Dag allemaal,
Het is de meeste christenen verteld dat God een perfecte wil heeft voor ieder aspect van ons leven, en dat we het missen als we in Zijn toegestane wil zijn. Maar niemand heeft het ooit over de Vaders “het is aan jou om te beslissen” wil, en eigenlijk is dat waar we het meest in ons leven mee te maken hebben.
We vragen de Vader niet of het Zijn perfecte wil voor ons is naar het toilet te mogen, tenzij we ver van huis zijn en we een wanhopig “Zoek alstublieft een toilet voor mij, Vader, voordat ik in mijn broek plas” verzoek doen. LOL. Ik krijg regelmatig emails van mensen die willen dat de Vader hen Zijn wil openbaart betreffende een toekomstige partner, of dat Hij bevestigt wie het is. Of die vragen welke baan ze aan moeten nemen, naar welk appartement ze moeten verhuizen, wanneer met pensioen te gaan, wat te doen met de ouder wordende moeder of vader, enz.
Heel vaak is de hemel stil over deze grote kwesties, wat grote frustratie bij ons veroorzaakt. Er zijn tijden dat Hij op ons wacht om een beslissing te nemen. Er zijn tijden dat Hij wacht tot wij in onszelf tot bepaalde conclusies gekomen zijn. Hoe weten we wanneer Hij op ons wacht, en wanneer wij op Hem moeten wachten om Zijn wil te openbaren?
Optie #1 te overwegen – Hij wacht tot wij onze behoefte gaan inzien
In Genesis 2:18 zien we dat de Heer Adam gemaakt had, maar Eva nog niet. Hij concludeerde in Zichzelf: “Het is niet goed dat de mens alleen zij. Ik zal hem een hulp maken die bij hem past.” Maar Hij vertelde Adam niet wat Hij geobserveerd had over dat gebrek in zijn leven, noch vertelde Hij wat Hij eraan wilde gaan doen – omdat Adam nog niet door had wat hij nodig had. Adam dacht waarschijnlijk te weten wat hij nodig had, maar dat was niet zo.
In plaats daarvan werkte de Heer in de omstandigheden rondom Adam, zodanig dat hij kennis en ervaring zou verkrijgen om te weten te komen wat hij nodig had, terwijl de Heer IN STILTE TOEKEEK: “En de Here God formeerde alle dieren…en bracht het tot de mens, om te zien hoe deze het noemen zou. En de mens gaf namen aan…en het gedierte des velds, maar voor zichzelf vond hij geen hulp die bij hem paste.” Vers 19
Merk op dat de Heer zag wat Adam nodig had, voordat Adam dat deed en Hij concludeerde zelfs al dat Hij voorziening zou maken voor hem, maar Hij bleef stil, bracht alle dieren, mannelijk en vrouwelijk, naar Adam en keek toe hoe Adam alles verwerkte en toen tot de conclusie kwam dat hij iemand in zijn leven miste.
Een voorbeeld uit mijn eigen leven
Toen ik de voorganger was van een kleine gemeente in het zuidoosten van Colorado, hielden Barb en ik in ons hart het idee dat we op een dag zendelingen in Europa zouden zijn, zelfs met onze oudste zoon die hersenverlamming heeft (dit is een hersenaandoening veroorzaakt tijdens de bevalling).
Maar toen Chris 12 was, kreeg hij op een dag een zware epileptische aanval. We hoorden toen dat epileptische aanvallen vaak voorkomen bij hersenaandoeningen en meestal in de puberteit beginnen. Toen beseften we dat we nooit zendelingen overzees zouden kunnen zijn.
We wisten ook dat onze tijd in die gemeente ten einde liep, omdat wij in ons hart een grotere visie hadden dan de mensen daar. Wat ook meetelde, was dat Chris dicht bij kinderartsen die bekend zijn met zijn aandoening, zou moeten wonen en beiden wilden we dat Jason en Brian (zijn jongere broers) hun schooljaren in 1 christelijke school zouden kunnen doorbrengen – op dat moment zaten zij in de 2e en 4e klas.
We waren op een kritiek punt in ons leven beland – we moesten die gemeente verlaten, zonder te weten wat er vervolgens zou komen. Ik zei tegen de Vader: “Vader, omdat we geen zendelingen in Europa meer kunnen zijn, kan ik dan misschien een leraar zijn voor hen die in mijn plaats kunnen gaan? Wat denkt U daarvan?” Onmiddellijk zei Hij: “Je zal de directeur van een bijbelschool worden.”
Dit is net als bij Adam: Hij zag de nood, Hij zag dat Chris aanvallen zou blijven houden. Hij maakte ons hart van binnen groter dan de kleine vallei waar we toen woonden. Maar het was nodig voor Hem dat ik (wij) alle processen doorliepen, voordat ik tot de conclusie kon komen anderen te onderwijzen die in mijn plaats konden gaan.
Toen ik mijn hart onderzocht welke richting op te gaan, zei Hij: “Waar heb jij je altijd het meest vervuld in gevoeld?” Opnieuw vroeg Hij van mij mijn hart te onderzoeken en mijn levenservaringen om zo tot bepaalde conclusies te komen over mijzelf. Toen ik de afgelopen 34 jaar van mijn leven naging, realiseerde ik mij dat ik de meeste bevrediging in kleine groepen had, met hen die serieus waren over de Heer. Niet in de kerk van 300, maar de 10 tieners, en misschien de 10 volwassenen die echt wilden leren en groeien en die van de Heer hielden.
Toen ik Hem dat vertelde, vond er ineens een download in mijn geest plaats. Onmiddellijk gaf Hij mij een levendige omschrijving van een gemeente waar Hij ons naartoe zou brengen, maar dat was niet in Colorado. Het was in Tulsa, Oklahoma. Ik zei tegen Hem: “O NEE Vader, NIET Tulsa! Daar werken bijbelschool studenten in iedere winkel die er maar is, omdat er zoveel christenen zijn; ze hebben er niet meer nodig!” Stilte. Ik bedoel stilte. De hemel had gesproken en dat was dat.
Ik belde een vriend die in de staf van een grote gemeente was, en beschreef de gemeente die de Heer in mijn hart had omschreven. Direct zei hij: “Dat lijkt op Victory Christian Centre.” De rest is, zoals men dat zegt, geschiedenis. Wij verhuisden naar Tulsa, en uiteindelijk werd ik uitvoerend Directeur van Victory Bible Institute, hun Bijbelschool. Toen ik daar, jaren later, wegging en na de Heer gezocht te hebben, verscheen Hij aan mij en vertelde mij om huiskerk te doen, wat we nu vandaag de dag doen.
De lunch van een jongetje
In Johannes 6:5 is er een menigte van ongeveer 5000 mannen, vrouwen en kinderen niet meegeteld, verzameld om Jezus te horen. Het is etenstijd en Jezus zegt tegen Filippus: “Waar zullen wij broden kopen dat dezen kunnen eten?”
Dat was een oprechte vraag en Jezus presenteerde het probleem aan Filippus. Maar het volgende vers zegt: “Dit zei Hij om hem op de proef te stellen, want Hij wist zelf wat Hij zou doen.” Het woord ‘proef’ hier, betekent ‘test,’ maar meer nog ‘beproeven,’ wat betekent dat Hij het geloof, waarvan Hij wist dat het er was, in Filippus’ hart naar boven wilde halen.
Dit lijkt zo op wat Hij met Adam deed – Hij wist dat Hij Eva zou gaan maken, maar Hij wilde dat Adam het proces zou doormaken en tot de conclusie zou komen, wat de Heer al geconcludeerd had, dat hij een vrouw nodig had. Hij wilde dat Adam het voor hemzelf wist, en tot eigen conclusies kwam. Hij test of verleidt ons niet met het kwade, maar Hij voorziet in gelegenheden om te testen wat in ons hart is, en wat Hij al weet.
Hier wist de Heer al wat Hij van plan was te doen, maar 3 evangeliën zeggen dat Hij tegen hen zei: “Geeft gij hen te eten.” * Als je de evangeliën leest, zie je dat dit plaats vond nadat de 12 teruggekeerd waren en mensen hadden genezen en bevrijd in de naam van Jezus, en net nadat Jezus (en Petrus) op het water hadden gelopen en zij zich heel goed bewust waren Wie Jezus was. Zijn verzoek dat zij de mensen te eten zouden geven, was om te zien of zij het verband zagen tussen hun gezag in Hem en wat zij hadden gedaan, met Wie Hij was, en daarom met wat zij konden doen. Dat deden ze niet. (* Mattheüs 10:1/14:16, Marcus 6:7/37, Lucas 9:1-10/13)
Filippus dacht direct aan geld: “Tweehonderd schellingen* brood is voor dezen niet genoeg, als ieder een kleine hoeveelheid zal krijgen.” (* 200 schellingen staat gelijk aan een loon van 200 dagen). Andreas, de broer van Simon Petrus, zei tot Hem: “Hier is een jongen, die 5 gerstebroden en 2 vissen heeft; maar wat betekent dit voor zovelen?”
Niet één discipel overwoog dat zij even daarvoor ongeneeslijke ziekten genezen hadden en demonen in Zijn Naam uitgeworpen hadden, noch het feit dat Petrus op het water gelopen had, evenals Jezus, en dat de wind en ze golven Hem gehoorzaamd hadden. Toen Jezus hen vertelde de mensen te eten te geven, zei Hij hen groter te denken en op te staan in hun autoriteit – maar daar waren ze nog niet klaar voor, dus had Hij voorziening gemaakt.
Hij weet wat Hij zal doen, wat Hij wenst te doen, maar vaak wacht Hij op ons zodat wij het voor onszelf weten; om na te denken, te overwegen, conclusies te trekken – door een proces gaan, totdat het vage in ons duidelijk wordt. Vaak wacht Hij ook en ziet toe, omdat Hij wil zien of wij gegroeid zijn in het geloof waarvan Hij weet dat het in ons is. De genade is, als wij dat niet zijn, Hij dit al van tevoren wist en zo wie zo voorziening gemaakt heeft.
Heb jij het meegemaakt dat je wist dat de Heer naar jou kijkt? Dat waren de momenten dat Hij observeerde hoe jij dingen verwerkt en hoe jij jouw eigen hart onderzoekt om daarna conclusies te trekken, zodat Hij Zijn voorziening kan laten zien.
Volgende week: Zijn “Ik ga mee met wat jij beslist” wil.
Tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar: cwowi@aol.com
Het is de meeste christenen verteld dat God een perfecte wil heeft voor ieder aspect van ons leven, en dat we het missen als we in Zijn toegestane wil zijn. Maar niemand heeft het ooit over de Vaders “het is aan jou om te beslissen” wil, en eigenlijk is dat waar we het meest in ons leven mee te maken hebben.
We vragen de Vader niet of het Zijn perfecte wil voor ons is naar het toilet te mogen, tenzij we ver van huis zijn en we een wanhopig “Zoek alstublieft een toilet voor mij, Vader, voordat ik in mijn broek plas” verzoek doen. LOL. Ik krijg regelmatig emails van mensen die willen dat de Vader hen Zijn wil openbaart betreffende een toekomstige partner, of dat Hij bevestigt wie het is. Of die vragen welke baan ze aan moeten nemen, naar welk appartement ze moeten verhuizen, wanneer met pensioen te gaan, wat te doen met de ouder wordende moeder of vader, enz.
Heel vaak is de hemel stil over deze grote kwesties, wat grote frustratie bij ons veroorzaakt. Er zijn tijden dat Hij op ons wacht om een beslissing te nemen. Er zijn tijden dat Hij wacht tot wij in onszelf tot bepaalde conclusies gekomen zijn. Hoe weten we wanneer Hij op ons wacht, en wanneer wij op Hem moeten wachten om Zijn wil te openbaren?
Optie #1 te overwegen – Hij wacht tot wij onze behoefte gaan inzien
In Genesis 2:18 zien we dat de Heer Adam gemaakt had, maar Eva nog niet. Hij concludeerde in Zichzelf: “Het is niet goed dat de mens alleen zij. Ik zal hem een hulp maken die bij hem past.” Maar Hij vertelde Adam niet wat Hij geobserveerd had over dat gebrek in zijn leven, noch vertelde Hij wat Hij eraan wilde gaan doen – omdat Adam nog niet door had wat hij nodig had. Adam dacht waarschijnlijk te weten wat hij nodig had, maar dat was niet zo.
In plaats daarvan werkte de Heer in de omstandigheden rondom Adam, zodanig dat hij kennis en ervaring zou verkrijgen om te weten te komen wat hij nodig had, terwijl de Heer IN STILTE TOEKEEK: “En de Here God formeerde alle dieren…en bracht het tot de mens, om te zien hoe deze het noemen zou. En de mens gaf namen aan…en het gedierte des velds, maar voor zichzelf vond hij geen hulp die bij hem paste.” Vers 19
Merk op dat de Heer zag wat Adam nodig had, voordat Adam dat deed en Hij concludeerde zelfs al dat Hij voorziening zou maken voor hem, maar Hij bleef stil, bracht alle dieren, mannelijk en vrouwelijk, naar Adam en keek toe hoe Adam alles verwerkte en toen tot de conclusie kwam dat hij iemand in zijn leven miste.
Een voorbeeld uit mijn eigen leven
Toen ik de voorganger was van een kleine gemeente in het zuidoosten van Colorado, hielden Barb en ik in ons hart het idee dat we op een dag zendelingen in Europa zouden zijn, zelfs met onze oudste zoon die hersenverlamming heeft (dit is een hersenaandoening veroorzaakt tijdens de bevalling).
Maar toen Chris 12 was, kreeg hij op een dag een zware epileptische aanval. We hoorden toen dat epileptische aanvallen vaak voorkomen bij hersenaandoeningen en meestal in de puberteit beginnen. Toen beseften we dat we nooit zendelingen overzees zouden kunnen zijn.
We wisten ook dat onze tijd in die gemeente ten einde liep, omdat wij in ons hart een grotere visie hadden dan de mensen daar. Wat ook meetelde, was dat Chris dicht bij kinderartsen die bekend zijn met zijn aandoening, zou moeten wonen en beiden wilden we dat Jason en Brian (zijn jongere broers) hun schooljaren in 1 christelijke school zouden kunnen doorbrengen – op dat moment zaten zij in de 2e en 4e klas.
We waren op een kritiek punt in ons leven beland – we moesten die gemeente verlaten, zonder te weten wat er vervolgens zou komen. Ik zei tegen de Vader: “Vader, omdat we geen zendelingen in Europa meer kunnen zijn, kan ik dan misschien een leraar zijn voor hen die in mijn plaats kunnen gaan? Wat denkt U daarvan?” Onmiddellijk zei Hij: “Je zal de directeur van een bijbelschool worden.”
Dit is net als bij Adam: Hij zag de nood, Hij zag dat Chris aanvallen zou blijven houden. Hij maakte ons hart van binnen groter dan de kleine vallei waar we toen woonden. Maar het was nodig voor Hem dat ik (wij) alle processen doorliepen, voordat ik tot de conclusie kon komen anderen te onderwijzen die in mijn plaats konden gaan.
Toen ik mijn hart onderzocht welke richting op te gaan, zei Hij: “Waar heb jij je altijd het meest vervuld in gevoeld?” Opnieuw vroeg Hij van mij mijn hart te onderzoeken en mijn levenservaringen om zo tot bepaalde conclusies te komen over mijzelf. Toen ik de afgelopen 34 jaar van mijn leven naging, realiseerde ik mij dat ik de meeste bevrediging in kleine groepen had, met hen die serieus waren over de Heer. Niet in de kerk van 300, maar de 10 tieners, en misschien de 10 volwassenen die echt wilden leren en groeien en die van de Heer hielden.
Toen ik Hem dat vertelde, vond er ineens een download in mijn geest plaats. Onmiddellijk gaf Hij mij een levendige omschrijving van een gemeente waar Hij ons naartoe zou brengen, maar dat was niet in Colorado. Het was in Tulsa, Oklahoma. Ik zei tegen Hem: “O NEE Vader, NIET Tulsa! Daar werken bijbelschool studenten in iedere winkel die er maar is, omdat er zoveel christenen zijn; ze hebben er niet meer nodig!” Stilte. Ik bedoel stilte. De hemel had gesproken en dat was dat.
Ik belde een vriend die in de staf van een grote gemeente was, en beschreef de gemeente die de Heer in mijn hart had omschreven. Direct zei hij: “Dat lijkt op Victory Christian Centre.” De rest is, zoals men dat zegt, geschiedenis. Wij verhuisden naar Tulsa, en uiteindelijk werd ik uitvoerend Directeur van Victory Bible Institute, hun Bijbelschool. Toen ik daar, jaren later, wegging en na de Heer gezocht te hebben, verscheen Hij aan mij en vertelde mij om huiskerk te doen, wat we nu vandaag de dag doen.
De lunch van een jongetje
In Johannes 6:5 is er een menigte van ongeveer 5000 mannen, vrouwen en kinderen niet meegeteld, verzameld om Jezus te horen. Het is etenstijd en Jezus zegt tegen Filippus: “Waar zullen wij broden kopen dat dezen kunnen eten?”
Dat was een oprechte vraag en Jezus presenteerde het probleem aan Filippus. Maar het volgende vers zegt: “Dit zei Hij om hem op de proef te stellen, want Hij wist zelf wat Hij zou doen.” Het woord ‘proef’ hier, betekent ‘test,’ maar meer nog ‘beproeven,’ wat betekent dat Hij het geloof, waarvan Hij wist dat het er was, in Filippus’ hart naar boven wilde halen.
Dit lijkt zo op wat Hij met Adam deed – Hij wist dat Hij Eva zou gaan maken, maar Hij wilde dat Adam het proces zou doormaken en tot de conclusie zou komen, wat de Heer al geconcludeerd had, dat hij een vrouw nodig had. Hij wilde dat Adam het voor hemzelf wist, en tot eigen conclusies kwam. Hij test of verleidt ons niet met het kwade, maar Hij voorziet in gelegenheden om te testen wat in ons hart is, en wat Hij al weet.
Hier wist de Heer al wat Hij van plan was te doen, maar 3 evangeliën zeggen dat Hij tegen hen zei: “Geeft gij hen te eten.” * Als je de evangeliën leest, zie je dat dit plaats vond nadat de 12 teruggekeerd waren en mensen hadden genezen en bevrijd in de naam van Jezus, en net nadat Jezus (en Petrus) op het water hadden gelopen en zij zich heel goed bewust waren Wie Jezus was. Zijn verzoek dat zij de mensen te eten zouden geven, was om te zien of zij het verband zagen tussen hun gezag in Hem en wat zij hadden gedaan, met Wie Hij was, en daarom met wat zij konden doen. Dat deden ze niet. (* Mattheüs 10:1/14:16, Marcus 6:7/37, Lucas 9:1-10/13)
Filippus dacht direct aan geld: “Tweehonderd schellingen* brood is voor dezen niet genoeg, als ieder een kleine hoeveelheid zal krijgen.” (* 200 schellingen staat gelijk aan een loon van 200 dagen). Andreas, de broer van Simon Petrus, zei tot Hem: “Hier is een jongen, die 5 gerstebroden en 2 vissen heeft; maar wat betekent dit voor zovelen?”
Niet één discipel overwoog dat zij even daarvoor ongeneeslijke ziekten genezen hadden en demonen in Zijn Naam uitgeworpen hadden, noch het feit dat Petrus op het water gelopen had, evenals Jezus, en dat de wind en ze golven Hem gehoorzaamd hadden. Toen Jezus hen vertelde de mensen te eten te geven, zei Hij hen groter te denken en op te staan in hun autoriteit – maar daar waren ze nog niet klaar voor, dus had Hij voorziening gemaakt.
Hij weet wat Hij zal doen, wat Hij wenst te doen, maar vaak wacht Hij op ons zodat wij het voor onszelf weten; om na te denken, te overwegen, conclusies te trekken – door een proces gaan, totdat het vage in ons duidelijk wordt. Vaak wacht Hij ook en ziet toe, omdat Hij wil zien of wij gegroeid zijn in het geloof waarvan Hij weet dat het in ons is. De genade is, als wij dat niet zijn, Hij dit al van tevoren wist en zo wie zo voorziening gemaakt heeft.
Heb jij het meegemaakt dat je wist dat de Heer naar jou kijkt? Dat waren de momenten dat Hij observeerde hoe jij dingen verwerkt en hoe jij jouw eigen hart onderzoekt om daarna conclusies te trekken, zodat Hij Zijn voorziening kan laten zien.
Volgende week: Zijn “Ik ga mee met wat jij beslist” wil.
Tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar: cwowi@aol.com
RSS Feed