Dag allemaal,
Wat nu als er slechts van jou verwacht werd 3 keer per jaar naar de kerk te gaan? En stel dat er geen internet zou zijn, geen telefoon, geen andere middelen van communicatie dan het schrijven van een brief of het zien van elkaar van aangezicht tot aangezicht?
Dat was de situatie in Israël, zo rond 250 voor Christus - ruwweg 250 jaar voordat Jezus in Bethlehem geboren zou worden. In het Oude testament verlangde God niet van een Jood (een man) dat hij elk jaar* 3 keer naar de tempel in Jeruzalem zou moeten gaan, wat attent was omdat men over het hele land verspreid woonde, zonder middelen van transport behalve hun voeten. (*Exodus 23:17)
Hier komen de Grieken!
De Grieken, onder leiding van Alexander de Grote, veroverden Israël en Egypte van 333-331 voor Christus. Alexander was een student van Aristoteles geweest, en was ervan overtuigd dat de Griekse cultuur eenheid in de wereld zou gaan brengen. De Griekse cultuur heeft veel gedaan voor de inwoners die door het hele land Israël verspreid waren – kleding en kledingstijlen, theater, atletiekwedstrijden, gymzalen en kuuroorden, kunst, de Griekse taal en diens manier van redeneren.
Het invoeren van ‘samenkomsten’ en de ‘afgescheidenen’
Zo’n 200 voor Christus was Israël op weg Grieks te worden. Het was meer dan 200 jaar geleden sinds de laatste profeet, Maleachi, en het leek erop dat God nergens in het land nog sprak.
Je kon geen verschil zien tussen een Jood en een Griek, omdat beiden naar de theaters gingen, de kuuroorden en de gymzalen, de sportevenementen – en het enige dat van hen verlangd werd om zichzelf als Jood te identificeren, was om 3 maal per jaar naar de tempel te gaan. In die tijd waren er geen wekelijkse bijeenkomsten – maar dat zou gaan veranderen.
Ziend wat er gaande was, ontstond er een heiligheidsbeweging om de Joden af te scheiden van de Grieken, om de Joodse bevolking te onderwijzen over hun God, en dat vaker dan 3 keer per jaar. Toen de heiligheidsbeweging georganiseerd werd, besloot men wekelijks buurt bijeenkomsten te houden, waar deze afgescheiden gezinnen konden samenkomen en leren over God. Maar wanneer te ontmoeten?
De Sabbat houden
Het gebod van God in Exodus 20:8-11 om de Sabbat heilig te houden, hield in dat men op zaterdag niet kon werken. Dit was omdat God niet werkte op de zaterdag, dus deed men dat ook niet, om Hem te eren, en dat was dus de Sabbat heiligen. Omdat men de andere 6 dagen werkte, was de Sabbat de enige vrije dag en werd dus de logische dag om in deze nieuwe huisbijeenkomsten samen te komen.
En dit is het grappige eraan
In Hebreeuws, het woord ‘afgescheidene’ is Pharisee. Het Griekse woord voor ‘samenkomst’ of ‘leerplek’ is synagoge. De heiligheidsbeweging werd geleid door de ‘afgescheidenen’ of de Farizeeërs, en de oorspronkelijke huisbijeenkomsten waren de synagogen.
Men besloot dat meer dan 4 km wandelen op de Sabbat, werk was, dus redeneerde men dat iedere huis bijeenkomst kon bestaan als er 10 Joodse mannen van volwassen leeftijd binnen die straal waren. Zelfs in de tijd van Jezus waren de meeste synagogen huizen, of verbouwde huizen. Pas later bouwde men gebouwen, synagogen genoemd.
Als gelovigen vandaag op de zaterdag wensen samen te komen, is dat prima, want zij doen het voor de Heer en daar is niets verkeerds aan. Zeg alleen niet dat de zaterdag de dag was om te aanbidden, want dat is foutief en onkunde – goed bedoelt misschien, maar wel verkeerd. Het sabbat gebod zei alleen dat men moest rusten, en was een type en een schaduw van Jezus, die ons rust van onze zonden zou geven – het was voor de mens bedoeld, niet voor God (Marcus 2:27)
Zij kwamen op zaterdagen bij elkaar om over God te leren, zodat men Zijn wegen en Zijn cultuur zou uitleven te midden van de Griekse cultuur. Naarmate de tijd vorderde, begon de heiligheidsbeweging meer en meer regels rondom de wet van God te geven, zodat tegen de tijd van Jezus, Hij voortdurend tegen die wetten inging, om het Oude Testament te leren zoals het bedoeld was.
(Mijn ‘Sermon on the Mount’ serie, 1&2, gaat hier over)
Gezinsleven gekoppeld aan openbaring van God
In de hof van Eden had de Heer het huis en gezin uitgevonden, en Hij kwam daar met Adam en Eva samen. Toen Hij aan Abraham verscheen, in Genesis 18:17-19, koppelde Hij openbaring van de hemel aan de kwaliteit van het gezinsleven:
“Zou ik voor Abraham verbergen wat Ik ga doen?...want Ik heb hem gekend, opdat hij gebieden zou, dat zijn zonen en zijn huis na hem de weg des Heren zouden bewaren door gerechtigheid en recht te doen, opdat de Here aan Abraham vervulle wat Hij over hem gesproken heeft.”
Door het hele Oude Testament heen wordt ouders verteld over de Heer te praten als men opstaat en als men zit, als men binnen gaat en weer uit gaat – het huis en het gezin is altijd de plek geweest die God gekozen heeft om de eerste en belangrijkste plaats te zijn van Hem te leren.
Tempels wonen in huizen
Toen God uit de tempel in Jeruzalem kwam en in mensen ging wonen, op de Pinksterdag, zoals we zien in Handelingen 2, werden mensen levende tempels.. het was heel logisch dat die nieuwe gelovigen elkaar op zaterdag bleven ontmoeten, zoals men dat ruim 250 jaar al gedaan had. Het bleef het brandpunt van leren over God. Later kreeg de opstandingsdag de eerste plek in hun denken en velen begonnen op zondag bij elkaar te komen.
Men kwam niet in huis samen vanwege vervolging, men kwam samen omdat God met gezinnen samenkwam sinds Adam en Eva. Veel, zo niet alle wonderen van Jezus, vonden in huis plaats. En dat is de reden dat huiskerk overal in de wereld zo snel groeit, of dat nu in vervolgde landen is of niet – omdat God het huis en gezin bedacht en aangesteld heeft als de belangrijkste plaats van Hem te leren, dus daar is Hij heel natuurlijk aan het werk. Het is de context van het NT, want de schrijvers van het NT waren huiskerk leiders, die schreven aan en samenkwamen met huis gebaseerde samenkomsten van de gemeente.
De arrogantie van ‘de kerk’
De arrogantie van 1700 jaar kerk houden in een gebouw, is dat het denkt het middel te zijn waardoor God Zijn evangelie verspreid! Jezus zond geen instituut om het evangelie te prediken, mensen die wonen in en samenkomen in huisbijeenkomsten, zenden zichzelf – niet speciaal getrainde mensen die we zendelingen noemen. We zenden onszelf naar de huizen en steden en bedrijven, om discipelen te maken doormiddel van relaties.
Thuis is waar leven en voedsel en activiteit is, dus kerk in huis richt zich op leven.
Kruis denken of opstanding denken?
Wat is het symbool van het Christendom? Het kruis. Dood. Denk eens na wat een tegenstrijdigheid kerkcultuur is vergeleken met wat Nieuw Testamentische realiteiten zijn. Die schrijvers waren gericht op Christus, die in ons woont, op de opstanding van Jezus, Zijn overwinning over de vijand en de dood, onze nieuwheid des levens, Christus in jou, de hoop der heerlijkheid.
Waarom dan is onze hele kerkcultuur gericht op dood?
Waarom zijn er geen symbolen van een leeg graf op de torenspitsen van de kerken en hangend aan onze muren? Waarom identificeren we ons meer met de dood van Jezus dan met Zijn opstanding? Waarom wordt er 51 weken van het jaar gesproken over het kruis en slechts 1 zondag per jaar over de opstanding? Het gehele NT is gericht op Zijn opstanding; waarom is de kerkcultuur dat niet?
Waarom laten we mensen naar voren komen om hen naar het kruis te brengen, in plaats van opstandingskracht oproepen te hebben? Waarom brengen we mensen aan het eind van een dienst naar het kruis, en herinneren we hen eraan dat ze zondaars zijn (wat ze al weten, dus dat is niets nieuws) in plaats van hen te wijzen op de kracht van Christus in hen om die zonde te overwinnen?!
We komen thuis
Huiskerk is gericht op de opstanding omdat het allemaal om discipelschap draait. Ik zat bij een jonge man, even voordat de huiskerk bijeenkomst zou beginnen – hij kende alleen de Institutionele kerk, maar besloot die week huiskerk te proberen.
Zijn hoofd was in wanhoop gebogen. Niet in staat iets anders te zien dan zijn eigen herhaald falen en zonde; hij stond op het punt zelfmoord te plegen. Hij was vele malen naar voren gegaan, maar het ging niet beter. Door zijn tranen heen vertelde hij mij dat hij spijt heeft, en dan gaat het een tijdje goed, maar even later zondigt hij weer, zoals hij het zei: “Ik ga keer op keer naar het kruis, maar ik kan de cyclus van zonde in mijn leven niet breken.”
Ik vertelde hem dat hij niet de Nieuw Testamentische waarheden bedacht, dat hij terugkeek naar het kruis in plaats van naar de kracht van de opstanding en naar Christus die nu in hem woont. Het NT zegt dat we alreeds gestorven zijn en nu met Christus opgewekt zijn uit de dood. We zijn gezeten in de hemelse gewesten. We hebben gezag en macht over de duivel. We zijn met alle geestelijke zegeningen gezegend in Christus. We zijn een nieuwe schepping en alles is nieuw. We zijn rechtvaardig gemaakt in Christus en hebben vrede met God. (Romeinen 5:1-2, 6:3-5, Ef. 1:3, 2:6, 2 Cor. 5:17)
Zijn denken was kruis-gericht, ik denk opstanding. Het goede nieuws is dat hij die dag en daarna vrede vond en overwinning, en dat alles doordat hij zijn denken veranderde van dood naar Leven. Van een kruis cultuur naar een opstandings cultuur.
Ben jij getraind te denken aan Christus in jou, wat ons naar Hem wijst, of ben jij gericht op zelf en hoe jij herhaaldelijk het kruis faalt? Als je antwoorden nodig hebt, denk jij dan eerst aan Christus in jou, of denk je dat je naar de kerk moet om x spreker te horen of om ‘een woord’ van x persoon te ontvangen of denk je dat je iets moet doen voordat God jou hoort?
Denk jij het kruis of aan de opstandingskracht in jouw leven?
Volgende week meer, tot dan,
Zegen,
John Fenn / AHJ
www.cwowi.org
mail mij: [email protected]
Wat nu als er slechts van jou verwacht werd 3 keer per jaar naar de kerk te gaan? En stel dat er geen internet zou zijn, geen telefoon, geen andere middelen van communicatie dan het schrijven van een brief of het zien van elkaar van aangezicht tot aangezicht?
Dat was de situatie in Israël, zo rond 250 voor Christus - ruwweg 250 jaar voordat Jezus in Bethlehem geboren zou worden. In het Oude testament verlangde God niet van een Jood (een man) dat hij elk jaar* 3 keer naar de tempel in Jeruzalem zou moeten gaan, wat attent was omdat men over het hele land verspreid woonde, zonder middelen van transport behalve hun voeten. (*Exodus 23:17)
Hier komen de Grieken!
De Grieken, onder leiding van Alexander de Grote, veroverden Israël en Egypte van 333-331 voor Christus. Alexander was een student van Aristoteles geweest, en was ervan overtuigd dat de Griekse cultuur eenheid in de wereld zou gaan brengen. De Griekse cultuur heeft veel gedaan voor de inwoners die door het hele land Israël verspreid waren – kleding en kledingstijlen, theater, atletiekwedstrijden, gymzalen en kuuroorden, kunst, de Griekse taal en diens manier van redeneren.
Het invoeren van ‘samenkomsten’ en de ‘afgescheidenen’
Zo’n 200 voor Christus was Israël op weg Grieks te worden. Het was meer dan 200 jaar geleden sinds de laatste profeet, Maleachi, en het leek erop dat God nergens in het land nog sprak.
Je kon geen verschil zien tussen een Jood en een Griek, omdat beiden naar de theaters gingen, de kuuroorden en de gymzalen, de sportevenementen – en het enige dat van hen verlangd werd om zichzelf als Jood te identificeren, was om 3 maal per jaar naar de tempel te gaan. In die tijd waren er geen wekelijkse bijeenkomsten – maar dat zou gaan veranderen.
Ziend wat er gaande was, ontstond er een heiligheidsbeweging om de Joden af te scheiden van de Grieken, om de Joodse bevolking te onderwijzen over hun God, en dat vaker dan 3 keer per jaar. Toen de heiligheidsbeweging georganiseerd werd, besloot men wekelijks buurt bijeenkomsten te houden, waar deze afgescheiden gezinnen konden samenkomen en leren over God. Maar wanneer te ontmoeten?
De Sabbat houden
Het gebod van God in Exodus 20:8-11 om de Sabbat heilig te houden, hield in dat men op zaterdag niet kon werken. Dit was omdat God niet werkte op de zaterdag, dus deed men dat ook niet, om Hem te eren, en dat was dus de Sabbat heiligen. Omdat men de andere 6 dagen werkte, was de Sabbat de enige vrije dag en werd dus de logische dag om in deze nieuwe huisbijeenkomsten samen te komen.
En dit is het grappige eraan
In Hebreeuws, het woord ‘afgescheidene’ is Pharisee. Het Griekse woord voor ‘samenkomst’ of ‘leerplek’ is synagoge. De heiligheidsbeweging werd geleid door de ‘afgescheidenen’ of de Farizeeërs, en de oorspronkelijke huisbijeenkomsten waren de synagogen.
Men besloot dat meer dan 4 km wandelen op de Sabbat, werk was, dus redeneerde men dat iedere huis bijeenkomst kon bestaan als er 10 Joodse mannen van volwassen leeftijd binnen die straal waren. Zelfs in de tijd van Jezus waren de meeste synagogen huizen, of verbouwde huizen. Pas later bouwde men gebouwen, synagogen genoemd.
Als gelovigen vandaag op de zaterdag wensen samen te komen, is dat prima, want zij doen het voor de Heer en daar is niets verkeerds aan. Zeg alleen niet dat de zaterdag de dag was om te aanbidden, want dat is foutief en onkunde – goed bedoelt misschien, maar wel verkeerd. Het sabbat gebod zei alleen dat men moest rusten, en was een type en een schaduw van Jezus, die ons rust van onze zonden zou geven – het was voor de mens bedoeld, niet voor God (Marcus 2:27)
Zij kwamen op zaterdagen bij elkaar om over God te leren, zodat men Zijn wegen en Zijn cultuur zou uitleven te midden van de Griekse cultuur. Naarmate de tijd vorderde, begon de heiligheidsbeweging meer en meer regels rondom de wet van God te geven, zodat tegen de tijd van Jezus, Hij voortdurend tegen die wetten inging, om het Oude Testament te leren zoals het bedoeld was.
(Mijn ‘Sermon on the Mount’ serie, 1&2, gaat hier over)
Gezinsleven gekoppeld aan openbaring van God
In de hof van Eden had de Heer het huis en gezin uitgevonden, en Hij kwam daar met Adam en Eva samen. Toen Hij aan Abraham verscheen, in Genesis 18:17-19, koppelde Hij openbaring van de hemel aan de kwaliteit van het gezinsleven:
“Zou ik voor Abraham verbergen wat Ik ga doen?...want Ik heb hem gekend, opdat hij gebieden zou, dat zijn zonen en zijn huis na hem de weg des Heren zouden bewaren door gerechtigheid en recht te doen, opdat de Here aan Abraham vervulle wat Hij over hem gesproken heeft.”
Door het hele Oude Testament heen wordt ouders verteld over de Heer te praten als men opstaat en als men zit, als men binnen gaat en weer uit gaat – het huis en het gezin is altijd de plek geweest die God gekozen heeft om de eerste en belangrijkste plaats te zijn van Hem te leren.
Tempels wonen in huizen
Toen God uit de tempel in Jeruzalem kwam en in mensen ging wonen, op de Pinksterdag, zoals we zien in Handelingen 2, werden mensen levende tempels.. het was heel logisch dat die nieuwe gelovigen elkaar op zaterdag bleven ontmoeten, zoals men dat ruim 250 jaar al gedaan had. Het bleef het brandpunt van leren over God. Later kreeg de opstandingsdag de eerste plek in hun denken en velen begonnen op zondag bij elkaar te komen.
Men kwam niet in huis samen vanwege vervolging, men kwam samen omdat God met gezinnen samenkwam sinds Adam en Eva. Veel, zo niet alle wonderen van Jezus, vonden in huis plaats. En dat is de reden dat huiskerk overal in de wereld zo snel groeit, of dat nu in vervolgde landen is of niet – omdat God het huis en gezin bedacht en aangesteld heeft als de belangrijkste plaats van Hem te leren, dus daar is Hij heel natuurlijk aan het werk. Het is de context van het NT, want de schrijvers van het NT waren huiskerk leiders, die schreven aan en samenkwamen met huis gebaseerde samenkomsten van de gemeente.
De arrogantie van ‘de kerk’
De arrogantie van 1700 jaar kerk houden in een gebouw, is dat het denkt het middel te zijn waardoor God Zijn evangelie verspreid! Jezus zond geen instituut om het evangelie te prediken, mensen die wonen in en samenkomen in huisbijeenkomsten, zenden zichzelf – niet speciaal getrainde mensen die we zendelingen noemen. We zenden onszelf naar de huizen en steden en bedrijven, om discipelen te maken doormiddel van relaties.
Thuis is waar leven en voedsel en activiteit is, dus kerk in huis richt zich op leven.
Kruis denken of opstanding denken?
Wat is het symbool van het Christendom? Het kruis. Dood. Denk eens na wat een tegenstrijdigheid kerkcultuur is vergeleken met wat Nieuw Testamentische realiteiten zijn. Die schrijvers waren gericht op Christus, die in ons woont, op de opstanding van Jezus, Zijn overwinning over de vijand en de dood, onze nieuwheid des levens, Christus in jou, de hoop der heerlijkheid.
Waarom dan is onze hele kerkcultuur gericht op dood?
Waarom zijn er geen symbolen van een leeg graf op de torenspitsen van de kerken en hangend aan onze muren? Waarom identificeren we ons meer met de dood van Jezus dan met Zijn opstanding? Waarom wordt er 51 weken van het jaar gesproken over het kruis en slechts 1 zondag per jaar over de opstanding? Het gehele NT is gericht op Zijn opstanding; waarom is de kerkcultuur dat niet?
Waarom laten we mensen naar voren komen om hen naar het kruis te brengen, in plaats van opstandingskracht oproepen te hebben? Waarom brengen we mensen aan het eind van een dienst naar het kruis, en herinneren we hen eraan dat ze zondaars zijn (wat ze al weten, dus dat is niets nieuws) in plaats van hen te wijzen op de kracht van Christus in hen om die zonde te overwinnen?!
We komen thuis
Huiskerk is gericht op de opstanding omdat het allemaal om discipelschap draait. Ik zat bij een jonge man, even voordat de huiskerk bijeenkomst zou beginnen – hij kende alleen de Institutionele kerk, maar besloot die week huiskerk te proberen.
Zijn hoofd was in wanhoop gebogen. Niet in staat iets anders te zien dan zijn eigen herhaald falen en zonde; hij stond op het punt zelfmoord te plegen. Hij was vele malen naar voren gegaan, maar het ging niet beter. Door zijn tranen heen vertelde hij mij dat hij spijt heeft, en dan gaat het een tijdje goed, maar even later zondigt hij weer, zoals hij het zei: “Ik ga keer op keer naar het kruis, maar ik kan de cyclus van zonde in mijn leven niet breken.”
Ik vertelde hem dat hij niet de Nieuw Testamentische waarheden bedacht, dat hij terugkeek naar het kruis in plaats van naar de kracht van de opstanding en naar Christus die nu in hem woont. Het NT zegt dat we alreeds gestorven zijn en nu met Christus opgewekt zijn uit de dood. We zijn gezeten in de hemelse gewesten. We hebben gezag en macht over de duivel. We zijn met alle geestelijke zegeningen gezegend in Christus. We zijn een nieuwe schepping en alles is nieuw. We zijn rechtvaardig gemaakt in Christus en hebben vrede met God. (Romeinen 5:1-2, 6:3-5, Ef. 1:3, 2:6, 2 Cor. 5:17)
Zijn denken was kruis-gericht, ik denk opstanding. Het goede nieuws is dat hij die dag en daarna vrede vond en overwinning, en dat alles doordat hij zijn denken veranderde van dood naar Leven. Van een kruis cultuur naar een opstandings cultuur.
Ben jij getraind te denken aan Christus in jou, wat ons naar Hem wijst, of ben jij gericht op zelf en hoe jij herhaaldelijk het kruis faalt? Als je antwoorden nodig hebt, denk jij dan eerst aan Christus in jou, of denk je dat je naar de kerk moet om x spreker te horen of om ‘een woord’ van x persoon te ontvangen of denk je dat je iets moet doen voordat God jou hoort?
Denk jij het kruis of aan de opstandingskracht in jouw leven?
Volgende week meer, tot dan,
Zegen,
John Fenn / AHJ
www.cwowi.org
mail mij: [email protected]
RSS Feed