Elijah and the journey to the whirlwind, 1 of 3
Elia en de reis naar de wervelwind, 1 van 3
Hallo allemaal,
Vandaag praten we over het proces van onze wandel met de Vader God en met de Heer Jezus.
Paulus stelt in 1Corintiërs 10:11 dat de dingen die Israël overkomen zijn, als voorbeeld voor ons dienen. Vandaag kijken we dus naar de gebeurtenissen in het echte leven van Elia en Elisa tijdens hun tocht naar Elia's afspraak met het lot.
Het verhaal speelt zich af in 2Koningen 2.
Vers 11 zegt eenvoudig:"...terwijl zij samen wandelden en spraken, scheidde een wagen van vuur, geleid door paarden van vuur, hen. Alzo voer Elia in een storm ten hemel." De King James Versie gebruikt het woord 'wervelwind', maar het is eigenlijk het woord 'storm' of 'onweer', hier gezien als een vurige storm die even snel verdween als hij opkwam.
Tenminste één commentator maakt de opmerking dat het Hebreeuws vertaald zou kunnen worden dat Elia 'verteerd' werd door het vuur dat, zoals een vuur doet, opstijgt naar de hemel. Het zou een afspiegeling zijn van zijn overwinning op de berg in 1Koningen 18:38, toen vuur uit de hemel neerdaalde en het offer verteerde; in dit geval Elia die zichzelf aan de Heer offerde.
Met andere woorden, niets wijst erop dat Elia's ziel naar Gods hemel ging, maar eerder dat hij zich bij de rest van de doden in het paradijs voegde toen zijn lichaam werd verteerd in de vuurstorm die in de hemel verdween.
Dat is gewoon iets om over na te denken, maar dit is onze focus...
Waar we echter in geïnteresseerd zijn, is de plaatsen waar ze heen gingen, voor die vermaarde dag.
Waar zij heen gingen voordat Elia werd weggevoerd, dient als voorbeeld voor ons eigen leven, voor de processen die God in ons bewerkt als wij volwassen worden. Sommigen herinneren zich misschien dat ik heb verteld hoe de Vader mij eens zei, toen ik Hem vertelde dat Zijn leven saai moest zijn omdat Hij alles weet: "Ik geniet van het proces."
Christus in ons hebben betekent dat Hij niet "daarbuiten" is als een licht geïnteresseerde derde partij die toekijkt hoe wij dingen meemaken; nee, Christus is in ons, in onze geest, dus wandelt Hij MET ons en IN ons terwijl wij samen door het leven gaan.
Hun wandel wordt getoond in 2Koningen 2:1-11 als Elia Elisa vertelt dat hij mag vertrekken, er zelfs op aandringt dat hij gaat, maar Elisa weigert. Ze beginnen in Gilgal, lopen dan naar Bethel en vervolgens naar Jericho, dan 'naar de Jordaan'. In 1Koningen 17:1 wordt ons verteld dat Elia daar geboren is, dus was hij op weg naar huis om te sterven of om meegenomen te worden.
Elke stop onderweg is een voorbeeld voor onze eigen 'stops' op weg naar geestelijke volwassenheid. Elisa krijgt 3 keer de kans om Elia te verlaten, en elke keer weigert hij. Hebben wij ook niet allemaal de kans gehad om onze wandel met de Heer te verlaten, en lees jij dit vandaag omdat je weigerde? Ook al ben je een tijd weggegaan om van het pad van de Heer af te raken, het was maar voor een tijd en in het verleden. Daar moet het blijven.
Gilgal betekent 'wiel' of 'rollen' zoals een wiel rolt: het einde van een seizoen en het begin van een ander.
Toen Mozes stierf en de hele generatie die uit Egypte kwam ook in de woestijn was gestorven, trokken hun kinderen onder leiding van Jozua het Beloofde Land binnen. (Vanwege hun gehoorzaamheid waren Jozua en Kaleb de enige 2 van de generatie die uit Egypte kwam, die het Beloofde Land mochten binnengaan).
Gilgal is waar ze stopten, aan de grens van de wildernis net ten oosten van Jericho, nog niet in het Beloofde Land maar niet meer volledig in de wildernis. Daar werden de jonge mannen die in de woestijn geboren waren, besneden, wat betekent dat zij nu een verbond met de Heer aangingen.
Romeinen 2:29 en Colossenzen 2:11 zeggen dat de besnijdenis een type, een voorbeeld voor ons is van de 'besnijdenis van het hart' die plaatsvindt als we opnieuw geboren worden - ons bewijs van verbond met de Heer, die ons dan ook verzegelt met de Heilige Geest. (Efeziërs 1:13)
Jozua 5:8-10 vermeldt de gebeurtenis, en de Heer doet een interessante uitspraak aan Jozua: "Nu is de smaad van Egypte van u af."
Waarom? De besnijdenis voor een mannelijke Hebreeër is een daad van verbond met God, dus het is het begin van een nieuwe wandel met God en het verlaten van het verleden. Maar zij bevonden zich fysiek op de grens tussen hun verleden en hun toekomst. Op de grens gebeurde het volgende: Niet alleen veranderde hun hart om volledig met de Heer mee te gaan, maar ook fysiek namen zij beslissingen en handelden ernaar om hun toekomst met de Heer tegemoet te gaan.
Dit is belangrijk. We verlaten eerst de wildernis in ons hart voordat we fysiek onze situatie verlaten.
In de woestijn hadden deze jongeren het verlies geleden van hun ouders en van die hele generatie. Alle vrienden van hun ouders waren dood. Al hun familieleden van die generatie stierven één voor één in de wildernis. Neven en nichten, grootouders, tantes en ooms - allemaal dood. Alleen hun generatie was nog in leven.
In onze eigen ervaringen in de wildernis ervaren ook wij de dood; de dood van dingen, gewoonten, vriendschappen die we ooit als hecht beschouwden. We laten ze allemaal achter om naar ons Beloofde Land te lopen. In die tijd hadden deze kinderen die in de wildernis waren geboren, nu jongvolwassenen, alleen maar over dit Beloofde Land gehoord. Ze hadden erover gedroomd, erover gesproken, maar alleen Jozua en Kaleb hadden het daadwerkelijk gezien. Deze 2 mannen waren voorbeelden voor deze 'kinderen' van hoe het leven te leven - misschien heb jij ook zo één of twee personen in je leven - leer van hen!
Dit is de plaats, Gilgal, waar Elia volgens 2Koningen 2:2 voor het eerst aan Elisa voorstelt om daar te blijven.
Elisa weigert. Hij is niet tevreden om alleen maar in die grensstad te zijn. Ze zijn in Gilgal, "wiel" of "rollend", en Elisa wil blijven rollen op het pad van zijn bestemming.
Hij wil niet leven met één voet in het verleden en één voet in de toekomst, want hij weet dat als hij daar blijft, hij de Belofte nooit zal zien. Dus loopt hij verder met Elia, de grenstijd achter zich latend en niet achterom kijkend.
Zo ook de jonge Israëlieten, want nadat zij genezen waren van hun besnijdenis, lag de machtige stad Jericho voor hen - eerste stap in het wandelen met God en zij hebben een gevecht! Misschien dachten ze dat wandelen met God gemakkelijker zou zijn, maar nee, de eerste stap op hun weg met Hem is de machtige ommuurde stad die moet vallen. In plaats van in angst en onzekerheid terug te deinzen, zochten zij God en Hij liet hen zien hoe zij hun eerste overwinning konden behalen.
Daar gaan we volgende week mee verder, tot dan,
zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en e-mail me op cwowi@aol.com
Elia en de reis naar de wervelwind, 1 van 3
Hallo allemaal,
Vandaag praten we over het proces van onze wandel met de Vader God en met de Heer Jezus.
Paulus stelt in 1Corintiërs 10:11 dat de dingen die Israël overkomen zijn, als voorbeeld voor ons dienen. Vandaag kijken we dus naar de gebeurtenissen in het echte leven van Elia en Elisa tijdens hun tocht naar Elia's afspraak met het lot.
Het verhaal speelt zich af in 2Koningen 2.
Vers 11 zegt eenvoudig:"...terwijl zij samen wandelden en spraken, scheidde een wagen van vuur, geleid door paarden van vuur, hen. Alzo voer Elia in een storm ten hemel." De King James Versie gebruikt het woord 'wervelwind', maar het is eigenlijk het woord 'storm' of 'onweer', hier gezien als een vurige storm die even snel verdween als hij opkwam.
Tenminste één commentator maakt de opmerking dat het Hebreeuws vertaald zou kunnen worden dat Elia 'verteerd' werd door het vuur dat, zoals een vuur doet, opstijgt naar de hemel. Het zou een afspiegeling zijn van zijn overwinning op de berg in 1Koningen 18:38, toen vuur uit de hemel neerdaalde en het offer verteerde; in dit geval Elia die zichzelf aan de Heer offerde.
Met andere woorden, niets wijst erop dat Elia's ziel naar Gods hemel ging, maar eerder dat hij zich bij de rest van de doden in het paradijs voegde toen zijn lichaam werd verteerd in de vuurstorm die in de hemel verdween.
Dat is gewoon iets om over na te denken, maar dit is onze focus...
Waar we echter in geïnteresseerd zijn, is de plaatsen waar ze heen gingen, voor die vermaarde dag.
Waar zij heen gingen voordat Elia werd weggevoerd, dient als voorbeeld voor ons eigen leven, voor de processen die God in ons bewerkt als wij volwassen worden. Sommigen herinneren zich misschien dat ik heb verteld hoe de Vader mij eens zei, toen ik Hem vertelde dat Zijn leven saai moest zijn omdat Hij alles weet: "Ik geniet van het proces."
Christus in ons hebben betekent dat Hij niet "daarbuiten" is als een licht geïnteresseerde derde partij die toekijkt hoe wij dingen meemaken; nee, Christus is in ons, in onze geest, dus wandelt Hij MET ons en IN ons terwijl wij samen door het leven gaan.
Hun wandel wordt getoond in 2Koningen 2:1-11 als Elia Elisa vertelt dat hij mag vertrekken, er zelfs op aandringt dat hij gaat, maar Elisa weigert. Ze beginnen in Gilgal, lopen dan naar Bethel en vervolgens naar Jericho, dan 'naar de Jordaan'. In 1Koningen 17:1 wordt ons verteld dat Elia daar geboren is, dus was hij op weg naar huis om te sterven of om meegenomen te worden.
Elke stop onderweg is een voorbeeld voor onze eigen 'stops' op weg naar geestelijke volwassenheid. Elisa krijgt 3 keer de kans om Elia te verlaten, en elke keer weigert hij. Hebben wij ook niet allemaal de kans gehad om onze wandel met de Heer te verlaten, en lees jij dit vandaag omdat je weigerde? Ook al ben je een tijd weggegaan om van het pad van de Heer af te raken, het was maar voor een tijd en in het verleden. Daar moet het blijven.
Gilgal betekent 'wiel' of 'rollen' zoals een wiel rolt: het einde van een seizoen en het begin van een ander.
Toen Mozes stierf en de hele generatie die uit Egypte kwam ook in de woestijn was gestorven, trokken hun kinderen onder leiding van Jozua het Beloofde Land binnen. (Vanwege hun gehoorzaamheid waren Jozua en Kaleb de enige 2 van de generatie die uit Egypte kwam, die het Beloofde Land mochten binnengaan).
Gilgal is waar ze stopten, aan de grens van de wildernis net ten oosten van Jericho, nog niet in het Beloofde Land maar niet meer volledig in de wildernis. Daar werden de jonge mannen die in de woestijn geboren waren, besneden, wat betekent dat zij nu een verbond met de Heer aangingen.
Romeinen 2:29 en Colossenzen 2:11 zeggen dat de besnijdenis een type, een voorbeeld voor ons is van de 'besnijdenis van het hart' die plaatsvindt als we opnieuw geboren worden - ons bewijs van verbond met de Heer, die ons dan ook verzegelt met de Heilige Geest. (Efeziërs 1:13)
Jozua 5:8-10 vermeldt de gebeurtenis, en de Heer doet een interessante uitspraak aan Jozua: "Nu is de smaad van Egypte van u af."
Waarom? De besnijdenis voor een mannelijke Hebreeër is een daad van verbond met God, dus het is het begin van een nieuwe wandel met God en het verlaten van het verleden. Maar zij bevonden zich fysiek op de grens tussen hun verleden en hun toekomst. Op de grens gebeurde het volgende: Niet alleen veranderde hun hart om volledig met de Heer mee te gaan, maar ook fysiek namen zij beslissingen en handelden ernaar om hun toekomst met de Heer tegemoet te gaan.
Dit is belangrijk. We verlaten eerst de wildernis in ons hart voordat we fysiek onze situatie verlaten.
In de woestijn hadden deze jongeren het verlies geleden van hun ouders en van die hele generatie. Alle vrienden van hun ouders waren dood. Al hun familieleden van die generatie stierven één voor één in de wildernis. Neven en nichten, grootouders, tantes en ooms - allemaal dood. Alleen hun generatie was nog in leven.
In onze eigen ervaringen in de wildernis ervaren ook wij de dood; de dood van dingen, gewoonten, vriendschappen die we ooit als hecht beschouwden. We laten ze allemaal achter om naar ons Beloofde Land te lopen. In die tijd hadden deze kinderen die in de wildernis waren geboren, nu jongvolwassenen, alleen maar over dit Beloofde Land gehoord. Ze hadden erover gedroomd, erover gesproken, maar alleen Jozua en Kaleb hadden het daadwerkelijk gezien. Deze 2 mannen waren voorbeelden voor deze 'kinderen' van hoe het leven te leven - misschien heb jij ook zo één of twee personen in je leven - leer van hen!
Dit is de plaats, Gilgal, waar Elia volgens 2Koningen 2:2 voor het eerst aan Elisa voorstelt om daar te blijven.
Elisa weigert. Hij is niet tevreden om alleen maar in die grensstad te zijn. Ze zijn in Gilgal, "wiel" of "rollend", en Elisa wil blijven rollen op het pad van zijn bestemming.
Hij wil niet leven met één voet in het verleden en één voet in de toekomst, want hij weet dat als hij daar blijft, hij de Belofte nooit zal zien. Dus loopt hij verder met Elia, de grenstijd achter zich latend en niet achterom kijkend.
Zo ook de jonge Israëlieten, want nadat zij genezen waren van hun besnijdenis, lag de machtige stad Jericho voor hen - eerste stap in het wandelen met God en zij hebben een gevecht! Misschien dachten ze dat wandelen met God gemakkelijker zou zijn, maar nee, de eerste stap op hun weg met Hem is de machtige ommuurde stad die moet vallen. In plaats van in angst en onzekerheid terug te deinzen, zochten zij God en Hij liet hen zien hoe zij hun eerste overwinning konden behalen.
Daar gaan we volgende week mee verder, tot dan,
zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en e-mail me op cwowi@aol.com
RSS Feed