The Deconstruction of one's faith; When young adults fall away, 1 of 3
De afbraak van iemands geloof; Als jonge volwassenen afvallen van het geloof, 1 van 3
Hallo allemaal,
De uitdrukking "de afbraak van iemands geloof" wordt gebruikt om volwassenen in de 20-40, maar vooral in de 30, te beschrijven die "van de Heer afgevallen" zijn, hoewel ze in een christelijke kerk en familie zijn opgevoed. Zij verwerpen nu hun geloof en beweren atheïst of agnost te zijn, of 'ik geloof dat gewoon niet meer'.
Zij zijn aan het afbreken wat zij vroeger geloofden. Net als bij het renoveren van een huis, is de eerste stap het weghalen van alles wat oud, gevaarlijk, verouderd of ongewenst is. Maar net als bij een vervallen huis, blijven ze achter met een gedeconstrueerd/afgebroken en verlaten huis. Ze zitten in een sleur en weten eerder wat ze niet geloven dan wat ze wel geloven.
Voor ouders die in een 'goede' kerk waren toen ze deze kinderen opvoedden, is het een kwelling
Voor sommigen is het moeilijk om het niet persoonlijk op te vatten en zich af te vragen waar ze de fout in zijn gegaan. Als het niet persoonlijk opgevat wordt, is het op zijn minst emotioneel schrijnend omdat de ouders gered waren van veel van de dingen die nu door deze volwassen kinderen omarmd worden. Maar hun kinderen hebben een vrije wil en zijn als volwassenen verantwoordelijk voor hun eigen leven.
Bovendien waren veel ouders van deze nu volwassen kinderen zelf ook ontkerkelijkt, omdat zij gekwetst waren of andere ervaringen hebben gehad die hen hebben afgekeerd van het systeem van de auditorium-kerk. We zien dat velen zich aansluiten bij huiskerken, niet uit gekwetst zijn, maar op zoek naar het echte, met echte relaties - gemeente zijn zoals de apostelen en de mensen van het Nieuwe Testament de samenkomst van de heiligen vierden - het vinden van echte vriendschappen en relaties in Christus, samen door het leven wandelend.
Velen hebben Jezus niet in hun hart verworpen, al beweren ze soms het tegendeel, maar wel de verpakking en de structuur waarin ze van Hem leerden. Zij ontdekten dat de kerk in de aula hen meer over Hem leerde dan Hem werkelijk te kennen. Ze hadden op zondag een kerkervaring en geen God-ervaring.
We namen de kinderen elke zondag mee naar de kerk, wat is er gebeurd?
Heel vaak toen ze jong waren kwamen hun ouders tot de Heer (of ze kwamen terug), en brachten hun jonge gezin naar een goede 'Bijbelgelovige' gemeente. Ze hoopten dat ook hun kinderen de Heer zouden 'aannemen' - en ze namen aan dat dit zou gebeuren via de crèche en de kinderkerk, en later de jeugdgroep. Sommige van deze kinderen gingen naar Bijbelscholen, stageprogramma's, zendingsreizen; allemaal bedoeld om het geloof te versterken waarvan hun ouders hoopten dat hun kinderen het hadden.
Maar op de een of andere manier werd het geloof van hun ouders niet volledig hun eigen geloof. Elk kind moet door dat proces gaan om het geloof van zijn ouders tot het zijne te maken. Kinderen zijn expert in het zien van dubbele normen en hypocrisie, en omdat ze op school zitten weten ze hoe een structuur die uiterlijk vertoon en prestaties waardeert, eruitziet. Je kunt een kind geschiedenis leren, maar je kunt hem niet van geschiedenis laten houden. Je kunt ze wiskunde leren, maar je kunt er niet voor zorgen dat ze van wiskunde gaan houden. Je kunt een kind over Jezus leren, maar je kunt hem niet zover krijgen dat ze Hem leren kennen. Kinderen weten hoe ze zich moeten gedragen binnen een structuur.
Wat fundamenteel was, was dit: ze vertrouwden erop dat hun ouders gelijk hadden. Velen wandelden met de Heer of hadden tenminste ervaringen met de Heer. Ze vertrouwden op wat hen verteld werd, op de structuur, op het systeem. Maar toen groeiden ze op en stapten uit dat systeem. De stem van vader en moeder was niet meer de enige stem; wie moesten ze geloven?
Ze groeien op...
Zodra deze kinderen buiten de grenzen van die kerk komen, ontdekken ze op de universiteit of op het werk dat er goede mensen van veel verschillende religies op aarde leven. Ze beginnen waarheden te zien in andere religies en filosofieën, wat een openbaring voor hen is, omdat in hun christelijke opvoeding niemand hen heeft onderwezen over andere religies en geloofssystemen.
Helaas is er op christelijke scholen, en buiten dat, in de huizen, weinig of geen onderwijs over verschillende religies en filosofieën. Het gezin is de perfecte plaats om met tieners en kleuters te praten over andere godsdiensten en de andere stemmen 'daarbuiten', voordat zij 'daarbuiten' komen. Maar voor de meesten geldt dat ze heel plotseling vanuit een afgeschermd christelijk gezin en een christelijke school en bijbelgetrouwe kerk de wereld intrekken. En zij hebben niet de kennis om hun geloof te filteren en te doorgronden, noch is er enige diepgang in hun eigen wandel met Hem.
Dat gezegd hebbende, het gaat niet alleen om kennis.
Deze tieners moeten de Vader en de Heer kennen, echt kennen, en van daaruit zullen ze veilig kunnen leren over andere religies en filosofieën. Ze moeten thuis hun eigen tijd met de Heer ontwikkelen - in aanbidding, studie, denken en schrijven over de dingen die de Heer laat 'opvallen' en waarmee Hij hun aandacht trekt. Deuteronomium 11:19 vertelt ouders eraan te denken over de Heer te spreken met (niet tot) hun kinderen: "...wanneer gij in uw huis zit, wanneer gij samen wandelt, wanneer gij u 's avonds opmaakt om naar bed te gaan en wanneer gij 's morgens opstaat."
De aula-kerk scheidt gezinnen van elkaar zodra ze door de deur gaan, en zonder een persoonlijke wandel met de Heer, zullen veel van deze kinderen, eenmaal verwijderd uit de structuur, wegvallen.
Het is te vergelijken met iemand in het leger of een professionele atleet, die in hun programma onderworpen zijn aan een externe structuur die lichamelijke oefening eist, maar eenmaal uit dat programma en als die externe structuur verwijderd is, stoppen ze met oefenen en worden ze dik en lui - allemaal omdat ze nooit hun eigen interne discipline hebben ontwikkeld terwijl ze in die structuur waren. Het werd nooit een deel van hen, in hun hart.
Dat is hetzelfde met veel van deze nu volwassen kinderen - de kerk bood een structuur, maar omdat zij niet hun eigen discipline en wandel met de Heer hadden, ging hun geloof ook weg zodra de structuur werd verwijderd. Als dat eenmaal gebeurd is, komen er andere stemmen binnen, beginnen ze hun geloof plank voor plank af te breken, onderzoeken ze wat ze wel of niet goed vinden...
Er zijn voorbeelden van volwassen kinderen in de Schrift die hun geloof 'afbraken'
De verloren zoon ging duidelijk door een tijd van afbraak van zijn geloof, maar herkennen we dat de rijke jongeling eigenlijk hetzelfde aan het doen was? Paulus' naaste metgezel Demas liet hem uiteindelijk in de steek, want Paulus zei: "Hij houdt van deze tegenwoordige wereld".
Volgende week zullen we enkele van deze mensen bekijken en in staat zijn ons in te leven in het proces dat in hen gaande is. Onthoud dit echter: God de Vader is een Geest, en Hij werkt in de eerste plaats buiten het gezichtsveld, diep in het hart van een mens, in zijn diepste gedachten. Paulus zei in Galaten 4:19 dat hij "opnieuw in barensnood was, totdat Christus in u gestalte krijgt".
Het is een proces, en laat je niet ontmoedigen door de uiterlijke verschijning van een volwassen kind dat zijn geloof aan het afbreken is - vertrouw erop dat Christus in feite in hen is, bezig met diepe dingen die jaren, zelfs decennia kunnen duren om uit te werken...maar Hij is getrouw om dat werk voort te zetten.
Volgende week meer, tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en email me op cwowi@aol.com of john@cwowi.org
De afbraak van iemands geloof; Als jonge volwassenen afvallen van het geloof, 1 van 3
Hallo allemaal,
De uitdrukking "de afbraak van iemands geloof" wordt gebruikt om volwassenen in de 20-40, maar vooral in de 30, te beschrijven die "van de Heer afgevallen" zijn, hoewel ze in een christelijke kerk en familie zijn opgevoed. Zij verwerpen nu hun geloof en beweren atheïst of agnost te zijn, of 'ik geloof dat gewoon niet meer'.
Zij zijn aan het afbreken wat zij vroeger geloofden. Net als bij het renoveren van een huis, is de eerste stap het weghalen van alles wat oud, gevaarlijk, verouderd of ongewenst is. Maar net als bij een vervallen huis, blijven ze achter met een gedeconstrueerd/afgebroken en verlaten huis. Ze zitten in een sleur en weten eerder wat ze niet geloven dan wat ze wel geloven.
Voor ouders die in een 'goede' kerk waren toen ze deze kinderen opvoedden, is het een kwelling
Voor sommigen is het moeilijk om het niet persoonlijk op te vatten en zich af te vragen waar ze de fout in zijn gegaan. Als het niet persoonlijk opgevat wordt, is het op zijn minst emotioneel schrijnend omdat de ouders gered waren van veel van de dingen die nu door deze volwassen kinderen omarmd worden. Maar hun kinderen hebben een vrije wil en zijn als volwassenen verantwoordelijk voor hun eigen leven.
Bovendien waren veel ouders van deze nu volwassen kinderen zelf ook ontkerkelijkt, omdat zij gekwetst waren of andere ervaringen hebben gehad die hen hebben afgekeerd van het systeem van de auditorium-kerk. We zien dat velen zich aansluiten bij huiskerken, niet uit gekwetst zijn, maar op zoek naar het echte, met echte relaties - gemeente zijn zoals de apostelen en de mensen van het Nieuwe Testament de samenkomst van de heiligen vierden - het vinden van echte vriendschappen en relaties in Christus, samen door het leven wandelend.
Velen hebben Jezus niet in hun hart verworpen, al beweren ze soms het tegendeel, maar wel de verpakking en de structuur waarin ze van Hem leerden. Zij ontdekten dat de kerk in de aula hen meer over Hem leerde dan Hem werkelijk te kennen. Ze hadden op zondag een kerkervaring en geen God-ervaring.
We namen de kinderen elke zondag mee naar de kerk, wat is er gebeurd?
Heel vaak toen ze jong waren kwamen hun ouders tot de Heer (of ze kwamen terug), en brachten hun jonge gezin naar een goede 'Bijbelgelovige' gemeente. Ze hoopten dat ook hun kinderen de Heer zouden 'aannemen' - en ze namen aan dat dit zou gebeuren via de crèche en de kinderkerk, en later de jeugdgroep. Sommige van deze kinderen gingen naar Bijbelscholen, stageprogramma's, zendingsreizen; allemaal bedoeld om het geloof te versterken waarvan hun ouders hoopten dat hun kinderen het hadden.
Maar op de een of andere manier werd het geloof van hun ouders niet volledig hun eigen geloof. Elk kind moet door dat proces gaan om het geloof van zijn ouders tot het zijne te maken. Kinderen zijn expert in het zien van dubbele normen en hypocrisie, en omdat ze op school zitten weten ze hoe een structuur die uiterlijk vertoon en prestaties waardeert, eruitziet. Je kunt een kind geschiedenis leren, maar je kunt hem niet van geschiedenis laten houden. Je kunt ze wiskunde leren, maar je kunt er niet voor zorgen dat ze van wiskunde gaan houden. Je kunt een kind over Jezus leren, maar je kunt hem niet zover krijgen dat ze Hem leren kennen. Kinderen weten hoe ze zich moeten gedragen binnen een structuur.
Wat fundamenteel was, was dit: ze vertrouwden erop dat hun ouders gelijk hadden. Velen wandelden met de Heer of hadden tenminste ervaringen met de Heer. Ze vertrouwden op wat hen verteld werd, op de structuur, op het systeem. Maar toen groeiden ze op en stapten uit dat systeem. De stem van vader en moeder was niet meer de enige stem; wie moesten ze geloven?
Ze groeien op...
Zodra deze kinderen buiten de grenzen van die kerk komen, ontdekken ze op de universiteit of op het werk dat er goede mensen van veel verschillende religies op aarde leven. Ze beginnen waarheden te zien in andere religies en filosofieën, wat een openbaring voor hen is, omdat in hun christelijke opvoeding niemand hen heeft onderwezen over andere religies en geloofssystemen.
Helaas is er op christelijke scholen, en buiten dat, in de huizen, weinig of geen onderwijs over verschillende religies en filosofieën. Het gezin is de perfecte plaats om met tieners en kleuters te praten over andere godsdiensten en de andere stemmen 'daarbuiten', voordat zij 'daarbuiten' komen. Maar voor de meesten geldt dat ze heel plotseling vanuit een afgeschermd christelijk gezin en een christelijke school en bijbelgetrouwe kerk de wereld intrekken. En zij hebben niet de kennis om hun geloof te filteren en te doorgronden, noch is er enige diepgang in hun eigen wandel met Hem.
Dat gezegd hebbende, het gaat niet alleen om kennis.
Deze tieners moeten de Vader en de Heer kennen, echt kennen, en van daaruit zullen ze veilig kunnen leren over andere religies en filosofieën. Ze moeten thuis hun eigen tijd met de Heer ontwikkelen - in aanbidding, studie, denken en schrijven over de dingen die de Heer laat 'opvallen' en waarmee Hij hun aandacht trekt. Deuteronomium 11:19 vertelt ouders eraan te denken over de Heer te spreken met (niet tot) hun kinderen: "...wanneer gij in uw huis zit, wanneer gij samen wandelt, wanneer gij u 's avonds opmaakt om naar bed te gaan en wanneer gij 's morgens opstaat."
De aula-kerk scheidt gezinnen van elkaar zodra ze door de deur gaan, en zonder een persoonlijke wandel met de Heer, zullen veel van deze kinderen, eenmaal verwijderd uit de structuur, wegvallen.
Het is te vergelijken met iemand in het leger of een professionele atleet, die in hun programma onderworpen zijn aan een externe structuur die lichamelijke oefening eist, maar eenmaal uit dat programma en als die externe structuur verwijderd is, stoppen ze met oefenen en worden ze dik en lui - allemaal omdat ze nooit hun eigen interne discipline hebben ontwikkeld terwijl ze in die structuur waren. Het werd nooit een deel van hen, in hun hart.
Dat is hetzelfde met veel van deze nu volwassen kinderen - de kerk bood een structuur, maar omdat zij niet hun eigen discipline en wandel met de Heer hadden, ging hun geloof ook weg zodra de structuur werd verwijderd. Als dat eenmaal gebeurd is, komen er andere stemmen binnen, beginnen ze hun geloof plank voor plank af te breken, onderzoeken ze wat ze wel of niet goed vinden...
Er zijn voorbeelden van volwassen kinderen in de Schrift die hun geloof 'afbraken'
De verloren zoon ging duidelijk door een tijd van afbraak van zijn geloof, maar herkennen we dat de rijke jongeling eigenlijk hetzelfde aan het doen was? Paulus' naaste metgezel Demas liet hem uiteindelijk in de steek, want Paulus zei: "Hij houdt van deze tegenwoordige wereld".
Volgende week zullen we enkele van deze mensen bekijken en in staat zijn ons in te leven in het proces dat in hen gaande is. Onthoud dit echter: God de Vader is een Geest, en Hij werkt in de eerste plaats buiten het gezichtsveld, diep in het hart van een mens, in zijn diepste gedachten. Paulus zei in Galaten 4:19 dat hij "opnieuw in barensnood was, totdat Christus in u gestalte krijgt".
Het is een proces, en laat je niet ontmoedigen door de uiterlijke verschijning van een volwassen kind dat zijn geloof aan het afbreken is - vertrouw erop dat Christus in feite in hen is, bezig met diepe dingen die jaren, zelfs decennia kunnen duren om uit te werken...maar Hij is getrouw om dat werk voort te zetten.
Volgende week meer, tot dan, zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en email me op cwowi@aol.com of john@cwowi.org
RSS Feed