Hallo allemaal,
Kinderen, probeer dit thuis niet
Mijn broertje drong erop aan zijn nieuwe skateboard te proberen. Die dag droeg ik sandalen, en ik wist dat ik goede schoenen aan zou moeten hebben om dit te doen, maar toch sprong ik op het board. Binnen 15 seconden rolde mijn linkervoet onder het skateboard toen ik kwam te vallen, de sandalen boden geen enkele steun, en de drie buitenste middenvoetsbeentjes knapten kapot. De middenvoetsbeentjes lopen van de top van je voet, van je tenen naar je enkel.
Een bezoek aan het ziekenhuis bevestigde het, en een operatie die avond bracht ze weer op hun plek. Ik werd wakker met gips. Mijn tenen kwamen een klein beetje onder het gips vandaan en het gips was aangebracht tot net onder mijn knie. De dokter zei dat het tenminste 6 weken zou duren voor ik genezen was, wat wilde zeggen dat ik mijn zomerbaantje als een kamp counselor bij Camp Tycony wel kon vergeten!
Hoop is geboren
Maar ik kende ook het bekende echtpaar Charles & Frances Hunter, die bekend waren vanwege hun genezingsbediening en later die week zouden ze in de stad zijn. Het jaar daarvoor was ik een usher (=helper) geweest bij hen en ik zei tegen mijn moeder dat ik in hun dienst genezen zou worden. Dit was in de topdagen van de Charismatische Vernieuwing, toen zelfs kerken van verschillende denominaties hun deuren openden voor mensen zoals Charles & Francis, en men revolutionaire dingen vroeg als: “is het OK om een gitaar in de dienst te hebben?”
Charles en Francis waren in een grote Methodisten gemeente en de zaal zat propvol. Ik hobbelde op mijn krukken, vurig verlangend een woord van één van hen te horen over ‘Iemand hier heeft een gebroken voet, en de Heer is het aan het genezen…’ maar zo’n woord kwam niet. Met ieder woord dacht ik dat ik aan de beurt zou zijn – ‘iets in de bijholte’, ‘pijn in de rug’, ‘een hart kwaal’, maar geen ‘gebroken voet’ woord.
Ik kende de tekst ‘en door Zijn striemen zijt gij genezen’ van 1 Petrus 2:24 – ik wist dat ik wist dat het waar was.
Het was een openbaring voor mij. Het was slechts de vraag hoe mijn genezing zou komen. Ik dacht dat ik dat wist – Charles of Francis zouden een woord voor mij hebben! Ik kon het mentaal voor mij zien!
Ik dacht dat ik in geloof stond – ik was vurig verlangend naar een gunstige uitkomst – denkend dat was geloof. Ik was emotioneel ‘hoog’, dus dacht ik dat mijn geloof ‘hoog’ was. Uitwendig probeerde ik ontspannen over te komen, maar inwendig was ik als een puppy die bedelend om aandacht vroeg – “Kom op, Heer! Ziet u mij hier niet?! Geef Charles en Francis slechts dat woord, laten ze mij naar voren roepen en dan weet ik dat ik genezen ben!”
Houd die gedachte
Abraham was kinderloos, en als we zijn verhaal oppakken, is hij in zijn 80-er jaren. Genesis 15:6 is waar de Heer aan Abraham verschijnt en waar hij voor de eerste keer de belofte van de Heer aan hem geloofde, dat hij de vader zou worden van een menigte volken met nageslacht zo veel als de sterren in de nacht.
In de verzen 4-5 staat in de NBG vertaling dat de Heer aan hem verscheen en ‘hem naar buiten leidde’. De meeste andere vertalingen zeggen zoiets als dat de Heer hem buiten de tent bracht om hem de sterren te tonen.
Maar jaren geleden hoorde ik een Rabbi dat ‘naar buiten leiden’ (wat hij geleerd had in de Rabbijnse school) wilde zeggen dat de Heer Abraham door de Geest in de ruimte bracht, om het hele universum te zien en toen zei Hij: “Tel de sterren, indien gij ze tellen kunt. Zo zal uw nageslacht zijn!”
Wat vast staat, of het nu buiten zijn tent was of in de ruimte, is dat de Heer Abraham een beeld gaf waarop hij zijn hoop kon baseren. Abraham creëerde dat beeld niet zelf, wat ik deed toen ik bedacht hoe de Heer mij zou gaan genezen. Abraham stond toe dat de Heer hem een beeld gaf in plaats van dat hij zich probeerde voor te stellen hoe de Heer het zou gaan doen.
Terug naar John’s voet
Die avond kwam er geen woord van Charles of Francis. Erg teleurgesteld, was mijn hoop na de dienst de ‘gebedsruimte’, en ik voelde me als een stuk niet gewild overgebleven stuk vlees dat nog op het bord lag nadat iedereen zijn buik vol gegeten had – “iedereen die geen woord gehad heeft of gebed wil, kom naar de zijkamer en we zullen voor je bidden”. Dus ging ik.
Ik wist dat als Charles of Francis mij de handen zouden opleggen, ik genezen zou zijn. mijn ‘geloof’ was eigenlijk hoop, bedenkend hoe ik dacht dat God mij wou genezen.
Oké, het antwoord ligt niet achter deur #1, een woord van Charles & Francis in de dienst, dus laten we deur #2 proberen: de gebedsruimte!
Ik zei tegen mezelf dat het niet uit maakte of ik vooraan stond, dat was trots, en ik bekeerde mij daarvan toen ik dat akelig iets in mij ontdekte, dus zei ik: “Oké Vader, een zijruimte is prima, ze kunnen mij de handen op leggen en dan ben ik alsnog genezen.” (was ik niet in geloof?)
Een tiental mensen stond in de rij, en tot mijn afschuw, waren Charles en Francis nergens te bekennen, degenen die voor mensen baden, was de band die met hen meereisde: ‘the Amigo’s’!!!
Een ‘Amigo’ legde zijn handen op mijn hoofd en zei een kort gebed nog voor ik blijk kon geven van mijn teleurstelling of kon vragen waar Charles & Francis waren, en ik voelde geen enkel verschil in mijn voet.
Waar het om draait – waar hoop geloof wordt
Terwijl ik op mijn krukken terug hobbelde zei ik: “Oké Vader, wat maakt het ook uit dat Charles & Francis hier niet waren, U bent er. En de Amigo’s zijn ook niet de genezers. Dat bent U. Dus dat ik oké. Dat wil zeggen dat hun gebed net zo goed is als van Charles & Francis, omdat U de genezer bent, dus dat is goed.”
Ik kan mij nog duidelijk het moment herinneren dat ik al of niet die avond genezing zou ontvangen, al wist ik toen niet dat mijn genezing aan een zijden draadje hing. Ik dacht erover naar huis te gaan, maar overwoog ook om wat langer te blijven en de tijd te nemen om de Vader te danken den de Heer voor mijn genezing. Een alles beslissend moment.
Gods beeld, niet Abrahams
Merk de volgorde van gebeurtenissen op: 1) Abraham ontving van de Heer een belofte, dat hij nageslacht zou hebben van eigen vlees en bloed, en dan 2) een beeld om die belofte te bekrachtigen, van de sterren in de lucht. Dat wil dus zeggen dat elke avond dat hij buiten liep, iedere keer dat hij naar de lucht keek, hij een visuele herinnering had waar hij zijn hoop op kon baseren – niet geloof – nog niet!
God had hem dat beeld gegeven, hij had het niet zelf bedacht. Hij ontving geen ‘woord’ van de Heer waarna hij probeerde uit te puzzelen hoe het zou gaan gebeuren. Dat beeld in zijn denken maken en dan zijn emotioneel welbevinden daarmee verstrengelen in dit mens-gemaakt beeld. Hij liet de Heer hem een beeld geven.
Hoop – de sterren zien was het gebied van de ziel. Het wekte hoop in Abraham. Hij had nu een belofte en een visueel hulpmiddel opdat hij die ‘verzekerde verwachting’ van de ziel kon gaan ontvangen. Hij had geen idee HOE het zou gaan gebeuren, alleen dat de Heer aan hem verschenen was als het Woord des Heren, en hem een belofte had gegeven, en een visueel hulpmiddel. (Voor meer hierover als je geïnteresseerd bent in mijn cd/mp3 serie: “I AM, Who Jesus Is and Where He Came From).
Hoe ik genezen werd
Inwendig schakelde ik mijn ‘geloof’, eigenlijk hoop, over van het naar voren geroepen worden in de dienst, naar de gebedsruimte, toen naar dat het niet uitmaakte of het Charles & Francis waren of een lid van de band, naar uiteindelijk, dat het niet uitmaakte omdat de Heer de genezer was!
In mijn denken, mijn hoop, mijn anker van de ziel, schakelde ik over van genezen te worden in de dienst, naar de Heer die mijn genezer is. Ik vormde mij geen beeld van Jezus, ik wende mijn aandacht af van mensen, liet die opties en beelden verdwijnen, en begon me te concentreren op het kennen van de Vader en de Heer. Alleen dat.
Ik besloot na te blijven in de nu lege kerkruimte, en liep langzaam heen en weer achter in de zaal, op mijn krukken, concentrerend op aanbidding en dankzegging voor mijn genezing. Ik moest mijzelf opporren om een reden te vinden voor dankzegging. Ik dankte Hem voor de Hunters, voor de Amigos, voor het feit dat ik ‘bij Zijn striemen genezen was’, van 1 Petr, 2:24.
Verticaal
Als spoedig veranderde mijn dankzegging in pure aanbidding. Ik aanbad de Vader en de Heer voor wie ze waren. Vanuit liefde, vanuit een dank voor het leven, voor het voorrecht om daar die avond aanwezig te kunnen zijn, maar het meest een liefhebben van de Vader en de Heer. Eén keer de kerk door. De tweede keer terug. Een derde maal. Bij de vierde keer ging ik zo op in aanbidding, dat ik nauwelijks bewust was waar ik was, en mijn aanvankelijke reden voor aanbidding, mijn genezing, was niet meer in mijn gedachten! - Ik was gewoon de Vader aan het lief hebben!
Ik herinner het mij nog helder. Ik was halverwege de 5e keer door de kerk toen mijn aanbidding onderbroken werd door een intense hitte in mijn voet. Ik keek naar beneden, naar het gips, en zag niets. Maar hitte als een spelde prik, zonder pijn, doordrong de top van mijn voet precies daar waar de middenvoetsbeentjes waren.
Plotseling zag ik het – mijn ogen openden zich voor de Geestelijke wereld – a stipje licht werd in 3 seconden de grootte van een citroen, bleef 3 seconden of meer zo groot, en kromp langzaam ineen tot het verdwenen was. Ik keek naar mijn tenen en ze waren niet langer paars. Slechts 72 uur eerder was ik geopereerd, maar nu hadden mijn tenen een normale kleur, en ik kon ze binnenin het gips heen en weer bewegen!
Ik was opgetogen en begon te danken en weer opnieuw te aanbidden, en reed daarna snel naar huis. Ik vertelde mijn moeder wat er gebeurd was, en, al was ze een gelovige, ze was aardig sceptisch. Barb en ik hadden in die tijd verkering, en haar broer was een orthopedisch chirurg. Dus de volgende middag had hij de tijd naar mijn voet te kijken en hij kon niet geloven dat ik mijn voet gebroken had, want voor hem leek wat hij in dat gips zag, een normale voet. Dat was voldoende voor mij!
Ik ging naar huis, vulde de badkuip met water, nam een groot mes uit de keukenla en ik weekte, zaagde en sneed dat gips eraf. Mijn moeder was met schrik vervuld! Ik zei haar dat ik genezen was en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Mijn voet was normaal en ik ging de volgende dag weer werken. Camp Tycony, ik kom eraan!
Wat maakte het verschil? Ik geloofde in hoop.
En daar gaan we de volgende week mee verder.
Zegen,
John Fenn
www.supernaturalhousechurch.org
Kinderen, probeer dit thuis niet
Mijn broertje drong erop aan zijn nieuwe skateboard te proberen. Die dag droeg ik sandalen, en ik wist dat ik goede schoenen aan zou moeten hebben om dit te doen, maar toch sprong ik op het board. Binnen 15 seconden rolde mijn linkervoet onder het skateboard toen ik kwam te vallen, de sandalen boden geen enkele steun, en de drie buitenste middenvoetsbeentjes knapten kapot. De middenvoetsbeentjes lopen van de top van je voet, van je tenen naar je enkel.
Een bezoek aan het ziekenhuis bevestigde het, en een operatie die avond bracht ze weer op hun plek. Ik werd wakker met gips. Mijn tenen kwamen een klein beetje onder het gips vandaan en het gips was aangebracht tot net onder mijn knie. De dokter zei dat het tenminste 6 weken zou duren voor ik genezen was, wat wilde zeggen dat ik mijn zomerbaantje als een kamp counselor bij Camp Tycony wel kon vergeten!
Hoop is geboren
Maar ik kende ook het bekende echtpaar Charles & Frances Hunter, die bekend waren vanwege hun genezingsbediening en later die week zouden ze in de stad zijn. Het jaar daarvoor was ik een usher (=helper) geweest bij hen en ik zei tegen mijn moeder dat ik in hun dienst genezen zou worden. Dit was in de topdagen van de Charismatische Vernieuwing, toen zelfs kerken van verschillende denominaties hun deuren openden voor mensen zoals Charles & Francis, en men revolutionaire dingen vroeg als: “is het OK om een gitaar in de dienst te hebben?”
Charles en Francis waren in een grote Methodisten gemeente en de zaal zat propvol. Ik hobbelde op mijn krukken, vurig verlangend een woord van één van hen te horen over ‘Iemand hier heeft een gebroken voet, en de Heer is het aan het genezen…’ maar zo’n woord kwam niet. Met ieder woord dacht ik dat ik aan de beurt zou zijn – ‘iets in de bijholte’, ‘pijn in de rug’, ‘een hart kwaal’, maar geen ‘gebroken voet’ woord.
Ik kende de tekst ‘en door Zijn striemen zijt gij genezen’ van 1 Petrus 2:24 – ik wist dat ik wist dat het waar was.
Het was een openbaring voor mij. Het was slechts de vraag hoe mijn genezing zou komen. Ik dacht dat ik dat wist – Charles of Francis zouden een woord voor mij hebben! Ik kon het mentaal voor mij zien!
Ik dacht dat ik in geloof stond – ik was vurig verlangend naar een gunstige uitkomst – denkend dat was geloof. Ik was emotioneel ‘hoog’, dus dacht ik dat mijn geloof ‘hoog’ was. Uitwendig probeerde ik ontspannen over te komen, maar inwendig was ik als een puppy die bedelend om aandacht vroeg – “Kom op, Heer! Ziet u mij hier niet?! Geef Charles en Francis slechts dat woord, laten ze mij naar voren roepen en dan weet ik dat ik genezen ben!”
Houd die gedachte
Abraham was kinderloos, en als we zijn verhaal oppakken, is hij in zijn 80-er jaren. Genesis 15:6 is waar de Heer aan Abraham verschijnt en waar hij voor de eerste keer de belofte van de Heer aan hem geloofde, dat hij de vader zou worden van een menigte volken met nageslacht zo veel als de sterren in de nacht.
In de verzen 4-5 staat in de NBG vertaling dat de Heer aan hem verscheen en ‘hem naar buiten leidde’. De meeste andere vertalingen zeggen zoiets als dat de Heer hem buiten de tent bracht om hem de sterren te tonen.
Maar jaren geleden hoorde ik een Rabbi dat ‘naar buiten leiden’ (wat hij geleerd had in de Rabbijnse school) wilde zeggen dat de Heer Abraham door de Geest in de ruimte bracht, om het hele universum te zien en toen zei Hij: “Tel de sterren, indien gij ze tellen kunt. Zo zal uw nageslacht zijn!”
Wat vast staat, of het nu buiten zijn tent was of in de ruimte, is dat de Heer Abraham een beeld gaf waarop hij zijn hoop kon baseren. Abraham creëerde dat beeld niet zelf, wat ik deed toen ik bedacht hoe de Heer mij zou gaan genezen. Abraham stond toe dat de Heer hem een beeld gaf in plaats van dat hij zich probeerde voor te stellen hoe de Heer het zou gaan doen.
Terug naar John’s voet
Die avond kwam er geen woord van Charles of Francis. Erg teleurgesteld, was mijn hoop na de dienst de ‘gebedsruimte’, en ik voelde me als een stuk niet gewild overgebleven stuk vlees dat nog op het bord lag nadat iedereen zijn buik vol gegeten had – “iedereen die geen woord gehad heeft of gebed wil, kom naar de zijkamer en we zullen voor je bidden”. Dus ging ik.
Ik wist dat als Charles of Francis mij de handen zouden opleggen, ik genezen zou zijn. mijn ‘geloof’ was eigenlijk hoop, bedenkend hoe ik dacht dat God mij wou genezen.
Oké, het antwoord ligt niet achter deur #1, een woord van Charles & Francis in de dienst, dus laten we deur #2 proberen: de gebedsruimte!
Ik zei tegen mezelf dat het niet uit maakte of ik vooraan stond, dat was trots, en ik bekeerde mij daarvan toen ik dat akelig iets in mij ontdekte, dus zei ik: “Oké Vader, een zijruimte is prima, ze kunnen mij de handen op leggen en dan ben ik alsnog genezen.” (was ik niet in geloof?)
Een tiental mensen stond in de rij, en tot mijn afschuw, waren Charles en Francis nergens te bekennen, degenen die voor mensen baden, was de band die met hen meereisde: ‘the Amigo’s’!!!
Een ‘Amigo’ legde zijn handen op mijn hoofd en zei een kort gebed nog voor ik blijk kon geven van mijn teleurstelling of kon vragen waar Charles & Francis waren, en ik voelde geen enkel verschil in mijn voet.
Waar het om draait – waar hoop geloof wordt
Terwijl ik op mijn krukken terug hobbelde zei ik: “Oké Vader, wat maakt het ook uit dat Charles & Francis hier niet waren, U bent er. En de Amigo’s zijn ook niet de genezers. Dat bent U. Dus dat ik oké. Dat wil zeggen dat hun gebed net zo goed is als van Charles & Francis, omdat U de genezer bent, dus dat is goed.”
Ik kan mij nog duidelijk het moment herinneren dat ik al of niet die avond genezing zou ontvangen, al wist ik toen niet dat mijn genezing aan een zijden draadje hing. Ik dacht erover naar huis te gaan, maar overwoog ook om wat langer te blijven en de tijd te nemen om de Vader te danken den de Heer voor mijn genezing. Een alles beslissend moment.
Gods beeld, niet Abrahams
Merk de volgorde van gebeurtenissen op: 1) Abraham ontving van de Heer een belofte, dat hij nageslacht zou hebben van eigen vlees en bloed, en dan 2) een beeld om die belofte te bekrachtigen, van de sterren in de lucht. Dat wil dus zeggen dat elke avond dat hij buiten liep, iedere keer dat hij naar de lucht keek, hij een visuele herinnering had waar hij zijn hoop op kon baseren – niet geloof – nog niet!
God had hem dat beeld gegeven, hij had het niet zelf bedacht. Hij ontving geen ‘woord’ van de Heer waarna hij probeerde uit te puzzelen hoe het zou gaan gebeuren. Dat beeld in zijn denken maken en dan zijn emotioneel welbevinden daarmee verstrengelen in dit mens-gemaakt beeld. Hij liet de Heer hem een beeld geven.
Hoop – de sterren zien was het gebied van de ziel. Het wekte hoop in Abraham. Hij had nu een belofte en een visueel hulpmiddel opdat hij die ‘verzekerde verwachting’ van de ziel kon gaan ontvangen. Hij had geen idee HOE het zou gaan gebeuren, alleen dat de Heer aan hem verschenen was als het Woord des Heren, en hem een belofte had gegeven, en een visueel hulpmiddel. (Voor meer hierover als je geïnteresseerd bent in mijn cd/mp3 serie: “I AM, Who Jesus Is and Where He Came From).
Hoe ik genezen werd
Inwendig schakelde ik mijn ‘geloof’, eigenlijk hoop, over van het naar voren geroepen worden in de dienst, naar de gebedsruimte, toen naar dat het niet uitmaakte of het Charles & Francis waren of een lid van de band, naar uiteindelijk, dat het niet uitmaakte omdat de Heer de genezer was!
In mijn denken, mijn hoop, mijn anker van de ziel, schakelde ik over van genezen te worden in de dienst, naar de Heer die mijn genezer is. Ik vormde mij geen beeld van Jezus, ik wende mijn aandacht af van mensen, liet die opties en beelden verdwijnen, en begon me te concentreren op het kennen van de Vader en de Heer. Alleen dat.
Ik besloot na te blijven in de nu lege kerkruimte, en liep langzaam heen en weer achter in de zaal, op mijn krukken, concentrerend op aanbidding en dankzegging voor mijn genezing. Ik moest mijzelf opporren om een reden te vinden voor dankzegging. Ik dankte Hem voor de Hunters, voor de Amigos, voor het feit dat ik ‘bij Zijn striemen genezen was’, van 1 Petr, 2:24.
Verticaal
Als spoedig veranderde mijn dankzegging in pure aanbidding. Ik aanbad de Vader en de Heer voor wie ze waren. Vanuit liefde, vanuit een dank voor het leven, voor het voorrecht om daar die avond aanwezig te kunnen zijn, maar het meest een liefhebben van de Vader en de Heer. Eén keer de kerk door. De tweede keer terug. Een derde maal. Bij de vierde keer ging ik zo op in aanbidding, dat ik nauwelijks bewust was waar ik was, en mijn aanvankelijke reden voor aanbidding, mijn genezing, was niet meer in mijn gedachten! - Ik was gewoon de Vader aan het lief hebben!
Ik herinner het mij nog helder. Ik was halverwege de 5e keer door de kerk toen mijn aanbidding onderbroken werd door een intense hitte in mijn voet. Ik keek naar beneden, naar het gips, en zag niets. Maar hitte als een spelde prik, zonder pijn, doordrong de top van mijn voet precies daar waar de middenvoetsbeentjes waren.
Plotseling zag ik het – mijn ogen openden zich voor de Geestelijke wereld – a stipje licht werd in 3 seconden de grootte van een citroen, bleef 3 seconden of meer zo groot, en kromp langzaam ineen tot het verdwenen was. Ik keek naar mijn tenen en ze waren niet langer paars. Slechts 72 uur eerder was ik geopereerd, maar nu hadden mijn tenen een normale kleur, en ik kon ze binnenin het gips heen en weer bewegen!
Ik was opgetogen en begon te danken en weer opnieuw te aanbidden, en reed daarna snel naar huis. Ik vertelde mijn moeder wat er gebeurd was, en, al was ze een gelovige, ze was aardig sceptisch. Barb en ik hadden in die tijd verkering, en haar broer was een orthopedisch chirurg. Dus de volgende middag had hij de tijd naar mijn voet te kijken en hij kon niet geloven dat ik mijn voet gebroken had, want voor hem leek wat hij in dat gips zag, een normale voet. Dat was voldoende voor mij!
Ik ging naar huis, vulde de badkuip met water, nam een groot mes uit de keukenla en ik weekte, zaagde en sneed dat gips eraf. Mijn moeder was met schrik vervuld! Ik zei haar dat ik genezen was en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Mijn voet was normaal en ik ging de volgende dag weer werken. Camp Tycony, ik kom eraan!
Wat maakte het verschil? Ik geloofde in hoop.
En daar gaan we de volgende week mee verder.
Zegen,
John Fenn
www.supernaturalhousechurch.org
RSS Feed