Elijah and the whirlwind 2 of 3, The spiritual border lands
Elia en de wervelwind 2 van 3, De geestelijke grensgebieden
Hallo allemaal,
We verlieten Elia en Elisa, die wegliepen van het grensgebied, Gilgal. Ik heb verteld hoe we niet kunnen leven met één voet in het verleden en één in de toekomst. Maar er is meer in de geschiedenis van Gilgal, en het is belangrijk voor ons in onze wandel.
Lang voordat Elia en Elisa door dit gebied liepen...
Het boek Richteren, hoofdstuk 1, vertelt ons dat toen de stammen van Israël het Beloofde Land binnentrokken, zij in ongehoorzaamheid aan de Heer de mensen die er woonden niet veroverden. Ze sloten een compromis met de heidenen, omdat ze dachten dat ze sterk genoeg waren om hun goden en wereldse manieren te weerstaan.
Dat compromis begon al toen zij het grensgebied van Gilgal verlieten. Zij sloten een compromis met de mensen van het land, sloten verdragen met hen en vonden het goed dat hun goden gediend werden. De Heer vertelde Israël dat zij doornen in hun vlees zouden zijn en valstrikken voor hun wandel met Hem.
Dit is de weg van de zonde. Bekering betekent een volledige breuk met het verleden, maar vaak komen er compromissen voordat we echt verder gaan met ons nieuwe leven in Christus. De Israëlieten waren moe van het vechten, dus sloten ze een compromis, en dat is een voorbeeld dat we vandaag de dag zien in het leven van christenen. "Ik kan dit niet overwinnen, dus ik zal dit gewoon in mijn leven houden tot ik sterf". Soms denkt de verslaafde dat 'een beetje' geen kwaad kan. Het Nieuwe Testament zegt: "Een beetje zuurdesem (gist) zuurt het hele deeg)". 1Corintiërs 5:6 en Galaten 5:9.
Het verlaten van ons eigen "grensgebied" met het verleden en de zonde, naar ons eigen "Beloofde Land" is een proces.
Elia en Elisa moesten weglopen uit het gebied. Zij woonden niet in het grensgebied, zoals wij niet in ons geestelijke grensgebied moeten wonen - zij liepen verder. Gilgal betekent 'wiel' of 'rollen'. Dus vooruit blijven gaan. Het refrein in het prachtige lied 'Clay and Water' van Margaret Becker zegt: "I am clay and I am water, falling forward in this order, while the world spins 'round so fast, slowly I'm becoming who I am."
Langzaam word ik wie ik ben. Je komt met God in beweging in Gilgal - een plaats van berouw en het oude verlaten voor het nieuwe. Maar toen Israël een compromis sloot met de heidenen in het land, toen ze eenmaal een compromis hadden gesloten en zich in dat compromis hadden gevestigd, confronteerde de Heer hen en kregen ze berouw.
En dit voegt een ander element toe - zij hadden berouw, maar hun vroegere compromissen stonden al zo lang vast, dat zij de dingen niet konden veranderen. De tijd om met de inwoners van het land af te rekenen was voorbij, en nu zaten ze vast aan de gevolgen van hun beslissing - ook al hadden ze berouw - God maakte hun ongehoorzaamheid niet op magische wijze goed - zij moesten het uitwandelen.
Ze zaten opgescheept met de gevolgen van hun gecompromitteerde leven, ook al hadden zij berouw.
De plaats waar de Heer hen nabij Gilgal confronteerde wordt 'Bokim' genoemd, oftewel 'wenen'.
Richteren 2:1-3 vertelt ons dat de Heer vanuit Gilgal naar hen toeging en zei: "Ik zal mijn verbond met jullie nooit verbreken." Hij vertelde hen dat zij Zijn gebod om GEEN verdragen te sluiten met de inwoners van het land in directe ongehoorzaamheid hadden gebroken en vroeg hen rechtstreeks: "Waarom hebben jullie dit gedaan?" Zij huilden zeer in dat grensgebied en noemden het Treuren (Bokim).
Dus toen Elisa weigerde Elia te verlaten, gaf hij daarmee te kennen dat hij weigerde een compromis te sluiten; hij zou met Elia meegaan tot het einde. Hij zou niet terugkeren naar zijn vroegere boerenleven*. Hij zou vooruit gaan naar de roeping van God in zijn leven. *(Toen Elia hem riep, was Elisa een veld aan het ploegen:1Koningen 19:19).
Meer over de geschiedenis van Gilgal: Het is ook de plaats waar Saul koning werd gemaakt: 1Samuel 11:14.
Als Saul koning is gemaakt, zegt Samuel: "Laten we naar Gilgal gaan om daar het koninkrijk te vernieuwen". Dit is het begin van een nieuwe dag voor Israël - van Richteren tot het hebben van een Koning - en zij "vernieuwden" het koninkrijk daar, opnieuw een plaats van toewijding en een doelbewust verlaten van het oude voor het nieuwe.
Het is in het grensgebied dat we daadwerkelijk de verandering doorvoeren. Het woord "bekeren" betekent van gedachten veranderen. Deze verandering vindt plaats terwijl we nog in onze zonde zijn, in ons compromis, in ons geestelijk grensgebied. Het is in ons hart, een eenvoudige verandering, dat we vaststellen Wie Koning is in ons leven. Zoals Saul in het grensgebied en bij de plaats van wenen tot koning werd gekroond, zo bepalen ook wij Wie Koning zal zijn in ons leven terwijl we ons in dat tussenland bevinden. Nu hoeven we het alleen nog maar uit te lopen.
Het was in Gilgal:1Samuel 13:11-13...dat
...waar Saul een offer bracht aan de Heer, terwijl Samuel hem uitdrukkelijk had gezegd op hem te wachten. Hij eigende zich Samuels gezag toe vanwege zijn vrees voor mensen, zoals het volk bevreesd was. In plaats van een nieuw seizoen van zijn leven te beginnen door zijn oude angsten achter zich te laten, 'viel' hij in de oude zonde. Door dit te doen, door te weigeren op te groeien in de Heer en zijn verleden te overwinnen, verloor hij het koninkrijk uit zijn familielijn. Hij was nog steeds koning en kon zijn leven leiden met dat niveau van geestelijke en persoonlijke groei, maar het koningschap zou niet bij zijn familie blijven.
Tot op dat moment zou God de koningen van Israël hebben genomen uit Sauls lijn van Benjamin, maar omdat hij zichzelf compromitteerde om een offer te brengen in zonde, verloor hij terrein. Veel christenen voelen zich zo, vroeg in hun leven waren ze door God geroepen en toen, zoals het gezegde luidt, gebeurde het leven. Nu zijn ze oud en die tijd dat ze veranderingen in hun leven konden aanbrengen is voorbij, en ze zijn ontmoedigd dat ze God in de steek hebben gelaten.
Het goede nieuws is dat wij ons in nieuwtestamentische tijd bevinden, die Christus in ons openbaart en dat er 'komende eeuwen' zijn volgens Efeziërs 2:7 en anderen. Dat betekent dat als je het in dit leven gemist hebt, Gods woord voor jou wel zal uitkomen, maar dat het nog 200 jaar, 500 jaar of meer kan duren - maar je zult wandelen in waar Hij je ook voor geroepen heeft. We zijn al in de eeuwigheid, dus onze beste dagen liggen voor ons.
Een laatste deel over Gilgal:1Samuel 15:11-13, Saul deed het opnieuw- Hij had het bevel gekregen om geen compromissen te sluiten met het volk, maar hij was ongehoorzaam omdat hij de vrees voor mensen nooit had overwonnen. Hij spaarde de dieren die aan de Heer in Gilgal geofferd moesten worden. Hij dacht dat hij de gehoorzaamheid kon omzeilen door een offer aan God te brengen en dat God daar blij mee zou zijn.
Het was hier dat Samuel hem in vers 22-23 vertelde: "Gehoorzamen is beter dan slachtoffers... want opstandigheid is als toverij (toverij manipuleert Gods Woord en feiten om in diens eigen agenda te laten passen), en ongezeggelijkheid als afgoderij en ongerechtigheid."
Dat hield het allemaal in, toen Elia en Elisa wegliepen van Gilgal. Weg van de grensgebieden. Weg van het verleden. Elisa wist niet precies wat hem te wachten stond, maar hij wist dat hij nooit meer zou terugkeren naar het grensgebied, met één voet in het verleden en één voet in de toekomst. Het was tijd om naar zijn toekomst te gaan, en hij zou Elia's zijde niet verlaten totdat zijn toekomst aan hem was geopenbaard! Daar gaan we volgende week mee verder, tot dan,
Zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]
Elia en de wervelwind 2 van 3, De geestelijke grensgebieden
Hallo allemaal,
We verlieten Elia en Elisa, die wegliepen van het grensgebied, Gilgal. Ik heb verteld hoe we niet kunnen leven met één voet in het verleden en één in de toekomst. Maar er is meer in de geschiedenis van Gilgal, en het is belangrijk voor ons in onze wandel.
Lang voordat Elia en Elisa door dit gebied liepen...
Het boek Richteren, hoofdstuk 1, vertelt ons dat toen de stammen van Israël het Beloofde Land binnentrokken, zij in ongehoorzaamheid aan de Heer de mensen die er woonden niet veroverden. Ze sloten een compromis met de heidenen, omdat ze dachten dat ze sterk genoeg waren om hun goden en wereldse manieren te weerstaan.
Dat compromis begon al toen zij het grensgebied van Gilgal verlieten. Zij sloten een compromis met de mensen van het land, sloten verdragen met hen en vonden het goed dat hun goden gediend werden. De Heer vertelde Israël dat zij doornen in hun vlees zouden zijn en valstrikken voor hun wandel met Hem.
Dit is de weg van de zonde. Bekering betekent een volledige breuk met het verleden, maar vaak komen er compromissen voordat we echt verder gaan met ons nieuwe leven in Christus. De Israëlieten waren moe van het vechten, dus sloten ze een compromis, en dat is een voorbeeld dat we vandaag de dag zien in het leven van christenen. "Ik kan dit niet overwinnen, dus ik zal dit gewoon in mijn leven houden tot ik sterf". Soms denkt de verslaafde dat 'een beetje' geen kwaad kan. Het Nieuwe Testament zegt: "Een beetje zuurdesem (gist) zuurt het hele deeg)". 1Corintiërs 5:6 en Galaten 5:9.
Het verlaten van ons eigen "grensgebied" met het verleden en de zonde, naar ons eigen "Beloofde Land" is een proces.
Elia en Elisa moesten weglopen uit het gebied. Zij woonden niet in het grensgebied, zoals wij niet in ons geestelijke grensgebied moeten wonen - zij liepen verder. Gilgal betekent 'wiel' of 'rollen'. Dus vooruit blijven gaan. Het refrein in het prachtige lied 'Clay and Water' van Margaret Becker zegt: "I am clay and I am water, falling forward in this order, while the world spins 'round so fast, slowly I'm becoming who I am."
Langzaam word ik wie ik ben. Je komt met God in beweging in Gilgal - een plaats van berouw en het oude verlaten voor het nieuwe. Maar toen Israël een compromis sloot met de heidenen in het land, toen ze eenmaal een compromis hadden gesloten en zich in dat compromis hadden gevestigd, confronteerde de Heer hen en kregen ze berouw.
En dit voegt een ander element toe - zij hadden berouw, maar hun vroegere compromissen stonden al zo lang vast, dat zij de dingen niet konden veranderen. De tijd om met de inwoners van het land af te rekenen was voorbij, en nu zaten ze vast aan de gevolgen van hun beslissing - ook al hadden ze berouw - God maakte hun ongehoorzaamheid niet op magische wijze goed - zij moesten het uitwandelen.
Ze zaten opgescheept met de gevolgen van hun gecompromitteerde leven, ook al hadden zij berouw.
De plaats waar de Heer hen nabij Gilgal confronteerde wordt 'Bokim' genoemd, oftewel 'wenen'.
Richteren 2:1-3 vertelt ons dat de Heer vanuit Gilgal naar hen toeging en zei: "Ik zal mijn verbond met jullie nooit verbreken." Hij vertelde hen dat zij Zijn gebod om GEEN verdragen te sluiten met de inwoners van het land in directe ongehoorzaamheid hadden gebroken en vroeg hen rechtstreeks: "Waarom hebben jullie dit gedaan?" Zij huilden zeer in dat grensgebied en noemden het Treuren (Bokim).
Dus toen Elisa weigerde Elia te verlaten, gaf hij daarmee te kennen dat hij weigerde een compromis te sluiten; hij zou met Elia meegaan tot het einde. Hij zou niet terugkeren naar zijn vroegere boerenleven*. Hij zou vooruit gaan naar de roeping van God in zijn leven. *(Toen Elia hem riep, was Elisa een veld aan het ploegen:1Koningen 19:19).
Meer over de geschiedenis van Gilgal: Het is ook de plaats waar Saul koning werd gemaakt: 1Samuel 11:14.
Als Saul koning is gemaakt, zegt Samuel: "Laten we naar Gilgal gaan om daar het koninkrijk te vernieuwen". Dit is het begin van een nieuwe dag voor Israël - van Richteren tot het hebben van een Koning - en zij "vernieuwden" het koninkrijk daar, opnieuw een plaats van toewijding en een doelbewust verlaten van het oude voor het nieuwe.
Het is in het grensgebied dat we daadwerkelijk de verandering doorvoeren. Het woord "bekeren" betekent van gedachten veranderen. Deze verandering vindt plaats terwijl we nog in onze zonde zijn, in ons compromis, in ons geestelijk grensgebied. Het is in ons hart, een eenvoudige verandering, dat we vaststellen Wie Koning is in ons leven. Zoals Saul in het grensgebied en bij de plaats van wenen tot koning werd gekroond, zo bepalen ook wij Wie Koning zal zijn in ons leven terwijl we ons in dat tussenland bevinden. Nu hoeven we het alleen nog maar uit te lopen.
Het was in Gilgal:1Samuel 13:11-13...dat
...waar Saul een offer bracht aan de Heer, terwijl Samuel hem uitdrukkelijk had gezegd op hem te wachten. Hij eigende zich Samuels gezag toe vanwege zijn vrees voor mensen, zoals het volk bevreesd was. In plaats van een nieuw seizoen van zijn leven te beginnen door zijn oude angsten achter zich te laten, 'viel' hij in de oude zonde. Door dit te doen, door te weigeren op te groeien in de Heer en zijn verleden te overwinnen, verloor hij het koninkrijk uit zijn familielijn. Hij was nog steeds koning en kon zijn leven leiden met dat niveau van geestelijke en persoonlijke groei, maar het koningschap zou niet bij zijn familie blijven.
Tot op dat moment zou God de koningen van Israël hebben genomen uit Sauls lijn van Benjamin, maar omdat hij zichzelf compromitteerde om een offer te brengen in zonde, verloor hij terrein. Veel christenen voelen zich zo, vroeg in hun leven waren ze door God geroepen en toen, zoals het gezegde luidt, gebeurde het leven. Nu zijn ze oud en die tijd dat ze veranderingen in hun leven konden aanbrengen is voorbij, en ze zijn ontmoedigd dat ze God in de steek hebben gelaten.
Het goede nieuws is dat wij ons in nieuwtestamentische tijd bevinden, die Christus in ons openbaart en dat er 'komende eeuwen' zijn volgens Efeziërs 2:7 en anderen. Dat betekent dat als je het in dit leven gemist hebt, Gods woord voor jou wel zal uitkomen, maar dat het nog 200 jaar, 500 jaar of meer kan duren - maar je zult wandelen in waar Hij je ook voor geroepen heeft. We zijn al in de eeuwigheid, dus onze beste dagen liggen voor ons.
Een laatste deel over Gilgal:1Samuel 15:11-13, Saul deed het opnieuw- Hij had het bevel gekregen om geen compromissen te sluiten met het volk, maar hij was ongehoorzaam omdat hij de vrees voor mensen nooit had overwonnen. Hij spaarde de dieren die aan de Heer in Gilgal geofferd moesten worden. Hij dacht dat hij de gehoorzaamheid kon omzeilen door een offer aan God te brengen en dat God daar blij mee zou zijn.
Het was hier dat Samuel hem in vers 22-23 vertelde: "Gehoorzamen is beter dan slachtoffers... want opstandigheid is als toverij (toverij manipuleert Gods Woord en feiten om in diens eigen agenda te laten passen), en ongezeggelijkheid als afgoderij en ongerechtigheid."
Dat hield het allemaal in, toen Elia en Elisa wegliepen van Gilgal. Weg van de grensgebieden. Weg van het verleden. Elisa wist niet precies wat hem te wachten stond, maar hij wist dat hij nooit meer zou terugkeren naar het grensgebied, met één voet in het verleden en één voet in de toekomst. Het was tijd om naar zijn toekomst te gaan, en hij zou Elia's zijde niet verlaten totdat zijn toekomst aan hem was geopenbaard! Daar gaan we volgende week mee verder, tot dan,
Zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en e-mail me op [email protected]
RSS Feed