Reconciling the God of the Old with the God of the NT, 1 of 4
De God van het Oude verzoenen met de God van het NT, 1 van 4
Hallo allemaal,
Eén van de grootste worstelingen van christenen is het verzoenen van de God van het Oude Testament met Jezus' beweringen over de goedheid van de Vader God.
En dan zijn er gelovigen die vrezen voor hun redding vanwege hun beeld van de God van het Oude Testament. Jezus hebben ze lief, de Vader vrezen ze en houden ze op een afstand.
Een baptist vertelde me dat hun voorganger leerde dat God zegent met zijn rechterhand en straft met zijn linkerhand en dat je nooit weet welke hand in je leven komt. Hij vertelde me hoe hij van zijn angst was bevrijd en een overweldigende vrede over zijn verlossing had ontvangen, omdat ik hem had geleerd hoe hij het Oude Testament in zijn context kon begrijpen.
Dit is wat ik hoop te doen met deze studie. We zullen kijken naar wat de schrijvers van het Nieuwe Testament ons vertelden over het Oude Testament en we zullen onderweg een aantal moeilijk te begrijpen passages in hun context plaatsen.
Dit bracht de vrees voor God in de harten van veel 6e klassers
Toen ik een 6e klasser was, werden er nog lijfstraffen toegepast (billenkoek). De methode was een houten plank die 3 keer op de billen van het overtredende kind werd geslagen. In groep 6 zat zo'n kind in mijn klas.
Tot op de dag van vandaag herinner ik me dat hij uit de klas werd geroepen en net buiten de gesloten deur werd gestraft. Elke mep galmde door de gangen van de school. Ik weet zeker dat alle ongeveer twintig leerlingen in die klas merkbaar opsprongen bij elke 'klap' als de plank zijn doel vond. De rest van het jaar gedroegen we ons allemaal, maar niemand van ons wist precies waar de grens lag tussen nablijven na school en 3 stokslagen.
Zo zien velen de Vader God van het Oude Testament. Klas, blijf in het gareel of anders - en je weet niet precies wat het zou kunnen zijn, dat in Zijn gedachten het niveau bereikt van het krijgen van die linkerhand van straf waar de Baptist het over had.
Mama, papa, waar komen baby's vandaan?
Die vraag van een 4-jarige heeft menig ouder verrast. Ze zijn zich er ineens van bewust dat hun schattige peuter een eigen persoontje is geworden met allerlei vragen over het leven.
Denk eens na over je antwoord aan die 4-jarige en overweeg dan hoe je datzelfde kind, nu 12, zou antwoorden. Denk dan eens na over het gesprek dat je met hem zult hebben als ze verkering beginnen te krijgen. Hoe je de 4-jarige antwoordt zal heel anders zijn dan het gesprek dat je met hem of haar hebt als hij of zij verkering krijgt.
Waarom? Omdat ze op 4-jarige leeftijd nog niet zijn gerijpt in hun begrip en levenservaring om met de intieme details om te gaan. Ze hebben alle lichaamsdelen die ze als tiener ook zullen hebben, maar ze hebben niet de volwassenheid en het vermogen om het onderwerp te begrijpen, noch kunnen ze omgaan met de verantwoordelijkheid die bij die kennis hoort.
Waarom geven we 4-jarigen geen rijbewijs? Ze hebben dezelfde lichaamsdelen die nodig zijn om een auto te besturen: handen, voeten, hun zintuigen. Maar ze hebben niet de volwassenheid die nodig is om de verantwoordelijkheid te dragen die bij die kennis hoort.
Wat dit laat zien is dat kennis progressief is.
Terwijl kennis progressief is naarmate een kind groeit, verandert het kader waarin de ouders het huishouden en het gezin leiden, nooit. Hun liefde zal nooit veranderen. Hun liefde voor het kind zal nooit veranderen. De basisregels van hoe ze het huis runnen zullen nooit veranderen. Binnen dat kader van nooit veranderen, groeit een kind in kennis en volwassenheid.
Die ouders rapen de vuile kleren op en leggen ze in de wasmand. Ze trainen hun peuter om hetzelfde te doen, wat in het begin nieuw is voor dat kind. Ze zullen blijven (proberen) om dat kind op zijn 10e te trainen om hetzelfde te doen. Ze zullen blijven proberen om hetzelfde te doen als ze een tiener zijn.
De regels van het huis veranderen niet, maar de progressie van kennis binnen dat huis, binnen die regels, zal na verloop van tijd veranderen. De peuter kan door het huis lopen en alles van zijn kleren, speelgoed tot zijn kat in de wasmand gooien en naar mama komen met een stralend gezicht omdat hij het zo goed heeft gedaan. En mama zal hem aanmoedigen en prijzen, en dan de kat gaan redden.
Maar 4 of 5 jaar later gooien ze de kat niet meer in de wasmand, maar doen ze misschien hun eigen was terwijl mama en papa hen leiden tot verantwoordelijke volwassenen. Kennis is progressief binnen het vaste kader van de persoonlijkheid van papa en mama en de regels van het huis.
God verandert nooit, maar de openbaring van Hem en Zijn wegen is progressief
"In vele delen en op vele manieren heeft God in vroeger tijden tot de profeten gesproken, maar in deze laatste dagen heeft Hij tot ons gesproken in zijn Zoon, die Hij tot erfgenaam over alles heeft aangesteld en door wie Hij ook de eeuwen heeft gemaakt."
Hier zien we een progressieve openbaring van de Vader God binnen het kader van Zijn nooit veranderende karakter. Hij sprak in voorbije tijden in 'vele delen' en 'vele manieren'. Het Grieks van deze twee woorden is interessant.
Vertalingen worstelen met het woord 'polymeros'. Het 'poly' betekent 'veel', en 'meros' betekent 'delen', maar draagt met zich mee dat de 'delen' verschillende methodes over een periode omvatten over hoe iets wordt gecommuniceerd. Sommige vertalingen zeggen 'diverse keren en 'vele manieren', terwijl anderen zeggen 'vele porties'.
Het Griekse woord dat 'verschillende manieren' betekent is 'polytropos'.
Poly' staat voor 'veel', 'tropos' betekent 'manieren'. Samengevoegd staat er: "God heeft in het verleden in vele delen en op vele manieren tot de vader gesproken door de profeten, maar heeft in deze laatste dagen tot ons gesproken in (door) zijn Zoon....".
God behandelde de mensheid als die 4-jarige die vroeg waar baby's vandaan komen. Hij moest tot hen spreken in vele delen door de tijd heen, met behulp van verschillende methoden, in hun primitieve niveau en cultuur in het Bronzen Tijdperk (3300 vChr tot 1100 vChr).
Paulus schreef nog een openbaring over de tijd van het Oude Testament
In 1Corintiërs 10:6 en 11 zegt hij over Israël: "Al deze dingen die hun overkomen zijn, zijn tot voorbeeld voor ons, over wie het einde van de tijd gekomen is."
Dit openbaart dat God Israël tot voorbeeld stelde voor de rest van de wereld, soms streng, soms teder, maar altijd eerlijk binnen de context van hun primitieve en goddeloze culturele omgeving. Ze waren als het kind dat een pak slaag kreeg als voorbeeld voor de rest van de kinderen.
Ze werden in Exodus 19:6 geroepen om een heel koninkrijk van priesters voor God te zijn en werden met die verwachting behandeld. Ze kregen een openbaring van wijze morele en dieetvoorschriften en zelfs instructies hoe ze de Almachtige God moesten benaderen. Geen enkel ander volk kreeg dat, dus werden zij anders behandeld.
Het is het verzoenen van die verschillen binnen hun OT-cultuur en door onze ogen, levend in de tijd van het Nieuwe Testament, waar we volgende week naar zullen kijken. Tot dan, zegen
John Fenn/wk/ak
De God van het Oude verzoenen met de God van het NT, 1 van 4
Hallo allemaal,
Eén van de grootste worstelingen van christenen is het verzoenen van de God van het Oude Testament met Jezus' beweringen over de goedheid van de Vader God.
En dan zijn er gelovigen die vrezen voor hun redding vanwege hun beeld van de God van het Oude Testament. Jezus hebben ze lief, de Vader vrezen ze en houden ze op een afstand.
Een baptist vertelde me dat hun voorganger leerde dat God zegent met zijn rechterhand en straft met zijn linkerhand en dat je nooit weet welke hand in je leven komt. Hij vertelde me hoe hij van zijn angst was bevrijd en een overweldigende vrede over zijn verlossing had ontvangen, omdat ik hem had geleerd hoe hij het Oude Testament in zijn context kon begrijpen.
Dit is wat ik hoop te doen met deze studie. We zullen kijken naar wat de schrijvers van het Nieuwe Testament ons vertelden over het Oude Testament en we zullen onderweg een aantal moeilijk te begrijpen passages in hun context plaatsen.
Dit bracht de vrees voor God in de harten van veel 6e klassers
Toen ik een 6e klasser was, werden er nog lijfstraffen toegepast (billenkoek). De methode was een houten plank die 3 keer op de billen van het overtredende kind werd geslagen. In groep 6 zat zo'n kind in mijn klas.
Tot op de dag van vandaag herinner ik me dat hij uit de klas werd geroepen en net buiten de gesloten deur werd gestraft. Elke mep galmde door de gangen van de school. Ik weet zeker dat alle ongeveer twintig leerlingen in die klas merkbaar opsprongen bij elke 'klap' als de plank zijn doel vond. De rest van het jaar gedroegen we ons allemaal, maar niemand van ons wist precies waar de grens lag tussen nablijven na school en 3 stokslagen.
Zo zien velen de Vader God van het Oude Testament. Klas, blijf in het gareel of anders - en je weet niet precies wat het zou kunnen zijn, dat in Zijn gedachten het niveau bereikt van het krijgen van die linkerhand van straf waar de Baptist het over had.
Mama, papa, waar komen baby's vandaan?
Die vraag van een 4-jarige heeft menig ouder verrast. Ze zijn zich er ineens van bewust dat hun schattige peuter een eigen persoontje is geworden met allerlei vragen over het leven.
Denk eens na over je antwoord aan die 4-jarige en overweeg dan hoe je datzelfde kind, nu 12, zou antwoorden. Denk dan eens na over het gesprek dat je met hem zult hebben als ze verkering beginnen te krijgen. Hoe je de 4-jarige antwoordt zal heel anders zijn dan het gesprek dat je met hem of haar hebt als hij of zij verkering krijgt.
Waarom? Omdat ze op 4-jarige leeftijd nog niet zijn gerijpt in hun begrip en levenservaring om met de intieme details om te gaan. Ze hebben alle lichaamsdelen die ze als tiener ook zullen hebben, maar ze hebben niet de volwassenheid en het vermogen om het onderwerp te begrijpen, noch kunnen ze omgaan met de verantwoordelijkheid die bij die kennis hoort.
Waarom geven we 4-jarigen geen rijbewijs? Ze hebben dezelfde lichaamsdelen die nodig zijn om een auto te besturen: handen, voeten, hun zintuigen. Maar ze hebben niet de volwassenheid die nodig is om de verantwoordelijkheid te dragen die bij die kennis hoort.
Wat dit laat zien is dat kennis progressief is.
Terwijl kennis progressief is naarmate een kind groeit, verandert het kader waarin de ouders het huishouden en het gezin leiden, nooit. Hun liefde zal nooit veranderen. Hun liefde voor het kind zal nooit veranderen. De basisregels van hoe ze het huis runnen zullen nooit veranderen. Binnen dat kader van nooit veranderen, groeit een kind in kennis en volwassenheid.
Die ouders rapen de vuile kleren op en leggen ze in de wasmand. Ze trainen hun peuter om hetzelfde te doen, wat in het begin nieuw is voor dat kind. Ze zullen blijven (proberen) om dat kind op zijn 10e te trainen om hetzelfde te doen. Ze zullen blijven proberen om hetzelfde te doen als ze een tiener zijn.
De regels van het huis veranderen niet, maar de progressie van kennis binnen dat huis, binnen die regels, zal na verloop van tijd veranderen. De peuter kan door het huis lopen en alles van zijn kleren, speelgoed tot zijn kat in de wasmand gooien en naar mama komen met een stralend gezicht omdat hij het zo goed heeft gedaan. En mama zal hem aanmoedigen en prijzen, en dan de kat gaan redden.
Maar 4 of 5 jaar later gooien ze de kat niet meer in de wasmand, maar doen ze misschien hun eigen was terwijl mama en papa hen leiden tot verantwoordelijke volwassenen. Kennis is progressief binnen het vaste kader van de persoonlijkheid van papa en mama en de regels van het huis.
God verandert nooit, maar de openbaring van Hem en Zijn wegen is progressief
"In vele delen en op vele manieren heeft God in vroeger tijden tot de profeten gesproken, maar in deze laatste dagen heeft Hij tot ons gesproken in zijn Zoon, die Hij tot erfgenaam over alles heeft aangesteld en door wie Hij ook de eeuwen heeft gemaakt."
Hier zien we een progressieve openbaring van de Vader God binnen het kader van Zijn nooit veranderende karakter. Hij sprak in voorbije tijden in 'vele delen' en 'vele manieren'. Het Grieks van deze twee woorden is interessant.
Vertalingen worstelen met het woord 'polymeros'. Het 'poly' betekent 'veel', en 'meros' betekent 'delen', maar draagt met zich mee dat de 'delen' verschillende methodes over een periode omvatten over hoe iets wordt gecommuniceerd. Sommige vertalingen zeggen 'diverse keren en 'vele manieren', terwijl anderen zeggen 'vele porties'.
Het Griekse woord dat 'verschillende manieren' betekent is 'polytropos'.
Poly' staat voor 'veel', 'tropos' betekent 'manieren'. Samengevoegd staat er: "God heeft in het verleden in vele delen en op vele manieren tot de vader gesproken door de profeten, maar heeft in deze laatste dagen tot ons gesproken in (door) zijn Zoon....".
God behandelde de mensheid als die 4-jarige die vroeg waar baby's vandaan komen. Hij moest tot hen spreken in vele delen door de tijd heen, met behulp van verschillende methoden, in hun primitieve niveau en cultuur in het Bronzen Tijdperk (3300 vChr tot 1100 vChr).
Paulus schreef nog een openbaring over de tijd van het Oude Testament
In 1Corintiërs 10:6 en 11 zegt hij over Israël: "Al deze dingen die hun overkomen zijn, zijn tot voorbeeld voor ons, over wie het einde van de tijd gekomen is."
Dit openbaart dat God Israël tot voorbeeld stelde voor de rest van de wereld, soms streng, soms teder, maar altijd eerlijk binnen de context van hun primitieve en goddeloze culturele omgeving. Ze waren als het kind dat een pak slaag kreeg als voorbeeld voor de rest van de kinderen.
Ze werden in Exodus 19:6 geroepen om een heel koninkrijk van priesters voor God te zijn en werden met die verwachting behandeld. Ze kregen een openbaring van wijze morele en dieetvoorschriften en zelfs instructies hoe ze de Almachtige God moesten benaderen. Geen enkel ander volk kreeg dat, dus werden zij anders behandeld.
Het is het verzoenen van die verschillen binnen hun OT-cultuur en door onze ogen, levend in de tijd van het Nieuwe Testament, waar we volgende week naar zullen kijken. Tot dan, zegen
John Fenn/wk/ak
RSS Feed