Dag allemaal,
De afgelopen jaren heeft een cultuur van aanstoot nemen de wereld overspoeld, en de meesten beseffen niet dat de geest hierachter in de komende tijd tot iets veel groter gaat leiden dan slechts die ene politicus die een ander op persoonlijk vlak aanvalt.
Op kleine schaal zijn er hier in de VS voorbeelden van een tiener die van school geschorst is omdat ze ‘Zegen’ tegen een klasgenootje zei die niesde. Op een school in Californië werden 5 studenten op 5 mei, de dag dat Mexico Cinco de Mayo viert, naar huis gestuurd omdat ze T-shirts droegen met de Amerikaanse vlag erop.
Op nationaal vlak lijkt de cultuur van aanstoot nemen erg op fascisme. Fascisme is het overheidssysteem waarin het niet toegestaan is dat mensen het met de regering oneens zijn – de overheid is beledigd als iemand het met hen oneens is. Dit omvat voorbeelden van ISIS die iedereen doodt die niet geloven zoals zij, of Turkije die burgers vervolgt die meningen op sociale media uiten die als anti-overheid opgevat worden. Of wijdverbreide politieke correctheid die de burgers opgedrongen worden als een zaak van politiek beleid. Van ‘zegen’ tot gearresteerd worden wanneer persoonlijke meningen op Facebook geuit worden, het zijn allemaal elementen van een cultuur van aanstoot nemen.
Het is echter zo dat aanstoot nemen in het hart van individuen begint, voordat het een kracht in de maatschappij wordt en als het zijn intrek in iemands hart neemt, vormt het zijn eigen klein cultuurtje van aanstoot waardoor iemand door emoties geleid leeft, in plaats van door rede, logica en moreel, met als gevolg het afsnijden van relaties met hen die niet aan hun verwachtingen voldoen.
Hoe aanstoot nemen begint
Het begint wanneer een aanname of veronderstelling op iemand gelegd wordt, om vervolgens beledigd te worden (gekwetste gevoelens) als anderen niet aan die verwachtingen voldoen. Men kan zelfs een slachtofferrol aannemen.
Degen die aanstoot neemt kan de situatie niet correct inschatten
De situatie wordt uitsluitend door de ogen van hun verwachtingen gezien en hoe zij zich daarbij voelen, zonder iemand anders leven in beschouwing te nemen. Deze mensen leven door meningen die door emoties gevormd werden, in plaats van door meningen en emoties gevormd door Gods Woord.
Punt 1 – Men ziet alleen zichzelf en hun situatie
(Narcistisch)
Door hun emoties vormen ze opinies en nemen ze beslissingen over wie ze wel in hun leven willen hebben en wie ze buitensluiten, strikt vanuit hun emoties. Een voorbeeld: misschien hebben ze een vriend die ze al 20 jaar kennen, maar die vriend maakt hen op een dag boos, om iets onbelangrijks – misschien belden ze naar die vriend op een moment dat hem niet uitkwam en dat zei hij ook tegen hen – en ze werden daar boos om en besloten een eind aan de relatie te maken. De cultuur van aanstoot nemen had als gevolg dat een vriendschap van 20 jaar zomaar weggegooid werd – volkomen onlogisch! Stinkend denken!
Mensen die zo leven komen in een neerwaartse spiraal terecht in hun leven.
Punt 2 – Zij kunnen zich niet voorstellen hoe het is om die ander te zijn
Door emoties geleefd te worden en door een cultuur van aanstoot nemen, houdt in dat zij ook niet de situatie waar een ander zich in bevindt, kunnen begrijpen. Ze hebben het feit uit het oog verloren dat hun voornaamste doel het volwassen worden in Christus moet zijn. In het bovengenoemd voorbeeld kon die persoon de eerlijkheid van zijn vriend niet begrijpen, toen hij zei dat het telefoontje op dat moment niet gelegen kwam.
Ze zien het als ‘je wilt mij niet’, dus is hun reactie niet in verhouding met de gebeurtenis, en de vriendschap wordt aan de kant gedaan. Ze kunnen zich niet voorstellen dat die vriend op dat moment met iets bezig zou kunnen zijn, dat belangrijker is dan hun nood. Misschien was die vriend de baby net aan het verschonen, of had hij bezoek, of misschien zaten ze in de wachtkamer van de dokter – maakt allemaal niet uit! Zij nemen aanstoot omdat ze de situatie van hun vriend niet begrijpen en vinden dat zij belangrijker zijn dan wat die vriend aan het doen was, dus nemen ze aanstoot.
De waarheid is dat zij van Jezus houden, maar als Hij hun vraagt moeilijke keuzes te maken die naar groei leiden als persoon en als discipel van Hem, dan stopt het daar voor hen. Ze zijn geen discipelen, maar slechts gelovigen, want een discipel is per definitie ‘een leerling.’ Ze stopten te leren, hebben wel hun ticket naar de hemel, maar hun leven nu is te moeilijk en ze zijn daar zo druk mee, dat ze niet bezig willen met iets als groeien in goddelijk karakter. Dingen als niet meer zo bezig zijn met jezelf, excuses aanbieden, jezelf verootmoedigen en toegeven overdreven gereageerd te hebben, zijn te moeilijk voor hen om te doen, buiten al het andere wat er in hun leven gaande is. Jammer Jezus, ik houd van U, maar het leven is zwaar en ik wil zwelgen in medelijden.
Ze zien alleen hun eigen noden, hun leven, hun crises.
Het zou kunnen zijn dat ze een beleefd ‘hoe is het met jou?’ zeggen, maar zodra die ander een reactie daarop geeft, verleggen ze het gesprek weer naar zichzelf. Sympathie is een emotie die gevoeld wordt als een ander pijn of verdriet heeft, terwijl empathie het vermogen is de gevoelens van anderen te ervaren.
Iemand die makkelijk aanstoot neemt kan sympathie voor een ander hebben, maar mist het vermogen empathie te voelen, want dat komt neer op kwetsbaar zijn, bescheiden en voelen wat een ander voelt. Dus trekken ze zich terug en leiden de aandacht naar zichzelf toe.
Punt 3 – Met hen hierover praten, werkt niet
Aanstoot nemen is een keus van emoties, vaak vanuit een reflexmatige reactie, zonder die emoties te filteren en in balans te brengen. Zij die volwassen zijn hebben geleerd emoties in balans te brengen door ze, samen met hun gedachten, te onderwerpen aan het kruis.
Te kiezen geen aanstoot te nemen is als Christus handelen, terwijl aanstoot nemen een keus is vanuit je lagere zelf. Praten, onderhandelen, illustreren, onderwijzen, dat helpt allemaal niet. Zij zijn gewond en zij willen zo zijn – dus als je hen op de waarheid hebt gewezen, excuses aangeboden hebt, je best gedaan hebt hen jouw standpunt te laten zien, zonder succes, komt er een moment dat je verder moet. Bouw een brug in de mate dat zij dat toelaten, maar hun zonde en hun kinderachtigheid mogen jou niet weerhouden het juiste in Christus te doen. Jij moet verantwoording aan Hem afleggen, niet aan hen.
Anderen afmeten aan jouw verwachtingen in plaats van door wat goed en moreel en rechtvaardig is, wordt ook door anderen gezien. Mensen hebben een moeilijk leven en zijn gestrest en hebben de neiging hun stekels op te zetten bij een confrontatie. Dit is het gebied waarin ze het idee hebben het altijd bij het rechte eind te moeten hebben, anderen op hun fouten te moeten wijzen en zo leven ze hun hele leven.
Het is vreselijk om zo te leven, maar diezelfde mensen zeggen van God te houden – en dat is waar, in hun geest. Helaas kun jij niets doen om hen daaruit te halen, want zij laten God niet toe in hun emoties en besluitvormingsproces. Ze denken nooit “Ik moet doen wat Jezus zegt, hoe ik mij ook voel”.
Dus zijn ze van binnen onrustig en gekwetst omdat ze niet weten hoe ze het met x goed moeten maken. Liever laten zij zich afleiden door hun zelf rechtvaardiging dan zich voor de Heer en die persoon te verootmoedigen en te doen wat juist is. Dus onderdrukken ze wat in hen is en ik heb heel veel gevallen gezien waarin die zonde leidt tot lichamelijke kwalen – en ze vragen genezen te worden, maar dat gebeurt niet omdat de aanstoot die ze genomen hebben de bron is van hun lichamelijke ziekte.
Er kwam eens een vrouw met een rollator voor gebed naar voren en liet mij haar stijve vingers zien. Ze vroeg genezen te worden van artritis. Ik wilde haar net de handen opleggen toen de Heer tegen me sprak ‘Vertel haar dat ze haar zuster moet vergeven en dan zal ze genezen worden.’ Drie maanden later was ik weer in diezelfde gemeente en zij kwam naar mij toelopen, zonder hulp en vertelde dat ze de Heer gehoorzaamd had. Ze was naar het huis van haar zuster gegaan om het goed te maken en tegen de tijd dat ze die avond thuis kwam, ging het beter en de volgende morgen was ze helemaal genezen. Dat kan aanstoot nemen doen, dat en nog veel meer.
Mensen die aanstoot genomen hebben, veinzen vaak vergeven te hebben. Ze zeggen ‘ik accepteer je excuses’ maar weigeren de relatie weer op te pikken, wat bewijst dat het holle woorden waren, want als 2 mensen elkaar willen vergeven, heeft dat een herstel in de relatie tot gevolg. Helaas willen zij gekwetst blijven, omdat ze liever de relatie afschrijven dat te doen wat moeilijk voor hen is en te zeggen ‘het spijt me’.
Een conversatie aangaan met iemand, ideeën uitwisselen, zelfs als het er verhit aan toe kan gaan, zonder het tot een persoonlijke aanval te maken, is grotendeels verloren gegaan in onze hedendaagse maatschappij, waar een cultuur van aanstoot nemen is.
Maar ik heb geen ruimte meer over en ga dus volgende week hier verder op in.
Tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
Mail naar cwowi@aol.com
De afgelopen jaren heeft een cultuur van aanstoot nemen de wereld overspoeld, en de meesten beseffen niet dat de geest hierachter in de komende tijd tot iets veel groter gaat leiden dan slechts die ene politicus die een ander op persoonlijk vlak aanvalt.
Op kleine schaal zijn er hier in de VS voorbeelden van een tiener die van school geschorst is omdat ze ‘Zegen’ tegen een klasgenootje zei die niesde. Op een school in Californië werden 5 studenten op 5 mei, de dag dat Mexico Cinco de Mayo viert, naar huis gestuurd omdat ze T-shirts droegen met de Amerikaanse vlag erop.
Op nationaal vlak lijkt de cultuur van aanstoot nemen erg op fascisme. Fascisme is het overheidssysteem waarin het niet toegestaan is dat mensen het met de regering oneens zijn – de overheid is beledigd als iemand het met hen oneens is. Dit omvat voorbeelden van ISIS die iedereen doodt die niet geloven zoals zij, of Turkije die burgers vervolgt die meningen op sociale media uiten die als anti-overheid opgevat worden. Of wijdverbreide politieke correctheid die de burgers opgedrongen worden als een zaak van politiek beleid. Van ‘zegen’ tot gearresteerd worden wanneer persoonlijke meningen op Facebook geuit worden, het zijn allemaal elementen van een cultuur van aanstoot nemen.
Het is echter zo dat aanstoot nemen in het hart van individuen begint, voordat het een kracht in de maatschappij wordt en als het zijn intrek in iemands hart neemt, vormt het zijn eigen klein cultuurtje van aanstoot waardoor iemand door emoties geleid leeft, in plaats van door rede, logica en moreel, met als gevolg het afsnijden van relaties met hen die niet aan hun verwachtingen voldoen.
Hoe aanstoot nemen begint
Het begint wanneer een aanname of veronderstelling op iemand gelegd wordt, om vervolgens beledigd te worden (gekwetste gevoelens) als anderen niet aan die verwachtingen voldoen. Men kan zelfs een slachtofferrol aannemen.
Degen die aanstoot neemt kan de situatie niet correct inschatten
De situatie wordt uitsluitend door de ogen van hun verwachtingen gezien en hoe zij zich daarbij voelen, zonder iemand anders leven in beschouwing te nemen. Deze mensen leven door meningen die door emoties gevormd werden, in plaats van door meningen en emoties gevormd door Gods Woord.
Punt 1 – Men ziet alleen zichzelf en hun situatie
(Narcistisch)
Door hun emoties vormen ze opinies en nemen ze beslissingen over wie ze wel in hun leven willen hebben en wie ze buitensluiten, strikt vanuit hun emoties. Een voorbeeld: misschien hebben ze een vriend die ze al 20 jaar kennen, maar die vriend maakt hen op een dag boos, om iets onbelangrijks – misschien belden ze naar die vriend op een moment dat hem niet uitkwam en dat zei hij ook tegen hen – en ze werden daar boos om en besloten een eind aan de relatie te maken. De cultuur van aanstoot nemen had als gevolg dat een vriendschap van 20 jaar zomaar weggegooid werd – volkomen onlogisch! Stinkend denken!
Mensen die zo leven komen in een neerwaartse spiraal terecht in hun leven.
Punt 2 – Zij kunnen zich niet voorstellen hoe het is om die ander te zijn
Door emoties geleefd te worden en door een cultuur van aanstoot nemen, houdt in dat zij ook niet de situatie waar een ander zich in bevindt, kunnen begrijpen. Ze hebben het feit uit het oog verloren dat hun voornaamste doel het volwassen worden in Christus moet zijn. In het bovengenoemd voorbeeld kon die persoon de eerlijkheid van zijn vriend niet begrijpen, toen hij zei dat het telefoontje op dat moment niet gelegen kwam.
Ze zien het als ‘je wilt mij niet’, dus is hun reactie niet in verhouding met de gebeurtenis, en de vriendschap wordt aan de kant gedaan. Ze kunnen zich niet voorstellen dat die vriend op dat moment met iets bezig zou kunnen zijn, dat belangrijker is dan hun nood. Misschien was die vriend de baby net aan het verschonen, of had hij bezoek, of misschien zaten ze in de wachtkamer van de dokter – maakt allemaal niet uit! Zij nemen aanstoot omdat ze de situatie van hun vriend niet begrijpen en vinden dat zij belangrijker zijn dan wat die vriend aan het doen was, dus nemen ze aanstoot.
De waarheid is dat zij van Jezus houden, maar als Hij hun vraagt moeilijke keuzes te maken die naar groei leiden als persoon en als discipel van Hem, dan stopt het daar voor hen. Ze zijn geen discipelen, maar slechts gelovigen, want een discipel is per definitie ‘een leerling.’ Ze stopten te leren, hebben wel hun ticket naar de hemel, maar hun leven nu is te moeilijk en ze zijn daar zo druk mee, dat ze niet bezig willen met iets als groeien in goddelijk karakter. Dingen als niet meer zo bezig zijn met jezelf, excuses aanbieden, jezelf verootmoedigen en toegeven overdreven gereageerd te hebben, zijn te moeilijk voor hen om te doen, buiten al het andere wat er in hun leven gaande is. Jammer Jezus, ik houd van U, maar het leven is zwaar en ik wil zwelgen in medelijden.
Ze zien alleen hun eigen noden, hun leven, hun crises.
Het zou kunnen zijn dat ze een beleefd ‘hoe is het met jou?’ zeggen, maar zodra die ander een reactie daarop geeft, verleggen ze het gesprek weer naar zichzelf. Sympathie is een emotie die gevoeld wordt als een ander pijn of verdriet heeft, terwijl empathie het vermogen is de gevoelens van anderen te ervaren.
Iemand die makkelijk aanstoot neemt kan sympathie voor een ander hebben, maar mist het vermogen empathie te voelen, want dat komt neer op kwetsbaar zijn, bescheiden en voelen wat een ander voelt. Dus trekken ze zich terug en leiden de aandacht naar zichzelf toe.
Punt 3 – Met hen hierover praten, werkt niet
Aanstoot nemen is een keus van emoties, vaak vanuit een reflexmatige reactie, zonder die emoties te filteren en in balans te brengen. Zij die volwassen zijn hebben geleerd emoties in balans te brengen door ze, samen met hun gedachten, te onderwerpen aan het kruis.
Te kiezen geen aanstoot te nemen is als Christus handelen, terwijl aanstoot nemen een keus is vanuit je lagere zelf. Praten, onderhandelen, illustreren, onderwijzen, dat helpt allemaal niet. Zij zijn gewond en zij willen zo zijn – dus als je hen op de waarheid hebt gewezen, excuses aangeboden hebt, je best gedaan hebt hen jouw standpunt te laten zien, zonder succes, komt er een moment dat je verder moet. Bouw een brug in de mate dat zij dat toelaten, maar hun zonde en hun kinderachtigheid mogen jou niet weerhouden het juiste in Christus te doen. Jij moet verantwoording aan Hem afleggen, niet aan hen.
Anderen afmeten aan jouw verwachtingen in plaats van door wat goed en moreel en rechtvaardig is, wordt ook door anderen gezien. Mensen hebben een moeilijk leven en zijn gestrest en hebben de neiging hun stekels op te zetten bij een confrontatie. Dit is het gebied waarin ze het idee hebben het altijd bij het rechte eind te moeten hebben, anderen op hun fouten te moeten wijzen en zo leven ze hun hele leven.
Het is vreselijk om zo te leven, maar diezelfde mensen zeggen van God te houden – en dat is waar, in hun geest. Helaas kun jij niets doen om hen daaruit te halen, want zij laten God niet toe in hun emoties en besluitvormingsproces. Ze denken nooit “Ik moet doen wat Jezus zegt, hoe ik mij ook voel”.
Dus zijn ze van binnen onrustig en gekwetst omdat ze niet weten hoe ze het met x goed moeten maken. Liever laten zij zich afleiden door hun zelf rechtvaardiging dan zich voor de Heer en die persoon te verootmoedigen en te doen wat juist is. Dus onderdrukken ze wat in hen is en ik heb heel veel gevallen gezien waarin die zonde leidt tot lichamelijke kwalen – en ze vragen genezen te worden, maar dat gebeurt niet omdat de aanstoot die ze genomen hebben de bron is van hun lichamelijke ziekte.
Er kwam eens een vrouw met een rollator voor gebed naar voren en liet mij haar stijve vingers zien. Ze vroeg genezen te worden van artritis. Ik wilde haar net de handen opleggen toen de Heer tegen me sprak ‘Vertel haar dat ze haar zuster moet vergeven en dan zal ze genezen worden.’ Drie maanden later was ik weer in diezelfde gemeente en zij kwam naar mij toelopen, zonder hulp en vertelde dat ze de Heer gehoorzaamd had. Ze was naar het huis van haar zuster gegaan om het goed te maken en tegen de tijd dat ze die avond thuis kwam, ging het beter en de volgende morgen was ze helemaal genezen. Dat kan aanstoot nemen doen, dat en nog veel meer.
Mensen die aanstoot genomen hebben, veinzen vaak vergeven te hebben. Ze zeggen ‘ik accepteer je excuses’ maar weigeren de relatie weer op te pikken, wat bewijst dat het holle woorden waren, want als 2 mensen elkaar willen vergeven, heeft dat een herstel in de relatie tot gevolg. Helaas willen zij gekwetst blijven, omdat ze liever de relatie afschrijven dat te doen wat moeilijk voor hen is en te zeggen ‘het spijt me’.
Een conversatie aangaan met iemand, ideeën uitwisselen, zelfs als het er verhit aan toe kan gaan, zonder het tot een persoonlijke aanval te maken, is grotendeels verloren gegaan in onze hedendaagse maatschappij, waar een cultuur van aanstoot nemen is.
Maar ik heb geen ruimte meer over en ga dus volgende week hier verder op in.
Tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
Mail naar cwowi@aol.com
RSS Feed