst zou kunnen worden.
De mensheid is nog nooit zo verbonden met anderen geweest als vandaag de dag, en toch is het zo dat 25% van de Amerikanen geen goede vrienden heeft, en voor de overgebleven 75% is het aantal vrienden dat men heeft, gedaald van 4 naar 2. (Juni 2006 American Sociological Review)
De illusie van vriendschap
Onze apparaten geven ons de illusie van vriendschap zonder de vereisten van vriendschap. Ze geven ons een vals gevoel van verbinding, een vals gevoel van intimiteit. Je ziet misschien een berichtje op Facebook ‘Ik ben verkouden geworden,’ en je leeft mee met die persoon, misschien bid je zelfs voor hem, en je voelt je met hem verbonden. Of iemand tweet dat ze de test gehaald hebben, 96% van de vragen goed, en je stuurt een kort berichtje om te feliciteren.
En dat is goed, zover het gaat, en dat IS ook meestal zo ver het gaat. Diegene die een ‘Snel weer beter worden, ik bid voor je,’ op Facebook zet, en tweet: ‘Gefeliciteerd, zet hem op!’ kan wel helemaal alleen wonen, is misschien zelfs wel suïcidaal, zonder een geestelijke familie, zonder werk of vrienden, maar de verbondenheid die onze gadgets ons geven, geven slechts een vals gevoel van vriendschap.
Met als gevolg, in veel gevallen, dat hoe meer iemand op die manier contacten heeft, des te meer men zich alleen voelt. Zoiets als een maaltijd hebben terwijl je nog halfvol van de vorige bent, je proeft het eten niet echt en je geniet er niet van, want er is geen innerlijke voldoening. Diezelfde leegheid is er als we geen echte aangezicht tot aangezicht vrienden hebben, maar alleen een netwerk van online vrienden.
We zijn alleen, en bang voor intimiteit
Kom bij de Heer
Veel christenen weten niet hoe ze alleen met zichzelf kunnen zijn, en weten daarom niet hoe ze alleen met de Heer kunnen zijn. Ze rennen naar de profeet voor een woord, omdat ze de Heer niet echt kennen, omdat ze niet geleerd hebben alleen te zijn, en alleen met Hem. Ze gaan naar diensten toe om antwoorden te krijgen, graag vergeten en verwaarlozen ze het feit dat Christus in hen woont en zo dichtbij is als een investering in tijd en moeite om Hem te leren kennen.
Zoals die vrouw in de rij bij de kassa, het moment dat er even een stilte was, dat haar aandacht niet was bij haar dochter of bij de betaling van de boodschappen, gingen haar gedachten naar ‘even kijken of er iemand is,’ via een sms conversatie, omdat dat makkelijk is, handiger, en niet bedreigend.
De grote geloofshelden echter wisten hoe ze alleen moesten zijn. Abraham keek naar de sterren en ontving de openbaring dat hij een vader van velen zou zijn, zoveel als er sterren zijn. De jonge herder David was alleen in de velden rond Bethlehem, pratend met de Heer in zijn eenzaamheid. Jezus ging alleen weg in de woestijn of naar een berg of rustige plek waar Hij alleen met de Vader in gebed kon zijn.
Jouw leven telt! Hoe ontwikkelen we onze wandel met de Heer terwijl we ook elektronisch met mensen verbonden willen zijn? Hoe ontwikkelen we persoonlijke afzondering alsmede oprechte vriendschappen? Hoe ontdekken we waar we voor geschapen zijn en welke rol relaties daarin hebben? Wat zijn andere effecten van de technologie op vriendschappen?
Daar gaan we volgende week mee verder, tot dan,
Zegen,
John Fenn / vertaling AHJ
www.supernaturalhousechurch.org
Laat ik eerst even iets noemen, voor diegenen die gaan emailen over Chris’ genezing, dat Chris van de Heer houdt. De Heer heeft ten minste 2 keer tot hem gesproken, voor zover mij bekend is. Het geloof van Chris is “Als ik naar de hemel ga, heb ik mijn rolstoel niet meer nodig, dan kan ik rennen” en “Jezus heeft gezegd (als ik in de hemel ben) dat Hij met mij door de bergen gaat wandelen!”
Vanwege zijn hersenbeschadiging is tijd iets wat hij niet begrijpt. Volgende week is voor hem hetzelfde als over 3 dagen, en 3 dagen als volgende week. Daardoor is het ons niet gelukt hem te leren dat hij ook nu al genezen kan worden. Voor hem is genezing niet iets waar hij naar verlangt. Hij weet dat Jezus met hem in de bergen gaat wandelen, hij weet dat de Heer van treinen houdt, en dat hijzelf geen rolstoel nodig heeft als hij in de hemel is, en dat is voor hem genoeg. De rest is wat het is en hij is gelukkig.
Er zijn talrijke ontmoetingen met de Heer geweest in onze woonkamer, terwijl Chris slechts een paar stappen van ons verwijderd was. Één zo’n keer stond de Heer aan mijn linkerkant terwijl Chris in zijn rolstoel aan mijn rechter kant zat, binnen bereik van de Heer, Hij kon hem zo aanraken, maar dat deed Hij niet. Hij kiest ervoor, om wat voor reden dan ook, om Chris tegemoet te komen in waar zijn geloof is, en dat is dat hij in de hemel geen rolstoel meer nodig heeft.
In de rij voor de kassa
En zo gebeurde het op een dag, de dag dat deze foto genomen is, dat we in de rij voor de kassa stonden. Voor ons stond een vrouw die een klein kind in het kinderzitje van de kar had zitten.
Wat wij altijd doen, is dat Chris het eerst door de kassa gaat, dan ik, dan het karretje. Ik neem de boodschappen uit de kar, geeft ze aan Chris, en hij legt ze dan op de band neer. Hij is altijd enthousiast, en het eerste item was een blik, dat hij op de band gooide, en die vervolgens als een cilindrische bowling bal richting de caissière rolde en dat met zo’n kracht dat het een strike zou zijn als we in de bowling baan geweest zouden zijn!
Toen merkte ik pas de vrouw die voor mij was, op. Zij was aan het sms-en op haar smart telefoon, haar 2-jarig kind volledig negerend, maar ook de caissière, die wilde dat de vrouw door zou lopen met haar kar, zodat de transactie afgemaakt kon worden. Ik keek naar de vrouw, daarna naar de caissière, die zonder iets te zeggen de vrouw aankeek met een blik van ‘Dame, er staan mensen te wachten, en iedereen wacht op jou!’ Haar twee jarig kind speelde met de laatste paar boodschappen, die nog in de kar geplaatst moesten worden, terwijl de caissière een oogje op haar hield.
Ik keek achterom, en de 3 andere mensen die ook in de rij stonden, staarden ook naar de vrouw, die nog steeds aan het sms-en was, volkomen opgaand in haar eigen wereldje. Verbonden, maar alleen. Omringd, maar op zich zelf. Uiteindelijk zei de caissière vriendelijk ‘wilt u doorlopen met uw kar, alstublieft’ en de vrouw keerde op aarde terug, liep door, zonder ook maar om zich heen te kijken. Ze had helemaal niet door dat er een hele rij achter haar stond. De rollende ogen had ze niet opgemerkt, noch het hoofdschudden van de caissière.
Deze serie gaat dus over de gevolgen van verbonden zijn, maar in een wereld leven zonder contact te hebben met echte mensen, echte relaties, echte groei en persoonlijke ontwikkeling. Er zijn vele studies gedaan en er is veel geschreven over technologie en de gevolgen daarvan op de maatschappij, maar mijn interesse hier gaat over Christenen en groei in Christus, en hoe wij als gelovigen hierdoor beïnvloed worden.
Christenen, omgang met elkaar en valse vriendschappen
Technologie stelt ons in staat te tweeten, e-mailen, sms-en, Skypen en contact met anderen te hebben wanneer we dat maar wensen, en dat over de hele wereld. Toch hoor ik telkens weer dat christenen het moeilijkst zijn om echt tijd mee door te brengen. Om echt tijd te nemen, ergens te gaan zitten en de ander te leren kennen, is net zo moeilijk als het vangen van een vlinder met je blote handen. Je denkt dat hij stil zit op de bloem, maar als je te dichtbij komt, vliegt het weg naar een andere bloem en je blijft achter met lege handen.
Waarschijnlijk heb je ook opgemerkt dat mensen dingen via e-mail zeggen die ze nooit recht in het gezicht van die persoon zouden zeggen. Kort geleden bezocht ik de website van een christelijke tv station hier in Tulsa, omdat zij de beste weer radar hebben, en het hoofdonderwerp op de site ging over locale Union leden, die van Unie wilden veranderen. Het verhaal bevatte tevens een foto van verschillende mensen bij elkaar in een zaal.
Toen ik naar beneden scrolde, om de commentaren te bekijken, hadden mensen onbeschaafd commentaar gegeven over het verhaal, waaronder over de dikke buik van één iemand, hoe ruig en vies iemand anders eruit zag, dat ze er lui uitzagen en ga zo maar door.
Oppervlakkige mensen, als christenen nog oppervlakkiger
Ik ontvang dezelfde soort opmerkingen alleen al door het versturen van deze Weekly Thoughts en mijn e-mail nieuwsbrief. Mensen die al een jaar of langer de mails ontvangen, nemen ineens aanstoot aan iets wat ik gezegd heb, en sturen mij dan een onbeschoft en beledigend e-mail en melden zich af. Misschien hebben ze al wel 50 of 100 of 200 of meer mails ontvangen in de voorafgaande jaren, maar als ik dan iets schrijf waar ze het niet mee eens zijn, of als ze iets lezen wat ik niet gezegd heb (of wat ik nooit bedoeld heb), of het artikel raakt een gevoelige snaar vanwege pijn in het verleden, dan krijg ik ineens een gemeen, haatdragend mailtje van hen.
Ze vergeten het feit dat hun levens veranderd zijn door de andere 99 of 199 mails/onderwijs van de voorgaande jaren – regelmatig mails van mij te ontvangen en in sommige gevallen het heen en weer mailen, heeft gezorgd voor een zekere familiariteit, maar de afstand en de anonimiteit van het mailen maken het mogelijk om beledigingen te uiten en haat, zonder bang te zijn voor de gevolgen daarvan. Net zoals de mensen die reageerden op het nieuws verhaal van hierboven, als zij oog in oog zouden staan met die persoon, zouden ze nooit gezegd hebben wat ze in een mail geschreven hebben.
Sommige christenen zijn bijna zover een eind te maken aan echte vriendschappen, omdat
de apparaten lijken te luisteren naar hen.
De apparaten dagen hen nooit uit, laten hen niet nadenken, en zorgen er niet voor dat ze hun eigen hart gaan onderzoeken. Apparaten zijn veilig, en relaties via die apparaten zijn veilig. Ze staan een afstand toe tussen mensen, zodat mensen niet te dichtbij komen, waardoor men gekwetst zou kunnen worden.
De mensheid is nog nooit zo verbonden met anderen geweest als vandaag de dag, en toch is het zo dat 25% van de Amerikanen geen goede vrienden heeft, en voor de overgebleven 75% is het aantal vrienden dat men heeft, gedaald van 4 naar 2. (Juni 2006 American Sociological Review)
De illusie van vriendschap
Onze apparaten geven ons de illusie van vriendschap zonder de vereisten van vriendschap. Ze geven ons een vals gevoel van verbinding, een vals gevoel van intimiteit. Je ziet misschien een berichtje op Facebook ‘Ik ben verkouden geworden,’ en je leeft mee met die persoon, misschien bid je zelfs voor hem, en je voelt je met hem verbonden. Of iemand tweet dat ze de test gehaald hebben, 96% van de vragen goed, en je stuurt een kort berichtje om te feliciteren.
En dat is goed, zover het gaat, en dat IS ook meestal zo ver het gaat. Diegene die een ‘Snel weer beter worden, ik bid voor je,’ op Facebook zet, en tweet: ‘Gefeliciteerd, zet hem op!’ kan wel helemaal alleen wonen, is misschien zelfs wel suïcidaal, zonder een geestelijke familie, zonder werk of vrienden, maar de verbondenheid die onze gadgets ons geven, geven slechts een vals gevoel van vriendschap.
Met als gevolg, in veel gevallen, dat hoe meer iemand op die manier contacten heeft, des te meer men zich alleen voelt. Zoiets als een maaltijd hebben terwijl je nog halfvol van de vorige bent, je proeft het eten niet echt en je geniet er niet van, want er is geen innerlijke voldoening. Diezelfde leegheid is er als we geen echte aangezicht tot aangezicht vrienden hebben, maar alleen een netwerk van online vrienden.
We zijn alleen, en bang voor intimiteit
Kom bij de Heer
Veel christenen weten niet hoe ze alleen met zichzelf kunnen zijn, en weten daarom niet hoe ze alleen met de Heer kunnen zijn. Ze rennen naar de profeet voor een woord, omdat ze de Heer niet echt kennen, omdat ze niet geleerd hebben alleen te zijn, en alleen met Hem. Ze gaan naar diensten toe om antwoorden te krijgen, graag vergeten en verwaarlozen ze het feit dat Christus in hen woont en zo dichtbij is als een investering in tijd en moeite om Hem te leren kennen.
Zoals die vrouw in de rij bij de kassa, het moment dat er even een stilte was, dat haar aandacht niet was bij haar dochter of bij de betaling van de boodschappen, gingen haar gedachten naar ‘even kijken of er iemand is,’ via een sms conversatie, omdat dat makkelijk is, handiger, en niet bedreigend.
De grote geloofshelden echter wisten hoe ze alleen moesten zijn. Abraham keek naar de sterren en ontving de openbaring dat hij een vader van velen zou zijn, zoveel als er sterren zijn. De jonge herder David was alleen in de velden rond Bethlehem, pratend met de Heer in zijn eenzaamheid. Jezus ging alleen weg in de woestijn of naar een berg of rustige plek waar Hij alleen met de Vader in gebed kon zijn.
Jouw leven telt! Hoe ontwikkelen we onze wandel met de Heer terwijl we ook elektronisch met mensen verbonden willen zijn? Hoe ontwikkelen we persoonlijke afzondering alsmede oprechte vriendschappen? Hoe ontdekken we waar we voor geschapen zijn en welke rol relaties daarin hebben? Wat zijn andere effecten van de technologie op vriendschappen?
Daar gaan we volgende week mee verder, tot dan,
Zegen,
John Fenn / vertaling AHJ
www.supernaturalhousechurch.org
RSS Feed