Dag allemaal,
Chris en het ‘meisje’.
Chris en ik waren in een Lowe’s winkel – een winkel zoals de Gamma of Karwei – en het is onze gewoonte dat hij het handvat van het wagentje pakt, terwijl hij in zijn rolstoel zit. Ik trek het wagentje, en hem, vanaf de voorkant met ons mee. We lijken dan op een 3-delige trein, rollend door de gangpaden en regelmatig vallen er dingen van de planken af, omdat we de bochten te ruim nemen en de arm van Chris producten van de plank veegt. (zie foto)
Op die dag namen we een bocht en we zagen een man en een vrouw van tenminste 75 jaar oud, die op de plek stonden waar de rolstoel van Chris terecht zou komen. Chris zag hen toen hij de hoek om kwam en riep naar de vrouw: “Let op, meisje, ik kom eraan, excuseer me!”
Zij keken op tijd op en terwijl hij passeerde, zei hij: “Pardon, meisje, goed gedaan, bedankt!” en we mistten hen op een paar centimeters na. We liepen vrij langzaam, maar Chris deed alsof hij de bestuurder van een race auto was.
Even later waren we klaar met onze boodschappen en gingen we naar Walmart, ernaast gelegen. Barb had een boodschappenlijstje gemaakt voor Chris en mij. Toen we opnieuw een hoek omkwamen, liepen we weer bijna tegen dit echtpaar aan, en opnieuw riep Chris naar de vrouw: “Let op, meisje, ik kom eraan!” Op dat moment draaide de man zich om en begroette Chris:
“Hebben we je zonet ook niet gezien, jongeman?” En zich omdraaiend naar mij, zei hij: “U doet het goed, meneer, echt heel goed” terwijl hij zijn hand uitstak naar die van mij. “Het is een prima jonge man. Het is lang geleden dat iemand ‘meisje’ tegen mijn vrouw zei, en we moesten erom lachen – onze dag kan niet meer stuk! Dank u.” Chris stak zijn hand ook uit, toen hij zag dat ik de man de hand schudde, en vroeg: “Mag ik u de hand schudden, meneer?”
Nadat hij dat gedaan had, zei Chris: “Bedankt meneer, we moeten nu gaan. Kom op pappa race auto, laten we gaan!” en maakte daarna een geluid als van een race auto die gaat optrekken, en wij rolden verder. Opnieuw was ik verwonderd dat Chris iemand gezegend had, zonder die persoon te kennen, en hoe liefdevol dit echtpaar reageerde op Chris. Beiden respecteerden elkaar, Chris door hen zo beleefd mogelijk aan te spreken, en zij doordat ze zijn respectvol en goed hart onderkenden.
Ik heb het gehad over…
…hoe de vreze van God, dat diepe respect en ontzag voor Hem, begint met een openbaring over Hem. Chris had de navelstreng om zijn nek gewikkeld bij zijn geboorte, waardoor hij mentaal ongeveer 4 jaar oud is, al is hij op die moment bijna 36 jaar.
En toch heeft hij meer openbaring over God dan de meeste ‘normale’ gelovigen. Hij kwam eens door de hal gekropen (hij kan op zijn voeten staan, maar niet lopen) en zei: “Pap, pap! Weet je wat Jezus tegen mij zei?!” Ik antwoordde ‘Nee Chris, wat heeft Hij gezegd?” “Hij zei dat Hij eens door de bergen gaat lopen met mij, yep, dat zei Hij, Yahoo! Dat zei Hij! Ja, Hij gaat met mij door de bergen wandelen!” en hij lachte en grinnikte bij zichzelf.
Ik heb ontmoetingen met de Heer gehad waar Chris ook bij aanwezig was – één keer was toen Chris en ik een christelijk concert bijwoonden, en waar de Heer kwam en links van mijn stoel ging staan en mij verschillende minuten lang onderwees over genezing, terwijl Chris rechts van mij in zijn rolstoel zat. Maar nooit heeft de Heer, sinds die eerste visitatie in april 1986, genoemd dat Hij hem gaat genezen.
Het geloof van Chris is, in tegenstelling tot de mijne, dat hij, als hij in de hemel is, met Jezus kan wandelen. Hij zegt “Als ik in de hemel ben, kan ik rennen” en dergelijke dingen. Daar is zijn geloof in, en Jezus heeft nooit enige indicatie gegeven dat Hij in strijd met zijn geloof gaat werken. Chris heeft een diep respect voor de Heer, in een kinderlijke eenvoud, geboren uit openbaring. Hij is God, Chris is dat niet. Maar Hij is ook zijn vriend. Simpel.
Bij elke ambulance die voorbij raast, bij iedere brandweerauto die ons passeert op weg naar een noodgeval, bij ieder persoon die verdrietig of eenzaam lijkt of een andere conditie heeft die hij opmerkt, is de eerste reactie van Chris om mijn hand te pakken en te zeggen “We kunnen beter bidden,” en dat doen we dan. Zijn beste vriendin in zijn groepshuis, is een jonge vrouw, de dochter van een zendingsechtpaar, en hij troost haar als ze van streek is: “Het is oke, Frankie, Jezus is bij ons, het is oke, laat me voor je bidden.”
Respect voor anderen is het natuurlijke gevolg van een openbaring over God, want inbegrepen in de vreze van God is een respect voor hen die geschapen zijn naar Zijn beeld en gelijkenis.
Daarentegen: Gerelateerd aan een gebrek aan de vreze voor God is een gebrek aan verantwoordingsplicht aan elkaar en Hem, een ongepaste informaliteit betreffende de dingen van God, en een zelfbedrog dat zonde of wereldgelijkvormigheid in iemands leven, kerk, of land wegredeneert.
De ‘Sonic’ dame
Chris en ik waren in de drive-thru baan bij een plaatselijk restaurant, genaamd Sonic. Ze zijn opgezet als een klassiek Amerikaanse drive-in uit de jaren 1950 – je rijdt naar een plek die een menu bord heeft, en nadat je een knop ingedrukt hebt, neemt iemand binnen jouw bestelling op en iemand anders, die een ‘car hop’ genoemd wordt, en vaak op rolschaatsen gaat, brengt je bestelling een paar minuten later naar je toe. Maar deze Sonic had ook een drive-thru baan, en wij waren bij het raam aan het wachten op onze bestelling.
Terwijl we aan het wachten waren, merkte in een klant op in een auto vóór ons, die naar de 2 vuilnisbakken reed die aan het eind van het pand stonden, net voor je de straat opgaat. Een drive-in houdt in dat jij je eten in de auto opeet, dus die vuilnisbakken staan er als service voor de klanten om na het eten je afval in te gooien, voordat je weer wegrijdt.
Maar de jonge vrouw voor ons reed naar de vuilnisbakken toe, en in plaats van afval van haar maaltijd in de bakken te gooien, parkeerde zij de auto, stapte uit, en ging alle rommel van de achterbank en van andere plekken in de auto, opruimen en gooide dat allemaal in de containers en vulde daarmee een hele vuilnisbak met andere rommel dan restaurant afval.
Terwijl ik keek, dacht ik bij mezelf “Zij begrijpt niet waarom die daar staan, of als ze dat wel weet, trekt zij zich er niets van aan. Waar is het respect voor goed en fout? Het is duidelijk dat ze geen respect voor God heeft. Ik vraag me af of zij een gelovige is? Waarom geeft ze er niets om en respecteert ze de reden niet voor het plaatsen van die vuilnisbakken daar? Waarom heeft zij geen discipline in zichzelf dat haar weerhoudt misbruik te maken van het doel daarvan?”
De maatschappij
Overal waar je om je heen kijkt, zie je geen respect voor regels zoal het bovenstaande, geen respect voor het menselijk leven. Of dat nu een land is dat oprukt over een andere grens en niet diens soevereiniteit respecteert, of ISIS die Moslims of ‘ongelovigen’ doden die niet als zij geloven; er is in een groot deel van de wereld geen vrees voor God te bekennen.
En het is goed dat deze Weekly er bijna op zit, anders zou ik het gaan hebben over splitsingen in een kerk over de kleur van het tapijt, of over pastors die vanaf het podium zeggen dat mensen die hun kerk verlaten hebben, onder de invloed van de duivel zijn, of christelijke leiders die buitenechtelijke relaties hebben, scheiden en 90 dagen wachten om vervolgens met hun secretaresse of aanbiddingleidster te trouwen, waardoor het ineens allemaal goed is…wow, waar is de vreze voor God onder gelovigen?
Het antwoord is – het vereist een persoonlijke wandel met God om een openbaring over Hem als God te hebben. En dat moet een wandel zijn, waar iemand er niets voor terug verwacht – ze gaan gewoon op in het liefhebben van God om wie Hij is. Ook zegt Romeinen 1 dat wie een gewillig en nederig hart heeft, de eigenschappen van Hem in de schepping kan zien, wat de meest elementaire openbaring van Hem is. Als ik een natuurliefhebber zie, die ook erkent dat Hij de Schepper is, denk ik dat die dichter bij het koninkrijk van God is dan velen in de kerkbanken en preekstoelen.
God is niet een verstand, zodat je een vrees voor God kunt bedenken. Hij is een Geest, een Heilige, en moet daarom gekend worden in de menselijke geest. Daar wordt God geopenbaard, en daar wordt het eerbiedige respect en eer voor God en alles wat Hij geschapen heeft, gevormd.
Volgende week een nieuw onderwerp wat hiermee in verband staat, en relevant is voor deze maand– de Opname Mentaliteit, blijf op de hoogte. Tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
Chris en het ‘meisje’.
Chris en ik waren in een Lowe’s winkel – een winkel zoals de Gamma of Karwei – en het is onze gewoonte dat hij het handvat van het wagentje pakt, terwijl hij in zijn rolstoel zit. Ik trek het wagentje, en hem, vanaf de voorkant met ons mee. We lijken dan op een 3-delige trein, rollend door de gangpaden en regelmatig vallen er dingen van de planken af, omdat we de bochten te ruim nemen en de arm van Chris producten van de plank veegt. (zie foto)
Op die dag namen we een bocht en we zagen een man en een vrouw van tenminste 75 jaar oud, die op de plek stonden waar de rolstoel van Chris terecht zou komen. Chris zag hen toen hij de hoek om kwam en riep naar de vrouw: “Let op, meisje, ik kom eraan, excuseer me!”
Zij keken op tijd op en terwijl hij passeerde, zei hij: “Pardon, meisje, goed gedaan, bedankt!” en we mistten hen op een paar centimeters na. We liepen vrij langzaam, maar Chris deed alsof hij de bestuurder van een race auto was.
Even later waren we klaar met onze boodschappen en gingen we naar Walmart, ernaast gelegen. Barb had een boodschappenlijstje gemaakt voor Chris en mij. Toen we opnieuw een hoek omkwamen, liepen we weer bijna tegen dit echtpaar aan, en opnieuw riep Chris naar de vrouw: “Let op, meisje, ik kom eraan!” Op dat moment draaide de man zich om en begroette Chris:
“Hebben we je zonet ook niet gezien, jongeman?” En zich omdraaiend naar mij, zei hij: “U doet het goed, meneer, echt heel goed” terwijl hij zijn hand uitstak naar die van mij. “Het is een prima jonge man. Het is lang geleden dat iemand ‘meisje’ tegen mijn vrouw zei, en we moesten erom lachen – onze dag kan niet meer stuk! Dank u.” Chris stak zijn hand ook uit, toen hij zag dat ik de man de hand schudde, en vroeg: “Mag ik u de hand schudden, meneer?”
Nadat hij dat gedaan had, zei Chris: “Bedankt meneer, we moeten nu gaan. Kom op pappa race auto, laten we gaan!” en maakte daarna een geluid als van een race auto die gaat optrekken, en wij rolden verder. Opnieuw was ik verwonderd dat Chris iemand gezegend had, zonder die persoon te kennen, en hoe liefdevol dit echtpaar reageerde op Chris. Beiden respecteerden elkaar, Chris door hen zo beleefd mogelijk aan te spreken, en zij doordat ze zijn respectvol en goed hart onderkenden.
Ik heb het gehad over…
…hoe de vreze van God, dat diepe respect en ontzag voor Hem, begint met een openbaring over Hem. Chris had de navelstreng om zijn nek gewikkeld bij zijn geboorte, waardoor hij mentaal ongeveer 4 jaar oud is, al is hij op die moment bijna 36 jaar.
En toch heeft hij meer openbaring over God dan de meeste ‘normale’ gelovigen. Hij kwam eens door de hal gekropen (hij kan op zijn voeten staan, maar niet lopen) en zei: “Pap, pap! Weet je wat Jezus tegen mij zei?!” Ik antwoordde ‘Nee Chris, wat heeft Hij gezegd?” “Hij zei dat Hij eens door de bergen gaat lopen met mij, yep, dat zei Hij, Yahoo! Dat zei Hij! Ja, Hij gaat met mij door de bergen wandelen!” en hij lachte en grinnikte bij zichzelf.
Ik heb ontmoetingen met de Heer gehad waar Chris ook bij aanwezig was – één keer was toen Chris en ik een christelijk concert bijwoonden, en waar de Heer kwam en links van mijn stoel ging staan en mij verschillende minuten lang onderwees over genezing, terwijl Chris rechts van mij in zijn rolstoel zat. Maar nooit heeft de Heer, sinds die eerste visitatie in april 1986, genoemd dat Hij hem gaat genezen.
Het geloof van Chris is, in tegenstelling tot de mijne, dat hij, als hij in de hemel is, met Jezus kan wandelen. Hij zegt “Als ik in de hemel ben, kan ik rennen” en dergelijke dingen. Daar is zijn geloof in, en Jezus heeft nooit enige indicatie gegeven dat Hij in strijd met zijn geloof gaat werken. Chris heeft een diep respect voor de Heer, in een kinderlijke eenvoud, geboren uit openbaring. Hij is God, Chris is dat niet. Maar Hij is ook zijn vriend. Simpel.
Bij elke ambulance die voorbij raast, bij iedere brandweerauto die ons passeert op weg naar een noodgeval, bij ieder persoon die verdrietig of eenzaam lijkt of een andere conditie heeft die hij opmerkt, is de eerste reactie van Chris om mijn hand te pakken en te zeggen “We kunnen beter bidden,” en dat doen we dan. Zijn beste vriendin in zijn groepshuis, is een jonge vrouw, de dochter van een zendingsechtpaar, en hij troost haar als ze van streek is: “Het is oke, Frankie, Jezus is bij ons, het is oke, laat me voor je bidden.”
Respect voor anderen is het natuurlijke gevolg van een openbaring over God, want inbegrepen in de vreze van God is een respect voor hen die geschapen zijn naar Zijn beeld en gelijkenis.
Daarentegen: Gerelateerd aan een gebrek aan de vreze voor God is een gebrek aan verantwoordingsplicht aan elkaar en Hem, een ongepaste informaliteit betreffende de dingen van God, en een zelfbedrog dat zonde of wereldgelijkvormigheid in iemands leven, kerk, of land wegredeneert.
De ‘Sonic’ dame
Chris en ik waren in de drive-thru baan bij een plaatselijk restaurant, genaamd Sonic. Ze zijn opgezet als een klassiek Amerikaanse drive-in uit de jaren 1950 – je rijdt naar een plek die een menu bord heeft, en nadat je een knop ingedrukt hebt, neemt iemand binnen jouw bestelling op en iemand anders, die een ‘car hop’ genoemd wordt, en vaak op rolschaatsen gaat, brengt je bestelling een paar minuten later naar je toe. Maar deze Sonic had ook een drive-thru baan, en wij waren bij het raam aan het wachten op onze bestelling.
Terwijl we aan het wachten waren, merkte in een klant op in een auto vóór ons, die naar de 2 vuilnisbakken reed die aan het eind van het pand stonden, net voor je de straat opgaat. Een drive-in houdt in dat jij je eten in de auto opeet, dus die vuilnisbakken staan er als service voor de klanten om na het eten je afval in te gooien, voordat je weer wegrijdt.
Maar de jonge vrouw voor ons reed naar de vuilnisbakken toe, en in plaats van afval van haar maaltijd in de bakken te gooien, parkeerde zij de auto, stapte uit, en ging alle rommel van de achterbank en van andere plekken in de auto, opruimen en gooide dat allemaal in de containers en vulde daarmee een hele vuilnisbak met andere rommel dan restaurant afval.
Terwijl ik keek, dacht ik bij mezelf “Zij begrijpt niet waarom die daar staan, of als ze dat wel weet, trekt zij zich er niets van aan. Waar is het respect voor goed en fout? Het is duidelijk dat ze geen respect voor God heeft. Ik vraag me af of zij een gelovige is? Waarom geeft ze er niets om en respecteert ze de reden niet voor het plaatsen van die vuilnisbakken daar? Waarom heeft zij geen discipline in zichzelf dat haar weerhoudt misbruik te maken van het doel daarvan?”
De maatschappij
Overal waar je om je heen kijkt, zie je geen respect voor regels zoal het bovenstaande, geen respect voor het menselijk leven. Of dat nu een land is dat oprukt over een andere grens en niet diens soevereiniteit respecteert, of ISIS die Moslims of ‘ongelovigen’ doden die niet als zij geloven; er is in een groot deel van de wereld geen vrees voor God te bekennen.
En het is goed dat deze Weekly er bijna op zit, anders zou ik het gaan hebben over splitsingen in een kerk over de kleur van het tapijt, of over pastors die vanaf het podium zeggen dat mensen die hun kerk verlaten hebben, onder de invloed van de duivel zijn, of christelijke leiders die buitenechtelijke relaties hebben, scheiden en 90 dagen wachten om vervolgens met hun secretaresse of aanbiddingleidster te trouwen, waardoor het ineens allemaal goed is…wow, waar is de vreze voor God onder gelovigen?
Het antwoord is – het vereist een persoonlijke wandel met God om een openbaring over Hem als God te hebben. En dat moet een wandel zijn, waar iemand er niets voor terug verwacht – ze gaan gewoon op in het liefhebben van God om wie Hij is. Ook zegt Romeinen 1 dat wie een gewillig en nederig hart heeft, de eigenschappen van Hem in de schepping kan zien, wat de meest elementaire openbaring van Hem is. Als ik een natuurliefhebber zie, die ook erkent dat Hij de Schepper is, denk ik dat die dichter bij het koninkrijk van God is dan velen in de kerkbanken en preekstoelen.
God is niet een verstand, zodat je een vrees voor God kunt bedenken. Hij is een Geest, een Heilige, en moet daarom gekend worden in de menselijke geest. Daar wordt God geopenbaard, en daar wordt het eerbiedige respect en eer voor God en alles wat Hij geschapen heeft, gevormd.
Volgende week een nieuw onderwerp wat hiermee in verband staat, en relevant is voor deze maand– de Opname Mentaliteit, blijf op de hoogte. Tot dan,
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar cwowi@aol.com
RSS Feed