Dag allemaal,
Men vertelde mij dat de voorbereiding voor een colonoscopie het ergst zou zijn. Ze logen.
De afspraak was een paar vrijdagen geleden, en de laatste vaste maaltijd was die woensdag ervoor. Om 1400 uur die woensdag pakte ik een doos macaroni met kaas, die we voor Chris kopen omdat hij dat zo lekker vindt, uit de kast en at ik mijn laatste maaltijd. Die avond nam ik een onschuldig lijkend oranje pilletje in, als deel van de voorbereiding – het was een laxeermiddel. Onschuldig, dacht ik. Mild, zei men. Geen probleem, zeiden ze.
Die nacht leken mijn maag en ingewanden op een Nazi pantserdivisie die van de ene kant naderde, en welk voedsel ik ook in mijn systeem had, het verzette zich met hand en tand daartegen. Wat de strijd binnenin mij ook was, het was zo luid dat ik bang was Barb wakker te maken als ik naar bed zou gaan. Het was ongeveer kwart voor 3 in de nacht toen het wat rustiger werd en ik niet meer vreesde haar te wekken met die gevechtsgeluiden.
Donderdagmiddag had de pantserdivisie gewonnen en zat er niets meer in mijn systeem, maar toch moest ik om 1600 uur een fles met één of andere vloeistof in een grote beker doen, dat met water mixen en het vervolgens opdrinken. Bovendien daarna nog 2 even grote hoeveelheden water, in totaal 1.4 liter. In één keer.
Dat moest ik 4 uur later herhalen. Dit was geen gevecht met een pantserdivisie – er zat niets meer in mij om tegen te vechten, geen troepen meer die zich tegen die vloeistof verzetten. Ik sliep op de bank, omdat ik telkens op moest staan om naar het toilet te lopen en daar bracht ik zoveel tijd door, dat ik overwoog limericks op de muur te schrijven. Grappig waar je midden in de nacht aan moet denken.
Vergeleken bij het ziekenhuis, was dit nog helemaal zo erg niet. Ik wist dat het echt was, en geen nare droom, toen de verpleegkundige het gordijn rond het bed dicht deed en tegen me zei “Doe al uw kleding uit en uw sieraden af en trek het ziekenhuis hemd aan, met de opening op de rug. Het is het beste met blote billen op het bed te gaan zitten.
Ik weet nog dat ik dacht “Vrouwen moeten dit zo vaak meemaken, nietwaar?” en juist op dat moment kwam Barb door de deur gelopen en begon direct te lachen om mijn nieuwe kledij en zei vriendelijk “Weet je, je hoeft dit niet te doen, je doet het jezelf aan”. Ik waardeer haar gevoel voor humor, en zelfs de sarcasme.
Door de warme deken die ze over mij heen deden toen ze een infuus in mijn rechterhand aanlegden en een bloeddrukmeter om mijn linkerarm, voelde ik mij wat prettiger, maar ik denk dat het eigenlijk het ontspannend medicijn was dat ze in het infuus deden om mij te helpen ontspannen. Toen begonnen alle verpleegkundigen te praten over waar ze zouden gaan lunchen. Ik had mijn laatste maaltijd meer dan 48 uur daarvoor gehad. Ik lag daar, luisterend naar de uitgebreide details over de gerechten van dat restaurant en dat nieuwe restaurant dat iemand geprobeerd had, dat was echt fantastisch…één van de verpleegkundigen verontschuldigde zich voor hun gesprek, maar deed daarna weer even hard mee – beulen, verkleed als verpleegsters.
Toen ze mij naar de onderzoekskamer rolden, introduceerden ze mij aan de dokter, die ik een paar weken daarvoor ontmoet had en die mij ingelicht had over de procedure. Daarna aan de 2 mannelijke verpleegkundigen, en aan de 2 vrouwelijke verpleegkundigen. Ik wist dat het eraan ging komen, toen ze mij vroegen op mijn linkerzijde te draaien, waardoor ik mijn achterwerk blootstelde aan volkomen vreemden. Ik was enigszins getroost bij het idee dat ik de laatste van die ochtend was en dat iedereen wilde gaan lunchen, dus we wilden daar allemaal zo snel mogelijk weg!
Ik weet nog dat ik zei “Dames en heren, jullie gaan nu een camera plaatsen waar nog nooit een camera geweest is” en iedereen begon te lachen en ze bleven lachen, terwijl de mannelijke verpleger aan mijn kant iets injecteerde in het infuus…en voor ik het wist was ik weer wakker, had braakneigingen, maar niets om over te geven en de verpleegkundigen zeiden iets als “Kom op, mr. Fenn, we hebben honger en willen gaan lunchen”- misschien zeiden ze dat wel niet – maar ik wist dat ze dat dachten.
Ondertussen had de arts Barb in de wachtkamer opgezocht, en presenteerde haar 4 kiekjes in kleur van de binnenkant van mijn dikke darm. Hij zei dat ik van binnen helemaal schoon ben en dat hij mij pas weer over 5 jaar wil zien. Dat detail ontging haar bijna; zelfs met handschoenen aan wilde ze nog geen foto van de darm van haar echtgenoot aanraken. Wel, zoals ik al zei, aan beide kanten helemaal schoon, 9 kilo kwijt, met nog eens 9 te gaan en misschien over 6 maanden een hart schok – zo staat het er nu voor.
Ik kom terug op het vers dat Lou mij stuurde, uit Daniël 12:13, op 22 november “En jij? Ga verder met je werk, zonder te piekeren en je zorgen te maken. Relax. Als het allemaal voorbij is, kun je verder om jouw beloning te ontvangen”.
Het proces kan iemand helpen
Nadat de Vader mij verteld had de eerste 3 maanden van het jaar geen reizen te plannen, vroeg ik mij af waarom Hij die informatie gaf en mij niet gewoon genas. Maar Zijn wegen kennende, begreep ik dat het óf genezen kon worden door iets dat binnen mijn verantwoordelijkheidsgebied lag, of dat het medisch te genezen was, of dat ik er mee zou moeten leven.
Vorige week heb ik verteld dat ik na de diagnose van AFib en hoge bloeddruk, thuis mijn rechterhand op mijn hart gelegd heb en iets zei als “Hart en elektrisch systeem, ik gebied je genezen te zijn in de naam van Jezus. Ik gebied mijn lichaam het Woord te gehoorzamen en te doen wat nodig is, zodat de Afib weg is, en bloeddruk: keer terug naar een normaal nivo, in Jezus naam.” De week daarop luisterde de arts opnieuw naar mijn hart en de AFib was er nog, en tevens de hoge bloeddruk.
Als ik de naam van Jezus uitspreek, maar de Heilige Geest is niet door de vader gezonden om het werk te doen dat ik in Jezus naam gebied, en er dus geen verandering is, weet ik dat het betekent dat ik iets in het natuurlijke moet doen – je weet dat dit het geval was bij dat basaal carcinoom, in 2007.
Ik wil het resetten van mijn hart niet doen, tenzij dit het proces van de Vader is en het middel waardoor ik genezen wordt van AFib. Ik heb gedaan wat ik wist te doen in de Geest, en niets gebeurde, en ik zie dat mijn bloeddruk naar beneden gaat nu ik gewicht verlies, dus kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat ik in het natuurlijk moet doen wat nodig is aan de AFib.
Het proces gaat verder – het bezoek in februari
Het merkwaardige is, dat de Heer mij bezocht na mijn eerste diagnose, maar voor de hart echoscopie en de colonoscopie. Een deel daarvan heb ik hier gedeeld in februari. Het enige wat Hij over mijn gezondheid zei, was “Ik ben blij dat je dit serieus neemt en jezelf disciplineert (eten/gewicht). Relatief weinigen doen dat in dit soort situaties, in zake het lichaam. Ik ben erg tevreden. Ga door met wat je doet.” Met andere woorden: Je bent 9 kilo afgevallen, je bent op de juiste weg, ga door.
Daarna sprak hij over wat er volgend jaar in de VS zal plaatsvinden, Hij noemde een aantal dingen waar de EU doorheen zal gaan (wat ik op de Nederlandse conferentie zal delen). Dat was het – geen handen op mij leggen voor genezing – slechts een opmerking over mijn gezondheid en direct door naar de reden dat Hij mij bezocht.
Als je in de Geest bent, komen de schijnbaar belangrijke vragen die je hebt als je in het vlees bent, je niet voor de geest. Het is zo natuurlijk, in de Geest zijn, zo normaal, je beseft het bijna niet (denk aan Petrus die tenten wilde opzetten op de berg der verheerlijking)…dus het was niet eens een teleurstelling. Hij heeft mij niet de handen opgelegd, de vragen kwamen pas nadat Hij weg was en ik mijzelf afvroeg “Waarom heb je Hem niet gevraagd jou de handen op te leggen?”
Dat bevestigt dus de bovenstaande conclusies.
Laatste gedachte
Ik ga door met aanbidding en dankzegging voor de Vaders genade, en ik heb het idee dat ik duidelijkheid heb over Zijn keus mij niet direct te genezen, maar om mij door de medische processen heen te laten gaan. Ik neem verantwoordelijkheid voor wat in mijn macht is. Door mijn gewicht en bloeddruk te laten toenemen, samen met een genetische aanleg voor AFib, heb ik het zelf veroorzaakt, al was ik deels in onwetendheid.
Ik heb het mijzelf aangedaan, door te veel te eten, dus de enige uitweg is om minder te eten en kilo’s kwijt te raken. Terwijl ik dit schrijf, ben ik 20 pond kwijt, met nog eens 20 te gaan, en mijn bloeddruk is verlaagd, maar zit nog niet op 120/80.
Dat helpt niet als je ziek wordt door iets waar je geen schuld aan hebt. Maar als Hij mij deze genade liet zien voor iets dat ik gedeeltelijk mijzelf aangedaan heb, dan geloof ik dat diezelfde genade er ook is voor hen die in onschuld ziek worden met een conditie of een aandoening. Zoek Hem allereerst, niet een remedie, want de remedie is in Hem. Al hebben we allemaal vragen, vertrouwen hoort bij geloof en het is zoals Paulus noemde, in 2 Timotheüs 1:12 “Want ik weet op wie ik mijn vertrouwen heb gevestigd, en ik ben ervan overtuigd, dat Hij bij machte is, hetgeen Hij mij toevertrouwd heeft, te bewaren tot die dag”.
Volgende week aan ander onderwerp, tot dan, zegen!
John Fenn
www.cwowi.org
Mail naar [email protected]
Men vertelde mij dat de voorbereiding voor een colonoscopie het ergst zou zijn. Ze logen.
De afspraak was een paar vrijdagen geleden, en de laatste vaste maaltijd was die woensdag ervoor. Om 1400 uur die woensdag pakte ik een doos macaroni met kaas, die we voor Chris kopen omdat hij dat zo lekker vindt, uit de kast en at ik mijn laatste maaltijd. Die avond nam ik een onschuldig lijkend oranje pilletje in, als deel van de voorbereiding – het was een laxeermiddel. Onschuldig, dacht ik. Mild, zei men. Geen probleem, zeiden ze.
Die nacht leken mijn maag en ingewanden op een Nazi pantserdivisie die van de ene kant naderde, en welk voedsel ik ook in mijn systeem had, het verzette zich met hand en tand daartegen. Wat de strijd binnenin mij ook was, het was zo luid dat ik bang was Barb wakker te maken als ik naar bed zou gaan. Het was ongeveer kwart voor 3 in de nacht toen het wat rustiger werd en ik niet meer vreesde haar te wekken met die gevechtsgeluiden.
Donderdagmiddag had de pantserdivisie gewonnen en zat er niets meer in mijn systeem, maar toch moest ik om 1600 uur een fles met één of andere vloeistof in een grote beker doen, dat met water mixen en het vervolgens opdrinken. Bovendien daarna nog 2 even grote hoeveelheden water, in totaal 1.4 liter. In één keer.
Dat moest ik 4 uur later herhalen. Dit was geen gevecht met een pantserdivisie – er zat niets meer in mij om tegen te vechten, geen troepen meer die zich tegen die vloeistof verzetten. Ik sliep op de bank, omdat ik telkens op moest staan om naar het toilet te lopen en daar bracht ik zoveel tijd door, dat ik overwoog limericks op de muur te schrijven. Grappig waar je midden in de nacht aan moet denken.
Vergeleken bij het ziekenhuis, was dit nog helemaal zo erg niet. Ik wist dat het echt was, en geen nare droom, toen de verpleegkundige het gordijn rond het bed dicht deed en tegen me zei “Doe al uw kleding uit en uw sieraden af en trek het ziekenhuis hemd aan, met de opening op de rug. Het is het beste met blote billen op het bed te gaan zitten.
Ik weet nog dat ik dacht “Vrouwen moeten dit zo vaak meemaken, nietwaar?” en juist op dat moment kwam Barb door de deur gelopen en begon direct te lachen om mijn nieuwe kledij en zei vriendelijk “Weet je, je hoeft dit niet te doen, je doet het jezelf aan”. Ik waardeer haar gevoel voor humor, en zelfs de sarcasme.
Door de warme deken die ze over mij heen deden toen ze een infuus in mijn rechterhand aanlegden en een bloeddrukmeter om mijn linkerarm, voelde ik mij wat prettiger, maar ik denk dat het eigenlijk het ontspannend medicijn was dat ze in het infuus deden om mij te helpen ontspannen. Toen begonnen alle verpleegkundigen te praten over waar ze zouden gaan lunchen. Ik had mijn laatste maaltijd meer dan 48 uur daarvoor gehad. Ik lag daar, luisterend naar de uitgebreide details over de gerechten van dat restaurant en dat nieuwe restaurant dat iemand geprobeerd had, dat was echt fantastisch…één van de verpleegkundigen verontschuldigde zich voor hun gesprek, maar deed daarna weer even hard mee – beulen, verkleed als verpleegsters.
Toen ze mij naar de onderzoekskamer rolden, introduceerden ze mij aan de dokter, die ik een paar weken daarvoor ontmoet had en die mij ingelicht had over de procedure. Daarna aan de 2 mannelijke verpleegkundigen, en aan de 2 vrouwelijke verpleegkundigen. Ik wist dat het eraan ging komen, toen ze mij vroegen op mijn linkerzijde te draaien, waardoor ik mijn achterwerk blootstelde aan volkomen vreemden. Ik was enigszins getroost bij het idee dat ik de laatste van die ochtend was en dat iedereen wilde gaan lunchen, dus we wilden daar allemaal zo snel mogelijk weg!
Ik weet nog dat ik zei “Dames en heren, jullie gaan nu een camera plaatsen waar nog nooit een camera geweest is” en iedereen begon te lachen en ze bleven lachen, terwijl de mannelijke verpleger aan mijn kant iets injecteerde in het infuus…en voor ik het wist was ik weer wakker, had braakneigingen, maar niets om over te geven en de verpleegkundigen zeiden iets als “Kom op, mr. Fenn, we hebben honger en willen gaan lunchen”- misschien zeiden ze dat wel niet – maar ik wist dat ze dat dachten.
Ondertussen had de arts Barb in de wachtkamer opgezocht, en presenteerde haar 4 kiekjes in kleur van de binnenkant van mijn dikke darm. Hij zei dat ik van binnen helemaal schoon ben en dat hij mij pas weer over 5 jaar wil zien. Dat detail ontging haar bijna; zelfs met handschoenen aan wilde ze nog geen foto van de darm van haar echtgenoot aanraken. Wel, zoals ik al zei, aan beide kanten helemaal schoon, 9 kilo kwijt, met nog eens 9 te gaan en misschien over 6 maanden een hart schok – zo staat het er nu voor.
Ik kom terug op het vers dat Lou mij stuurde, uit Daniël 12:13, op 22 november “En jij? Ga verder met je werk, zonder te piekeren en je zorgen te maken. Relax. Als het allemaal voorbij is, kun je verder om jouw beloning te ontvangen”.
Het proces kan iemand helpen
Nadat de Vader mij verteld had de eerste 3 maanden van het jaar geen reizen te plannen, vroeg ik mij af waarom Hij die informatie gaf en mij niet gewoon genas. Maar Zijn wegen kennende, begreep ik dat het óf genezen kon worden door iets dat binnen mijn verantwoordelijkheidsgebied lag, of dat het medisch te genezen was, of dat ik er mee zou moeten leven.
Vorige week heb ik verteld dat ik na de diagnose van AFib en hoge bloeddruk, thuis mijn rechterhand op mijn hart gelegd heb en iets zei als “Hart en elektrisch systeem, ik gebied je genezen te zijn in de naam van Jezus. Ik gebied mijn lichaam het Woord te gehoorzamen en te doen wat nodig is, zodat de Afib weg is, en bloeddruk: keer terug naar een normaal nivo, in Jezus naam.” De week daarop luisterde de arts opnieuw naar mijn hart en de AFib was er nog, en tevens de hoge bloeddruk.
Als ik de naam van Jezus uitspreek, maar de Heilige Geest is niet door de vader gezonden om het werk te doen dat ik in Jezus naam gebied, en er dus geen verandering is, weet ik dat het betekent dat ik iets in het natuurlijke moet doen – je weet dat dit het geval was bij dat basaal carcinoom, in 2007.
Ik wil het resetten van mijn hart niet doen, tenzij dit het proces van de Vader is en het middel waardoor ik genezen wordt van AFib. Ik heb gedaan wat ik wist te doen in de Geest, en niets gebeurde, en ik zie dat mijn bloeddruk naar beneden gaat nu ik gewicht verlies, dus kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat ik in het natuurlijk moet doen wat nodig is aan de AFib.
Het proces gaat verder – het bezoek in februari
Het merkwaardige is, dat de Heer mij bezocht na mijn eerste diagnose, maar voor de hart echoscopie en de colonoscopie. Een deel daarvan heb ik hier gedeeld in februari. Het enige wat Hij over mijn gezondheid zei, was “Ik ben blij dat je dit serieus neemt en jezelf disciplineert (eten/gewicht). Relatief weinigen doen dat in dit soort situaties, in zake het lichaam. Ik ben erg tevreden. Ga door met wat je doet.” Met andere woorden: Je bent 9 kilo afgevallen, je bent op de juiste weg, ga door.
Daarna sprak hij over wat er volgend jaar in de VS zal plaatsvinden, Hij noemde een aantal dingen waar de EU doorheen zal gaan (wat ik op de Nederlandse conferentie zal delen). Dat was het – geen handen op mij leggen voor genezing – slechts een opmerking over mijn gezondheid en direct door naar de reden dat Hij mij bezocht.
Als je in de Geest bent, komen de schijnbaar belangrijke vragen die je hebt als je in het vlees bent, je niet voor de geest. Het is zo natuurlijk, in de Geest zijn, zo normaal, je beseft het bijna niet (denk aan Petrus die tenten wilde opzetten op de berg der verheerlijking)…dus het was niet eens een teleurstelling. Hij heeft mij niet de handen opgelegd, de vragen kwamen pas nadat Hij weg was en ik mijzelf afvroeg “Waarom heb je Hem niet gevraagd jou de handen op te leggen?”
Dat bevestigt dus de bovenstaande conclusies.
Laatste gedachte
Ik ga door met aanbidding en dankzegging voor de Vaders genade, en ik heb het idee dat ik duidelijkheid heb over Zijn keus mij niet direct te genezen, maar om mij door de medische processen heen te laten gaan. Ik neem verantwoordelijkheid voor wat in mijn macht is. Door mijn gewicht en bloeddruk te laten toenemen, samen met een genetische aanleg voor AFib, heb ik het zelf veroorzaakt, al was ik deels in onwetendheid.
Ik heb het mijzelf aangedaan, door te veel te eten, dus de enige uitweg is om minder te eten en kilo’s kwijt te raken. Terwijl ik dit schrijf, ben ik 20 pond kwijt, met nog eens 20 te gaan, en mijn bloeddruk is verlaagd, maar zit nog niet op 120/80.
Dat helpt niet als je ziek wordt door iets waar je geen schuld aan hebt. Maar als Hij mij deze genade liet zien voor iets dat ik gedeeltelijk mijzelf aangedaan heb, dan geloof ik dat diezelfde genade er ook is voor hen die in onschuld ziek worden met een conditie of een aandoening. Zoek Hem allereerst, niet een remedie, want de remedie is in Hem. Al hebben we allemaal vragen, vertrouwen hoort bij geloof en het is zoals Paulus noemde, in 2 Timotheüs 1:12 “Want ik weet op wie ik mijn vertrouwen heb gevestigd, en ik ben ervan overtuigd, dat Hij bij machte is, hetgeen Hij mij toevertrouwd heeft, te bewaren tot die dag”.
Volgende week aan ander onderwerp, tot dan, zegen!
John Fenn
www.cwowi.org
Mail naar [email protected]
RSS Feed