Dag allemaal,
De grootste openbaring is dat Jezus Heer is, en dat is een openbaring van de Vader die we allemaal gehad hebben, want we werden wedergeboren door op die openbaring te reageren.

Maar al het andere komt voort uit die openbaring. Zelfs in Zijn bediening zei Jezus dat Hij niets deed tenzij Hij het van de Vader gehoord of gezien had. (Johannes 5:19,30)

En daar gaan onze samenkomsten over – openbaring van de hemel – de richting waarnemen waar de hemel die bijeenkomst naartoe wil, en dat is de verantwoordelijkheid van degene die in die bijeenkomst de leiding heeft, en van de andere aanwezigen.

Paulus zei in 1 Korintiërs 14:26: “Hoe staat het dan, broeders? Telkens als gij samenkomt, heeft ieder iets: een psalm (aanbidding en/of gebed) of een lering, of een openbaring of een tong (gaven van de Geest)...alles moet tot stichting geschieden…”

Als jij de leiding hebt, leidt dan
Er is voorbereiding in het hart nodig om een huiskerk bijeenkomst te leiden, omdat je met de Heer moet communiceren en met jouw hart om te zien welke richting je op moet – als je een aanbidder bent, kun je anderen in aanbidding, gebed en bediening leiden.

Als jouw genade meer de kant van onderwijs opgaat, heb je misschien een stukje onderwijs van 20-30 minuten. Als jij graag jouw getuigenis vertelt, zou je dat kunnen doen en misschien delen anderen hun eigen verhaal.

Veel huiskerk bijeenkomsten eindigen met het handen leggen op iedereen, met gebed, en de gaven van de Geest in werking.

Het samenkomen in een huiskerk bijeenkomst is met het doel van de Heer te ontvangen – openbaring, genezing, inspiratie, een nieuw aanraking of een woord. Dat vereist een gewilligheid om in het onbekende te springen door jouw eigen openbaring te delen, jouw onderwijs of iets wat Hij jou deze week heeft laten zien.

En als iedereen dat doet, en men graag voor elkaar wil bidden, zul je zien dat er openbaring van de Geest gaat komen, in liefde, in balans, en dat iedereen bemoedigd wordt en opgebouwd in de Heer.

Maar we zijn lui
Maar de menselijke natuur is om naar iemands huis te gaan en te gaan zitten…en luisteren, en ontvangen, en misschien niet te veel delen, en eten, en een beetje kletsen…lol

Ik zie vaak dat er een sleur optreedt in huiskerken. Met ‘sleur’ bedoel ik dat men in een patroon terecht komt wat al snel een ‘wij doen het op deze manier’ traditie gaat worden. Anderen voelen zich aangevallen, onbehaaglijk of ronduit boos als iemand dat patroon doorbreekt.

Een vastgeroeste gewoonte kan zijn het gebruik van liederenblaadjes. Of altijd in hetzelfde huis samenkomen. Of altijd dezelfde volgorde te hebben – openen met gebed, gezang, iemand deelt wat, eten – week na week.

Of een gewoonte kan zijn dat men altijd een bepaald Bijbelboek bestudeerd of een bepaald onderwerp. Of bij iedere bijeenkomst avondmaal houden met elkaar. Weer een andere gewoonte kan zijn dat iedere week dezelfde mensen een muziekinstrument bespelen.

Liederenblaadjes kunnen af en toe goed werken, maar je komt op die manier niet in diepe aanbidding. En een studie van een Bijbelboek of een bepaald onderwerp is ook af en toe goed, want uniform Bijbelonderwijs is vaak noodzakelijk. Een vast patroon hebben voor de bijeenkomst is comfortabel en kan goed zijn, maar sta open voor verandering, gebaseerd op wat de Heer die dag wil doen.

Iets persoonlijks
Ik weet nog toen ik een voorganger was in een traditionele kerk, dat ik begon te voelen in welke ‘stemming’ de Heer was voor die dienst – was de zalving meer gericht op aanbidding, het Woord, of op bediening? In huiskerk kan dat ook zo zijn – als jij gaat leiden, vraag waar Hij naartoe wil – meer richting aanbidding en dan bediening, of richting het Woord?

En geef dan dat gebied meer tijd – dus misschien heb jij een zwaarder gevoel in je geest over aanbidding, voeg dan een aantal cd’s samen en laat God God zijn en aanbid alleen in die bijeenkomst.

Terug naar het onderwerp
Ik doe dit lang genoeg om te zien dat er patronen optreden – soms begint men lui te worden en gaat het alleen om de openbaring of het onderwijs van die ander – iemand anders studie van een NT brief, of van een onderwerp.

Soms kan iemand zich geleid voelen om het over het belang van avondmaal te hebben, en daarna staat men er op dat dit iedere week gedaan wordt – en weken en maanden gaan voorbij en het leven is weg, de spontaniteit is weg, en men gaat zich afvragen wat er mis is, waarom men zich lusteloos voelt, en waarom het geen voldoening meer geeft.

En al spoedig gebruikt men liederenblaadjes of een overhead projector of Powerpoint en lijkt het erop dat men weer in een traditionele kerk zit, want het is niet langer een huisgemeente volgens Bijbels patroon. De werking van de Geest is er niet meer, de spontaniteit is verdwenen…wat is er gebeurd?

Men is gegaan voor ‘gemak’ in plaats van persoonlijke openbaring, en daardoor is er een sleur opgetreden.

Krijg jouw eigen openbaring!
Het Koninkrijk werkt door openbaring, en als we samenkomen zouden we openbaring moeten delen met elkaar en ontvangen van elkaar.

Wees bereid een patroon opzij te zetten en openbaring te vinden als jij (of anderen) jouw verhaal vertelt (kennis), door de gaven, openbaring, onderwijs, of gewoon voor elkaar te bidden of op te gaan in aanbidding en laat God God zijn in jullie midden.

Suggesties
Er is balans nodig, en dus zal iedere samenkomst anders zijn – misschien dat een aantal leiders een studie over de Bergrede gaan doen – maar omdat zij slechts 1 maal per maand de leiding hebben, is dat geen probleem. De andere weken delen de anderen zoals het in de Schrift is aangegeven: vanuit hun eigen openbaring.

Misschien dat iemand anders vraagt om over een week of twee avondmaal te houden – doe dat! Sommige huiskerken hebben een avond in de week dat men samenkomt om een Bijbelboek met elkaar te bestuderen, of een zeker onderwerp. Anderen gebruiken de ene week liederenblaadjes en de weken daarna niets. In plaats van altijd bij dezelfde mensen samen te komen, ga eens naar een park, naar het huis van iemand anders, of bedenk iets creatiefs!

Mensen willen jouw hart horen
Paulus zei tegen de Korintiërs dat het hun geen nut zou brengen als hij niet van zijn eigen leven kon delen – zijn ervaringen met de Heer – of een openbaring zou hebben of onderwijs, of profetie.

Maar als iedere bijeenkomst een profetiefeest wordt, krijgen mensen geen geestelijk vast voedsel. En als iedere bijeenkomst een studie wordt, kan het droog als gort worden.

Mijn punt is voor huiskerken, om een stapje terug te doen en het grotere plaatje te zien
Hebben jullie een goede mix van de werking van de gaven van de Geest en studie onderwerpen? Wisselen jullie van huis en van leiders? Wordt de aanbidding op verschillende manieren gedaan: met instrumenten, met cd’s en zonder instrumenten?

Zit je vast in een sleur – altijd eerst gebed, dan wat liederen, dan eten, dan ‘de dienst’ – of een ander patroon?

Je HOEFT NIET iedere keer als je samen komt, aanbidding te hebben. Als je samenkomt HOEF je NIET iedere keer met elkaar te eten. Je HOEFT NIET iedere keer een Woord studie te hebben.

WEL moet je de wil van de Heer voor iedere week zoeken, en geloof me, dat varieert van week tot week, afhankelijk van wie er leidt.

Je weet als je in een vastgeroest patroon beland bent, als jij je nu afvraagt waarom je iets zou gaan veranderen, of als jij je afvraagt of het ‘ok is om het zus en zo te doen’. (iets wat afwijkt van de routine)

Als jullie na de zomer en de vakanties weer bij elkaar komen, wees gewillig JOUW openbaring te delen, JOUW hart.

Laat frisse openbaring stromen, deel het leven dat je tijdens je vakantie geleerd hebt – en gebruik die gelegenheid om creatief en vrijmoedig te zijn, en als je in een sleur beland bent, breek er uit.

Zegen,
John Fenn

www.cwowi.org
mail naar [email protected]

 

Dag allemaal,
Waar ik ook huiskerken bezoek, altijd krijg ik vragen die mij voor de antwoorden onvermijdelijk terugbrengen naar de gemeente in Corinthe.

De mix
Handelingen 18 vertelt ons dat er in het huis van Justus 3 culturen samen kwamen: Romeinen, Joden, Grieken – die ieder normaal gesproken niet met elkaar zouden omgaan. Dat wil zeggen dat ze allemaal sociale gebruiken waar ze mee opgegroeid waren, overtraden. En toch kwamen ze aanvankelijk samen in het Romeinse huis van Justus om te aanbidden en over de Heer te leren.

Hetzelfde geldt voor huiskerken vandaag de dag: Mensen bezoeken een huiskerk vanuit verschillende achtergronden, nationaliteiten en religieuze gewoontes, om maar niet de sociaal-economische verschillen te noemen.

We weten dat Corinthe als gevolg daarvan, grote problemen had, zoals we zien in de eerste brief van Paulus aan hen – tweedracht, in hoofdstuk 3, twee broeders die elkaar aanklaagden, in hoofdstuk 6, sommigen aten vlees dat aan de afgoden geofferd was en vonden dat ok, terwijl anderen het daar helemaal niet mee eens waren, in hoofdstuk 8 & 10, vrouwen die hun sluier afdeden wat in die cultuur een schande voor hun echtgenoten was, en rijken die niet met de armen wilden eten, in hoofdstuk 11, en ga zo maar door.

Een openbaring voor de één is niet…
Het koninkrijk werkt door openbaring, maar een openbaring aan een Jood dat men gewoon kreeft kan eten in de huiskerk als men dat zou willen, betekent niets voor een Romein of Griek, en het kon zelfs zijn dat hun openbaring aanstoot kon gaan geven aan mede Joodse gelovigen, die nog niet klaar waren om schelpdieren te eten!

Maar soms komt een persoonlijke openbaring zo krachtig binnen, dat die persoon denkt dat IEDEREEN dit moet horen en ook doen.

Mozes ondervond dit, zoals we lezen in Handelingen 7:25, toen hij de Egyptenaar gedood had, want ‘hij meende, dat zijn broeders zouden inzien, dat God hun door zijn hand verlossing wilde geven, maar zij zagen het niet in.’
 
De meeste christenen denken waarschijnlijk dat Mozes de openbaring de bevrijder van Israël te zijn, bij de brandende braamstruik ontving, maar hij had die openbaring al 40 jaar eerder, toen hij nog in Egypte was. Zijn fout was er vanuit te gaan dat de openbaring die God hem gegeven had, Hij ook aan ‘zijn broeders’ gegeven had, en dat zij net zo opgetogen zouden zijn als hij was!

Die fout kostte hem 40 jaar, of 1/3 van zijn leven, want hij probeerde de wil van God in zijn vlees te doen. Zo’n 40 jaar later leerde hij door openbaring dat God hen wilde bevrijden door Zijn hand, en niet doordat Mozes een burgeroorlog zou ontketenen in Egypte door zijn eigen hand. Per slot van rekening krijgt God de eer, niet de mens.

Terug naar Corinthe
Wat ik de afgelopen 11 jaar gezien heb in mijn reizen, van volk to volk, van cultuur tot cultuur, is dat de fout van Mozes relatief vaak voorkomt in huiskerken. Zoals met de hypothetische situatie van een Jood die de openbaring heeft dat hij kreeft kan eten, maar wat niets zegt voor de Romein of Griek, die zijn hele leven gewoon kreeft gegeten heeft, zo ook nemen mensen in huiskerk vergelijkbare dingen aan.

In de vroege jaren van CWOWI hoorde ik dat mensen openbaring kregen over het vieren van het avondmaal en hoe dat gedaan moest worden. Gebaseerd op hun openbaring, wilden zij die openbaring op alle anderen leggen, waardoor het in de huiskerk een twistpunt werd.

Hoe vier je het?
Ik hoorde mensen zeggen dat je echte wijn moet gebruiken, anderen vonden dat het avondmaal onderdeel van een gewone maaltijd moest zijn. Weer anderen vonden dat het iedere week gevierd moest worden, en sommigen vonden dat je zelfgebakken ongezuurd brood moest eten.

En als ik mensen dan vroeg naar het hoe en waarom, zeiden ze vaak: ‘De Heer liet me dit zien…’ of ‘Ik heb het zelf vaak op die manier gedaan en dat zegende mij, dus als we het allemaal zo gaan doen, dan zal iedereen erdoor gezegend worden…’ of andere woorden die men gebruikte om aan te geven dat hun openbaring de juiste was. En het anders te doen, was verkeerd.

Maar zij namen aan dat hun broeders ook zouden inzien hoe God door hun hand hen de ‘juiste manier’ zou leren hoe het avondmaal te vieren, maar zij zagen het niet in. Lol.

Dat is één voorbeeld – ik zou veel voorbeelden kunnen geven van dingen die aanvankelijk begonnen als een ware openbaring, maar die op een of andere manier een dwang gingen worden dat het ‘op die manier’ gedaan moest worden. Zoals het in de geschiedenis vaak gegaan is met een openbaring of beweging van de Geest, kan iemands bevrijdende beweging van de Geest, gebaseerd op openbaring, geleidelijk aan star en een traditie worden, met de verwachting dat anderen volgen. Veel denominaties zijn op die manier begonnen.

De werkelijkheid
De waarheid is dat het Nieuwe Testament bewust (geloof ik) vaag is over hoe huiskerk ‘te doen’. De basics zijn er – roteer huizen en roteer wekelijks wie er leidt, gericht op een gesprek, iedereen kan deelnemen, liefde en beleefdheid als leidraad – maar buiten dat staat niets onverbiddelijk vast, omdat een openbaring aan iemand bedoeld is anderen tot zegen te zijn, maar niet per se een openbaring voor iedereen hoeft te zijn.

Dus zij die een openbaring hebben dat God hen leidt om, laten we zeggen, het avondmaal als onderdeel van een grotere maaltijd te hebben – geweldig, doe het! Verwacht alleen niet dat anderen diezelfde openbaring hebben, en wees niet teleurgesteld door de crackers en het sap dat er de volgende maand ter afsluiting van de bijeenkomst is – dat is hun openbaring, en het is niet fout, het is gewoon niet jouw openbaring.

Hetzelfde kan gelden voor de volgorde van een bijeenkomst, het soort voedsel (als er eten is), hoe en wanneer gebedsverzoeken gedaan worden, welke muziek (band, piano, cd, MP3, geen muziek), liederenboekjes, overheadsheets of niets. Hoe het avondmaal gevierd wordt, of men al of niet een studieboekje kan gebruiken, of dat men zich houdt aan 1 Korintiërs 14:26, enzovoorts.

De sleutel is – kijk naar jouw huiskerk bijeenkomst. Is het net zo vastgeroest, star en voorspelbaar als x gemeente waar je voordien kwam?

Wie er die week leidt, moet de verantwoordelijkheid voor de bijeenkomst houden – en doen wat op hun hart is – en de rest moet over zichzelf heenstappen, zij kunnen leiden hoe God hen leidt, wanneer zij de leiding hebben.

Wees bereid de openbaring van iemand anders te ervaren.

De voorwaarden
De voorwaarde is natuurlijk dat iedere openbaring die iemand zegt te hebben, overeen moet komen met het Woord en de Geest, en tot vrede moet leiden – een openbaring die iemand beweert te hebben een affaire te kunnen hebben, is niet een openbaring van God.

Wat ik hier deel, is geen vergunning om rare dingen te doen, zondige of on-Bijbelse, want huiskerk gaat over wat we met elkaar gemeen hebben en waar we het samen over eens zijn, en is niet een plek om steun van anderen te krijgen over de controversiële onderwerpen die er zijn.

Mijn punt is dat een openbaring van de één niet een openbaring van iemand anders hoeft te zijn, dus laat jouw huiskerk niet zo voorspelbaar worden als het opgaan van de zon. Iedereen die leidt zou een openbaring van de Heer moeten hebben, in hun geest en wat voor hen ook goed lijkt, voor die dienst, met de vrijheid in die openbaring te bewegen.

Serveer kreeft, als dat jouw openbaring is!

En rol niet met je ogen, als dat niet zo is, zeg gewoon
“Mag ik de boter, alsjeblieft.” LOL

Sommige gedachten…zegen!

www.cwowi.org
mail naar: [email protected]

Dag allemaal,
Sinds de lente, toen het ‘reisseizoen’ begon, heb ik geen huiskerk gedachten meer geschreven. Bedankt voor jullie geduld.

De afgelopen maanden ben ik over iets aan het nadenken en nu heb ik de tijd en energie om wat gedachten met jullie te delen.

Meningen, opvattingen, goed en fout
Een gemeenschappelijk probleem wat ik over de grenzen en culturen heen zie, is dat mensen in huiskerk moeite hebben met elkaar en zich soms zelfs afscheiden van elkaar, vanwege verschil van mening en opvatting.

Mijn huidige Weekly Thoughts serie gaat over een gerelateerd onderwerp, binnen de context van het afscheiden van elkaar vanwege zonde. Maar wat ik over de hele wereld zie, is dat christenen ruzie krijgen en zich afscheiden van elkaar vanwege een verschil van opvatting. Er zijn 3 hoofd categorieën:

1). Eigen levenservaring overbrengen op een ander – een vooropgezette gedachte

Een bezoeker aan een huiskerk bijeenkomst, verliet zeer geërgerd die samenkomst. Wat was de reden? Omdat de huiskerk geen avondmaal gehouden had en die persoon vond dat zeer verkeerd. Hij had vooropgezette ideeën over wat een huiskerk zou moeten zijn, gebaseerd op zijn ervaring van 20 jaar terug, toen de groep waar hij kwam, telkens als men bijeen kwam, het avondmaal vierde.

Hij liet zich niet overtuigen dat zijn mening welkom was, maar dat de huiskerk avondmaal hield als de leider van die week zich daartoe geleid voelt, en niet als iets dat vaststaat. Hij bleef aanstoot nemen, ging verder in zijn zoektocht naar die ‘volmaakte’ huiskerk, die hij definieerde als een huiskerk, dat precies zo zou zijn als zijn ervaring van 20 jaar terug.

Het voordeel van tijd is dat we kunnen selecteren welke herinneringen we willen houden, en deze man herinnerde zich blijkbaar alleen de goede dingen van die groep, zo’n twee decennia geleden.

Een schokkende ervaring – Een gezin moest nodig de elektrische installatie in huis repareren, en de huiskerk besloot als groep te gaan helpen met de bedrading ervan. Ze kochten de benodigdheden voor het gezin en men nam zich voor op een zaterdagmorgen te komen om de wasruimte en de badkamer opnieuw te bedraden, maar de eigenaar weigerde beleefd.

Eén persoon was erg ontdaan dat hij het aanbod afsloeg. De reden voor het afwijzen van de hulp, maar wel het aannemen van de materialen, was dat de huiseigenaar verstand had van bekabeling en het vooruitzicht van 8 of 10 vrijwilligers die met de bedrading bezig zouden gaan en van alles in de schakeldoos en de stopcontacten zouden bevestigen, joeg hem angst aan. Hij maakte zich zorgen, variërend van elektrocutie tot een latere brand, in het geval dat één van de onervaren helpers iets verkeerd zou aansluiten.

De man die aanstoot had genomen, had kennis van bedrading en vatte het persoonlijk op, alsof de huiseigenaar vraagtekens had over zijn bekwaamheid. Hij dacht, omdat hij goed was in dit werk, dat iedereen dat zou begrijpen en zijn hulp zou aannemen. Hij bracht zijn levenservaring en verwachting over hoe hij ontvangen zou worden, over op de huiseigenaar en de situatie.

Ik zou hier mee door kunnen gaan, maar de rode draad is dat mensen soms denken dat zoals zij het leven ervaren hebben, anderen dat ook zouden moeten doen. Als zij iedere huiskerk bijeenkomst avondmaal hebben gevierd, dan is het verkeerd om het anders te doen. Als iemand hulp aangeboden krijgt met de bedrading, maar wist het zelf te kunnen, dan is het verkeerd om zo’n royaal gebaar af te slaan.

Paulus zei op een paar plaatsen dat het goed is om over onderwerpen te praten, maar niet als er ruzie door gaat ontstaan. Met andere woorden, een discussie verandert in een argument als iemand vast blijft houden aan zijn mening en die mening aan een ander opdringt, die een andere mening heeft. Onthoud je van argumenteren, wissel meningen uit, want aanstoot vindt plaats als we onze verwachtingen op iemand anders leggen.

Vraag jezelf af of jij je een mening over iemand of een situatie vormt, gebaseerd op jouw ervaring, en leg je die verwachting dan op hem of haar. Misschien ben je zelf beledigd, heb je het gevoel dat men jou afwijst, omdat men de dingen niet doet zoals JIJ vindt dat het gedaan zou moeten worden. Trek je terug, geef hun de kans het zelf uit te werken door wat zij denken te moeten doen in die situatie. Zij moeten rekenschap afleggen aan Jezus, niet aan jou, dus ontspan, en laat het los.

2). Het overbrengen van hun gave op een ander
Deze houding blijkt, als iemand tegen een ander zegt: ‘Wel, ik zou het niet zo doen!’ Dit houdt verband met nr. 1, in die zin dat we de wereld bezien door onze eigen ervaringen, wat ook waargenomen wordt door onze gaven en talenten.

Aanstoot wordt genomen als we anderen zien door onze eigen gaven, en niet zien dat zij andere gaven hebben. Vaak zien we een greintje van onze gave in een ander en denken dat dit ontwikkelt moet worden tot hetzelfde nivo als dat het bij ons is.

Nieuwsbericht: Het is niet onze taak onze gaven in hen te ontwikkelen.

Als we naar anderen kijken via onze eigen gaven, denken we uiteindelijk dat wanneer anderen iets niet doen zoals wij dat zouden, zij niet volwassen zijn, of dat ze problemen hebben waar ze aan moeten werken. Het is de balk in ons oog en de splinter in die van hun.

Een vrouw van de voorganger die ook de aanbidding leidde (ik zat in de staf van deze gemeente), was erg energiek, sprong op en neer, draaide rondjes, schreeuwde, klapte. Als je niet op en neer sprong zoals zij, keek ze je aan met ‘die blik’ om je mee te krijgen. Ik leerde die blik terug te doen. ‘Zo aanbid ik niet, dame, eigenlijk moet je blij zijn dat ik niet hier op de vloer ga liggen, omdat dat de manier is waarop ik van de Heer ontvang’.

Ik herinner mij een pastorale stafvergadering, waar we met ongeveer 35 mensen waren, en zij er bij iedereen op aandrong om ook op en neer te springen en met haar mee te doen als ze de gemeente leidde. Nerveus keek ik de kamer rond, hopend dat ze het niet alleen over mij had, en tot mijn opluchting waren er nog 6 tot 8 andere niet-springers aanwezig. LOL

Zij dacht als je niet deed zoals zij, je niet aan het aanbidden was. Ze kon niet bevatten dat iemand (zoals ik) beter ontvang door stil te staan, ogen gesloten, handen omhoog. (Nog beter: op de vloer zittend, of plat liggend)

Ziek en moe – iemand in een huiskerk was ziek en voor een aantal weken aan huis gebonden vanwege een chemotherapie kuur, en bijna iedereen van de huiskerk kwam haar te hulp, door eten te brengen. Eén van de vrouwen die net wat gebracht had, sprak met een andere vrouw van die huiskerk, en toen zij haar vroeg wat zij meegenomen had, zei de vrouw ‘niets’.

Voordat ze uitleg kon geven, begon de eerste vrouw, die al verschillende maaltijden gebracht had, haar aan te vallen door te verwijten dat niet eens een maaltijd had kunnen brengen aan iemand die zwak was door de chemotherapie.

Toen ze de rest van het verhaal hoorde, moest ze even later excuses aanbieden aan haar. Het bleek dat die andere vrouw vrijgenomen had van haar werk om de zieke vriendin naar verschillende dokters afspraken te brengen, om met haar naar het park te gaan, en ze haar meegenomen had voor tochtjes in de auto. Bovendien deed ze de was voor haar en allerlei klusjes in het huishouden – wat veel meer was dan het bereiden van één maaltijd. Maar daar sprak ze zelf niet over.

Stel jezelf de vraag of je anderen afmeet aan jouw eigen gaven. Vorm jij opinies over hoe mensen zouden moeten reageren in een situatie, gebaseerd op hoe jij dat in die situatie zou doen? Denk je dat een ander meer op jou moet gaan lijken, gebaseerd op jouw gaven en wat jij in een bepaalde situatie zou doen?

Elk van deze eerste twee berooft iemand van de bekwaamheid de situatie en noden en verlangens van iemand anders te zien, alsmede hun eigen gaven. Het geeft mensen een tunnel visie, en leidt tot het nemen van aanstoot als anderen niet in hun tunnel beeld van het leven passen. Dat kan leiden tot het proberen te ‘fixen’ van die ander in plaats van gewoon een vriend te zijn, en maakt hen en project in plaats van een vriend in de Heer.

3). Zich in een situatie indringen die hun niets aangaat
Dit is één van de meest gevaarlijke en schadelijke dingen in een huiskerk, want het kan een huiskerk veranderen in een roddel partij, waar iedereen alles weet van elkaar, zonder respect voor de grenzen die er zijn binnen een huwelijk en vriendschap.

Een man vertrouwt een andere man in de huiskerk toe, dat hij een aantal jaren geleden, voor hij de Heer kende, een affaire gehad heeft. Toen zijn vrouw daar achter kwam, had zij uit wrok een affaire, en de spanning van dit alles leidde hen uiteindelijk naar de Heer. Er waren nog steeds wat spanningen in hun huwelijk, en de echtgenoot vroeg zijn vriend gebed, zodat hij en zijn vrouw het konden uitpraten en samen het laatste restje genezing konden ontvangen.

MAAR…de vriend bracht die geschiedenis op een dag naar voren bij de echtgenote, en bood hem en haar geestelijke hulp en gebed aan, zodat ze dat laatste hoofdstuk konden gaan afsluiten – de vrouw was onmiddellijk ontsteld en diep verwond, dat haar man die gevoelige informatie met een ander gedeeld had.

De vriend was gekwetst dat hij, evenals de echtgenoot, de schuld kreeg – hij was echter verkeerd, en evenzo de echtgenoot. De vriend begaf zich (en zijn vrouw) in een privé huwelijksprobleem – hij was daartoe niet uitgenodigd, en het was niet aan hem zichzelf daartoe uit te nodigen.

Vaak komt iemand achter de zonde van een ander, ofwel verleden of heden, en wil dan betrokken worden in diens berouw/bevrijding, of men gaat naar de leiders met die kennis, of, zoals in het geval hierboven, naar de vrouw en vraagt erin betrokken te worden.

Stel jezelf de vraag of de Heer het toestond dat je dit ‘geheim’ te weten kwam omdat je te vertrouwen bent, en vertrouwelijk voorbede kunt doen, als vriend zijnde. Als jij die informatie deelt, overtreed je dan grenzen van huwelijk, vriendschap, werkrelaties, of familiebanden? Is het aan jou die informatie te delen, of is het aan hen?

Respecteer de grenzen die er zijn.

Als je niet verwant bent door bloed, huwelijk, of werkrelatie, hou die kennis vertrouwelijk, voor de troon, daarmee laat je de Vader zien dat je betrouwbaar bent in het omgaan met privé zaken.

Conclusie
Zoals ik al zei, deze 3 zijn de belangrijkste gebieden die ik in de wereld zie, over naties en culturen heen. Mensen zijn mensen, en de duivel is de duivel. Maar in het algemeen, zie af van het vormen van meningen over andere mensen. Beoordeel hun werken, niet hun hart en motieven. En neem nergens aanstoot aan. Vraag jezelf altijd af ‘Hoe kan ik meer volwassen worden,’ ‘Hoe kan ik meer in liefde wandelen ten opzichte van hen,’ en laat hen hun eigen leven uitwandelen. Het is hun verhaal, niet dat van jou.

Tot volgende maand!

Zegen,
John

Dag allemaal,
Af en toe komt er een bepaald onderwerp naar boven vanuit diverse huiskerken in het netwerk, en dus weet ik dat het voor anderen ook een probleem kan zijn. De afgelopen maand heb ik veel vragen over een bepaald onderwerp gekregen:

Het gebruik van mobiele telefoons in een huiskerk bijeenkomst.

Velen van ons, inclusief mijzelf, hebben één of meerdere Bijbels in onze smart telefoons – en vaak ook aanverwante app’s – concordanties, woord studies, enz.

Een typische situatie:
De bijeenkomst is in volle gang, met levendige gesprekken, studie, als men opmerkt dat 1 of meer mensen aan het sms-en of aan het gamen zijn terwijl de anderen in het gesprek betrokken zijn. Dus die ene persoon valt op als het blijkt dat hij niet betrokken is bij de rest.

Diegene die leidt, is gefrustreerd over de onbeschaafdheid van die persoon, en de andere aanwezigen zijn teleurgesteld dat iemand liever een spelletje speel dan mee doet in het gesprek of in de studie van Gods Woord.

De teksten die hier iets over te zeggen hebben, vinden we in 1 Korintiërs 14:26-33, waar Paulus het heeft over sociale beleefdheden als men aanwezig is in een bijeenkomst in iemands huis.

Het is in het Grieks, echt waar!
Deze omvatten: ieder op zijn beurt, een gesprek niet domineren, heb je geen gelegenheid iets te delen, blijf dan stil en houd het tussen jou en de Heer, en ergens in het Grieks, vast en zeker in de kleine lettertjes, staat iets als ‘en als iemand u een sms-je stuurt tijdens een bijeenkomst, zult gij niet onbeleefd zijn ten opzichte van de anderen die aanwezig zijn, maar gij legt de telefoon terzijde, en toont volledige aandacht aan uw broeders en zusters.’

Het geval wil nu dat mensen beledigd worden als hun gevraagd wordt hun telefoon uit te doen, of op trillen te zetten, en niet meer te sms-en of spelletjes te spelen tijdens de bijeenkomst.

Het is jammer dat velen die zichzelf bij de naam van onze Heer noemen, vaak lange tenen hebben en met hun gevoelens te koop lopen, zodat iedereen het kan zien. En toch kan het helpen als dit probleem besproken wordt in de groep en als richtlijnen gegeven worden hoe om te gaan met mobieltjes:

We zetten onze telefoons op stil in restaurants.

Tijdens een film zetten we onze telefoons op stil en als ze trillen, kijken we niet.

We hebben onze telefoons niet aan in de wachtruimte van een arts, tijdens vergaderingen en er zijn veel meer situaties waarin gevraagd wordt telefoons uit te zetten – dus waarom nemen mensen aanstoot als hun gevraagd wordt zo vriendelijk te zijn de telefoon uit te doen, of op trillen te zetten tijdens een bijeenkomst van het lichaam van Christus?

Omdat het te maken heeft met zelfdiscipline – niet spelen of sms-en tijdens ‘kerk’.

Zie je al een bord buiten hangen: “Niet sms-en tijdens de kerkdienst” zoals je vaak ziet: “Niet bellen tijdens het rijden”.

Als mensen aanstoot nemen, hebben ze diepere problemen en een keus het juiste te doen, of weg te gaan – zo eenvoudig is het.

Hoe om te gaan met?
Afhankelijk van of het steeds slechts 1 persoon is die dit doet of dat het een groter probleem is en meerdere mensen van tijd tot tijd sms-en of spelletjes spelen tijdens een bijeenkomst, kun je voorzichtig naar die persoon gaan en laten weten dat het sms-en een afleiding is en erg opvalt, en vragen of ze daar mee willen stoppen – of je kunt het onderwerp te berde brengen als iedereen aanwezig is, als dit voor meerdere personen speelt.

Omdat het in de maatschappij zo vaak voorkomt, adviseer ik om als huiskerk, 1 Korintiërs 14:26-33 door te nemen en samen te praten over de situatie in Corinthe – Handelingen 18 laat zien dat 3 culturen samen kwamen in het huis van Justus, en sommigen van hen hadden instructies nodig over fundamentele manieren en wat het wil zeggen een gast in iemands huis te zijn, en hoe je te gedragen als kleine groep in het huis van een ander: iedereen op zijn beurt, een ander voor laten gaan, jezelf beheersen (wat je wel of niet zegt, profeteert, of niet profeteert), niet het gesprek domineren, enz.

En koppel dan dit onderwijs aan de gewoonten van vandaag – inclusief mobiele telefoons, wat doe je als iemand moet reageren op een sms-je (omdat ze bijvoorbeeld te laat zullen zijn voor de 96e verjaardag van oma): verlaat de ruimte en doe daar wat je moet doen. En in het algemeen zelfcontrole laten zien door geen video spelletjes te spelen tijdens de samenkomst.

Als je de tijd neemt om 1 Korintiërs 14:26-33 door te nemen, en de aansporing om alles ‘betamelijk en in goede orde’ te laten geschieden en ‘God is geen God van wanorde, maar van vrede’, neem dan even de tijd om hedendaagse manieren die we in de maatschappij geaccepteerd hebben, op te brengen en er over te spreken –  in de bioscoop doen we onze telefoons uit, in restaurants, bij de dokter, overheidsgebouwen, vergaderingen – dus doe dat ook tijdens een bijeenkomst van het lichaam van Christus of gebruik ze anders alleen als het betrekking heeft op de bijeenkomst.

De angst aanstoot te geven
Een belangrijk punt is dan leiders vaak bang zijn te leiden – omdat het niet natuurlijk voor hen is – dus zijn ze bang iemand aanstoot te geven, maar evengoed voelen ze zich ellendig als iemand onbeschoft handelt. Ik moedig leiders aan hierin te groeien, de angst iemand aanstoot te geven laten varen, en vriendelijk het probleem te berde te brengen.

ALS iemand aanstoot neemt, zoals ik hiervoor gezegd heb, hebben ze meerdere problemen – en dit is een gelegenheid voor hen op te groeien, want het is Christus die hen vraagt te groeien, en doen ze dat niet, dan is die aanstoot ten opzichte van Hem, niet jou.

En als al het andere faalt, plaats grote borden in je huis met ‘mobieltjes uit s.v.p.’ en beelden van een mobieltje met een grote streep erdoorheen – misschien informatie over hoe om te gaan met mobieltjes als onderdeel van ander onderwijs, kan iedereen op de hoogte brengen. Diegenen die, evenals jij, afgeleid werden door het verkeerd gebruik van mobieltjes, zullen op gelucht adem halen en blij zijn dat je het naar voren gebracht hebt en ze zullen jou daarin steunen, dus je bent hierin niet alleen.

Zegen,
John / vertaling AHJ

Dag allemaal,
Een paar maanden lang heb ik niets over huiskerk geschreven, ik was gewoon moe. Maar nu ben ik weer helemaal opgeladen en kijk ik uit naar het ‘reis seizoen’.

Vanuit Colorado komen geaffilieerde leiders naar Tulsa, 22-24 februari. Misschien ga ik naar Arkansas, één van de andere weekeinden in februari. 10 maart zijn we in Hays, KS, de 11e in Omaha, dinsdag de 12e in Cedar Falls, Iowa, de 13/14e in Cannon Falls/Minneapolis. Zaterdag de hele dag een conferentie in Wauseon, Ohio, zondag de 17e in Washington, Indiana – en dan weer naar huis!

Samen komen met een doel
Deel van wat het samenkomen van de gemeente in een huis een ‘kerk’ maakt, is het doel voor de bijeenkomst. In tegenstelling tot een bidstond, Bijbelstudie of een tijd van aanbidding met vrienden, wat kan plaatsvinden wanneer het voor iedereen uitkomt, is een huiskerk ontmoeting een bijeenkomst met een doel, op een regelmatige basis, met toewijding aan elkaar. Aangezien zulke mensen hun schema’s aanpassen om daar te zijn, omdat het belangrijk is voor hen.

Hoewel Keizer Constantijn de zondag uitriep tot officiële dag om samen te komen, in het jaar 321`, kwamen christenen allang daarvoor op de opstandingsdag bij elkaar, zoals we dat zien in Handelingen 20:7: “En toen wij op de eerste dag der week samengekomen waren om brood te breken, hield Paulus een toespraak tot hen…”

Dit was in de havenstad Troas, hedendaags Turkije. Het is dezelfde stad waar Handelingen 16:7-10 noemt dat Paulus daar een gezicht had van een Macedonische man, die hen toeriep: “Steek over naar Macedonië en help ons!”

Mijn punt gaat niet over welke dag we samenkomen, want in Romeinen 14 noemt Paulus gelovigen die de ene dag boven de andere stellen, ‘zwak in het geloof’.

Handelingen is er duidelijk over dat de gelovigen een tijd apart zetten voor elkaar, en ze pasten hun schema’s daarop aan, ze hadden een vaste tijd om samen te komen met de andere discipelen. Het was niet van ‘ik kom als ik niet te moe ben van mijn werk’, noch ‘ik probeer er te zijn als ik de boodschappen gedaan kan hebben’, het had die plek in hun hart dat het zou moeten hebben, het was een belangrijk deel van hun leven.

Ze kwamen samen, zegt Handelingen 20:7, ‘om brood te breken’.

Brood breken wordt 5 maal genoemd in Handelingen en betekende zowel een gezamenlijke maaltijd en/of het avondmaal, wat Jezus vierde als onderdeel van een maaltijd, zoals je misschien wel weet. In de evangeliën en in Handelingen, zelfs in 1 Korintiërs 11, was het avondmaal niet iets dat apart van een maaltijd werd gevierd, met kleine bekertjes met sap en kleine stukjes brood, wat ergens tijdens de ‘dienst’ werd uitgedeeld.

De gemeenschap rond het avondmaal was onderdeel van de gemeenschap der heiligen: iets wat gevierd werd aan het eind van de maaltijd, zoals Jezus dat oorspronkelijk deed. (die 5 keer zijn Handelingen 2:42, 46, 20:7, 11, 27:35)

Telkens als het avondmaal wordt gedeeld, ongeacht hoe, vier ik het. Het doel van deelnemen aan het avondmaal, weerspiegelt het feit dat de heiligen met een doel bijeenkwamen, met intentie, op regelmatige basis.

Als je Handelingen 20:6-12 bestudeert zie je duidelijk hun toewijding aan die bijeenkomsten.

Vers 7 hiervan zegt dat ze samenkwamen op de eerste dag der week om brood te breken, toen Paulus een toespraak hield – en dat tot middernacht. Eutychus viel in slaap in de vensterbank, viel naar beneden en was dood. Paulus ging van de derde verdieping naar beneden, wekte hem op uit de dood, en DAN zegt vers 11:

“En bovengekomen brak hij brood en at, en hij sprak nog lang met hen, tot de morgenstond, en zo vertrok hij.”

Ik zeg hiermee niet dat onze bijeenkomsten in de avond moeten beginnen, dat je iemand uit de dood moet opwekken ( misschien een korte plaspauze toestaan) en dat dan 1 persoon preekt tot de zon opkomt – maar ik wil wel opmerken dat niemand klaagde over hoe lang de bijeenkomst was. LOL

Wat in de praktijk helpt
Wie de bijeenkomst ook leidt, doe het met een doel. Als je om 10.00 uur begint, laat de eerste 15-30 minuten een tijd zijn om bij te praten, want dit is belangrijk. Maar laat het niet 45 of 60 minuten voortduren. Respecteer het feit dat iedereen daar is met een doel en bewust daar wil zijn, dus eer dat door op tijd te beginnen.

Begin met gebed – dit geeft iedereen de gelegenheid zich op de bijeenkomst te richten en het is een goed moment om noden bij de Heer te brengen en dankzegging voor alle goede dingen die gedeeld zijn tijdens het bijpraten.

Als je een leider bent, of als je merkt dat iemand de discussie een andere kant op laat gaan dan waar de Heer naartoe ging, of wanneer iemand domineert en maar door gaat ergens over – wees niet bang er tussen te komen en leidt het terug naar het doel voor de bijeenkomst dat jij in je hart had.

Dit kan tactisch gedaan worden. ‘Dat is een goed punt, maar laten we verder gaan met waar we mee begonnen waren’ of ‘Dank je wel, maar ik denk dat het punt dat de Heer op mijn hart heeft gelegd, dit is….” leidt het voorzichtig de goede kant op, en allen die gevoelig zijn voor waar de Geest heen wilde, zullen dankbaar zijn daarvoor.

En denk eraan, dat het niet om aantallen gaat, maar het gaat erom dat de Heer kan doen wat Hij wil in een samenkomst. Dit kan vele facetten hebben. De omgang met elkaar is waardevol, tijdens een maaltijd of avondmaal, als je ervoor kiest dat dan te vieren, de aanbidding, gebed, onderwijs – het gaat er niet per se om wat onderwezen wordt, maar meer wat je ‘pakt’.

Dit zijn wat gedachten…..kom met een doel samen, wees niet bang te leiden met een doel, begin op tijd, laat de Heer Zijn gang gaan…..onze bijeenkomsten zijn het waard een hogere plaats te krijgen in onze prioriteitenlijst, want als we samenkomen in Zijn naam, is Hij in ons midden!

Zegen,
John / vertaling AHJ

Dag allemaal,

Barb en ik hebben de afgelopen 7 ½ maand gereisd en veel huiskerken bezocht en we zien gemeenschappelijke elementen, ongeacht het land of cultuur of gewoonten. De gemeenschappelijke elementen zijn de familie van Christus, het gevoel van uitgebreide familie en gemeenschap, net zoals we in Handelingen zien en in de brieven van Paulus.

Het is zo rijk mensen op deze reizen mee te nemen, of ons op onze bestemming te ontmoeten, of mensen die investeren in de tijd en in geld om naar onze bijeenkomsten te reizen – hoe dan ook, geweldig! Weten dat we familie zijn en onmiddellijk te merken dat we ieder op dezelfde geestelijke golflengte zitten, is fantastisch.

Maar we hebben ook de processen gezien waar een lichaam doorheen gaat om gericht te zijn op dat gevoel van familie zijn en deel van een gemeenschap. Juist die processen verschillen, alhoewel ze consistent blijven met de menselijke natuur, die is wat het is, en de duivel, die is wat hij is.

Hem al tastende vinden
In Handelingen 17:16-31 vertelde Paulus de oudsten van de (heidense) stad Athene, dat hij hun onbekende god kan identificeren als de God die alles gemaakt heeft. In het Grieks ‘onbekende god’ is ‘agnostos theos,’ waar we het woord ‘agnostic’ van hebben.

Hij vertelde dat zijn God de wereld en al wat daarin is, gemaakt heeft, en het hele menselijk geslacht met de verschillende landen. Zelfs dat Hij de hun toegemeten tijden en de grenzen van hun woonplaatsen bepaalt. Hij zei dat Hij uit één enkele het hele menselijk geslacht gemaakt heeft, opdat “zij God zouden zoeken of zij Hem al tastende vinden mochten.”v27

Het Griekse woord voor ‘tastende vinden’ is ‘pselaphao’, en betekent ‘te voelen of ‘te tasten’. Het woord ‘psao’ wil zeggen ‘aan te raken’.  Het wordt in Lucas 24:39 gebruikt waar Jezus na zijn opstanding zegt: “Ziet Mijn handen en Mijn voeten, dat Ik het zelf ben, betast Mij en ziet, dat een geest geen vlees en beenderen heeft, zoals gij ziet dat Ik heb.”

Worstelingen
Het viel mij op hoezeer huiskerk gepaard gaat met ‘Hem al tastende vinden’ wat af en toe meer op ‘rondtasten’ lijkt. Sommigen die bezoeken zijn ‘agnostos theo’ over ons, over het bezoeken van het huis van een vreemdeling, over huiskerk. Het is onbekend voor hen.

Ik moet denken aan de beschrijving die onze middelste zoon gaf over een training van het leger, genaamd ‘verkennen.’ Verschillende teams soldaten worden op verschillende plekken in een bos achtergelaten, ieder met een kaart van hun bestemming en net genoeg informatie om 2 of 3 dagen later op die plek aan te kunnen komen.

Stel je dat even voor, al die soldaten die over honderden hectares van elkaar verwijderd zijn, te ver om elkaar te kunnen zien of horen, terwijl iedereen dat gezamenlijke doel probeert te bereiken. Al zoekende en tastende probeert men de weg te vinden, ondertussen moet men aan eten zien te komen, terwijl men het doel niet uit het oog mag verliezen.

Allereerst moest men zien uit te vinden waar ter wereld ze wel niet waren. Ze konden het doel zien, maar waren in de war betreffende de plek waar ze waren achtergelaten. Dus allereerst moesten ze er achter zien te komen waar ze waren.

Zo ook met huiskerk. Aan het begin, en ik bedoel de eerste 2 jaar of zo, is het verwarrend, en wil je weten waar je ‘bent achtergelaten.’ Je ziet het doel, maar waar in de wereld ben je nu? En hoe ga je verder van waar je bent?

Veel mensen vanuit allerlei verschillende achtergronden, worden na verloop van tijd een team, een familie in Christus, op zoek naar volwassenheid in Hem – en zoekende en tastende (zo lijkt het vaak) zijn ze op weg naar volwassenheid in Christus.

Tijd
Wat ik in de traditionele kerk gezien heb en in huiskerk, is dat mensen op zoek gaan naar God,  alleen om te ontdekken waar ze zich bevinden en dan tasten ze hun weg naar Hem. Maar op verschillende punten tijdens die weg, is het zo dat een ieder keuzes moet maken om de juiste beslissingen te nemen, ongeacht hoe het voelt, eenvoudig weg omdat ons doel volwassenheid in Christus is.

Tijdens onze reizen dit jaar, en wat ik hoor op Skype en Facebook en sms-jes en dergelijke, zeggen mensen dingen als ‘het duurde 2 jaar’ en ‘pas nu, na een jaar is het dat we….’ En ‘…..pas na deze 3 jaren hebben we het idee dat we een gezin en gemeenschap in de Heer zijn geworden…’

Mensen zullen komen en gaan, maar diegenen die volwassen in Christus willen worden, die gemeenschap en een uitgebreide familie in Christus willen, zullen jouw kern worden. Ik heb seizoenen van een jaar of meer gezien waarin de Heer die kern groep aan het vormen is – voordat er opnieuw groei plaats vindt.

Huiskerk is anders dan de cultuur van het westen, maar het is de cultuur van Jezus. Mensen hebben hulp nodig terwijl zij hun weg ‘betasten’ naar de cultuur van het koninkrijk, want huiskerk is een levensstijl waarin diegenen waar we omgang mee hebben, onze top prioriteit zijn – realiseer je dat mensen aan het aftasten zijn, en help ze met barmhartigheid en geduld, want wij zijn ook onze weg aan het zoeken.

Zegen!
John
www.cwowi.org

een persoonlijke noot – speciale dank aan diegenen, persoonlijk of als huiskerk, die ons financieel steunen. Van de 10.000 mensen in de hele wereld die wekelijks mijn Weekly Thoughts ontvangen, zijn er minder dan 600 in een heel jaar die financieel bijdragen.

Die 600 is inclusief diegenen die een donatie geven en een cd/MP3 kopen in dat jaar. Zelfs een klein bedrag maandelijks maakt zo’n verschil.

Hartelijk dank aan diegenen die geven, en weet dat er voor je gebeden wordt en dat we van je houden.