Healing a moral injury #2 of 4, Mourning my injury
Genezing van een morele verwonding #2 van 4, Rouwend om mijn verwonding
Dag allemaal,
Het is een zeldzaam iets voor mij om in mijn Weekly Thoughts het over hetzelfde onderwerp te hebben als in de maandelijkse onderwijsserie, maar morele verwonding is zo overheersend in de kerk en er wordt niet over gesproken, dat ik dacht dat het nuttig zou zijn. Het audio-onderwijs laat meer diepgaande punten toe dan hier, maar in deze Wekelijkse Gedachten over dit onderwerp zullen we enkele goede elementen behandelen.
Nogmaals, een morele verwonding is een verwonding van het kader van goed en kwaad dat we intern hanteren. Dat kader is hoe we over onszelf denken, hoe we omgaan met de wereld en de mensen, en hoe we ons wereldbeeld vormen. Wanneer dat morele weefsel van ons wezen wordt geschonden door iemand of iets waar we op vertrouwden of in geloofden, brokkelt onze wereld af in verwarring en een gevoel dat we er niet bij horen of dat we niet weten wie we zijn.
Wanneer we christen worden, binden we datgene waarvan we denken dat het Gods morele kader is, aan ons eigen morele kader, zodat we het gevoel hebben dat God ons in de steek heeft gelaten of dat Hij er op de één of andere manier een rol in te spelen heeft. Het betekent dat miljoenen mensen van Jezus houden, de Vader niet kennen en meer dan dat, Hem niet vertrouwen.
Een populaire pastor van een megakerk stierf toen hij nog een vrij jonge man was, en tijdens zijn herdenkingsdienst sprak een beroemde tv-leraar. Tot afschuw van de duizenden aanwezigen, waaronder de weduwe en kinderen van de pastor, bestrafte de Bijbelleraar hen omdat ze verdriet hadden over het verlies van hun pastor, hun man en hun vader. Hij zei dat ze zich allemaal zouden moeten verheugen over zijn thuiskomst en dat het niet Bijbels is om verdrietig te zijn over de dood van een christen.
Naast het feit dat hij de duizenden mensen boos maakte, weerspiegelt wat hij zei een groot deel van de benadering van de kerkelijke cultuur betreffende echt leed van de ziel - laten we allemaal naar de hemel kijken, want als we het niet kunnen genezen, als we het niet kunnen uitwerpen, als we geen geld kunnen geven om het te repareren, laten we wachten tot de hemel wanneer alles in orde zal zijn. Laten we ons niet bezighouden met echte problemen.
Wat doet iemand om zijn moreel weefsel weer op te bouwen als een vertrouwenspersoon of autoriteit een grote daad van verraad pleegt tegen alles wat je als goed kende?
Stap 1 naar genezing: Rouwen, treuren, de schade opnemen, de tijd nemen om te voelen:
De Bijbel leert de praktijk van het erkennen van iemands verlies of letsel aan de ziel of het morele weefsel van ons wezen. Het leert ons het gevoel van het verlies te omarmen, de tijd te nemen om te rouwen, te treuren en rekening te houden met een verlies of verwonding van de ziel.
Romeinen 12:15 vertelt ons om ons te verheugen met degenen die zich verheugen, en te huilen met degenen die huilen.
Genesis 23:2 vertelt ons dat Abraham rouwde en huilde over Sara's dood.
Genesis 50:2-4 zegt dat toen Jakob (Israël) stierf zijn familie 40 dagen rouwde, en de Egyptenaren 70 dagen.
Maar het is Ezechiël 2:10 dat ons een kader geeft om te rouwen: "En hij verspreidde het voor mijn aangezicht (de boekrol); en het was geschreven voor en achter, gevuld met woorden van klaagzang, en rouw, en wee..."
De morele schade die voor Ezechiël werd opgeschreven, was de vernietiging van Jeruzalem door de Babyloniërs, en het wegvoeren van duizenden Joodse mensen die zich in Babylon opnieuw hadden gevestigd. Het leger van Nebukadnesar had hen aangevallen, in drie aanvalsgolven over meerdere maanden, waarbij na elke aanval mensen en goederen weggevoerd werden, zelfs het meubilair en de inhoud van de tempel en zijn opslagplaatsen.
De morele structuur van de goede en rechtvaardige Joodse burgers was vernietigd. Alles wat zij dachten over God - dat Hij hen zou beschermen en voor hen zou voorzien - was verbrijzeld. Ja, men had voorspeld dat dit zou gebeuren als de natie als geheel zich niet zou bekeren, maar voor de rechtvaardigen die nog hoop hielden, werd hun leven aan diggelen geslagen.
God presenteerde Ezechiël een boekrol, waarbij op de voor- en achterkant geschreven was over alles wat er te betreuren viel. Er zit waarde in het aanvaarden en opnemen van de verwonding van onze ziel. Niet om er te lang bij stil te staan, maar om onze pijn, onze schending, ons verlies te erkennen. Er is waarde in het eigen maken dat 'dit' mij is overkomen.
Een morele verwonding voelt alsof een deel van je binnenin gestorven is. Een onschuldig deel. Een goed deel. Een deel dat het beste geloofde en hoopte in Gods bescherming. Maar Hij liet ons nu in de steek. Erken dat. Geloof mag God uitdagen, met Hem redeneren, zich afvragen waarom dit of dat is gebeurd. Geloof en transparantie gaan samen. Wees echt. Het is niet alleen het verlies van onschuld of het gevoel dat je vies van binnen bent, noch zelfs de brute schending van alles wat goed en fout was. Het is de dood van een deel van je ziel. God schreef het op voor Ezechiël zodat hij het kon zien en voelen. Hij zei tegen Ezechiël dat hij de boekrol moest opeten en het was bitter. God de Vader weet dat de bitterheid van de ziel een morele verwonding veroorzaakt, maar Hij wil niet dat we het onder het tapijt vegen, uit het zicht verbergen, alsof het nooit gebeurd is.
Schrijf het op.
We hebben een boek in de Bijbel met de naam 'Klaagliederen' dat Jeremia schreef over precies hetzelfde als Ezechiël had gedaan, want hij voelde de exacte schade aan zijn morele structuur. Dit zijn werken van rouw, van het tellen van de kosten, van het in detail benoemen van de verwarring, de pijn, het verlies dat in hun hart werd gevoeld.
Het opschrijven is gezond als het op de juiste manier wordt gedaan. God zegt dat je er mee om moet gaan, dat je het moet bezitten, dat je je verlies en letsel moet inventariseren. Maar blijf daar niet in steken. Veertig dagen werden toegewezen aan Israël om te rouwen om Mozes, en toen kwamen ze weer tot leven. Er is een tijd om te huilen, een tijd om niet te huilen.
Vandaag noemen we wat God voor Ezechiël deed, een 'dagboek bijhouden' en vroeger waren persoonlijke dagboeken populair, waarin elke pijn en kwelling, overwinning en nederlaag in vertrouwen kon worden uitgedrukt. Het woord 'jammerklacht' wordt gebruikt om een jammerend lied te beschrijven, vaak met het slaan van de borstkas, in diepe pijn en verlies.
Klaagliederen 1:1 begint het proces van rouw, van het realiseren van het verlies van Jeremia: "Kijk naar de stad, die nu leeg en alleen is, die vroeger gevuld was met mensen!” Dat zet de toon voor het hele boek Klaagliederen, maar de journalen van Klaagliederen beginnen later Gods trouw en hoop te verweven met uitingen van klaagliederen. Hij gaat een hoek om.
De sleutel is niet te blijven rouwen, niet te focussen op die lijst van misstanden, die pijn die je hebt opgeschreven. In Psalm 56:8 herinnerde David zich al het leed, alle verwondingen die hij zichzelf aandeed en wat hem werd aangedaan, door te zeggen en te vragen: "Al mijn tranen zitten in uw fles; zijn ze niet (ook) opgeschreven in uw boek?"
De Heer heeft alles wat je hebt geleden opgeschreven, en alle tranen die je daardoor hebt laten vallen. Schrijf het op, maar weet dat Hij het ook heeft opgeschreven en die kennis helpt ons om ons af te wenden van de gevaren van het lang blijven stilstaan bij de vernietiging van ons zedelijk kader. Er IS uiteindelijk gerechtigheid. Ik ga daar volgende week mee verder, tot die tijd, zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en e-mail mij op [email protected]
Genezing van een morele verwonding #2 van 4, Rouwend om mijn verwonding
Dag allemaal,
Het is een zeldzaam iets voor mij om in mijn Weekly Thoughts het over hetzelfde onderwerp te hebben als in de maandelijkse onderwijsserie, maar morele verwonding is zo overheersend in de kerk en er wordt niet over gesproken, dat ik dacht dat het nuttig zou zijn. Het audio-onderwijs laat meer diepgaande punten toe dan hier, maar in deze Wekelijkse Gedachten over dit onderwerp zullen we enkele goede elementen behandelen.
Nogmaals, een morele verwonding is een verwonding van het kader van goed en kwaad dat we intern hanteren. Dat kader is hoe we over onszelf denken, hoe we omgaan met de wereld en de mensen, en hoe we ons wereldbeeld vormen. Wanneer dat morele weefsel van ons wezen wordt geschonden door iemand of iets waar we op vertrouwden of in geloofden, brokkelt onze wereld af in verwarring en een gevoel dat we er niet bij horen of dat we niet weten wie we zijn.
Wanneer we christen worden, binden we datgene waarvan we denken dat het Gods morele kader is, aan ons eigen morele kader, zodat we het gevoel hebben dat God ons in de steek heeft gelaten of dat Hij er op de één of andere manier een rol in te spelen heeft. Het betekent dat miljoenen mensen van Jezus houden, de Vader niet kennen en meer dan dat, Hem niet vertrouwen.
Een populaire pastor van een megakerk stierf toen hij nog een vrij jonge man was, en tijdens zijn herdenkingsdienst sprak een beroemde tv-leraar. Tot afschuw van de duizenden aanwezigen, waaronder de weduwe en kinderen van de pastor, bestrafte de Bijbelleraar hen omdat ze verdriet hadden over het verlies van hun pastor, hun man en hun vader. Hij zei dat ze zich allemaal zouden moeten verheugen over zijn thuiskomst en dat het niet Bijbels is om verdrietig te zijn over de dood van een christen.
Naast het feit dat hij de duizenden mensen boos maakte, weerspiegelt wat hij zei een groot deel van de benadering van de kerkelijke cultuur betreffende echt leed van de ziel - laten we allemaal naar de hemel kijken, want als we het niet kunnen genezen, als we het niet kunnen uitwerpen, als we geen geld kunnen geven om het te repareren, laten we wachten tot de hemel wanneer alles in orde zal zijn. Laten we ons niet bezighouden met echte problemen.
Wat doet iemand om zijn moreel weefsel weer op te bouwen als een vertrouwenspersoon of autoriteit een grote daad van verraad pleegt tegen alles wat je als goed kende?
Stap 1 naar genezing: Rouwen, treuren, de schade opnemen, de tijd nemen om te voelen:
De Bijbel leert de praktijk van het erkennen van iemands verlies of letsel aan de ziel of het morele weefsel van ons wezen. Het leert ons het gevoel van het verlies te omarmen, de tijd te nemen om te rouwen, te treuren en rekening te houden met een verlies of verwonding van de ziel.
Romeinen 12:15 vertelt ons om ons te verheugen met degenen die zich verheugen, en te huilen met degenen die huilen.
Genesis 23:2 vertelt ons dat Abraham rouwde en huilde over Sara's dood.
Genesis 50:2-4 zegt dat toen Jakob (Israël) stierf zijn familie 40 dagen rouwde, en de Egyptenaren 70 dagen.
Maar het is Ezechiël 2:10 dat ons een kader geeft om te rouwen: "En hij verspreidde het voor mijn aangezicht (de boekrol); en het was geschreven voor en achter, gevuld met woorden van klaagzang, en rouw, en wee..."
De morele schade die voor Ezechiël werd opgeschreven, was de vernietiging van Jeruzalem door de Babyloniërs, en het wegvoeren van duizenden Joodse mensen die zich in Babylon opnieuw hadden gevestigd. Het leger van Nebukadnesar had hen aangevallen, in drie aanvalsgolven over meerdere maanden, waarbij na elke aanval mensen en goederen weggevoerd werden, zelfs het meubilair en de inhoud van de tempel en zijn opslagplaatsen.
De morele structuur van de goede en rechtvaardige Joodse burgers was vernietigd. Alles wat zij dachten over God - dat Hij hen zou beschermen en voor hen zou voorzien - was verbrijzeld. Ja, men had voorspeld dat dit zou gebeuren als de natie als geheel zich niet zou bekeren, maar voor de rechtvaardigen die nog hoop hielden, werd hun leven aan diggelen geslagen.
God presenteerde Ezechiël een boekrol, waarbij op de voor- en achterkant geschreven was over alles wat er te betreuren viel. Er zit waarde in het aanvaarden en opnemen van de verwonding van onze ziel. Niet om er te lang bij stil te staan, maar om onze pijn, onze schending, ons verlies te erkennen. Er is waarde in het eigen maken dat 'dit' mij is overkomen.
Een morele verwonding voelt alsof een deel van je binnenin gestorven is. Een onschuldig deel. Een goed deel. Een deel dat het beste geloofde en hoopte in Gods bescherming. Maar Hij liet ons nu in de steek. Erken dat. Geloof mag God uitdagen, met Hem redeneren, zich afvragen waarom dit of dat is gebeurd. Geloof en transparantie gaan samen. Wees echt. Het is niet alleen het verlies van onschuld of het gevoel dat je vies van binnen bent, noch zelfs de brute schending van alles wat goed en fout was. Het is de dood van een deel van je ziel. God schreef het op voor Ezechiël zodat hij het kon zien en voelen. Hij zei tegen Ezechiël dat hij de boekrol moest opeten en het was bitter. God de Vader weet dat de bitterheid van de ziel een morele verwonding veroorzaakt, maar Hij wil niet dat we het onder het tapijt vegen, uit het zicht verbergen, alsof het nooit gebeurd is.
Schrijf het op.
We hebben een boek in de Bijbel met de naam 'Klaagliederen' dat Jeremia schreef over precies hetzelfde als Ezechiël had gedaan, want hij voelde de exacte schade aan zijn morele structuur. Dit zijn werken van rouw, van het tellen van de kosten, van het in detail benoemen van de verwarring, de pijn, het verlies dat in hun hart werd gevoeld.
Het opschrijven is gezond als het op de juiste manier wordt gedaan. God zegt dat je er mee om moet gaan, dat je het moet bezitten, dat je je verlies en letsel moet inventariseren. Maar blijf daar niet in steken. Veertig dagen werden toegewezen aan Israël om te rouwen om Mozes, en toen kwamen ze weer tot leven. Er is een tijd om te huilen, een tijd om niet te huilen.
Vandaag noemen we wat God voor Ezechiël deed, een 'dagboek bijhouden' en vroeger waren persoonlijke dagboeken populair, waarin elke pijn en kwelling, overwinning en nederlaag in vertrouwen kon worden uitgedrukt. Het woord 'jammerklacht' wordt gebruikt om een jammerend lied te beschrijven, vaak met het slaan van de borstkas, in diepe pijn en verlies.
Klaagliederen 1:1 begint het proces van rouw, van het realiseren van het verlies van Jeremia: "Kijk naar de stad, die nu leeg en alleen is, die vroeger gevuld was met mensen!” Dat zet de toon voor het hele boek Klaagliederen, maar de journalen van Klaagliederen beginnen later Gods trouw en hoop te verweven met uitingen van klaagliederen. Hij gaat een hoek om.
De sleutel is niet te blijven rouwen, niet te focussen op die lijst van misstanden, die pijn die je hebt opgeschreven. In Psalm 56:8 herinnerde David zich al het leed, alle verwondingen die hij zichzelf aandeed en wat hem werd aangedaan, door te zeggen en te vragen: "Al mijn tranen zitten in uw fles; zijn ze niet (ook) opgeschreven in uw boek?"
De Heer heeft alles wat je hebt geleden opgeschreven, en alle tranen die je daardoor hebt laten vallen. Schrijf het op, maar weet dat Hij het ook heeft opgeschreven en die kennis helpt ons om ons af te wenden van de gevaren van het lang blijven stilstaan bij de vernietiging van ons zedelijk kader. Er IS uiteindelijk gerechtigheid. Ik ga daar volgende week mee verder, tot die tijd, zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en e-mail mij op [email protected]
RSS Feed