Dag allemaal,
Barb en ik hebben hele andere gewoontes als het gaat om stukken zeep. Barb gebruikt zeep totdat het de grootte van een muntje heeft. Vaak verzamelen verschillende van deze kleine fragmenten zich rond de wastafel en douche, zoals kuddes vee zich rond een plas water verzamelen. Het ene stukje is misschien deodorant geweest, een ander ongeparfumeerde zeep. Maar ze eindigen allemaal ter grootte van een muntje en ze komen allemaal terecht rond de kraan, wachtend op iemand die medelijden met ze heeft en hun leven eindigt door ze in de prullenbak te gooien.
Die iemand ben ik. Als een stukje zeep zo klein is dat ik het telkens laat vallen, of als het kapot breekt, duw ik het douchegordijn aan de kant en met een onderhandse zwaai gooi ik het in de prullenbak die naast het toilet staat. Daar ga je dan, je bent er geweest, stukje zeep. Je hebt alles gegeven, maar nu is het voorbij!
Zeep Christenen, welke geur hebben zij?
Jaren geleden was het eenvoudig te weten wie christen was en wie niet. In de jaren ’60 en ’70, tijdens de charismatische vernieuwing, waren de christenen degenen die naar bidstonden gingen, naar Bijbelstudies, die het geweldig vonden dat Charles en Francis Hunter genezingssamenkomsten gingen houden in de stad, die regelmatig christelijke boekwinkels bezochten, en die naar christelijke ‘rock’ luisterden, of naar jonge zangeressen met namen als ‘Honeytree’ en ‘Evie’
Als je die dingen niet deed, wisten wij voor 90% zeker dat je geen christen was. Als je een vraag had of een gitaar in een christelijke samenkomst ok was voor God, was je waarschijnlijk niet wedergeboren.
Maar in de jaren ’80 en ’90, werd het vager, zoals het geval is met kleine stukjes zeep die je in elkaar drukt, zodat je een groter stukje zeep hebt dat je nog even kunt gebruiken, maar waarvan je nu niet meer weet welk stukje wat geweest is. Mensen gingen vragen of je Evangelisch of Charismatisch was. En als je Charismatisch was, ben je dan Pinksteren, of Woord van Geloof? Nog later begon je meer verschillende stukjes zeep te zien, zoals profetisch, apostolisch, persoonlijke profetie, een Brownsville of Lakeland christen, of misschien een ‘voorbidder’ of ‘profetische aanbidding’ stukje zeep.
En vandaag, zoals er veel soorten zeep te koop zijn, hebben we christenen van iedere smaak, geur, en verschijning. Sommigen presenteren zich als een nieuwe ‘zie mij eens’ stukje zeep en anderen zijn als kleine muntjes zeep ‘Ik ben een ….christen’. (vul de lege ruimte maar in met sexuele oriëntatie, politieke voorkeur, of welk naamplaatje dan ook)
Waarom zegt ‘Ik ben een christen’ niet genoeg, zonder daar allerlei dingen aan toe te moeten voegen? Soms wil ik die gewoon aan de kant gooien, zoals met die kleine stukjes zeep, en tegen ze zeggen “Word eindelijk eens volwassen en zondig niet meer, of noem jezelf geen christen!”
Waarom zag een gelovige in het Nieuwe testament er zo anders uit dan veel gelovigen vandaag?
In de tijd dat het Nieuwe Testament geschreven werd, kwamen discipelen van Jezus, en niet gelovigen in Jezus, en ja, daar is een duidelijk verschil tussen, in huizen bij elkaar, zoals de meeste christenen dat nu ook wereldwijd doen. Gezinnen die bij elkaar komen, met collega’s, en vaak met iemand die nog niet wedergeboren is, die een ‘persoon van vrede’ voor iemand is.
De evangeliën waren net geschreven en veel ooggetuigen van de gebeurtenissen in de evangeliën leefden nog en grepen hele huishoudens aan met hun verhalen over hun tijd met Jezus. Aan het eind van het leven van Paulus en Petrus, zegt Petrus dat hij de brieven die Paulus naar die huisgebaseerde gemeentes geschreven had, de Schrift is, want hij zegt in zijn laatste brief, helemaal aan het eind daarvan:
“Zoals ook onze geliefde broeder Paulus naar de hem gegeven wijsheid u geschreven heeft….daarin is een en ander moeilijk te verstaan, wat de onkundige en onverstandige lieden tot hun eigen verderf verdraaien, evenals trouwens de overige schriften.” (2 Petrus 3:15-16)
Men was enthousiast over de nieuwe geboorte, en wilde leren wat dit nieuwe leven inhield. Het feit dat God niet meer in een tempel woont, maar met Pinksteren in de mens is komen wonen, verbaasde hen met ontzag. God die in de mens woont, wie had dat ooit gedacht!
De cultuur in die tijd
In die tijd waren er zo’n 10 Romeinse keizers die de gelovigen vervolgden. Deze keizers wilden als god erkent worden, wat discipelen van Jezus in een moeilijk parket bracht: Christus herroepen en leven, of Hem erkennen, en sterven.
Daarbuiten was het de gewoonte een zakendeal af te sluiten met het offeren aan een god in de tempel, om daarna seks met een tempel prostituee te hebben.
Tyatira stond hierom bovenal bekend, bovendien controleerden de gildes, en de vakbonden alle handel in Tyatira. Misschien is dit tevens een reden voor Lydia geweest om haar kleding handel te verhuizen van Tyatira naar Filippi. De paarse verf en kleding uit Tytira was van de hoogste kwaliteit en bijzonder modern in die tijd. (Handelingen 16:14-40)
In de gemeente van Tyatira was een vrouw, die de Heer de bijnaam ‘Izebel’ geeft, in Openbaring 2:20, die de mensen als een profetisch woord vertelde dat je best een christen kon zijn, tempel seks kon hebben en offers aan goden kon brengen, omdat God immers wil dat jij je brood kunt verdienen…(Ik heb een serie over de echte Izebel geest, als je geïnteresseerd bent, maar dit geeft je een goed idee – het is niet een vrouw die de pastor allerlei problemen bezorgt)
Christenen zaten in een moeilijk parket. Hoe konden zij in hun behoeften voorzien met een slecht betaalde baan? Want als men zakencontracten wilde sluiten, of koper, leer of purper wilde kopen, dan moest men aan de goden offeren en seks hebben met een tempel prostituee.
De wereld van gnosticisme
Ergens tegen het eind van het leven van Paulus en Petrus, die rond het jaar 66 stierven, maar nog voordat Johannes 40 jaar later overleed, ontstond er een geloof dat we gnosticisme noemen (van het Griekse woord ‘geleerd’), waarschijnlijk deels door de druk van de cultuur om deel van de samenleving en de handel te willen zijn, zoals in Tyatira. Christenen wilden als de wereld zijn, maar toch een christen zijn. Ze wilden niet sterven voor hun geloof als dat niet hoefde. Izebel zei dat het ok was om bij de cultuur te horen en christen te zijn, dus zo kwam het dat mensen God ‘kenden’ met hun verstand, maar zich niet hoefden af te scheiden van de cultuur.
De essentie van het gnosticisme is dat het lichaam van de aarde is en weer tot stof wederkeert en dus onafscheidelijk verbonden is met zonde. Maar de geest is wedergeboren, Christus in jou, dus is je geest heilig en ga je naar de hemel. Omdat het lichaam van de aarde is, kun je leven zoals je wilt, want van binnen ben je een gelovige in Jezus en ga je dus naar de hemel. Gaandeweg werd het zo dat dit geloof ervoor zorgde dat mensen ‘gelovigen’ in Jezus konden zijn, zonder echt een ‘discipel’ van Hem te zijn, of zelfs zonder Hem in hun hart te kennen.
De Heilige Geest kennen maar niet wedergeboren zijn
Dit is de reden waarom er zoveel ‘zeep geuren’ van christenen zijn. Ze kennen God met hun verstand, ze zijn gnostici, erkennen dat Jezus God is, maar ze leven als de wereld. Als ze Hem wel zouden kennen, zouden ze dan niet de zonde achter zich laten en groeien richting heiligheid?
Bedenk dit:Jezus vertelde de discipelen in Johannes 14:17, sprekend over de Heilige Geest: “Gij kent Hem, want Hij blijft bij u. En Hij zal in u zijn.” De discipelen kenden de Heilige Geest, omdat ze met Jezus omgingen, Hem geweldige wonderen zagen doen en ze zelfs mensen genezen hadden en demonen door de Geest uitdreven. Dus kenden ze Hem.
Vergeet niet, dat deze discipelen niet wedergeboren waren – en toch kenden ze de Heilige Geest. In onze tijd hebben velen echte ervaringen met de Heilige Geest. Ze komen in de kerk, gaan naar voren, enzovoorts. Sommigen kennen Hem omdat ze een familielid in huis hebben die een discipel is, of omdat ze toen ze kind waren naar een Geest vervulde gemeente gingen. Maar ze hebben hem niet in hen, en DAT maakt iemand een christen.
Volgende week – meer over ‘christenen’ die zeggen dat ze gelovigen in Jezus zijn, maar in de zonde blijven.
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar: cwowi@aol.com
Barb en ik hebben hele andere gewoontes als het gaat om stukken zeep. Barb gebruikt zeep totdat het de grootte van een muntje heeft. Vaak verzamelen verschillende van deze kleine fragmenten zich rond de wastafel en douche, zoals kuddes vee zich rond een plas water verzamelen. Het ene stukje is misschien deodorant geweest, een ander ongeparfumeerde zeep. Maar ze eindigen allemaal ter grootte van een muntje en ze komen allemaal terecht rond de kraan, wachtend op iemand die medelijden met ze heeft en hun leven eindigt door ze in de prullenbak te gooien.
Die iemand ben ik. Als een stukje zeep zo klein is dat ik het telkens laat vallen, of als het kapot breekt, duw ik het douchegordijn aan de kant en met een onderhandse zwaai gooi ik het in de prullenbak die naast het toilet staat. Daar ga je dan, je bent er geweest, stukje zeep. Je hebt alles gegeven, maar nu is het voorbij!
Zeep Christenen, welke geur hebben zij?
Jaren geleden was het eenvoudig te weten wie christen was en wie niet. In de jaren ’60 en ’70, tijdens de charismatische vernieuwing, waren de christenen degenen die naar bidstonden gingen, naar Bijbelstudies, die het geweldig vonden dat Charles en Francis Hunter genezingssamenkomsten gingen houden in de stad, die regelmatig christelijke boekwinkels bezochten, en die naar christelijke ‘rock’ luisterden, of naar jonge zangeressen met namen als ‘Honeytree’ en ‘Evie’
Als je die dingen niet deed, wisten wij voor 90% zeker dat je geen christen was. Als je een vraag had of een gitaar in een christelijke samenkomst ok was voor God, was je waarschijnlijk niet wedergeboren.
Maar in de jaren ’80 en ’90, werd het vager, zoals het geval is met kleine stukjes zeep die je in elkaar drukt, zodat je een groter stukje zeep hebt dat je nog even kunt gebruiken, maar waarvan je nu niet meer weet welk stukje wat geweest is. Mensen gingen vragen of je Evangelisch of Charismatisch was. En als je Charismatisch was, ben je dan Pinksteren, of Woord van Geloof? Nog later begon je meer verschillende stukjes zeep te zien, zoals profetisch, apostolisch, persoonlijke profetie, een Brownsville of Lakeland christen, of misschien een ‘voorbidder’ of ‘profetische aanbidding’ stukje zeep.
En vandaag, zoals er veel soorten zeep te koop zijn, hebben we christenen van iedere smaak, geur, en verschijning. Sommigen presenteren zich als een nieuwe ‘zie mij eens’ stukje zeep en anderen zijn als kleine muntjes zeep ‘Ik ben een ….christen’. (vul de lege ruimte maar in met sexuele oriëntatie, politieke voorkeur, of welk naamplaatje dan ook)
Waarom zegt ‘Ik ben een christen’ niet genoeg, zonder daar allerlei dingen aan toe te moeten voegen? Soms wil ik die gewoon aan de kant gooien, zoals met die kleine stukjes zeep, en tegen ze zeggen “Word eindelijk eens volwassen en zondig niet meer, of noem jezelf geen christen!”
Waarom zag een gelovige in het Nieuwe testament er zo anders uit dan veel gelovigen vandaag?
In de tijd dat het Nieuwe Testament geschreven werd, kwamen discipelen van Jezus, en niet gelovigen in Jezus, en ja, daar is een duidelijk verschil tussen, in huizen bij elkaar, zoals de meeste christenen dat nu ook wereldwijd doen. Gezinnen die bij elkaar komen, met collega’s, en vaak met iemand die nog niet wedergeboren is, die een ‘persoon van vrede’ voor iemand is.
De evangeliën waren net geschreven en veel ooggetuigen van de gebeurtenissen in de evangeliën leefden nog en grepen hele huishoudens aan met hun verhalen over hun tijd met Jezus. Aan het eind van het leven van Paulus en Petrus, zegt Petrus dat hij de brieven die Paulus naar die huisgebaseerde gemeentes geschreven had, de Schrift is, want hij zegt in zijn laatste brief, helemaal aan het eind daarvan:
“Zoals ook onze geliefde broeder Paulus naar de hem gegeven wijsheid u geschreven heeft….daarin is een en ander moeilijk te verstaan, wat de onkundige en onverstandige lieden tot hun eigen verderf verdraaien, evenals trouwens de overige schriften.” (2 Petrus 3:15-16)
Men was enthousiast over de nieuwe geboorte, en wilde leren wat dit nieuwe leven inhield. Het feit dat God niet meer in een tempel woont, maar met Pinksteren in de mens is komen wonen, verbaasde hen met ontzag. God die in de mens woont, wie had dat ooit gedacht!
De cultuur in die tijd
In die tijd waren er zo’n 10 Romeinse keizers die de gelovigen vervolgden. Deze keizers wilden als god erkent worden, wat discipelen van Jezus in een moeilijk parket bracht: Christus herroepen en leven, of Hem erkennen, en sterven.
Daarbuiten was het de gewoonte een zakendeal af te sluiten met het offeren aan een god in de tempel, om daarna seks met een tempel prostituee te hebben.
Tyatira stond hierom bovenal bekend, bovendien controleerden de gildes, en de vakbonden alle handel in Tyatira. Misschien is dit tevens een reden voor Lydia geweest om haar kleding handel te verhuizen van Tyatira naar Filippi. De paarse verf en kleding uit Tytira was van de hoogste kwaliteit en bijzonder modern in die tijd. (Handelingen 16:14-40)
In de gemeente van Tyatira was een vrouw, die de Heer de bijnaam ‘Izebel’ geeft, in Openbaring 2:20, die de mensen als een profetisch woord vertelde dat je best een christen kon zijn, tempel seks kon hebben en offers aan goden kon brengen, omdat God immers wil dat jij je brood kunt verdienen…(Ik heb een serie over de echte Izebel geest, als je geïnteresseerd bent, maar dit geeft je een goed idee – het is niet een vrouw die de pastor allerlei problemen bezorgt)
Christenen zaten in een moeilijk parket. Hoe konden zij in hun behoeften voorzien met een slecht betaalde baan? Want als men zakencontracten wilde sluiten, of koper, leer of purper wilde kopen, dan moest men aan de goden offeren en seks hebben met een tempel prostituee.
De wereld van gnosticisme
Ergens tegen het eind van het leven van Paulus en Petrus, die rond het jaar 66 stierven, maar nog voordat Johannes 40 jaar later overleed, ontstond er een geloof dat we gnosticisme noemen (van het Griekse woord ‘geleerd’), waarschijnlijk deels door de druk van de cultuur om deel van de samenleving en de handel te willen zijn, zoals in Tyatira. Christenen wilden als de wereld zijn, maar toch een christen zijn. Ze wilden niet sterven voor hun geloof als dat niet hoefde. Izebel zei dat het ok was om bij de cultuur te horen en christen te zijn, dus zo kwam het dat mensen God ‘kenden’ met hun verstand, maar zich niet hoefden af te scheiden van de cultuur.
De essentie van het gnosticisme is dat het lichaam van de aarde is en weer tot stof wederkeert en dus onafscheidelijk verbonden is met zonde. Maar de geest is wedergeboren, Christus in jou, dus is je geest heilig en ga je naar de hemel. Omdat het lichaam van de aarde is, kun je leven zoals je wilt, want van binnen ben je een gelovige in Jezus en ga je dus naar de hemel. Gaandeweg werd het zo dat dit geloof ervoor zorgde dat mensen ‘gelovigen’ in Jezus konden zijn, zonder echt een ‘discipel’ van Hem te zijn, of zelfs zonder Hem in hun hart te kennen.
De Heilige Geest kennen maar niet wedergeboren zijn
Dit is de reden waarom er zoveel ‘zeep geuren’ van christenen zijn. Ze kennen God met hun verstand, ze zijn gnostici, erkennen dat Jezus God is, maar ze leven als de wereld. Als ze Hem wel zouden kennen, zouden ze dan niet de zonde achter zich laten en groeien richting heiligheid?
Bedenk dit:Jezus vertelde de discipelen in Johannes 14:17, sprekend over de Heilige Geest: “Gij kent Hem, want Hij blijft bij u. En Hij zal in u zijn.” De discipelen kenden de Heilige Geest, omdat ze met Jezus omgingen, Hem geweldige wonderen zagen doen en ze zelfs mensen genezen hadden en demonen door de Geest uitdreven. Dus kenden ze Hem.
Vergeet niet, dat deze discipelen niet wedergeboren waren – en toch kenden ze de Heilige Geest. In onze tijd hebben velen echte ervaringen met de Heilige Geest. Ze komen in de kerk, gaan naar voren, enzovoorts. Sommigen kennen Hem omdat ze een familielid in huis hebben die een discipel is, of omdat ze toen ze kind waren naar een Geest vervulde gemeente gingen. Maar ze hebben hem niet in hen, en DAT maakt iemand een christen.
Volgende week – meer over ‘christenen’ die zeggen dat ze gelovigen in Jezus zijn, maar in de zonde blijven.
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar: cwowi@aol.com
RSS Feed