Dag allemaal,
Een man kwam aan bij het appartement van zijn vriendin, maar ze was nog niet klaar, dus maakt hij zichzelf nuttig door de schone vaat uit de vaatwasser te halen. Dit was niet van hem gevraagd, noch had hij enige hint hierover gekregen – hij dacht gewoon: laat ik haar even helpen. Zij was onder de indruk! Deze man wil ik wel trouwen!
Terwijl hij de vaatwasser uitruimde, liep zij naar de kast om iets te pakken en zag dat de maatbekers in de verkeerde volgorde stonden – in plaats van ze in elkaar te zetten, zoals bedoeld, had hij de één op de ander gestapeld, zoals ze uit de vaatwasser kwamen.
Zij opende haar mond om te zeggen: ‘Zo moet je deze niet opruimen, de volgende keer….’ Toen iets haar weerhield. Ze dacht ‘Is dit werkelijk zo belangrijk?’
Onbeduidend, of een deal breaker (=de afspraak/overeenkomst niet door laten gaan)?
Zij herinnerde zich hoe haar vriendinnen klaagden over dingen die hun echtgenoten NOOIT deden – de was, afwas, het huis schoonmaken, met de kinderen helpen – en ze dacht: ‘Ga ik hem corrigeren omdat de maatbekers niet goed gestapeld zijn, terwijl hij uit zichzelf de vaatwasser uitruimde? We zullen misschien wel de rest van ons leven bij elkaar zijn. Is dit echt zo belangrijk?’
In een flits keek ze jaren vooruit de toekomst in – jaren waarin zij kleine dingen corrigeerde die hij verkeerd deed. Ineens besefte ze dat zij verondersteld had dat haar manier de enige juiste was en dat het haar taak was hem te trainen – de maatbekers moeten hier staan, netjes in elkaar gestapeld, de handdoeken moeten op deze manier gevouwen worden, de vaatwasser op de ‘juiste’ manier ingeruimd…
Stel dat de rollen omgedraaid waren, dacht ze bij zichzelf, en dat zij naar de supermarkt zou gaan, en hij dan tegen haar zou zeggen, voordat ze weggaat: “Heb je jouw lijst bij je? Zorg dat je de coupons gebruikt! Vergeet niet volle melk te halen, want dat magere spul lust ik niet. En koop het juiste wasmiddel dit keer! Die van ons heeft een oranje kleur! En haal ons lievelingsijs. En vergeet niet langs de stomerij te gaan!”
Het risico
Ze realiseerde zich dat ze, door stil te blijven, ‘rampen’ met de was riskeerde, kleding niet op tijd bij de stomerij opgehaald zou worden, dat verkeerde spullen gekocht konden worden of eten op de ‘verkeerde’ plek in de koelkast zou staan, dat sleutels en portemonnees op de eettafel zouden liggen, terwijl die opgeruimd zouden moeten zijn. Maar ook wist ze dat stil zijn het risico waard was.
En in dat moment van helderheid, hield ze haar mond dicht in plaats van hem te corrigeren en gaf ze hem een dikke kus: “Dank je wel voor het uitladen van de vaatwasser, schat!”
Ze zijn nu bijna 20 jaar getrouwd, en nog steeds doet hij dingen ‘verkeerd’, maar dat geeft allemaal niets omdat ze beiden naar het grote geheel kijken in plaats van elkaar op ieders fouten te wijzen.
Wat als…
Laten we eens doen ‘wat als’. Wat als zij haar mond opengedaan zou hebben om hem te corrigeren met die maatbekers? Dan zou ze zonder problemen iets gezegd hebben over hoe hij de was deed, het huis schoonmaakte, kleding opvouwde – alles kon onderworpen zijn aan haar correctie!
En hij zou zich gevangen voelen, want alles wat hij deed zou niet goed zijn. Misschien dat hij haar uiteindelijk zal buitensluiten, zodat alles wat ze zei beantwoord zou worden met een automatisch ‘Ja, schat’ terwijl hij niet echt luisterde naar wat ze zei.
Of de wrevel zou zich zo opbouwen, dat er een voorturende boosheid sudderde in hem en hij het gevoel had dat ze toch nooit zag wat hij wel goed gedaan had – hoe hard hij werkte, dat hij uit zichzelf de vaatwasser had uitgeruimd, naar de winkel was gegaan, de vloer had gedweild, de kliko geleegd – maar het enige dat hij kreeg, was correctie en niets was ooit goed genoeg voor haar. Zij echter zou dit nooit begrijpen, want, laten we eerlijk zijn, zij probeerde toch alleen maar te helpen?
Niet het juiste perspectief
Sommige christenen zijn wat de man had kunnen worden in ons ‘wat als’ scenario, omdat ze denken dat God constant over hun schouder kijkt om te vertellen hoe ze het beter hadden kunnen doen. Of ze voelen zich gevangen, dat Hij hen altijd corrigeert, ondanks dat ze zo hun best doen. Sommigen zijn boos op Hem omdat ze het gevoel hebben dat ze toch nooit iets goed kunnen doen.
Het grote beeld….Efeziërs 2:6-7
Maar stel dat God meer is zoals de manier waarop deze vrouw reageerde? Stel dat Hij er voor kiest de verkeerd gestapelde maatbekers van ons christelijk leven over het hoofd te zien, ten behoeve van het grote beeld, en ons gewoon een dikke geestelijke kus geeft (zegen)?
Stel dat Hij ervoor kiest, omwille van de lange termijn relatie, stil te blijven, om zelfs stilletjes ons te reinigen van zonden waar we ons niet van bewust zijn, en dat allemaal vanwege Zijn grote liefde en het feit dat we voor eeuwig bij elkaar zullen zijn.
Efeziërs 2:6 zegt “..en God (de Vader) heeft ons “mede opgewekt en ons mede een plaats gegeven in de hemelse gewesten, in Christus Jezus….”
Dit vers gaat over onze redding, onze directe toegang tot de Vader, onze adoptie van de Vader door Christus.
Maar vers 7 zegt ons WAAROM Hij ons redde: “…om in de komende eeuwen de overweldigende rijkdom Zijner genade te tonen naar Zijn goedertierenheid over ons in Christus Jezus.”
De Vader redde ons zodat in de komende EEUWEN Hij ons kan laten zien hoeveel Hij van ons houdt!
Zijn doel voor het kruis was niet slechts voor dit leven, het was voor de komende eeuwen – een eeuwigheid bij ons. Hij kijkt naar het grote beeld.
Vers 6 en 7 samen: “God, de Vader, heeft ons opgewekt en ons een plaats gegeven in de hemelse gewesten in Christus Jezus, om in de komende eeuwen de overweldigende rijkdom Zijner genade te tonen naar Zijn goedertierenheid over ons in Christus Jezus.”
De vader is niet aanmatigend, en zelfs niet een beledigende Vader die voortdurend iedere ‘maatbeker’ in ons leven die ‘verkeerd gestapeld’ is, aanwijst. De Bijbel zegt dat Hij in werkelijkheid bezig is over hoe Hij ons Zijn overweldigende genade en rijkdom in de komende eeuwen kan laten zien. Wow!
Wat gedachten
Als je 100 jaar van een wedergeboren leven op aarde hebt, hoe staat dat in verhouding met 1.000,000,000,000,000,000 oneindige nullen volgend, in een verheerlijkt, zondevrij lichaam in de hemel, in de komende eeuwen? Daarmee vergeleken zijn die 100 jaar klein. Dus moeten wij ons richten op de beproevingen van het hier en nu, of kijken we naar die 10 tot oneindige jaren die voor ons liggen?
Stel nu dat je God bent en jij investeerde het leven van jouw enige Zoon om voor de mensheid te sterven, de grootste prijs die ooit betaald is, en je weet dat die investering je deze geestelijke kinderen heeft opgebracht, die voor eeuwig bij jou zullen zijn, zou jij dan ook niet leven in dit lichaam als tijdelijk bezien?
Dus deze serie gaat over hoe de Vader en de Here Jezus naar het grote beeld kijken van een eeuwigheid met ons, en hoe wij ons denken moeten aanpassen aan hun denken. Dit gaat over ‘het grote beeld’ denken zoals we dat in de Schrift zien en de kleine ‘aanwijzingen’ die God ons dagelijks geeft om hoger te kijken, dieper en verder, naar de eeuwen die komen.
“Daarom verliezen wij de moed niet, maar ook al vervalt onze uiterlijke mens, nochtans wordt de innerlijke van dag tot dag vernieuwd…daar wij niet zien op het zichtbare, maar op het onzichtbare, want het zichtbare is tijdelijk, maar het onzichtbare is eeuwig.” (1 Cor, 4:16,18)
Volgende week meer over het grote beeld…tot dan!
Zegen,
John Fenn / vertaling AHJ
www.cwowi.org
Een man kwam aan bij het appartement van zijn vriendin, maar ze was nog niet klaar, dus maakt hij zichzelf nuttig door de schone vaat uit de vaatwasser te halen. Dit was niet van hem gevraagd, noch had hij enige hint hierover gekregen – hij dacht gewoon: laat ik haar even helpen. Zij was onder de indruk! Deze man wil ik wel trouwen!
Terwijl hij de vaatwasser uitruimde, liep zij naar de kast om iets te pakken en zag dat de maatbekers in de verkeerde volgorde stonden – in plaats van ze in elkaar te zetten, zoals bedoeld, had hij de één op de ander gestapeld, zoals ze uit de vaatwasser kwamen.
Zij opende haar mond om te zeggen: ‘Zo moet je deze niet opruimen, de volgende keer….’ Toen iets haar weerhield. Ze dacht ‘Is dit werkelijk zo belangrijk?’
Onbeduidend, of een deal breaker (=de afspraak/overeenkomst niet door laten gaan)?
Zij herinnerde zich hoe haar vriendinnen klaagden over dingen die hun echtgenoten NOOIT deden – de was, afwas, het huis schoonmaken, met de kinderen helpen – en ze dacht: ‘Ga ik hem corrigeren omdat de maatbekers niet goed gestapeld zijn, terwijl hij uit zichzelf de vaatwasser uitruimde? We zullen misschien wel de rest van ons leven bij elkaar zijn. Is dit echt zo belangrijk?’
In een flits keek ze jaren vooruit de toekomst in – jaren waarin zij kleine dingen corrigeerde die hij verkeerd deed. Ineens besefte ze dat zij verondersteld had dat haar manier de enige juiste was en dat het haar taak was hem te trainen – de maatbekers moeten hier staan, netjes in elkaar gestapeld, de handdoeken moeten op deze manier gevouwen worden, de vaatwasser op de ‘juiste’ manier ingeruimd…
Stel dat de rollen omgedraaid waren, dacht ze bij zichzelf, en dat zij naar de supermarkt zou gaan, en hij dan tegen haar zou zeggen, voordat ze weggaat: “Heb je jouw lijst bij je? Zorg dat je de coupons gebruikt! Vergeet niet volle melk te halen, want dat magere spul lust ik niet. En koop het juiste wasmiddel dit keer! Die van ons heeft een oranje kleur! En haal ons lievelingsijs. En vergeet niet langs de stomerij te gaan!”
Het risico
Ze realiseerde zich dat ze, door stil te blijven, ‘rampen’ met de was riskeerde, kleding niet op tijd bij de stomerij opgehaald zou worden, dat verkeerde spullen gekocht konden worden of eten op de ‘verkeerde’ plek in de koelkast zou staan, dat sleutels en portemonnees op de eettafel zouden liggen, terwijl die opgeruimd zouden moeten zijn. Maar ook wist ze dat stil zijn het risico waard was.
En in dat moment van helderheid, hield ze haar mond dicht in plaats van hem te corrigeren en gaf ze hem een dikke kus: “Dank je wel voor het uitladen van de vaatwasser, schat!”
Ze zijn nu bijna 20 jaar getrouwd, en nog steeds doet hij dingen ‘verkeerd’, maar dat geeft allemaal niets omdat ze beiden naar het grote geheel kijken in plaats van elkaar op ieders fouten te wijzen.
Wat als…
Laten we eens doen ‘wat als’. Wat als zij haar mond opengedaan zou hebben om hem te corrigeren met die maatbekers? Dan zou ze zonder problemen iets gezegd hebben over hoe hij de was deed, het huis schoonmaakte, kleding opvouwde – alles kon onderworpen zijn aan haar correctie!
En hij zou zich gevangen voelen, want alles wat hij deed zou niet goed zijn. Misschien dat hij haar uiteindelijk zal buitensluiten, zodat alles wat ze zei beantwoord zou worden met een automatisch ‘Ja, schat’ terwijl hij niet echt luisterde naar wat ze zei.
Of de wrevel zou zich zo opbouwen, dat er een voorturende boosheid sudderde in hem en hij het gevoel had dat ze toch nooit zag wat hij wel goed gedaan had – hoe hard hij werkte, dat hij uit zichzelf de vaatwasser had uitgeruimd, naar de winkel was gegaan, de vloer had gedweild, de kliko geleegd – maar het enige dat hij kreeg, was correctie en niets was ooit goed genoeg voor haar. Zij echter zou dit nooit begrijpen, want, laten we eerlijk zijn, zij probeerde toch alleen maar te helpen?
Niet het juiste perspectief
Sommige christenen zijn wat de man had kunnen worden in ons ‘wat als’ scenario, omdat ze denken dat God constant over hun schouder kijkt om te vertellen hoe ze het beter hadden kunnen doen. Of ze voelen zich gevangen, dat Hij hen altijd corrigeert, ondanks dat ze zo hun best doen. Sommigen zijn boos op Hem omdat ze het gevoel hebben dat ze toch nooit iets goed kunnen doen.
Het grote beeld….Efeziërs 2:6-7
Maar stel dat God meer is zoals de manier waarop deze vrouw reageerde? Stel dat Hij er voor kiest de verkeerd gestapelde maatbekers van ons christelijk leven over het hoofd te zien, ten behoeve van het grote beeld, en ons gewoon een dikke geestelijke kus geeft (zegen)?
Stel dat Hij ervoor kiest, omwille van de lange termijn relatie, stil te blijven, om zelfs stilletjes ons te reinigen van zonden waar we ons niet van bewust zijn, en dat allemaal vanwege Zijn grote liefde en het feit dat we voor eeuwig bij elkaar zullen zijn.
Efeziërs 2:6 zegt “..en God (de Vader) heeft ons “mede opgewekt en ons mede een plaats gegeven in de hemelse gewesten, in Christus Jezus….”
Dit vers gaat over onze redding, onze directe toegang tot de Vader, onze adoptie van de Vader door Christus.
Maar vers 7 zegt ons WAAROM Hij ons redde: “…om in de komende eeuwen de overweldigende rijkdom Zijner genade te tonen naar Zijn goedertierenheid over ons in Christus Jezus.”
De Vader redde ons zodat in de komende EEUWEN Hij ons kan laten zien hoeveel Hij van ons houdt!
Zijn doel voor het kruis was niet slechts voor dit leven, het was voor de komende eeuwen – een eeuwigheid bij ons. Hij kijkt naar het grote beeld.
Vers 6 en 7 samen: “God, de Vader, heeft ons opgewekt en ons een plaats gegeven in de hemelse gewesten in Christus Jezus, om in de komende eeuwen de overweldigende rijkdom Zijner genade te tonen naar Zijn goedertierenheid over ons in Christus Jezus.”
De vader is niet aanmatigend, en zelfs niet een beledigende Vader die voortdurend iedere ‘maatbeker’ in ons leven die ‘verkeerd gestapeld’ is, aanwijst. De Bijbel zegt dat Hij in werkelijkheid bezig is over hoe Hij ons Zijn overweldigende genade en rijkdom in de komende eeuwen kan laten zien. Wow!
Wat gedachten
Als je 100 jaar van een wedergeboren leven op aarde hebt, hoe staat dat in verhouding met 1.000,000,000,000,000,000 oneindige nullen volgend, in een verheerlijkt, zondevrij lichaam in de hemel, in de komende eeuwen? Daarmee vergeleken zijn die 100 jaar klein. Dus moeten wij ons richten op de beproevingen van het hier en nu, of kijken we naar die 10 tot oneindige jaren die voor ons liggen?
Stel nu dat je God bent en jij investeerde het leven van jouw enige Zoon om voor de mensheid te sterven, de grootste prijs die ooit betaald is, en je weet dat die investering je deze geestelijke kinderen heeft opgebracht, die voor eeuwig bij jou zullen zijn, zou jij dan ook niet leven in dit lichaam als tijdelijk bezien?
Dus deze serie gaat over hoe de Vader en de Here Jezus naar het grote beeld kijken van een eeuwigheid met ons, en hoe wij ons denken moeten aanpassen aan hun denken. Dit gaat over ‘het grote beeld’ denken zoals we dat in de Schrift zien en de kleine ‘aanwijzingen’ die God ons dagelijks geeft om hoger te kijken, dieper en verder, naar de eeuwen die komen.
“Daarom verliezen wij de moed niet, maar ook al vervalt onze uiterlijke mens, nochtans wordt de innerlijke van dag tot dag vernieuwd…daar wij niet zien op het zichtbare, maar op het onzichtbare, want het zichtbare is tijdelijk, maar het onzichtbare is eeuwig.” (1 Cor, 4:16,18)
Volgende week meer over het grote beeld…tot dan!
Zegen,
John Fenn / vertaling AHJ
www.cwowi.org
RSS Feed