Dag allemaal,
Toen onze 3 jongens klein waren, woonden we in Colorado en op een dag besloten we naar de bergen te gaan.
Barb had die ochtend eten gemaakt dat ze later op kon warmen: zelfgemaakte macaroni met kaas en reepjes ham erin. Wat sperziebonen warm maken en appelmoes erbij, en je hebt een koninklijk maal!
Nadat Barb de kaassaus, macaroni en ham door elkaar gemixt had en in een ovenschaal gedaan, deed ze er plastic folie overheen en plaatste het in de koelkast.
Glasscherven?
We hadden een heerlijke dag, maar eenmaal thuisgekomen had iedereen honger. De jongens ruimden op en Barb verwarmde het eten, en het duurde niet al te lang of we zaten aan tafel, klaar om aan te vallen! Maar Barb en ik zagen iets wat leek op scherpe glasscherven op de bovenkant van de macaroni en kaas, glinsterend in het licht. Glanzend en verschillende vormen en groottes. We keken in de koelkast om te zien of er iets van glas in stond dat misschien gebroken was en bovenop ons eten terecht gekomen was. Niets. We snapten er niets van, en waren bang dat de jongens op eigen initiatief het eten zouden opscheppen op hun eigen bord.
Ik pakte heel voorzichtig een scherp driehoekig stukje op, maar het was zacht en buigzaam. Toen zag ik dat er iets aan de zijkanten gesmolten was – en ineens wisten we wat er gebeurd was: Barb had de ovenschotel te haastig in de oven gezet, zonder eerst het folie eraf te halen! Dat was gesmolten, en leek op glas dat gebroken was en op onze macaroni en kaas schotel gevallen was!
Misschien zie je het voor je: 3 hongerige jongens die niet begrijpen wat er aan de hand is. Ze verwachtten een heerlijke kaasmaaltijd voorgeschoteld te krijgen, maar zien onze verwarring: De aroma van de macaroni en kaas die hen tegemoet geurt en vader en moeder die naar elkaar staren en zich afvroegen wat ze nu zouden moeten doen? En één hond die op restjes hoopt en denkt bij het verstrijken van de tijd dat het eten haar kant op gaat.
Uiteindelijk hakten we de knoop door: we schrapen de bovenkant van de macaroni en kaas weg, bidden ervoor, en gaan eten! En hier zijn we, 25 jaar later, en niemand heeft hiervan geleden, al moeten Barb en ik nog steeds lachen als we hieraan terugdenken. Hopelijk zijn de jongens het vergeten. (Dit verhaal vertel ik met toestemming van Barb, lol)
En hoe heeft dit met angst en onderscheidingsvermogen te maken?
Veel christenen zijn als die macaroni en kaas – leven rijk en heerlijk in de Heer, bubbelend heet voor Jezus – maar de bovenkant met scherven angst bedekt. Onzeker wat nu te doen weten velen niet of een beetje ‘angst’ eten ok is, of dat ze misschien de bovenkant moeten afschrapen en doorgaan? Is dit een angst die van de duivel komt of iets waar God je voor waarschuwt? Moet je jouw gezond verstand gebruiken, doen wat juist is, en gewoon ‘eten’?
In Handelingen 27 is Paulus een gevangene aan boord van een schip dat naar Rome vaart. Als gevangene zijnde, vertellen anderen je waar je kunt eten, slapen, liggen, naar het toilet gaan enz. Maar Paulus had een openbaring van God, in vers 10: “Mannen, ik zie (een term dat wil zeggen dat het verstand iets oppikt van de geest) dat de vaart met ongerief en grote averij gepaard zal gaan, niet alleen wat lading en schip, maar ook wat ons leven aangaat.”
Vaak toont God ons de plannen van de duivel
Je kunt je voorstellen dat Paulus bezorgd en angstig was – zijn leven was niet van hemzelf. Hij merkte op dat ze het schip zouden kwijtraken, de vracht, en hun levens, maar hij was niet in staat er iets aan te doen.
Angst kan ons overvallen als de omstandigheden buiten onze controle zijn. Anderen doen dingen waarvan wij weten door gezond verstand en levenservaring, dat het uitdraait op een ramp. Soms weten we iets doordat we van God een openbaring hebben gekregen, zoals dat hier bij Paulus het geval was – maar wij moeten met hen mee, omdat zij het gezag hebben en degene zijn die moeten handelen, willen er geen ongelukken gebeuren. Deze dingen kunnen angst veroorzaken, wat heel natuurlijk is – niemand wil graag in een situatie zijn waarin je geen controle over dingen hebt, en het wordt nog erger als we door de Geest weten dat er een ramp staat te gebeuren.
Echter, in vers 27, nadat ze twee weken lang door de storm voortgedreven waren en niet genoeg voedsel hadden, stond er een engel bij Paulus die zei: “Wees niet bevreesd, Paulus, want gij moet voor de keizer staan. En zie, allen die met u varen, heeft God u geschonken.” Blijkbaar vertelde de engel hem meer dan wat hier vermeld staat, want Paulus zei later tegen de hoofdman en de soldaten dat ze schipbreuk zouden leiden en, om hun levens te redden, ze aan boord moesten blijven. (vers 26,31)
Zie wat er gebeurt – in vers 10 wordt Paulus getoond dat ze het schip zouden verliezen, de lading en hun levens als ze zouden gaan varen. In vers 24 verschijnt er een engel en verkondigd dat God ingegrepen heeft – het schip en de lading zouden nog steeds verloren gaan, maar alle 276 mannen zouden gered worden (als ze de instructies zouden volgen).
Dat wil dus zeggen dat God Paulus de plannen van de duivel liet zien als er niets aan gedaan zou worden.
Angst en openbaring
In juli 1986 had ik een geestelijke droom en droomde dat ik in een ander land was. Ik zat in een busje naast de bestuurder, die geen Engels sprak. De mensen die op de bank achter ons zaten, kende ik nauwelijks en zij die helemaal achterin zaten, kende ik helemaal niet.
Het was avond en we reden op een onverharde bergweg, namen een linkerafslag met te hoge snelheid, gleden van de weg, en het busje rolde naar de rechterkant van de weg. Mijn arm zat vast tussen de grond en het raamkozijn, maar ik kon mijn arm terugtrekken en ontdekte dat mij verder niets mankeerde. De anderen waren wel allemaal gewond, het was donker, ik was in een vreemd land in de wildernis – en toen werd ik zwetend wakker.
Zodra ik wakker was, nam ik gezag over de duivel, gebood hem te stoppen met dat plan en zei dat ik niet toestond dat dit zou gebeuren. Daarna vroeg ik de Vader om Zijn engelen te sturen om ervoor te zorgen dat dit niet zou plaatsvinden. Dat was in juli.
Op 1 oktober was ik in een bergdorpje in Mexico. De Heer was net aan mij verschenen, en later ook aan mijn vertaalster, Dora heet ze. We hadden gegeten en daarna een dienst gehad en nu was het tijd om terug te gaan. Het was ongeveer 21.50 uur en de bestuurder van het busje, iemand uit het dorp, en Carl de zendeling en Dora en het gezin van de bestuurder, maakten zich klaar de bus in te stappen. Ik pakte de handgreep van de passagiersdeur en de droom die ik in juli had gehad, kwam in volle hevigheid terug.
“Dora! Wow, ik had net een déjà vu. Dit heb ik een paar maanden geleden in een droom gezien, en dat eindigde in een ongeluk.” Zij zei: “Dat is vreemd, 2 dagen geleden had ik ongeveer net zo’n droom, dat ging over een ongeluk dat we kregen nadat we een dienst hadden gehad.” Dus namen wij (opnieuw) gezag over satan, en stonden hem niet toe dit te laten gebeuren, en we vroegen de Vader engelen te sturen om ons te beschermen.
Daarna stapten we in het busje – de bestuurder, die geen Engels sprak, ik ging voorin naast hem zitten. Carl en Dora, die ik een beetje kende, zaten achter ons, en het gezin van de bestuurder, die ik helemaal niet kende, zaten helemaal achterin. Toen we de bergweg afreden, was ik aan het begin een beetje nerveus, herpakte mijzelf, omdat ik in de kracht van de naam van Jezus geloof en mijn autoriteit kende, en vertrouwde de Heer.
De rest van het verhaal kun je lezen in mijn boek ‘Pursuing the Seasons of God,” dus dat zal ik hier niet allemaal vertellen, behalve dat wij: ikzelf, Dora, en later Carl, 3 engelen zagen staan op het punt waar het licht van de koplampen eindigde en zij bewogen zich synchroon met het busje. Dora en ik herkenden beiden de bocht waar het ongeluk gebeurd zou zijn. Toen we door de bergen waren, en de weg verhard was, gingen de engelen weg.
De dromen waren Gods openbaring van wat gebeurd zou zijn als er niets aan de plannen van de duivel gedaan zou worden
Is wat jij ziet en hoort een openbaring van wat de duivel van plan is, of is het wat mensen doen en zal het zo wie zo gebeuren? Als het de duivel is, kun je er gezag over nemen en de Vader vragen zijn engelen te sturen zodat Zijn wil zal gebeuren. Als het iets is wat mensen doen, kun je de Vader vragen om voorziening en bescherming, en gezag nemen over alles wat de duivel voor dat tijdsbestek gepland heeft.
Velen, die niet weten dat God ons vaak de plannen van de duivel toont, denken dat het God is en zij bestraffen de Heilige Geest, die dit aan hen openbaart, zodat zij er autoriteit over kunnen uitoefenen en zullen bidden dat het niet gebeurt!
Omdat zij angst ervaren in die openbaring, missen zij vaak de vrede die altijd gepaard gaat met een openbaring die van de Vader komt. Denk je niet dat Jozef en farao wat angst ervoeren toen God hen in een droom liet zien dat er een hongersnood van 7 jaar zou komen? Maar zij bereidden zich voor, omdat ze wisten dat dit zou gaan gebeuren – geen duivel die bestraft werd, de hongersnood kwam eraan, dus moesten zij zich daarop voorbereiden.
Als het alleen de duivel is, die ons nare dingen laat zien, is er geen vrede. Met een openbaring van God, is er altijd vrede bij het enge scenario dat jou getoond is. Hoe dan ook, neem gezag over de duivel, vraag de Vader om Zijn genade, bescherming, en voorziening – en als het buiten jouw controle om is, zoals bij Paulus of bij mij, toen ik de auto in moest, concentreer je op jouw geloof in Hem, op de kracht van Zijn naam, en Zijn plannen met jouw leven.
Jij moet bepalen of de bovenkant van jouw macaroni en kaas schotel bedekt is door glas, of door gesmolten plastic, en of je het kunt eten, of dat je er iets van moet afschrapen. Doe wat juist is en laat een beetje angst jou niet weerhouden een heerlijke maaltijd in de Heer te hebben.
Tot volgende week, zegen
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
Toen onze 3 jongens klein waren, woonden we in Colorado en op een dag besloten we naar de bergen te gaan.
Barb had die ochtend eten gemaakt dat ze later op kon warmen: zelfgemaakte macaroni met kaas en reepjes ham erin. Wat sperziebonen warm maken en appelmoes erbij, en je hebt een koninklijk maal!
Nadat Barb de kaassaus, macaroni en ham door elkaar gemixt had en in een ovenschaal gedaan, deed ze er plastic folie overheen en plaatste het in de koelkast.
Glasscherven?
We hadden een heerlijke dag, maar eenmaal thuisgekomen had iedereen honger. De jongens ruimden op en Barb verwarmde het eten, en het duurde niet al te lang of we zaten aan tafel, klaar om aan te vallen! Maar Barb en ik zagen iets wat leek op scherpe glasscherven op de bovenkant van de macaroni en kaas, glinsterend in het licht. Glanzend en verschillende vormen en groottes. We keken in de koelkast om te zien of er iets van glas in stond dat misschien gebroken was en bovenop ons eten terecht gekomen was. Niets. We snapten er niets van, en waren bang dat de jongens op eigen initiatief het eten zouden opscheppen op hun eigen bord.
Ik pakte heel voorzichtig een scherp driehoekig stukje op, maar het was zacht en buigzaam. Toen zag ik dat er iets aan de zijkanten gesmolten was – en ineens wisten we wat er gebeurd was: Barb had de ovenschotel te haastig in de oven gezet, zonder eerst het folie eraf te halen! Dat was gesmolten, en leek op glas dat gebroken was en op onze macaroni en kaas schotel gevallen was!
Misschien zie je het voor je: 3 hongerige jongens die niet begrijpen wat er aan de hand is. Ze verwachtten een heerlijke kaasmaaltijd voorgeschoteld te krijgen, maar zien onze verwarring: De aroma van de macaroni en kaas die hen tegemoet geurt en vader en moeder die naar elkaar staren en zich afvroegen wat ze nu zouden moeten doen? En één hond die op restjes hoopt en denkt bij het verstrijken van de tijd dat het eten haar kant op gaat.
Uiteindelijk hakten we de knoop door: we schrapen de bovenkant van de macaroni en kaas weg, bidden ervoor, en gaan eten! En hier zijn we, 25 jaar later, en niemand heeft hiervan geleden, al moeten Barb en ik nog steeds lachen als we hieraan terugdenken. Hopelijk zijn de jongens het vergeten. (Dit verhaal vertel ik met toestemming van Barb, lol)
En hoe heeft dit met angst en onderscheidingsvermogen te maken?
Veel christenen zijn als die macaroni en kaas – leven rijk en heerlijk in de Heer, bubbelend heet voor Jezus – maar de bovenkant met scherven angst bedekt. Onzeker wat nu te doen weten velen niet of een beetje ‘angst’ eten ok is, of dat ze misschien de bovenkant moeten afschrapen en doorgaan? Is dit een angst die van de duivel komt of iets waar God je voor waarschuwt? Moet je jouw gezond verstand gebruiken, doen wat juist is, en gewoon ‘eten’?
In Handelingen 27 is Paulus een gevangene aan boord van een schip dat naar Rome vaart. Als gevangene zijnde, vertellen anderen je waar je kunt eten, slapen, liggen, naar het toilet gaan enz. Maar Paulus had een openbaring van God, in vers 10: “Mannen, ik zie (een term dat wil zeggen dat het verstand iets oppikt van de geest) dat de vaart met ongerief en grote averij gepaard zal gaan, niet alleen wat lading en schip, maar ook wat ons leven aangaat.”
Vaak toont God ons de plannen van de duivel
Je kunt je voorstellen dat Paulus bezorgd en angstig was – zijn leven was niet van hemzelf. Hij merkte op dat ze het schip zouden kwijtraken, de vracht, en hun levens, maar hij was niet in staat er iets aan te doen.
Angst kan ons overvallen als de omstandigheden buiten onze controle zijn. Anderen doen dingen waarvan wij weten door gezond verstand en levenservaring, dat het uitdraait op een ramp. Soms weten we iets doordat we van God een openbaring hebben gekregen, zoals dat hier bij Paulus het geval was – maar wij moeten met hen mee, omdat zij het gezag hebben en degene zijn die moeten handelen, willen er geen ongelukken gebeuren. Deze dingen kunnen angst veroorzaken, wat heel natuurlijk is – niemand wil graag in een situatie zijn waarin je geen controle over dingen hebt, en het wordt nog erger als we door de Geest weten dat er een ramp staat te gebeuren.
Echter, in vers 27, nadat ze twee weken lang door de storm voortgedreven waren en niet genoeg voedsel hadden, stond er een engel bij Paulus die zei: “Wees niet bevreesd, Paulus, want gij moet voor de keizer staan. En zie, allen die met u varen, heeft God u geschonken.” Blijkbaar vertelde de engel hem meer dan wat hier vermeld staat, want Paulus zei later tegen de hoofdman en de soldaten dat ze schipbreuk zouden leiden en, om hun levens te redden, ze aan boord moesten blijven. (vers 26,31)
Zie wat er gebeurt – in vers 10 wordt Paulus getoond dat ze het schip zouden verliezen, de lading en hun levens als ze zouden gaan varen. In vers 24 verschijnt er een engel en verkondigd dat God ingegrepen heeft – het schip en de lading zouden nog steeds verloren gaan, maar alle 276 mannen zouden gered worden (als ze de instructies zouden volgen).
Dat wil dus zeggen dat God Paulus de plannen van de duivel liet zien als er niets aan gedaan zou worden.
Angst en openbaring
In juli 1986 had ik een geestelijke droom en droomde dat ik in een ander land was. Ik zat in een busje naast de bestuurder, die geen Engels sprak. De mensen die op de bank achter ons zaten, kende ik nauwelijks en zij die helemaal achterin zaten, kende ik helemaal niet.
Het was avond en we reden op een onverharde bergweg, namen een linkerafslag met te hoge snelheid, gleden van de weg, en het busje rolde naar de rechterkant van de weg. Mijn arm zat vast tussen de grond en het raamkozijn, maar ik kon mijn arm terugtrekken en ontdekte dat mij verder niets mankeerde. De anderen waren wel allemaal gewond, het was donker, ik was in een vreemd land in de wildernis – en toen werd ik zwetend wakker.
Zodra ik wakker was, nam ik gezag over de duivel, gebood hem te stoppen met dat plan en zei dat ik niet toestond dat dit zou gebeuren. Daarna vroeg ik de Vader om Zijn engelen te sturen om ervoor te zorgen dat dit niet zou plaatsvinden. Dat was in juli.
Op 1 oktober was ik in een bergdorpje in Mexico. De Heer was net aan mij verschenen, en later ook aan mijn vertaalster, Dora heet ze. We hadden gegeten en daarna een dienst gehad en nu was het tijd om terug te gaan. Het was ongeveer 21.50 uur en de bestuurder van het busje, iemand uit het dorp, en Carl de zendeling en Dora en het gezin van de bestuurder, maakten zich klaar de bus in te stappen. Ik pakte de handgreep van de passagiersdeur en de droom die ik in juli had gehad, kwam in volle hevigheid terug.
“Dora! Wow, ik had net een déjà vu. Dit heb ik een paar maanden geleden in een droom gezien, en dat eindigde in een ongeluk.” Zij zei: “Dat is vreemd, 2 dagen geleden had ik ongeveer net zo’n droom, dat ging over een ongeluk dat we kregen nadat we een dienst hadden gehad.” Dus namen wij (opnieuw) gezag over satan, en stonden hem niet toe dit te laten gebeuren, en we vroegen de Vader engelen te sturen om ons te beschermen.
Daarna stapten we in het busje – de bestuurder, die geen Engels sprak, ik ging voorin naast hem zitten. Carl en Dora, die ik een beetje kende, zaten achter ons, en het gezin van de bestuurder, die ik helemaal niet kende, zaten helemaal achterin. Toen we de bergweg afreden, was ik aan het begin een beetje nerveus, herpakte mijzelf, omdat ik in de kracht van de naam van Jezus geloof en mijn autoriteit kende, en vertrouwde de Heer.
De rest van het verhaal kun je lezen in mijn boek ‘Pursuing the Seasons of God,” dus dat zal ik hier niet allemaal vertellen, behalve dat wij: ikzelf, Dora, en later Carl, 3 engelen zagen staan op het punt waar het licht van de koplampen eindigde en zij bewogen zich synchroon met het busje. Dora en ik herkenden beiden de bocht waar het ongeluk gebeurd zou zijn. Toen we door de bergen waren, en de weg verhard was, gingen de engelen weg.
De dromen waren Gods openbaring van wat gebeurd zou zijn als er niets aan de plannen van de duivel gedaan zou worden
Is wat jij ziet en hoort een openbaring van wat de duivel van plan is, of is het wat mensen doen en zal het zo wie zo gebeuren? Als het de duivel is, kun je er gezag over nemen en de Vader vragen zijn engelen te sturen zodat Zijn wil zal gebeuren. Als het iets is wat mensen doen, kun je de Vader vragen om voorziening en bescherming, en gezag nemen over alles wat de duivel voor dat tijdsbestek gepland heeft.
Velen, die niet weten dat God ons vaak de plannen van de duivel toont, denken dat het God is en zij bestraffen de Heilige Geest, die dit aan hen openbaart, zodat zij er autoriteit over kunnen uitoefenen en zullen bidden dat het niet gebeurt!
Omdat zij angst ervaren in die openbaring, missen zij vaak de vrede die altijd gepaard gaat met een openbaring die van de Vader komt. Denk je niet dat Jozef en farao wat angst ervoeren toen God hen in een droom liet zien dat er een hongersnood van 7 jaar zou komen? Maar zij bereidden zich voor, omdat ze wisten dat dit zou gaan gebeuren – geen duivel die bestraft werd, de hongersnood kwam eraan, dus moesten zij zich daarop voorbereiden.
Als het alleen de duivel is, die ons nare dingen laat zien, is er geen vrede. Met een openbaring van God, is er altijd vrede bij het enge scenario dat jou getoond is. Hoe dan ook, neem gezag over de duivel, vraag de Vader om Zijn genade, bescherming, en voorziening – en als het buiten jouw controle om is, zoals bij Paulus of bij mij, toen ik de auto in moest, concentreer je op jouw geloof in Hem, op de kracht van Zijn naam, en Zijn plannen met jouw leven.
Jij moet bepalen of de bovenkant van jouw macaroni en kaas schotel bedekt is door glas, of door gesmolten plastic, en of je het kunt eten, of dat je er iets van moet afschrapen. Doe wat juist is en laat een beetje angst jou niet weerhouden een heerlijke maaltijd in de Heer te hebben.
Tot volgende week, zegen
John Fenn
www.cwowi.org
mail naar [email protected]
RSS Feed