Suicide; unforgivable? 1 of 2
Zelfmoord; onvergeeflijk? 1 van 2
Hallo allemaal,
Er zijn veel gedocumenteerde gevallen bekend van christenen in het oude Rome, die zich zo ellendig voelden in dit leven en naar de hemel verlangden, dat zij zich bij de autoriteiten aangaven om gearresteerd te worden, wetende dat zij zouden worden gedood. Pleegden zij zelfmoord? Zelfmoord wordt gedefinieerd als "de daad van het opzettelijk veroorzaken van je eigen dood”. Het is de moord op jezelf. Kan God het vergeven?
Een vrouw van 42 jaar, getrouwd en 2 tieners, had 2 jaar moedig tegen kanker gevochten. Ze vertrouwde me toe: "John, zeg alsjeblieft tegen mijn man en de kerk dat ze moeten ophouden voor me te bidden. Ik ga niet verder behandeld worden, de laatste 2 weken zijn zo geweldig geweest in de Heer, ik ben moe van het vechten en wil gewoon naar huis, naar de hemel."
Samen spraken we met haar man, en hij stemde ermee in om haar niet onder druk te zetten om te blijven vechten. Ze stierf binnen een paar weken. Heeft ze zelfmoord gepleegd door verdere behandeling te weigeren en gewoon 'naar huis' te willen gaan?
Een jonge man die ik kende worstelde met een geestelijke ziekte, als hij langs de weg reed zag hij demonen op hekken en struiken, en hij probeerde ze dan omver te rijden, waarbij hij de keren dat hij dat deed voertuigen total loss reed en hekken, brievenbussen en landschapsarchitectuur vernielde. Zijn ziekte dreef hem tot vernietiging, en op een dag kregen we bericht dat hij in een bocht van de weg rechtdoor had gereden, een talud raakte en op slag dood was.
Toen ik de Vader vroeg wat die geest was die hem ertoe gebracht had dat te doen, zei Hij: "De geest van zelfmoord." De jongeman kennende, ben ik er zeker van dat hij een demon zag en probeerde er met zijn vrachtwagen overheen te rijden - die geest leidde hem letterlijk van de weg af naar zijn dood. Maar was het zelfmoord, omdat de demon achter zijn daden een geest van zelfmoord was, al had hij hem er niet daadwerkelijk toe gebracht een pistool tegen zijn hoofd te zetten of een overdosis medicijnen te nemen of iets dergelijks?
Voor zijn ouders en alle anderen, was het gewoon een tragisch auto-ongeluk. De zondag na zijn begrafenis, in het midden van onze eredienst, werden mijn geestelijke ogen geopend en daar stond die jonge man, breed grijnzend en zo gelukkig als maar zijn kon, samen met ons te aanbidden. Twee anderen zagen hem ook. En na een paar seconden was hij verdwenen. De Heer deed dat om ons de zekerheid te geven dat hij bij Hem was, en het goed met hem gaat in de hemel.
Pleegt iemand die sigaretten rookt langzame zelfmoord? Pleegt een alcoholist die zoveel drinkt dat hij leverschade oploopt en misschien onderweg zijn huwelijk en baan verliest, langzame zelfmoord? Hoe zit het met het anorexia meisje dat zichzelf uithongert of de veelvraat die zichzelf dood eet? Bestempelen we hun gewoonten en levensstijl alleen maar als zijnde 'destructief', maar zou het ook 'suïcidaal' kunnen zijn? Zelfmoord wordt opgevat als een eenmalige daad van zelfverminking, maar velen leven decennialang een zelfdestructieve levensstijl in een langzame spiraal naar de dood.
Wat is het verschil?
Wat is het verschil tussen "Groter liefde heeft niemand dan dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden" uit Johannes 15:13, en iemand die willens en wetens op een zelfdestructieve manier leeft?
Is het afleggen van je leven voor een ander zelfmoord? Was Johannes 15:13 niet een verhulde verwijzing van de Heer naar Zichzelf, naar het kruis? Hij deed dat met opzet. Waarom was dat geen zelfmoord? Waar trekken we de grens?
De meeste mensen die zelfmoord plegen hebben er lang over nagedacht
Een vrouw van middelbare leeftijd liet me de littekens zien van het snijden op haar onderarmen en polsen. Zij bevestigde een woord van kennis dat ik gesproken had tijdens een samenkomst, namelijk dat daar een vrouw was wier moeder haar gezegd had toen ze 12 was: "Je bent niet mooi en niet erg slim, dus je zult hard moeten werken in het leven om vooruit te komen."
De Vader vertelde mij dat ze geloofde wat haar moeder zei, en voor haar was het de waarheid. Die woorden tegen een fragiele 12-jarige die net door de puberteit ging en worstelde met haar zelfbeeld terwijl er dingen in haar veranderden, hadden diepe gevolgen. Ze werd ontmoedigd, toen moedeloos, toen was de hoop weg, vervangen door woede en depressie, toen zelfhaat en zelfmoordgedachten. Als tiener begon ze zichzelf te snijden. Meer dan 20 jaar later, tijdens die woensdagavonddienst, kwam ze vrij. Maanden later zag ik haar en ze bevestigde dat ze nog steeds vrij was, wetend dat ze geliefd was en nu hield ze van zichzelf.
Het verschil was de liefde van de Vader; dat ze voor één keer in haar leven, in haar geest en in haar verstand, wist dat ze onvoorwaardelijk geliefd was door de Vader, en toen kon ze verder gaan. Maar op een praktisch niveau was zelfmoord haar leven binnengekomen door een lange reeks van kwellingen, teleurstellingen, veroordelingen en hopeloosheid.
Als zij zich van het leven had beroofd, zou ze dan naar de hel zijn gegaan?
Op een zondagmorgen sprak ik in een kleine plattelandskerk, in de heuvels van het westen van centraal Tennessee. Toen ik over de gemeente van ongeveer 40 mensen uitkeek, zag ik een vrouw met haar kinderen op een kerkbank zitten, bijna achteraan in de kerk. Boven haar zag ik plotseling een beeld van de voordeur van een huis, met een portiek, en een man die daar zat met een geweer in zijn hand. Naast dat beeld, zag ik dezelfde man in de hemel, die naar zijn gezin keek en tegen zijn vrouw zei hoeveel spijt hij had van de pijn die hij haar en hun kinderen had aangedaan, en hoe hij uitkeek naar de dag dat ze allemaal weer samen zouden zijn.
Toen zei de Vader tegen mij. "Deze man pleegde zelfmoord op die veranda. Hij vocht al jaren tegen alcoholisme en depressie, deels omdat hij meer voor zijn gezin wilde doen, maar dat nooit lukte. Zeg haar dat hij bij mij is en dat het goed met hem gaat, en dat hij ernaar uitkijkt dat ze weer samen zullen zijn."
Dat deed ik, ik legde precies uit wat ik zag, en ze barstte in tranen uit, zei dat het precies was zoals ik had gezien, en ze was zo dankbaar omdat ze erg bang was dat hij in de hel zou zijn. Ze begreep 'en goed’ als zijnde geestelijk en emotioneel goed, en was de Heer zeer dankbaar.
Ze was in staat zichzelf en hem te vergeven, en vrede te hebben dat alles uiteindelijk goed zal komen. Ze had zichzelf veroordeeld omdat ze niet meer haar best had gedaan om hem te helpen. Hij was wedergeboren, maar een alcoholist. Zij was vol veroordeling en schuldgevoel - en was zo opgelucht dat hij in de hemel was, hevig snikkend, omdat de last van haar was weggenomen.
Ik heb in de loop der jaren verschillende keren van de Vader een visioen en/of woord gekregen over iemand die zelfmoord heeft gepleegd en die in de hemel is. Maar kunnen we in de Schrift antwoorden vinden over zelfmoord en de gedachten die tot zo'n beslissing leiden? Dat is voor volgende week, tot dan,
zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en email me op [email protected]
Zelfmoord; onvergeeflijk? 1 van 2
Hallo allemaal,
Er zijn veel gedocumenteerde gevallen bekend van christenen in het oude Rome, die zich zo ellendig voelden in dit leven en naar de hemel verlangden, dat zij zich bij de autoriteiten aangaven om gearresteerd te worden, wetende dat zij zouden worden gedood. Pleegden zij zelfmoord? Zelfmoord wordt gedefinieerd als "de daad van het opzettelijk veroorzaken van je eigen dood”. Het is de moord op jezelf. Kan God het vergeven?
Een vrouw van 42 jaar, getrouwd en 2 tieners, had 2 jaar moedig tegen kanker gevochten. Ze vertrouwde me toe: "John, zeg alsjeblieft tegen mijn man en de kerk dat ze moeten ophouden voor me te bidden. Ik ga niet verder behandeld worden, de laatste 2 weken zijn zo geweldig geweest in de Heer, ik ben moe van het vechten en wil gewoon naar huis, naar de hemel."
Samen spraken we met haar man, en hij stemde ermee in om haar niet onder druk te zetten om te blijven vechten. Ze stierf binnen een paar weken. Heeft ze zelfmoord gepleegd door verdere behandeling te weigeren en gewoon 'naar huis' te willen gaan?
Een jonge man die ik kende worstelde met een geestelijke ziekte, als hij langs de weg reed zag hij demonen op hekken en struiken, en hij probeerde ze dan omver te rijden, waarbij hij de keren dat hij dat deed voertuigen total loss reed en hekken, brievenbussen en landschapsarchitectuur vernielde. Zijn ziekte dreef hem tot vernietiging, en op een dag kregen we bericht dat hij in een bocht van de weg rechtdoor had gereden, een talud raakte en op slag dood was.
Toen ik de Vader vroeg wat die geest was die hem ertoe gebracht had dat te doen, zei Hij: "De geest van zelfmoord." De jongeman kennende, ben ik er zeker van dat hij een demon zag en probeerde er met zijn vrachtwagen overheen te rijden - die geest leidde hem letterlijk van de weg af naar zijn dood. Maar was het zelfmoord, omdat de demon achter zijn daden een geest van zelfmoord was, al had hij hem er niet daadwerkelijk toe gebracht een pistool tegen zijn hoofd te zetten of een overdosis medicijnen te nemen of iets dergelijks?
Voor zijn ouders en alle anderen, was het gewoon een tragisch auto-ongeluk. De zondag na zijn begrafenis, in het midden van onze eredienst, werden mijn geestelijke ogen geopend en daar stond die jonge man, breed grijnzend en zo gelukkig als maar zijn kon, samen met ons te aanbidden. Twee anderen zagen hem ook. En na een paar seconden was hij verdwenen. De Heer deed dat om ons de zekerheid te geven dat hij bij Hem was, en het goed met hem gaat in de hemel.
Pleegt iemand die sigaretten rookt langzame zelfmoord? Pleegt een alcoholist die zoveel drinkt dat hij leverschade oploopt en misschien onderweg zijn huwelijk en baan verliest, langzame zelfmoord? Hoe zit het met het anorexia meisje dat zichzelf uithongert of de veelvraat die zichzelf dood eet? Bestempelen we hun gewoonten en levensstijl alleen maar als zijnde 'destructief', maar zou het ook 'suïcidaal' kunnen zijn? Zelfmoord wordt opgevat als een eenmalige daad van zelfverminking, maar velen leven decennialang een zelfdestructieve levensstijl in een langzame spiraal naar de dood.
Wat is het verschil?
Wat is het verschil tussen "Groter liefde heeft niemand dan dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden" uit Johannes 15:13, en iemand die willens en wetens op een zelfdestructieve manier leeft?
Is het afleggen van je leven voor een ander zelfmoord? Was Johannes 15:13 niet een verhulde verwijzing van de Heer naar Zichzelf, naar het kruis? Hij deed dat met opzet. Waarom was dat geen zelfmoord? Waar trekken we de grens?
De meeste mensen die zelfmoord plegen hebben er lang over nagedacht
Een vrouw van middelbare leeftijd liet me de littekens zien van het snijden op haar onderarmen en polsen. Zij bevestigde een woord van kennis dat ik gesproken had tijdens een samenkomst, namelijk dat daar een vrouw was wier moeder haar gezegd had toen ze 12 was: "Je bent niet mooi en niet erg slim, dus je zult hard moeten werken in het leven om vooruit te komen."
De Vader vertelde mij dat ze geloofde wat haar moeder zei, en voor haar was het de waarheid. Die woorden tegen een fragiele 12-jarige die net door de puberteit ging en worstelde met haar zelfbeeld terwijl er dingen in haar veranderden, hadden diepe gevolgen. Ze werd ontmoedigd, toen moedeloos, toen was de hoop weg, vervangen door woede en depressie, toen zelfhaat en zelfmoordgedachten. Als tiener begon ze zichzelf te snijden. Meer dan 20 jaar later, tijdens die woensdagavonddienst, kwam ze vrij. Maanden later zag ik haar en ze bevestigde dat ze nog steeds vrij was, wetend dat ze geliefd was en nu hield ze van zichzelf.
Het verschil was de liefde van de Vader; dat ze voor één keer in haar leven, in haar geest en in haar verstand, wist dat ze onvoorwaardelijk geliefd was door de Vader, en toen kon ze verder gaan. Maar op een praktisch niveau was zelfmoord haar leven binnengekomen door een lange reeks van kwellingen, teleurstellingen, veroordelingen en hopeloosheid.
Als zij zich van het leven had beroofd, zou ze dan naar de hel zijn gegaan?
Op een zondagmorgen sprak ik in een kleine plattelandskerk, in de heuvels van het westen van centraal Tennessee. Toen ik over de gemeente van ongeveer 40 mensen uitkeek, zag ik een vrouw met haar kinderen op een kerkbank zitten, bijna achteraan in de kerk. Boven haar zag ik plotseling een beeld van de voordeur van een huis, met een portiek, en een man die daar zat met een geweer in zijn hand. Naast dat beeld, zag ik dezelfde man in de hemel, die naar zijn gezin keek en tegen zijn vrouw zei hoeveel spijt hij had van de pijn die hij haar en hun kinderen had aangedaan, en hoe hij uitkeek naar de dag dat ze allemaal weer samen zouden zijn.
Toen zei de Vader tegen mij. "Deze man pleegde zelfmoord op die veranda. Hij vocht al jaren tegen alcoholisme en depressie, deels omdat hij meer voor zijn gezin wilde doen, maar dat nooit lukte. Zeg haar dat hij bij mij is en dat het goed met hem gaat, en dat hij ernaar uitkijkt dat ze weer samen zullen zijn."
Dat deed ik, ik legde precies uit wat ik zag, en ze barstte in tranen uit, zei dat het precies was zoals ik had gezien, en ze was zo dankbaar omdat ze erg bang was dat hij in de hel zou zijn. Ze begreep 'en goed’ als zijnde geestelijk en emotioneel goed, en was de Heer zeer dankbaar.
Ze was in staat zichzelf en hem te vergeven, en vrede te hebben dat alles uiteindelijk goed zal komen. Ze had zichzelf veroordeeld omdat ze niet meer haar best had gedaan om hem te helpen. Hij was wedergeboren, maar een alcoholist. Zij was vol veroordeling en schuldgevoel - en was zo opgelucht dat hij in de hemel was, hevig snikkend, omdat de last van haar was weggenomen.
Ik heb in de loop der jaren verschillende keren van de Vader een visioen en/of woord gekregen over iemand die zelfmoord heeft gepleegd en die in de hemel is. Maar kunnen we in de Schrift antwoorden vinden over zelfmoord en de gedachten die tot zo'n beslissing leiden? Dat is voor volgende week, tot dan,
zegen,
John Fenn/wk/ak
www.cwowi.org en email me op [email protected]
RSS Feed