New Testament Realities 2 of 3, What changed my life
Nieuw Testamentische Realiteiten 2 van 3, Wat mijn leven veranderde
Hallo allemaal,
Ik heb vorige week kort verteld hoe ik over mezelf dacht nadat mijn vader ons gezin had verlaten. Als oudste van 4 kinderen, en groot voor mijn leeftijd, verontschuldigde mijn moeder zich later voor het feit dat ze me zo zwaar belast had. Ze legde uit dat ik 'zo verdraaid groot' was dat ze me als een volwassene behandelde terwijl ik amper een tiener was.
Voor mij als 11-jarige was de scheiding van vader en moeder (wat in die tijd niet gebruikelijk was en waar we in onze vriendenkring zeker nog nooit van gehoord hadden) verwoestend. Mijn cijfers kelderden, ik stopte met alles, van scouting tot tekenlessen tot sport - het kon me gewoon niets meer schelen.
Dus toen mijn vriendin Janny, die bij mij in Duitse les zat, vertelde dat zij, als katholiek, de God achter de zondagochtendliturgie kende, was ik nieuwsgierig. Ik was op zoek naar een vader. Ik was gestopt bij de Scouting omdat alle andere jongens vaders hadden die met hen mee gingen op kampeer- en kanotochten. Maar ik niet. Dus stopte ik ermee. Ik was, van mijn elfde tot mijn zestiende, op zoek naar een vader. Janny vertelde me dat ik mijn hemelse Vader kon leren kennen.
Mijn 'verlossingsgebed' ging ongeveer als volgt: "Jezus. Als U echt het laatste woord over mijn leven heeft, dan is Uw mening het enige dat telt. Dus is het alleen maar logisch om U nu te dienen, dus kom in mijn hart, ik geef het aan U."
En toen ging ik rechtstreeks naar de Vader. Intuïtief, zonder het Woord te kennen, wist ik dat Jezus slechts het hemelse adoptiebureau was dat door de Vader werd gebruikt om mij in Zijn gezin op te nemen. Wat er vreemd genoeg ook voor zorgde dat ik in de familie geboren werd - zowel geboren als geadopteerd. Het adoptiegedeelte betekende dat ik uitverkoren was, want als een baby geboren wordt, krijg je wat je krijgt. Maar een geadopteerd kind is speciaal in die zin dat het werd uitgekozen, uitverkoren uit anderen. Ik ging naar de Vader en keek niet meer om.
Maar ik bracht al die troep met me mee. Geestelijk was ik wedergeboren, maar emotioneel en in mijn denken worstelde ik nog steeds met al het bovenstaande. Het was een proces. Maar ik veranderde heel snel, en dit is hoe:
Wat mijn leven veranderde
Dit is het proces dat ik doormaakte. Dit veranderde mijn leven, en het kan het jouwe veranderen of dat van iemand die je kent. Allereerst was er Colossenzen 1:12-13:
"Dankzegging aan de Vader, die ons bekwaam gemaakt heeft om deel te hebben aan de erfenis der heiligen in het licht; die ons verlost heeft van het gezag der duisternis en ons heeft overgebracht naar het koninkrijk van zijn lieve Zoon."
Aan de ene kant was er mijn argument dat ik niet zou kunnen wandelen met de Vader God. Ik heb geen natuurlijke gaven, ik begreep niets van algebra en gaf niets om school. Mijn vader verliet ons gezin en koos ervoor om de kinderen van zijn nieuwe vrouw op te voeden als zijn eigen kinderen. Ik was niet gewild, en wat ik wel wilde waren slechte dingen waartoe mijn woede en pijn mij dreven.
Aan de andere kant was er "Dank aan de Vader die ons in staat heeft gesteld deel te nemen...” Mijn gedachten moesten het uitvechten. Mijn emoties moesten worden neergehaald. Ik dwong mezelf te geloven dat mijn Vader mij in staat heeft gesteld deel te nemen aan wat Hij voor mij heeft gedaan. Dat kwam niet onmiddellijk. Ik moest daar dagen over nadenken... mijn eigen geloof in mijn tekortkomingen afwegen tegen Zijn geloof in mij en wat Hij deed om mij in staat te stellen deel te nemen aan wat Hij voor mij had.
Wat daarop voortbouwde en werkelijk het verschil maakte was deze uitspraak: "Die ons verlost heeft uit de macht (autoriteit) van de duisternis en ons heeft overgebracht in het koninkrijk van Zijn lieve Zoon."
Die uitspraak vernietigde mijn argumenten ‘aan de andere kant’ volledig. Ik redeneerde dat als ik al uit het koninkrijk der duisternis verlost ben en naar de hemel ben overgebracht, de strijd dus voorbij is. Ik kan gewoon de juiste gedachten denken en die zullen de juiste emoties voortbrengen, en ik kan verder gaan.
Dat ene vers brak iets in mij. Toen ik opnieuw geboren werd, had de Vader mij op dat moment al uit het gezag van de duisternis gehaald en mij in het koninkrijk van Zijn Zoon geplaatst. Wanneer een politieagent zijn hand ophoudt om het verkeer te stoppen, dan is dat gezag. Als ze hun pistool gebruiken om het verkeer tegen te houden, dan is dat macht.
Het Grieks is 'gezag' (exousia) en niet 'macht' (dunamis) zoals in de King James Version staat. Satan heeft geen gezag over mij, sterker nog, ik heb gezag over hem, en wij twee hebben niets meer gemeen. Ik moest beginnen te denken zoals God de Vader mij zag, als dat kind dat uit het gezag van de duisternis was overgebracht naar het koninkrijk van het licht.
Ik begon Satan te zien voor wat hij is; Machteloos, werkend door angst en intimidatie aan onwetende of angstige massa's mensen die niet weten wat de Hemelse Vader voor hen heeft gedaan. Angst verliet me, vertrouwen kwam ervoor in de plaats.
Het eerste wat ik me herinner is dat de Vader in die tijd tegen me zei: "Het lichaam van een mens geeft hem autoriteit terwijl hij op aarde leeft. Maar wanneer het lichaam sterft, worden diens geest en ziel automatisch onderworpen aan het koninkrijk waarvan zij een burger zijn."
(Ja, '...zijn een burger van' is ongepast Engels, maar zo sprak ik, dus Hij sprak tot mij overeenkomstig mijn leeftijd, rijpheid en kennis. Als Hij dat 10 jaar later tegen mij had gezegd, had Hij misschien gezegd "...waarvan je een burger bent", wat wel de juiste grammatica is. Dit principe is de reden waarom, in profetie bijvoorbeeld, het woord kan worden gesproken door iemand met onjuiste grammatica en toch is het nog steeds een geldig woord van de Heer - omdat het goddelijke stroomt door het onvolmaakte).
Toen vroeg ik de Vader: "Hoe kunt U mensen naar de hel sturen?" Hij antwoordde op mijn vraag met een wedervraag: "Wat doet een rechter?" Ik dacht een minuut na en zei toen: "Een rechter voltrekt het vonnis." Hij antwoordde: "Heel goed, en wat doet een jury?" Ik dacht nog eens na en zei: "Een jury beslist of iemand schuldig of onschuldig is." Hij antwoordde: "Precies. Het Woord beslist over schuld of onschuld, de rechter past alleen het vonnis toe. Ik pas alleen het vonnis toe."
Voor mij, als 16- of 17-jarige, was dat diep nadenken. Maar het bracht rust, en ik had voor de eerste keer een echt gesprek met mijn Vader. Ik begreep de woorden van Jezus in Johannes 12:48: "Wie Mij en Mijn woorden verwerpt, heeft er een die hem zal oordelen: de woorden die Ik gesproken heb, dat is wat hem zal oordelen op de laatste dag." Het Woord is de jury, de Vader past slechts het vonnis toe.
Deze verzen en deze openbaringen en gesprekken begonnen geleidelijk aan mijn denken te veranderen. Ook al was ik een onvolwassen tiener, de bovenstaande instructie liet mij weten dat ik 100% verantwoordelijk was voor mijn leven. Het was als een vader die grondbeginselen deelt, waarvan de vader hoopt dat zijn zoon ze zal begrijpen en deel van zijn leven zal maken.
Mijn advies aan talloze mensen is om te beginnen in Efeziërs 1 en overal waar je het woord 'God' ziet, 'Vader' in te voegen, want dat is waar Paulus over schrijft. Stop dan en denk na over elk vers, dagen of weken als dat nodig is, totdat elk argument dat je tegen die waarheid hebt, gevangen is genomen aan de gehoorzaamheid van Christus. Pas dat op jezelf toe. En door te pauzeren, door erover na te denken, te mediteren, geef je de Vader de gelegenheid om je dingen te laten zien, om het persoonlijk te maken voor jou en jouw leven....en daar gaan we volgende week mee verder, tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en email me op cwowi@aol.com
Nieuw Testamentische Realiteiten 2 van 3, Wat mijn leven veranderde
Hallo allemaal,
Ik heb vorige week kort verteld hoe ik over mezelf dacht nadat mijn vader ons gezin had verlaten. Als oudste van 4 kinderen, en groot voor mijn leeftijd, verontschuldigde mijn moeder zich later voor het feit dat ze me zo zwaar belast had. Ze legde uit dat ik 'zo verdraaid groot' was dat ze me als een volwassene behandelde terwijl ik amper een tiener was.
Voor mij als 11-jarige was de scheiding van vader en moeder (wat in die tijd niet gebruikelijk was en waar we in onze vriendenkring zeker nog nooit van gehoord hadden) verwoestend. Mijn cijfers kelderden, ik stopte met alles, van scouting tot tekenlessen tot sport - het kon me gewoon niets meer schelen.
Dus toen mijn vriendin Janny, die bij mij in Duitse les zat, vertelde dat zij, als katholiek, de God achter de zondagochtendliturgie kende, was ik nieuwsgierig. Ik was op zoek naar een vader. Ik was gestopt bij de Scouting omdat alle andere jongens vaders hadden die met hen mee gingen op kampeer- en kanotochten. Maar ik niet. Dus stopte ik ermee. Ik was, van mijn elfde tot mijn zestiende, op zoek naar een vader. Janny vertelde me dat ik mijn hemelse Vader kon leren kennen.
Mijn 'verlossingsgebed' ging ongeveer als volgt: "Jezus. Als U echt het laatste woord over mijn leven heeft, dan is Uw mening het enige dat telt. Dus is het alleen maar logisch om U nu te dienen, dus kom in mijn hart, ik geef het aan U."
En toen ging ik rechtstreeks naar de Vader. Intuïtief, zonder het Woord te kennen, wist ik dat Jezus slechts het hemelse adoptiebureau was dat door de Vader werd gebruikt om mij in Zijn gezin op te nemen. Wat er vreemd genoeg ook voor zorgde dat ik in de familie geboren werd - zowel geboren als geadopteerd. Het adoptiegedeelte betekende dat ik uitverkoren was, want als een baby geboren wordt, krijg je wat je krijgt. Maar een geadopteerd kind is speciaal in die zin dat het werd uitgekozen, uitverkoren uit anderen. Ik ging naar de Vader en keek niet meer om.
Maar ik bracht al die troep met me mee. Geestelijk was ik wedergeboren, maar emotioneel en in mijn denken worstelde ik nog steeds met al het bovenstaande. Het was een proces. Maar ik veranderde heel snel, en dit is hoe:
Wat mijn leven veranderde
Dit is het proces dat ik doormaakte. Dit veranderde mijn leven, en het kan het jouwe veranderen of dat van iemand die je kent. Allereerst was er Colossenzen 1:12-13:
"Dankzegging aan de Vader, die ons bekwaam gemaakt heeft om deel te hebben aan de erfenis der heiligen in het licht; die ons verlost heeft van het gezag der duisternis en ons heeft overgebracht naar het koninkrijk van zijn lieve Zoon."
Aan de ene kant was er mijn argument dat ik niet zou kunnen wandelen met de Vader God. Ik heb geen natuurlijke gaven, ik begreep niets van algebra en gaf niets om school. Mijn vader verliet ons gezin en koos ervoor om de kinderen van zijn nieuwe vrouw op te voeden als zijn eigen kinderen. Ik was niet gewild, en wat ik wel wilde waren slechte dingen waartoe mijn woede en pijn mij dreven.
Aan de andere kant was er "Dank aan de Vader die ons in staat heeft gesteld deel te nemen...” Mijn gedachten moesten het uitvechten. Mijn emoties moesten worden neergehaald. Ik dwong mezelf te geloven dat mijn Vader mij in staat heeft gesteld deel te nemen aan wat Hij voor mij heeft gedaan. Dat kwam niet onmiddellijk. Ik moest daar dagen over nadenken... mijn eigen geloof in mijn tekortkomingen afwegen tegen Zijn geloof in mij en wat Hij deed om mij in staat te stellen deel te nemen aan wat Hij voor mij had.
Wat daarop voortbouwde en werkelijk het verschil maakte was deze uitspraak: "Die ons verlost heeft uit de macht (autoriteit) van de duisternis en ons heeft overgebracht in het koninkrijk van Zijn lieve Zoon."
Die uitspraak vernietigde mijn argumenten ‘aan de andere kant’ volledig. Ik redeneerde dat als ik al uit het koninkrijk der duisternis verlost ben en naar de hemel ben overgebracht, de strijd dus voorbij is. Ik kan gewoon de juiste gedachten denken en die zullen de juiste emoties voortbrengen, en ik kan verder gaan.
Dat ene vers brak iets in mij. Toen ik opnieuw geboren werd, had de Vader mij op dat moment al uit het gezag van de duisternis gehaald en mij in het koninkrijk van Zijn Zoon geplaatst. Wanneer een politieagent zijn hand ophoudt om het verkeer te stoppen, dan is dat gezag. Als ze hun pistool gebruiken om het verkeer tegen te houden, dan is dat macht.
Het Grieks is 'gezag' (exousia) en niet 'macht' (dunamis) zoals in de King James Version staat. Satan heeft geen gezag over mij, sterker nog, ik heb gezag over hem, en wij twee hebben niets meer gemeen. Ik moest beginnen te denken zoals God de Vader mij zag, als dat kind dat uit het gezag van de duisternis was overgebracht naar het koninkrijk van het licht.
Ik begon Satan te zien voor wat hij is; Machteloos, werkend door angst en intimidatie aan onwetende of angstige massa's mensen die niet weten wat de Hemelse Vader voor hen heeft gedaan. Angst verliet me, vertrouwen kwam ervoor in de plaats.
Het eerste wat ik me herinner is dat de Vader in die tijd tegen me zei: "Het lichaam van een mens geeft hem autoriteit terwijl hij op aarde leeft. Maar wanneer het lichaam sterft, worden diens geest en ziel automatisch onderworpen aan het koninkrijk waarvan zij een burger zijn."
(Ja, '...zijn een burger van' is ongepast Engels, maar zo sprak ik, dus Hij sprak tot mij overeenkomstig mijn leeftijd, rijpheid en kennis. Als Hij dat 10 jaar later tegen mij had gezegd, had Hij misschien gezegd "...waarvan je een burger bent", wat wel de juiste grammatica is. Dit principe is de reden waarom, in profetie bijvoorbeeld, het woord kan worden gesproken door iemand met onjuiste grammatica en toch is het nog steeds een geldig woord van de Heer - omdat het goddelijke stroomt door het onvolmaakte).
Toen vroeg ik de Vader: "Hoe kunt U mensen naar de hel sturen?" Hij antwoordde op mijn vraag met een wedervraag: "Wat doet een rechter?" Ik dacht een minuut na en zei toen: "Een rechter voltrekt het vonnis." Hij antwoordde: "Heel goed, en wat doet een jury?" Ik dacht nog eens na en zei: "Een jury beslist of iemand schuldig of onschuldig is." Hij antwoordde: "Precies. Het Woord beslist over schuld of onschuld, de rechter past alleen het vonnis toe. Ik pas alleen het vonnis toe."
Voor mij, als 16- of 17-jarige, was dat diep nadenken. Maar het bracht rust, en ik had voor de eerste keer een echt gesprek met mijn Vader. Ik begreep de woorden van Jezus in Johannes 12:48: "Wie Mij en Mijn woorden verwerpt, heeft er een die hem zal oordelen: de woorden die Ik gesproken heb, dat is wat hem zal oordelen op de laatste dag." Het Woord is de jury, de Vader past slechts het vonnis toe.
Deze verzen en deze openbaringen en gesprekken begonnen geleidelijk aan mijn denken te veranderen. Ook al was ik een onvolwassen tiener, de bovenstaande instructie liet mij weten dat ik 100% verantwoordelijk was voor mijn leven. Het was als een vader die grondbeginselen deelt, waarvan de vader hoopt dat zijn zoon ze zal begrijpen en deel van zijn leven zal maken.
Mijn advies aan talloze mensen is om te beginnen in Efeziërs 1 en overal waar je het woord 'God' ziet, 'Vader' in te voegen, want dat is waar Paulus over schrijft. Stop dan en denk na over elk vers, dagen of weken als dat nodig is, totdat elk argument dat je tegen die waarheid hebt, gevangen is genomen aan de gehoorzaamheid van Christus. Pas dat op jezelf toe. En door te pauzeren, door erover na te denken, te mediteren, geef je de Vader de gelegenheid om je dingen te laten zien, om het persoonlijk te maken voor jou en jouw leven....en daar gaan we volgende week mee verder, tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en email me op cwowi@aol.com
RSS Feed