Dag allemaal,
De meesten van jullie kennen mijn leven en mijn transparantheid; regelmatig deel ik elementen van ons leven, variërend van grappige dingen die onze oudste (gehandicapte) zoon zegt, tot dynamiek tussen Barb en mijzelf, tot sommige dingen die de Heer recentelijk met mij gedeeld heeft, ‘heet van de pers’ zoals men dat zegt. Wat je ziet is wat je krijgt.
Mijn ervaring met vertigo (draaiduizeligheid)
Een paar jaar geleden werd ik heel,heel erg moe tijdens een serie bijeenkomsten en reizen, werk rondom het huis, onze tijd iedere week met Chris, en wat het werk van de bediening met zich meebrengt, zoals studeren, schrijven, corresponderen, emails, Skype en dergelijke – iets wat nooit ophoudt doordat ons wereldwijd netwerk van huiskerken blijft groeien, evenals de vragen van mensen die geen huiskerk doen, maar gezegend worden door het onderwijs dat ik deel.
Ik heb gelukkig slechts 5-6 uur slaap per nacht nodig, ik heb genoeg energie en ik heb het nodig bezig te zijn. Het is voor mij een marteling niets te doen te hebben, ik moet ergens mee bezig zijn en dagelijks moet ik het huis even uit. Het komt zelden voor dat ik mij niet naar buiten begeef.
Op die bepaalde ochtend ging ik rechtop zitten om uit bed te stappen, maar ineens wist ik niet meer wat boven of onder was. Het was niet zo dat de wereld ronddraaide, maar ik wist niet meer wat boven of wat onder was. Het was geen gewone duizeligheid, waarbij de wereld om je heen lijkt te draaien, dit was vertigo: het plotselinge onvermogen te bepalen wat links of rechts is, boven of onder. De wereld draait niet bij vertigo, je hebt gewoon geen referentie naar wat rechts of links, boven of onder is.
Ik moest onmiddellijk nadenken wat nu boven en wat onder was, links en rechts. Ik weet nog dat ik naar de rode gloed van de digitale klok op het nachtkastje keek en mij daar op richtte, toen ik mijzelf langzaam op mijn kussen liet vallen, en ik lag daar op mijn linkerzij, totdat de dingen weer normaal leken.
Ik experimenteerde. Ik ontdekte dat ik op mijn rug en op mijn linkerzij kon liggen, maar als ik op mijn rug lag en mijn hoofd naar rechts draaide – en gewoon naar het plafond keek – kwam de vertigo terug. Snel draaide ik mijn hoofd weer naar links, om het te doen stoppen. Ik kon niet op mijn rechterzij liggen en mij ook niet naar rechts draaien, zonder dat er een enorme golf van vertigo over mij heen spoelde.
Gewoon rechtop zitten en lopen vereiste enorme concentratie om mentaal te bevestigen wat mijn ogen vertelden en mijn hersenen te laten weten dat ik rechtop was. De ene voet voor de andere zetten moest doordacht worden; iedere stap bevestigen dat dit beneden was en het was een duidelijk referentiepunt voor mijn hersenen om zich op te richten.
Ik vocht om rechtop te kunnen staan, door pure mentale concentratie. Ik probeerde op te staan voor een nieuwe dag. Mijn lichaam dwong mij om een dag vrij te nemen om te slapen, te rusten, om wat oude films op TV te kijken. De dag erna was ik min of meer normaal, maar voelde mij nog wel ‘wazig’ in mijn hoofd, zoals je dat kunt hebben bij een jet lag. De derde dag was ik weer normaal.
Er is een tijd om het lichaam te bevelen, en een tijd om naar het lichaam te luisteren
Sommige christenen gaan zo op in een bepaalde stroming van onderwijs, dat ze denken dat ze kunnen bevelen, verklaren, hun wereld tot aanzijn te spreken, terwijl ze gezond verstand en ijverig zijn negeren. Dat is aanmatigend: denken dat iets Gods verantwoordelijkheid is, terwijl het in feite onze verantwoordelijkheid is.
Er kwam eens een man die voor mij werkte, op een middag naar mij toe, voor gebed. Hij zei dat hij iedere dag in de middag hoofdpijn kreeg; hij had voor zichzelf gebeden, anderen hadden hem de handen opgelegd, ze hadden geboden, verklaard, de duivel gebonden en uitgeworpen en al de ‘gebruikelijke oorzaken,’ maar het had niets geholpen.
Ik dacht bij mijzelf, nadat hij vertelde wat hij allemaal gedaan had en wie er allemaal voor hem gebeden had, dat ik zijn laatste hoop was. Dus gingen we zitten en ik deed wat ik doe als ik voor iemand ga bidden: in stilte zitten en zien wat de Vader te zeggen heeft of wat Hij wil openbaren. Onmiddellijk hoorde ik Hem zeggen “Hij is uitgedroogd. Vertel hem dat hij water moet drinken en minder koffie, wat Ik al aan hem verteld heb.”
Hij was geschokt, absoluut geschokt hoe ‘ongeestelijk’ dat woord was. Hij was een beetje zoals Naäman, de melaatse uit 2 Koningen 5, die weigerde zich 7 x in de rivier de Jordaan te wassen om genezen te worden. Maar uiteindelijk vernederde hij zich en deed het wel. Mij vriend verwachtte een groots, luid gebiedend gebed van de Ziener om hem te verlossen van zijn hoofdpijn. “Gewoon water drinken? Echt? Is dat het enige?”
De volgende dag liet hij weten dat de hoofdpijn verdwenen was! Hij had die hele ochtend gestaag water gedronken, had slechts 1 kopje koffie bij de lunch gehad met een glas water en het ging prima. Twee weken later kwam hij weer langs: sinds die dag had hij geen hoofdpijn meer gehad. Een jaar later zagen we elkaar weer en hij was nog steeds onder de indruk dat zoiets simpels hem genezen had.
Dus daar was ik, bij de Nederlandse conferentie
Al voor we weggingen, was ik moe. Moe van de voorbereidingen voor de reis, toen de jet lag en de reis en direct daarna de conferentie. Vrijdagochtend werd ik wakker met vertigo, maar ik was vastbesloten genezen te worden en normaal te functioneren. Die avond, toen onze zoon Brian ons in diepe aanbidding leidde, werden mijn ogen ineens geopend voor het gebied van de Heer, en Jezus was daar.
Ik dacht dat Hij naar mij toe zou komen en mij de handen zou opleggen, maar het enige dat Hij tegen mij zei was: “Nee, Ik ben hier om harten en zielen te bedienen vanavond. Je hebt dit jezelf aangedaan,” en toen draaide Hij Zich om en legde verschillende mensen daarna de handen op. De getuigenissen nadien waren verbazingwekkend en in sommige gevallen heel persoonlijk. Zijn aanwezigheid was ZO sterk, zo velen werden aangeraakt…maar ik niet.
Dit is het voor vandaag. Volgende week zal ik delen wat de Vader mij die zaterdagmiddag vertelde, over de opmerking van de Heer ‘Je hebt het jezelf aangedaan’ en over wat Hij noemde over de conditie.
Tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
De meesten van jullie kennen mijn leven en mijn transparantheid; regelmatig deel ik elementen van ons leven, variërend van grappige dingen die onze oudste (gehandicapte) zoon zegt, tot dynamiek tussen Barb en mijzelf, tot sommige dingen die de Heer recentelijk met mij gedeeld heeft, ‘heet van de pers’ zoals men dat zegt. Wat je ziet is wat je krijgt.
Mijn ervaring met vertigo (draaiduizeligheid)
Een paar jaar geleden werd ik heel,heel erg moe tijdens een serie bijeenkomsten en reizen, werk rondom het huis, onze tijd iedere week met Chris, en wat het werk van de bediening met zich meebrengt, zoals studeren, schrijven, corresponderen, emails, Skype en dergelijke – iets wat nooit ophoudt doordat ons wereldwijd netwerk van huiskerken blijft groeien, evenals de vragen van mensen die geen huiskerk doen, maar gezegend worden door het onderwijs dat ik deel.
Ik heb gelukkig slechts 5-6 uur slaap per nacht nodig, ik heb genoeg energie en ik heb het nodig bezig te zijn. Het is voor mij een marteling niets te doen te hebben, ik moet ergens mee bezig zijn en dagelijks moet ik het huis even uit. Het komt zelden voor dat ik mij niet naar buiten begeef.
Op die bepaalde ochtend ging ik rechtop zitten om uit bed te stappen, maar ineens wist ik niet meer wat boven of onder was. Het was niet zo dat de wereld ronddraaide, maar ik wist niet meer wat boven of wat onder was. Het was geen gewone duizeligheid, waarbij de wereld om je heen lijkt te draaien, dit was vertigo: het plotselinge onvermogen te bepalen wat links of rechts is, boven of onder. De wereld draait niet bij vertigo, je hebt gewoon geen referentie naar wat rechts of links, boven of onder is.
Ik moest onmiddellijk nadenken wat nu boven en wat onder was, links en rechts. Ik weet nog dat ik naar de rode gloed van de digitale klok op het nachtkastje keek en mij daar op richtte, toen ik mijzelf langzaam op mijn kussen liet vallen, en ik lag daar op mijn linkerzij, totdat de dingen weer normaal leken.
Ik experimenteerde. Ik ontdekte dat ik op mijn rug en op mijn linkerzij kon liggen, maar als ik op mijn rug lag en mijn hoofd naar rechts draaide – en gewoon naar het plafond keek – kwam de vertigo terug. Snel draaide ik mijn hoofd weer naar links, om het te doen stoppen. Ik kon niet op mijn rechterzij liggen en mij ook niet naar rechts draaien, zonder dat er een enorme golf van vertigo over mij heen spoelde.
Gewoon rechtop zitten en lopen vereiste enorme concentratie om mentaal te bevestigen wat mijn ogen vertelden en mijn hersenen te laten weten dat ik rechtop was. De ene voet voor de andere zetten moest doordacht worden; iedere stap bevestigen dat dit beneden was en het was een duidelijk referentiepunt voor mijn hersenen om zich op te richten.
Ik vocht om rechtop te kunnen staan, door pure mentale concentratie. Ik probeerde op te staan voor een nieuwe dag. Mijn lichaam dwong mij om een dag vrij te nemen om te slapen, te rusten, om wat oude films op TV te kijken. De dag erna was ik min of meer normaal, maar voelde mij nog wel ‘wazig’ in mijn hoofd, zoals je dat kunt hebben bij een jet lag. De derde dag was ik weer normaal.
Er is een tijd om het lichaam te bevelen, en een tijd om naar het lichaam te luisteren
Sommige christenen gaan zo op in een bepaalde stroming van onderwijs, dat ze denken dat ze kunnen bevelen, verklaren, hun wereld tot aanzijn te spreken, terwijl ze gezond verstand en ijverig zijn negeren. Dat is aanmatigend: denken dat iets Gods verantwoordelijkheid is, terwijl het in feite onze verantwoordelijkheid is.
Er kwam eens een man die voor mij werkte, op een middag naar mij toe, voor gebed. Hij zei dat hij iedere dag in de middag hoofdpijn kreeg; hij had voor zichzelf gebeden, anderen hadden hem de handen opgelegd, ze hadden geboden, verklaard, de duivel gebonden en uitgeworpen en al de ‘gebruikelijke oorzaken,’ maar het had niets geholpen.
Ik dacht bij mijzelf, nadat hij vertelde wat hij allemaal gedaan had en wie er allemaal voor hem gebeden had, dat ik zijn laatste hoop was. Dus gingen we zitten en ik deed wat ik doe als ik voor iemand ga bidden: in stilte zitten en zien wat de Vader te zeggen heeft of wat Hij wil openbaren. Onmiddellijk hoorde ik Hem zeggen “Hij is uitgedroogd. Vertel hem dat hij water moet drinken en minder koffie, wat Ik al aan hem verteld heb.”
Hij was geschokt, absoluut geschokt hoe ‘ongeestelijk’ dat woord was. Hij was een beetje zoals Naäman, de melaatse uit 2 Koningen 5, die weigerde zich 7 x in de rivier de Jordaan te wassen om genezen te worden. Maar uiteindelijk vernederde hij zich en deed het wel. Mij vriend verwachtte een groots, luid gebiedend gebed van de Ziener om hem te verlossen van zijn hoofdpijn. “Gewoon water drinken? Echt? Is dat het enige?”
De volgende dag liet hij weten dat de hoofdpijn verdwenen was! Hij had die hele ochtend gestaag water gedronken, had slechts 1 kopje koffie bij de lunch gehad met een glas water en het ging prima. Twee weken later kwam hij weer langs: sinds die dag had hij geen hoofdpijn meer gehad. Een jaar later zagen we elkaar weer en hij was nog steeds onder de indruk dat zoiets simpels hem genezen had.
Dus daar was ik, bij de Nederlandse conferentie
Al voor we weggingen, was ik moe. Moe van de voorbereidingen voor de reis, toen de jet lag en de reis en direct daarna de conferentie. Vrijdagochtend werd ik wakker met vertigo, maar ik was vastbesloten genezen te worden en normaal te functioneren. Die avond, toen onze zoon Brian ons in diepe aanbidding leidde, werden mijn ogen ineens geopend voor het gebied van de Heer, en Jezus was daar.
Ik dacht dat Hij naar mij toe zou komen en mij de handen zou opleggen, maar het enige dat Hij tegen mij zei was: “Nee, Ik ben hier om harten en zielen te bedienen vanavond. Je hebt dit jezelf aangedaan,” en toen draaide Hij Zich om en legde verschillende mensen daarna de handen op. De getuigenissen nadien waren verbazingwekkend en in sommige gevallen heel persoonlijk. Zijn aanwezigheid was ZO sterk, zo velen werden aangeraakt…maar ik niet.
Dit is het voor vandaag. Volgende week zal ik delen wat de Vader mij die zaterdagmiddag vertelde, over de opmerking van de Heer ‘Je hebt het jezelf aangedaan’ en over wat Hij noemde over de conditie.
Tot dan, zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
RSS Feed