Dag allemaal,
Hoe is het zover gekomen dat de kerkcultuur zich richt op de ‘wedergeboorte’ in plaats van op het maken van discipelen?
Vorige week deed ik de uitspraak dat Jezus ons nooit gezegd heeft mensen te bekeren. Dat is waar. Op een avond had Hij een persoonlijk gesprek met een man, Nicodemus genaamd, in Johannes 3, waarin Hij uitlegt wat er gebeurt als iemand tot geloof komt, met de bedoeling een discipel te worden. Hij vergeleek dit met opnieuw geboren worden, maar dan door de Geest van God en niet in een natuurlijke geboorte.
Dit was een privé gesprek tussen Jezus en 1 man, en dit was niet een onderwijs. Je vindt nergens een gelijkenis aan de massa verteld, over een wedergeboren mosterd zaadje. Er is ook geen ‘Bergrede over de Wedergeboorte Opdracht.’ Het was een privé gesprek, laat op de avond, tussen 2 mensen en nooit is dat gesprek herhaald of is er over uitgeweid als een algemene lering of opdracht, noch vinden we het terug in de andere evangeliën of brieven.
En toch is er een hele kerkcultuur omheen gebouwd: mensen wedergeboren krijgen, met het doel de ‘deal’ te sluiten door iemand het ‘zondaarsgebed’ te laten bidden. FOUT! DAT IS NIET DE BIJBEL.
Wat heeft Jezus nu werkelijk gezegd?
“Mij is gegeven alle macht in de hemel en op de aarde…
Leert hen onderhouden (te observeren en te doen – Eng Bijbel) al wat Ik u bevolen heb…”
In Handelingen 2, toen Petrus op de Pinksterdag sprak, vroeg hij toen of iedereen ‘zijn hoofd wilde buigen en ogen wilde sluiten’ en men samen een gebed wilde bidden (met de 120, zodat niemand zich ongemakkelijk zou kunnen voelen) om aldus wedergeboren te worden? Toen Petrus naar het huis van Cornelius ging, in Handelingen 10, om hen over Jezus te vertellen, vroeg hij toen om de handen op te steken wie een ‘zondaarsgebed’ wilde bidden, om aldus tot geloof te komen?
Nergens zien we dat ook maar één van de apostelen de wedergeboorte predikt, noch mensen leidt in een zoeker vriendelijk, niet gênant ‘zondaarsgebed’. Het zondaarsgebed is een lering door mensen bedacht, waarvan men denkt dat het in de Bijbel staat, maar wat niet zo is.
De reden dat je het niet in de Bijbel ziet, is omdat de apostelen gehoorzaam waren aan Jezus. Jezus zei: “…leert hen te observeren en te doen al wat Ik u geboden heb,” en in de Joods cultuur van die tijd is het automatisch dat het proces van discipelschap relatie gebaseerd is. Met andere woorden, men kan niet observeren en doen alles wat Jezus mij geboden heeft, tenzij ze mij observeren alles te doen wat Hij mij geboden heeft!
DAT is de Grote Opdracht; anderen Christus in ons te laten zien, zodat zij van ons kunnen leren. Paulus zei: Imiteer mij zoals ik Christus imiteer, en als mensen verbaasd zijn over zo’n uitspraak, laat dat zien dat men de cultuur van het koninkrijk van Jezus niet begrijpt. Paulus was louter de Grote Opdracht aan het aanhalen – observeer en doe wat ik observeer en doe. (1 Korintiërs 4:16, 11:1, Efeziërs 5:1, Philippenzen 3:17, etc)
Oosterse cultuur – Israëlische cultuur
De Israëlische cultuur is oosters. Daarom zeggen we dat Israël in het Midden Oosten ligt. China en Japan liggen in het verre oosten, maar Israël ligt in het oosten, het is oosters, oriëntaals. Daarom zien we daar gewoontes als het buigen vanuit de middel, bij Abraham tot aan de evangeliën. In sommige gevallen vallen mensen die Jezus ontmoeten, op de grond, als eerbetoon aan Hem, zoals we dat ook zien in het oosten bij een koninklijk hof-protocol. Antieke Chinese kunst laat zien dat hun leiders op stoelen zaten, gedragen door middel van draagstokken op de schouders van de dienstknechten, en we zien dat de Ark van het verbond, in het Oude testament, gedragen werd via draagstokken op de schouders van de priesters. Israël is Oosters.
Iets anders dat deel uitmaakt van de Oosterse cultuur, is het eren van de ouders en ouderen. De ouderen leren en onderwijzen de jongeren, en het nuttigen van een maaltijd in iemands huis is de hoogste vorm van gemeenschap dat er is.
Opnieuw gnostiek, het maken van valse broeders
De Griekse cultuur echter is niet gebaseerd op relaties, maar op ideeën, concepten en het is gebaseerd op mentaal vermogen.
Toen Paulus in Athene Griekenland, was, in Handelingen 17, predikte hij Jezus net zoals hij dat overal gedaan had. Maar deze keer lachte men hem uit toen hij noemde dat Jezus uit de dood was opgestaan, en anderen vroegen hem de volgende dag terug te komen om meer te vertellen over zijn opvattingen en ideeën.
Ze waren geenszins van plan in Jezus te gaan geloven, ze wilden gewoon nieuwe ideeën horen, nieuw onderwijs, om hun verwende oren en dagboeken met openbaring te vullen van deze nieuwe leraar. Met als gevolg dat we geen sterke groep gelovigen zien in Athene. Er is geen brief aan de Atheners. Men wilde gewoon ideeën horen.
Een stukje geschiedenis
Toen de gemeente meer Heidens/Grieks van cultuur werd, eind jaren 200, begin 300 na Christus, en minder Joods/Oosters, werd de gemeente meer intellectueel en minder relatie gebaseerd. De eerste 300 jaar kwam de gemeente in huizen bij elkaar, niet vanwege de vervolging, zoals sommigen veronderstellen, maar omdat de eerste gemeente in huis bestond uit Adam, Eva en de Heer, want waar 2 of meer vergaderd zijn, is Hij in hun midden. Hij bedacht thuis en het gezin. De vroege synagoges bestonden uit verschillende families die in huis bij elkaar kwamen, dus met Pinksteren zette men voort wat men gewoon was te doen, samenkomen in een huis. God is nooit weggegaan uit het huis en de familie, omdat het Zijn eerste en voornaamste manier is om openbaring en de kennis van God in de aarde te brengen.
Tegen 300-400 na Christus was het christendom gelegaliseerd en christenen moesten hun huizen verlaten om samen te komen in voormalige heidense tempels, terwijl er ook nog steeds heidense tempels in gebruik waren, die gehoorzaal en podium gestructureerd waren. In die structuur had een enkele priester de leiding, vandaar dat de functie van pastor verheven werd, voor de eerste keer in de geschiedenis, om de stem van God te zijn, week in week uit.
In plaats van participatief van nature te zijn, zoals de huisbijeenkomsten waren, was het nodig in de gehoorzaal dat 1 persoon sprak, die ideeën en concepten met de mensen die vergaderd waren, deelde. Ideeën vanaf het podium vereisen geen relatie met iemand, want het zijn slechts principes, concepten, gedachten over hoe dit of dat probleem aan te pakken. Notities worden gemaakt, schriften gevuld, maar dit zijn slechts ‘nieuwe openbaringen,’ en niet iets dat uitgeleefd is in relatie met anderen.
Zo komt het dat er nadruk ligt op ‘wedergeboren’ worden, en niet op het maken van discipelen. Voordien hield een discipel zijn in dat je wedergeboren was. Maar toen men te maken kreeg met het Griekse denken en ideeën en concepten vanaf een podium, in plaats van in huis en gedemonstreerd via het gezin hoe met God te leven en te wandelen, werd de wedergeboorte een op zichzelf staande leer en gescheiden van het proces van discipelschap.
Eerste relatie is met de Heer, en vandaar verder
Als het evangelie ontleed wordt in ideeën en concepten zonder dat deze ingebed zijn in het proces van discipelschap, eindigen we met een lichaam van Christus dat ziek is, dat gewend is ideeën binnen gelepeld te krijgen en dat weinig tot geen praktische kennis heeft hoe met God in die concepten te wandelen. Mensen die hongerig zijn naar God, willen meer, maar weten niet waarom. Hun hoofden zitten vol met Gods concepten, maar waarom zijn ze niet blij? Waarom voelen ze zich zo leeg?
Velen in het lichaam van Christus ontdekken dat ze een honger naar God hebben, al gaan ze naar de kerk. Ze hebben er genoeg van gevoed te worden met concepten en principes, die ze vele malen gehoord hebben; ze zoeken relaties en echt ‘vlees’ in hun geloof.
“Leert hen te observeren en te doen al wat Ik u geboden heb” vereist dat je in mij ziet wat hij mij geboden heeft. De Grote Opdracht gaat over wandelen met God binnen relaties, beginnend bij de enkeling thuis en van daaruit naar natuurlijk bestaande relatiesferen – familie, vrienden, buren, collega’s – zoals we dat zien in de evangeliën en de Nieuw Testamentische brieven.
Volgende week zal ik profetische dingen delen die de Heer dit jaar genoemd heeft over wat Hij in het lichaam van Christus aan het doen is, en wat we de komende jaren zullen gaan zien, en dat zal deze serie samen binden.
Tot dan!
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
Mail naar [email protected]
Hoe is het zover gekomen dat de kerkcultuur zich richt op de ‘wedergeboorte’ in plaats van op het maken van discipelen?
Vorige week deed ik de uitspraak dat Jezus ons nooit gezegd heeft mensen te bekeren. Dat is waar. Op een avond had Hij een persoonlijk gesprek met een man, Nicodemus genaamd, in Johannes 3, waarin Hij uitlegt wat er gebeurt als iemand tot geloof komt, met de bedoeling een discipel te worden. Hij vergeleek dit met opnieuw geboren worden, maar dan door de Geest van God en niet in een natuurlijke geboorte.
Dit was een privé gesprek tussen Jezus en 1 man, en dit was niet een onderwijs. Je vindt nergens een gelijkenis aan de massa verteld, over een wedergeboren mosterd zaadje. Er is ook geen ‘Bergrede over de Wedergeboorte Opdracht.’ Het was een privé gesprek, laat op de avond, tussen 2 mensen en nooit is dat gesprek herhaald of is er over uitgeweid als een algemene lering of opdracht, noch vinden we het terug in de andere evangeliën of brieven.
En toch is er een hele kerkcultuur omheen gebouwd: mensen wedergeboren krijgen, met het doel de ‘deal’ te sluiten door iemand het ‘zondaarsgebed’ te laten bidden. FOUT! DAT IS NIET DE BIJBEL.
Wat heeft Jezus nu werkelijk gezegd?
“Mij is gegeven alle macht in de hemel en op de aarde…
Leert hen onderhouden (te observeren en te doen – Eng Bijbel) al wat Ik u bevolen heb…”
In Handelingen 2, toen Petrus op de Pinksterdag sprak, vroeg hij toen of iedereen ‘zijn hoofd wilde buigen en ogen wilde sluiten’ en men samen een gebed wilde bidden (met de 120, zodat niemand zich ongemakkelijk zou kunnen voelen) om aldus wedergeboren te worden? Toen Petrus naar het huis van Cornelius ging, in Handelingen 10, om hen over Jezus te vertellen, vroeg hij toen om de handen op te steken wie een ‘zondaarsgebed’ wilde bidden, om aldus tot geloof te komen?
Nergens zien we dat ook maar één van de apostelen de wedergeboorte predikt, noch mensen leidt in een zoeker vriendelijk, niet gênant ‘zondaarsgebed’. Het zondaarsgebed is een lering door mensen bedacht, waarvan men denkt dat het in de Bijbel staat, maar wat niet zo is.
De reden dat je het niet in de Bijbel ziet, is omdat de apostelen gehoorzaam waren aan Jezus. Jezus zei: “…leert hen te observeren en te doen al wat Ik u geboden heb,” en in de Joods cultuur van die tijd is het automatisch dat het proces van discipelschap relatie gebaseerd is. Met andere woorden, men kan niet observeren en doen alles wat Jezus mij geboden heeft, tenzij ze mij observeren alles te doen wat Hij mij geboden heeft!
DAT is de Grote Opdracht; anderen Christus in ons te laten zien, zodat zij van ons kunnen leren. Paulus zei: Imiteer mij zoals ik Christus imiteer, en als mensen verbaasd zijn over zo’n uitspraak, laat dat zien dat men de cultuur van het koninkrijk van Jezus niet begrijpt. Paulus was louter de Grote Opdracht aan het aanhalen – observeer en doe wat ik observeer en doe. (1 Korintiërs 4:16, 11:1, Efeziërs 5:1, Philippenzen 3:17, etc)
Oosterse cultuur – Israëlische cultuur
De Israëlische cultuur is oosters. Daarom zeggen we dat Israël in het Midden Oosten ligt. China en Japan liggen in het verre oosten, maar Israël ligt in het oosten, het is oosters, oriëntaals. Daarom zien we daar gewoontes als het buigen vanuit de middel, bij Abraham tot aan de evangeliën. In sommige gevallen vallen mensen die Jezus ontmoeten, op de grond, als eerbetoon aan Hem, zoals we dat ook zien in het oosten bij een koninklijk hof-protocol. Antieke Chinese kunst laat zien dat hun leiders op stoelen zaten, gedragen door middel van draagstokken op de schouders van de dienstknechten, en we zien dat de Ark van het verbond, in het Oude testament, gedragen werd via draagstokken op de schouders van de priesters. Israël is Oosters.
Iets anders dat deel uitmaakt van de Oosterse cultuur, is het eren van de ouders en ouderen. De ouderen leren en onderwijzen de jongeren, en het nuttigen van een maaltijd in iemands huis is de hoogste vorm van gemeenschap dat er is.
Opnieuw gnostiek, het maken van valse broeders
De Griekse cultuur echter is niet gebaseerd op relaties, maar op ideeën, concepten en het is gebaseerd op mentaal vermogen.
Toen Paulus in Athene Griekenland, was, in Handelingen 17, predikte hij Jezus net zoals hij dat overal gedaan had. Maar deze keer lachte men hem uit toen hij noemde dat Jezus uit de dood was opgestaan, en anderen vroegen hem de volgende dag terug te komen om meer te vertellen over zijn opvattingen en ideeën.
Ze waren geenszins van plan in Jezus te gaan geloven, ze wilden gewoon nieuwe ideeën horen, nieuw onderwijs, om hun verwende oren en dagboeken met openbaring te vullen van deze nieuwe leraar. Met als gevolg dat we geen sterke groep gelovigen zien in Athene. Er is geen brief aan de Atheners. Men wilde gewoon ideeën horen.
Een stukje geschiedenis
Toen de gemeente meer Heidens/Grieks van cultuur werd, eind jaren 200, begin 300 na Christus, en minder Joods/Oosters, werd de gemeente meer intellectueel en minder relatie gebaseerd. De eerste 300 jaar kwam de gemeente in huizen bij elkaar, niet vanwege de vervolging, zoals sommigen veronderstellen, maar omdat de eerste gemeente in huis bestond uit Adam, Eva en de Heer, want waar 2 of meer vergaderd zijn, is Hij in hun midden. Hij bedacht thuis en het gezin. De vroege synagoges bestonden uit verschillende families die in huis bij elkaar kwamen, dus met Pinksteren zette men voort wat men gewoon was te doen, samenkomen in een huis. God is nooit weggegaan uit het huis en de familie, omdat het Zijn eerste en voornaamste manier is om openbaring en de kennis van God in de aarde te brengen.
Tegen 300-400 na Christus was het christendom gelegaliseerd en christenen moesten hun huizen verlaten om samen te komen in voormalige heidense tempels, terwijl er ook nog steeds heidense tempels in gebruik waren, die gehoorzaal en podium gestructureerd waren. In die structuur had een enkele priester de leiding, vandaar dat de functie van pastor verheven werd, voor de eerste keer in de geschiedenis, om de stem van God te zijn, week in week uit.
In plaats van participatief van nature te zijn, zoals de huisbijeenkomsten waren, was het nodig in de gehoorzaal dat 1 persoon sprak, die ideeën en concepten met de mensen die vergaderd waren, deelde. Ideeën vanaf het podium vereisen geen relatie met iemand, want het zijn slechts principes, concepten, gedachten over hoe dit of dat probleem aan te pakken. Notities worden gemaakt, schriften gevuld, maar dit zijn slechts ‘nieuwe openbaringen,’ en niet iets dat uitgeleefd is in relatie met anderen.
Zo komt het dat er nadruk ligt op ‘wedergeboren’ worden, en niet op het maken van discipelen. Voordien hield een discipel zijn in dat je wedergeboren was. Maar toen men te maken kreeg met het Griekse denken en ideeën en concepten vanaf een podium, in plaats van in huis en gedemonstreerd via het gezin hoe met God te leven en te wandelen, werd de wedergeboorte een op zichzelf staande leer en gescheiden van het proces van discipelschap.
Eerste relatie is met de Heer, en vandaar verder
Als het evangelie ontleed wordt in ideeën en concepten zonder dat deze ingebed zijn in het proces van discipelschap, eindigen we met een lichaam van Christus dat ziek is, dat gewend is ideeën binnen gelepeld te krijgen en dat weinig tot geen praktische kennis heeft hoe met God in die concepten te wandelen. Mensen die hongerig zijn naar God, willen meer, maar weten niet waarom. Hun hoofden zitten vol met Gods concepten, maar waarom zijn ze niet blij? Waarom voelen ze zich zo leeg?
Velen in het lichaam van Christus ontdekken dat ze een honger naar God hebben, al gaan ze naar de kerk. Ze hebben er genoeg van gevoed te worden met concepten en principes, die ze vele malen gehoord hebben; ze zoeken relaties en echt ‘vlees’ in hun geloof.
“Leert hen te observeren en te doen al wat Ik u geboden heb” vereist dat je in mij ziet wat hij mij geboden heeft. De Grote Opdracht gaat over wandelen met God binnen relaties, beginnend bij de enkeling thuis en van daaruit naar natuurlijk bestaande relatiesferen – familie, vrienden, buren, collega’s – zoals we dat zien in de evangeliën en de Nieuw Testamentische brieven.
Volgende week zal ik profetische dingen delen die de Heer dit jaar genoemd heeft over wat Hij in het lichaam van Christus aan het doen is, en wat we de komende jaren zullen gaan zien, en dat zal deze serie samen binden.
Tot dan!
Zegen,
John Fenn
www.cwowi.org
Mail naar [email protected]
RSS Feed