Dag allemaal,
Om te begrijpen wat de meeste ‘Messiaanse’ gelovigen geloven, moeten we begrijpen dat de wet van Mozes uit 3 delen bestond: Aanbidding/God, gezondheid, en morele wetten.
De wetten betreffende aanbidding/God zijn inclusief de 7 Bijbelse feesten (6 feesten, 1 vasten), alsmede het offeren van dieren. De gezondheidswetten gaan over zaken als het niet eten van schaaldieren en het wassen van de handen. De morele wetten houden o.a. in verantwoordelijkheid nemen als, bijvoorbeeld, jouw koe mijn koe bezeerd en de terugbetaling van schulden.
Alle 3 delen van de wet (God/gezondheid/moreel) vinden we en worden samengevat in de 10 geboden
Als voorbeeld: als jij iemand te eten krijgt, zet je hem geen onrein dier voor (gezondheid), omdat jij je naaste eert (moreel) die naar de gelijkenis van God geschapen is (God). Daarom zijn alle 3 delen (God/gezondheid/moreel) samengevat in de 10 geboden.
Paulus schreef in Romeinen 14 over deze 3 elementen van de wet. Hij merkte op dat sommigen ervoor kiezen de Sabbat te eren en anderen niet (God), dat sommigen alleen plantaardig voedsel eten, anderen eten alles, sommigen drinken wijn en anderen niet (gezondheid), en hij vat dit alles samen met te zeggen dat een ieder dit doet om de Here, dus wandel in liefde ten opzichte van elkaar en ruzie er niet over (moreel). Dus opnieuw zien we dat in liefde wandelen de hele wet vervult, omdat liefde alle drie delen van de wet omvat.
Wat is een Judaïsant?
Er waren sommigen in de tijd van Paulus die zeiden dat het werk van Jezus niet genoeg was, dat in liefde wandelen jegens God en mensen niet de wet vervult. Zij geloofden dat we ‘meer compleet’ zijn als de 613 specifieke wetten van Mozes gehoorzaamd worden, of in ieder geval wat in die wet staat dat van toepassing is.
Als we het vandaag hebben over ‘Messiaanse gelovigen’ volgen velen van hen dezelfde geest. Zij geloven dat het niet genoeg is slechts in liefde jegens God en mens te wandelen, wij moeten ook wandelen in dat deel van de wet dat over gezondheid en aanbidding gaat. Vandaar dat men vaak de 7 Bijbelse feesten houdt, men op vrijdagavond of zaterdag samenkomt, sommige dieetwetten houdt bij het wandelen in liefde. (er is geen Bijbels gebod om iedere vrijdag of zaterdag samen te komen, het is een door mensen bedachte traditie, door de Farizeeërs bedacht rond 200 voor Christus. Zie Exodus 20:8-11, wat over de Sabbat gaat)
Men ziet niet wat de eerste apostelen geloofden en leerden, zoals ik hierboven aangaf: Alle 3 delen van de wet van Mozes vinden we terug binnen de 2 Koninklijke wetten: Heb de Here lief met heel je hart, en je naaste als jezelf, wat volgens Paulus de vervulling van de wet is.
Om te leren dat discipelen niet compleet zijn of dat zij ‘meer compleet’ zijn of ‘God meer behagen’ als zij specifiek de Oud Testamentische wet volgen, is fout, waarschijnlijk uit onwetendheid (alhoewel ijverig) en meer dan dat, het is ketterij en een klap in het gezicht van Jezus en Zijn werk aan het kruis. Maar velen denken dat zij in een hogere waarheid wandelen, al leven ze vaak in angst en gebondenheid, wat voor anderen duidelijk te zien is.
Mijn ervaring met velen is dat vrees vaak de gemeenschappelijke factor is. Vrees mishaagt God, vrees voor de gezondheid, vrees het geestelijk ‘te missen’, en dus is het volgen van wat bekend is, de Oud Testamentische wet, iets wat niet verkeerd kan zijn, want God Zelf gaf die wet immers? Dus als zij het in het verleden gemist hebben in deze gekke charismatische wereld, nu in ieder geval niet, als zij de wet van Mozes volgen.
Het woord ‘Judaïsant’ vindt men in Galaten 2:14, toen Petrus druk van Joodse gelovigen voelde om met hen te eten en hij zich van de heidense gelovigen afscheidde. Zijn daad was huichelachtig, zoals Paulus hem erop wees:“Indien gij, die een jood zijt, naar heidens en niet naar Joods gebruik leeft, hoe kunt gij dan de heidenen dwingen *zich als Joden te gedragen?” (letterlijk in het Grieks: *naar Joodse gewoontes leven, of in het Engels: Judaïsant).
Deze Judaïsanten waren degenen die Paulus en anderen onder druk zette om (selectief) alle 3 delen van de wet van Mozes te observeren. Dus als een gelovige anderen onder druk zet om de aanbiddings/gezondheids wetten van Mozes te volgen, zijn ze niet ‘Messiaans’ maar veeleer, zoals de Schrift zegt, een Judaïsant.
Maar voor ons is “Christus het einde der wet, tot gerechtigheid voor een ieder die gelooft” en “De liefde doet de naaste geen kwaad; daarom is de liefde de vervulling der wet” (Galaten 3:25-26, Romeinen 7:7, 10:4, 13:8-10)
Maar…hoe zit het nu met Israël?
Wat algemeen geleerd wordt, is dat het geestelijk Israël (gelovigen in Jezus) het natuurlijke Israël vervangen heeft. Omdat, zo redeneert men, het natuurlijk Israël hun Messias afgewezen heeft, dus keerde God zich tot de heidenen, die geënt zijn in (samen met sommige gelovige Joden) en dus het ‘ware’ Israël geworden zijn.
Volgens sommigen betekent het natuurlijke Israël dus niets.
Dit argument is blind voor het grotere doel van de Heer, die in Genesis 12:3 tegen Abraham spreekt over hun verbond: “…en met u zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden”, wat laat zien dat Gods verbond met Abraham alle naties der aarde omvat, niet alleen Abrahams afstammelingen, wat later het volk Israël werd.
Er zou een tijd komen dat de Heer niet meer refereert naar Jood en Heiden
Met inbegrip van ‘alle geslachten’, houdt in dat er een tijd zou komen dat God een eind zou maken aan het onderscheid tussen Jood en Heiden, omdat het Zijn hoger doel voor alle geslachten is om in Hem te zijn.
Die tijd was Christus, hetgeen Paulus begreep:”Want gij zijt allen zonen van God door het geloof in Christus Jezus…hierbij is geen sprake van Jood of Griek, van slaaf of vrije, van mannelijk en vrouwelijk: gij allen zijt immers één in Christus Jezus. Indien gij nu van Christus zijt, dan zijt gij zaad van Abraham, en naar de belofte erfgenamen.” Galaten 3:26-29
Het werk van Jezus houdt in dat er in Gods ogen slechts 2 soorten mensen zijn: Mensen die Hem kennen en mensen die Hem niet kennen. En zij die Hem kennen, zijn een erfgenaam van Abraham geworden door dat verbond.
Sommige gelovigen die de wet van Mozes volgen geloven dat alleen het geestelijk Israël telt, opnieuw, zij zien niet het grotere beeld. Omdat het plan van de Vader alle geslachten van de aarde omvat, is het duidelijk dat Israël is opgenomen in ‘alle geslachten.’
Wij charismatici halen dit vers uit de context
Vaak gebruiken wij dit vers: ‘De genadegaven en de roeping Gods zijn onherroepelijk’ om een vriend te troosten die God misschien gemist heeft, en we bemoedigen hem dat de Heer nog steeds een plan heeft.
Maar de context gaat eigenlijk over ongelovig Israël – het natuurlijke Israël. “Zij zijn naar het evangelie vijanden om uwentwil, naar de verkiezing zijn zij geliefden om der vaderen wil. Want de genadegaven en de roeping Gods zijn onberouwelijk. Want evenals gij eertijds aan God ongehoorzaam waart, maar nu ontferming hebt gevonden door hun ongehoorzaamheid, zo zijn ook dezen nu ongehoorzaam geworden, opdat door de u betoonde ontferming ook zij thans ontferming zouden vinden. Want God heeft hen allen onder ongehoorzaamheid besloten, om Zich over hen allen te ontfermen.” Romeinen 11:28-32
Ook al heb je deze tekst, over de roeping en genadegaven van God, die onherroepelijk zijn, op jezelf of op een vriend toegepast, het was eigenlijk geschreven over ongelovig Israël, dus pas het daar dan ook op toe.
Paulus zegt bovendien: “Opdat gij niet eigenwijs zoudt zijn, wil ik u niet onkundig laten van dit geheimenis: een gedeeltelijke verharding (verblinding) is over Israël gekomen, totdat de volheid der heidenen binnengaat en aldus zal gans Israël behouden worden, gelijk geschreven staat: De Verlosser zal uit Sion komen, Hij zal goddeloosheden van Jakob (Israël) afwenden. En dit is Mijn verbond met hen, wanneer Ik hun zonden wegneem.”
Dus natuurlijk Israël is belangrijk, voor zwel de wereld als voor het geestelijk Israël.
Als lezers hiervan specifieke vragen hierover hebben, wil ik specifieke vragen beantwoorden, mail mij dan naar het email adres hieronder. Het feit is dat de Joodse en Heidense gelovigen van het Nieuwe testament overweldigd waren door de realiteiten van de nieuwe schepping, dat Christus in hen leeft krachtens de nieuwe geboorte.
Paulus zei in 2 Corinthiërs 5:16-17: “Zo kennen wij dan van nu aan niemand naar het vlees (ras, rijkdom, sociale klasse). Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, zie het nieuwe is gekomen.”
Paulus meet mensen zoals God de Vader nu doet, die niet langer mensen als Jood of Heiden ziet, maar alleen of ze Zijn kinderen zijn of niet. Welke regel, welk vasten of feest of formule kan iets toevoegen aan dat wonder van de wedergeboorte in het Koninklijk gezin van de Vader God?
Volgende week een ander onderwerp, tot dan,
Zegen
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar: [email protected]
Om te begrijpen wat de meeste ‘Messiaanse’ gelovigen geloven, moeten we begrijpen dat de wet van Mozes uit 3 delen bestond: Aanbidding/God, gezondheid, en morele wetten.
De wetten betreffende aanbidding/God zijn inclusief de 7 Bijbelse feesten (6 feesten, 1 vasten), alsmede het offeren van dieren. De gezondheidswetten gaan over zaken als het niet eten van schaaldieren en het wassen van de handen. De morele wetten houden o.a. in verantwoordelijkheid nemen als, bijvoorbeeld, jouw koe mijn koe bezeerd en de terugbetaling van schulden.
Alle 3 delen van de wet (God/gezondheid/moreel) vinden we en worden samengevat in de 10 geboden
Als voorbeeld: als jij iemand te eten krijgt, zet je hem geen onrein dier voor (gezondheid), omdat jij je naaste eert (moreel) die naar de gelijkenis van God geschapen is (God). Daarom zijn alle 3 delen (God/gezondheid/moreel) samengevat in de 10 geboden.
Paulus schreef in Romeinen 14 over deze 3 elementen van de wet. Hij merkte op dat sommigen ervoor kiezen de Sabbat te eren en anderen niet (God), dat sommigen alleen plantaardig voedsel eten, anderen eten alles, sommigen drinken wijn en anderen niet (gezondheid), en hij vat dit alles samen met te zeggen dat een ieder dit doet om de Here, dus wandel in liefde ten opzichte van elkaar en ruzie er niet over (moreel). Dus opnieuw zien we dat in liefde wandelen de hele wet vervult, omdat liefde alle drie delen van de wet omvat.
Wat is een Judaïsant?
Er waren sommigen in de tijd van Paulus die zeiden dat het werk van Jezus niet genoeg was, dat in liefde wandelen jegens God en mensen niet de wet vervult. Zij geloofden dat we ‘meer compleet’ zijn als de 613 specifieke wetten van Mozes gehoorzaamd worden, of in ieder geval wat in die wet staat dat van toepassing is.
Als we het vandaag hebben over ‘Messiaanse gelovigen’ volgen velen van hen dezelfde geest. Zij geloven dat het niet genoeg is slechts in liefde jegens God en mens te wandelen, wij moeten ook wandelen in dat deel van de wet dat over gezondheid en aanbidding gaat. Vandaar dat men vaak de 7 Bijbelse feesten houdt, men op vrijdagavond of zaterdag samenkomt, sommige dieetwetten houdt bij het wandelen in liefde. (er is geen Bijbels gebod om iedere vrijdag of zaterdag samen te komen, het is een door mensen bedachte traditie, door de Farizeeërs bedacht rond 200 voor Christus. Zie Exodus 20:8-11, wat over de Sabbat gaat)
Men ziet niet wat de eerste apostelen geloofden en leerden, zoals ik hierboven aangaf: Alle 3 delen van de wet van Mozes vinden we terug binnen de 2 Koninklijke wetten: Heb de Here lief met heel je hart, en je naaste als jezelf, wat volgens Paulus de vervulling van de wet is.
Om te leren dat discipelen niet compleet zijn of dat zij ‘meer compleet’ zijn of ‘God meer behagen’ als zij specifiek de Oud Testamentische wet volgen, is fout, waarschijnlijk uit onwetendheid (alhoewel ijverig) en meer dan dat, het is ketterij en een klap in het gezicht van Jezus en Zijn werk aan het kruis. Maar velen denken dat zij in een hogere waarheid wandelen, al leven ze vaak in angst en gebondenheid, wat voor anderen duidelijk te zien is.
Mijn ervaring met velen is dat vrees vaak de gemeenschappelijke factor is. Vrees mishaagt God, vrees voor de gezondheid, vrees het geestelijk ‘te missen’, en dus is het volgen van wat bekend is, de Oud Testamentische wet, iets wat niet verkeerd kan zijn, want God Zelf gaf die wet immers? Dus als zij het in het verleden gemist hebben in deze gekke charismatische wereld, nu in ieder geval niet, als zij de wet van Mozes volgen.
Het woord ‘Judaïsant’ vindt men in Galaten 2:14, toen Petrus druk van Joodse gelovigen voelde om met hen te eten en hij zich van de heidense gelovigen afscheidde. Zijn daad was huichelachtig, zoals Paulus hem erop wees:“Indien gij, die een jood zijt, naar heidens en niet naar Joods gebruik leeft, hoe kunt gij dan de heidenen dwingen *zich als Joden te gedragen?” (letterlijk in het Grieks: *naar Joodse gewoontes leven, of in het Engels: Judaïsant).
Deze Judaïsanten waren degenen die Paulus en anderen onder druk zette om (selectief) alle 3 delen van de wet van Mozes te observeren. Dus als een gelovige anderen onder druk zet om de aanbiddings/gezondheids wetten van Mozes te volgen, zijn ze niet ‘Messiaans’ maar veeleer, zoals de Schrift zegt, een Judaïsant.
Maar voor ons is “Christus het einde der wet, tot gerechtigheid voor een ieder die gelooft” en “De liefde doet de naaste geen kwaad; daarom is de liefde de vervulling der wet” (Galaten 3:25-26, Romeinen 7:7, 10:4, 13:8-10)
Maar…hoe zit het nu met Israël?
Wat algemeen geleerd wordt, is dat het geestelijk Israël (gelovigen in Jezus) het natuurlijke Israël vervangen heeft. Omdat, zo redeneert men, het natuurlijk Israël hun Messias afgewezen heeft, dus keerde God zich tot de heidenen, die geënt zijn in (samen met sommige gelovige Joden) en dus het ‘ware’ Israël geworden zijn.
Volgens sommigen betekent het natuurlijke Israël dus niets.
Dit argument is blind voor het grotere doel van de Heer, die in Genesis 12:3 tegen Abraham spreekt over hun verbond: “…en met u zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden”, wat laat zien dat Gods verbond met Abraham alle naties der aarde omvat, niet alleen Abrahams afstammelingen, wat later het volk Israël werd.
Er zou een tijd komen dat de Heer niet meer refereert naar Jood en Heiden
Met inbegrip van ‘alle geslachten’, houdt in dat er een tijd zou komen dat God een eind zou maken aan het onderscheid tussen Jood en Heiden, omdat het Zijn hoger doel voor alle geslachten is om in Hem te zijn.
Die tijd was Christus, hetgeen Paulus begreep:”Want gij zijt allen zonen van God door het geloof in Christus Jezus…hierbij is geen sprake van Jood of Griek, van slaaf of vrije, van mannelijk en vrouwelijk: gij allen zijt immers één in Christus Jezus. Indien gij nu van Christus zijt, dan zijt gij zaad van Abraham, en naar de belofte erfgenamen.” Galaten 3:26-29
Het werk van Jezus houdt in dat er in Gods ogen slechts 2 soorten mensen zijn: Mensen die Hem kennen en mensen die Hem niet kennen. En zij die Hem kennen, zijn een erfgenaam van Abraham geworden door dat verbond.
Sommige gelovigen die de wet van Mozes volgen geloven dat alleen het geestelijk Israël telt, opnieuw, zij zien niet het grotere beeld. Omdat het plan van de Vader alle geslachten van de aarde omvat, is het duidelijk dat Israël is opgenomen in ‘alle geslachten.’
Wij charismatici halen dit vers uit de context
Vaak gebruiken wij dit vers: ‘De genadegaven en de roeping Gods zijn onherroepelijk’ om een vriend te troosten die God misschien gemist heeft, en we bemoedigen hem dat de Heer nog steeds een plan heeft.
Maar de context gaat eigenlijk over ongelovig Israël – het natuurlijke Israël. “Zij zijn naar het evangelie vijanden om uwentwil, naar de verkiezing zijn zij geliefden om der vaderen wil. Want de genadegaven en de roeping Gods zijn onberouwelijk. Want evenals gij eertijds aan God ongehoorzaam waart, maar nu ontferming hebt gevonden door hun ongehoorzaamheid, zo zijn ook dezen nu ongehoorzaam geworden, opdat door de u betoonde ontferming ook zij thans ontferming zouden vinden. Want God heeft hen allen onder ongehoorzaamheid besloten, om Zich over hen allen te ontfermen.” Romeinen 11:28-32
Ook al heb je deze tekst, over de roeping en genadegaven van God, die onherroepelijk zijn, op jezelf of op een vriend toegepast, het was eigenlijk geschreven over ongelovig Israël, dus pas het daar dan ook op toe.
Paulus zegt bovendien: “Opdat gij niet eigenwijs zoudt zijn, wil ik u niet onkundig laten van dit geheimenis: een gedeeltelijke verharding (verblinding) is over Israël gekomen, totdat de volheid der heidenen binnengaat en aldus zal gans Israël behouden worden, gelijk geschreven staat: De Verlosser zal uit Sion komen, Hij zal goddeloosheden van Jakob (Israël) afwenden. En dit is Mijn verbond met hen, wanneer Ik hun zonden wegneem.”
Dus natuurlijk Israël is belangrijk, voor zwel de wereld als voor het geestelijk Israël.
Als lezers hiervan specifieke vragen hierover hebben, wil ik specifieke vragen beantwoorden, mail mij dan naar het email adres hieronder. Het feit is dat de Joodse en Heidense gelovigen van het Nieuwe testament overweldigd waren door de realiteiten van de nieuwe schepping, dat Christus in hen leeft krachtens de nieuwe geboorte.
Paulus zei in 2 Corinthiërs 5:16-17: “Zo kennen wij dan van nu aan niemand naar het vlees (ras, rijkdom, sociale klasse). Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, zie het nieuwe is gekomen.”
Paulus meet mensen zoals God de Vader nu doet, die niet langer mensen als Jood of Heiden ziet, maar alleen of ze Zijn kinderen zijn of niet. Welke regel, welk vasten of feest of formule kan iets toevoegen aan dat wonder van de wedergeboorte in het Koninklijk gezin van de Vader God?
Volgende week een ander onderwerp, tot dan,
Zegen
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar: [email protected]
RSS Feed