Dag allemaal,
Een paar weken geleden was Chris thuis, hij zat in zijn leunstoel naar een kinderprogramma te kijken, terwijl Barb en ik in de keuken waren en een discussie hadden over een weekendje weg naar Tulsa (2 uur rijden) voor onze regionale conferentie – moeten we met 1 of met 2 auto’s gaan?
Barb verwerkt informatie hardop, terwijl ik dat intern doe. Ik zou niet echt willen zeggen dat ze tegen zichzelf praat; ze denkt hardop onder het dingen doen in en rondom ons huis. Zolang ik haar ken, doet ze dat al – sinds we kinderen waren, dus daar ben ik aan gewend – als ik een kwestie heb opgelost, wordt ik stil – terwijl zij vaak hardop blijft praten en van beide opties de voor en tegen benoemt.
Dat deden we die dag dus ook. Als we met 1 auto zouden gaan, gaan we dus samen, maar op de terugweg zouden we onze 2 kleindochters en hun hond Charlie, meemoeten nemen. Anderzijds, door met 2 auto’s te gaan, zou zij onafhankelijk van mij boodschappen kunnen doen en zou ik ook kunnen doen wat ik moet doen. Maar de twee uur durende terugweg op zondagavond, als Barb moe zou zijn, zag ze niet zitten. Bovendien zouden we Chris eerst naar zijn tehuis moeten brengen, voordat we het weekend weg zouden kunnen, wat op zichzelf al een heel gedoe is.
Ik zei tegen haar: “Als we met 2 auto’s gaan, kun je direct na het eind van de conferentie je boodschappen doen en dan naar huis gaan. Ik rijd wel met de truck en neem de kinderen en de hond mee – wat jij wil, ik vind het allemaal prima”, en dat was het voor mij. Klaar, over en uit.
Zij bleef echter de conversatie met zichzelf gaande houden, alles hardop doornemend, terwijl ze van de ene kamer naar de andere liep: “1 auto of 2, misschien val ik achter het stuur in slaap en dat zou niet goed zijn, maar als we met 1 auto gaan, kan ik misschien niet alles doen wat ik wil, maar ik wil John ook niet met de kinderen en de hond opzadelen…”
Uit het niets kwam de stem van Chris, luid en duidelijk, vanuit de woonkamer: “Het is oke, mam. We gaan met 2 auto’s. Relax gewoon, mam, relax.” Het gezag en de duidelijkheid waarmee hij sprak, maakte een eind aan de discussie en Barb en ik barstten in lachen uit.
Soms zijn er van die momenten dat iets of iemand heel duidelijk een eind maakt aan alle argumenten. Het was niet zo zeer dat hij zijn moeder vertelde met 2 auto’s te gaan, het was het ‘Relax gewoon, mam, relax’ dat duidelijkheid bracht – zo’n probleem is het nu ook weer niet, dus maak het niet meer dan het is. We keken naar de ‘relax’ in plaats van naar de beslissing, en hadden ineens vrede.
Op dezelfde manier
Kort geleden heb ik christelijke beweringen gelezen die mensen geloven – gekke en onlogische theologische beweringen en ik vroeg mij af hoe het toch kan dat mensen zulke dingen over God kunnen zeggen. Het varieert van complottheorieën die God middelpunt maken van de intrige, tot het bijna beschuldigen van Hem de historische verslagen te hebben vervalst, zodat ongelovigen verleidt worden een leugen te geloven, en nog veel meer.
En toen had ik ineens een helder moment, zoals het ‘relax gewoon’ van Chris – ik zag dat het punt niet zozeer was wie het al of niet fout had betreffende een theologisch idee, en hoe ik hen hogere waarheden kon laten zien, maar dat het punt was dat zij Hem niet echt kennen, al geloven ze in Hem. Zouden ze Hem wel kennen, dan zouden ze die dingen niet gezegd hebben.
Ze geloven – zijn wedergeboren, maar ze kennen Hem niet echt. Ze lezen iets in het geschreven Woord, maar kennen de levende Persoon van het Woord niet. Daarom komt wat zij geloven dat het geschreven Woord zegt, niet eens in de buurt bij het karakter van de Persoon het levend Woord. Ze kennen de pagina, niet de Persoon.
In de meest transparante brief van Paulus, die aan de Filippenzen, zegt hij wat zijn grootste verlangen is: “Dat ik Hem mag kennen en de kracht zijner opstanding en de gemeenschap aan zijn lijden.”
Aan het eind van zijn leven, terwijl hij in een Romeinse gevangenis wacht op zijn executie, in zijn laatste brief, 2 Timotheüs 1:12, zegt Paulus: “Want ik weet op Wie ik mijn vertrouwen heb gevestigd, en ik ben ervan overtuigd dat Hij bij machte is, hetgeen Hij mij toevertrouwd heeft, te bewaren tot die dag.”
Paulus geloofde niet alleen, maar Hij wist in wie hij geloofde. Dat kennen van Hem overtuigde hem van het karakter van de Heer – Hij is bij machte wat ik Hem toevertrouwd heb, te bewaren.
Wij geloven, dan kennen we, dan vertrouwen we iemand iets toe. En als we dat toevertrouwen, rusten we – niet in onszelf, maar in Hem en Zijn gevoel van rechtheid en mogelijkheid op een later moment alle verwarrende dingen waar we in ons leven doorheen gegaan zijn, uit te leggen.
Dat kennen leidt ertoe dat we ‘overtuigd zijn’ en daarna vertrouwen we Hem de geheimen van ons hart toe. De zin ‘overtuigd zijn van’ is ‘ten paratheken mou’ en letterlijk ‘mijn waarborgsom’. Iemand wordt iets toevertrouwd, met de bedoeling dat veilig te bewaren. Het woord ‘paratheke’ impliceert en werd gebruikt om iemand aan te geven die op een lange reis gaat en al zijn waardevolle spullen aan een goede vriend afgeeft, en erop vertrouwt het bij zijn thuiskomst weer terug te krijgen.
Het is daarom belangrijk geen haren te splitten over leringen, noch iets op te brengen dat raar lijkt, onlogisch, en wat verdeling brengt, maar veeleer om je terug te trekken van mensen die het grote geheel niet zien en leidt jezelf en je vrienden naar het kennen van Hem, want door Hem te kennen worden we door Hem overtuigd. En overtuigd zijnde, kunnen we onze zielen aan Hem toevertrouwen, Hij bewaart ze veilig totdat we naar Hem toegaan.
De kern
Ik ben aan het bestuderen hoe de Heer een gezonde familie gebaseerde gemeente bouwt, die in huizen samenkomen. In de Schrift en in het echte leven zie ik dat Hij vaak 1 tot 2 jaar neemt om een kern te bouwen, een kern van mensen die elkaar in die tijd goed leren kennen en leren Christus in elkaar te vertrouwen.
Volgende maand heb ik daar een onderwijsserie over; het is ontstaan uit een bezoek van de Heer in februari. Een deel daarvan heb ik vorige maand in de e-nieuwsbrief gedeeld en ook in de Weekly Thoughts, over wat Hij tegen het lichaam van Christus zegt. Hij is ‘kern’ mensen aan het bouwen in kleine familie en huis gebaseerde gemeentes en daar gaat Hij mee door, maar zodra die kern sterk is, gaat Hij bouwen – en sommigen zullen met Hem meegaan hierin, anderen kiezen ervoor klein te blijven.
In tegenstelling tot de kerkcultuur waar groter beter is, zien we in Handelingen dat er zich een kern in Jeruzalem ontwikkelt over de loop van 1-2 jaar (Handelingen 2:4-8:1). Dan zien we Antiochië, in Handelingen 11, waar Paulus en Barnabas meer dan een jaar onderwijs geven. Paulus doet hetzelfde in Corinthe, voor een periode van 18 maanden (Handelingen 18), en in Efeze 2 jaar (Handelingen 19) enzovoorts – wees geduldig, laat Hem die kern verstevigen, zodat wanneer de tijd er is, anderen aan die gezonde, stevige groep, toegevoegd kunnen worden. Meer hierover volgende maand.
De Finse en Nederlandse conferenties
In beide conferenties zal ik meer delen over die kern, en wat Hij mij voor Europa en de EU heeft laten zien en over gezegd heeft – sommige dingen daarvan zijn speciaal voor Finland, dus ik moedig mijn Finse vrienden aan die zaterdag, 16 April, te komen.
Voor informatie: [email protected]
In onze Nederlandse conferentie (21-24 April) zal ik het ook over die kern gaan hebben. Omdat we daar meer tijd hebben, is er veel tijd voor aanbidding, gebed, onderwijs en nog veel meer. Ik zal het ook gaan hebben over het horen van de stem van de Heer, praktische zaken voor huiskerk, profetische updates en anderen zullen ook in de workshops wat delen. Eerlijk gezegd, heb ik gemerkt dat de aanwezigheid van de Heer en de gaven van de Geest daar intensiever zijn, en de afgelopen jaren consistent zijn, meer dan in welke andere conferentie ook – investeer in relaties en in jezelf!
Persoonlijk – hartelijk dank voor jullie gebeden, vriendschap en financiële ondersteuning. Of je gift nu klein of groot is, het wordt altijd zeer gewaardeerd – een ‘kleine’ gift bestaat eigenlijk niet, want het betekent voor ons zoveel en helpt ons direct.
Ik loop heel erg achter in het beantwoorden van de emails – moet er nog 250 beantwoorden, maar ik doe mijn best – bedankt voor jullie geduld!
Huiskerken duiken overal op en mensen voelen zich vrijer zelf samen te komen. Zo velen willen graag anderen die hetzelfde in het netwerk doen, ontmoeten, dus we zijn erg druk. Van de Pacific eilanden tot achter de sluier van de Islam tot tientallen andere landen, overal komen mensen in huizen regelmatig bij elkaar voor onderwijs, gebed, ontmoeting, samen eten en aanbidding…de opwekking die gaande is vindt niet plaats in het auditorium, maar in huizen.
Zegen! John & Barb
www.cwowi.org
Mail naar [email protected]
Een paar weken geleden was Chris thuis, hij zat in zijn leunstoel naar een kinderprogramma te kijken, terwijl Barb en ik in de keuken waren en een discussie hadden over een weekendje weg naar Tulsa (2 uur rijden) voor onze regionale conferentie – moeten we met 1 of met 2 auto’s gaan?
Barb verwerkt informatie hardop, terwijl ik dat intern doe. Ik zou niet echt willen zeggen dat ze tegen zichzelf praat; ze denkt hardop onder het dingen doen in en rondom ons huis. Zolang ik haar ken, doet ze dat al – sinds we kinderen waren, dus daar ben ik aan gewend – als ik een kwestie heb opgelost, wordt ik stil – terwijl zij vaak hardop blijft praten en van beide opties de voor en tegen benoemt.
Dat deden we die dag dus ook. Als we met 1 auto zouden gaan, gaan we dus samen, maar op de terugweg zouden we onze 2 kleindochters en hun hond Charlie, meemoeten nemen. Anderzijds, door met 2 auto’s te gaan, zou zij onafhankelijk van mij boodschappen kunnen doen en zou ik ook kunnen doen wat ik moet doen. Maar de twee uur durende terugweg op zondagavond, als Barb moe zou zijn, zag ze niet zitten. Bovendien zouden we Chris eerst naar zijn tehuis moeten brengen, voordat we het weekend weg zouden kunnen, wat op zichzelf al een heel gedoe is.
Ik zei tegen haar: “Als we met 2 auto’s gaan, kun je direct na het eind van de conferentie je boodschappen doen en dan naar huis gaan. Ik rijd wel met de truck en neem de kinderen en de hond mee – wat jij wil, ik vind het allemaal prima”, en dat was het voor mij. Klaar, over en uit.
Zij bleef echter de conversatie met zichzelf gaande houden, alles hardop doornemend, terwijl ze van de ene kamer naar de andere liep: “1 auto of 2, misschien val ik achter het stuur in slaap en dat zou niet goed zijn, maar als we met 1 auto gaan, kan ik misschien niet alles doen wat ik wil, maar ik wil John ook niet met de kinderen en de hond opzadelen…”
Uit het niets kwam de stem van Chris, luid en duidelijk, vanuit de woonkamer: “Het is oke, mam. We gaan met 2 auto’s. Relax gewoon, mam, relax.” Het gezag en de duidelijkheid waarmee hij sprak, maakte een eind aan de discussie en Barb en ik barstten in lachen uit.
Soms zijn er van die momenten dat iets of iemand heel duidelijk een eind maakt aan alle argumenten. Het was niet zo zeer dat hij zijn moeder vertelde met 2 auto’s te gaan, het was het ‘Relax gewoon, mam, relax’ dat duidelijkheid bracht – zo’n probleem is het nu ook weer niet, dus maak het niet meer dan het is. We keken naar de ‘relax’ in plaats van naar de beslissing, en hadden ineens vrede.
Op dezelfde manier
Kort geleden heb ik christelijke beweringen gelezen die mensen geloven – gekke en onlogische theologische beweringen en ik vroeg mij af hoe het toch kan dat mensen zulke dingen over God kunnen zeggen. Het varieert van complottheorieën die God middelpunt maken van de intrige, tot het bijna beschuldigen van Hem de historische verslagen te hebben vervalst, zodat ongelovigen verleidt worden een leugen te geloven, en nog veel meer.
En toen had ik ineens een helder moment, zoals het ‘relax gewoon’ van Chris – ik zag dat het punt niet zozeer was wie het al of niet fout had betreffende een theologisch idee, en hoe ik hen hogere waarheden kon laten zien, maar dat het punt was dat zij Hem niet echt kennen, al geloven ze in Hem. Zouden ze Hem wel kennen, dan zouden ze die dingen niet gezegd hebben.
Ze geloven – zijn wedergeboren, maar ze kennen Hem niet echt. Ze lezen iets in het geschreven Woord, maar kennen de levende Persoon van het Woord niet. Daarom komt wat zij geloven dat het geschreven Woord zegt, niet eens in de buurt bij het karakter van de Persoon het levend Woord. Ze kennen de pagina, niet de Persoon.
In de meest transparante brief van Paulus, die aan de Filippenzen, zegt hij wat zijn grootste verlangen is: “Dat ik Hem mag kennen en de kracht zijner opstanding en de gemeenschap aan zijn lijden.”
Aan het eind van zijn leven, terwijl hij in een Romeinse gevangenis wacht op zijn executie, in zijn laatste brief, 2 Timotheüs 1:12, zegt Paulus: “Want ik weet op Wie ik mijn vertrouwen heb gevestigd, en ik ben ervan overtuigd dat Hij bij machte is, hetgeen Hij mij toevertrouwd heeft, te bewaren tot die dag.”
Paulus geloofde niet alleen, maar Hij wist in wie hij geloofde. Dat kennen van Hem overtuigde hem van het karakter van de Heer – Hij is bij machte wat ik Hem toevertrouwd heb, te bewaren.
Wij geloven, dan kennen we, dan vertrouwen we iemand iets toe. En als we dat toevertrouwen, rusten we – niet in onszelf, maar in Hem en Zijn gevoel van rechtheid en mogelijkheid op een later moment alle verwarrende dingen waar we in ons leven doorheen gegaan zijn, uit te leggen.
Dat kennen leidt ertoe dat we ‘overtuigd zijn’ en daarna vertrouwen we Hem de geheimen van ons hart toe. De zin ‘overtuigd zijn van’ is ‘ten paratheken mou’ en letterlijk ‘mijn waarborgsom’. Iemand wordt iets toevertrouwd, met de bedoeling dat veilig te bewaren. Het woord ‘paratheke’ impliceert en werd gebruikt om iemand aan te geven die op een lange reis gaat en al zijn waardevolle spullen aan een goede vriend afgeeft, en erop vertrouwt het bij zijn thuiskomst weer terug te krijgen.
Het is daarom belangrijk geen haren te splitten over leringen, noch iets op te brengen dat raar lijkt, onlogisch, en wat verdeling brengt, maar veeleer om je terug te trekken van mensen die het grote geheel niet zien en leidt jezelf en je vrienden naar het kennen van Hem, want door Hem te kennen worden we door Hem overtuigd. En overtuigd zijnde, kunnen we onze zielen aan Hem toevertrouwen, Hij bewaart ze veilig totdat we naar Hem toegaan.
De kern
Ik ben aan het bestuderen hoe de Heer een gezonde familie gebaseerde gemeente bouwt, die in huizen samenkomen. In de Schrift en in het echte leven zie ik dat Hij vaak 1 tot 2 jaar neemt om een kern te bouwen, een kern van mensen die elkaar in die tijd goed leren kennen en leren Christus in elkaar te vertrouwen.
Volgende maand heb ik daar een onderwijsserie over; het is ontstaan uit een bezoek van de Heer in februari. Een deel daarvan heb ik vorige maand in de e-nieuwsbrief gedeeld en ook in de Weekly Thoughts, over wat Hij tegen het lichaam van Christus zegt. Hij is ‘kern’ mensen aan het bouwen in kleine familie en huis gebaseerde gemeentes en daar gaat Hij mee door, maar zodra die kern sterk is, gaat Hij bouwen – en sommigen zullen met Hem meegaan hierin, anderen kiezen ervoor klein te blijven.
In tegenstelling tot de kerkcultuur waar groter beter is, zien we in Handelingen dat er zich een kern in Jeruzalem ontwikkelt over de loop van 1-2 jaar (Handelingen 2:4-8:1). Dan zien we Antiochië, in Handelingen 11, waar Paulus en Barnabas meer dan een jaar onderwijs geven. Paulus doet hetzelfde in Corinthe, voor een periode van 18 maanden (Handelingen 18), en in Efeze 2 jaar (Handelingen 19) enzovoorts – wees geduldig, laat Hem die kern verstevigen, zodat wanneer de tijd er is, anderen aan die gezonde, stevige groep, toegevoegd kunnen worden. Meer hierover volgende maand.
De Finse en Nederlandse conferenties
In beide conferenties zal ik meer delen over die kern, en wat Hij mij voor Europa en de EU heeft laten zien en over gezegd heeft – sommige dingen daarvan zijn speciaal voor Finland, dus ik moedig mijn Finse vrienden aan die zaterdag, 16 April, te komen.
Voor informatie: [email protected]
In onze Nederlandse conferentie (21-24 April) zal ik het ook over die kern gaan hebben. Omdat we daar meer tijd hebben, is er veel tijd voor aanbidding, gebed, onderwijs en nog veel meer. Ik zal het ook gaan hebben over het horen van de stem van de Heer, praktische zaken voor huiskerk, profetische updates en anderen zullen ook in de workshops wat delen. Eerlijk gezegd, heb ik gemerkt dat de aanwezigheid van de Heer en de gaven van de Geest daar intensiever zijn, en de afgelopen jaren consistent zijn, meer dan in welke andere conferentie ook – investeer in relaties en in jezelf!
Persoonlijk – hartelijk dank voor jullie gebeden, vriendschap en financiële ondersteuning. Of je gift nu klein of groot is, het wordt altijd zeer gewaardeerd – een ‘kleine’ gift bestaat eigenlijk niet, want het betekent voor ons zoveel en helpt ons direct.
Ik loop heel erg achter in het beantwoorden van de emails – moet er nog 250 beantwoorden, maar ik doe mijn best – bedankt voor jullie geduld!
Huiskerken duiken overal op en mensen voelen zich vrijer zelf samen te komen. Zo velen willen graag anderen die hetzelfde in het netwerk doen, ontmoeten, dus we zijn erg druk. Van de Pacific eilanden tot achter de sluier van de Islam tot tientallen andere landen, overal komen mensen in huizen regelmatig bij elkaar voor onderwijs, gebed, ontmoeting, samen eten en aanbidding…de opwekking die gaande is vindt niet plaats in het auditorium, maar in huizen.
Zegen! John & Barb
www.cwowi.org
Mail naar [email protected]
RSS Feed